Oj duży chyba musi być ten spadek klienta Panie ( Mecenasie ? ) EWAN ( aktywny od 18.10.2014 r. ). Ja dalej obstaję przy swoim. Pomocniczo proponuję zapoznać się chociażby z pismem Z-cy Dyr. Depart. Podatków Lokalnych i Katastru z 14.10.2005 r. , znak LK-834-32/BG/05/579 do Dyr. Izby Skarbowej w (...) w sprawie momentu powstania obow. pod. w pod. od sp. i dar. w przypadku nabycia spadku po zmarłym obywatelu Australii.

Prawo "powielaczowe" nie może stanowić podstawy do określenia daty powstania obowiązku podatkowego w przypadku transgranicznego spadku.

Panie MADAGASKAR... argumenty Pana są bardzo słabe.

W kontekście tych 3 umów o unikaniu podwójnego opodatkowania spadków, należy stwierdzić obrazę art. 32 Konstytucji (Dz.U. 1997, Nr 78 poz. 483 z późn. zm.), w związku z nierównym traktowaniem spadkobierców dziedziczących po obywatelach innych państw.

Wymieniona wyżej norma prawna stanowi: „Wszyscy są równi wobec prawa. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne” (ust. 1). „Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny” (ust. 2).

W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego należy wręcz stwierdzić, iż „równość w prawie” oznacza nakaz jednakowego traktowania podmiotów i sytuacji podobnych. Wszystkie podmioty prawa (sytuacje) charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. (por. np. wyroki Trybunału Konstytucyjnego w sprawie K. 7/98, OTK ZU nr 6/1998, poz. 96 i SK 6/01, OTK ZU nr 5/2001, poz. 121, oraz w sprawie K 6/89, OTK 1989, s. 107-108. Zob. też K. Działocha, Równość wobec prawa w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego w Polsce, [w:] Zasada równości w orzecznictwie trybunałów konstytucyjnych, pod red. J. Trzcińskiego, Wrocław 1990 r., s. 149-150; L. Garlicki, Zasada równości i zakaz dyskryminacji w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, [w:] Obywatel - jego wolności i prawa, Warszawa 1998 r., s. 65-66; J. Falski, Ewolucja wykładni zasady równości w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, Państwo i Prawo 2000 r., nr 1, s. 52-53).

Konstytucja nie określa precyzyjnie zakresu podmiotów korzystających z zasady równości. Poprzednia regulacja konstytucyjna w art. 67 ust. 2 określając krąg podmiotów korzystających z zasady równości używała pojęcia „obywatele”. W związku z powyższym, pod rządami ówczesnych regulacji konstytucyjnych Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zasada równości ma zastosowanie tylko w ocenie podmiotów będących obywatelami, tj. osób fizycznych. (zob. np. orzeczenie TK z 27 czerwca 1995 r., K. 4/94, OTK z 1995, cz. I, poz. 16, s. 181). Podkreślić jednak należy, iż obecna Konstytucja posługuje się terminem „wszyscy”. Z użytego przez ustawodawcę terminu należy wnioskować, iż dotyczy on „wszystkich”, czyli ogółu osób, a zatem zarówno osób fizycznych, jak i prawnych (zob. np. rozważania prof. L. Garlickiego zawarte w uwadze 14 komentarza do art. 32, Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej. Komentarz, tom III, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2003).

W praktyce działania organów podatkowych nierzadko mają miejsce sytuacje, w których podatnicy uzyskują fałszywą informację.

Tagi: postępowanie podatkowe; transgraniczny spadek

Stanowisko organu:
a) niezastosowanie orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości:
- przed Trybunałem Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie toczyła się żadna sprawa spadkowa z zakresu prawa podatkowego (dot. Polski). Istniejące wyroki dotyczą innych niż Polska państw członkowskich (np. Belgia, Niemcy);
- ETS nie wydał żadnego orzeczenia stwierdzającego niezgodność polskiego prawa podatkowego w zakresie opodatkowania spadków z prawem wspólnotowym

b) niezastosowanie prawa wspólnotowego:
- w ramach prawa wspólnotowego nie zostały przyjęte żadne przepisy ujednolicające lub harmonizujące mające na celu unikanie przypadków podwójnego opodatkowania otrzymywanych spadków;
- do czasu ujednolicenia podatku spadkowego w Unii Europejskiej obowiązującym prawem w zakresie opodatkowania podatkiem spadkowym jest prawo krajowe;
- z żadnych przepisów nie wynika sprzeczność polskiego prawa z zakresu podatku spadkowego z przepisami prawa unijnego, gdyż takiego ujednoliconego prawa spadkowego obowiązującego państwa członkowskie Unii Europejskiej na chwilę obecną nie ma;
- organ podatkowy nie pominął prawa wspólnotowego, gdyż ujednoliconych przepisów w tym zakresie jeszcze nie ma;
- wszystkie czynności podjęte zostały przez organ podatkowy zgodnie z literą prawa krajowego, gdyż tylko takie w prowadzonej w podatku od spadków i darowizn sprawie może mieć zastosowanie

Należy stwierdzić, że powyższe stwierdzenia stanowią urzędowe poświadczenie nieprawdy. Po pierwsze – orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości mają moc powszechnie obowiązującą, co oznacza iż wyrażona w nich wykładnia prawa UE i dyrektyw jest wiążąca dla wszystkich podmiotów stosowania prawa i wykracza poza sprawę, w związku z rozpoznaniem której wystąpiono z pytaniem. Po drugie – ETS w wyroku z dnia 28 października 2010 r. w sprawie Etablissements Rimbaud (C-72/09) orzekł, że w dziedzinie podatków bezpośrednich, w braku przepisów ujednolicających lub harmonizujących na szczeblu unijnym, państwa członkowskie mają obowiązek respektować prawo wspólnotowe. Podkreślić ponadto trzeba, że niezastosowanie prawa wspólnotowego jest rażącym naruszeniem prawa i daje podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji (wyrok NSA z 11 czerwca 2010 r., sygn. I FSK 449/09).

Przy takiej argumentacji należałoby stwierdzić że wszystkie umowy o unikaniu (w zakresie podatków dochodowych) są niezgodne z konstytucją. Obowiązuje zasada domniemania konstytucyjności przepisów, a więc dopóki TK nie stwierdzi ich niezgodności to je stosujemy, także przy dokonywaniu wykładni systemowej.
Zresztą kwestią niezgodności rozbieżności między umowami o unikaniu z zasadą swobodnego przepływu kapitału zajmował się też ETS i mimo podobnych argumentów ETS nie podzielił stanowiska o istnieniu takiej niezgodności.

Zgodnie z art. 271 § 1 kodeksu karnego funkcjonariusz publiczny lub inna osoba uprawniona do wystawienia dokumentu, która poświadcza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne, popełnia przestępstwo. Grozi za nie kara pozbawienia wolności od trzech miesięcy do pięciu lat.

Przepis ten wprowadza odpowiedzialność karną za urzędowe poświadczenie nieprawdy. Przestępstwo to ma charakter indywidualny, co oznacza, że może je popełnić tylko funkcjonariusz publiczny lub osoba uprawniona do wystawienia dokumentu. Sprawcą tego czynu może być zatem każdy funkcjonariusz publiczny – a więc także pracownik administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego (art. 115 § 13 pkt 4 kodeksu karnego).

Poproszę o sygnatury orzeczeń ETS

Równie zgodne z przepisami twierdzenia jak te wg których podpis pod decyzją musi składać się z imienia i nazwiska, a nieczytelny podpis z pieczątką imienną narusza art. 210 Ordynacji podatkowej. Należy na początek przyswoić sobie przepisy, orzeczenia i komentarze zanim się tworzy tak kategoryczne interpretacje.

Proszę uprzejmie:
C-376/03 – (traktat a umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania) – sprawa dotyczyła rezydenta niemieckiego, który uważał, że jest dyskryminowany, bo umowa holendersko-belgijska dawała belgom większe uprawnienia niż umowa holendersko-niemiecka Niemcom. ETS stwierdził, iż zasada, która została przewidziana w art. 25 ust. 3 umowy belgijsko‑holenderskiej, nie powinna być rozpatrywana jako korzyść, która może być oderwana od pozostałej części umowy, lecz jako jej integralna część, przyczyniająca się do jej ogólnej równowagi. „Art. 56 WE i 58 WE nie sprzeciwiają się temu, aby zasada przewidziana w dwustronnej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, taka jak ta rozpatrywana w postępowaniu przed sądem krajowym, w takiej sytuacji i okolicznościach jak w postępowaniu przed sądem krajowym, nie została rozciągnięta na rezydentów państwa członkowskiego niebędącego stroną tej umowy.”

Tym niemniej ETS dostrzegał konieczność podjęcia działań ze strony UE w celu ujednolicenia tych zasad. Nie pamiętam czy to w tym wyroku czy w innych. Swoją drogą jedna umowa w ramach całej UE bardzo ułatwiłaby życie. Kiedyś już zresztą mieliśmy takie wielostronne umowy, ale niestety już nie obowiązują.

PS mam wrażenie, że trochę odbiegamy od tematu

@ewan idąc twoim tokiem myślenia, to każde orzeczenie sądu/organu które jest potem uchylone, stanowi poświadczenie nieprawdy, za które odpowiada się karnie.  
Poza tym dotykasz trudnych kwestii hierarchii aktów prawnych, przywołujesz orzeczenie dot. VAT-u w sprawie dotyczącej opodatkowania spadku i czynisz to takim stanowczym i mentorskim tonem, że właściwie ten post należy potraktować jako prowokację i nic więcej.
W świetle rozdziału III  Konstytucji - Źródła prawa - przywołaj przepisy prawne na potwierdzenie swoich twierdzeń o konieczności stosowania orzeczeń ETS w tej sprawie.

Gwoli ścisłości drogi Ewanie nie każdy funkcjonariusz, a jedynie taki który jest "uprawniony" do wystawienia danego dokumentu, zapomniałeś o stronie przedmiotowej cytowanego przez ciebie czynu zabronionego! Sam przyznałeś, że jest to przestępstwo INDYWIDUALNE (a więc wyjątkowe - nie może go popełnić byle ciołek ). Poprzez określenie drugiej grupy potencjalnych sprawców jako "innej osoby uprawniona do wystawienia dokumentu" i postawienie ich naprzeciw siebie w stosunku alternatywy wyłączającej, ustawodawca de facto ograniczył podmiot przestępstwa w odniesieniu do funkcjonariuszy publicznych (poczytaj sobie: Śliwiński lub Wojciechowski) Trywialny przykład - jeżeli sołtys - ponad wszelką wątpliwość funkcjonariusz publiczny - wystawi dla organów ścigania fałszywą opinię o mieszkańcu wsi, nie poniesie odp. z 271 a co najwyżej z 231 KK, bo nie był uprawniony do wystawiania takiej opinii. To jeszcze nie wszystko, zanim kogoś skarzesz z powyższego art. musisz mu przypisać winę, umyślność i stopień społecznej szkodliwości.

Ale nie o to mi chodzi! Może pora w końcu zrozumieć czym się różni kontrola administracyjna (instancyjna) od ochrony prawnokarnej

No to " po decyzjach " najprawdopodobniej spotkamy się w WSA/NSA, może ich argumentacja będzie bardziej przkonywująca.

Sądy administracyjne wyraźnie wskazują w swoich orzeczeniach, że data powstania obowiązku podatkowego w przypadku transgranicznych spadków, nie powstaje z chwilą wpływu aktywów spadkowych na konto. Zob. wyrok WSA w Kielcach z 8 sierpnia 2013 r., I SA/Ke 369/13; wyrok WSA w Lublinie z 6 marca 2013 r., I SA/Lu 62/13; wyrok WSA w Kielcach z 29 sierpnia 2013 r., I SA/Ke 368/13; wyrok WSA w Łodzi z 28 marca 2013 r., I SA/Łd 1439/12.

Przedmiotem wykonawczym omawianego przestępstwa nie jest każdy dokument (w rozumieniu określonym w art. 115 § 14), lecz jedynie dokument wystawiony przez funkcjonariusza publicznego lub inną upoważnioną osobę, w którym poświadcza się - niezgodnie z prawdą - okoliczność mającą znaczenie prawne. Jest to więc zamach na wiarygodność dokumentów wystawionych przez osoby upoważnione na użytek publiczny, z którymi wiąże się z zasady zaufanie w obrocie prawnym (podobnie W. Wróbel, jw., s. 1335 oraz SN w wyr. z 29 X 1998 r., IV KKN 128/97, Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 3).

Typem kwalifikowanym omawianego przestępstwa jest poświadczenie w dokumencie nieprawdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej (art. 271 § 3). Trzeba przyjąć, że celem sprawcy może być osiągnięcie korzyści majątkowej lub osobistej dla siebie lub kogo innego [np. na rzecz Skarbu Państwa, czy samorządu lokalnego] (zob. art. 115 § 4). W wypadku gdy poświadczenia nieprawdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dokonuje funkcjonariusz publiczny, zachodzi podstawa do kumulatywnej kwalifikacji czynu z art. 271 § 3 w zw. z art. 231 § 2.