• Silniczku... wszyscy są tak zastraszeni, że jak im w twarz spluną to będą mówili, że pogoda się zmienia! NA LEPSZE! Do sądu? Wolne żarty... Zwolnić się? Jeżeli nie masz innej gotowej pracy - w dobie kryzysu każdy się trzyma póki może... Taka to liberalna demokracja nam zapanowała. A tchórzostwo i konformizm to NORMA.
• harakiri
  Toteż ja bohaterstwa nie oczekuję od skarbowców, ale ...
  
  Mobberem może być nie tylko przełożony, może być również kolega z pokoju.
  Przełożony zaś ma taką niewdzięczną rolę, że takie przypadki ma obowiązek wyjaśnić, i zrobić z tym, co należy.
  Za mobbing w urzędzie odpowiada pracodawca, w każdym przypadku, niezależnie, czy wiedział o tym, czy nie wiedział. Lepiej więc wiedzieć o takich przypadkach, niż nie wiedzieć
  Ciekawa jest również rola świadków mobbingu, czyli w powyższym przypadku, pozostałych kolegów z pokoju, którzy całe zdarzenie obserwują, i nic z tym nie robią.
  Ale o tym ... w następnym odcinku
• Od razu wyjaśniam Silniczku. Procedury wyglądają następująco:
  przełożony poinformowany o mobbingu:
  - oświadcza, że mobbing nie występuje a postępowanie kolegi/przełożonego wynikają z jego obowiązków służbowych(!) lub że klient jest przewrażliwiony,
  - przy upierdliwym kliencie - powołuje komisję w tej sprawie składającą się ze "swoich" ludzi, którzy potwierdzają, że klientowi jedynie się wydawało, że jest mobbingowany. Ich ciężka praca jest wynagradzana przy najbliższej premii (dzięki potrąceniu jej klientowi).
  Oczywiście nie dotyczy to wszystkich przełożonych. Przecież trzeba mieć nadzieję, że gdzieś jednak również normalni ludzie są przełożonymi,
  - na prośbę o przeniesienie z działu, gdzie klient jest mobbingowany, szef odpowiada, że to on decyduje, gdzie kto ma pracować, a w ogóle to przenoszenie między działami odbywa się tylko w szczególnych przypadkach(!) a skoro szef twierdzi, że mobbingu nie ma to znaczy, że go nie ma - czyli, że szczególnych okoliczności również nie ma. I jak chcesz to idź do sądu.
  Można by uznać, że to fragment śmiesznej książki. Ale tak nie jest. To nie śmieszne tylko żałosne - tym bardziej, że dzieje się przy milczeniu i cichej aprobacie współpracowników mobbingowanego.
  Służba cywilna niech żyje niech żyje niech żyje niech żyje niech się wódki napije po pracy napije po pracy bęc.
• harakiri
  Jak przełożony krzyczy na podwładnego średnio 1 raz w tygodniu przez 6 m-cy, to już jest mobbing, i wcale nie wynika to z wykonywania obowiązków służbowych, bo nigdzie nie jest napisane, że przy wykonywaniu tych obowiązków może wrzeszczeć.
  
  Skoro już zgłosiliście sprawę pracodawcy, a ten źle ocenił sytuację, to kolejnym krokiem powinno być zgłoszenie przez osobę mobbingowaną sprawy do prokuratury. A uczynnych współpracowników podać jako świadków zdarzenia. Dostaną wezwanie, to stawić się muszą, i kłamać im nie wolno, bo jest kara za fałszywe zeznania, a urzędnik nie może być karany.
  I tak zainteresowany ma już przes...., więc skoro powiedzieliście A, trzeba powiedzieć B.
  Występuje podejrzenie popełnienia przestępstwa, występuje, więc prokuratura jest instytucja jak najbardziej wskazaną do zbadania sprawy - obiektywnie.
  
  W artykule podane są "telefony zaufania", pod którymi można zasięgnąć takich, i tym podobnych informacji. Ze mnie kiepski specjalista w tej dziedzinie, chociaż się wychylam.
  A jak już będziesz dzwonił, to zapytaj co w tej sprawie mogą zrobić związki zawodowe, bo na mojego nosa mogą nie mało.
  Komisja komisją, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie
• silniczku
  A skąd wiesz, że mimo tego że "kłamać im nie wolno" nie skłamią w sądzie?
  A jak będą wszyscy świadkowie kłamać na jedną nutę to jak udowodnić jak sprawa wyglądała naprawdę?
• pinero
  Napisałem, powyżej są "telefony zaufania", pod którymi można zadawać takie pytania.
  Siedzą tam praktycy, którzy reprezentują ludzi w sądzie, będą prawdopodobnie znali odpowiedzi na większość pytań.
  Ja nie napisałem o sądzie, tylko o prokuraturze, to ona zbierze dowody.
  W treści artykułu stoi, jak zbierać dowody w sprawie mobbingu, żeby nie rzucać się z motyką na słońce.
• (...)
  Charakterystyka mobbingu:
  
  • dokuczanie jakiejś osobie ma charakter ciągły (nie uznaje się za mobbing dokuczania rzadziej niż raz na tydzień);
  • trwa przez dłuższy czas (nie liczy się poniżej pół roku);
  • ofiara mobbingu i ci którzy to robią, są w nierównej sytuacji społecznej;
  • dręczący mają wyraźną przewagę nad ofiara - do rzadkości należą sytuacje, kiedy mobbing jest dziełem jednej osoby, choć może się to zdarzyć, jeśli ta osoba w jakiś sposób ma dużą przewagę, na przykład szef wobec sekretarki, albo osoba, która opanowała techniki oddziaływania na psychikę innych wobec kogoś, kto nie zna się na tych technikach, nie umie rozpoznać ich, ani się bronić;
  • dotyczy sytuacji, kiedy można się spodziewać, że dane osoby będą się w miarę często widywać przez długi czas w przyszłości (raczej nie występuje w sytuacji, kiedy ofiara mogłaby łatwo wycofać się gdzieś, gdzie nie byłaby zagrożona);
  • jest ukrywany przed otoczeniem - to dokuczanie występuje kiedy ofiara jest tylko z tymi, którzy jej dokuczają, zanika kiedy widzi to ktoś, kto nie uczestniczy w tym dokuczaniu; otoczeniu zwykle wmawia się (i ofierze też), że ofiara jest psychicznie nie w porządku i "są z nią problemy";
  • ma wyraźnie charakter działania celowego (choć, może też być nieuświadomionym), celem jest eliminacja osoby dręczonej;
  • dużą role w jego mechanizmie ma szkodzenie opinii tej osoby;
  • pojawienie się „ofiary” i „prześladowcy” lub „prześladowców”;
  • zaistnienie konfliktu, czyli zderzenia sprzecznych dążeń członków pewnej zorganizowanej grupy ludzi (pracowników). Przyczyny konfliktu zaczyna się upatrywać nie w sprzeczności dążeń czy interesów ale w określonej osobie
  • posługiwanie się kłamstwem, plotką, oszczerstwem, zwodzeniem, podstępem, intrygą, jako narzędziami mobbingu. (Przemoc fizyczna jest bardzo rzadko elementem zachowania mobbingującego, co przyczynia się do pogłębienia trudności dowodowych w sprawach dotyczących dręczenia psychicznego w pracy);
  • pogorszenie się stanu zdrowia „ofiary” (tzw. Post Traumatic Stress Disorder PTSD -
  zaburzenia stresowe post traumatyczne) spowodowane długotrwałymi szykanami.
  (...)
  http://www.sciaga.pl/tekst/50631-51-zjawisko_mobbingu
  
• (...)
  Cytaty z oficjalnej jurysprudencji mobbignu:
  
  - Postępowanie dowodowe w sprawie mobbingowej prowadzi się w dwóch etapach.
  Pierwszy obejmuje ustalenie, czy mobbing był stosowany, natomiast w drugim bada się, czy doszło do wywołania rozstroju zdrowia lub też do szkody.
  Według M. Manowskiej takim dowodem najczęściej jest opinia biegłego, której sąd zasięga
  wówczas, gdy dana kwestia wymaga wiadomości specjalnych
  
  - W obowiązującym stanie prawnym dzięki nowelizacji art. 3 KPC oraz art. 232 KPC ograniczona została aktywność sądu w toku postępowania dowodowego. Wprowadzone zmiany są wyrazem dążenia do obowiązywania pełnej zasady kontradyktoryjności. Przepis art. 3 KPC nakłada na strony obowiązek przedstawienia dowodów.
  
  - Prima facie można przypuszczać, że w sprawach mobbingowych dowód z dokumentu będzie
  odgrywał niewielkie znaczenie, ponieważ mobber często nie pozostawia „śladu” stosowanej
  przemocy psychicznej w postaci dokumentu.
  
  Pracownik poddany mobbingowy może jednak np. w formie pisemnej poinformować sprawcę, że jego zachowanie wyczerpuje znamiona mobbingu. Brak reakcji z jego strony będzie skutkował przedstawieniem problemu przełożonemu, a w następnej kolejności wystąpienie na drogę prawną. Ofiara może wystosować pismo do przełożonego sprawcy oraz do zakładowej organizacji związkowej, jeżeli działa u danego pracodawcy.
  
  - W przypadku absurdalnych poleceń można zawsze prosić o podanie ich na piśmie.
  W doktrynie podkreśla się wady dowodu z zeznać świadków, a mianowicie: „niepewność, u której podłoża leżą: wady ludzkiej pamięci, subiektywność spostrzeżeń, a także niejednokrotnie zła wola świadka (zasłanianie się niepamięcią lub świadoma nieprawdziwość zeznań).
  
  - W sprawach mobbingowych często pojawi się konieczność włączenia w skład oceny dowodów zachowania się stron i świadków podczas składania zeznań.
  (...)
  http://www.smartgridbis.pl/Historia%20pewnego%20mobbingu%20do%20SSO.pdf
• Czy nagrania mogą stanowić dowód w sądzie
  
  Pracodawca w rozmowach w cztery oczy poniża pracownika. Dlatego pracownik zaczął nagrywać potajemnie jego wypowiedzi. Czy jeśli wystąpi o odszkodowanie za mobbing, sąd uzna za dowód sporządzane bez wiedzy pracodawcy nagrania tych rozmów?
  
  Pracownik chcący uzyskać w sądzie odszkodowanie za mobbing jest zobowiązany udowodnić fakt naruszania przez pracodawcę jego praw, jak również i inne okoliczności sprawy, jak w szczególności fakt rozstroju zdrowia wywołanego mobbingiem czy związek przyczynowy pomiędzy faktem mobbingu a rozwiązaniem przez pracownika umowy o pracę. Musi więc, wnosząc pozew, dostarczyć sądowi dowody na potwierdzenie faktów. Dowodem w procesie cywilnym może być wszystko, co zmierza do ustalenia okoliczności mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.
  
  Dowodem nie może być jednak to, co zostało uzyskane przy pomocy przestępstwa.
  Nagrywanie rozmów osób trzecich uzyskane w drodze podsłuchu może stanowić przestępstwo z art. 267 k.k. Nie będzie już jednak przestępstwem nagrywanie własnego rozmówcy, nawet jeśli nie jest on tego świadomy. Nagrywający musi się jednak liczyć z tym, iż jego rozmówca (w tym przypadku pracodawca) może podnieść zarzut naruszenia jego dóbr osobistych lub roszczenie o zadośćuczynienie.
  Dlatego istnieją poglądy, że i tak zdobyty dowód nie powinien być dopuszczalny, bowiem narusza on zasady współżycia społecznego. W praktyce pracownik dysponuje jednak bardzo niewielkimi możliwościami dowodowymi, kiedy chce wykazać, że stał się ofiarą mobbingu.
  
  Jeśli dodatkowo pracodawca narusza prawa pracownika tylko w sytuacjach, gdy nie ma świadków, udowodnienie tego wydaje się w zasadzie niemożliwe, jeśli nie wykorzysta się takich metod jak nagranie z ukrycia. W takim przypadku sądy pracy uznają dopuszczalność dowodu z nagrania uzyskanego potajemnie. Jest to uzasadnione, gdy z całokształtu sprawy wynika, że ofiara nie miała wyboru i w celu ochrony swoich uzasadnionych praw i interesów dokonała nagrania rozmowy bez zgody pracodawcy. Dowód taki może być uznany jednak za niewiarygodny, jeśli pracownik uzyskał go metodą prowokacji, specjalnie aranżując sytuację, w której pracodawca zostanie poddany manipulacji, a następnie jego słowa wywołane wzburzeniem zostaną zarejestrowane.
  Dlatego dowód z potajemnego nagrania dla wzmocnienia jego wiarygodności powinien być dodatkowo poparty innymi dowodami, np. z zeznań rodziny i przyjaciół, którym pracownik skarżył się na złe traktowanie.
  
  Podsumowując, dopuszczenie dowodu z uzyskanego potajemnie nagrania powinno być uzależnione od całokształtu sytuacji.
  
  http://praca.gazetaprawna.pl/artykuly/322189,czy_nagrania_moga_stanowic_dowod_w_sadzie.html
• Aspekty mobbingu na tle przestępstwa z art. 218 § 1 KK – uporczywość a umyślność
  
  Mobbing jest niewątpliwie zjawiskiem pozostającym w sferze prawa cywilnego oraz prawa pracy. Warto jednak postawić sobie pytanie, czy w zakresie prawa karnego, a szczególnie art. 218 § 1 KK można mówić o mobbingu jako o przestępstwie.
  
  Obecnie karnoprawne środki ochrony oddziałują intensywnie nie tylko na prawa pracownicze, ale także na dobra osobiste osoby zatrudnionej. Ochrona pracownika za pomocą środków karnoprawnych funkcjonuje niezależnie od innych środków ochronnych. Zwrócenie się po inne konstrukcje prawne, wzajemnie się uzupełniające, pozwala należycie stworzyć kompleks przepisów chroniących prawa pracownika. Konkretne regulacje świadczą o tym, że problem został zauważony i zdefiniowany.
  (...)
  Równocześnie za A. Markiem2 trzeba podkreślić, że podmiotem naruszania praw pracowniczych, o których mowa w art. 218 § 1 KK, może być jedynie pracodawca lub osoba odpowiedzialna w zakładzie pracy za sprawy związane z zatrudnieniem.
  Przestępstwo to ma charakter indywidualny, co oznacza, że jego sprawcą może być wyłącznie osoba wykonująca czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych3. Do realizacji znamion określających podmiot przestępstwa z art. 218 KK wystarczające jest, by sprawca naruszenia praw związanych ze stosunkiem pracy wśród swoich kompetencji posiadał czynności wyłącznie z zakresu prawa pracy4.
  Zwrot „wykonując czynności” użyty w ustawie karnej należy rozumieć w jego funkcjonalnym związku z naruszeniem praw pracownika.
  (...)
  W niektórych krajach europejskich np. we Francji problem mobingu został wyrażony wprost w przepisach Kodeksu karnego w zakresie warunków wykonywania umów o pracę. Nie bojąc się wyjść naprzeciw współczesnym problemom, francuski ustawodawca uznał, że poddanie osoby, której słabość lub stan podporządkowania są oczywiste lub znane sprawcy czynu, warunkom pracy lub zakwaterowania niezgodnym z zasadą godności ludzkiej jest zagrożone karą do 5 lat więzienia i karą grzywny w wysokości 150 000 euro. Została także określona odpowiedzialność osób prawnych za wymienione czyny.
  
  http://www.monitorprawapracy.pl/index.php?mod=m_artykuly&cid=114&id=643

Tylko zalogowani użytkowicy mogą dodawać komentarze.