Akurat z orzeczeń SN. Nie ma definicji uporczywości wobec tego należy odnieść się do innych przepisów.
Dlatego napisałem co najmniej 3 miesiące. Wg. mnie nie mam uporczywości poniżej 3 miesięcy przy jednokrotnym niezapłaceniu należności.

Ostatnio przy badaniu uporczywości Sądy zaczęły zwracać uwagę na zajęcia kont. Czy na koncie były jakieś wpłaty, nie mówiąc o ściągniętych środkach. Mam 3 sprawy zawieszone gdzie oczekuje na rozstrzygniecie zbiegu egzekucji oraz na plan podziału środków z konta-tak to się chyba nazywa.(8 miesięcy temu zawiesiłem i nie pamiętam jak to się dokładnie nazywało).

3 miesiące stosuje się analogicznie jak przy alimenciarzach. Zgodnie z wyrokami sądów jak nie płaci alimentów przez 3 miesiące, to czyni to uporczywie.

Kodeks karny:


Kodeks karny skarbowy:


tezy zawarte w postanowieniu SN z dnia 3 października 2008 r., III KK 176/08 :


Z porównania znamion czynów z art. 209 kk i art. 57 kks wyraźnie wynika istotna różnica: w art. 209 kk ustawodawca penalizuje uporczywe niełożenie na utrzymanie osoby najbliższej w ogóle, a nie uporczywe nie płacenie w terminie podatku, jak to czyni w art. 57 kks.
Idąc za powyższym tokiem rozumowania SN alimenciarz nie płacąc po upływie wyznaczonego przez Sąd terminu do zapłaty określonej kwoty alimentów, oczywiście przy założeniu spełniania pozostałych znamion z art. 209 kk (narażenia osoby najbliższej na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych) w oczywisty sposób nadal popełnia ten czyn. Bo do znamion przestępstwa z art.209 kk nie należy naruszenie obowiązku zapłaty w terminie.
Natomiast podatnik nadal nie płacąc, już po terminie, o którym mowa w art. 57 kks, zaległości podatkowej nie może popełniać czynu z art. 57 kks, co powyżej logicznie wywiódł Sąd Najwyższy.
Stąd nie można bezkrytycznie stosować dorobku doktryny w zakresie czynu z art. 209 kk do czynu z art. 57 kks.

Znamię „uporczywości” pojawiło się w prawie karnym skarbowym po raz pierwszy właśnie w art. 57 § 1 k.k.s., nie ma ono zatem w tej gałęzi karnistyki żadnej tradycji. Dlatego wydaje się naturalnym odruchem „systemowym” zwrócenie się przez doktrynę karnoskarbową w stronę powszechnego prawa karnego, w szczególności do przestępstwa niealimentacji, gdzie znamię „uporczywości” od dłuższego czasu występuje. Tam zaś wiadomo, że choć byli tacy autorzy, którzy dopatrywali się w tym znamieniu okoliczności wyłącznie obiektywnej, to jednak wyraźnie dominuje i utrzymuje się do dziś pogląd, że znamię „uporczywości” ma charakter przedmiotowo-podmiotowy i od strony podmiotowej cechuje się „pewnym napięciem złej woli, nieustępliwością”. Równocześnie jednak nie sposób nie zauważyć, że w konstrukcji przestępstwa niealimentacji znamieniu „uporczywości” towarzyszy integralnie z nim związane znamię „uchylania się”. Zdaniem orzecznictwa i doktryny w tym pojęciu: „uchyla się” mieści się negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do wykonania nałożonego na nią obowiązku, który sprawia, że mimo obiektywnej możliwości jego wykonania sprawca go nie wykonuje, gdyż wypełnić go nie chce lub też go zlekceważył. W konstrukcji wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k.k.s. znamieniu „uporczywości” nie towarzyszy znamię „uchyla się”. Literalnie rzecz biorąc, jest tam mowa o „uporczywym niewpłacaniu podatku w terminie”, a nie o „uporczywym uchylaniu się od wpłacania. Literatura karnoskarbowa, komentując wprowadzenie nowego w prawie karnym skarbowym znamienia „uporczywości” w omawianym art. 57 § 1 k.k.s., w większości odwoływała się wprost i bez żadnych zastrzeżeń do dominującej wykładni znamienia „uporczywości” przy niealimentacji.  Zdaniem Sądu Najwyższego nie można do rozliczeń podatnika z fiskusem stosować takich samych reguł, jak do rozliczeń cywilnoprawnych. Podatnik nie może – w ocenie Sądu – przerzucać na Skarb Państwa i pozostałych regulujących terminowo podatki podatników swoich niepowodzeń gospodarczych i nie płacić w terminie swych zobowiązań podatkowych, tłumacząc się brakiem środków na wymagane podatki. Sąd powołał się na możliwości odraczania terminów płatności podatku oraz rozkładania go na raty na wniosek podatnika, jakie dają przepisy Ordynacji podatkowej, gdy przemawia za tym ważny interes podatnika. Jeżeli podatnik nie czyni kroków w tym kierunku lub „czyni je niewłaściwie”, to – zdaniem Sądu – dopuszcza się wykroczenia skarbowego z art. 57 § 1 k.k.s.

Zainteresowało mnie stanowisko jakie prezentuje LEIBIWITZ  bodaj przy temacie z art 19 kks, ale postanowiłam pisać w tym wątku. Problem dotyczy opisu czynu z art. 57 , w sytuacji PIT np 36 ,PIT 28 ( zakładam ,że znamu treść przepisów dot. terminów wpłat. 2 stany faktyczne. Podatnik wykazał w PIT 36 należne zaliczki za I-X 14 w łącznej kwocie 10.000 ( w trakcie roku nic nie wpłaciŁ składa zeznanie roczne i do zapłaty wychodzi 12.000zł. Nasz organ nadzoru zaleca w opisie wskazać osobno kwotę zaliczek i osobno kwotę podatku z PIT.  Opis byłby następujący w termnie od 20.02.2014 do dnia wszczęcia dochodzenia ( jeśli zaległość jest nadal )uporczywie nie wpłacał w termnie do dnia 20 następnego mca ... zaliczek za I -X 14 w łącznej kwocie 10000 ,przy czym byt zaliczek ustał 20.01.15  a w termnie do 30.o4.2015 podatku wynikającego z zeznania w kwocie 12000zł.  mam wątpliwości czy to jest prawidłowo.jak to wyglæda u was

c.d. poprzedniego wpisu PIT28 ryczałt za I-X 10000zł , niezapłacone nic, składa zeznanie i do zapłaty wychodzi 12000zł. Opis w okresie od 20.02.2014 do dnia wszcĘcia ( zakładam ze jest zaległość ) uporczywie nie wpłacał w terminie do 20 nastepnego mca, a za XII w termnie złożenia zeZnania ryczałtu za I-X 2014 w łącznej kwocie 10000zł, przy czym  obow. zapłaty ustał 31.12.2014, a w ter. do 31.01.2015 ryczałtu  wynikającego z PIT 28 za 2014 w wysokości 12000zł. Jak wy stawiacie zarzuty w takich przypadkach.

Akurat w przypadku PIT-28 ryczałt jest płatny miesięcznie - w ustawie o zryczałtowanym podatku nie ma odpowiednika art. 45 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym o osób fizycznych. Nie ma tu konstrukcji zaliczek - podatku należnego (przynajmniej w ustawie bo w POLTAX-ie funkcjonuje to inaczej). W związku z tym w zarzucie opisałbym termin "w okresie od 20.02.2014 r. do 20.11.2014 r."
Natomiast jeżeli doszedłby ryczałt za grudzień to termin byłby do "31.01.2015".
Co do PIT-36  - to dwa czyny jreden -zaliczki, drugi - podatek należny.

No to lepiej być na ryczałcie.
A co na to konstytucja?
Jakaś równość wobec prawa?
Jeden nie płaci i ma jedną karę, a drugi robi to samo i ma dwie?

Mieliście napisać wasze zarzuty w podanych stanach faktycznych. Co do PIT 28 to przecież 12000 to nie jest kwota ryczłtu za XII tylko za cały rok. Zwróćcie też uwagę na konstrukcję PIT28 kwota podatku do zapłaty jest róźnicą między ryczałtem należnym a wpłaconym. podobkie jak w PIT 36 .

Nikt poza KrzyśkiemT nie chce zabrać głosu, a szkoda.

Pytanie: czy art. 57 § 1 kks penalizuje naruszenie zasad określonych w zeznaniach podatkowych?
Otóż nie.
Penalizuje naruszenie zasad ustawowych. A konkretnie naruszenie obowiązku wpłaty konkretnej kwoty podatku (należnej zaliczki) w terminie określonym w ustawie, (ale nie w kwocie określonej w druku zeznania).


W PIT-36 http://www.finanse.mf.gov.pl/documents/ ... p-2013.pdf
w części J oblicza się zobowiązanie podatkowe, a to:
- podatek należny (poz.192) jako ostateczny podatek za cały rok po uwzględnieniu wszystkich czynników go zwiększających i zmniejszających,
- sumę należnych zaliczek (poz.193) - niekoniecznie wpłaconych,
- różnicę między podatkiem należnym a sumą należnych zaliczek, jako kwotę do zapłaty (poz.194) lub kwotę do zwrotu (poz. 195).

Tu dygresja, specjaliści od tworzenia deklaracji podatkowych odstąpili tu od określenia kwoty z poz. 194 jako „kwoty do zapłaty”, tak jak to uczynili w zeznaniu PIT-37 w poz. 128, odpowiadającej poz.194 z PIT-37 http://www.pit.pl/att/deklaracje/2015/pit_37_v20.pdf

Zrobili tak pewnie dlatego, że część K w  PIT-36 nazwali „Kwota do zapłaty”.
Zapewne ta część K jest przyczyną całego zamieszania.

Bo w części K autorzy deklaracji posługują się pojęciami nie istniejącymi w przepisach określających terminy do wpłaty podatku dochodowego od osób fizycznych, a to:
- suma wpłaconych zaliczek (poz.196)
- kwota do zapłaty (poz.211) jako różnica między podatkiem należnym (z poz.192) a sumą  wpłaconych zaliczek,
- nadpłata (poz.212) gdy różnica między podatkiem należnym (z poz.192) a sumą wpłaconych zaliczek jest ujemna.

Podkreślenia z całą mocą wymaga fakt, że wielkości z poz. 196, 211 i 212 nie występują ani w art. 44 ust. 6, ani w art. 45 ust. 4 updof. A tylko te przepisy określają terminy wykonania obowiązku  zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych.

Dowód? Proszę:


Pewien kłopot może tu sprawiać treść ust. 4 pkt 3, bo wydawać się może, że ustawodawca w tym przepisie nakazuje do 30 kwietnia wpłacać jednak cały należny podatek wynikający z zeznania z działalności gospodarczej, ale po zapoznaniu się z całym tym przepisem, szczególnie z dyspozycją po słowie „albo” jest oczywiste, że zasada sprzed słowa „albo” dotyczy tylko tych przypadków działalności gospodarczej, w których nie występują zaliczki na podatek w ciągu roku.

Sejm w art. 45 ust. 4 updof nakazuje podatnikom wpłacać do 30 kwietnia jedynie różnicę  pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z zeznania a sumą należnych za dany rok zaliczek. O ile taka wystąpi.
Wcale nie nakazuje wpłacać do 30 kwietnia kwoty z poz. 211 PIT-36, tj. różnicy między podatkiem należnym a sumą wpłaconych zaliczek. Takie założenie przyjmowane, jak widzę, w Izbie DominikiM, jest niezgodne z ustawą.

Ustawodawca nie mógłby w art. 45 wyznaczyć terminu do wpłaty różnicy między podatkiem należnym a faktycznie wpłaconymi zaliczkami, bo oznaczałoby to wyznaczenie dwóch różnych terminów do wpłaty dla zaliczek nie wpłaconych: pierwszy w art. 44 , a drugi w art. 45. Byłoby to nieracjonalne, a przez to niezgodne z zasadami legislacji.

Zatem sprawca czynu z art. 57 kks prowadzący działalność gospodarczą i rozliczający się na PIT-36 z przykładu DominikiM na razie popełnił czyn następujący:


Niedopuszczalnym jest zarzucanie temu sprawcy naruszenia art. 45 ust.4, albowiem termin tam określony jeszcze nie minął. Zatem jeszcze nie został naruszony.

Dopiero po 30 kwietnia 2015r. i przy braku wpłaty kwoty określonej w art. 45 ust. 4 należy postawić zarzut taki:


Dziwoląg w postaci pojęcia utraty bytu prawnego zaliczek jest tu bez znaczenia, bo czyn z art. 57 polega na zaniechaniu wykonania obowiązku w terminie ustawowym, a jak już pisałem w innych wątkach, SN logicznie wywiódł, że wobec takiej konstrukcji artykułu 57 bez znaczenia dla tego czynu jest to, co się dzieje z podatkiem po upływie terminu ustawowego, w szczególności to, czy zaliczki po tym terminie tracą swój byt, czy nie. Działanie sprawcy polega na zaniechaniu wpłaty w terminie.



W ryczałcie jest zgoła inaczej.






Zryczałtowany podatek , jak słusznie zauważył KrzysiekT, jest pozbawiony mechanizmu zaliczkowych wpłat. Każda wpłata miesięczna powinna być dokonywana po uwzględnieniu wszystkich elementów wpływających na wysokość podatku, zatem jest to podatek należny, a nie zaliczka.
W przypadku poprawnego realizowania obowiązków podatkowych przez przedsiębiorcę i gdy nie zachodzą okoliczności opisane w art. 21 ust. 2a ustawy, w pozycji „kwota do zapłaty” w PIT-28 wykazać powinien ryczałt za XII. Gdyż wtedy ryczałt wpłacony za m-ce I-XI jest zgodny z ryczałtem wskazanym w art. 21.ust.1 ustawy.
Pytanie, co się dzieje, gdy podatnik w ewidencji wyliczy za dany miesiąc kwotę ryczałtu, a wpłaci mniejszą. Wtedy narusza obowiązek określony w art. 21 ust.1, a czyni to w terminie określonym w  tym przepisie i w kwocie stanowiącej różnicę między ryczałtem należnym, a wpłaconym. I to należy opisać w zarzucie z przykładu DominikiM, a nie zastanawiać się, ile podatku nie wpłacił z zeznania.
Zarzut powinien brzmieć tak:

Temat obszerny, wielokrotnie poruszany Leibowitz przez Ciebie. Z tego co zrozumiałam głosisz pogląd, że w zeznaniu PIT-36 podatnik wpłaca różnicę pomiędzy wyliczonymi zaliczkami a podatkiem rocznym. Jeżeli zaliczki roczne wychodzą wyższe od zeznania to podatnik nie wpłaca nic, bo przecież wpłacił zaliczki. Ja już widzę to na co zwracasz uwagę - właściwie przepisy ustawy sobie a zeznanie sobie, i dodatkowo P2B sobie. Nasi podatnicy zazwyczaj jednak nie wpłacają zaliczek, które tracą kiedyś tam swój byt i jako zaległość pojawia się kwota podatku.
Ja stawiam zarzut, że pan X nie wpłacał w terminie do 20 danego miesiąca za miesiąc poprzedni zaliczek i nie wpłacił w terminie do dnia 30.04 podatku w kwocie Y wynikające z zeznania rocznego PIT od dochodu osiągniętego w roku Z.
Wiem, że nie jest to do końca poprawne, ale jak napisałam przepisy sobie a zeznanie sobie. Właściwie dla art 57 kwota niewpłaconego w terminie podatku nie ma znaczenia. Ja wpisuję kwotę Z wynikającą z zeznania, jeżeli na 30.04 nie została wpłacona, wpisuję też kwotę na dzień postawienia zarzutów, jeżeli w międzyczasie zostało coś uregulowane - gdyż mamy P2B i zawieszenie terminu biegu przedawnienia. Żeby to jakoś "połączyć" wpisuję kwotę Z.
W przypadku ryczałtu wpisuję odpowiednio, że nie wpłacał w terminie miesięcznego ryczałtu i nie wpłacił ryczałtu wynikającego z zeznania PIT-28.
W powyższych sytuacjach raczej nie mam problemów - czyn z art 57 polega na uporczywym, czyli powtarzającym się naruszaniu terminu do wpłaty zaliczek, ryczałtu a potem kwoty wynikającej z zeznania.
Ale co robicie, jeżeli zaliczek nie było i jest tylko kwota wynikająca z zeznania - na czym polega uporczywe niewpłacanie w terminie  jednorazowej wpłaty?  Niestety ostatnio zmieniło się orzecznictwo.

A które konkretnie orzeczenie masz na myśli? Z tego co się orientuję to zdania w składach SN są podzielone z delikatnym wskazaniem na penalizowanie przez 57 § 1 kks również długotrwałego, jednorazowego nie wpłacania w terminie podatku.

A dlaczego nie można by zrobić 57 § 1 w zw. z art. 6 § 2 !? Jeżeli pojawia się odstęp pomiędzy zachowaniami np. 4 mce zawsze robię w zw. z 6 § 2 kks. Bo niby skąd się przyjęło że przy uporczywości odstęp nie powinien wynosić więcej niż 6 mcy?