Czy człek wypalony, bez pomysłów powinien mieć aż taki wpływ na losy narodu?

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/rostowski-nie-mam-lepszych-pomyslow-ws-reformy-eme,1,5035543,wiadomosc.html

Dlaczego w programie PO nie było ani słowa o "od dawna przygotowywanej reformie"?

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/donald-tusk-o-emeryturach-mamy-do-czynienia-z-abso,1,5035235,wiadomosc.html

http://wiadomosci.onet.pl/kraj/forum-mlodych-pis-donald-tusk-oszukal-polakow-ws-r,1,5035587,wiadomosc.html

Dlaczego?



OK! PO nie musiała z reformy emerytalnej robić hasła wyborczego. Ale pod hasłem "Polska w budowie" trzeba było pokazać
PRAWDZIWY program wyborczy i do tej budowy dróg i stadionów dodać "budowę emerytur". Odrobina zwykłej ludzkiej przyzwoitości w tak istotnej sprawie chyba należy się wyborcom.
A przynajmniej tym którzy na nich głosowali.


Pół roku temu pan premier mówił: dla mnie ważne jest tu i teraz
Skąd nagle dzisiaj troska pana premiera o moje wnuki?


Kto się dał oszukać, ten się dał... Nie każdy dał się nabrać.

Kobiety chcą dłużej pracować. Niektóre

Ustawę o wydłużeniu wieku emerytalnego otrzymało do konsultacji dziewięć różnych organizacji kobiecych. Do Demokratycznej Unii Kobiet projekt dotarł dwa dni temu.

– Jestem za wydłużeniem wieku, ale trzeba brać pod uwagę także staż pracy – uważa Lucyna Orłowska, która zajmuje się m.in. bezrobociem kobiet. Podkreśla też, że kobiet nie powinno się zmuszać do pracy. – Ale zastanawiamy się, od którego momentu – dodaje Orłowska. Zdaniem wielu ekspertek z organizacji kobiecych, dłuższa praca jest dla kobiet korzystna z różnych względów. – Kobiety na emeryturze po prostu szybciej się starzeją – twierdzi Orłowska.

Przedstawicielki organizacji kobiecych są zgodne, że w Polsce zdecydowanie brakuje pracy dla osób starszych.
Dlatego reformie muszą towarzyszyć działania rządu na tym polu – programy aktywizujące i szkolenia dedykowane osobom starszym. – Praca jest bardzo ważna na każdym etapie życia. Rząd musi sobie jednak zdawać sprawę, że skoro proponuje wydłużenie wieku, to musi zadbać o pracę dla tych osób – uważa prezes Stowarzyszenia Aktywne Kobiety dr Halina Sobańska. Sama ma 54 lata, a 2 lata temu obroniła doktorat. Jej zdaniem trzeba np. przygotowywać kobiety 60+ do aktywniejszego udziału w życiu publicznym. Sobańska podkreśla też, że konieczne są daleko idące zmiany w ochronie zdrowia.

To zresztą jeden z najczęstszych postulatów organizacji kobiecych. – Na pracę do 67. roku życia można by było decydować się tylko wtedy, gdyby służba zdrowia i zakłady rehabilitacji były bezpłatne i czynne do późna, a także gdyby była możliwość pracy w niepełnym wymiarze godzin – uważa Wacława Mielewczyk z Ligi Kobiet Polskich. Jej zdaniem jednak o tym, czy pracować 7 lat dłużej, powinna zdecydować sama kobieta. – Jeśli chce pracować krócej i mieć mniejszą emeryturę, to jej wybór – uważa Mielewczyk. Podkreśla, że kobiety żyją dłużej i mają wykształcenie lepsze od mężczyzn.

Przedstawicielki organizacji kobiecych są za to raczej sceptyczne wobec pomysłów PSL. – Rozwiązania Pawlaka są korzystne tylko dla rolniczek – kwituje Orłowska.

Projekt opiniują też m.in. Bałtyckie Centrum Gender i Europejskie Forum Właścicielek Firm. Główną organizacją jest jednak Kongres Kobiet, z którego przedstawicielkami premier spotykał się już dwukrotnie w sprawie reformy emerytalnej. Członkinie kongresu popierają wydłużenie wieku, ale podkreślają konieczność zmian na rynku pracy i wprowadzenie bonów opiekuńczych. Wśród postulatów kongresu jest też szerszy dostęp do żłobków i przedszkoli czy zrównanie pensji kobiet i mężczyzn (np. kwoty w spółkach Skarbu Państwa).
(...)
http://serwisy.gazetaprawna.pl/emerytur ... ktore.html

Pinero pisze skrypty, tańczy na rurze...  

Wesołe jest życie staruszka (- szki)  

Rysuje się koncepcja

No nie, tego już za wiele!
Żeby jeszcze powiedział to jakiś oszołom, przeżarty liberalnym doktrynerstwem, wychłostanym już na wszystkie sposoby przez „mądrych i roztropnych”, to zrozumiałe - do licznych swoich nieprawości i sprośnych błędów Niebu obrzydłych dodał jeszcze jedną, czy jeszcze jeden. Ale żeby uważany za źródło roztropności wicepremier Waldemar Pawlak? Takiego noża i to w dodatku z tej strony nikt spodziewać się nie mógł - a jednak.

„O nierządne królestwo i zginienia bliskie!”
Niby wszyscy się śmieją z kalendarza Majów, w którym koniec świata został zarządzony właśnie na rok bieżący, ale tu nie ma się z czego śmiać, skoro już sam Waldemar Pawlak, zapytany na korytarzu sejmowym przez dziennikarkę telewizyjną, co sądzi o emeryturach odparł, że on w ogóle „nie wierzy” w „chimeryczne” emerytury państwowe i dlatego stawia raczej na oszczędności i poprawne stosunki z dziećmi. Czyż nie jest to nieomylny znak, że świat się kończy i tylko ci się uratują, którzy dużo piją?

Nawiasem mówiąc, pewien Czytelnik nadesłał mi kalkulację, z której wynika, że zamiast odkładać składkę do ZUS, korzystniej byłoby ją przepijać - bo ze sprzedaży zgromadzonych w ten sposób przez całe aktywne życie zawodowe butelek po piwie, można by przez resztę życia zapewnić sobie dochód nawet trochę większy od dzisiejszych emerytalnych obiecanek, które przecież i tak na pewno nie zostaną dotrzymane.

Już wicepremier Pawlak coś tam przecież musi na ten temat wiedzieć, więc skoro publicznie wypowiada się w ten sposób, to nieomylny to znak, że pora porzucić wszelką nadzieję. Ładny interes! I kto mi teraz powróci łzy żalu i skruchy, które wylewałem strumieniami po pryncypialnych krytykach, jakie spotkały mnie ze strony ludzi „mądrych i roztropnych” po przedstawieniu pomysłu likwidacji przymusu ubezpieczeń emerytalnych? Na szczęście większość komentarzy demonstrowała zgorszenie i oburzenie z powodu tytułowego „fiuta” i przezornie omijała meritum - ale mimo to, ileż łez wylałem - i to nie tylko z żalu doskonałego i skruchy, ale również - na widok szczerego przywiązania do socjalizmu, które wzruszyłoby nawet samego Józefa Stalina.

Nawet samego Józefa Stalina, powtarzam - a wzruszyłoby go do łez to przywiązanie do socjalizmu przede wszystkim dlatego, że demonstrują je nie tylko przedstawiciele lewicy, ale i prawicy. Nawet - powiedzmy sobie szczerze - wicepremier Waldemar Pawlak, wprawdzie sam już w emerytury państwowe „nie wierzy”, ale od nas, zwykłych obywateli jeszcze tej wiary oczekuje tym bardziej, że o ile sam stara się oszczędzać - i chwała Bogu, ma z czego - to nam już na to nie pozwala, głosując razem z Polskim Stronnictwem Ludowym za podwyżkami podatków. Ciekawe, czy zacytowana wypowiedź wicepremiera Pawlaka nie jest aby sygnałem czekających nas przetasowań w rządzie premiera Tuska, to znaczy --podmianki partnera koalicyjnego. Tak się bowiem zawsze składa, że kiedy nasi Umiłowani Przywódcy piastują zewnętrzne znamiona władzy, to robią głupstwo za głupstwem - że aż obywatele dochodzą do przekonania, że lekkomyślnie powierzyli nie tylko losy państwa, ale i własne w ręce jakichś wariatów i marnotrawców. Wystarczy jednak, żeby taki jeden z drugim Umiłowany Przywódca został odsunięty od żłóbka, od razu robi się nie tylko normalny aż do bólu, ale nawet - rozumny.

Weźmy takiego Leszka Balcerowicza.
Jego felietony na tematy gospodarcze w tygodniku „Wprost” były bez porównania lepsze od poczynań na stanowisku wicepremiera i ministra finansów - a zaczął je pisać zaraz po utracie tego stanowiska. Hmm; wygląda na to, że wbrew rozpowszechnionym opiniom, to właśnie my, biedni felietoniści, wzięliśmy lepszą cząstkę. Kiedy Umiłowani Przywódcy dochodzą do jakichś rozsądnych wniosków dopiero po niezwykle kosztownych i co tu ukrywać - niefortunnych eksperymentach na obywatelach, my, biedni felietoniści, idąc na skróty myślowe, osiągamy te same rezultaty znacznie szybciej oraz - co przecież nie jest bez znaczenia - znacznie taniej i bez takiego ryzyka. Ale dość już tych uwag, które zaczynają przybierać postać gołosłownego samochwalstwa. Niech zatem przemówią - jak je określa były prezydent naszego nieszczęśliwego kraju Lech Wałęsa - „koncepcje”.

W dyskusji nad kolejnym etapem „reformy emerytalnej” - bo jak wiadomo, system emerytalny za każdym razem wchodzi w kolejny etap reformy, kiedy zabraknie pieniędzy - rysuje się koncepcja podwyższenia wieku emerytalnego do lat 67, z jednoczesnym zrównaniem wieku kobiet i mężczyzn. Wychodzi to naprzeciw pragnieniom postępaków, którzy chcieliby wszystko wyrównać i dlatego małych naciągają, dużych obcinają, grubych uciskają a chudych nadymają. Ale argument ideologiczny jest zaledwie drugorzędny - bo jak zauważyła pani Irena Wóycicka, która w tubylczym judenracie zajmuje się właśnie przychylaniem nieba za pomocą ubezpieczeń społecznych - następne pokolenia będą żyły dłużej, niż pokolenia obecne.

I TO JEST NAJGORSZE!

Dopiero na tym tle lepiej rozumiemy kompleksowe działanie rządu, który na polecenie Sił Wyższych forsuje również Narodowy Program Eutanazji, którego celu nietrudno się przecież domyślić. W jego następstwie ludzie starzy i chorzy nie będą żyli bez opamiętania, jak obecnie, a tylko tak długo, by ich egzystencja nie zagroziła systemowi socjalistycznemu. Oczywiście konieczna jest w tym celu interwencja państwa - więc państwo interweniuje. Ale Narodowy Program Eutanazji, chociaż oczywiście zmierza we właściwym kierunku, może jednak okazać się niewystarczający. To nie jest czas na jakieś półśrodki i dla ratowania systemu socjalistycznego trzeba pójść na całość. Skoro największym zagrożeniem dla systemu jest graniczące z pewnością prawdopodobieństwo zwiększenia średniej długości życia obywateli, to nie ma co dłużej się namyślać, ani urządzać referendów, z których i Salomon nie naleje - tylko interweniować na całego. Po co wydłużać wiek emerytalny, po co urządzać referenda, po co wiecować nad tym, co i tak nieubłaganie się zbliża, kiedy można ustawowo, a jeszcze lepiej - normą konstytucyjną wyposażyć rząd w prawo ustalania obywatelom maksymalnej przeżywalności. Dopuszczalna byłaby tu pewna elastyczność, uzależniona od efektywności Narodowego Programu Eutanazji.

Gdyby Narodowy Program Eutanazji okazał się bardziej wydajny, można by granice maksymalnej przeżywalności przesunąć, dajmy na to, o rok albo nawet półtora, zaś w przeciwnym razie - cofnąć nawet do ustawowego wieku emerytalnego. Oczywiście do takiego posunięcia państwo socjalistyczne też musiałoby podejść kompleksowo, to znaczy - w każdej gminie zorganizować Stację Końcową, gdzie obywatele, którzy osiągnęli przepisany wiek, mogliby godnie rozstać się z tym światem. Dla oszczędności takie Stacje Końcowe mogłyby być zorganizowane przy „Orlikach”, a Dworzec Centralny - na zapleczu Stadionu Narodowego. Zakłady utylizacji zwłok trzeba by jednak urządzić w miejscach bardziej odosobnionych, by nie urażać wrażliwości młodych, wykształconych”.

Dzięki tym wszystkim przedsięwzięciom system nie tylko może przetrwać, ale nawet - dostarczać pewnej nadwyżki - a taka widoczna poprawa rentowności mniej wartościowego społeczeństwa tubylczego z pewnością ucieszy judenrat centralny, dzięki czemu nasz nieszczęśliwy kraj może stać się wzorem dla całego Eurokołchozu. Warto podkreślić, że dla tej koncepcji właściwie nie ma alternatywy. To znaczy - teoretycznie jest - w postaci odstąpienia od przymusu ubezpieczeń społecznych - ale z uwagi na przywiązanie nie tylko Umiłowanych Przywódców, którzy ze zrozumiałych względów opowiadają się za interwencjonizmem państwowym - ale również na przywiązanie większości obywateli do socjalizmu, w ogóle nie wchodzi w rachubę, zwłaszcza przy zachowaniu procedur demokratycznych.

Stanisław Michalkiewicz

http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=2407

Tak plebs niech tyra do śmierci, a góra niech sobie przydziela wysokie wynagrodzenie o premiach nie mówiąc. Co mnie jako zwykłego zjadacza chleba interesuje że za kilkanaście lat zbraknie kasy na emerytury, skoro teraz (pomimo kryzysu) kasa rozdawana  jest można powiedzieć na lewo i na prawo. Jak to było w spocie jednej partii - MORDO TY MOJA? Przyzwolenia społecznego na tą „reformę” być nie może!

Rozsądna alternatywa dla podnoszenia wieku emerytalnego

Podnoszenie wieku emerytalnego wcale nie jest koniecznością. Jest to tylko skuteczna, choć brutalna metoda skłonienia ludzi by dłużej pracowali i tym samym dłużej płacili podatki.

Postulat podniesienia wieku emerytalnego ma zupełnie inny wymiar w Polsce i w innych krajach europejskich. Choć świadczenie we Francji czy w Niemczech jest w pewnym stopniu powiązane z wcześniejszymi zarobkami, to jego wysokość nie zależy ani od oczekiwanej długości życia na emeryturze ani od czasu, w trakcie którego gromadzone były środki. Pod tym względem polski system emerytalny bardziej przypomina system kapitałowy niż bismarckowski system przywilejów emerytalnych.

Pominąwszy grupy uprzywilejowane (których niestety wciąż jest sporo) oraz zaszłości z poprzedniego systemu (obowiązującego przed 1999 rokiem) gromadzenie środków na emeryturę wygląda następująco. Od wynagrodzenia odprowadzana jest co miesiąc składka, która dopisywana jest na indywidualne konto w ZUS. Rachunek, na który trafiają środki jest oprocentowany i to jak dotąd całkiem wysoko (około 3,5% w skali roku i to realnie). W momencie przejścia na emeryturę na podstawie wartości środków „zgromadzonych” na wirtualnym rachunku w ZUS wyliczane jest dożywotnie świadczenie. Metoda, którą się stosuje jest bardzo prosta: zgromadzony kapitał dzielony jest przez oczekiwaną długość życia emeryta. Od momentu wypłaty świadczenia utrzymywana jest jego realna wartość – co roku rewaloryzowane jest ono o inflację.

Sytuacja obywatela przypomina tą, w której sam oszczędzałby na emeryturę. Im więcej zarabia, tym więcej zgromadzi. Im dłużej pracuje tym dłużej zgromadzone środki „leżą” na oprocentowanym rachunku w ZUS, przez co ich wartość w momencie przejścia na emeryturę jest większa. Ponadto im później zdecyduje się przejść na emeryturę tym świadczenie jest wyższe z tytułu tego, że mniej mu statystycznie pozostało lat na pobieranie świadczenia. Czy można więc utrzymywać, że nie ma bodźców do przechodzenia na emeryturę raczej później niż wcześniej?

Spójrzmy na przykład na osobę, która zaczęła pracować w wieku 25 lat i wpadła na pomysł przejścia na emeryturę po piętnastu latach pracy. Załóżmy, że na koncie w ZUS odłożyła 100 tys. zł. Na jaką pozwoliłoby jej to emeryturę? Jeśli oczekiwana długość życia po dożyciu 40 lat to 80 lat, emerytura wyniosłaby 208 zł miesięcznie. W tej sytuacji raczej nikt by się na takie posunięcie nie zdecydował. Dlatego też nie ma właściwie powodu, by go zabraniać.

Oprócz może jednego. Państwo gwarantuje każdemu minimalny poziom emerytury. W tej chwili jest to 635 zł, co oznacza konieczność dopłaty ponad 400 zł miesięcznie z kasy państwa do przykładowej przedwczesnej emerytury. Szacuje się, że w 2050 roku przy dzisiejszych zasadach pobierania świadczeń ponad 40% kobiet otrzymywałoby minimalną emeryturę współfinansowaną z budżetu. Podniesienie wieku emerytalnego zaś w znacznej mierze zniosłoby konieczność dopłacania do minimalnych emerytur.

Ten problem można jednak rozwiązać inaczej. Wystarczy umieścić w systemie warunek minimalnego kapitału zgromadzonego w ZUS uprawniający do przejścia na emeryturę. Wiek emerytalny ostałby się jedynie jako granica, po przekroczeniu której obywatele uprawnieni byliby do minimalnej emerytury nawet jeśli nie zdołaliby na nią uzbierać. Wcale nie jest powiedziane, że musiałoby to być 67 lat. Poza tym kontekstem pojęcie „wieku emerytalnego” straciłoby jakikolwiek sens.

Co zyskujemy przyjąwszy takie rozwiązanie? Przede wszystkim wszyscy, którzy nie czują się na siłach nie będą zmuszeni do pracy. Nie ma potrzeby zmuszać kogoś, kto bardzo ciężko pracował przez pierwsze dwadzieścia pięć lat życia, do pracy aż do osiągnięcia 67 lat. Nic nie stoi na przeszkodzie, by sam przyznał sobie „przywilej” emerytalny i wycofał się z życia zawodowego, jeśli zgromadził środki pozwalające na życie na zadowalającym go poziomie. Ważne tylko, by konstrukcja systemu emerytalnego nie promowała dodatkowo takich zachowań. Za to, że pracownik traci swoje zdrowie, płacić powinna mu zatrudniająca go firma, a nie podatnicy, którzy przecież nie kupują wytwarzanego przezeń produktu.

Również problem aktywizacji zawodowej osób w wieku okołoemerytalnym znajduje lepsze alternatywne rozwiązanie niż administracyjny nakaz. W systemie z minimalnym kapitałem zniesiony zostałby bowiem sztywny podział na emerytów i nieemerytów. Zniesiony zostałby więc okres ochronny uniemożliwiający zwolnienie na 4 lata przed emeryturą, przez który ludziom po pięćdziesiątce tak trudno jest teraz znaleźć pracę. Każdy sam decydowałby bowiem o momencie przejścia na emeryturę – pracodawca nawet nie musiałby o tym wiedzieć.

Warto by połączyć taką reformę ze zniesieniem zupełnie bezpodstawnych w naszym systemie ograniczeń jeśli chodzi o pracę osób pobierających świadczenia emerytalne. Emeryci nie powinni być też zmuszani do opłacania składek, z których i tak nie otrzymają żadnych świadczeń (na przykład składki rentowej – emeryt nie może być rencistą).

W sytuacji zostawienia decyzji emerytalnej w rękach obywateli, od państwa należałoby wymagać poprawy polityki informacyjnej. Kroki w celu lepszego uświadomienia społeczeństwa, jak działa system emerytalny, warto podjąć tak czy inaczej – niezależnie od tego w jakim kierunku pójdą reformy. Na stronie internetowej ZUS powinna być możliwość łatwego sprawdzenia, ile wynoszą zgromadzone przez obywatela środki i ile wyniosłoby świadczenie w zależności od momentu przejścia na emeryturę. Ujawniony powinien też zostać prognozowany wskaźnik oprocentowania składek na kontach w ZUS. Znając ten parametr łatwo byłoby ustalić, ile trzeba jeszcze pracować, by zarobić na emeryturę na pożądanym poziomie. Dzisiejsza sytuacja, w której rząd traktuje niski wiek emerytalny jak przywilej, który należy ze względu na dobro przyszłych pokoleń odebrać, rodzi tylko więcej nieporozumień na temat emerytur.

http://emerytury.onet.pl/analizy/rozsad ... tykul.html

Czegoś nie rozumiem. Nasi rodzice płacili składki i z nich powinni mieć sfinansowane emerytury. A nasze składki winny leżeć na koncie i czekać aż osiągniemy odpowiedni wiek. Jeżeli składki rodziców "wcięło", i emerytury dostają z naszych składek, to gdzie ta kasę wcięło i kto za to odpowiada? Dwa proste pytania i zero odpowiedzi. Tylko frazesy o kryzysie i transformacji ustrojowej.

Dokładnie. Kasa ze składek spływa do jednego garnuszka, która potem w zależności od potrzeb decydentów jest ..........(każdy niech sobie wstawi odpowiednie słowo które mu przyjdzie do głowy).
Nieudolna służba zdrowia której reformy przeprowadza PO już 6 rok z kolei. Ile można czekać na poprawę tego sektora. Podstawowa opieka zdrowotna to fikcja. Jak można robić jakieś założenia (kontrakty) że w danym roku tyle a tyle osób zachoruje na daną chorobę. Istna paranoja. Idź z marszu do lekarza to odprawią Cię z kwitkiem, że już limit w tym miesiącu wyczerpany, a zapisy pod koniec miesiąca. Nic tylko brać urlop żeby stanąć w kolejce i się zapisać, bo przez telefon to nie ma szans.  

Rozsądna alternatywa dla podnoszenia wieku emerytalnego

Podnoszenie wieku emerytalnego wcale nie jest koniecznością.  
Jest to tylko skuteczna, choć brutalna metoda skłonienia ludzi by dłużej pracowali i tym samym dłużej płacili podatki.  

Postulat podniesienia wieku emerytalnego ma zupełnie inny wymiar w Polsce i w innych krajach europejskich.
Choć świadczenie we Francji czy w Niemczech jest w pewnym stopniu powiązane z wcześniejszymi zarobkami, to jego wysokość nie zależy ani od oczekiwanej długości życia na emeryturze ani od czasu, w trakcie którego gromadzone były środki. Pod tym względem polski system emerytalny bardziej przypomina system kapitałowy niż bismarckowski system przywilejów emerytalnych.

Pominąwszy grupy uprzywilejowane (których niestety wciąż jest sporo) oraz zaszłości z poprzedniego systemu (obowiązującego przed 1999 rokiem) gromadzenie środków na emeryturę wygląda następująco. Od wynagrodzenia odprowadzana jest co miesiąc składka, która dopisywana jest na indywidualne konto w ZUS. Rachunek, na który trafiają środki jest oprocentowany i to jak dotąd całkiem wysoko (około 3,5% w skali roku i to realnie). W momencie przejścia na emeryturę na podstawie wartości środków „zgromadzonych” na wirtualnym rachunku w ZUS wyliczane jest dożywotnie świadczenie. Metoda, którą się stosuje jest bardzo prosta: zgromadzony kapitał dzielony jest przez oczekiwaną długość życia emeryta. Od momentu wypłaty świadczenia utrzymywana jest jego realna wartość – co roku rewaloryzowane jest ono o inflację.

Sytuacja obywatela przypomina tą, w której sam oszczędzałby na emeryturę. Im więcej zarabia, tym więcej zgromadzi. Im dłużej pracuje tym dłużej zgromadzone środki „leżą” na oprocentowanym rachunku w ZUS, przez co ich wartość w momencie przejścia na emeryturę jest większa. Ponadto im później zdecyduje się przejść na emeryturę tym świadczenie jest wyższe z tytułu tego, że mniej mu statystycznie pozostało lat na pobieranie świadczenia. Czy można więc utrzymywać, że nie ma bodźców do przechodzenia na emeryturę raczej później niż wcześniej?

Spójrzmy na przykład na osobę, która zaczęła pracować w wieku 25 lat i wpadła na pomysł przejścia na emeryturę po piętnastu latach pracy. Załóżmy, że na koncie w ZUS odłożyła 100 tys. zł. Na jaką pozwoliłoby jej to emeryturę? Jeśli oczekiwana długość życia po dożyciu 40 lat to 80 lat, emerytura wyniosłaby 208 zł miesięcznie. W tej sytuacji raczej nikt by się na takie posunięcie nie zdecydował. Dlatego też nie ma właściwie powodu, by go zabraniać.

Oprócz może jednego. Państwo gwarantuje każdemu minimalny poziom emerytury. W tej chwili jest to 635 zł, co oznacza konieczność dopłaty ponad 400 zł miesięcznie z kasy państwa do przykładowej przedwczesnej emerytury. Szacuje się, że w 2050 roku przy dzisiejszych zasadach pobierania świadczeń ponad 40% kobiet otrzymywałoby minimalną emeryturę współfinansowaną z budżetu. Podniesienie wieku emerytalnego zaś w znacznej mierze zniosłoby konieczność dopłacania do minimalnych emerytur.

Ten problem można jednak rozwiązać inaczej.
[......]



źródło:
http://emerytury.onet.pl/analizy/rozsad ... tykul.html

Pan premier Tusk nie śpi po nocach z rozterki co będzie z tą Polską za 28 lat.
Aż się wzruszyłem.    
Taki Kaczyński, taki Miller, Buzek, taka Suchocka, taka Belka, Pawlak, Kwaśniewski, Wałęsa - oni wszyscy mieli w co będzie z tą Polską w 2040 roku, a tu prosze! Wieki Książę Kaszub Donald Tuskowski Pierwszy Zbawca Polski i Polaków się znalazł. Zamartwia się na śmierć co to będzie  za 28 lat z jego umiłowanym Krajem i jego ukochanym Narodem.

To jest dopierrhrro mąż stanu!
To jest dopierrhrro patrrhrrriota
Brrrhrrrawo.  

ŚMIERĆ RYŚKA z Klanu: Rostowski ZAROBIŁ na śmierci Rysia 12 TYSIĘCY ZŁOTYCH

Ryszard Lubicz (†52 l.) swoją przedwczesną śmiercią przysłużył się budżetowi państwa. Przez 30 lat Rysiek wpłacił ZUS-owi co najmniej 216 tys. zł. Ale osierocone dzieci oraz owdowiała Grażynka dostaną łącznie z ZUS 184 tys. zł.
Z różnicy - 32 tys. zł - będzie się cieszyć minister finansów Jan Rostowski (61 l.), musi tylko odjąć 20 tys. długu publicznego na osobę.

Ryszard Lubicz z "Klanu" wiódł do 2235. odcinka serialu szczęśliwe życie u boku Grażynki. Mógłby jeszcze pożyć dłużej i cieszyć się z emerytury, na którą całe życie opłacał składki do ZUS. Niestety, scenarzyści napisali mu inny los. W życiu też się tak zdarza.

Łukasz Piechowiak, analityk Bankier.pl, policzył, że gdyby Lubicz był postacią rzeczywistą, to swoim zgonem przysłużyłby się systemowi emerytalnemu. Przede wszystkim przez 30 lat śp. Lubicz wpłacił do ZUS łącznie ok. 216 tys. zł. A ile dostanie po śmierci rodzina, czyli żona i dzieci, w formie renty?

- W sumie na żonę i trójkę dzieci: Maćka, Bożenkę, Kasię oraz doliczając zasiłek pogrzebowy, otrzymujemy ok. 184 tys. zł - policzył dokładnie Piechowiak.

Różnica między tym, co Rysiek wpłacił do ZUS, a tym, co otrzymają jego najbliżsi, wynosi więc 32 tysiące złotych. Przeciętny dług publiczny na jednego obywatela w Polsce to 20 tys. zł. Pozostałe 12 tysięcy to zysk Ministerstwa Finansów. Analityk starał się policzyć wszystko jak dobry księgowy. Ale popełnił błąd - założył, że serialowa żona nie będzie pracowała.

- Grażynka zaraz po pogrzebie wróciła do pracy. Renty więc nie będzie pobierać - podpowiada nam osoba pracująca przy produkcji filmu. - Trochę to zmienia te wyliczenia - przyznaje ekonomista. Zmienia o tyle, że na śmierci Ryśka państwo zarobi jeszcze więcej. Podobnie jak na śmierci ok. 40 proc. mężczyzn, którzy umierają przed 65. rokiem życia.

http://www.se.pl/wydarzenia/kraj/smierc ... 29681.html

SYTUACJA ZDROWOTNA LUDNOŚCI POLSKI

Pod redakcją Bogdana Wojtyniaka i Pawła Goryńskiego
Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego - Państwowy Zakład Higieny Warszawa 2008

(...)
2. DŁUGOŚĆ ŻYCIA I UMIERALNOŚĆ MIESZKAŃCÓW POLSKI

2.1. Analiza danych o umieralności mieszkańców Polski pozwala na stwierdzenie, że stan zdrowia ludności po roku 1991 stopniowo poprawia się ale na tle ogółu krajów Unii Europejskiej sytuacja jest wciąż niezadowalająca, a na dodatek w latach 2000. poprawa ta uległa spowolnieniu, szczególnie w przypadku mężczyzn.

2.2. Przeciętna długość życia w Polsce wzrasta po 1991 r. ale po roku 2002 wzrost uległ spowolnieniu. W 2007 r. długość życia mężczyzn wynosiła 71,0 lat a dla kobiet była o prawie 9 lat większa i wynosiła 79,7 lat.
(...)
2.3. Długość życia mieszkańców Polski jest wyraźnie krótsza niż przeciętna w krajach Unii Europejskiej - w przypadku mężczyzn o 4,6 lat a w przypadku kobiet o 2 lata. O ile nie zostaną podjęte bardziej intensywne działania na rzecz poprawy zdrowia naszego społeczeństwa osiągnięcie w Polsce długości Ŝycia takiej jaka obecnie jest przeciętna w UE może w przypadku mężczyzn zająć kilkadziesiąt lat.
(...)
http://www.prawapacjenta.eu/var/media/F ... ortalu.pdf