Rozumiem, że budżet to ważna sprawa, ale dlaczego łata się go tak naszym kosztem?

Bo najprościej jest nam zabrać (lub nie dać)! Gdyby zabrano nauczycielom, lekarzom i skończyli z dofinansowaniem z budżetu KRUSu to byłby krzyk....

SK/123/2009                                          Radom, 2009-07-15

Pan
prof. Jan Vincent Rostowski
Minister Finansów RP

W związku z zaproszeniem na uroczystości związane z obchodami 90-lecia Administracji Skarbowej w Polsce uprzejmie dziękuję za zaproszenie.
Niestety, zgodnie z decyzją Rady Sekcji Krajowej NSZZ ?Solidarność? przedstawiciel naszego Związku nie weźmie udziału w obchodach centralnych uroczystości związanych z 90-leciem skarbowości. Nie dlatego, że służby skarbowe nie zasługują na uczczenie jubileuszu. Bez wątpienia - zasługują, gdyż ich wkład w budowę i funkcjonowanie naszego państwa jest nie do przecenienia. Nie możemy jednak udawać, że jest tak dobrze, iż uzasadnione jest organizowanie kosztownych imprez bez równoczesnych realnych działań na rzecz poprawy funkcjonowania służb skarbowych i sytuacji zatrudnionych w nich osób, budowy właściwego wizerunku pracowników skarbowości oraz działań na rzecz obrony rzetelnie wykonujących swoje powinności pracowników przed populistycznymi atakami nierzetelnych mediów.
Przeciwko organizacji centralnych obchodów przemawia nie tylko zły stan budżetu państwa i spodziewana w związku z tym ofensywa niektórych dziennikarzy na świętujących jubileusz skarbowców. Przeciwko organizowaniu uroczystości i naszemu w niej udziałowi przemawia także nieprzyjazny stosunek obecnego Kierownictwa Ministerstwa Finansów do podległych pracowników i reprezentujących ich związków zawodowych.
Naszym zdaniem nie godzi się po prostu przejść do porządku dziennego nad decyzją Ministra Finansów dotyczącą zmniejszenia wynagrodzeń w ?skarbówce? poprzez blokadę wypłat należnych środków na nagrody i premie. Nie można udawać, że ograniczanie środków na wydatki bieżące i pozostawienie samym sobie kierowników urzędów z problemem niezapłaconych rachunków za ubiegły rok - to była decyzja racjonalna. Nie możemy i nie chcemy świętować naszego jubileuszu w obecności osób, które wbrew powinnościom związanym z wykonywaniem nadzoru nad służbami skarbowymi, nie reagują właściwie na niezasłużoną krytykę prawidłowo stosujących prawo pracowników, a podległe służby traktują instrumentalnie i po macoszemu. Osób, które zamiast prowadzić dialog społeczny, zastraszają związkowców, manipulują danymi, dopuszczają się nawet kłamstw, a pracownikom szykują rozwiązania prawne i instytucjonalne nie do przyjęcia, chociażby ze społecznego punktu widzenia.
Zamiast więc narażać się na kolejne ataki mediów, może czas uczcić jubileusz 90-lecia Administracji Skarbowej poprzez niezwłoczne odblokowanie środków na nagrody i premie, zwłaszcza że nie są to wydatki w skali budżetu znaczące, ich wpływ na poprawę wydajności i jakości pracy jest nie do przecenienia, a Premier deklarował pozostawienie wynagrodzeń na dotychczasowym poziomie? Może czas wreszcie wszędzie tam, gdzie dochodzi do szkalowania pracowników, reagować w sposób adekwatny do sytuacji, zamiast udawać, iż problemu nie ma, a nawet zachowywać się tak, jakby sprawa nie dotyczyła Ministerstwa Finansów? Czas może wreszcie zreformować system podatkowy i służby skarbowe w taki sposób, żebyśmy jako pracownicy nie musieli się wstydzić na co dzień przed podatnikami za to, że prawo jest niejasne i często bzdurne, procedury zbyt skomplikowane, a podatki za wysokie? Czas może wreszcie ? również w samym Ministerstwie Finansów ? nadać właściwą rangę służbom skarbowym. Nie poprzez wymuszone przez związki zawodowe jubileusze, lecz poprzez traktowanie pracowników skarbowości z należnym im szacunkiem. I nie tylko w dniu święta, ale także w każdym innym dniu ich ciężkiej i niewdzięcznej służby?

Tomasz Ludwiński

Orkiestra będzie grała 23-go lipca br. Ministerstwo Finansów pragnie uczcić godnie rocznicę powstania AP.
Kilka lat temu żyło nam się dobrze
Dziś jak opłacimy rachunki /kredyt za małe mieszkanie/domek zaciągnięty w czasach prosperity/, to do następnej wypłaty zaciskamy pasa.  
W skarbówce harujemy tak, że nie wiemy czasem jak się nazywamy. Czy o godnym życiu możemy już tylko marzyć?