Poniżej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalający skargę Ministerstwa Finansów w sprawie informacji publicznej. Będziemy zaskoczeni, jeżeli MF udostępni informację. Przecież prawo, to oni...
WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 31 stycznia 2025 r.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak
Sędziowie: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz
Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.)
Protokolant: asystent sędziego Dominika Daśko
po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2025 r.
na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej
skargi kasacyjnej Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej
od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie
z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 324/21
w sprawie ze skargi Rady Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” na decyzję Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej
z dnia 1 marca 2021 r. nr BDG3.0123.5.2021
w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej
- prostuje oczywistą omyłkę pisarską w rubrum wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 324/21 w ten sposób, że zamiast: ze skargi Rady Sekcji Krajowej NSZZ „Solidarność" Pracowników Skarbowych wpisuje: ze skargi Rady Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność”,
- oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 324/21, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rady Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” na decyzję Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 1 marca 2021 r. nr BDG3.0123.5.2021 w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej, uchylił zaskarżoną decyzję (pkt 1), a także zasądził od Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej na rzecz strony skarżącej Rady Sekcji Krajowej NSZZ „Solidarność” Pracowników Skarbowych kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt 2).
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
W dniu 21 grudnia 2020 r. Rada Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” (dalej: „skarżąca") złożyła wniosek do Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej (dalej: „organ”) o udostępnienie informacji publicznej zawierający sześć punktów.
Na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2020 r. poz. 2176, zwana dalej: „u.d.i.p.”) Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej wezwał skarżącą do wykazania w terminie 14 dni od dnia otrzymania pisma, że uzyskanie żądanych informacji przetworzonych jest szczególnie istotne dla interesu publicznego.
W dniu 15 lutego 2021 r. na adres mailowy wskazany we wniosku została przesłana odpowiedź Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej na pytania zawarte w punkcie 1, 3, 4 i 6 wniosku.
W dniu 17 lutego 2021 r. skarżąca odpowiedziała drogą mailową na wezwanie do wykazania szczególnie istotnego interesu publicznego załączając pismo z 16 lutego 2021 r. znak SK/44/2021.
Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej, odnośnie pytań z punktu 2 i 5 w zakresie:
jaka była łączna wysokość dodatków specjalnych wypłaconych funkcjonariuszom celno-skarbowym (zatrudnionym w Ministerstwie Finansów) w 2019 roku (pkt 2 wniosku);
- jaka była łączna wysokość dodatków zadaniowych wypłaconych członkom korpusu służby cywilnej (zatrudnionym w Ministerstwie Finansów) w 2019 roku - decyzją z dnia 1 marca 2021 r., nr BGD3.0123.5.2021, na podstawie art. 16 ust. 1 i 2 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., odmówił udostępnienia informacji publicznej.
Co do informacji publicznej określonej w pkt 2 i 5 wniosku organ poinformował wnioskodawcę, że nie posiada żądanych informacji, a ich wytworzenie zgodnie z żądaniem będzie wymagało wykonania szeregu pracochłonnych czynności, w tym w szczególności - wybrania i ustalenia danych dotyczących wszystkich członków korpusu służby publicznej i funkcjonariuszy Służby Celno-Skarbowej zatrudnionych lub pełniących służbę w Ministerstwie Finansów (2507 zatrudnionych lub pełniących służbę). Wymagałoby to ustalenia dla każdego członka korpusu lub funkcjonariusza odpowiednio dodatków zadaniowych lub specjalnych jakie otrzymał w tym okresie, sięgnięcia do materiałów źródłowych znajdujących się aktach osobowych w celu dokonania analizy i potwierdzenia danych, wyliczenia odrębnie dla każdego z członków korpusu i funkcjonariuszy odpowiednio wysokości dodatków wskazanych we wniosku w tym okresie, wykonanie odpowiedniego zestawienia uzyskanych danych oraz przygotowanie żądanej informacji. Wszystkie te czynności wymagają zaangażowania dużych środków osobowych, a także czasu, co czyni żądaną informację informacją przetworzoną.
Na powyższą decyzję Rada Krajowa Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
W odpowiedzi na skargę organ wnosił o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas prezentowane stanowisko, nie zgadzając się z podniesionymi zarzutami w skardze.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w powołanym wyżej wyroku uwzględnił skargę Rady Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” i uchylił zaskarżoną decyzję uznając, iż została ona wydana z naruszeniem prawa.
Uzasadniając swoje stanowisko Sąd I instancji wskazał, że problemem, który determinuje wydanie rozstrzygnięcia w sprawie jest ocena czy żądana przez skarżącą od organu informacja o łącznej wysokości dodatków specjalnych wypłaconych funkcjonariuszom celno-skarbowym zatrudnionym w MF w 2019 oraz łączna wysokość dodatków zadaniowych wypłaconych członkom korpusu służby cywilnej-zatrudnionych w MF w 2019 roku jest informacją prostą czy też informacją przetworzoną. Organ wskazuje, iż aby uzyskać żądane informacje wymaga wykonania określonych operacji.
Sąd I instancji stwierdził, że skarżąca zakwestionowała sekwencję czynności, którą to organ musiałby podjąć aby informację publiczną udostępnić. Wskazywała na istniejący system kadrowo-płacowy KOMA eHR (dokumentacja użytkownika, moduł płace firmy ASSECO). Dokonała analizy możliwości uzyskania żądanych danych i podnosiła, iż możliwe jest uzyskanie żądanej informacji z działającego systemu informatycznego. Wskazywała także, że w księgach rachunkowych organu muszą być dane dotyczące rozdysponowania środków budżetowych na dodatki zadaniowe i specjalne.
Zdaniem Sądu takie czynności jak selekcja dokumentów, protokołów, ich analiza pod względem treści, czy anonimizacja są zwykłymi czynnościami, które nie mają wpływu i nie dają podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów jako informacji przetworzonej. W wyniku stosowania takich czynności przez organ nie powstaje bowiem żadna nowa informacja (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 grudnia 2019 roku, OSK 1056/18, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 5 grudnia 2019 roku, II SA/Lu 332/19).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił, że w odniesieniu do informacji żądanej przez skarżącego należy zgodzić się z podniesionym zarzutem, iż nie ma ona charakteru informacji przetworzonej i dlatego nieuprawnionym było żądanie wykazania szczególnego interesu publicznego w jej uzyskaniu i dokonywaniu analizy czy skarżąca taki interes wykazała. Należy zauważyć i zgodzić się ze skarżącą, iż przy istniejącym systemie informatycznym, który jak wynika z opisu zasadniczo pozwala pozyskać wszelkie informacje dotyczące pracownika, jego wynagrodzenia, w rozbiciu na poszczególne składniki.
W ocenie Sądu zebranie tych danych, we wskazanych okolicznościach nie daje podstaw, aby sumę tych informacji publicznych prostych z uwagi na jej charakter zakwalifikować jako informacji publicznej przetworzonej. Organ nawet nie pokusił się o przedstawienie ilu pracowników i przez jaki czas zostałoby wyłączonych od swoich podstawowych czynności, aby takie zestawienie dla skarżącej przygotować. Fakt, że nie jest możliwe pobranie żądanych informacji wprost z systemu informatycznego, nie przesądza o szczególnie skomplikowanej, pracochłonnej i czasochłonnej operacji pozyskiwania żądanych danych. W ocenie Sądu nie można podzielić stanowiska organu w odpowiedzi na skargę, iż istniejący system informatyczny dla potrzeb kadrowo-płacowych jest wykorzystywany pomocniczo. Być może dane istniejące w zbiorach podlegają weryfikacji z materiałami źródłowymi, ale w sytuacji gdy występują jakieś niezgodności. Trudno sobie wyobrazić, iż tak duża instytucja jak Ministerstwo
Finansów nie opierała się na bazie danych z systemu informatycznego w zakresie systemu kadrowo-płacowego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że należy też zauważyć, iż organ przygotował w odpowiedzi na wniosek skarżącej zestawienie dotyczące nagród za 2019 w odniesieniu funkcjonariuszy celno-skarbowych i członków korpusu służby cywilnej nie uznając tej informacji za informację przetworzoną. Na marginesie należy podnieść, iż takie informacje o łącznej wysokości dodatków specjalnych i dodatków zadaniowych wypłaconych w równie dużym podmiocie jak Izba Administracji Skarbowej w Warszawie zostały wnioskodawcy (skarżącej) przekazane i potraktowane jako informacja publiczna prosta.
Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., zwana dalej: „p.p.s.a.”):
naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na niezastosowaniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. i przyjęciu, że żądana informacja jest informacją publiczną prostą i nie ma charakteru informacji przetworzonej, a co za tym idzie: przyjęcie, że nieuprawnionym było żądanie przez skarżącego kasacyjnie wykazania szczególnego interesu publicznego w jej uzyskaniu i dokonywaniu analizy czy skarżąca taki interes wykazała, podczas gdy w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy zastosowanie ma także art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., a żądana informacja publiczna wypełnia znamiona informacji przetworzonej wymagającej podjęcia czasochłonnych czynności oraz zaangażowania istotnych środków osobowych u skarżącego kasacyjnie w związku z pomocniczym wykorzystywaniem systemu informatycznego dla potrzeb kadrowo-płacowych, a także wymagającej spełnienia przesłanki szczególnej istotności dla interesu publicznego w uzyskaniu tej informacji, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji.
naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. poprzez oparcie orzeczenia na materiale dowodowym nieznajdującym odzwierciedlenia w dowodach lub dokumentach znajdujących się w aktach sprawy, a nawet z nimi sprzecznym, a
mianowicie oparcie orzeczenia na niesprawdzonych twierdzeniach skarżącej co do funkcjonalności systemu kadrowo-płacowego skarżącego kasacyjnie, umożliwiającego według przyjętych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny bez zweryfikowania informacji pozyskanie z tego systemu zasadniczo wszelkich informacji dotyczących pracownika, jego wynagrodzenia, w rozbiciu na poszczególne składniki i przygotowanie żądanej informacji, w sytuacji gdy faktycznie system kadrowo-płacowy skarżącego kasacyjnie nie pozwala na pozyskanie żądanych informacji, ma on charakter pomocniczy, wymaga podjęcia szeregu czasochłonnych czynności oraz zaangażowania pracowników w celu przygotowania żądanej informacji, co w konsekwencji doprowadziło do przyjęcia błędnego stanu faktycznego sprawy, uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji.
Mając powyższe na uwadze skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, a także zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.
Powyższe zarzuty rozwinięto w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.
Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono.
Pismem procesowym uzupełniającym skargę kasacyjną z dnia 2 sierpnia 2021 r. skarżący kasacyjnie organ złożył wniosek o rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania w wypadkach określonych w § 2, z których żaden w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd ten, w odróżnieniu od wojewódzkiego sądu administracyjnego, nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów postawionych w skardze kasacyjnej.
Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną zostały określone w art. 174 p.p.s.a. Przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć niewłaściwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie, dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. - naruszenie przepisów postępowania - może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w wypadku oparcia skargi kasacyjnej na tej podstawie skarżący powinien nadto wykazać istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.
Jednocześnie podkreślić należy, że w sytuacji, gdy strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuca wyrokowi Sądu I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności trzeba odnieść się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, bowiem dopiero wówczas, gdy zostanie przesądzone, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji za podstawę orzekania jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do oceny zasadności zarzutów prawa materialnego.
Jako niezasadny ocenić należy zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 133 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. "Sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy (..)". Orzekanie "na podstawie akt sprawy" oznacza, że sąd w procesie kontroli sądowoadministracyjnej bierze pod uwagę okoliczności, które z akt tych wynikają. Podstawą orzekania przez sąd administracyjny jest zatem materiał dowodowy zgromadzony i przedstawiony przez organ administracji publicznej w toku postępowania przed tym organem oraz przed sądem (uwzględniając treść art. 106 § 3 p.p.s.a.). Wskazany wyżej przepis mógłby zostać naruszony, gdyby sąd wyszedł poza ten materiał i dopuścił na przykład dowód z przesłuchania świadków. Obowiązek wydania wyroku na podstawie akt sprawy oznacza bowiem jedynie zakaz wyjścia poza materiał znajdujący się w aktach sprawy (por. wyrok NSA z dnia 7 marca 2013 r., II GSK 2374/11, LEX nr 1296049). Należy przy tym odróżnić poddanie sądowej kontroli działalności administracji publicznej na podstawie innego materiału niż akta sprawy od wydania wyroku na podstawie akt sprawy, z przyjęciem np. odmiennej oceny materiału dowodowego zawartego w tych aktach (por. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia
2012 r., I OSK 1749/11, LEX nr 1145067). W ramach zarzutu art. 133 § 1 p.p.s.a. nie można skutecznie kwestionować dokonanej przez Sąd oceny dokumentów, o ile dokumenty te znajdują się w materiale zgromadzonym w aktach sprawy. Przepis art. 133 § 1 p.p.s.a. nie może służyć kwestionowaniu oceny materiału dowodowego, jak i ustaleń i oceny ustalonego w sprawie stanu faktycznego dokonanych przez sąd pierwszej instancji (por. wyrok NSA z dnia 9 listopada 2011 r., I OSK 1350/11, LEX nr 1149159; wyrok NSA z dnia 17 listopada 2011 r„ II OSK 1609/10, LEX nr 1132105). Do naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a. dochodzi zatem wówczas, gdy sąd oddali skargę, mimo niekompletnych akt sprawy, gdy pominie istotną część tych akt, gdy przeprowadzi postępowanie dowodowe z naruszeniem przesłanek wskazanych w art. 106 § 3 p.p.s.a. oraz gdy oprze orzeczenie na własnych ustaleniach, tzn. dowodach lub faktach, nie znajdujących odzwierciedlenia w aktach sprawy, o ile nie znajduje to umocowania w art. 106 § 3 p.p.s.a. Z przepisu tego wynika więc nakaz wyprowadzania oceny prawnej na gruncie faktów i dowodów znajdujących odzwierciedlenie w aktach sprawy (por. wyrok NSA z dnia 26 maja 2010 r., I FSK 497/09, LEX nr 594014; wyrok NSA z dnia 19 października 2010 r., II OSK 1645/09, LEX nr 746707; wyrok NSA z dnia 5 czerwca 2012 r., II OSK 763/12, LEX nr 1219174). Sąd I instancji analizując i oceniając znajdujące się w aktach administracyjnych dokumenty nie mógł zatem naruszyć art. 133 § 1 p.p.s.a. Prawidłowość tej oceny nie może być skutecznie kwestionowana w drodze zarzutu naruszenia tego przepisu. Okoliczność, że ocena przedstawiona przez Sąd I instancji nie odpowiada oczekiwaniom skarżącego kasacyjnie, nie daje podstawy do uwzględnienia zarzutu naruszenia w/w przepisu.
W związku z nieskutecznością podniesionego przez autora skargi kasacyjnej zarzutu w oparciu o drugą podstawę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny w procesie kontroli instancyjnej przyjął stan faktyczny i jego ocenę uwzględnione przez Sąd I instancji.
Również zarzut naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 1 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na niezastosowaniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. i przyjęciu, że żądana informacja jest informacją publiczną prostą i nie ma charakteru informacji przetworzonej.
Po pierwsze w odniesieniu do tak skonstruowanego zarzutu należy przypomnieć, że naruszenie prawa materialnego może przejawiać się w dwóch postaciach: jako
błędna wykładnia albo jako niewłaściwe zastosowanie określonego przepisu prawa. Podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, że sąd stosując przepis popełnił błąd subsumcji, czyli że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie nie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi, jak w jego ocenie powinna być rozumiana norma zawarta w stosowanym przepisie prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia. Jednocześnie należy podkreślić, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (por. wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 2013 r., II GSK 717/12, LEX nr 1408530; wyrok NSA z dnia 4 lipca 2013 r„ I GSK 934/12, LEX nr 1372091).
Po drugie w ramach podniesionego zarzutu autor skargi kasacyjnej wytyka Sądowi I instancji niezastosowanie art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Podkreślić należy, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowane jest stanowisko, zgodnie z którym nie jest dopuszczalne w świetle brzmienia art. 174 p.p.s.a. formułowanie zarzutu skargi kasacyjnej jako naruszenie przepisu prawa "poprzez jego niezastosowanie" czy "pominięcie" (por. wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2008 r., I OSK 1807/07, LEX nr 525973; wyrok NSA z dnia 14 maja 2007 r., I OSK 1247/06, LEX nr 342527; wyrok NSA z dnia 28 marca 2007 r., I OSK 31/07, LEX nr 327781; postanowienie NSA z dnia 2 marca 2012 r., I OSK 294/12, LEX nr 1136684). Dopuszczając jednak w ramach pierwszej podstawy kasacyjnej możliwość kwestionowania niezastosowania określonego przepisu prawa, to strona skarżąca kasacyjnie podnosząca, że Sąd rozpoznający sprawę zastosował nie ten przepis prawa materialnego, który powinien być zastosowany, powinna wskazać przepis właściwy jako podstawę materialną rozstrzygnięcia i uzasadnić, dlaczego ten właśnie przepis powinien lec u podstaw kwestionowanego rozstrzygnięcia, tj. dlaczego powinien być zastosowany (por. wyrok NSA z dnia 14 kwietnia 2004 r., OSK 121/04, Lex 120212; wyrok NSA z dnia 19 grudnia 2005 r., II OSK 299/05, LEX nr 190971; wyrok NSA z dnia 15 marca 2011 r., II OSK 323/10, LEX nr 1080252). Zarzut niewłaściwego zastosowania
prawa materialnego w postaci pozytywnej, czyli zarzucenia zastosowania normy prawnej, która nie powinna być w danej sprawie zastosowana, a także w postaci negatywnej, czyli zarzucenia niezastosowania normy prawnej, która w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną powinna być zastosowana, wymaga należytej precyzji w jego konstruowaniu w konkretnej sprawie (por. wyrok NSA z dnia 3 października 2013 r., II FSK 1020/12, LEX nr 1382183). Niezastosowany przez sąd w procesie kontroli przepis prawa materialnego może stanowić podstawę skargi kasacyjnej, jeżeli w konkretnym stanie faktycznym istniały podstawy do dokonania subsumcji (zob. B. Dauter: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz do art. 174 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, teza 5, Lex 2013; wyrok NSA z dnia 16 marca 2011 r., II GSK 400/10, LEX nr 1080145), a sąd nie dostrzegając właściwej podstawy oparł swoje rozstrzygnięcie na podstawie niewłaściwej. Należy zatem stwierdzić, że nie dyskwalifikowałoby omawianych zarzutów skargi kasacyjnej wskazanie przez stronę skarżącą kasacyjnie na niezastosowanie określonych przepisów jedynie wtedy, gdyby strona skarżąca kasacyjnie jednocześnie wskazała przepisy, które w jej przekonaniu zostały wadliwie zastosowane zamiast przepisów przez nią wskazywanych wraz z podaniem uzasadnienia tego stanowiska, a wymogu tego skarga kasacyjna nie spełnia, co tym samym czyni podnoszone zarzuty naruszenia art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. nieskutecznymi.
Po trzecie wreszcie wskazać należy, że strona skarżąca kasacyjnie na podstawie zarzutów niezastosowania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie art. 1 ust. 1 u.d.i.p. w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. de facto kwestionuje ustalenia i oceny w zakresie stanu faktycznego sprawy upatrując wadliwości działania Sądu w niewłaściwej kwalifikacji żądanej informacji publicznej. Naruszenia ww. przepisów strona skarżąca kasacyjnie upatruje bowiem w przyjęciu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, że wnioskowane przez Radę Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” informacje nie stanowią informacji przetworzonej. Strona skarżąca kasacyjnie kwestionuje tym samym, w ramach omawianych zarzutów naruszenia prawa materialnego, ustalenia odnoszące się do niezakwalifikowania żądanych przez skarżącą informacji jako informacji przetworzonych. W związku z tym należy podkreślić, że zgodnie z ugruntowanymi poglądami prezentowanymi w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego niedopuszczalne jest zastępowanie zarzutu naruszenia przepisów postępowania, zarzutem naruszenia prawa materialnego i za jego pomocą
kwestionowanie ustaleń faktycznych. Próba zwalczenia ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji nie może nastąpić przez zarzut naruszenia prawa materialnego (zob. wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2013 r., I OSK 2747/12, LEX nr 1269660; wyrok NSA z dnia 6 marca 2013 r„ II GSK 2327/11, LEX nr 1340137). Ocena zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie konkretnego stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (zob. wyrok NSA z dnia 6 marca 2013 r., II GSK 2328/11, LEX nr 1340138; wyrok NSA z dnia 14 lutego 2013 r„ II GSK 2173/11, LEX nr 1358369). Jeżeli strona skarżąca kasacyjnie uważa, że ustalenia faktyczne są błędne, to zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie (czy niezastosowanie) jest co najmniej przedwczesny, zaś zarzut naruszenia prawa przez błędną jego wykładnię - niezasadny. Zarzut naruszenia prawa materialnego nie może opierać się na wadliwym (kwestionowanym przez stronę) ustaleniu faktu (zob. wyrok NSA z dnia 13 marca 2013 r., II GSK 2391/11, LEX nr 1296051). Dlatego też omawiane zarzuty naruszenia prawa materialnego okazały się niezasadne.
Skoro więc podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty okazały się nieskuteczne, Naczelny Sąd Administracyjny nie miał podstaw do jej uwzględnienia, co z kolei skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej w oparciu o art. 184 p.p.s.a.
O sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej w rubrum wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 324/21 orzeczono na podstawie art. 156 § 3 w zw. z art. 156 § 1 p.p.s.a. Nie budzi wątpliwości, że jest to oczywista omyłka, gdyż jak wynika z załączonych akt sprawy, treści skargi, a nawet uzasadnienia zaskarżonego wyroku nazwa strony skarżącej brzmi; Rada Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność”. Zatem niewłaściwe oznaczenie strony skarżącej w wyroku WSA w Warszawie z dnia 1 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 324/21 stanowiło nieścisłość wymagającą sprostowania.
------------
