Hej, wklejam obiecany klucz:
A1        4        A2        5        A3        1        A4        2        A5        6        A6        3        A7        6        A8        2        A9        1        A10        3        A11        5        A12        4
B1        2        B2        6        B3        1        B4        2        B5        1        B6        3        B7        5        B8        6        B9        4        B10        3        B11        4        B12        5
C1        8        C2        2        C3        3        C4        8        C5        7        C6        4        C7        5        C8        1        C9        7        C10        6        C11        1        C12        2
D1        3        D2        4        D3        3        D4        7        D5        8        D6        6        D7        5        D8        4        D9        1        D10        2        D11        5        D12        6
E1        7        E2        6        E3        8        E4        2        E5        1        E6        5        E7        2        E8        4        E9        1        E10        6        E11        3        E12        5

fajne te hiszpańskie matryce Ravena podnoszą na duchu

bumbramsztykle tentegują,
wichajstry obcyndalają się,
dingusy bimbambolą,
glątwy transmogryfikują.
Bumbramsztykiel tenteguje,
wichajster bimbamboli,
dingus transmogryfikuje,
glątwa gugoli,
bździągwa obcyndala się
..........?  
Proponuję próbować rozwiązania stosując tabelkę.


ZAGADKA 1:
Jeśli niektórzy Bałtowie są Prusami, a niektórzy Prusowie są Pogezanami, to niektórzy Bałtowie muszą być Pogezanami. Prawda czy fałsz?

ZAGADKA 2:
Statek kosmiczny odebrał trzy wiadomości w nieznanym języku z odległej planety. Na podstawie dołączonych obrazków astronauci ustalili, że ?Elros Aldarion Eledil? oznacza ?niebezpieczeństwo rakieta eksplozja?, ?Edain Mnyatur Elros? to  ?niebezpieczeństwo statek ogień?, natomiast ?Aldarion Gimilzor Goedor? znaczy ?trujący gaz eksplozja?.
Co oznacza słowo ?Eledil??

Z kursu mam tylko same zadania bez wyników. Na kursie nie sposób było zdążyć z zapisywaniem rozwiązań na gorąco. Nie pamiętam skąd mam te wyniki. Być może ktoś próbował rozwiązać tabelkę i mi je przesłał. Przyznaję, że rozwiązań nie weryfikowałem.  A jak widać trafiają się w nich błędy: dyrektorów szatynów w rozwiązaniu tabelki jest 4, natomiast pozostałych dyrektorów jest 7, a powinno być tyle samo.
Faktem jest, że treść zadania jest poprawna.
Dlatego zachęcam do samodzielnego rozwiązywania.
Wystarczy zacząć od początku. A więc:
1 informacja - pracowników Urzędu jest 800
2 - zdawać zamierza 1/5 czyli: 160
3 - 75% zdających to kobiety czyli: 120.
4 - co druga kobieta jest szatynką czyli: 60.
i tak dalej...

Dla osób, które "raczkują w tabelkach" (otrzymuję takie PW i maile) utworzyłem taką prostą tabelkę. Mam nadzieję, że nic nie spaprałem i że rozwiązanie jej nie sprawi żadnego problemu:

Jeśli ktoś już opanował wszystkie ustawy i wiedzę o Unii Europejskiej, ma przyswojone podstawowe wskaźniki ekonomiczne-gospodarcze i być może się nudzi (bo już rozwiązał wszystkie testy Butler-Pirie) to proponuję powertować słownik wyrazów obcych i encyklopedię.
Przyda się do rozwiązywania takich zadań:

Kelvin ma się do Newtona tak jak temperatura do:
a) energii  b)  mocy c) ciepła d) siły

Nepal ma się do Węgier tak jak Gurkowie do:
a) fizylierów  b)  kozaków c) szaserów d) huzarów e) najemników

Wstrząs ma się do wybuchu tak jak uraz do:
a) histerii  b)  obsesji c) neurozy d) paroksyzmu

Drzewo ma się do liści jak człowiek do:
a) ręce b) skóra c) płuca d) krew

Alumn ma się do księdza tak jak elew do:
a) żołnierza b) seminarzysty c) oficera  d) kadeta

Moralność ma się do dobra tak jak wiedza do:
a) wartości b) pracy c) prawdy  d) wiary

Taniec ma się do Terspsychory tak jak Tragedia do
a) Kaliope b) Melpomeny c) Klio  d) Erato

Akacja ma się tak do miodu jak bezpieczeństwo do:
a) zagrożenie b) drzewo c) pas d) truteń
     
Niebo ma się do zbawienia jak koszary do:
a) zabudowań b) poboru c) kosynierów d) piekła d) czołgu
     
Miły ma się do czarującego tak jak dystyngowany do:
a) kosmopolitycznego b) rozwiniętego nad wiek c) kulturalnego d) szykownego e) wytwornego

Salonka ma się do kubka tak jak beczka do:
a) półmiska b) kielicha c) naparstka d) szklanki     

Które słowo ma to samo znaczenie?
TEZA  
a)  stwierdzenie  b)  argument  c)  dowód  d) przypuszczenie
     
Które słowo ma to samo znaczenie?
ULEGŁY  
a)  chętny  b)  spolegliwy  c)  ustępliwy  d)  skłonny
     
7.Który z pięciu elementów najbardziej nie pasuje do pozostałych czterech?
niedźwiedź / wąż / krowa / pies / tygrys
A / Z / F / N / E
dotknąć / smakować / słuchać / jeść / widzieć
     
Które słowo nie pasuje do pozostałych?
a)  trąbka  b)  flet  c)  gitara  d) saksofon
     
Które słowo nie pasuje do pozostałych?
a)  parkiet  b)  linoleum  c)  dywan  d) smoła
     
Które słowo nie pasuje do pozostałych?
a)  wartościować  b)  oszacować  c)  dewaluować  d) oceniać
     
Które słowo nie pasuje do pozostałych?
a) krewetka b) flądra c) meduza d) ostryga

Gabi, ale o co chodzi?

Przypominam tym, którym nie chce się szukać i tym, którzy dołączają do zdających w tym roku, jakie testy były w 2009 roku.
80 strona topiku "Postępowanie kwalifikacyjne"
viewtopic.php?p=49756#p49756


TEST I Tzw. " Klasy"

TEST II 15 czteroczłonowych zdań:
(tyle udało się nam odtworzyć)

1. ......... / ???.kontrol?.. / ?.......... / ?...........

2. Walczył jak lew/ i do zwycięstwa / zabrakło mu/ ?..jedynie pół punkta.......

3. Na talerzu leżała / duża pomarańcz / którą troje dzieci / podzieliło między siebie

4. Szermierz najpierw/cofnął się do tyłu/ a następnie ze zdwojoną weną/ gwałtownie ruszył do przodu.

5. Posiadał dobre serce/i pomagał wszystkim/........../........

6. Wzajemna współpraca układała się zgodnie z oczekiwaniami /???./ ????../

7. Muzyka jazzowa / pojawiła się / około sto lat temu / i szybko zdobyła popularność/
sto lat? czy stu lat?

8. W miesiącu lipcu /............../ 4 wrzesień /................ (coś takiego)
(a propos: są ludzie, którzy uwielbiają zwrot "w dniu wczorajszym...."

9. Do rekrutacji zgłosiło się / dwadzieścia dwoje kobiet / oraz dwadzieścia (dwudziestu) dwoje mężczyzn

10.dwoje dziewczynek / i troje chłopców/ ............./.............

11.........../tydzień czasu /.........../............

12.
........../odniósł porażkę .........../........../

13........../było około sto osób ......./....../

14......./2 luty(2 lutego)..../....../


TEST III (15 porównań)
(tyle udało się nam odtworzyć)
[teatr] do [roli] ma się tak jak [opera[ do [?]

1
[teatr] - [opera]
[rola] - [ ? ]
śpiew, aria, uwertura, partia
2
[monety - [banknoty]
[mennica] - [ ? ]
drukarnia, bank, c?, d?, e?
3
[żubr] - [jeleń]
[bizon] - [ ? ]
antylopa, karibu (?) , gnu okapi, jak
4
[historyk] - [lekarz]
[miedwiedista] - [ ? ]
a. patolog b. chirurg c. internista d. gerontolog e. ftyzjatra
5
[szpital] - [ksiądz]
[lazaret] - [ ? ]
kleryk, kapelan, biskup, proboszcz, e?
6
[zmierzch] - [mistrz]
[zaranie] - [ ? ]
laik, aplikant, adept, uczeń, e?
7
[hipoteza] - [działanie]
[aksjomat] - [ ? ]
kierunek, bezruch, d?, e?
8
[ ? ] - [urzędnik]
[ ? ] - [ ? ]
wojski, epigon, c?, d?, e?
9
[ cyna ] - [cynk]
[mosiądz] - [ ? ]
miedź, nikiel, tombak, blacha, brąz?
10
[inkryminacja] - [jednoczesność]
[zarzut] - [ ? ]
a. trwanie b. konwersja c. parafraza d. porównanie e?
11
[rozdźwięk] - [ ? ]
[dysonans] - [ ? ]
a. dysharmonia b. akord c. symfonia d. melodia, e. rytm
12
[hipodrom] - [kasyno]
[derby] - [ ? ]
bakarat, b?, c?, d?, e?
13
Progresja - [ ? ]
Regresja - [ ? ]
a aktualizacja b. kreacja c. nowelizacja d? e?

TEST IV Tablice Ravena (8 tablic)
TEST V Tabelki (5 tabelek)

Na PW i na maile otrzymuję sporo zapytań odnośnie rozwiązań testów.
Po pierwsze to byłoby zbyt łatwo otrzymać gotowe odpowiedzi i żadna to nauka; na egzaminie będą z pewnością inne zestawy.
Po drugie nie mam czasu odpowiadać wszystkim indywidualnie na różne testy, tabelki, zadania...
Przypominam: kontaktujcie się między sobą i wynikami wymieniajcie się między sobą.
Bo warto próbować samemu je rozwiązywać - warto ćwiczyć, niekoniecznie nawet rozwiązując ten czy inny test teraz. Na egzaminie i tak będą inne. A trening zaowocuje.

Poprawne odpowiedzi, do tych zadań do których je mam, postaram się za jakiś czas zamieścić.
Ale w "międzyczasie" możecie też sami podawać propozycje rozwiązań.

Kolejny praca pisemna z lat poprzednich. Być może w tym roku test umiejętności będzie podobny to tego?

Praca pisemna ? postępowanie kwalifikacyjne 2003
Instrukcja
Proszę uważnie przeczytać dołączony tekst, a następnie odpowiedzieć na niżej postawione pytania. Na każde z pytań należy odpowiedzieć oddzielnie. W odpowiedziach proszę wykorzystywać wyłącznie informacje zaczerpnięte z załączonego tekstu. Proszę formułować odpowiedzi tak, aby były zrozumiałe dla osób nie znających tekstu źródłowego.
Odpowiedzi należy udzielać wyłącznie na dołączonych arkuszach opatrzonych okrągłą pieczęcią Urzędu Służby Cywilnej. Proszę pisać czytelnie.

Przy ocenie pracy bierze się pod uwagę:
1.        Styl wypowiedzi (poprawność gramatyczna, poprawność ortograficzna, poprawność składniowa, komunikatywność) ? 0 - 6 pkt,
2.        Strukturę (m.in. kompozycja pracy, jasność i logika wywodu) ? 0 -7 pkt,
3.        Treść:
a. pytanie 1 -                 0 ? 3 pkt,
b. pytanie 2 -                 0 ? 10 pkt,
c. pytanie 3 -                 0 ? 13 pkt.
Dodatkowo może być przyznane do 1 pkt dla ?pracy wybitnej?.

Polecenia:
1.        Wyjaśnij pojęcie ?inflacja?.
Wskaż, dlaczego dbanie o stabilność cen urosło do rangi konstytucyjnej.
2.        Wskaż, który rodzaj inflacji jest bardziej kosztowny przy założeniu, że stopa obu rodzajów inflacji jest taka sama.
Wypisz koszty, jakie pociąga za sobą inflacja przewidywalna i krótko je opisz.
3.        Wskaż, jakie skutki dla inwestycji rodzi inflacja.
Wymień i krótko opisz mechanizmy, za pośrednictwem których inflacja oddziałuje na inwestycje.

Dlaczego ludzie nie lubią inflacji?
Pod pojęciem inflacji rozumie się ciągły wzrost przeciętnego poziomu cen. Wszystkie słowa zawarte w tej definicji mają swoje znaczenie. Aby można było mówić o inflacji, musi mieć miejsce wzrost cen. Wzrost ten nie może być jednorazowy, a musi się powtarzać z okresu na okres. Nie musi on dotyczyć wszystkich cen. Ceny niektórych dóbr (czyli towarów lub usług) mogą nawet spadać. Wzrastać musi jedynie średnia z wszystkich cen.
Obliczając wskaźnik inflacji, nie wszystkim cenom przypisuje się taką samą wagę. Wpływ zmiany ceny danego dobra na wskaźnik inflacji zależy od udziału wydatków na to dobro
w łącznych wydatkach ludzi na towary i usługi.

Koszty inflacji zostały dokładnie przedstawione w artykule Stanleya Fischera, wieloletniego wiceszefa Międzynarodowego Funduszu Walutowego  i Franco Modiglianiego, laureata nagrody Nobla z ekonomii, pt. ?Towards an Understanding of the Real Effects and Costs of Inflation? . W artykule tym można znaleźć opis 25 rodzajów kosztów inflacji, a więc 25 sposobów, na które inflacja szkodzi rozwojowi, a przez to szkodzi ludziom. Poniżej zostały wymienione najważniejsze z nich.
       Koszty inflacji są tym większe, im jest ona wyższa. Wysoka inflacja podlega bowiem większym wahaniom, a w efekcie - trudniej jest przewidzieć jej przyszły poziom (jest więc nieprzewidywalna). Jeżeli inflacja w danym kraju wynosi kilkadziesiąt % w skali roku, to jej zmiana o kilkanaście punktów % ? zarówno w górę jak i w dół ? jest znacznie bardziej prawdopodobna niż w państwie, w którym jest ona bliska zeru. Źródeł większej zmienności inflacji wysokiej niż niskiej może być kilka. Po pierwsze, w warunkach szybko rosnących cen rządy często ogłaszają nierealistyczne plany ograniczenia ich wzrostu. Zapowiadają, że inflacja spadnie, ale nie podejmują wystarczających działań, które mogłyby to sprawić. Po drugie, ludziom trudno uwierzyć w zapewnienia rządu, który dopuścił do zwiększenia inflacji. Rząd, który nie potrafił w przeszłości utrzymać inflacji pod kontrolą, jest mniej wiarygodny niż rząd, który taką kontrolę zachował. Po trzecie, poszczególne instytucje państwa mogą kierować do gospodarstw domowych sprzeczne sygnały odnośnie przyszłego tempa wzrostu cen. Taki konflikt pojawia się zazwyczaj znacznie częściej wtedy, gdy inflacja jest wysoka i konieczne jest jej ograniczenie niż, kiedy jest niska i należy ją tylko na takim poziomie utrzymać. Wszelkie zmiany rodzą więcej konfliktów niż zachowanie sytuacji wyjściowej.
       Inflacja nieprzewidywalna zaburza relację cen poszczególnych towarów i usług. Ceny jednych dóbr rosną szybciej, a innych wolniej. W rezultacie, ceny przestają w pełni odzwierciedlać rzeczywistą wartość, jaką konsumenci przypisują poszczególnym towarom i usługom. Jak obrazowo ujął to Milton Friedman, laureat nagrody Nobla z ekonomii: ?audycje radiowe na temat względnych cen są jakby zagłuszane przez szum pochodzący z audycji inflacyjnych? (Brian Snowdon, Howard Vane, Peter Wynarczyk, 1998, s. 383). Uzyskanie niezafałszowanej informacji o rzeczywistych preferencjach konsumentów staje się droższe. Przedsiębiorcy muszą poświęcić więcej czasu na zdobycie informacji, jak kształtują się ceny sprzedawanych przez nich towarów lub usług w porównaniu do cen innych dóbr. Niektórzy z nich myślą, że wzrost cen dostarczanych przez nich towarów lub usług jest spowodowany zwiększeniem zapotrzebowania na nie. Są przeświadczeni, że będą mogli za pieniądze uzyskane ze sprzedaży wytwarzanych przez siebie dóbr kupić więcej innych towarów lub usług. Jednak, w rzeczywistości źródłem wyższych cen sprzedawanych przez nich dóbr jest nie większy popyt, a inflacja, czyli wzrost średniego poziomu cen w gospodarce. Przedsiębiorcy uzyskują co prawda więcej pieniędzy z prowadzonej przez siebie działalności, ale nie mogą za nie kupić więcej dóbr sprzedawanych przez inne firmy.
       Jeżeli zmyleni przez inflację zaciągnęli kredyt na inwestycje, aby zwiększyć produkcję, mogą znaleźć się w prawdziwych opałach, a wraz z nimi ? pracownicy, zatrudnieni w ich firmach. Dodatkowa produkcja nie znajdzie odbiorcy. Zakupione za środki z kredytu maszyny będą więc bezużyteczne, a kredyt trzeba będzie spłacać. Jednocześnie, inni przedsiębiorcy, którzy mogliby rozwinąć produkcję i zwiększyć zatrudnienie, bo na dostarczane przez nich towary lub usługi rzeczywiście wzrosło zapotrzebowanie, będą mieli problemy z otrzymaniem kredytu. Banki nie mogą bowiem udzielić kredytów na sumę większą niż ulokowano w nich oszczędności; innymi słowy ? nie mogą pożyczyć więcej, niż same od kogoś pożyczyły. Jeżeli dodatkowo przedsiębiorca zmylony przez inflację nie będzie w stanie udźwignąć ciężaru spłat zaciągniętego kredytu, to koszt tego ? w postaci wyższych odsetek - spadnie na pozostałych kredytobiorców ? bardziej rzetelnych i efektywnych. Gdyby banki nie przerzuciły kosztów niespłacanych kredytów na osoby, uczciwie oddające wcześniej pożyczone środki, musiałyby poinformować ludzi, którzy powierzyli im swoje oszczędności, że ich pieniądze przepadły.
       Jak widać w warunkach inflacji inwestycje nie zawsze trafiają do tych gałęzi gospodarki,
w których przyniosłyby najwięcej korzyści społeczeństwu. Szczególnie mocno pogarsza się jakość wydawania środków publicznych. Większa jest też presja na wzrost wydatków państwa. Ministerstwo finansów, tworząc projekt budżetu, czyli zestawienie wydatków państwa z jego dochodami, ponosi ? podobnie jak przedsiębiorcy i gospodarstwa domowe ? koszty związane ze zdobyciem informacji o kształtowaniu się cen poszczególnych towarów i usług oraz ? dodatkowo ? koszty sprawdzenia informacji przekazywanych przez urzędników zarządzających środkami publicznymi w poszczególnych dziedzinach (Joshua Aizenman, Ricardo Hausmann, November 1995). Dochodzimy tu do jednego z błędnych kół, uruchamianych przez inflację. Wyższa inflacja ? niezależnie od decyzji rządu ? obniża jakość wydawania pieniędzy podatników. Jeżeli rząd próbowałby temu przeciwdziałać, to w warunkach wyższej inflacji musiałby zatrudnić większą liczbę urzędników, których zadaniem byłoby kontrolowanie innych urzędników. Część pieniędzy z podatków byłaby więc wydawana na utrzymanie biurokracji ? zupełnie zbędnej przy stabilnych cenach.
       Większa niepewność co do przyszłych cen utrudnia planowanie wydatków przez gospodarstwa domowe i przedsiębiorstwa. Trudniejsze staje się dokonywanie właściwego wyboru ich kolejności oraz skali. Ludzie starają się szybko wydać pieniądze, które tracą na wartości.

       Duża niepewność co do przyszłych cen powoduje, że ludzie nie tylko nie trzymają gotówki, ale i zmniejszają oszczędności, których wartość jest wyrażana w pieniądzu, bo nie wiedzą, jaka będzie jego siła nabywcza w przyszłości, czyli ile towarów i usług będą mogli kupić za swoje oszczędności. Spada więc skłonność do trzymania oszczędności w bankach. Zamiast tego, przynajmniej część gospodarstw domowych decyduje się ulokować posiadane środki w nieruchomości, złoto, lub dzieła sztuki. Inflacja nie ma bowiem wpływu ani na powierzchnię nabytej ziemi, ani na wagę kupionego złota, ani na liczbę posiadanych dzieł sztuki. Co więcej,  większe zapotrzebowanie na tego rodzaju dobra przy ich praktycznie niezmiennej ilości prowadzi do wzrostu ich cen szybszego niż w przypadku towarów i usług . To dodatkowo zniechęca ludzi do utrzymywania oszczędności, których wartość jest ujmowana w pieniądzu. Mniejsza suma depozytów oznacza z kolei, że mniej środków w postaci kredytów może trafić do przedsiębiorstw na finansowanie inwestycji.
 
Inwestycje są niższe także dlatego, że przynajmniej część przedsiębiorców odkłada je  do chwili zmniejszenia niepewności. Decyzje o inwestycji rodzą skutki, które wpływają na sytuację przedsiębiorstwa przez długi czas. Muszą więc być podejmowane z rozwagą.
Część przedsiębiorców nie decyduje się na inwestycje, jeżeli nie ma pewności, że dodatkowa produkcja znajdzie odbiorców. Taką pewność dają im długoterminowe kontrakty. Ale w warunkach inflacji skróceniu ulega przeciętny okres obowiązywania umów. Kiedy nie sposób przewidzieć, ile będzie można nabyć dóbr za daną sumę pieniędzy, mało kto decyduje się wiązać umową na długi czas. Nieprzewidziane zmiany tempa wzrostu cen oznaczają bowiem straty dla jednej ze stron kontraktu - względnie nieduże, jeżeli umowa szybko wygasa, i bardzo wysokie, gdy obowiązuje długo.
       Ten, wynikający z niestabilności cen, spadek wielkości inwestycji jest tym głębszy,
im większa jest swoboda przepływu kapitału. Przedsiębiorcy mają wówczas szersze możliwości chronienia swoich pieniędzy - mogą przenosić produkcję do krajów o niższym poziomie ryzyka, gdzie rząd bardziej dba o wartość pieniądza.
       Inflacja powoduje spadek tempa wzrostu gospodarki także wtedy, gdy jest w pełni przewidywalna.

Skutkuje bowiem zwiększeniem ciężarów podatkowych, zaburzających decyzje ekonomiczne gospodarstw domowych i przedsiębiorstw. W warunkach inflacji ludzie płacą coraz wyższe podatki, mimo że stawki podatkowe pozostają formalnie na niezmienionym poziomie. Z przedsiębiorstw wypływają do budżetu dodatkowe pieniądze, które w innym wypadku mogłyby być przeznaczone na inwestycje. Składa się na to kilka czynników.
?        Władze z opóźnieniem waloryzują (czyli zwiększają o wskaźnik inflacji) limity ulg
i odliczeń, czy wysokość progów podatkowych, lub nie robią tego wcale.
?        Obowiązujące przepisy wymagają od przedsiębiorstw księgowania kosztów w cenach historycznych. W rezultacie, przedsiębiorstwa wykazują zyski, od których muszą płacić podatek dochodowy, nawet wtedy, gdy w rzeczywistości ponoszą straty. Dla przykładu, jeżeli przedsiębiorstwo zakupiło towary za 100 jednostek pieniężnych, a po miesiącu sprzedało za 105, to przy inflacji w wysokości 10 % w skali miesiąca poniosło realną stratę, bo za 105 jednostek pieniężnych uzyskanych ze sprzedaży może przy 10 % inflacji nabyć mniej towarów i usług niż za 100 jednostek pieniężnych miesiąc wcześniej. Jednak mimo poniesionej rzeczywistej straty będzie musiało dodatkowo zapłacić podatek dochodowy od 5 jednostek pieniężnych nominalnego dochodu, czyli różnicy między przychodem (105 jednostek pieniężnych) a kosztem w cenach historycznych (100 jednostek pieniężnych).     
Opisany powyżej efekt ma szczególnie ujemny wpływ na inwestycje. Nakłady na nie rozlicza się bowiem w ciągu kilku lat. W tym czasie ich realna wartość może zostać nadszarpnięta przez inflację znacznie mocniej niż w przykładzie powyżej. Mimo to, rząd rzadko godzi się na przywrócenie ich rzeczywistej wartości. Tym samym, nakłada
na przedsiębiorców dodatkowy podatek - od inwestycji . Najbardziej dotyka on tych inwestycji, których okres amortyzacji, wynikający z prawa podatkowego, jest najdłuższy.
?        Wreszcie, państwo często opodatkowuje wyrażane w pieniądzu dochody
z oszczędności (np. odsetki od depozytów bankowych). W efekcie, wraz z rosnącą inflacją maleje zyskowność takich form oszczędzania - nawet jeżeli przed opodatkowaniem ich zyskowność nie jest wrażliwa na zmiany tempa wzrostu cen. Podatek płaci się bowiem od łącznych odsetek, a nie - wyłącznie od oprocentowania powyżej wskaźnika inflacji. Załóżmy np., że bank gwarantuje osobom, które zgodzą się ulokować w nim swoje oszczędności, oprocentowanie na poziomie 2% powyżej wskaźnika inflacji. Podatek od dochodu z oszczędności wynosi 20%. Oznacza to, że jedna piąta nominalnego (czyli bez uwzględnienia inflacji) dochodu z lokaty trafia nie do oszczędzającego, a do budżetu. Jeżeli inflacja ukształtuje się na poziomie 3%, bank naliczy odsetki w wysokości 3+2=5%. Następnie odprowadzi podatek w wysokości jednej piątej naliczonych odsetek. Nominalne oprocentowanie lokaty po zapłaceniu podatku wyniesie 5-5*1/5=4%. Realny, czyli po uwzględnieniu inflacji, zysk oszczędzającego wyniesie 4% -3% =1%.  Jeżeli w następnym roku inflacja wzrośnie do 8 % realny zysk oszczędzającego spadnie do zera. Bank naliczy co prawda dwa razy wyższe odsetki (8+2=10%), ale od całości odsetek odprowadzi podatek. Nominalne oprocentowanie lokaty po opodatkowaniu wyniesie 10-10*1/5=8%, czyli tyle samo co inflacja. Gdyby w kolejnym roku inflacja przekroczyła 8%, nominalny zysk z lokaty nie byłby nawet w stanie - po opodatkowaniu - zneutralizować oszczędzającemu spadku realnej wartości lokaty.

Wszystko to pogłębia spadek wielkości i efektywności inwestycji. Z szacunków cenionego amerykańskiego ekonomisty Martina Feldsteina (1996) wynika, że koszt ten jest tak wysoki, że opłaca się obniżać inflację, nawet wtedy, gdy kształtuje się ona na niskim poziomie 2%. Według jego wyliczeń, korzyści ze stabilności cen powinny w krajach o tak niskim poziomie inflacji przekroczyć koszty w postaci spadku ? w krótkim okresie - produktu po 6-9 latach. O ile bowiem koszty ograniczenia inflacji są jednorazowe, o tyle korzyści płynące ze stabilności cen mają charakter trwały. Uzyskuje się je tak długo, jak długo ceny pozostają stabilne.
Wystąpienie (bądź nie) wszystkich opisanych powyżej kosztów inflacji było uzależnione albo od stopnia przewidywalności inflacji, albo od konstrukcji systemu podatkowego.

Przedstawione poniżej koszty inflacji występują zawsze ? także wtedy, gdy:
?        ludzie potrafią odróżnić zmiany cen, wynikające ze zmian zapotrzebowania
na poszczególne  towary lub usługi, od wywołanych inflacją;
?        nikt nigdy nie myli się w przewidywaniach przyszłego przeciętnego poziomu cen,
?        a system podatkowy zmienia się tak, żeby wyższa inflacja nie oznaczała większych podatków.
Wraz z inflacją zwiększa się realna wartość rat kredytu regulowanych na początku cyklu spłat. Rata kredytu zawsze dzieli się na dwie części:
?        spłatę kapitału kredytu (suma spłat kapitału jest równa środkom pożyczonym kredytobiorcy przez bank)
?        oraz płatności odsetkowe.
Przy inflacji wyższej od zera płatności odsetkowe zawierają także część zabezpieczającą banki przed utratą realnej wartości pożyczonych środków, którą w rzeczywistości należałoby uznać nie za odsetki, ale za wcześniejszą spłatę kapitału. Część ta jest tym większa im wyższa jest inflacja. Załóżmy np., że bank ustala oprocentowanie kredytu dla przedsiębiorstw na poziomie zapewniającym mu realny dochód, czyli po odjęciu skutków inflacji, w wysokości 5%. Przyjmijmy, że bank, mając świadomość, że od podjęcia inwestycji przez przedsiębiorcę do rozpoczęcia produkcji musi upłynąć pewien czas, w pierwszych 2 latach wymaga od kredytobiorcy spłaty jedynie odsetek.
Jeżeli w pierwszym roku ceny będą stabilne, nominalne oprocentowanie kredytu będzie równe oprocentowaniu realnemu i wyniesie 5%. Wartość odsetek, jaka trafi do banku po roku od przyznania kredytu, będzie równa realnemu dochodowi, którego oczekiwał bank za udzielenie kredytu. Jeżeli ceny zaczną rosnąć i inflacja ukształtuje się na poziomie np. 5% w skali roku, wtedy nominalne oprocentowanie kredytu wzrośnie do 10%. Po kolejnym roku do banku trafią odsetki właśnie w takiej wysokości. Około połowy z nich będzie stanowić wynagrodzenie banku za przyznanie kredytu, a reszta będzie rekompensatą za wynikający z inflacji realny spadek wartości udzielonego kredytu. Przedsiębiorca, mimo że jego inwestycja nie przynosi jeszcze dochodów, w drugim roku będzie musiał zapłacić bankowi nie tylko 5% odsetek za przyznanie kredytu, ale niejako przedterminowo zwrócić 5% wartości kapitału kredytu. Ogranicza to możliwości finansowania rozwoju przedsiębiorstw z kredytu bankowego. Poza tym, powstają bodźce do finansowania z kredytu takich projektów inwestycyjnych, które szybko zapewnią przychody.

Z inflacją wiążą się także 3 inne rodzaje kosztów.
Pierwszy z nich jest nazywany kosztem ?zmiany menu" (ang. menu cost). Wysoki poziom inflacji zmusza przedsiębiorstwa do częstych zmian cen. Firmy muszą częściej drukować cenniki, naklejać nowe ceny na sprzedawane produkty itp. A to wszystko kosztuje.
Drugi rodzaj wiąże się z podatkiem inflacyjnym. Ponieważ pieniądz jest nie oprocentowany, inflacja stanowi podatek od posiadanej przez ludzi gotówki. Ludzie zawsze muszą trzymać jakiś jej zapas - chociażby dlatego, żeby móc dokonywać transakcji. W warunkach inflacji starają się jednak zminimalizować ten zapas. W ten sposób ulega zaburzeniu struktura aktywów, posiadanych przez ludzi.
Trzeci rodzaj - koszt ?schodzonych zelówek" (ang. shoe-leather costs) - jest ściśle związany z poprzednim. Inflacja zmusza ludzi do ograniczenia zasobu gotówki, ponieważ traci ona siłę nabywczą. W rezultacie, staje się konieczne dokonywanie częstszych zamian gotówki na oszczędności i oszczędności na gotówkę. Wyższa inflacja nakłada na ludzi koszty dokonywania takich transakcji, których nigdy nie byliby stroną, gdyby ceny były stabilne .
Oprócz pieniędzy tracą na to dużo swojego czasu, który mogliby poświęcić na odpoczynek lub produktywną pracę, pomnażając dzięki niej swoje dochody.
Ze względu na
?        różny stopień przewidywalności inflacji (w różnych krajach i w czasie);
?        różnice (i zmiany) np. w systemach podatkowych
wielkość kosztów, jakie powoduje inflacja może różnić się zarówno:
?        między krajami,
?        jak również w danym kraju między poszczególnymi przedziałami czasu.
Jednak niezależnie od okoliczności inflacja zawsze jest zjawiskiem kosztownym dla społeczeństwa.

Koszty, które wiążą się z inflacją, powodują, że dbanie o stabilność cen urosło do rangi konstytucyjnej. W wielu krajach, w tym także i w Polsce, konstytucja nakłada na banki centralne obowiązek dbania o wartość krajowego pieniądza, a więc o to, żeby mógł on, nie tracąc siły nabywczej, być wymieniany na towary i usługi oraz walutę innych krajów.

Witajcie!
Po dłuuuuugiej nieobecności postanowiłam zajrzeć na forum i chętnie dowiem się, że już wszystko macie obryte na egzamin, żeby się wreszcie zmobilizować do nauki
Rejestrowaliście się już?
Wiemy ile osób będzie podchodzić w tym roku?
A propos ostatnich "wrzutek" Nadira - czy test umiejętności jest w formie "pracy pisemnej"?
Pozdrawiam wszystkich!

Witaj po dłuuuuugiej nieobecności.
Te "prace pisemne" z lat poprzednich wrzucam, bo licho nie śpi i nie wiadomo jakie mogą być testy w tym roku. Na wszelki wypadek warto, oprócz tabelek i tablic Ravena, poćwiczyć innego rodzaju testy.

zakres przedmiotowy tytułu watku nie wyklucza pytań merytorycznych, czy takie pytanie gimnastykuje umysł ?, moim zdaniem bardziej niż logiczne ponieważ a) analizując wiedzę dokonujemy podobnych czynności synaptycznych jak w zadaniu logicznym  b) zdobywamy dodatkową wiedze stricte związaną z E c) zachęca nas to do zgooglowania tematu co zachęca do zdobycia wiedzy ogólnej i rozwoju osobistego reasumując popieram ps odpowiedz do starego postu wynika z lektury od początku z zaległościami

truuuuuudne słowo popieram reaktywację wątku merytorycznego!

Ostatni test "Praca pisemna"
(postępowanie kwalifikacyjne 2004)

ETYCZNA ADMINISTRACJA PUBLICZNA we Francji

Instrukcja
Proszę uważnie przeczytać dołączony tekst, a następnie odpowiedzieć na niżej postawione pytania. Na każde z pytań należy odpowiedzieć oddzielnie.
W odpowiedziach proszę wykorzystywać wyłącznie informacje zaczerpnięte z załączonego tekstu. Proszę formułować odpowiedzi tak, aby były zrozumiałe dla osób nie znających tekstu źródłowego.
Odpowiedzi należy udzielać wyłącznie na dołączonych arkuszach opatrzonych okrągłą pieczęcią Urzędu Służby Cywilnej.
Proszę pisać czytelnie.
Proszę nie podpisywać pracy pisemnej imieniem i nazwiskiem!
Przy ocenie pracy bierze się pod uwagę:
1. Styl wypowiedzi (poprawność gramatyczna, poprawność ortograficzna,
poprawność składniowa, komunikatywność) ? 0 - 6 pkt,
2. Strukturę (m.in. kompozycja pracy, jasność i logika wywodu) ? 0 -7 pkt,
3. Treść:
a. pytanie 1 - 0 ? 4 pkt,
b. pytanie 2 - 0 ? 8 pkt,
c. pytanie 3 - 0 ? 14 pkt.
Dodatkowo może być przyznane do 1 pkt dla ?pracy wybitnej?.
Polecenia:
1. Wyjaśnij znaczenie użytych w tekście pojęć: ?whistle?blowing? i ?pantouflage?. Dla każdego z nich podaj wymienioną w tekście instytucję
powołaną do koordynacji tych zjawisk.
2. Na podstawie tekstu podaj definicję infrastruktury etycznej.
Wymień przytoczone w tekście przykłady zastosowania nowoczesnych technologii informacyjnych i komunikacyjnych. Wskaż przy jakich elementach tworzących infrastrukturę etyczną autor tekstu wymienia ich zastosowanie.
3. Na podstawie tekstu wymień i krótko opisz stosowane we Francji rozwiązania służące budowaniu etycznej administracji publicznej.


BUDOWANIE ETYCZNEJ ADMINISTRACJI PUBLICZNEJ. PRZYKŁAD FRANCJI.
Tekst ten ma na celu zebranie i przedstawienie informacji na temat istniejących w państwach Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) wybranych rozwiązań w dziedzinie wzmacniania zachowań i postaw etycznych w służbie publicznej, ze szczególnym uwzględnieniem przykładu Francji - w celu prezentacji wzorcowych rozwiązań instytucjonalnych, organizacyjnych oraz regulacyjnych. Standardy etyczne w życiu publicznym są kształtowane przez szereg czynników ? formalnych i nieformalnych. Tworzą one infrastrukturę etyczną, tzn. (wg definicji opracowanej przez OECD) procesy, mechanizmy, instytucje i uwarunkowania, motywujące do zachowań profesjonalnych i wysokich standardów postępowania lub wprowadzające regulacje ograniczające niepożądane zachowania.

Dobrze funkcjonująca infrastruktura etyczna wspiera i integruje istniejące w sektorze publicznym narzędzia promocji wysokich standardów zachowania. Elementy tego systemu można podzielić według funkcji, jakie pełnią: wspieranie, zarządzanie i kontrola, ale należy podkreślić, że różne elementy mogą kształtować więcej niż jedną funkcję.

Kontrolę zapewnią:
?  ramy prawne umożliwiające niezależne badanie i ściganie wykroczeń
?   odpowiedzialność i efektywne mechanizmy kontroli,
?  aktywność obywatelska i przejrzystość.

Wspieranie realizowane jest przez:
- wolę polityczną władz,
- sformułowanie wartości etycznych w postaci kodeksów etycznych i kodeksów postępowania,
- szkolenia i doradztwo.

Zarządzanie jest funkcją realizowaną przez:
- wyspecjalizowane instytucje koordynujące,
- sprzyjające warunki pracy w służbie publicznej oraz odpowiednie wzorce
zarządzania.
Zaprezentowany powyżej schemat ośmiu elementów (których szersze omówienie
nastąpi poniżej), tworzących razem infrastrukturę etyczną w sektorze publicznym,
zapewnia narzędzie oceny istniejących rozwiązań i daje podstawę do decyzji o wprowadzeniu nowych.

      
Wola polityczna jest warunkiem kluczowym dla powodzenia działań mających na celu budowanie i wzmacnianie postaw oraz zachowań etycznych w sektorze publicznym. Warunkuje ona dialog ze społeczeństwem oraz ułatwia tworzenie i stosowanie wytycznych dla działań administracyjno-prawnych. Wola polityczna zwykle znajduje wyraz w wystąpieniach publicznych polityków (przemówienia, oświadczenia), w dawaniu przykładu oraz w przyznawaniu środków na inicjatywy związane z budową infrastruktury etycznej.
Politycy pełnią dwie podstawowe role w promowaniu zagadnień etycznych w służbie publicznej. Po pierwsze, odpowiadają przed wyborcami za działania i decyzje podjęte w ich imieniu, dlatego w ich interesie powinno leżeć wspieranie przejrzystości i właściwego wywiązywania się z zadań przez administrację. Po drugie mają wpływ na przekładanie oczekiwań publicznych na odpowiednie regulacje prawne.
Wyrazem woli politycznej w zakresie tworzenia mechanizmów etycznych jest, oprócz opracowywania i wdrażania programów strategicznych, tworzenie organów o uprawnieniach do koordynowania zagadnień etycznych. We Francji Ustawa nr 93-122 z 29.01.1993 r. o zapobieganiu korupcji i przejrzystości transakcji gospodarczych i procedur publicznych, powołała Centralną Służbę Prewencji Antykorupcyjnej (Service central de prévention de la corruption) ? SCPC.
Obecnie obywatele są coraz lepiej poinformowani i zarazem coraz bardziej zainteresowani działalnością sektora publicznego. Widoczna jest tendencja do wzrostu przejrzystości funkcjonowania administracji publicznej przez zapewnienie obywatelom dostępu do dokumentów i informacji, a ponadto coraz częściej wymaga się od urzędników konsultowania się z obywatelami poprzez badania opinii, czy publiczne przesłuchania, np. w procesie planowania przedsięwzięć publicznych czy podejmowania ważnych decyzji.
Aktywność obywatelska stanowi czynnik zniechęcający do korupcji i wszelkiego rodzaju wykroczeń w sektorze publicznym. Zależy ona jednak w dużym stopniu od ram prawnych (np. w odniesieniu do dostępu do informacji). Ważną rolę w tym elemencie systemu mają też do odegrania media. Dostęp do informacji publicznej jest realizowany za pomocą m.in. najnowszych technologii informacyjnych i komunikacyjnych np. z wykorzystaniem internetu (idea rządu elektronicznego e-government). W powyższe działania wpisują się wszelkie mechanizmy zmierzające do lepszego informowania obywateli o działaniach rządu i administracji ? zarówno na poziomie centralnym i lokalnym. Wiąże się to z tendencją do publikowania informacji o działalności ? raportów, otwartych spotkań oraz konsultacji.
Ustawy dotyczące dostępu do informacji (Freedom of Information ? FOI) istnieją obecnie w większości krajów OECD. Najstarsze są przepisy szwedzkie w tej dziedzinie.
Prawo o dostępie do informacji publicznej zapisano tam po raz pierwszy w ustawie o wolności druku z 1766 r. We Francji w 1974 r. Komisja ds. Koordynacji Dokumentów Administracyjnych wysunęła propozycję stworzenia odrębnej regulacji w sprawie dostępu do informacji publicznej. Na mocy dekretu z 1977 r. rząd powołał komisję zajmującą się ułatwianiem publicznego dostępu do dokumentów administracyjnych. Po uchwaleniu stosownej ustawy komisję tę zastąpiła Komisja Dostępu do Dokumentów Administracyjnych (CADA), która opracowała liczący 230 stron ?Przewodnik dostępu do dokumentów administracyjnych?, dostępny także na stronie internetowej Komisji. Komisja ocenia stan realizacji ustawy w corocznych raportach ze swojej działalności. Jej szczególną troską jest upowszechnienie praw przysługujących obywatelom w kwestii dostępu do dokumentów.
We Francji podstawowe ograniczenia w zakresie udostępnienia dokumentów administracyjnych są natury ?fizycznej?. Dokument taki musi istnieć i być w posiadaniu organu ? tzn. nie można domagać się sporządzania dokumentu zawierającego żądane informacje. We wniosku należy dokładnie określić, jakiej sprawy dotyczy dokument i jakie zawiera informacje, oraz skierować wniosek do organu administracyjnego, który go rzeczywiście posiada.
Istotnym rozwiązaniem, służącym usprawnieniu kontaktów obywateli z administracją z jednej strony, i zwiększaniu kontroli antykorupcyjnej z drugiej, jest instytucja Ombudsmana (rzecznika praw obywatelskich). Le Médiateur de la République (francuski Ombudsman) jest niezależną instytucją, otrzymuje skargi dotyczące pracy urzędów, władz lokalnych, instytucji publicznych w odniesieniu do ich kontaktów z obywatelami. Ombudsman jest zatrudniany na okres 6 lat dekretem Rady Ministrów. Można go usunąć ze stanowiska przed upływem kadencji tylko wtedy, gdy nie jest dłużej w stanie pełnić swych obowiązków ustalonych w zgodzie z dekretem Rady Państwa. Skargi do Ombudsmana kierowane są za pośrednictwem członków parlamentu, którzy przekazują je, jeśli uznają, że przedmiot skargi leży w jego kompetencjach i wymaga jego interwencji. Członkowie parlamentu mogą też z własnej inicjatywy wnosić sprawy do rozpatrzenia przez Ombudsmana.

Ramy prawne infrastruktury etycznej stanowi zbiór przepisów prawa i regulacji wyznaczających standardy zachowania dla pracowników sektora publicznego oraz określających sposoby badania i ścigania wykroczeń. Ten element pełni funkcję kontrolną w systemie. W skład wymienionych przepisów wchodzą przede wszystkim postanowienia antykorupcyjne kodeksu karnego i inne przepisy, mające zastosowanie do wszystkich obywateli oraz ustawy i regulacje dotyczące np. konfliktu interesów, skierowane do pracowników sektora publicznego. Ramy prawne ustanawiają ograniczenia zachowania dla pracowników sektora publicznego i definiują sankcje za ich przekroczenie.

Wzrost oczekiwań społecznych wobec działań administracji publicznej jest szczególnie widoczny w zwiększonej przejrzystości jej działania. Obywatele bardziej świadomi mechanizmów funkcjonowania administracji mogą lepiej kontrolować jej działalność. Pracownicy administracji publicznej ponoszą odpowiedzialność za wykonywanie swoich obowiązków zarówno przed wybieralnymi przedstawicielami społeczeństwa, jak i przed organami sprawującymi nadzór i kontrolę działalności administracji publicznej. W ramach systemów kontroli wewnętrznej i zewnętrznej istnieją procedury zgłaszania informacji o wykroczeniach ? działaniach korupcyjnych i nieetycznych (w tym także tzw. whistle-blowing). Generalnie, rolą kontroli w infrastrukturze etycznej jest zapobieganie działaniom nieetycznym przez zwiększanie prawdopodobieństwa wykrycia wykroczeń.

Jednym z narzędzi stosowanych w celu minimalizowania możliwości konfliktu interesów oraz wykrywania przypadków nielegalnego wzbogacania i przeprowadzenia ewentualnej procedury dyscyplinarnej jest ujawnianie stanu majątkowego. Niemal wszystkie kraje OECD wprowadziły ten obowiązek.
Wszystkie kraje OECD posiadają instytucje sprawujące niezależną kontrolę nad administracją. Większość krajów wykorzystuje władzę ustawodawczą (Parlament) do dokonywania przeglądu działalności administracji. Innymi powszechnie wykorzystywanymi narzędziami są niezależne audyty, działalność Rzecznika Praw Obywatelskich lub kontrole prowadzone przez wyspecjalizowane jednostki czy służby. Ponadto we Francji, Kanadzie, Irlandii i USA utworzono specjalne instytucje ds. etyki w służbie publicznej. Celem utworzenia francuskiej Centralnej Służby Prewencji Antykorupcyjnej jest skuteczniejsze wykrywanie czynów korupcyjnych, zakładające systematyczne korzystanie ze scentralizowanych informacji, co zwiększa skuteczność zastosowania środków prewencji i zwalczania korupcji. Dodatkowo w krajach OECD można wymienić służby lub jednostki mające uprawnienia do kontroli, np. we Francji Międzyministerialna Misja ds. Badania Zamówień Publicznych (Mission interministerielle d?enquete sur les marchés) orazCentralna Komisja ds. Zamówień Publicznych (Commission centrale des marchés) we Francji. We wszystkich krajach OECD istnieją procedury i regulacje dotyczące powiadamiania agencji odpowiedzialnych za niezależną kontrolę działań służby publicznej.

Wśród instytucji sprawujących niezależną kontrolę nad administracją w większości krajów znajduje się Parlament lub jego komisje. Komisje parlamentarne ds. kontroli administracji mogą być stałe (Parlamentarna Komisja Budżetu Państwa w Danii) lub specjalne (ad hoc committees), o uprawnieniach np. śledczych, czego przykładem była specjalna komisja ds. korupcji w 1994 r. we Francji.
Do zadań Izby Obrachunkowej we Francji (Cour des Comptes), jako instytucji kontroli państwowej, należą inspekcje obligatoryjne (na podstawie obowiązujących przepisów prawa jest uprawniona w szczególności do kontroli ministerstw i agencji, krajowych instytucji publicznych, urzędów ubezpieczeń społecznych i publicznych korporacji) i fakultatywne (o przeprowadzeniu których decyduje sama Izba). Podlegają im z reguły instytucje wykorzystujące środki publiczne, np. organizacje sektora prywatnego otrzymujące wsparcie ze strony sektora publicznego, organizacje charytatywne założone ze składek obywateli, instytucje otrzymujące fundusze Unii Europejskiej, firmy sektora prywatnego, w których prawa głosu lub kapitał są udziałem wymienionych wyżej instytucji publicznych (podlegających obowiązkowym inspekcjom).

Większość krajów OECD wprowadziła obowiązek tzw. whistle-blowing tj. informowania przez urzędników publicznych o przypadkach nieetycznego zachowania i określiła procedury ich zgłaszania. We Francji Centralna Służba Prewencji Antykorupcyjnej jest instancją, do której urzędnicy publiczni mają możliwość raportowania aktów korupcji popełnionych przez innych urzędników.
Kodeks etyczny to katalog standardów zachowań etycznych, określających sposób postępowania i zachowania pracowników (urzędników) administracji publicznej, w tym samorządowej. Kodeksy etyczne pełnią, przede wszystkim, funkcje doradczą w infrastrukturze etycznej. Pełnią również funkcję kontrolną, ponieważ formułują i upowszechniają standardy zachowań etycznych. Kodeks etyczny jest jednym z podstawowych instrumentów służących harmonizacji postępowania pracowników administracji publicznej z powszechnie uznawanymi wartościami i standardami etycznymi.

Z analizy zapisów kodeksów można wywnioskować, iż uniwersalnymi wartościami służby publicznej, powszechnie przyjmowanymi w analizowanych kodeksach są:
bezstronność, prawość, praworządność, rzetelność, lojalność, przejrzystość, skuteczność, równość, odpowiedzialność, sprawiedliwość, neutralność polityczna.
Większość państw OECD przyjęła i stosuje kodeksy etyczne służby publicznej, w których określa podstawowe wartości oraz zasady, jakimi należy kierować się w służbie publicznej. Sformułowane podstawowe wartości w zasadzie nie ulegają zmianom, chociaż kodeksy etyczne są poddawane weryfikacji i są okresowo uaktualniane.
Podstawowe wartości we francuskiej służbie publicznej są zdefiniowane zarówno w przepisach, jak i teorii prawa. Przepisy mające zastosowanie do służby publicznej
określają obowiązki urzędnika publicznego, takie jak:
-  obowiązek poświęcenia działalności zawodowej wyłącznie przydzielonym zadaniom,
-  obowiązek przestrzegania tajemnicy służbowej,
-  obowiązek posłuszeństwa zwierzchnikom, chyba że wydane przez nich polecenie jest niezgodne z prawem albo wyraźnie nie jest w zgodzie z interesem publicznym.

Niektóre obowiązki, do których są zobowiązani urzędnicy publiczni, nie są określone przepisami, ale zostały ujęte w teorii prawa. Tak jest w przypadku ?obligation de reserve?, która wymaga od urzędnika publicznego wstrzymania się z wyrażeniem własnych opinii, szczególnie poglądów politycznych, pod karą sankcji dyscyplinarnych.

W różny sposób poszczególne państwa rozwiązują zagadnienie umiejscowienia kodeksu etycznego w porządku prawnym. Część z nich (np. Norwegia) przyjęła rozwiązanie, w którym kodeks etyczny jest częścią ustawy przyjmowanej przez parlament (ustawa o służbie publicznej). Z kolei, w wielu państwach kodeks etyczny ma charakter sektorowy, odnosi się do określonej grupy pracowników sektora publicznego lub określonych urzędów. W rozwiązaniu tym kodeks etyczny nie ma charakteru aktu prawnego i jest wprowadzony jako rezolucja rządu. W przypadku obu tych rozwiązań kodeks ma charakter dokumentu wzorcowego, na podstawie którego poszczególne urzędy sporządzają własne kodeksy.

Z kodeksem etycznym ściśle jest związany kodeks postępowania. Precyzuje on zadania urzędników publicznych, ich odpowiedzialność, kompetencje, prawa i obowiązki odwołując się do zasad etycznych wyrażonych w kodeksie etycznym.
Kodeksy postępowania, mimo, iż przybierają różne formy w zależności od państwa, czy rodzaju administracji, mają wspólny cel, polegający na wspomaganiu adresatów kodeksu etycznego we właściwym jego zrozumieniu oraz zgodnych z nim zachowaniach. Zazwyczaj uszczegółowiają i interpretują zapisy kodeksów etycznych oraz przedstawiają je w bardziej praktycznej formie. Są więc użytecznym narzędziem wdrażania i stosowania postanowień kodeksów w praktyce, w szczególności na poziomie poszczególnych urzędów. Mogą np. przybierać formy (nazwy) kodeksu postępowania, informatorów, przewodników, instrukcji, wytycznych stosowania.
Kodeks postępowania jest ważnym narzędziem zarządzania, które może pozytywnie kształtować kulturę organizacji.
Kodeksy etyczne i poradniki etyczne zostały przygotowane w niektórych jednostkach administracji francuskiej dla urzędników na stanowiskach szczególnie podatnych na korupcję. Przykłady w tej dziedzinie stanowią: kodeks etyczny policji, przewodnik ?Etyka dla urzędników publicznych? przygotowany przez pracowników Generalnego Dyrektoriatu Podatkowego, przewodnik ?Zapobieganie wewnętrznym nagannym zachowaniom? dla kierowników urzędów pocztowych, menedżerów i starszych urzędników Urzędu Poczty i przewodnik ?Odpowiedzialność i etyka?, poradnik dla kierowników i kadry kierowniczej Ministerstwa Infrastruktury, Transportu i Budownictwa.

Element szkoleniowy pełni ważną funkcję w infrastrukturze etycznej. Poprzez szkolenia przekazywane są wartości etyczne, wiedza na temat zasad i mechanizmów etycznych oraz rozwijane są zdolności dostosowania się pracowników do odpowiednich standardów zachowań. Zwykle wyróżnia się dwa rodzaje programów szkoleniowych: szkolenie wstępne (szkolenia tego typu przechodzą np. studenci francuskiej Krajowej Szkoły Administracji ? ENA) i ustawiczne (we francuskiej służbie cywilnej szkolenia ustawiczne przechodzą urzędnicy na stanowiskach szczególnie podatnych na korupcję w momencie przyjęcia funkcji). Mogą się one różnić zawartością, ale zawsze dotyczą elementów infrastruktury etycznej i w naturalny sposób opierają się na zapisach kodeksów postępowania. W niektórych krajach czy instytucjach szkolenia z dziedziny etyki są obowiązkowe. Czasem stosuje się też specjalne sesje z dziedziny etyki dla pracowników odchodzących ze służby publicznej, by pouczyć ich o prawach i obowiązkach w stosunku do służby publicznej, zwłaszcza jeśli podejmują oni pracę w sektorze prywatnym. Funkcja doradcza szkoleń w systemie etycznym uzupełnia funkcję kontrolną ponieważ sprowadza rozważania o charakterze etycznym na praktyczną płaszczyznę i pozwala na uregulowanie zachowań, czego nie można dokonać wyłącznie za pomocą dostosowań prawnych.

Doradztwo i szkolenia z dziedziny etyki mają umożliwić pracownikom sektora publicznego dokonywanie właściwych wyborów i nabycie umiejętności zastosowania zasad etycznych w praktyce zawodowej. System doradztwa powinien stwarzać środowisko sprzyjające rozwiązywaniu problemów natury etycznej. W prosty i przystępny sposób pracownicy mają być informowani o tym jak stosować przepisy prawa i kodeksy etyczne oraz jak stosować się do wymogów kontroli i wytycznych dotyczących odpowiedzialności.
Naturalnym tematem, a zarazem materiałem szkoleniowym są istniejące kodeksy etyczne. Jeśli chodzi o inne materiały wspomagające szkolenia i doradztwo, to nowoczesne technologie, zwłaszcza technologie informacyjne i komunikacyjne stanowią ważne narzędzie, które coraz częściej jest wykorzystywane do celów promocyjnych i edukacyjnych w dziedzinie etyki w sektorze publicznym. Oprócz produkcji klasycznych materiałów edukacyjnych takich, jak książki, broszury itp., publikuje się materiały w internecie, nawet organizowane są specjalne strony internetowe, które nie tylko zamieszczają dokumenty, ale oferują możliwości interaktywne, np. odpowiedzi na pytania. Produkuje się też materiały szkoleniowe na CD-ROM-ach, w tym np. interaktywne gry edukacyjne, które wspomagają rozwiązywanie problemów z dziedziny etyki w miejscu pracy.

W większości krajów OECD za doradzanie pracownikowi w kwestiach etycznych odpowiedzialni są bezpośredni przełożeni. W niektórych krajach mogą też doradzać doradcy etyczni, przedstawiciele związków zawodowych, wyspecjalizowane centralne agencje lub komisje. W innych krajach doradztwo nie leży w gestii przełożonych, ale centralnych agencji lub komisji, np. sekretariat komisji etycznej oraz SCPC we Francji. W jeszcze innych przypadkach doradztwo jest zapewniane przez służby, dostępne za pośrednictwem telefonu, poczty elektronicznej lub osobiście, służące radą lub odpowiedzią na pytania. We Francji oprócz komisji etycznych istnieją jeszcze doradcy ds. etycznych, a pracownicy kadrowi są także upoważnieni do doradzania w kwestiach etyki.
Bardzo ważnym zagadnieniem, związanym z doradzaniem i szkoleniem w kwestiach etycznych, jest rola przykładu osobowego. Stwierdzono, że urzędnicy czerpią wzorce z obserwacji zachowania swoich przełożonych i menedżerów, a nie ze słuchania ich pouczeń. Dlatego w systemie szkolenia z dziedziny etyki wielki nacisk kładzie się na odpowiednie przygotowanie menedżerów i tzw. przywództwo etyczne.

Instytucje koordynujące elementy infrastruktury etycznej w niektórych krajach przybierają formę komisji parlamentarnych, natomiast w innych - agencji centralnych lub specjalnie utworzonych niezależnych ciał o złożonych zadaniach. Ich funkcje można ułożyć w kilka kategorii: typu ?watchdog?, których funkcją jest też ściganie (dlatego opierają się na elemencie prawnym w systemie), typu konsultacyjnodoradczego (opierają się na elemencie kontroli w systemie), czy też typu promocyjnego (koncentrują się na elemencie szkoleniowo-doradczym infrastruktury).

Jednak główną ich funkcją w infrastrukturze etycznej jest zarządzanie, ponieważ koordynują i wspierają pozostałe elementy systemu. Ich sposobem działania jest albo bezpośrednie inicjowanie działań wspierających, albo delegowanie takich inicjatyw do innych agencji lub wydziałów. We Francji Centralna Służba Prewencji Antykorupcyjnej jest odpowiedzialna za wykrywanie czynów korupcyjnych, ponadto, Ministerstwo Służby Cywilnej (Ministere de la Fonction Publique de la Réforme de l'État et de l'Aménagement du Territoire), a dokładnie Dyrektoriat Administracji i Służby Cywilnej (Direction générale de l'administration et de la fonction publique) jest odpowiedzialny za wprowadzanie zasad i regulacji, koordynacje inicjatyw i dzielenie się doświadczeniami oraz wdrażanie najlepszych praktyk. Francuska komisja etyki dla służby cywilnej terytorialnej wydaje opinie w przypadku wykonywania działalności prywatnej przez urzędnika jednostki samorządu terytorialnego, który definitywnie zaprzestał pełnienia swoich funkcji publicznych lub który został tymczasowo przeniesiony w stan spoczynku. Urzędnik noszący się z zamiarem zmiany swego statusu zatrudnienia, a w szczególności przeniesienia do sektora prywatnego, obowiązany jest skompletować szczegółową dokumentację i przedłożyć ją komisji z odpowiednim wyprzedzeniem czasowym.

Warunki pracy w służbie publicznej, czy to wewnętrzne, czy zewnętrzne, pełnią znaczącą rolę w infrastrukturze etycznej, ponieważ definiują środowisko sprzyjające i zachęcające do zachowań etycznych. Czynniki zewnętrzne to przepisy prawa pracy, płace, a także zmiany w otoczeniu, a nawet zmęczenie czy dezorientacja spowodowane wprowadzonymi reformami. Czynniki wewnętrzne, np. polityka kadrowa, wpływają bezpośrednio na zachowania pracowników. Tworzą one ramy dla zatrudniania, awansowania, szkolenia, nadzorowania i wynagradzania pracowników. Wpływają też na ich morale np. poprzez zapewnienie im poczucia bezpieczeństwa zatrudnienia i wynagrodzenia. Tym samym właściwa polityka kadrowa sprzyja atmosferze zaufania i w konsekwencji zachęca do informowania o naruszeniach i przypadkach korupcji. W ten sposób warunki pracy wpływają na inne elementy infrastruktury etycznej, np. na wdrażanie kodeksów etycznych lub upowszechnianie efektów szkoleń i doradztwa.

Zarządzanie zasobami ludzkimi odgrywa kluczową rolę w promowaniu środowiska etycznego w krajach OECD. Szczególnie ważna jest promocja profesjonalizmu, kwalifikacji zawodowych i przejrzystości. Państwa OECD, w tym Francja, niemal  jednomyślnie uzależniają rekrutację i awansowanie od osiągnięć pracownika, tworząc niezbędne reguły, instrukcje i mechanizmy kontroli, procedury rekrutacji i awansowania. Połowa państw OECD w trakcie procesu rekrutacji uwzględnia postawę etyczną kandydata poprzez: sprawdzenie w centralnym rejestrze skazanych, ocenę standardów etycznych kandydata w trakcie rozmowy kwalifikacyjnej i podczas okresu próbnego, przeprowadzenie wywiadu środowiskowego i ocenę nieposzlakowanej opinii kandydatów na wyższe stanowiska.
W ponad dwóch trzecich państw szczególną uwagę zwraca się na stanowiska podatne na korupcję. Są to przede wszystkim stanowiska, których funkcjonowanie często dotyczy obszarów, w których ścierają się interesy ekonomiczne (administracja podatkowa i celna, stanowiska związane z realizacją kontraktów i przyznawaniem koncesji i zezwoleń), a także stanowiska w obszarze egzekwowania prawa (policja, prokuratura, sądownictwo) i bezpieczeństwa państwa.

Elementy zarządzania zasobami ludzkimi służące rozwojowi środowiska etycznego, stosowane powszechnie w większości krajów OECD to: uwzględnienie postawy etycznej przy naborze, uwzględnienie postawy etycznej przy ocenie, publikowanie kryteriów rekrutacji, publikowanie zasad rekrutacji, audyt i monitoring procedur selekcji, informowanie o wolnych stanowiskach, jasne reguły rekrutacji i awansowania, gwarancje otwartości selekcji, zatrudnienie w oparciu o osiągnięcia. Ponadto, do powszechnie stosowanych mechanizmów należy rotacja pracowników, regulaminy, dodatkowe instrukcje oraz kontrola wewnętrzna, nadzór i audyt. Można także wymienić wymóg składania szczegółowej deklaracji o sytuacji materialnej, ocenę ryzyka i bardziej intensywne badania środowiska.
We Francji wiele uwagi poświęca się zagadnieniu nadzorowania tzw. pantouflage, tj. przepływu pracowników sektora publicznego do prywatnego. Koordynację powierza się komisji etycznej utworzonej na każdym szczeblu służby cywilnej, w tym samorządu.
W krajach, gdzie istnieje służba cywilna, można znaleźć szczegółowe rozwiązania kształtujące mechanizmy zarządzania zasobami ludzkimi i wpływające na warunki pracy, wynikające ze specyficznych regulacji dla służby cywilnej. Z reguły wprowadzają one z jednej strony przywileje związane z zasadami zatrudnienia, bardziej szczegółowe plany kariery dla urzędników, regulacje płacowe, a z drugiej - określają większe wymagania stawiane profesjonalistom, służące zwiększaniu efektywności działania administracji publicznej.
Analiza infrastruktury etycznej w krajach OECD, szczególnie we Francji, wykazała potrzebę kompleksowego i całościowego podejścia do zarządzania etyką oraz przeciwdziałania i zwalczania korupcji. Jeżeli budowanie elementów infrastruktury jest wsparte konsekwencją w ich stosowaniu i rozwoju, to przynoszą oczekiwany efekt w postaci lepszych zachowań, nowoczesnej i sprawnej administracji oraz zadowolenia obywateli.

Klucz do oceny wykonania zadania (postępowanie kwalifikacyjne 2004).
Każda praca pisemna jest sprawdzana 2-krotnie przez 2 różnych członków zespołu sprawdzającego niezależnie od siebie. Wynikiem ostatecznym pracy pisemnej jest średnia arytmetyczna z 2 wyników uzyskanych przy sprawdzeniu pracy. Jeżeli różnica punktów po 2 sprawdzeniach jest większa niż 10, to pracę sprawdza 3 osoba ? członek zespołu sprawdzającego. W tym przypadku ostatecznym wynikiem pracy pisemnej jest średnia arytmetyczna z dwóch bliższych sobie punktowo wyników. Osoba sprawdzająca wypełnia arkusz oceny, który stanowi załącznik do klucza.

Za pracę pisemną można otrzymać maksymalnie 40 punktów.
Ocena formy odpowiedzi
A. styl (0-6 pkt) 1-sze pytanie od 0 - 1 pkt , 2 i 3 pytanie 0 ? 2 pkt za każde i 1 pkt ?premii? za
całość dla pracy wybitnej pod względem stylu
- poprawność gramatyczna
- poprawność ortograficzna,
- poprawność składniowa,
- komunikatywność ? jasne zdania.
Odpowiedź zawierająca rażące błędy ortograficzne = 0 pkt za styl dla danego pytania.
Odpowiedź nie na temat = 0 pkt. za styl dla danego pytania.

B. struktura (0-7 pkt) 1-sze pytanie od 0-1 pkt, pytanie 2 od 0 ? 2 pkt, pytanie 3 od 0 ? 3 i 1 pkt ?premii? za całość dla pracy wybitnej pod względem struktury:
- kompozycja pracy ? wstęp, rozwinięcie, zakończenie (uwaga: kandydaci są proszeni o odpowiadania oddzielnie na każde pytanie, ale nie oznacza to, że muszą zamieszczać oddzielnie do każdego pytania wstęp i zakończenie).
- jasność i logika wywodu
- akapity ? nie za długie, zawierając jeden wątek (myśl)
- wyliczanie w punktach, a nie w tekście,
- gradacja argumentów,
- selekcja argumentów,
- rak dygresji nie związanych z tematem.
Odpowiedź nie na temat = 0 pkt za strukturę dla danego pytania.
Jeżeli odpowiedź udzielona przez kandydata zawiera elementy w znacznym stopniu wykraczające poza wymagane odpowiedzi lub błędne należy wziąć to pod uwagę i obniżyć punktację za strukturę (zostaje zaburzona jasność i logika wywodu, źle wyselekcjonowane argumenty, dygresje nie związane z tematem).

C. Każdej pracy można dodatkowo przyznać 0 - 1 pkt za ciekawe ujęcie tematu lub wyjątkową precyzję wypowiedzi (premia dla "wybitnej" pracy).

Ocena treści odpowiedzi (w rozbiciu na kolejne pytania):
Pytanie 1. (całość 0-4 pkt)
Wyjaśnij znaczenie użytych w tekście pojęć: ?whistle ? blowing? i ?pantouflage?. Dla każdego z nich podaj wymienioną w tekście instytucję powołaną do koordynacji tych zjawisk:
whistle-blowing

Definicja oraz szerszy kontekst znajduje się w przedostatnim akapicie na str. 5.
Najkrótsza definicja to fragment: ?informowanie przez urzędników publicznych o przypadkach nieetycznego zachowania?. (1 pkt)
Instytucja koordynująca to Centralna Służba Prewencji Antykorupcyjnej (tamże) (1 pkt)
pantouflage.
Definicja znajduje się w drugim akapicie na str. 11.
Najkrótsza definicja to fragment:
?przepływ pracowników sektora publicznego do prywatnego?. (1 pkt)
Instytucja koordynująca to komisja etyczna (str. 11, drugi akapit, także na str.9) (1 pkt)

Pytanie 2. (całość 0-8 pkt)
Na podstawie tekstu podaj definicję infrastruktury etycznej.
Wymień przytoczone w tekście przykłady zastosowania nowoczesnych technik informacyjnych i komunikacyjnych. Wskaż przy jakich elementach tworzących infrastrukturę etyczną autor tekstu wymienia ich zastosowanie.
Definicja infrastruktury etycznej znajduje się na str.1. (2 pkt).
Przykład element infrastruktury źródło (str.)
Internet: e-government aktywność obywatelska str. 2 ostatni akapit
Internet: przewodnik dot. dostępu do dokumentów umieszczony na stronie internetowej.
aktywność obywatelska str. 3 akapit 2

Materiały do szkoleń w internecie oraz na CD-ROM-ach.
szkolenia i doradztwo str. 8 przedostatni akapit służby doradzające w kwestiach etyki dostępne za pośrednictwem poczty elektronicznej szkolenia i doradztwo str. 9 akapit 1
Za każdy poprawnie przytoczony przykład po 1 pkt i po 0,5 za określenie przy każdym przykładzie właściwego elementu infrastruktury (co oznacza max. 1,5 pkt za każdy aspekt).

Pytanie 3. (całość 0-14 pkt)
Na podstawie tekstu wymień i krótko opisz, stosowane we Francji rozwiązania służące budowaniu etycznej administracji publicznej.

Należy uwzględnić następujące narzędzia:
1. instytucje sprawujące kontrolę nad administracją (SCPC, Izba Obrachunkowa, komisje parlamentarne, Ombudsman, dwie jednostki o uprawnieniach kontrolnych wymienione na str. 5) ? 2,5 pkt,
2. ustawa o dostępie do informacji publicznej, Komisja Dostępu do dokumentów Administracyjnych, str. 3 ? 1,5 pkt,
3. whistle-blowing jako narzędzie kontroli str. 5 ? 1 pkt,
4. kodeksy etyczne, kodeksy postępowania i poradniki etyczne, obligation de reserve wymienione na str. 6 i 7 ? 2 pkt ,
5. szkolenia (wstępne i ustawiczne) wg sprecyzowania ze str. 7 i 8 ? 1,5 pkt,
6. doradztwo etyczne (sekretariat komisji etycznej, SCPC, doradcy etyczni, kadry), str. 9 ? 1,5 pkt,
7. koordynacja inicjatyw z dziedziny promocji etyki i zapobiegania korupcji, instytucje koordynujące (SCPC, Ministerstwo Służby Cywilnej, komisje etyczne), str. 9 ? 2 pkt,
8. koordynacja pantouflage przez komisje etyczne, str. 9 i 11? 1 pkt,
9. mechanizm zarządzania zasobami ludzkimi (uzależnianie rekrutacji i awansowania od osiągnięć pracownika), str. 10 ? 1 pkt.

Uwaga:
Nie jest wymagane za każdym razem wymienianie pełnych nazw instytucji ale jasne ich zidentyfikowanie (wystarczy podanie pełnej nazwy raz, np. w tłumaczeniu polskim, a w dalszej części pracy posługiwanie się skrótami). Możliwa jest inny układ odpowiedzi ? inne pogrupowanie elementów np. wg infrastruktury etycznej czy wg instytucji.

Uwaga:
Jeżeli cała praca pisemna polega jedynie na przepisaniu tekstu bez rozdzielenia odpowiedzi na poszczególne pytania i nie zostały w sposób celowy wyselekcjonowane oraz wskazane wymagane informacje z tekstu, pracę taką należy ocenić na 0 punktów.