Czy ktoś znalazł coś na temat zwolnienia lub opodatkowania DPO w PKP Cargo. Bardzo proszę o informację jak jest linia postępowania szczególnie IS/WSA Bydgoszcz

Bardzo proszę o minimum wysiłku i zapoznanie się z wcześniejszymi wpisami.
Chyba wszystkie wyroki, jakie się ukazały w sprawie PDO po nowelizacji updof po 1 stycznia 2014 r., są w tym temacie. W zasadzie na razie wszystkie WSA rozstrzygnęły odnośnie decyzji organów podatkowych, że zwolnienie nie obejmuje tych świadczeń.

Wyroki WSA w Rzeszowie:

z 28 lipca 2016 r., I SA/Rz 425/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/FD9DE8A166
z 4 sierpnia 2016 r., I SA/Rz 496/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/993D4475DE
z 11 sierpnia 2016 r., I SA/Rz 491/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/18BF5E4650

Do Kuraś 1
Tu nie chodzi o brak zaangażowania i włożenie jak to określiłeś minimum wysiłku, ale doskonale wiesz, że opodatkowanie lub zwolnienie jest w znacznej części uzależnione od regulaminu zakładu na podstawie którego świadczenie zostało wypłacone. Ja śledząc wyroki w tym temacie nie spotkałam się się z orzeczeniami związanymi z PKP Cargo

Rozumiem, przepraszam, myślałem że nie czytałeś.

PDO Cargo S.A. na Śląsku jest znany. W par. 4 ust. 10 można wyczytać, że jest ono opodatkowane w ocenie pracodawcy - http://solidarnosc80cargorybnik.pl/fotk ... Slaski.pdf

Przypuszczam, że wyroki będą podobne jak dotychczasowe.

Wyrok WSA w Szczecinie z 29 lipca 2016 r., I SA/Sz 480/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/53B0A30BDC.

Fragm. uzasadnienia:

"Nie mniej odnosząc się do zarzutów skargi wskazać należy, że w zakresie odnoszącym się do szczególnej regulacji dotyczącej stosunków pracy, ustawodawca przewidział w art. 9 § 1 K.p., że do szeroko rozumianego prawa pracy zalicza się: przepisy K.p., przepisy innych ustaw i aktów wykonawczych, postanowienia układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów i statutów, które określają prawa i obowiązki stron stosunku pracy, czyli pracowników i pracodawców. Nadto, w przepisach Konstytucji, w art. 12 i 59 ust. 1 i ust. 2 zagwarantowano związkom zawodowym wolność tworzenia i działania, prawo do rokowań i rozwiązywania sporów zbiorowych oraz do zawierania układów zbiorowych pracy i innych porozumień. Konkretyzacja przepisów Konstytucji dotycząca działania związków zawodowych znajduje swoje odzwierciedlenie w przepisach ustawy z dnia 23.05.1991 r. o związkach zawodowych (Dz.U. z 2015, poz.1881), w tym w art. 21. Z regulacji tych nie wynika, aby pracodawcom, pracownikom i związkom zawodowym zagwarantowano możliwość takiego kształtowania układów zbiorowych pracy i innych porozumień, które - po pierwsze, modyfikowałyby hierarchię źródeł prawa, po drugie - umożliwiałyby tym podmiotom swobodne wpływanie na zakres powszechnego obowiązku podatkowego, w tym na ulgi, umorzenia i zwolnienia podatkowe. Należy także zwrócić uwagę na różnicę w sformułowaniu art. 21 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych względem art. 9 § 1 K.p. Chodzi w nim nie o porozumienia "oparte na ustawie" ale o porozumienia "przewidziane przepisami prawa pracy". Oznacza to, że w przypadku, gdy stroną porozumienia zbiorowego jest związek zawodowy, to wystarczy, że przepisy prawa pracy dowolnej rangi przewidują zawieranie porozumień w określonym przedmiocie, a nie jest konieczne wskazanie podstawy ustawowej. W tym znaczeniu art. 21 ust. 1 ustawy o związkach zawodowych jest przepisem pozwalającym na zawieranie porozumień zbiorowych w określonym przedmiocie, a więc może stanowić "oparcie ustawowe" w rozumieniu art. 9 § 1 K.p.

Przepis art. 59 ust. 2 Konstytucji należy więc rozumieć przede wszystkim jako podstawę zawierania porozumień zbiorowych, innych niż układy zbiorowe pracy, które stanowią źródło prawa pracy. Stanowi on, że związki zawodowe oraz pracodawcy i ich organizacje mają prawo do rokowań, w szczególności w celu rozwiązywania sporów zbiorowych, oraz do zawierania układów zbiorowych pracy i innych porozumień. Wynika więc z niego, że porozumienia zawierane między tymi podmiotami, stanowiące źródła prawa, nie muszą mieć szczególnego "oparcia w ustawie".

O ile zgodzić się należy z poglądem, że nie ma potrzeby powoływania się w treści Porozumienia na taką podstawę ustawową to musi ona bezspornie istnieć. Aby uznać, że porozumienie jest "oparte na ustawie" wystarczające jest wskazanie przepisu ustawy dopuszczającego zawarcie porozumienia określającego prawa i obowiązki pracodawców i pracowników. W doktrynie wskazuje się w szczególności na dwa rodzaje typowych (nazwanych) porozumień zbiorowych. Są to porozumienia w sprawie zwolnień grupowych zawierane na podstawie ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw oraz porozumienia kończące spór zbiorowy (art. 9 i 14 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych, Dz. U. z 1991 r., nr 55, poz. 236). Nie budzi jednak wątpliwości, że Porozumienie PDO nie znajduje oparcia w art. 3 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników wobec niespełnienia wymogów na które słusznie wskazał organ, a zatem to również nie jest Porozumienie, o którym mowa w art. 9 § 1 K.p. Analizowane Porozumienie PDO jakkolwiek dotyczy odejść z pracy, to jednak nie może być uznane za żadne z tych ww. porozumień. Porozumienie PDO nie znajduje "oparcia na ustawie", a zatem nie jest źródłem, o którym mowa w art. 9 §1 K.p.

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać należy, że kwestia oceny Porozumienia jako zawartego bez podstawy ustawowej wskazanej w katalogu źródeł prawa pracy, była przedmiotem wielokrotnych rozważań Sądu Najwyższego. Niekiedy Sąd Najwyższy przyjmował, że porozumienia tego rodzaju są prawem materialnym (uchwała z 23 maja 2001 r., III ZP 25/00, wyroki: z 28 lipca 1999 r., I PKN 176/99 z 17 listopada 1999 r., I PKN 364/99, z 12 sierpnia 2004 r., III PK 38/04 oraz z 28 kwietnia 2005 r., I PK 214/04). W innych zaś sytuacjach odmawiał pakietom socjalnym charakteru normatywnego (np. w uchwałach: z 24 listopada 1993 r., I PZP 46/93, z 29 września 1998 r., III ZP 27/98, z 29 listopada 2005 r.).

W powołanej przez Skarżącą uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z 23 maja 2006 r., sygn. akt III PZP 2/06 wprost wskazano, że różnorodność zawieranych porozumień "w zasadzie usprawiedliwia ostrożność polskiego prawodawcy w próbie jednolitego uregulowania ich prawnego charakteru. Dlatego też wymagana jest wstrzemięźliwość przy formułowaniu bardzo ogólnych poglądów odnoszących się do wszystkich paktów socjalnych. Pakty socjalne różnią się między sobą przedmiotowym i podmiotowym zakresem regulacji, a także co do układu podmiotów, które je zawierają". W związku z tym, powołana uchwała rozstrzygała wątpliwości, co do charakteru prawnego konkretnego porozumienia, zawartego w konkretnym stanie faktycznym, będącym przedmiotem rozpoznawanej przez S.N. sprawy.

Bezspornie regulamin PDO, również nie jest aktem będącym układem zbiorowym pracy, innym opartym na ustawie porozumieniem zbiorowym, regulaminem, statutem, o których mowa w art. 9 § 1 K.p. nie jest także układem zbiorowym, o którym mowa w dziale 11 K.p. ale jest jednostronnym aktem pracodawcy, nie jest także porozumieniem, o którym mowa w poszczególnych przepisach K.p. (np. art. 91, art. 231, art. 676, art. 139), innym regulaminem, o którym mowa w K.p. (art. 772, art. 104-1043, art. 247) lub statutem, który określa strukturę, zadania i sposób działania instytucji, organizacji.

Sąd podziela stanowisko organu podatkowego, że regulamin Programu Dobrowolnych Odejść w [...], stanowi jedynie oświadczenie pracodawcy, w którym ten informuje pracowników, iż mają możliwość dobrowolnego rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron oraz o wielkości możliwych do uzyskania
w związku z tym świadczeń. Jak wskazał pracodawca – [...] S.A. Oddział [...] w piśmie z 20 stycznia 2016 r., regulamin Programu Dobrowolnych Odejść był kierowaną do pracowników - propozycją rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron, z której pracownik na zasadzie dobrowolności mógł skorzystać. Podstawą wypłaty świadczeń w ramach PDO były indywidualne porozumienia zawierane z pracownikami. Wbrew zarzutom skargi podstawa wypłaty spornego świadczenia wynika tak z umowy ratalnej zawartej dnia 04 marca 2014 r. ze Skarżącą, z potwierdzenia właściwej komórki kadrowej z dnia 20 lutego 2014 r., druku wniosku o przystąpienie do PDO realizowanego w Spółce [...] SA zatem i te zarzuty nie stanowią o zasadności skargi. Na marginesie wskazać należy, że w § 2 pkt 2 umowy ratalnej wyraźnie wskazano, że z wypłaconych kwot, Pracodawca potrąci zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Odnosząc się do treści pisma [...] S.A. Zespół [...]z 15 lutego 2016 r., dołączonego do treści skargi, dopuszczonego przez Sąd jako dowód z dokumentu na podstawie art. 106 § 3 P.p.s.a, wskazać należy, że stanowi ono jednostronne oświadczenie woli pracodawcy, którego treść nie stoi w sprzeczności z ustalonym stanem faktycznym i przeprowadzonymi wywodami Sądu".

Wyrok WSA w Bydgoszczy z 9 sierpnia 2016 r., I SA/Bd 265/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/EDBF94CEBE

Pojawiły się wyroki dot. tego PDO - wszystkie po skargach na interpretacje indywidualne (i wszystkie oddalone):

- wyrok WSA w Szczecinie z 21 września 2016 r., I SA/Sz 787/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/EEC5FFD88C,

- wyrok WSA w Rzeszowie z 4 października 2016 r., I SA/Rz 619/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/60516C96FC,

- wyrok WSA w Rzeszowie z 4 października 2016 r., I SA/Rz 620/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/168B2FD761,

- wyrok WSA w Rzeszowie z 6 października 2016 r., I SA/Rz 587/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/41A8DB6AC8,

- wyrok WSA w Szczecinie z 6 października 2016 r., I SA/Sz 900/16 http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/080D937281.

Pojawiają się wciąż nowe wyroki (jest ich już bodaj ok. 70), chyba nie ma sensu wszystkich przywoływać, gdyż zasadniczo i pobieżnie linia orzecznicza na poziomie WSA jest wypracowana i prawie, za przeproszeniem, jednolita. "Prawie" - bo pojawiły się niedawno dwa wyroki zawierające odmienne stanowisko sądów, dokładnie WSA w Kielcach.

Wyrok z 13 października 2016 r., I SA/Ke 500/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/B6B6221D62 - doszło do uchylenia decyzji odmownych m.in. z powodu tego, że podatnik miał interpretację indywidualną (wydaną na jego wniosek), a interpretacja wciąż pozostaje w obrocie prawnym.


Wyrok z 3 listopada 2016 r., I SA/Ke 550/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/D2629A3C41 - dotyczy "gołych" decyzji odmownych.

Fragment uzasadnienia:
"Sąd stanowisko skarżącego akceptuje i przyjmuje, że odprawa ta, przewidziana w regulaminie PDO (obok innych świadczeń), jest świadczeniem, o którym mowa w art. 245 ust. 2 pkt 3 Zakładowego Układu Zbiorowego Pracy (ZUZP). Z argumentacji organu, zdaniem Sądu wynika, że zasadniczym powodem uznania stanowiska skarżącego za nieprawidłowe jest po pierwsze definiowanie słownikowego pojęcia świadczeń wymienionych w omawianym przepisie a po drugie także pomijanie systematyki i kontekstu językowego analizowanego przepisu a właściwie nadawanie im zupełnie innego znaczenia w procesie interpretacji. Organ przyjął, że skoro w analizowanym przepisie jest mowa o "odszkodowaniach" i "zadośćuczynieniach". (wydaje się, że sąd nie dokończył myśli w tym zdaniu).

Sąd wyraża w tym zakresie pogląd, że nie w nazwie tkwi istota danego świadczenia i na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. należy badać jego podstawy prawne, charakter oraz funkcje, żeby ocenić, czy jest ono zwolnione od podatku. Jeżeli wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z prawa pracy w zakresie wynikającym z art. 9 § 1 kodeksu pracy a przy tym można mu przypisać funkcję kompensacyjną z typową dla odszkodowania cechą wynagradzania czy wyrównywania poniesionej straty, to świadczenie takie powinno być traktowane jako odszkodowanie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. W ocenie Sądu w wyniku przystąpienia do PDO skarżący poniósł on stratę, utracił bowiem źródło zarobkowania, został pozbawiony prawa do otrzymania środków na utrzymanie. Odprawa wypłacana w takiej sytuacji jest świadczeniem szczególnym, stanowiącym swoiste "odszkodowanie" za utratę miejsca pracy przecież nie z przyczyn tkwiących po stronie pracownika, a z przyczyn dotyczących pracodawcy. Jest rekompensatą w związku z rozwiązaniem stosunku pracy i pozbawieniem źródła zarobkowania i przychodów. Sąd, zauważa, że interpretując przepisy art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.of. nie można pomijać, że ustawodawca w ich tekście posługuje się określeniem "odprawa". W zakresie wyłączeń wskazuje bowiem, że wyjątkiem od zwolnienia są: określone w prawie pracy odprawy i odszkodowania z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę (lit.a), odprawy pieniężne wypłacane na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (lit.b) oraz odprawy i odszkodowania z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym (lit.c). Taka redakcja analizowanego przepisu zdaniem Sądu oznacza, że ustawodawca świadczenia noszące nazwę "odprawa" zalicza do odszkodowań lub zadośćuczynień, jako szerszej kategorii. W świetle powyższego uzasadniony będzie zatem wniosek, że na gruncie przepisów art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. odprawa to rodzaj czy też forma odszkodowania. Wywodzenie natomiast, że zamieszczenie odpraw w wyłączeniach oznacza, że jest to kategoria świadczenia, do której nie ma w ogóle zastosowania zwolnienie określone omawianym przepisem kłóci się w sposób oczywisty z gramatyczną wykładnią tego przepisu. Przedstawiając powyższe stanowisko Sąd akceptuje w całości pogląd Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp., zaprezentowany w wyroku z dnia 27 stycznia 2016 r., sygn. akt I SA/Go 462/15.

Ponadto podkreślić należy, że jak trafnie twierdzi organ, charakter aktu wykonawczego w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeks pracy, a zatem przepisów stanowiących źródło prawa pracy posiada - Pakt Gwarancji Pracowniczych, stanowiący umowę pomiędzy zarządem A. S. A. i B. S.A. a organizacjami Związków Zawodowych. Jeżeli zatem akty wykonawcze zarządu zostały uchwalone na podstawie statutu A. S.A., będącego źródłem prawa pracy, to także tak uchwalone wewnątrzzakładowe akty prawa pracy (w szczególności regulamin PDO) należą do źródeł prawa pracy opartych bezpośrednio na ustawie zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Potwierdzeniem powyższej tezy, jest także fakt, że regulamin PDO w § 4 określa zasady wypłacania świadczeń pieniężnych w ramach Programu i odwołuje się w pkt. 4 do § 3 Paktu Gwarancji Pracowniczych z dnia 2 września 2013 r., a zatem do źródła prawa. Pośrednio zatem, wbrew twierdzeniom organu, otrzymana przez S. S. pierwsza rata rekompensaty wynika z wymienionego Paktu Gwarancji Pracowniczych, który był podstawą jej wypłaty. W świetle powyższego trafne jest stanowisko skarżących, że nazwanie w zapisach regulaminu PDO tego świadczenia rekompensatą oraz ścisłe jego powiązanie z gwarancją zatrudnienia (§ 4 ust. 4 programu), wskazuje jednoznacznie, iż pracownik otrzyma je w związku z naruszeniem przez pracodawcę postanowień Paktu, dotyczących trwałości stosunku pracy. Bez wpływu na charakter wypłaconego świadczenia, ma tryb rozwiązania umowy o pracę, w tym przypadku oparty na art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy. Tym samym, w ocenie Sądu wypłacona podatnikowi rata rekompensaty z tytułu przystąpienia do PDO spełnia również przesłanki posiadania bezpośredniego źródła w przepisach, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Organ wydając zaskarżoną decyzję dopuścił się błędu wykładni, jak też dokonał niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego, tj. art. 21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f. Rozpatrując sprawę ponownie będzie obowiązany uwzględnić wyrażone powyżej stanowisko Sądu".

Myślę, że te wyroki doczekają się skarg kasacyjnych.
W obydwu sprawach sędzią sprawozdawcą była ta sama sędzia.


Przy okazji, myślałem, że doczekam się uzasadnienia wyroku WSA w Łodzi z 18 sierpnia 2016 r., I SA/Łd 470/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/AC95455E3C - na razie jeszcze nie ma, choć wyrok już opisany jako prawomocny.
Ale za kilka dni św. Mikołaja (nie wiadomo dlaczego często ten dzień zwany jest "mikołajkami"), więc może się pojawi.

Jest wyrok NSA z 26 października 2016 r., II FSK 1861/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/77A3D4E213 ws. PDO w P.P. "Porty Lotnicze" w Warszawie, oddalający skargę kasacyjną podatnika (sąd także odstąpił od zasądzania zwrotu kosztów - świadczenie wyniosło 301.264 zł, sporny podatek 66.044 zł).

Fragment uzasadnienia:

"Niewątpliwie zatem rację ma skarżący, że zwolnienie dotyczyło również odszkodowań lub zadośćuczynienia otrzymanych w 2014 r., których wysokość wynikała wprost z postanowień układów zbiorowych pracy i innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych. Zwolnieniu podlegałoby zatem także odszkodowanie lub zadośćuczynienie, którego wysokość określono w porozumieniu kończącym spór zbiorowy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2008 r., II PK 261/07, OSNP z 2009 r., nr 1-16,poz. 200), pod warunkiem, że nie zostało ono wymienione jako wyjątek w art. 21 ust.1 pkt 3 lit.a-g) u.p.d.o.f. Zauważyć jednakże, że Sąd pierwszej instancji oddalając skargę uznał, że odprawa nie jest odszkodowaniem w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 z uwagi na brak bezprawności działania pracodawcy, a nie z uwagi na podstawę prawną określającą jej wysokość.

Zgodzić się także należy ze skarżącym, że użyte w art. 21 ust.1 pkt 3 u.p.d.o.f. wyrażenie "odszkodowania" nie powinno być rozumiane wyłącznie jako odszkodowania w rozumieniu przyjętym w prawie cywilnym, ale obejmuje ono również odszkodowania i odprawy wypłacane na podstawie przepisów prawa pracy. W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., SK 18/05 (opubl. w OTK-A z 2007 r., nr 10, poz. 128) stwierdzono (na tle art. 58 K.p.), że ustawodawca określa roszczenie majątkowe pracownika w razie niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia jako "odszkodowanie", ale charakter tego roszczenia nie jest bezsporny. W orzecznictwie i literaturze zauważa się, że wystąpienie szkody rozumianej jako uszczerbek w prawnie chronionych dobrach pracownika i jego wysokość nie stanowią przesłanek powstania tego roszczenia. Z tego względu odszkodowania te określa się jako "odszkodowania ustawowe". Za zgodne z prawem Trybunał uznał w związku z tym ograniczenie wysokości świadczenia do wynagrodzenia należnego za okres wypowiedzenia (podobnie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 czerwca 2003 r., SK 34/01, OTK-A z 2003 r., nr 6, poz. 48). W powołanym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 marca 2013 r. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że prawo pracy stanowi odrębny od prawa prywatnego (obligacyjnego) system norm, wykazujący związki z prawem publicznym. Tym samym przyjąć należy, że użyte w nim pojęcia nie mogą być, w braku wyraźnego zastrzeżenia, rozumiane tak jak w prawie cywilnym. Jeżeli zatem ustawodawca podatkowy odwołuje się do odszkodowań i zadośćuczynień, których wysokość została określona zgodnie z przepisami prawa pracy, to pojęcia odszkodowania nie można zawęzić wyłącznie do odszkodowania w rozumieniu prawa cywilnego.

Potwierdza to zresztą treść art. 21 ust.1 pkt 3 u.p.d.o.f. Przepis ten nie definiuje wprawdzie pojęcia odszkodowania, jednakże w jego treści zawarto wyłączenie z odszkodowań zwolnionych niektórych odpraw, wypłacanych pracownikom. Pod pojęciem "odszkodowania" z art. 21 ust.1 pkt 3 u.p.d.o.f. należy zatem także rozumieć odprawy wypłacane na podstawie przepisów prawa pracy. Słusznie bowiem wskazano w skardze kasacyjnej, że w przeciwnym razie zbędne byłoby wyłączenie odpraw ze zwolnienia od opodatkowania. Gdyby odprawy nie były jednym z desygnatów wyrażenia "odszkodowania", racjonalny ustawodawca nie wyłączyłby dochodów z odpraw z zakresu zwolnienia. Odprawy, jak wskazano wyżej, stanowią świadczenie pieniężne wypłacane pracownikowi przez pracodawcę jako swoistego rodzaju zapłata za skuteczne i zgodne z prawem zwolnienie się od obowiązku dalszego zatrudnienia pracownika.

Trafność części argumentów skargi kasacyjnej nie przesądza jednakże o zasadności skargi kasacyjnej. Sporny dochód skarżący uzyskał z tytułu rozwiązania z nim stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracownika na podstawie ustaleń zawartych w porozumieniach kończących spory zbiorowe. Wysokość odprawy określono w tym przypadku w ZUZP, w Układzie użyto również na określenie tego świadczenia wyrażenia "odprawa", a podstawą wypłaty tego rodzaju świadczenia było rozwiązanie stosunku pracy przez pracodawcę z przyczyn niedotyczących pracownika. Wypłata odpraw przekraczających wysokość odpraw określonych w ustawie o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników jest prawnie dopuszczalna, jeżeli została wprowadzona na podstawie zawartych porozumień zbiorowych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lipca 2009 r., I PK 41/09, LEX nr 523550). Przepisy układu zbiorowego pracy i przepisy porozumienia kończącego spór zbiorowy stanowią bowiem źródła prawa pracy, na podstawie których organy władzy publicznej mogą – z woli ustawodawcy – rozstrzygać o prawach, wolnościach lub obowiązkach jednostki (por. powołane postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 marca 2013 r.).

Ze zwolnienia, o którym mowa w art. 21 ust.1 pkt 3 u.p.d.o.f. , wyłączone są odprawy pieniężne wypłacane na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Skoro przepisy układów zbiorowych pracy i porozumień kończących spory zbiorowe stanowią przepisy prawa pracy w rozumieniu art. 9 §1 K.p., a odprawa została wypłacona na podstawie ZUZP z uwagi na szczególne zasady rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (związana była ze zwolnieniami grupowymi), to nie podlega ona zwolnieniu od podatku dochodowego z uwagi na wyłączenie zawarte w art.21 ust.1 pkt 3 lit.b) u.p.d.o.f. Brak jest bowiem podstaw, wobec zrównania (dla celów zwolnienia) wszystkich normatywnych źródeł prawa pracy do odmiennego traktowania odpraw wypłaconych z tego samego tytułu na podstawie ustaw i na podstawie układów zbiorowych pracy i porozumień kończących spory zbiorowe. Takiej wykładni sprzeciwia się bowiem art. 32 ust.1 Konstytucji. W przypadku zwolnień podatkowych zasada równości powinna być uwzględniana zarówno przy stanowieniu prawa, jak i jego stosowaniu. Nie powinno się bowiem traktować odmiennie osób charakteryzujących się jednakową cechą relewantną i znajdujących się w takiej samej sytuacji, jeżeli konieczność zróżnicowania sytuacji prawnej tych podmiotów nie znajduje uzasadnienia w innych przepisach konstytucyjnych czy też nie wynika z potrzeby ochrony innych wartości (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 1997 r., K 8/97, OTK z 1997 r., nr 5-6, poz. 70) . W tym przypadku sytuacja osób otrzymujących dodatkową odprawę od pracodawcy z tytułu rozwiązania z nimi umowy o pracę w wyniku zwolnień grupowych byłaby zdecydowanie korzystniejsza od sytuacji osób, które odprawy takie otrzymały tylko w wysokości wynikającej z ustawy. Nie tylko otrzymałyby większe świadczenia, ale dodatkowo świadczenia dodatkowe byłyby zwolnione od opodatkowania. Jeżeli powodem zmiany art. 21 ust.1 pkt 3 u.p.d.o.f. była wyłącznie konieczność uzupełnienia luki prawnej i uwzględnienie wszystkich normatywnych źródeł prawa pracy, a tym samym zrównanie sytuacji podatników, to zmiana ta nie może jednocześnie prowadzić do zróżnicowania sytuacji podatników w zależności od tego, czy podstawą wypłaty odszkodowania jest ustawa, rozporządzenie wykonawcze czy też porozumienia albo układy zbiorowe pracy.

Naczelny Sąd Administracyjny zauważa ponadto, że w dniu 23 czerwca 2016 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną DD3.8201.1.2016.MCA (Dz.Urz. Ministra Finansów z 2016 r., poz. 50), w której uznał (choć z innych powodów), że odprawa wypłacona na podstawie PDO nie podlega zwolnieniu od podatku dochodowego na podstawie art.21 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.".



Jest też wyrok WSA w Kielcach z 17 listopada 2016 r., I SA/Ke 576/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/F53964318A.
Sąd oddalił skargę, sprawa dot. PDO w PKP Cargo S.A.

Fragment uzasadnienia:

"3.7. Tym samym Sąd w niniejszym składzie odstępuje od stanowiska wyrażonego w wyroku z 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Ke 550/16 (dostępny na http://www.orzeczenia.nsa.gov.pl), w zakresie dokonanej tam oceny charakteru odszkodowawczego rekompensaty, jak i w zakresie uznania regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść za źródło prawa pracy oparte bezpośrednio na ustawie, zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy".

Pojawiły się dwa wyroki NSA:

- z 24 listopada 2016 r., II FSK 1920/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/D2E776FA4A - oddalenie skargi kasacyjnej,

- z 1 grudnia 2016 r., II FSK 1701/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/F073772382 - oddalenie skargi kasacyjnej.

Na marginesie - dość szybko przebiegły te sprawy od decyzji w I inst. do wyroków NSA.

Kolejny skład sędziów WSA w Kielcach - wyrok z 22 grudnia 2016 r., I SA/Ke 640/16, http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/A585AA8177 - odstąpił od stanowiska tego sądu (I SA/Ke 550/16).
W konsekwencji nie mógł też podzielić stanowiska WSA w Gorzowie Wlkp. (I SA/Go 462/15).

Fragm. uzasadnienia:
"Tym samym Sąd w niniejszym składzie odstępuje od stanowiska wyrażonego w wyroku z 3 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Ke 550/16 (dostępny na http://www.orzeczenia.nsa.gov.pl), w zakresie dokonanej tam oceny charakteru odszkodowawczego rekompensaty, jak i w zakresie uznania regulaminu Programu Dobrowolnych Odejść za źródło prawa pracy oparte bezpośrednio na ustawie, zgodnie z art. 9 § 1 Kodeksu pracy oraz nie podziela stanowiska zaprezentowanego w powołanym przez stronę skarżącą nieprawomocnym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z 27 stycznia 2016 r. sygn. akt ISA/Go 462/15".

Witam,
posiada ktoś informacje na temat PDO w PKP Energetyka? Jakie jest aktualnie stanowisko w tym zakresie?

Pojawił się wyrok NSA z 22 czerwca 2017 r., II FSK 984/17 (od razu z uzasadnieniem) - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/7BBE2606CC.
NSA oddalił skargę kasacyjną podatnika na wyrok WSA w Warszawie z 24 listopada 2016 r., III SA/Wa 921/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/D21BE974E5.

A, i tenże sąd (NSA) "zdradził" tajemnicę skarbową - odprawa w kwocie brutto 239.272,56 zł, pobrana zaliczka na podatek 43.069,06 od otrzymanego odszkodowania.