W marcu Trybunał Konstytucyjny oceni legalność stanu wojennego

Do 16 marca Trybunał Konstytucyjny odroczył postępowanie co do legalności dekretów Rady Państwa PRL o wprowadzeniu w 1981 r. stanu wojennego. Uznania ich niekonstytucyjności chcą wszystkie strony postępowania w TK: RPO, Sejm i prokurator generalny.

Przez całą środę pełny skład TK badał, na wniosek b. Rzecznika Praw Obywatelskich Janusza Kochanowskiego, zgodność dekretów z 12 grudnia 1981 r. z konstytucją PRL i obecną. Na koniec niemal ośmiogodzinnego posiedzenia prezes TK Andrzej Rzepliński powiedział, że postępowanie w sprawie jest odroczone; nie podał powodów. Nie wiadomo, czy 16 marca zostanie ogłoszony wyrok.
(...)
czytaj dalej

http://wiadomosci.dziennik.pl/wydarzeni ... -opis.html

Albin do Libii

Z pamiętnika gen. Moczara, pierwszego partyzanta PRL: ?Poniedziałek ? wygoniliśmy Niemców z lasu. Wtorek ? Niemcy wygonili nas. Środa ? znów wygoniliśmy Niemców? Niedziela ? przyszedł gajowy i wygonił i nas, i Niemców?.

Choćby nie wiem jak człowiek uciekał od drwiny, to właśnie ten dowcip przychodzi na myśl, gdy czyta o Rycerzach Kolumba w Polsce. Zacne to katolickie bractwo chce grupować niezłomnych obrońców wdów i sierot, ale u nas podzieliła ich polityka. Najpierw rycerze pisowscy (Dziedziczak, Wąsowski) wywalili platformerskich (Raś, Szczerba), bo ci niewłaściwie głosowali w Sejmie. Platformersi się odwołali, więc zniecierpliwiona góra zawiesiła i jednych, i drugich. Obrażeni pisowcy odeszli, zakładając swój zakon, też jak najbardziej rycerski.

I tu można by sobie pozwolić na zgryźliwy komentarz, jak to dorośli panowie pomylili rycerskość z przedszkolnymi zabawami w rycerzy, i na inne kpiny. Sprawa jest jednak poważniejsza, bo pokazuje, jak daleko zaszło zaczadzenie polityką. Już nie tylko swoich naukowców i intelektualistów, nie tylko celebrytów i artystów, ale każda ze stron będzie mieć swoje zakony, biskupów i księży?

Kolejny przykład, też ze świata polityki. Oto po pokazie ?Czarnego czwartku? posłowie PiS z prof. Ryszardem Terleckim na czele odmówili udziału w dyskusji, bo prowadzącym był Jerzy Fedorowicz z PO, a ich prezydent podejmuje gen. Jaruzelskiego. Oburzony Fedorowicz (lat 64) powiedział, że ma zawał serca, ale wcześniej zdążył jeszcze nazwać kolegów z PiS ?dupkami?.

Istotnie wizja Bronisława Komorowskiego, który obejmuje patronat nad filmem będącym hołdem dla ofiar Grudnia ?70, a jednocześnie podejmuje w pałacu tychże ofiar kata jest cokolwiek aberracyjna, ale co ma do tego nieszczęsny Fedorowicz? Tego Terlecki nie wyjaśnia, bo też zamiast wyjaśnień obaj skądinąd lubiani przeze mnie i zasłużeni panowie mogą oddać się temu, co ich partie lubią najbardziej: obrażaniu, pluciu, oskarżeniom.

Wyjście jest jedno: wybory musi wygrać SLD, zresztą wymarzony koalicjant PiS i Platformy. Ale nie to młode SLD z Napieralskim i Kalitą. Żądamy powrotu Millera i Jaskierni! I koniecznie Manfreda Gorywody. A na odcinek libijski niechby wrócił Albin Siwak. Jak hard core, to hard core!

Przynajmniej wtedy Terlecki z Fedorowiczem znów padną sobie w objęcia. Amen.

http://blog.rp.pl/mazurek/2011/02/25/albin-do-libii/

Wałęsa o związkach z SB: Wszyscy podpisywali i ja podpisałem

- Wszyscy podpisywali i ja podpisałem
- tak na pytanie o związki z SB w 1970 roku odpowiedział Lech Wałęsa w programie Moniki Olejnik "Kropka nad i"

Były prezydent Lech Wałęsa był w czwartek gościem programu Moniki Olejnik "Kropka nad i" w TVN 24. Został zapytany o związki z SB w 1970 roku.
- Wszyscy podpisywali i ja podpisałem - odpowiedział.
Wałęsa zastrzegł, że zobowiązanie do pracy z Służbą Bezpieczeństwa podpisywał, nie z myślą, że kiedykolwiek przejdzie na "tamtą stronę". Nie odpowiedział jednak na pytanie, czy donosił na kolegów i czy brał za to pieniądze.

? Podjąłem taką decyzję, że więcej zrobię, więcej uchronię, tak właśnie postępując. Gdybym miał powtórzyć moje życie, powtórzyłbym tak jak robiłem to, ze wszystkimi, nawet z tymi kontaktami z bezpieką i tak dalej, dlatego że tylko tak można było ich ograć ? powiedział w TVN 24 Lecha Wałęsa.
W sierpniu Wałęsa przegrał proces z Krzysztofem Wyszkowskim. Były działacz Wolnych Związków Zawodowych zarzucał Wałęsie współpracę z SB. Natomiast 31 stycznia Lech Wałęsa wygrał walkę z IPN o teczki. Po dwóch latach prezydent może w końcu zobaczyć swoje akta.

SONDA:
Co sądzisz o wypowiedzi Wałęsy?
   * w końcu się przyznał (24%)
   * chlapnął, później się pewnie wycofa (8%)
   * wszyscy o tym wiedzieli, żadna sensacja (24%)
   * powiedział to, by zwrócić na siebie uwagę (0%)
   * już nie mogę go słuchać i na niego patrzeć (30%)
   * znów robicie sensację z jego wypowiedzi (13%)

http://gdansk.naszemiasto.pl/artykul/79 ... ,id,t.html


Wszyscy podpisywali i ja podpisałem
Wszyscy obcinali sobie ptaka i to ja obcięłęm (dzieci zrobiły sąsiad)
Wszyscy obalali komune to i ja obaliłem!
O nie! Tak to nie powiedział. Powiedział: ja skoczyłem ja obaliłem, ja zwyciężyłem, ja, ja, ja.....
Ale jaja!!!!!  

Po dwóch latach prezydent może w końcu zobaczyć swoje akta.
A PO ILU LATACH odda w końcu te akta które "wypożyczył" i nie zwrócił.
Czyli zwyczajnie ukradł?

Tak grał że ograł nie tylko bezpiekę, ale nawet Papieża, Nobla, Reagana, Gorbaczowa, własny Naród, a nawet własne dzieci.
Pamiętacie te "święte" oburzenie córuchny  na Zyzaka za prawdę o tatusiu?
(źródło: http://wiadomosci.onet.pl/regionalne/kr ... omosc.html )
A Danuśka nic nie wiedziała czy też szła w zaparte? Też katoliczka?

Tylko takie pytanie: jak to się stało, że on to w końcu wydusił z siebie??
Tak go dusiło sumienie, że chciał to w końcu wydusić to z siebie?
A może ksiądz na spowiedzi nakazał mu powiedzieć w końcu prawdę?
Bo ile razy można zatajać na spowiedzi kłamstwo?
Pewnie nie dostał rozgrzeszenia a za pokutę dostał wyznanie win.
A co miał czekać do łoża śmierci?
Tak to  będzie jeszcze mógł się odszczekiwać, że on nie chciał ale musiał , że były plusy dodatnie
ale i ujemne , że koniec konców to bilans* wyszedł mu "na plus" bo obalił komunę.

*bilans zawsze musi wyjść na zero: lewa strona (AKTYWA) musi być zawsze równa prawej (PASYWA)

W sumie powiedział  to co wszyscy wiedzieli od czasu kiedy "wyrzucił z kancelarii prezydenta" braci Kaczyńskich.
Potwierdza się też teraz za co: bo odkryli tajemnicę "Bolka" którą znał tylko kapral Wałęsa, generał Kiszczak i kapitan (SB) Wachowski.  To dlatego Wałęsa bał się Kaczyńskich jak ognia.
Późno, bo późno, ale lepiej późno niż wcale. Ale ile też lat można żyć w kłamstwie i obłudzie.
Prawda?
Widać jednak sumienie go gryzło.
A może ta Matka Boska w klapie go ciągała za uszy i już nie wytrzymał?...  

I dlaczego przez 30 lat kłamał i obrzuca błotem porządnych ludzi?
Walentynowicz, Gwiazda, Kaczyńscy, ksiądz Jankowski, Wyszkowski
Taki bohater!
No i co z tym lotniskiem "imienia Lecha Wałęsy"?
Zlikwidować nazwę? Czy tylko zmienić?  

Taras dostał z półobrotu

    Znany miłośnikom zoologów albo małomiasteczkowych jarmarków „performer”, Dominik Taras, postanowił nie dać ludziom o sobie zapomnieć i zorganizował kolejną manifestację na Krakowskim Przedmieściu. Zapewne liczył przy tym na wsparcie swojego capo di tutti capi, Janusza Palikota, którego to ruchu poparcia nasz bojownik o wolność i demokrację jest członkiem. Poprzednia demonstracja, ta w sierpniu, zanim jeszcze urzędnik Rezydenta Komorowskiego podprowadził Krzyż Smoleński, zgromadziła kilkaset sztuk hołoty i cieszyła się wsparciem „niezależnych mediów” oraz służb, szczególnie tych dawno rozwiązanych.
    Jasne, że ludzie (nawet tak powierzchownie ucywilizowani, jak nasz kucharczyk) przywiązują się do dobrego i lubią dyskontować przeszłe sukcesy. Nic dziwnego zatem, że i Taras zatęsknił za brylowaniem w „niezależnych mediach” i zechciał ponownie pokazać moherom, gdzie ich miejsce. Umyślił sobie zorganizować urodziny Chucka Norrisa pod Pałacem Namiestnikowskim, dziwnym trafem akurat w momencie przybycia tam Marszu Pamięci. Nie muszę chyba dodawać, że niejaka Waltzowa z Gronkiewiczów ekspresowo Tarasowi zgodę wydała i dla zabezpieczenia jego imprezy wysłała do miasta setki policjantów oraz przegrodziła Trakt Królewski metalowymi płotami. To samo przecież uczyniła w sierpniu, kiedy Taras nie był jeszcze znanym „performerem” i zasłużonym bojownikiem w walce z religianctwem, a tylko kucharczykiem ze słabością do fotografowania się z ręczną bronią półautomatyczną.
    No więc już koło piątej po południu (Marsz miał dotrzeć dopiero grubo po 20) na Krakowskim zaroiło się od policjantów oraz reporterów. Policjanta każdy pewnie kiedyś widział, natomiast reporterzy „niezależnych mediów” prezentowali się na tyle interesująco, że warto ich krótko opisać.
Byli to młodzieńcy płci obojga, wystrojeni jak stróż w Boże Ciało, czym zwracali powszechną uwagę. Ich słodkich liczek nie szpecił nawet ślad myślenia, zdobił za to grymas charakterystyczny dla rasowych korespondentów wojennych, pełnych pogardy i zdumienia wobec barbarzyństwa dzikich. Tu oczywiście dzikimi mieli być nie jacyś Zulusi, tylko ludzie czczący pamięć zabitych w Smoleńsku.

Głupota nie jest oczywiście niczym nowym w środowisku awangardy postępu, ale nasz kucharczyk w tej dziedzinie zasługuje ewidentnie na pudło. Żeby wybrać sobie na patrona lewackiej agitki członka Kościoła Baptystów, gościa aktywnie uczestniczącego w akcjach przeciwko mordowaniu najmniejszych dzieci, obdarzaniu przywilejami dewiantów i demontowaniu kultury chrześcijańskiej, a przy tym szczerego patrioty, to trzeba naprawdę być mocnym zawodnikiem. Nawet w stajni lewaków, grupującej samych mocnych zawodników.
    Ponieważ każda okazja jest dobra, żeby nieść młodym, wykształconym kaganek oświaty, wybraliśmy się tam w kilka osób z żoliborskiego PIS. Mieliśmy kowbojski kapelusz, duże kolorowe plakaty z Norrisem podpisanym jako „Strażnik Teksasu, strażnik wiary” i kilkaset ulotek z informacją o zaangażowaniu Chucka w Kościele Baptystów i ruchach konserwatywnej prawicy zakończoną wypisanym dużymi literami pozdrowieniem „szczęść Boże”
    Pierwszą ciekawą rozmowę odbyłem z reporterką telewizji ufundowanej ze środków zgromadzonych w trakcie afery żelazo, czyli TVN tow. Waltera. Reporterka ta widząc mój kapelusz podbiegła do mnie i z porozumiewawczym uśmieszkiem (w stylu „my biedni inteligenci musimy się męczyć w jednym kraju z tymi obciachowymi religiantami”) zaczęła rozmowę:
- co pana łączy z Chuckiem Norrisem, którego urodziny dzisiaj obchodzą tu młodzi ludzie?
- Poza kapeluszem? Może to, że obaj jesteśmy chrześcijanami.
Reporterka nieco skonsternowana pyta dalej:
- Ale przyszedł tu pan na urodziny Chucka Norrisa?
- Nie, przyszedłem uczcić pamięć Prezydenta Polski i pozostałych 95 ofiar Smoleńska.
Reporterka daje szybki znak swoim kolegom od sprzętu, lampa gaśnie, kamera się wyłącza. Wywiad skończony.

Dużo lepiej poszły nam rozmowy z samymi aktywistami od Tarasa. Zgromadzeni za policyjnym barierkami w imponującej liczbie koło 20 sztuk (tylu obsesjonatów udało się zebrać, nic dziwnego – w marcu jest jeszcze chłodno, stanowczo lepiej siedzieć w jakiejś spelunie i tam, przy tanim winie, dawać wyraz swojej wyższości nad katolickim zabobonem) przywitali nas wyciem i brawami. Radość trwała do momentu, w którym najlotniejsi z nich odczytali napis „strażnik Teksasu, strażnik wiary” i „szczęść Boże”. Wtedy zaczęli gwizdać i krzyczeć coś o p…nych moherach. Ponieważ jednak robiło się zimno, a całego tekstu z ulotki nie dało się szybko przesylabizować, dość szybko oddalili się do speluny, która od lata udziela temu towarzystwu gościny.
A pomyśleć, cholera, że kiedyś to było miejsce, w którym lubiłem wypić szybkiego kielicha.

http://krzysztofskalski.nowyekran.pl/po ... -polobrotu

Czas na chwilę kultury. Na opinie artystów na tematy żywotne kraju. I opinię artystów o artystach.  Do takich artystów należy niewątpliwie zaliczyć Bayer Full. Budka Suflera. Boys. Big Cyc. I ich liderów: Świerzyńskiego. Cugowskiego. Millera. Skibę. Artyści lubią politykę i znają się na polityce.  Świerzyński z Bayer Full startował kiedyś na poooosła, ale coś nie wyyyyyszło - nie wybraaaaali! Lepiej poszło Cuuuugowskiemu z Budki POd Piwem - wybrali, ale niewiele zdziałał an móóóóównicy! Widać lepiej móóóóówi niż.... śpiewa!! A może... na Wiejskiej.... mikrofony mają zbyt słabe.... jak na artystę.... tej klasy...?
A co .... u.. .Skiby? Zo...ba...czy...my?... TERAZ  

Artysta o artystach

Od pewnego czasu o niczym innym się nie mówi tylko o tym, że artyści i celebryci zawiedli się na Platformie i teraz masowo dystansują się do polityki Donalda Tuska.  Paweł Kukiz, który społecznie i z przekonaniem agitował na wiecach PO w czasie poprzednich wyborów, czy Tomek Lipiński z grupy Tilt, który za pieniądze śpiewał na wiecach Platformy teraz nie chcą już agitować i śpiewać pod liberalnym sztandarem. O tym, że Platforma kiedyś była cacy, a teraz jest be, napisał też naczelny kolekcjoner gołych cycków, szef polskiej edycji Playboya  Marcin Meller, w podobnym tonie wypowiadał się aktor Tomasz „Przerwa w zębach” Karolak, a w wywiadzie dla „Syfilisweeka” Kazik Staszewski z grupy Kult. Tylko czekać kiedy muzycy zespołów Sedes i Defekt Mózgu odmówią swego poparcia dla rządu, a po nich Jola Rutowicz, Tomasz Jacyków i Violetta Villas. Gabinet Tuska może po takich ciosach przegrać wybory i spaść do poziomu poparcia dla kota Palikota.   

Zjawisko rozczarowania i zawodu jakie w stosunku do Platformy przeżywa środowisko artystyczne ma charakter marginalny, ale media uznały je za poważny temat i wałkują jak ciasto na pierogi. Czy artyści musza się znać na polityce? Zwykle nie mają o tym najmniejszego pojęcia. Artyści popierając PO kierowali się głównie emocjami i wrażeniami estetycznymi. Nieco luźniejszy charakter polityków Platformy, brak fanatyzmu i zacietrzewienia - tak przecież właściwy dla PiS,  oraz zdecydowanie proeuropejskie i nowoczesne oblicze partii Tuska spowodowało, że na ogół niechętni polityce artyści zaangażowali się trzy lata temu w większości po „jasnej stronie mocy”.

Jeśli ktoś naiwnie wierzył w te brednie wygłaszane podczas wyborów, że PO odmieni Polskę w kilka lat i mimo kryzysu w Europie będziemy jedną z wiodących gospodarek, to jest sam sobie winien. Wielu wyborców PO głosowało w strachu przed PiS, a nie z miłości do Platformy.  Przecież jeszcze niedawno PiS wielu Polakom (także artystom) jawiło się jako szalona partia talibanu narodowo-katolickiego gotowa dla swych racji podpalić kraj.  

Gdy Kukiz w 2009 roku śpiewał gościnnie na płycie Big Cyca odmówił użyczenia głosu w piosence „Szambo i perfumeria”, bo tam pod adresem PO padało określenie „platfusy”. Tłumaczył się tym, że jest kolegą Grzegorza Schetyny ze studiów i mu nie wypada. Zaśpiewał w innej, neutralnej politycznie piosence („Lecę w dół”). Byliśmy szczerze zszokowani jego postawą. Nam nie mieściło się w głowie, że jako muzyk i artysta Paweł może być tak bardzo uwikłany w polityczne zależności.  Jest ze strony artystów skrajną głupotą przyklejanie sobie legitymacji partyjnej do czoła. Na związkach polityki i sztuki ta druga zawsze wyjdzie gorzej. Teraz mój serdeczny kolega Kukiz pluje na Platformę i maszeruje z Pospieszalskim w narodowych spędach u boku Młodzieży Wszechpolskiej, a w wyborach prezydenckich poparł Marka Jurka faceta, który uważa, że kobieta powinna urodzić dziecko nawet gdy ciąża zagraża życiu matki.  No cóż tacy są artyści! Bob Dylan cztery razy zmieniał wyznanie, to co się dziwić Kukizowi.

Krzysztof Globisz na otwarciu Narodowego Centrum Nauki w Krakowie stroił  sobie anarchistyczne żarty z zebranych, a wśród zaproszonych gości był premier Tusk, kardynał Stanisław Dziwisz, minister nauki i wielu innych dostojników. Jedni uznali, że Globisz był pijany, inni że to wyraz dezaprobaty dla elity władzy, a jeszcze inni, że nie ma sprawy i wszystkim nam potrzeba trochę luzu.

Donald z uśmiechem przyjął sugestię, że udaje idiotę choć widać było, że jest zaskoczony. Gdyby na jego miejscu znajdował się Jarosław Kaczyński, dostojnicy rządowi ogłosiliby, że takie zachowanie aktora to prostactwo, prowokacja i skandal, po czym w milczeniu i w poczuciu doznanej głębokiej krzywdy opuściliby Kraków. Krzysztof Globisz zostałby aresztowany jako sowiecki prowokator.

Jarosław premierem już był i może być nim ponownie. Ludzie o podobnym poczuciu humoru co znamienity aktor, już dziś powinni prasować sobie ciepłe kalesony do celi.

Artysta Skiba
http://skiba.bloog.pl/id,328915080,titl ... komentarze

Komentarze (co ciekawsze) do wpisu
czyli Słuchacze o artyście Skiba.

.

Krzyż czyli III RP w zbliżeniu

Ewa Stankiewicz zrobiła kolejny wstrząsający film. Film, który analizuje III RP, ale także stan naszej cywilizacji głębiej niż uczone traktaty. Przede wszystkim zaś nie tyle mówi, ile pokazuje go w zbliżeniu. W przerażającym powiększeniu. "Krzyż" odsłania zjawisko, które nazwać można rodzeniem się pogardy jako siły społecznej.


Niedawno przez polskie ekrany przeszedł nagradzany i fetowany w Europie na wszelkie sposoby film – skądinąd świetnego reżysera – Michaela Hanekego "Biała wstążka". Miał on ukazywać genezę nazizmu. W rzeczywistości gruntownie i, co gorsza, w sugestywnej formie, fałszował historię, uznając niemieckie demony za płód patriarchalnego, rygorystycznego protestantyzmu – czytaj: etyki chrześcijańskiej czy religijnej po prostu.

"Wiek XX", równie doskonały film Bernarda Bertolucciego sprzed 40 lat, pokazywał powstawanie faszyzmu według marksistowskiej wykładni równie fałszywie, jak wizje Hanekego tworzone na podstawie współczesnej, liberalnej receptury.

"Krzyż" Stankiewicz łapie podobne do analizowanego w tamtych filmach zjawisko na gorącym uczynku i dokumentuje. Nie chcę używać określenia "faszyzm" czy "nazizm" nie tylko z powodu ich wyświechtania. Nigdy nie obcujemy z dosłowną powtarzalnością historycznych zjawisk. Zwykle nie jesteśmy jednak w stanie wyplątać się z naszych doświadczeń i walczymy z nieistniejącymi zagrożeniami przeszłości, choć analogiczne do nich, w nowej formie, sytuują się już zupełnie gdzie indziej.



Film Stankiewicz pokazuje współczesne źródła postaw, które kiedyś płodziły nazizm czy faszyzm. Dokumentuje wyrastającą z nihilizmu pogardę prowadzącą do nienawiści wobec tych, którzy procesom tym nie ulegają i stają się żywym wyrzutem sumienia w "wyzwolonym" świecie. Filmuje nienawiść, która przeradza się w akceptację dla zbrodni.

Stankiewicz nie komentuje, nie narzuca swojego zdania, choć jej film jest wielkim komentarzem i podsumowaniem. Stoi przed prezydenckim pałacem przez kilka miesięcy i filmuje. Zadaje pytania i rozmawia z ludźmi. Wbrew woli staje się także bohaterką, obiektem niechęci i agresji wreszcie. Jej film ma charakter bezpośredniego przeżycia, ale jest także obrazem gorącej rzeczywistości przyłapanej chłodnym okiem kamery
Na początku jest podniośle.Tragedia smoleńska wyprowadza ludzi na ulice i pozwala im się ze sobą spotkać. Polacy odkrywają, że żyją w kraju, którego obraz kreowany przez opiniotwórcze ośrodki radykalnie odbiega od ich doświadczeń, w państwie, które nie jest ich. Okazuje się, że tak jak oni myśli wielu i że mają oni za sobą podobne doświadczenia.

Zaczyna się od najprostszych spostrzeżeń. Kontrastu między medialnym wizerunkiem nieżyjącego prezydenta a rzeczywistością. Dzielenia się informacjami o zdarzeniach i zjawiskach nieistniejących w oficjalnym przekazie. W tych rozmowach po drugiej stronie uczestniczą rodacy ukształtowani przez medialną propagandę. Nie dostrzegają problemów. Domaganie się sprawiedliwości to dla nich polowanie na czarownice. Kiedy słyszą, że dawni właściciele PRL w III RP przekazują władzę i wpływy swoim dzieciom, a krytycy tego stanu rzeczy domagają się tylko równości szans, nie bardzo mają co odpowiedzieć.

Jak wszystko w III RP, żałobnicy odbiegają od swoich medialnych wizerunków. Są wśród nich młodzi, wykształceni, którzy wygłaszają przemyślane sądy, a w odpowiedzi zwykle słyszą komunały. Często zresztą zamiast nich pojawia się epitet. Przecież takie poglądy prezentować mogą tylko "mohery" albo "pisiaki". Ale rozmowa i dyskusja ciągle są możliwe. Odbywają się w cieniu krzyża postawionego tam dla upamiętnienia poległych pod Smoleńskiem.



Symbole narodowe i religijne się przeplatają, gdyż kultura ufundowana jest na religii, a polskie doświadczenia są w tym względzie szczególnie wymowne. Trudno sfery te od siebie oddzielić.
Jedną z pierwszych decyzji nowego prezydenta było usunięcie krzyża sprzed pałacu, co Bronisław Komorowski ogłosił w wywiadzie dla "michnikowego szmatławca". Dramatyczna zamiennik wykonania tego postanowienia, którą oglądamy w filmie, zostaje udaremniona, choć krzyż osłonięto barierkami i otoczono kordonami policji i straży miejskiej. Od tego momentu jednak relacje między obrońcami krzyża a ich antagonistami się zmieniają, a różnica pogłębia.

Trwają jeszcze rozmowy, ale wrogość narasta. I, jak zwykle w naszej rzeczywistości, zaczyna się od odwrócenia znaczeń. To grupka modląca się pod krzyżem uznana zostaje za napastników. To oni mają reprezentować nietolerancję, zagrożenie wolności, są upostaciowieniem zmór ze snów liberalnego, rozdokazywanego, współczesnego mieszczucha. Tamci, religijni, poważnie traktujący wspólnotowe zobowiązania przeszkadzają w beztroskiej zabawie, w którą ma się zamienić życie. Skandalem jest samo ich istnienie.



Ci pod krzyżem, czyli inni, najpierw mają zostać naznaczeni, a potem wyeliminowani. Na razie z przestrzeni publicznej.
– Krzyż do kościoła, modlić się w kościele! – wyją coraz bardziej wrogo grupki odprawiających rytuał prymitywnej zabawy na ulicy. Oburza ich religia, powaga i symbolizujący ją krzyż. Ulica, przestrzeń publiczna ma należeć do nich.

– Jestem czarnym Żydem, homoseksualistą... – prowokuje podpity, wyglądający raczej na cwaniaka z Targówka, gość, który podchodzi do spokojnych ludzi zebranych wokół krzyża. Uznaje, że nazwał to, czego tamci muszą nienawidzić. Muszą być homofobami, rasistami i antysemitami. Innymi słowy, zasłużyli na nienawiść i eliminację. Obrońcy krzyża mają być sektą, ludźmi chorymi psychicznie. Powinni być zamknięci.



Przeciwnicy krzyża używają ideologicznego frazesu, którym karmieni są na co dzień, potem krzyku i obelgi. Frazes mówi, że religia jest czymś nieprzyzwoitym i dlatego może być praktykowana prywatnie lub wyłącznie w przeznaczonych do tego miejscach w przeciwieństwie np. do seksu. Krzyk ma zagłuszyć wątpliwości i argumenty. Obelga odczłowiecza, pozwala odczuwać pogardę.
– Jest pani idiotką – mówi przechodzień do autorki filmu.
– Dlaczego? – pyta Stankiewicz.
– Bo wygląda pani na idiotkę! – słyszy odpowiedź.

Obelga przeradza się w profanację, próbę najgłębszego dotknięcia obrońców krzyża. Pojawiają się kolejne kombinacje: krzyż z puszek piwa Lech czy ukrzyżowany pluszowy miś.
Ta narastająca, symboliczna, słowna przemoc stopniowo prowadzi do przemocy dosłownej, fizycznej. Na początku są tylko obietnice.

– Należy was zbombardować, zniszczyć! – krztusi się wściekłością młody człowiek. Manifestacje obojętności wobec śmierci prezydenta przeradzają się w deklaracje satysfakcji z tego powodu i życzenia śmierci jego brata. Szczególną nienawiść wywołuje przecież partia uznana za emanację obrońców krzyża. Akt wściekłego, zespołowego rozrywania pluszowych kaczorów staje się plemiennym rytuałem.
Młodzi pytani o zabójstwo działacza PiS krztuszą się ze śmiechu. Przecież to tylko "pisiak". Zasłużył na to, co dostał.
– Pizdy z pisu! – słyszymy coraz częściej obok innych wyzwisk.
Obelgom zaczyna towarzyszyć fizyczna agresja, która rozgrywa się przy akompaniamencie głupawych piosenek.



Wszystko to toczy się pod nadzorem wyjątkowo licznych przedstawicieli służb porządkowych: policji i straży miejskiej. Funkcjonariusze nie zauważają aktów agresji wobec obrońców krzyża i ich stronników. Występują po stronie napastników.
Napadnięta Stankiewicz jest ostro przesłuchiwana. Stoimy wobec odwróconej rzeczywistości, którą nadzoruje władza. W pewnym momencie grupka szydzących z obrońców krzyża roztapia się w tłumie policjantów.
– Czy panowie są z policji?! – pyta Stankiewicz i nie otrzymuje odpowiedzi.

"Krzyż" nie jest reportażem śledczym, ale ta scena, tak jak wątek wsparcia bojówek atakujących obrońców krzyża przez siły porządkowe, odsłania inny mechanizm wydarzeń na Krakowskim Przedmieściu. Agresorzy używają języka, w który zostali wyposażeni przez dominujące ośrodki opiniotwórcze. Są efektem tworzonego przez nie przemysłu pogardy i nienawiści. Okazuje się, że najprawdopodobniej są także – a w każdym razie w jakiejś mierze – sterowani przez rządzących, którym nie na rękę jest pamięć o nieżyjącym prezydencie i katastrofie smoleńskiej.
To działanie posuwa się dalej. Paru żałobników zostało przez policję siłą zawiezionych do szpitala psychiatrycznego. Szpital zamknął ich, chociaż po jakimś czasie musiał wypuścić. Jeszcze. Przecież, jak powtarza się w wypowiedziach napastników, ludzie modlący się na ulicy – a może ogólnie, modlący się (jak można?! w XXI wieku?!) – to przypadki psychiatryczne.
– A ludzie chorzy psychicznie muszą być zamykani w szpitalach! – wykrzykuje jeden z młodych, wykształconych, oburzonych krzyżem.

Niedaleko ma swoją siedzibę "Nowy, wspaniały świat", klub radykalnie lewicowej "Krytyki Politycznej", która na szczególnych warunkach wyjątkowo atrakcyjny lokal dostała od powołującej się nieustannie na swoją katolicką religijność prezydent Warszawy. Młodym lewicowcom, dla których słowem kluczem jest "wykluczenie", a jednym z ewangelistów – Michel Foucault, nie przyjdzie do głowy, że paradoksalnie realny przykład tego, o czym pisał autor "Nadzorować i karać", rozgrywa się dwa kroki od ich modnego klubu.

Dla Foucaulta norma zdrowia psychicznego była jednym z ważniejszych mechanizmów narzucania dominującej kultury. Ci, którzy się w niej nie mieścili, byli karani osadzeniem w psychiatrycznym szpitalu i poddawani przymusowej terapii. Abstrahując od wątpliwości, które budzi ta teoria, okazuje się ona pasować do współczesnej Europy i III RP jako jej karykaturalnego spełnienia. "Wykluczonymi" stają się w niej obrońcy tradycyjnej kultury. To ona klasyfikowana jest jako patologia, a jej przedstawiciele – jako mieszczący się poza normą – są karani.



Władza w Polsce w imię swoich partyjnych interesików rozpętuje dziś nienawiść, którą "Krzyż" odsłania. Jej widomym symbolem jest prezydencki pałac. Milczący, rzęsiście oświetlony i gasnący, gdy bojówki ruszają na grupkę pod krzyżem. Czasami pojawia się prezydencki minister Jacek Michałowski, ironicznie (żeby nie powiedzieć pogardliwie) spoglądający na ludzi przed pałacem. Odmawia odpowiedzi, nieco znudzony, nieco poirytowany tym, co dzieje się na ulicy. Trafia tam zresztą tylko przypadkowo i jak najprędzej chce uciec do swojej limuzyny, pod opiekę swojego dworu.

Bezpośredniego kontaktu między pałacem a ulicą nie ma.
Jest jeszcze w "Krzyżu" uderzająca nieobecność, którą podkreślał Artur Bazak, omawiając film w tygodniku "Uważam Rze". To nieobecność Kościoła hierarchicznego. Do wyprowadzenia krzyża delegowani są młodzi, zagubieni księża. A modlić się wraz z jego obrońcami przychodzi tylko jeden kapłan, inna sprawa, że jeden z tych najbardziej znaczących z czasów opozycji i "Solidarności", przyjaciel ks. Jerzego Popiełuszki – ks. Stanisław Małkowski.



W dzisiejszej Polsce zaczyna się rozszerzać alternatywny obieg filmowy. Takie obrazy jak "List z Polski", "Mgła", a teraz "Krzyż" są produkowane i dystrybuowane poza oficjalnym obiegiem i niepokazywane przez media. Te dwa ostatnie powstały – wydawałoby się – wbrew zdrowemu rozsądkowi, bez żadnych środków, wyłącznie dzięki pasji i poświęceniu ich twórczyń oraz pracujących społecznie ekip. "Krzyż" Stankiewicz jest filmem, który chwyta na gorąco nasz czas i jego najgłębsze problemy. Mało prawdopodobne, żeby pokazały go polskie telewizje.

Bronisław Wildstein
http://www.rp.pl/artykul/631855_Wildste ... zeniu.html

6 rocznica śmierci Jana Pawła II
Miał spokojny wyraz twarzy

Jan Paweł II miał taki spokojny wyraz twarzy, od lat tego nie widziałem - wspomina swoje ostatnie spotkanie z papieżem, jego osobisty fotograf Arturo Mari. Jan Paweł II leżał już wtedy na łożu śmierci.
- On wyglądał tak, jakby był przygotowany na to najważniejsze i najpiękniejsze spotkanie w swoim życiu - powiedział Włoch w wywiadzie udzielonym programowi "Polska i Świat".
Mari przez kilkadziesiąt lat był osobistym fotografem kolejnych papieży. Większość tego czasu, bo 27 lat, pracował przy Janie Pawle II. Przed obliczem papieża-Polaka stanął po raz ostatni drugiego kwietnia 2005 roku.
Wieczne wspomnienie
- Ksiądz Dziwisz zadzwonił do mnie. To było blisko osiem godzin przed śmiercią Ojca Świętego. Powiedział, żebym przyszedł do apartamentu papieskiego - wspomina Mari.
- Szedłem korytarzem, tym samym, który przemierzałem w drodze do Jana Pawła II przez 27 lat. Stanisław Dziwisz złapał mnie za rękę i skierował mnie do sypialni Jana Pawła II, gdzie leżał papież. Serce zaczęło mi walić jak nigdy dotąd - opowiada fotograf.
Dziwisz zaprowadził Włocha do łóżka papieża. Fotograf mówi, że widok Jana Pawła II w łóżku wywarł na nim niesamowite wrażenie.
- Nieprawdą jest to, że był podłączony do aparatury medycznej. Była jedynie maska tlenowa, która leżała na poduszce - mówi Mari.
- Papież odwrócił się do mnie i uśmiechnął. Miał szeroko otwarte oczy i spokojny wyraz twarzy. Nie widziałem tego u Ojca Świętego od lat - wspomina fotograf.
- Padłem na kolana. On pogłaskał mnie po głowie i pobłogosławi - mówi Mari.
- Powiedział też "Arturo, dziękuję" - opowiada Włoch. Zdaniem fotografa, to jeszcze jeden dowód, że papież do końca swoich dni nie zapomniał żadnego z swoich przyjaciół.
Po wypowiedzeniu podziękowania, Jan Paweł II miał się odwrócić na lewy bok.
- Cały czas miał ten spokojny i uśmiechnięty wyraz twarzy. To wspomnienie na zawsze pozostanie w moim sercu - mówi Mari.
http://www.tvn24.pl/12690,1697922,0,1,m ... omosc.html

Sześć lat temu umarł papież Jan Paweł II

Dokładnie sześć lat temu cały świat chrześcijański wstrzymał oddech. 2 kwietnia 2005 roku około godziny 22 arcybiskup Leonardo Sandri ogłosił: "O godzinie 21.37 nasz Ojciec Święty powrócił do domu Ojca". Przez kolejne lata rocznica śmierci Jana Pawła II była uroczyście obchodzona. W tym roku będzie wyjątkowo w związku z tym, że 1 maja odbędzie się beatyfikacja papieża-Polaka.
Polacy będą prywatnie modlić się przy grobie Jana Pawła II w Grotach Watykańskich. Uroczystości ku pamięci papieża, odbędą się też w wielu miastach Polski. Największe będą miały miejsce w Krakowie i Warszawie.

Czuwanie i dziecięca zabawa
Krakowianie uczczą 6. rocznicę śmierci Jana Pawła II w miejscu najbardziej się z nim kojarzącym - przy Franciszkańskiej pod „Oknem papieskim”, gdzie o godzinie 20 rozpocznie się czuwanie. Do soboty na Małym Rynku w Krakowie będzie można zwiedzać Mobilne Muzeum Jana Pawła II z osobistymi pamiątkami po papieżu i filmami przybliżającymi jego życie. W wielu innych miejscach Krakowa przygotowano inne uroczystości z okazji rocznicy.

Nietypowe wydarzenie będzie miało miejsce w Warszawie. W dniach 1-3 kwietnia na Placu Piłsudskiego odbędą się specjalne obchody skierowane do dzieci, które urodziły się w roku śmierci papieża, w 2005 roku. Bohaterem projektu jest Lolek, sześcioletni Karol Wojtyła. Na placu stanie małe miasteczko namiotowe, w którym zostaną odtworzone miejsca z młodości papieża.

Wieczorem w sobotę rozpocznie się na Placu Piłsudskiego czuwanie. W jego trakcie warszawiacy usłyszą teksty Jana Pawła II o świętości, odczytane przez aktorów, a także głos papieża – zapis fragmentów homilii, które Jan Paweł II wygłosił w trakcie pielgrzymek do Polski.
Różnego rodzaju uroczystości odbędą się tez w innych miastach Polski. W większości przybiorą formę specjalnych nabożeństw w kościołach.

Zmaganie z słabością
Ostatnie miesiące pontyfikatu Jana Pawła II zimą 2005 roku miały bardzo dramatyczny przebieg. Papież zmagał się z ciężkimi objawami choroby Parkinsona, na którą cierpiał przez około 10 lat. 31 stycznia 2005 roku watykańskie biuro prasowe poinformowało o odwołaniu papieskich audiencji i spotkań z powodu "objawów grypowych" stwierdzonych u papieża dzień po tym, gdy w mroźne południe przemawiał do wiernych stojąc w otwartym oknie.

1 lutego w ciągu kilku godzin doszło do tak poważnego pogorszenia się stanu zdrowia papieża, że w obliczu groźby, iż się udusi, podjęto decyzję o przewiezieniu go do kliniki Gemelli. Po przeprowadzeniu kompleksowych badań i ustabilizowaniu stanu zdrowia oraz kuracji antybiotykowej Jan Paweł II powrócił do Watykanu 10 lutego. Jednak kolejne dni przynosiły kolejne kryzysy. Wieczorem 23 lutego papież był w tak złym stanie, że jego przyjaciel kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia chorych. Po ciężkiej nocy następnego dnia zapadła decyzja o kolejnej hospitalizacji.

Jana Pawła II poddano zabiegowi tracheotomii. Przed tym zabiegiem jego osobisty sekretarz, obecnie kardynał Stanisław Dziwisz nagrał krótkie przesłanie papieża, świadom tego, że w związku z operacją krtani, to prawdopodobnie jego ostatnie słowa. Nagranie to nigdy nie zostało upublicznione.

Ostatnie dni
13 marca papież wrócił do Watykanu, jednak jego stan nadal pogarszał się. W rezultacie trudności z przełykaniem bardzo osłabł i stracił na wadze. Konieczne było odżywianie przez sondę.
W niedzielę 20 marca i w środę 23 marca, w porze audiencji generalnej bardzo osłabiony papież pojawił się w oknie Pałacu Apostolskiego, by pozdrowić w milczeniu wiernych. W Niedzielę Zmartwychwstania Pańskiego 27 marca, mimo dramatycznych i przejmujących starań, Jan Paweł II nie był w stanie wydobyć z siebie głosu, by pozdrowić wiernych zebranych na mszy na Placu świętego Piotra. Jego współpracownicy opowiadali potem, że straszliwie przeżył ten moment swej słabości.
31 marca wieczorem papież był już umierający. Lekarze stwierdzili wstrząs septyczny wraz z ciężką niewydolnością kardiologiczną. Jan Paweł II zapytany wprost o to, czy chce pojechać znów do szpitala, wyraził pragnienie pozostania w Watykanie.
Od 2 kwietnia rano rozpoczęła się faza powolnej utraty przytomności. Po południu Jan Paweł II żegnał się ze swymi przyjaciółmi i współpracownikami. Wyszeptał słowa: "Pozwólcie mi odejść do Pana".

http://www.tvn24.pl/12690,1697923,0,1,s ... omosc.html

 W Katedrze abp Gądecki powiedział homilię godną Piotra Skargi.

	Załącznik: abp Gądecki powiedział homilię.JPG

W ławach rządowych panika!

Tusk i Komorowski trafieni – szok!

… „Odnosiło się wrażenie, że z solidarnościowej erupcji narodzi się nowa Polska.
Tymczasem temperatura upadła. Wielu wartościowych, szlachetnych ludzi, którzy działali z oddaniem w latach solidarnościowego zrywu, zniechęciło się; odeszli lub zepchnięto ich na margines. Rozpoczęła się wyprzedaż ideałów. Zaczęły dominować osobiste ambicje i płaski materializm. Odrodzonej ojczyźnie zaczęło brakować skrzydeł. Nie udało się uzdrowić życia społecznego. Wręcz przeciwnie. Korzystając z deprawujących wzorców przeszłości, stworzył się aspołeczny kodeks zachowań pozbawiony wszelkich hamulców.

Zabrakło scalającej idei państwa.
Zabrakło spoiwa łączącego wszystkich Polaków, bez względu na poglądy, na wiarę i na inne różnice. Zabrakło jednoczącej siły sprawczej. Nasze państwo stało się areną nieustających igrzysk prowadzonych przez zwalczające się partie i partyjki, w których liczy się jedynie zdobycie władzy, wygrana w wyborach i podział łupów.

Gospodarka wolnorynkowa – bez żadnej etyki – zmienia się w bezwzględną walkę drapieżników kosztem biednej i pozbawionej szans poprawy bytu tej części społeczeństwa, która nie potrafiła się znaleźć w nowej rzeczywistości. Zapanowało nieopisane przyzwolenie na egoistyczne urządzanie sobie życia bez żadnych moralnych barier i bez względu na szkody, jakie to przynosi wspólnocie.
Ten chory model konsumpcyjny, niby wolnorynkowej wolności, dusi, truje i odczłowiecza. Relatywizm i apoteoza sukcesu, bogactwa, miraż łatwego życia bez rozterek sumienia – oto zdaje się przed nami proponowana wizja przyszłości.

W tym stanie rzeczy skutecznym sojusznikiem w ogłupianiu społeczeństwa stały się skomercjalizowane lub upartyjnione media, proponujące styl życia płaskiego, bezdusznego, pozbawionego wyższych aspiracji. Medialny obszar wpływów podlega zażartej walce partyjnej. Zalewa nas potok dyskusji, polemik, debat pełnych wzajemnych pomówień i oskarżeń i demagogicznego pustosłowia. A z tego wyłania się obraz społeczeństwa w dużej mierze ogołoconego z wyższych aspiracji, cynicznego i bezideowego. Tego się nie da zakamuflować. To wszystko jest nagie i przejrzyste przed Bożymi oczyma. Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek.

Co powiedzieliby na to zmarli w Katyniu i pod Smoleńskiem Polacy?
Z jaką niewypowiedzianą prośbą zwróciliby się dzisiaj do nas?
Odpowiedź brzmi: Jeśli chcecie dorównać waszym przodkom, musicie mierzyć naprawdę wysoko.”  

Są jeszcze wielcy pasterze w naszym Kościele, a PeOfile z rządu słuchając tego zwijali się z bezsilnej wściekłości i wstydu – warto było to widziec.

źródło: http://wzzw.wordpress.com/2011/04/11/tu ... ieni-szok/

Prawdy nie da się chytrze podmienić, tak jak smoleńską tablicę.

To nie było ludobójstwo.

TO BYŁA CZYSTKA ETNICZNA  

.




Katarzyna Herbertowa zagryzała zęby przez 30 lat, czytając wiersze swojego męża. Dopiero po jego śmierci mogła dać świadectwo prawdzie, opowiedzieć, jak to jej Zbyszek, coraz bardziej chory, poddawał się manipulacjom – ironizuje krytyk literacki „Rzeczpospolitej"
Katarzyna Herbertowa przyznała, że prawo do twórczości jej zmarłego męża jest równe dla wszystkich, oczywiście poza Jarosławem Kaczyńskim. Jej zdaniem bowiem, prezes PiS dopuścił się nadużycia, instrumentalnie używając imienia, idei oraz spuścizny twórczej autora "Przesłania Pana Cogito", z którego to wiersza śmiał zaczerpnąć słowa o "zdradzonych o świcie". No, istne horrendum...



Jarosław Kaczyński – na co należy zwrócić uwagę i potraktować stosownie do okoliczności – ma w ogóle niebezpieczną tendencję do cytowania w swoich przemówieniach fragmentów literatury polskiej, nie opatrując ich zresztą niezbędnymi informacjami o autorach. Przecież sięgając do wiersza Herberta – naturalnie, by zrealizować własne cele polityczne – na inauguracji Ruchu Społecznego im. Lecha Kaczyńskiego, nie wymienił nawet nazwiska twórcy, ograniczając się do nazwania go "wielkim poetą". Szczęśliwie utwór jest na tyle dobrze znany, że nie tylko wdowa po poecie, ale też telewizyjni redaktorzy rozpoznali herbertowską frazę.
A przypomnę tutaj, że jakiś czas temu Jarosław Kaczyński zapędził się w swoich wywodach tak daleko, iż zaczął pleść duby smalone o "innych szatanach", którzy gdzieś tam – a bo wiadomo gdzie? – byli "czynni". Nic dziwnego, że najbardziej rozkoszny z redaktorów ulubionej telewizji wszystkich Postępowych Polaków obśmiał tego politycznego bankruta, obskuranta i nienawistnika.
Okazać się miało potem, że prezes PiS, mówiąc o "innych szatanach", cytował "Chorał" Kornela Ujejskiego. I co z tego? Przecież żyjemy w wolnej Polsce, w której na pewno nie ma już "mnóstwa Kainów", jak w czasach autora "Chorału". To znaczy, żeby nie było niedomówień, pozostał jeszcze jeden Kain. Już bez Abla.
I oto teraz ma czelność Jarosław Kaczyński mówić o tych, którzy 10 kwietnia 2010 roku zginęli w katastrofie pod Smoleńskiem, a "zostali zdradzeni o świcie". Okazuje w ten sposób, rzecze Katarzyna Herbertowa – "brak szacunku mojemu mężowi i jego twórczości. Przeciwko takiemu postępowaniu wyrażam mój zdecydowany sprzeciw".



Proszę, oto zdecydowane i godne stanowisko osoby w sprawie najbardziej kompetentnej, czyli Jedynie Słusznej Właścicielce Wszystkiego Co Ma Związek Z Poetą. Doprawdy, można jej jedynie współczuć. Czy nie dość naużerała się z Haliną Misiołkową, "Pierwszą Wielką Opuszczoną" – jak ją nazwał w wierszu Herbert, która u kresu życia, w końcu lat 90., wydała w tomie "Podwójny oddech" utwory ofiarowane jej przed laty i zadedykowane przez utalentowanego poetycko kochanka. I jakby tego było mało, ośmieliła się jeszcze upublicznić listy Herberta do niej, z lat 1950 –1962.
Reakcja mogła być tylko jedna.
Jedynie Słuszna Właścicielka poprzez adwokata zażądała natychmiastowego zaprzestania dystrybuowania książek, które – jakże by inaczej – poprawni krytycy natychmiast nazwali bezwartościowymi. Bo i pewnie, tylko Joanna Siedlecka i Bohdan Urbankowski, który napisał, że te pierwsze erotyki, "to bodaj jedyne gorące wiersze, jakie Herbert w życiu stworzył", byli innego zdania.

Katarzynie Herbert, z domu Dzieduszyckiej, zależy – rzecz jasna – na popularyzacji dorobku jej zmarłego męża. Ale nie przez każdego i nie byle jak. Ot, na przykład, Magdalena Czajkowska, przez całe dziesięciolecia zaliczająca się do najbliższych przyjaciół Herbertów, wydając "Kochane zwierzątka", pięknie podziękowała pani Katarzynie "za udzielenie zgody na publikację listów Zbigniewa Herberta", jak również "za akceptację tekstu książki". I tak należy trzymać!
A ilu też gorzkich słów nasłuchała się o sobie pani Katarzyna, gdy postanowiła archiwum Herberta umieścić tam, gdzie jego miejsce, to znaczy w Ameryce. Kiedy w końcu dano spokój brudnym pomówieniom, wszystko dało się załatwić bezboleśnie, dokument po dokumencie skserowano i spadkobiercy zostali usatysfakcjonowani, a przyszli herbertolodzy będą mogli do woli rozczytywać się w tych notatkach i listach poety, które nadają się dla cudzych oczu. Bo przecież nie wszystkie.



Hrabianka Dzieduszycka przeżyła w związku małżeńskim ze Zbigniewem Herbertem 30 lat. W sławnym wywiadzie, który przeprowadził z nią Jacek Żakowski ("Pan Herbert", "michnikowy szmatławiec" z 31 grudnia 2000 roku), żaliła się: "W 1967 roku zaczęło się nieszczęście, które ciągnęło się za Zbyszkiem całe życie. Z początku nie rozumiał, co się właściwie z nim dzieje. Ja też o tej chorobie prawie nic nie wiedziałam". Bardzo być może, ale ślub wzięli rok później – w 1968 roku. "A to była potworna choroba – wdowa żaliła się dalej. – Tracił wolę życia, zaczynały się lęki. Najpierw próbował je zapić. To coraz mniej pomagało. Lęki się nasilały. Stawał się agresywny".
W wywiadzie pada dużo słów, mniej ich potrzebował Tomasz Jastrun, by z medyczną fachowością tuż po śmierci Herberta zdiagnozować u niego "cyklofrenię (depresję z fazami obniżenia nastroju i pobudzenia)".
Mało to musiała się Jedynie Słuszna Właścicielka nawstydzić za niepoczytalne czyny małżonka, szczególnie nasilające się od stanu wojennego, a w latach 90. narastające wręcz lawinowo. Jeśli jeszcze dało się jakoś zrozumieć czy wytłumaczyć jego niechęć, a może i nienawiść, do generała Jaruzelskiego, to nic, ale to nic nie upoważniało autora "Kołatki" do udzielenia skandalicznego wywiadu Jackowi Trznadlowi, który to wywiad pomieszczony wśród innych w "Hańbie domowej" wywołał w 1986 r. istne trzęsienie ziemi.
Bo też szalony człowiek zarzucił takim tuzom naszej humanistyki, jak: Kazimierz Brandys, Jan Kott, Stefan Żółkiewski czy Adam Ważyk, ni mniej, ni więcej tylko... zaprzaństwo. I to za co! Za ich postawę w latach stalinowskich, które wcale nie trwały tak długo, bo Stalin umarł już w 1953 roku, a mógł pożyć jeszcze ze 20 lat i ciekawe, co by wtedy taki Herbert wygadywał – o ile by w ogóle żył. Chory człowiek, no chory... Już Jerzy Urban, tyle lat przed Tomaszem Jastrunem ("Hańba..." ukazała się w 1986 roku), to zrozumiał.



A jakby się człowiek zastanowił, to symptomy tej straszliwej choroby można było dostrzec u Herberta już grubo wcześniej. Czy w 1974 r. naprawdę nie miał większych zmartwień niż los Polaków w ZSRR (tzw. List 15)? A rok później aż tak bardzo przejął się planowanymi przez władzę zmianami w Konstytucji PRL, by od razu podpisywać kolejną wrogą epistołę – List 59?
To jedno dobre, że cenił jeszcze wtedy przynajmniej niektórych z tych, których cenić należało i należy. Na przykład Adama Michnika, z którym równo ciągnął wódeczkę jeszcze po uroczystościach odsłonięcia pomnika Ofiar '56 w Poznaniu w czerwcu 1981 roku. Kiedy naczelny "GW" rozciągnął parasol ochronny nad Jaruzelskim, ich drogi bezpowrotnie się rozeszły, a Herbert nazwał Michnika "komunistycznym Dyzmą". Toteż i Marek Beylin wystawił mu za to ocenę naganną: "Pan Cogito ma kłopoty z demokracją".
Bo jakże to?! Nie cenić Jaruzelskiego i Kwaśniewskiego, Mazowieckiego i Geremka?
Tymczasem poeta w wyborach prezydenckich poparł Wałęsę. Raczej nie tylko dlatego, że o jego rywalu z czasów swej krótkiej współpracy z PAX wiedział jakby więcej od przeciętnego Polaka niekojarzącego znakomitego eksperta "Solidarności" ze sprawozdaniami z procesu biskupa Kaczmarka.
Do Wałęsy zraził się zresztą Herbert bardzo szybko, bo i trudno było się nie zrazić. Po co mu było jednak pisać do niego listy w sprawie pułkownika Kuklińskiego, na którym ciążył jeszcze wyrok śmierci, a autorowi "Trenu Fortynbrasa" zachciało się widzieć w nim bohatera?



Kiedy ze swego ostatniego dłuższego pobytu za granicą wrócił do Polski – to na dzień dobry zamiast, jak każdy postępowy twórca, zameldować się przykładnie "michnikowemu szmatławcowi", udzielił ostrego politycznie wywiadu "Tygodnikowi Solidarność", a w krakowskim "Czasie" wydrukował wiersz "Chodakiewicz", ewidentnie o Miłoszu, rzecz – jak zgodnie orzekł Salon – napastliwą i obraźliwą dla noblisty.
Miłosz odciął się niebawem w "Piesku przydrożnym", pisząc w miniaturze "Niezłomność", wprawdzie też bez wymieniania nazwiska antagonisty: "Wielu uległo komunizmowi dlatego, że apelował do najlepszych cech ich politycznej natury, ale byli i tacy, którzy umieli się oprzeć – przyznawał – bo pomagały im w tym cechy najgorsze".

A miał tych cech Herbert co nie miara.
I jeszcze ten jego maksymalizm moralny powodujący, że np. w liście do Stanisława Barańczaka (wydaje się, że niedokładnie znał życiorys adresata) stwierdził, iż "nie istnieją porządni członkowie partii, bo jeśli nawet nie robili krzywdy współobywatelom, krzywdy te pokrywali milczeniem". W 1992 r. podpisał oświadczenie "Arki" domagające się dekomunizacji, a występując w obronie Ryszarda Kuklińskiego, obraził kilku generałów ludowego Wojska Polskiego (w razie, gdyby okazać się mieli ludźmi honoru, czego słusznie nie podejrzewał, na swoich świadków w możliwych pojedynkach wyznaczył Waldemara Łysiaka i Czesława Bieleckiego).
Bronił AK-owców przed atakami "GW", której publicysta, czcząc w ten sposób 50-lecie powstania warszawskiego, oznajmił światu, że w powstaniu wybijali oni, wraz z NSZ, "niedobitków z getta". I nieprzypadkowo wśród sześciu poetów polskich, których wiersze postawił przed swoimi w "Słowie na wieczorze poetyckim w Teatrze Narodowym, 25 maja 1998 roku", byli i Baczyński, i szczególnie mu bliski Gajcy. To do rówieśnych poetów "Sztuki i Narodu" było mu zresztą w ostatnich latach życia najbliżej. Tych samych poetów, którzy chyba też do końca śnili się w koszmarach Miłoszowi.



W 1995 r., występując w obronie niepodległości Czeczenii, pisze Herbert list otwarty do Dudajewa. A rok później, po ujawnieniu, zarzutów wobec Józefa Oleksego posądzanego o współpracę ze służbami specjalnymi – polskimi i sowieckimi, pisze wiersz "Bezradność", gdzie konstatuje, że zapadamy się "po kolana/ po szyję/ w błoto". I znów Salon trzęsie się z oburzenia, że coraz wyraźniej odchodzący od zmysłów poeta obraził premiera "o dobrodusznej twarzy – pisał Herbert – opata dochodowego klasztoru".
Ktoś tam tylko nieśmiało zauważył, że autor pisał o Oleksym per "Mój Premier" i po prostu dawał wyraz swojej bezradności wobec zaistniałej możliwości, że ten "Jego" premier zdradził. I co miał zrobić w tej sytuacji on – Obywatel Poeta?
A co miała z tym wszystkim począć hrabianka Dzieduszycka?
Zagryzała zęby przez 30 lat i jeszcze trochę, by wreszcie półtora roku po śmierci męża dać świadectwo prawdzie. I opowiedziała wtedy Żakowskiemu, jak to jej Zbyszek, coraz bardziej chory, poddawał się manipulacjom, "stał się bezbronny jak dziecko i różni cwaniacy go za nos wodzili".
A teraz jeszcze ten Kaczyński.
Przecież – co chyba jest jasne dla każdego – "szacunek dla zmarłego wymaga całkowitego oddzielenia spuścizny poety od spraw polityki". No pewnie, któż mógłby pomyśleć, że taki na przykład "Raport z oblężonego Miasta" ma jakikolwiek z polityką związek. Co prawda, antologia, w której Zbigniew Herbert zamieścił swoje pierwsze wiersze, nosiła tytuł "... każdej chwili wybierać muszę", ale kto to spamięta, o jakie wybory wówczas chodziło?



To oczywiste – wyręczę w tym miejscu Katarzynę Herbertową – że te jego wybory były nietrafne i głęboko niesłuszne. O czym nie wolno nam zapominać, dla dobra Herberta oczywiście. I dlatego do woli może cytować jego wiersze np. Janusz Palikot, a wara, by czynił to Jarosław Kaczyński. Oczywiście.
Oczywiście.

Krzysztof Masłoń

http://www.rp.pl/artykul/644549_Maslon- ... ta---.html

Znak nadchodzącego czasu

Od niepamiętnych czasów wiadomo, że pragnąc zmylić pogonie uciekający złodziejaszek najgłośniej krzyczy: „łapać złodzieja!” – sugerując tym samym, że jest na czele pogoni. Tę wypróbowaną technikę stosowano za komuny, kiedy to „Trybuna Ludu”, dając sygnał do ataku na „wrogów ludu”, którzy wkrótce potem za sprawą UB zapełniali więzienia, drapowała się jednocześnie w męczeńskie szaty ofiar zbrodniczej kontrrewolucji. Wszystkie te metody nie tylko przejęła, ale dzisiaj również twórczo rozwinęła „michnikowy szmatławiec”. Skąd ścisłemu kierownictwu znane są te umiejętności? Wprawdzie za takie sugestie Aleksander Rymkiewicz został pociągnięty przez red. Michnika przed niezawisły sąd, ale niezależnie od tego, co iustitia w tej sprawie postanowi, od genetyki przecież nie uciekniemy. Skoro po rodzicach dziedziczy się np. mieszkania, to dlaczegóż by nie charakter, skłonności, czy nawet umiejętności? W przeciwnym razie trudno by przecież wyjaśnić fenomen, że dzieci aktorów zostają aktorami, dzieci celebrytów – celebrytami, sodomitów – sodomitami – i tak dalej. Ale skoro tak, to nie można przecież wykluczyć, że np. dzieci folksdojczów zostają folksdojczami nawet jeśli dla niepoznaki maskują swoje inklinacje kostiumem nowoczesności.

Właśnie brytyjski „Guardian” donosi z Polski, że mnóstwo „młodych, wykształconych” odkrywa w sobie „żydowskie korzenie”. Naiwni i niewinni Angielczykowie myślą, że to wszystko naprawdę, ale jakże mają myśleć, kiedy nigdy nie widzieli na oczy żywego folksdojcza? Skąd mają wiedzieć, że już na początku niemieckiej okupacji mnóstwo słowiańskich brachycefali najpierw odkryło w sobie korzenie niemieckie, a kiedy okazało się, że zbliżają się Sowiety – stanęło na nieprzejednanie lewicowym stanowisku wśród konfidentów Urzędu Bezpieczeństwa i w PPR? Że dzięki temu dochowało się licznego potomstwa, które teraz, odziedziczonym po przodkach nieomylnym tropizmem czuje, że nawet z kurzu, jaki powstanie przy przeliczaniu 65 miliardów dolarów wyszlamowanych z Polski w ramach programu odzyskiwania „żydowskiego” mienia w Europie Środkowej, można będzie nie tylko nieźle się urządzić, ale nawet założyć starą rodzinę? Żeby jednak tego kurzu się nawdychać, trzeba odkryć w sobie odpowiednie korzenie.

Z takiego odkrycia tylko zysk bez ryzyka, bo tym razem Niemcy już nie mają żadnego antysemickiego bzika, przynajmniej na tym etapie. Przeciwnie – wzorem Ojca Narodów chętnie powierzą nadzór nad mniej wartościowym narodem tubylczym starszym i mądrzejszym, dzięki czemu każdy odruch sprzeciwu będzie mógł zostać uznany za wybuch organicznego, tubylczego antysemityzmu – i odpowiednio potraktowany. Skoro zatem, zgodnie z wymaganiami nowoczesności, tak czy owak wypada grzebać w rozporku, to dlaczego nie odkryć przy okazji jakiegoś korzystnego korzenia? Toteż odkrywają w nadziei, że starsi i mądrzejsi zatrudnią ich przy odpędzaniu natrętów, albo nawet i przy pilnowaniu porządku na jakimś Umschlagplatzu. I właśnie te odkrycia, to jest najlepszy znak nadchodzącego czasu.

Nie widząc znikąd ratunku bezradny naród tubylczy chwyta się rozmaitych brzytew, w czym nawet jest pewien groteskowy patos – ale jedynym tego efektem będzie utrwalenie status-quo w ramach którego jedni nim frymarczą w imię „europeizacji” i „modernizacji”, podczas gdy inni – w imię płomiennej obrony narodowego interesu. Generalnie sytuacja wydaje się więc pod kontrolą, ale z patosem, jak to z patosem – nigdy nic nie wiadomo. Dlatego też wielkie oczy Salonu w demonstracjach z okazji rocznicy smoleńskiej katastrofy dostrzegły symptomy wojny domowej, wprawdzie „zimnej”, niemniej jednak. Toteż w „michnikowemu szmatławcowi” zaroiło się od wypracowań „maleńkich uczonych”. Ton podał Aleksander Smolar, najbardziej wpływowy u nas cadyk, toteż każdy „maleńki uczony”, wprawdzie własnymi słowami, jednak trzymał się nakazanego ujęcia tematu. Zamiast „godnie” rozpamiętywać, co kto robił 10 kwietnia 2010 roku – że na przykład premier Tusk „zwyczajnie ryczał”, marszałek Komorowski szukał „Aneksu” do Raportu o rozwiązaniu WSI, a minister Sikorski dzwonił, chociaż przecież nie musiał - i w ten sposób uczcić ofiary katastrofy, uczestnicy demonstracji „podeptali pamięć”, „szczuli”, no i oczywiście – „pluli”. Prymus Paweł Smoleński naciągnął JE. bpa Tadeusza Pieronka nawet na opinię, że żałoba nie powinna trwać dłużej niż rok. W Wielkim Poście, obchodzonym przecież już od ponad 2000 lat, taka opinia jest wyjątkowo smakowita – ale „kiedy Padyszachowi wiozą zboże, kapitan nie troszczy się, jakie wygody mają myszy na statku”.

Do gry włączyli się również Moskalikowie, w przeddzień rocznicy katastrofy usuwając w Smoleńsku tablicę ufundowaną przez niektóre rodziny i zastępując ją inną, już z własnym tekstem. Niezależnie od zwyczaju tresowania kandydatów na swoich przyjaciół, taki ruch z ich strony obliczony jest niewątpliwie również na podgrzanie pod kotłem, w którym nasi Umiłowani Przywódcy warzą trupa na tegoroczne, jesienne głosowanie w nadziei, że trujące opary nie tylko wzbiją się ku niebiosom, ale niczym smoleńska mgła – rozsnują się na boki, przekonując poważne państwa, iż wobec postępowania procesów rozpadowych naszego nieszczęśliwego kraju, można realizować gotowy już przecież scenariusz rozbiorowy. Czyż spóźnione nawoływania do jedności mogą te procesy powstrzymać, skoro gołym okiem widać, że komunizm nieodwracalnie podzielił tubylców na dwa narody, coraz bardziej się od siebie oddalające – a spekulują na tym nie tylko nasi Umiłowani Przywódcy, strategiczni partnerzy i kandydaci na kolaborantów? W tej sytuacji jedyna nadzieja w perspektywie zmartwychwstania, więc mimo wszystko – wesołego Alleluja!

Stanisław Michalkiewicz

http://www.michalkiewicz.pl/tekst.php?tekst=2009

 W spisie powszechnym nie uwzględnili ateistów  

Sojusz Lewicy Demokratycznej protestuje przeciw nieuwzględnieniu w Narodowym Spisie Powszechnym, w ramach pytania o wyznanie, rubryk "ateista" i "agnostyk" - dowiedziało się tvp.info.
- Spis da zafałszowany obraz przekonań znacznej części polskiego społeczeństwa - alarmuje w rozmowie z portalem poseł SLD Sławomir Kopyciński.
Kopyciński wysłał premiera Donalda Tuska list w sprawie nieuwzględnienia w pytaniu o wyznanie rubryk "ateista" i "agnostyk".

Narodowy Spis Powszechny ruszył w kwietniu i potrwa do końca czerwca. 80% Polaków wypełnia w nim formularz skrócony, a 20% zostało wylosowanych do badania bardziej obszernego, w ramach którego pojawia się m.in. pytanie o religię lub wyznanie.

"Sposób sformułowania pytania daje możliwość wskazania przynależności do niemal dwustu wyznań, z drugiej zaś strony wszyscy wierzący, którzy jednak nie czują przynależności do żadnej religii, agnostycy, którzy uznają, że nie da się przesądzić o istnieniu Boga, czy wreszcie ateiści, odrzucający jego istnienie, zostali wrzuceni do jednego worka, nie ma bowiem dla nich innej możliwości, poza zaznaczeniem odpowiedzi: nie należę do żadnego wyznania" – napisał Sławomir Kopyciński w liście do Donalda Tuska. Poseł SLD domaga się od premiera wyjaśnień.

Rzecznik SLD Tomasz Kalita zapowiada z kolei, że protest SLD nie ograniczy się do tego pisma, a partia "rozważa przeprowadzenie konkretnych działań w sejmie".

Rzecznik GUS Artur Satora podkreśla, że w formularzu istnieje rubryka "inne", która daje możliwość wpisania przynależności bądź nieprzynależności do określonej religii bądź wyznania.

Odsetek ateistów w Polsce nie jest znany, ale szacuje się, że ateiści mogą stanowić nawet 10% społeczeństwa.

http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title, ... omosc.html

* ~pisuar
nie ma również narodowości wielkopolskiej, kaszubskiej czy śląskiej a ja nie czuję się " PRAWDZIWYM POLAKIEM" więc nie ma co wpisać..
  
*   ~pedro
PO czego się tknie, to spaskudzi ! Nie uwzględnili ok. 7% społeczeństwa.

To jest okrutne!    
Aż żal mi naszych forumowych ateistów  

Prawda o Henryce Krzywonos: Nie bohaterka, a...

Nowym idolem Polaków stała się kobieta, która wysiadła z zepsutego tramwaju.

Pewne echo w mediach (głównie ze względu na wypowiedź powołującego się na ten tekst Jarosława Kaczyńskiego) zyskał najnowszy biuletyn IPN, w którym zawarto kilka zdań na temat zdobywającej ostatnio popularność Henryce Krzywonos. Dokładnie zaś historycy napisali coś takiego:

- Zebrane relacje świadków przeczą budowanej legendzie, jakoby tramwajarka Henryka Krzywonos, zatrzymując na trasie swój tramwaj nr 15, rozpoczęła strajk komunikacji miejskiej w Gdańsku, a nawet Trójmieście. Wyjeżdżając bowiem na trasę (i później zatrzymując tramwaj), Henryka Krzywonos nie mogła rozpocząć strajku, gdyż od samego rana (od ok. 4:30) na trasy nie wyjechali kierowcy z zajezdni autobusowej przy ulicy Karola Marksa (dziś gen. Józefa Hallera).

Nie trzeba jednak sięgać do biuletynu IPN, by przeczytać o wydarzeniach nie będących żadną tajemnicą.
Dzieje strajku gdańskich tramwajarzy oraz udziału w nim kobiety pasowanej na nowy symbol "Solidarności" kilka dni temu szeroko opisał bloger leszek.sopot – znany ze znajomości realiów 1980 roku oraz... niechęci do PiS i Jarosława Kaczyńskiego:

- 15 sierpnia1980 r. strajk podjęła trójmiejska komunikacja. Od około godz.4.30, na trasy nie wyjechali kierowcy z zajezdni autobusowej przy ul. Karola Marksa (dziś Józefa Hallera) w Gdańsku. Zostały spisane postulaty i wybrano Komitet Strajkowy, którego przewodniczącym został Jan Wojewoda. Postulaty przekazano dyrektorowi Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Gdańsku. Od rana rozpoczął się także strajk w zajezdni tramwajowej we Wrzeszczu przy ul. Wita Stwosza. Pracownicy spisali swoje postulaty i przedstawili dyrektorowi WPK oraz sekretarzowi Komitetu Zakładowego PZPR. Przewodniczącym Komitetu Strajkowego został motorniczy Stanisław Bagnecki. Motorniczowie z dwóch pozostałych zajezdni tramwajowych w Gdańsku Nowym Porcie i przy ulicy Łąkowej mimo wezwań do strajku pod naciskiem kierownictwa zakładów wyjechali na trasę. Pierwszym tramwajem, który wyjechał z zajezdni w Nowym Porcie kierowała Henryka Krzywonos. Przed nią dwóch motorniczych odmówiło wyjazdu na trasę - jeden gdzieś się zapodział, a drugi dostał raptem biegunki. Gdy raptem przerwano zasilanie trakcji tramwajowej wszystkie tramwaje które wyjechały na miasto stanęły. Krzywonos porzuciła swój tramwaj i poszła do stoczni.

Henryka Krzywonos nie dość, że nie rozpoczęła strajku, to w dodatku zachowała się jak łamistrajk. Gdyby nie awaria prądu wywołana w celu powstrzymania łamistrajków, to zapewne odjechałaby swoim tramwajem w siną dal i nikt by o niej już nie usłyszał. Jednakże poza zatrzymaniu tramwajów (do którego się nie przyczyniła) pani Henryka pobiegała do stoczni i została włączona do władz Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego jako przedstawiciel załogi gdańskiego WPK. Wynikło to z pewnego chaosu panującego w krytycznych dniach sierpniowych protestów. Gdy po podpisaniu Porozumień Sierpniowych gorączka nieco opadła, tramwajarze natychmiast doprowadzili do odwołania Krzywonos z MKS. Już we wrześniu "bohaterkę" zastąpił demokratycznie wybrany przedstawiciel WPK.

Historia o tramwajarce rozpoczynającej strajk jakoś się jednak utrwaliła. Zapewne dlatego, że romantyczna legenda o dzielnej tramwajarce nikomu specjalnie nie przeszkadzała. Wszyscy uczestnicy wydarzeń wiedzą jednak jak było. Dlatego powoływanie się ciągle Krzwonos na jej rzekomy wyczyn musi budzić wśród nich rozbawienie, a czasem i złość.

Dlaczego pani Henryka karmi siebie i innych historią o zatrzymaniu tramwaju nie dziwi.
Lepiej być bohaterem niż łamistrajkiem.
Pozostaje jednak pytanie, czemu dziennikarze umacniają fałszywa legendę, skoro dotrzeć do prawdy nie jest trudnym zadaniem?

http://www.pardon.pl/artykul/12389/praw ... ohaterka_a