Jeśli przyjąć interpretację T. Grzegorczyka dot. art. 54 kks, to w jakim przypadku byłby popełniony czyn z art. 56 par. 4 kks ?
W komentarzu do art. 56 par. 4 kks T. Grzegorczyk ponownie opisuje sytuację z wcześniejszego art. 54 kks. Może wydawca płaci od ilości stron maszynopisu.

większość spraw dot. nieterminowych PCC to spóźnieia nie przekraczające 2 tygodni, ponieważ podatnicy często mylą termin do rejestracji pojazdu z terminem do złożenia PCC-3.
Jeżeli rozmawiamy o takim opóźnieniu, to jak najbardziej należy stosować art.56§4 kks - podatnik nie chciał się uchylać od opodatkowania, tylko pomylił terminy.

P. Kardas. G. Łabuda, T. Razowski:
(...)Znamiona czasownikowe "nie ujawnia" oraz "nie składa", jakkolwiek nie wynika to wprost z ustawowego opisu typu z art. 54 k.k.s., są sprzężone z obowiązkiem ujawnienia i złożenia deklaracji, który wynika z przepisów prawa podatkowego. Obowiązek ten zawsze określa termin ujawnienia przedmiotu lub podstawy opodatkowania czy złożenia deklaracji. Dlatego też realizacja znamienia czasownikowego, a tym samym wszystkich znamion czynu zabronionego, następuje w momencie upływu terminu na dokonanie czynności ujawnienia czy złożenia.(...)
(...)W praktyce stosowania prawa rzadko się zdarza, że sprawca zachowaniem polegającym na nieujawnieniu przedmiotu lub podstawy opodatkowania czy niezłożeniu deklaracji powoduje niebezpieczeństwo uszczuplenia podatku. Najczęściej sprawca powoduje skutek w postaci uszczuplenia podatku. Okoliczność ta ma swoje źródło w fakcie, że najczęściej obowiązek działania zgodnego z prawem podatkowym - ujawnienia i złożenia - jest równoczesny z obowiązkiem zapłaty podatku.  Ten zatem, kto nie składa deklaracji w terminie, powoduje swoim zachowaniem uszczuplenie, o ile termin złożenia deklaracji i termin zapłaty podatku są tożsame (tak trafnie K. Buk,  Uchylenie się od opodatkowania w świetle kodeksu karnego skarbowego, Doradztwo Podatkowe 2006, nr 7-8, s. 31 i n.). quote]

Postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 29 stycznia 2009 r. I KZP 28/2008

Prawo karne, w tym także prawo karne skarbowe, pełni z jednej strony funkcję ochronną, z drugiej jednak strony ma zabezpieczać jednostkę przed ingerencją w jej prawa przez władzę pod pretekstem wykonywania funkcji ochronnej (funkcja gwarancyjna). Podstawowym instrumentem realizującym funkcję gwarancyjną jest zasada określoności czynu zabronionego przez ustawę. Jednym z wiążących się z tą zasadą postulatów jest zakaz stosowania analogii i wykładni rozszerzającej na niekorzyść sprawcy - nullum crimen sine legę stricta (por. A. Zoll, [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, Tom I, Kraków 2004, str. 43-61).