Czasy się zmieniają, a oni nadal mają informację publiczną w głębokim poważaniu...

Poniżej publikujemy wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oddalający skargę kasacyjną Ministerstwa Finansów w sprawie wyroku WSA z dnia 9 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 323/21, uchylającego decyzję MF dot. odmowy udostępnienia informacji publicznej. Sprawa w zasadzie była oczywista, bo twierdzenie MF, że dyrektorzy departamentów w MF nie są funkcjonariuszami publicznymi – to oczywista farsa i kpiny. To działanie MF było podyktowane co najmniej dwiema przesłankami:

Poczuciem bezkarności (kto poniósł kiedykolwiek odpowiedzialność za naruszenie ustawy o informacji publicznej – nie znamy takiego przypadku)?
Chęcią ukrycia wysokości przyznawanych dodatków (dochodziły do nas informacje, że to były kwoty baaardzo wysokie - może dowiemy się wkrótce, jak bardzo i chętnie o tym poinformujemy...).

Jak widać MF doprowadziło do przedłużenia udzielenia informacji publicznej o 4 lata (zobaczymy, czy na tym koniec...). I o to właśnie chodziło – po co opinia publiczna miałaby wiedzieć, jak sobie dogadzali w MF?

Ciekawe jest jednak to, że dyrektorem departamentu, o który chodziło, była wtedy p. Ilona Kowalska (aktualnie Dyrektor Departamentu Prawnego MF).

Na marginesie: p. I.Kowalska – niezależnie od tego, jaki jest rząd – pełni od wielu lat kierownicze funkcje w administracji centralnej - to możesz przeczytać więcej na ten temat. W NSA jest jeszcze kilka wniosków kasacyjnych MF dotyczących wysokości nagród i wynagrodzeń. Trzeba tu jednak wskazać, że również obecne kierownictwa MF i IAS robi wszystko, żeby nie udostępniać informacji publicznej nawet takiej, jaka była udostępniana (po wyrokach sądów).

"TKM", "my to rządzim", itd. itp. Państwo nad wyraz teoretyczne...

Poczytaj także te artykuły: Bezczelność, arogancja i buta..., Co chcą ukryć?, A mogli milczeć...

Naczelny Sąd Administracyjny

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2025 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak

Sędziowie: Sędzia NSA Wojciech Jakimowicz

Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant: asystent sędziego Dominika Daśko

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2025 r.

na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 323/21 w sprawie ze skargi Rady Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” na decyzję Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 2 marca 2021 r. nr BDG3.0123.7.2021 w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej

prostuje oczywistą omyłkę pisarską w rubrum wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 323/21 w ten sposób, że zamiast: ze skargi Rady Sekcji Krajowej NSZZ „Solidarność” Pracowników Skarbowych wpisuje: ze skargi Rady Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność”,
oddala skargę kasacyjną.

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 9 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SA/Wa 323/21, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Rady Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” na decyzję Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z dnia 2 marca 2021 r. nr BDG3.0123.7.2021 w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej, uchylił zaskarżoną decyzję (pkt 1), a także zasądził od Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej na rzecz skarżącej Rady Sekcji Krajowej NSZZ „Solidarność” Pracowników Skarbowych kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt 2).

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Wnioskiem z 4 stycznia 2021 r., przesłanym drogą elektroniczną, Rada Krajowa Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” w Radomiu (dalej: „skarżąca”) zwróciła się do Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej (dalej: „Minister” „organ”) o udostępnienie następujących informacji:

1) Ile wyniosły łączne nagrody dla dyrektora i poszczególnych wicedyrektorów Departamentu Organizacji i Współpracy Międzynarodowej KAS wypłacone w 2020 r.?

2) Ile wyniosły łączne dodatki zadaniowe/specjalne dyrektora i poszczególnych wicedyrektorów Departamentu Organizacji i Współpracy Międzynarodowej KAS wypłacone w 2020 r. Organ zawarł jednocześnie prośbę, aby odpowiedź i materiały związane z niniejszym pismem zostały przekazane drogą elektroniczną z powołaniem się na numer wniosku RSK, a dane zawierały imiona i nazwiska oraz stanowiska ww. osób.

W dniu 28 stycznia 2021 r. organ przesłał wnioskodawcy na wskazany adres mailowy odpowiedź Ministra na pytanie zawarte w punkcie 1 wniosku. Jednoczenie w zakresie pytania z punktu 2 organ udzielił informacji, że zgodnie z obowiązującymi przepisami osoby zajmujące wyższe stanowiska w służbie cywilnej nie otrzymują dodatków specjalnych oraz poinformował, że w pozostałym zakresie wniosek będzie rozpatrzony w odrębnym postępowaniu.

Decyzją z 2 marca 2021 r. znak: BDG3.0123.7.2021 Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej, działając na podstawie art. 16 ust. 1 i ust. 2 w związku z art. 5 ust. 2 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2020 poz. 2176, zwana dalej: „u.d.i.p.”), odmówił udostępnienia informacji publicznej żądanej przez wnioskodawcę w części dotyczącej punktu 2 ww. wniosku.

Na powyższą decyzję Rada Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność” wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W odpowiedzi na skargę Minister wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Jednocześnie zauważył, że gdyby kwestie będące jej przedmiotem były tak jednoznaczne jak przedstawiono je w skardze, to Sąd Najwyższy nie kwestionowałby konstytucyjności wielu przepisów u.d.i.p. Organ powołał się na złożony przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego wniosek z 16 lutego 2021 r. o zbadanie zgodności z Konstytucją RP niektórych przepisów u.d.i.p. (K 1/21) i z tego powodu wniósł o zawieszenie przedmiotowego postępowania do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w powołanym wyżej wyroku uznał, że skarga była zasadna i zasługiwała na uwzględnienie.

Uzasadniając swoje stanowisko Sąd I instancji wskazał, że organ nie kwestionuje, że informacja publiczna o wysokości dodatków zadaniowych otrzymanych przez dyrektora i poszczególnych wicedyrektorów Departamentu Organizacji i Współpracy Międzynarodowej KAS jest informacją o wydatkach pochodzących ze środków publicznych, a więc co do zasady jest informacją o sprawach publicznych (strona 3 uzasadnienia zaskarżonej decyzji). Służba cywilna wchodzi bowiem w skład sektora finansów publicznych, a więc oczywistym jest, że informacja o wydatkach organu, w tym dotyczących wynagrodzeń pieniężnych wypłacanych funkcjonariuszom, jest informacją o majątku publicznym (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d, lit. f u.d.i.p.) i podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach przewidzianych w u.d.i.p. Jeśli więc chodzi o osoby pełniące funkcje publiczne (a do takich zalicza się dyrektora i wicedyrektorów przedmiotowego Departamentu KAS) i jeżeli dana informacja pozostaje w związku z pełnieniem tej funkcji (a taką jest informacja o wynagrodzeniach tych osób), to ochrona prywatności w takim wypadku jest wyłączona, o czym mówi art. 5 ust. 2 zdanie 2 u.d.i.p.

W ocenie Sądu niewątpliwie stanowiska dyrektora i wicedyrektorów ww. Departamentu to stanowiska merytoryczne, niemające charakteru usługowego lub technicznego. Nie podlegają więc ograniczeniu prawa do informacji publicznej i ochronie przewidzianej w art. 5 ust. 2 zdanie 1 u.d.i.p. ze względu na prywatność osoby fizycznej. Bezpodstawne jest więc powoływanie się na przepisy prawa cywilnego o ochronie dóbr osobistych człowieka czy też przepisy prawa pracy o poszanowaniu dóbr osobistych pracownika.

Sąd I instancji zauważył również niekonsekwencję organu, który w przedmiotowej sprawie odmawia udostępnienia informacji publicznej w odniesieniu do wysokości dodatków zadaniowych dla dyrektora i wicedyrektorów jednego z departamentów KAS, powołując się na ochronę prywatności tych osób, a udostępnił informację o wysokości tego dodatku przyznanego za okres marzec-czerwiec 2020 r. dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej w Katowicach (pismo Ministra z 29 grudnia 2020 r., znak: BMI 1.0123.1650.2020 znajdujące się w aktach sprawy).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, tj. art. 7, art. 8 S 1, art. 77 S 1, art. 80, art. 107 S 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256 z późn. zm., zwana dalej: „k.p.a.”) w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Uzasadnienie kontrolowanej decyzji jest lakoniczne, nieprzekonujące, poparte fragmentami orzeczeń sądów administracyjnych w sposób nieadekwatny do przedmiotowego problemu, co przełożyło się na błędną interpretację art. 5 ust. 2 zdanie 2 u.d.i.p.

Sąd nie uwzględnił wniosku formalnego organu o zawieszenie postępowania sądowego do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny z wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z 16 lutego 2021 r. o zgodności niektórych przepisów u.d.i.p. z Konstytucją RP (sygn. akt K 1/21), dlatego postanowieniem z 9 czerwca 2021 r. w sprawie VIII SAWa 323/21 odmówił zawieszenia przedmiotowego postępowania sądowego.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wniósł Minister Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm., zwana dalej: „p.p.s.a.”):

naruszenie prawa materialnego, tj.

1) art. 145 S 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 5 ust. 2 zdanie 1 u.d.i.p., w zw. z art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 11 1 Kodeksu pracy oraz w zw. z art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez ich błędną wykładnię polegającą na nieuprawnionym przyjęciu, iż dyrektor i poszczególni zastępcy dyrektora Departamentu Organizacji i Współpracy Międzynarodowej KAS w Ministerstwie Finansów są osobami pełniącymi funkcje publiczne, a w konsekwencji, że informacja o wysokości dodatków zadaniowych wypłaconych tym osobom w 2020 r. nie podlega ochronie ze względu na prywatność osoby fizycznej podczas, gdy wymienionych osób nie można zaliczyć do kręgu osób pełniących funkcje publiczne, a zatem żądane informacje podlegają ochronie na podstawie art. 5 ust. 2 zdanie 1 u.d.i.p, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji;

Powyższa błędna wykładnia przepisów doprowadziła Sąd do niewłaściwego zastosowania art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez odmowę zastosowania ograniczenia prawa do informacji publicznej zawartego w art. 5 ust. 2 zd. 1 u.d.i.p.

2) art. 145 S 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 5 ust. 2 zdanie 2 u.d.i.p. w zw. z S 13 ust. 1, S 46a ust. 1, S 8 ust. 1 i S 9 ust. 1 zarządzenia Ministerstwa Finansów z dnia 17 kwietnia 2019 roku w sprawie ustalenia regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Finansów (Dz. Urz. MF. z 2020 r. poz. 80 z późn. zm., zwane dalej: „regulamin” poprzez ich błędną wykładnię polegającą na wadliwym przyjęciu, że analiza przepisów regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Finansów jest wystarczająca do oceny charakteru pełnionych funkcji osób wymienionych we wniosku o udostępnienie informacji publicznej, podczas gdy regulamin organizacyjny Ministerstwa Finansów nie przesądza o tym, że dyrektor i wicedyrektorzy Departamentu Organizacji i Współpracy KAS w Ministerstwie Finansów mogą być zaliczeni do grona osób pełniących funkcje publiczne, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji;

Powyższa błędna wykładnia przepisów doprowadziła Sąd do wadliwego zastosowania art. 5 ust. 2 u.d.i.p. poprzez odmowę zastosowania ograniczenia prawa do informacji publicznej zawartego w art. 5 ust. 2 zd. 1 u.d.i.p.

Il. naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.

1) art. 145 S 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 141 S 4 p.p.s.a. poprzez nie zawarcie w uzasadnieniu wyroku wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, gdyż Sąd nie przedstawił na czym polega lakoniczność uzasadnienia uchylonej decyzji tymczasem decyzja organu spełnia wszystkie wymagania wynikające z przepisów. W rezultacie Sąd nie wskazał w uzasadnieniu jakie konkretnie braki ma uchylona decyzja, co nie pozwala na podjęcie konstruktywnej polemiki ze składem orzekającym.

Mając powyższe na uwadze skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, a także zawieszenie postępowania do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny z wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021 r. o zgodności z Konstytucją RP niektórych przepisów u.d.i.p. (K 1/21). Jednocześnie organ wniósł o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych, a także rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie.

Powyższe zarzuty rozwinięto w uzasadnieniu skargi kasacyjnej. Odpowiedzi na skargę kasacyjną nie wniesiono.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 S 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania w wypadkach określonych w S 2, z których żaden w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Sąd ten, w odróżnieniu od wojewódzkiego sądu administracyjnego, nie bada całokształtu sprawy, lecz tylko weryfikuje zasadność zarzutów postawionych w skardze kasacyjnej.

Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną zostały określone w art. 174 p.p.s.a. Przepis art. 174 pkt 1 p.p.s.a. przewiduje dwie postacie naruszenia prawa materialnego, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Przez błędną wykładnię należy rozumieć niewłaściwe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, natomiast przez niewłaściwe zastosowanie, dokonanie wadliwej subsumcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. — naruszenie przepisów postępowania — może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w wypadku oparcia skargi kasacyjnej na tej podstawie skarżący powinien nadto wykazać istotny wpływ wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.

Jednocześnie podkreślić należy, że w sytuacji, gdy strona wnosząca skargę kasacyjną zarzuca wyrokowi Sądu I instancji naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności trzeba odnieść się do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, bowiem dopiero wówczas, gdy zostanie przesądzone, że stan faktyczny przyjęty przez Sąd I instancji za podstawę orzekania jest prawidłowy albo nie został dostatecznie podważony, można przejść do oceny zasadności zarzutów prawa materialnego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 141 S 4 p.p.s.a., stwierdzić należy, że uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie można zarzucić, iż nie realizuje ono niezbędnych elementów uzasadnienia określonych w tym przepisie. Sporządzenie uzasadnienia jest czynnością następczą w stosunku do podjętego rozstrzygnięcia, stąd też tylko w nielicznych sytuacjach naruszenie tej normy prawnej może stanowić skuteczną podstawę skargi kasacyjnej. Pamiętać bowiem należy, że usprawiedliwiony będzie zarzut naruszenia art. 141 S 4 p.p.s.a tylko wówczas, gdy pomiędzy tym uchybieniem a wynikiem postępowania sądowoadministracyjnego będzie istniał potencjalny związek przyczynowy. Do sytuacji, w której wadliwość uzasadnienia wyroku może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej, należy zaliczyć tę, gdy to uzasadnienie nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia. Dzieje się tak wówczas, gdy nie ma możliwości jednoznacznej rekonstrukcji podstawy rozstrzygnięcia (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2009 r. I OSK 487/08). Co więcej Sąd ma obowiązek zwięzłego przedstawienia stanu sprawy, co obejmuje nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ administracji publicznej, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem. Przepis art. 141 S 4 p.p.s.a. jest przepisem proceduralnym, regulującym wymogi uzasadnienia. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia tego przepisu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z powyższej normy prawnej. Tymczasem te wszystkie elementy znajdują się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, a uzasadnienie części prawnej wyroku jest wystarczające dla uzyskania informacji o przesłankach rozstrzygnięcia. Fakt, że strona skarżąca kasacyjnie nie zgadza się z argumentacją Sądu I instancji zaprezentowaną w uzasadnieniu, nie została nią przekonana, a wręcz uważa ją za błędną nie oznacza jeszcze naruszenia art. 141 S 4 p.p.s.a. Za jego pomocą nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego.

Również zarzuty naruszenia prawa materialnego nie zasługują na uwzględnienie.

Należy przypomnieć, że naruszenie prawa materialnego może przejawiać się w dwóch postaciach: jako błędna wykładnia albo jako niewłaściwe zastosowanie określonego przepisu prawa. Podnosząc zarzut naruszenia prawa materialnego przez jego błędną wykładnię wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego wykazać należy, że sąd stosując przepis popełnił błąd subsumcji, czyli że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie nie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu w hipotezie normy prawnej zawartej w przepisie prawa. W obu tych przypadkach autor skargi kasacyjnej wykazać musi, jak w jego ocenie powinna być rozumiana norma zawarta w stosowanym przepisie prawa, czyli jaka powinna być jego prawidłowa wykładnia. Jednocześnie należy podkreślić, że ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (por. wyrok NSA z dnia 13 sierpnia 2013 r., Il GSK 717/12, LEX nr 1408530; wyrok NSA z dnia 4 lipca 2013 r., I GSK 934/12, LEX nr 1372091).

W przypadku obu zarzutów prawa materialnego strona skarżąca kasacyjnie wskazała na błędną wykładnię art. 5 ust. 2 zdanie 1 u.d.i.p., w zw. z art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 1 11 Kodeksu pracy oraz w zw. z art. 47 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskie oraz art. 5 ust. 2 zdanie 2 u.d.i.p. w zw. z S 13 ust. 1, S 46a ust. 1, S 8 ust. 1 i S 9 ust. 1 regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Finansów.

Po pierwsze wskazane zarzuty naruszenia prawa materialnego nie mogły odnieść skutku przede wszystkim z uwagi na ich treść, która ewidentnie wskazuje na to, że strona skarżąca kasacyjnie na podstawie zarzutu naruszenia prawa materialnego kwestionuje ustalenia i oceny w zakresie stanu faktycznego sprawy. Podnosi bowiem w ramach wskazanych wyżej zarzutów, że Sąd w sposób nieuprawniony przyjął, iż „dyrektor i poszczególni zastępcy dyrektora Departamentu Organizacji i Współpracy Międzynarodowej KAS w Ministerstwie Finansów są osobami pełniącymi funkcje publiczne, a w konsekwencji, że informacja o wysokości dodatków zadaniowych wypłaconych tym osobom w 2020 r. nie podlega ochronie ze względu na prywatność osoby fizycznej podczas, gdy wymienionych osób nie można zaliczyć do kręgu osób pełniących funkcje publiczne” (pierwszy zarzut) oraz że „regulamin organizacyjny Ministerstwa Finansów nie przesądza o tym, że dyrektor i wicedyrektorzy Departamentu Organizacji i Współpracy KAS w Ministerstwie Finansów mogą być zaliczeni do grona osób pełniących funkcje publiczne”. W związku z tym należy podkreślić, że zgodnie z ugruntowanymi poglądami prezentowanymi w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego niedopuszczalne jest zastępowanie zarzutu naruszenia przepisów postępowania, zarzutem naruszenia prawa materialnego i za jego pomocą kwestionowanie ustaleń faktycznych. Próba zwalczenia ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji nie może nastąpić przez zarzut naruszenia prawa materialnego (zob. wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2013 r., I OSK 2747/12, LEX nr 1269660; wyrok NSA z dnia 6 marca 2013 r., Il GSK 2327/11, LEX nr 1340137). Ocena zarzutu naruszenia prawa materialnego może być dokonana wyłącznie na podstawie konkretnego stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy (zob. wyrok NSA z dnia 6 marca 2013 r., Il GSK 2328/11, LEX nr 1340138; wyrok NSA z dnia 14 lutego 2013 r., Il GSK 2173/11, LEX nr 1358369). Jeżeli strona skarżąca kasacyjnie uważa, że ustalenia faktyczne są błędne, to zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie jest co najmniej przedwczesny, zaś zarzut naruszenia prawa przez błędną jego wykładnię — niezasadny. Zarzut naruszenia prawa materialnego nie może opierać się na wadliwym (kwestionowanym przez stronę) ustaleniu faktu (zob. wyrok NSA z dnia 13 marca 2013 r., Il GSK 2391/11, LEX nr 1296051). Dlatego też omawiane zarzuty naruszenia prawa materialnego okazały się być niezasadne.

Po drugie dodać należy, że analiza uzasadnienia skargi kasacyjnej nie daje podstaw do przyjęcia kwestionowania przez stronę skarżącą kasacyjnie wykładni prawa dokonanej przez Sąd I instancji, a zwłaszcza wykładni użytych w art. 5 ust. 2 u.d.i.p. pojęć "prywatności osoby fizycznej" oraz "informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji", czy "osób pełniących funkcje publiczne”. Strona skarżąca kasacyjnie przytacza wprawdzie poglądy orzecznictwa w tym zakresie, jednakże nie wykazuje, że odbiegają one od stanowiska przyjętego przez Sąd I instancji. Zarówno Sąd I instancji, jak i strona skarżąca kasacyjnie podnoszą, że osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu cytowanego przepisu jest osoba pełniąca takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuacje prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem szeroko rozumianych rozstrzygnięć dotyczących innych podmiotów.

Zauważyć należy, że zarówno Sąd I instancji, jak i organ skarżący kasacyjnie w swojej analizie powoływali się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. K 17/05, który stwierdził, że art. 5 ust. 2 zdanie 2 u.d.i.p. jest zgodny z art. 31 ust. 3, art. 47 i art. 61 ust. 3 Konstytucji RP oraz nie jest niezgodny z art. 61 ust. 4 Konstytucji. Jednocześnie w uzasadnieniu tego wyroku wskazał, że na tle stosowania art. 5 ust. 2 u.d.i.p. "nie jest też możliwe precyzyjne i jednoznaczne określenie, czy i w jakich okolicznościach osoba funkcjonująca w ramach instytucji publicznej będzie mogła być uznana za sprawującą funkcję publiczną. Nie każda osoba publiczna będzie tą, która pełni funkcje publiczne. Sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. Nie każdy zatem pracownik takiej instytucji będzie tym funkcjonariuszem, którego sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji”. Natomiast zgodnie z przytoczonym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego podejmując próbę wskazania ogólnych cech, jakie będą przesądzały o tym, że określony podmiot sprawuje funkcję publiczną, można bez większego ryzyka błędu uznać, iż chodzi o takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. W związku z tym spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny. Za osobę pełniącą funkcję publiczną należy zatem uznać każdego, kto wykonuje zadania w organach władzy publicznej lub te; w strukturach osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, jeżeli tylko jego zadania posiadają związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swoich funkcji przez szeroko rozumiane Państwo. Nie ma przy tym znaczenia, na jakiej podstawie prawnej taka osoba wykonuje funkcję publiczną (por. wyrok NSA z dnia 8 lipca 2015 r., I OSK 1530/14). W tym zakresie zasadnie Sąd I instancji powołał się na treść regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Finansów (a zwłaszcza jego S 46a w zw. z S 22 i S 23).

Po trzecie wobec powyższego zarzut naruszenia prawa materialnego mógłby odnieść skutek w realiach niniejszej sprawy jedynie w przypadku wykazania przez stronę skarżącą kasacyjnie, że Sąd I instancji w przyjętym przez ten Sąd stanie faktycznym i prawnym sprawy dokonał ich wadliwego zestawienia, prowadzącego do wniosku, że wskazane we wniosku osoby, tj. dyrektor i poszczególni wicedyrektorzy Departamentu Organizacji i Współpracy Międzynarodowej KAS nie pełnią funkcji publicznych. Błędu subsumcji strona skarżąca jednak nie wykazała, a skoro Sąd I instancji przyjął, na skutek wykładni art. 5 ust. 2 u.d.i.p., że osobą pełniącą funkcję publiczną w rozumieniu cytowanego przepisu są osoby pełniące takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuacje prawną innych osób lub łączy się co najmniej z przygotowywaniem szeroko rozumianych rozstrzygnięć dotyczących innych podmiotów (przy czym wykładni tej nie podważono w skardze kasacyjnej), to brak podstaw do stwierdzenia niewłaściwego zastosowania prawa materialnego poprzez przyjęcie, że w zakresie tak rozumianego pojęcia osoby pełniącej funkcję publiczną mieszczą się osoby objęte wnioskiem, co do których Sąd I instancji przyjął, że w świetle analizy zakresu ich obowiązków wynikających z regulaminu organizacyjnego Ministerstwa Finansów. Skarga kasacyjna mogłaby odnieść skutek, gdyby podważono w niej powyższe oceny i ustalenia w zakresie stanu faktycznego, w tym zwłaszcza w zakresie rzeczywistego zakresu i charakteru obowiązków dyrektora i poszczególnych wicedyrektorów Departamentu Organizacji i Współpracy Międzynarodowej KAS, a które zdaniem Sądu I instancji wskazują, że osoby te zajmują stanowiska „merytoryczne, niemające charakteru usługowego lub technicznego. Nie podlegają więc ograniczeniu prawa do informacji publicznej i ochronie przewidzianej w art. 5 ust. 2 zdanie 1 u.d.i.p. ze względu na prywatność osoby fizycznej. Bezpodstawne jest więc powoływanie się na przepisy prawa cywilnego o ochronie dóbr osobistych człowieka czy też przepisy prawa pracy o poszanowaniu dóbr osobistych pracownika”

W konsekwencji nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek o zawieszenie postępowania sądowego do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny z wniosku Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego 2021 r. o zgodności z Konstytucją RP niektórych przepisów u.d.i.p. (K 1/21). Zauważyć należy, że podstawa zawieszenia postępowania wskazana w art. 125 S 1 pkt 1 p.p.s.a. ma charakter fakultatywny oraz że w następstwie wyroku Trybunału Konstytucyjnego strona ma możliwość żądania wznowienia postępowania w oparciu o art. 272 S 1 p.p.s.a. Nadto od złożenia przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego do Trybunału Konstytucyjnego mija już prawie 4 lata bezowocnego oczekiwania na rozstrzygnięcie. Kierując się zatem względami celowości, sprawiedliwości, jak również ekonomiki procesowej, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniosek o zawieszenie postępowania, w aktualnych uwarunkowaniach zarówno faktycznych jak i prawnych, nie może być uwzględniony. Uwzględnienie wniosku godziłoby w konstytucyjne gwarancje obywatela do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd.

Skoro więc podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty okazały się nieskuteczne, Naczelny Sąd Administracyjny nie miał podstaw do jej uwzględnienia, co z kolei skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej w oparciu o art. 184 p.p.s.a.

O sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej w rubrum wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SAIWa 323/21 orzeczono na podstawie art. 156 S 3 w zw. z art. 156 S 1 p.p.s.a. Nie budzi wątpliwości, że jest to oczywista omyłka, gdyż jak wynika z załączonych akt sprawy, treści skargi, a nawet uzasadnienia zaskarżonego wyroku nazwa strony skarżącej brzmi: Rada Krajowej Sekcji Administracji Skarbowej NSZZ „Solidarność”. Zatem niewłaściwe oznaczenie strony skarżącej w wyroku WSA w Warszawie z dnia 9 czerwca 2021 r. sygn. akt VIII SANVa 323/21 stanowiło nieścisłość wymagającą sprostowania.

Na oryginale właściwe podpisy