|
Teraz jest 06 wrz 2025, 12:58 |
|
KSAP zawsze ma rację...
Moderator: moderatorzy
|
Strona 4 z 7 |
[ Posty: 87 ] | idź do strony: Poprzednia strona 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 Następna strona |
| Drukuj | Poprzedni | Następny |
KSAP zawsze ma rację...
| Autor | Treść postu |
|---|---|
  
|
 Re: KSAP zawsze ma rację...Rząd oszczędza na elitarnej szkole dla urzędników.
Dyrektor KSAP podał się do dymisji Jak ustalił DGP, dyrektor Krajowej Szkoły Administracji Publicznej (KSAP), Jacek Czaputowicz, podał się do dymisji, po tym jak rząd zdecydował się o obcięciu dotacji dla prowadzonej przez niego uczelni. http://serwisy.gazetaprawna.pl/praca-i- ... ny-artykul ____________________________________ Nie jesteś tym, kim myślisz, że jesteś - lecz tym, kim się stajesz, gdy myślisz kim jesteś. |
| 05 paź 2012, 22:25 |
|
|
|
 
|
Re: KSAP zawsze ma rację... Czekam na rezygnację pana B. i Rady czas najwyższy po co osoby które nic nie mogą...
|
| 07 paź 2012, 12:51 |
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... Wracamy do przeszłości kiedy nie były ważne w urzędach umiejętności tylko plecy, a na wyższe stanowiska urzędnicze "namaszczała" partia . Przynajmniej wszyscy wiedzieli o co chodzi i na kierownicze stanowisko trzeba było się zapisać wiadomo gdzie.
|
| 19 paź 2012, 14:44 |
|
|
|
 
|
Re: KSAP zawsze ma rację... VII SA/Wa 2577/11 - Postanowienie WSA w Warszawie
Data orzeczenia 2012-08-22 orzeczenie prawomocne Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Sędziowie Leszek Kamiński /przewodniczący/ Paweł Groński /sprawozdawca/ Włodzimierz Kowalczyk Treść wyniku Odrzucono skargę Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński, , Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant st. ref. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi T. G. na Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić skarżącemu T. G. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem uiszczonego wpisu sądowego od skargi. Uzasadnienie W 2009 r. T. G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służb cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. T.G.został drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku ww. postępowaniu. Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi. W odpowiedzi z dnia [...] września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób które uzyskały wynik minimalnie mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego. T. G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał wątpliwości pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego. W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie. Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem [...] grudnia 2009 r. Pismem z dnia 21 października 2010r., T. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na brak mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009r., pomimo udzielenia prawidłowych odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nie uznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej. W odpowiedzi na skargę Szef Służby Cywilnej wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie. Zdaniem organu, brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku, brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2011 r. w sprawie o sygn. VII SA/Wa 2264/10 - na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "p.p.s.a." - odrzucił skargę T. G. w przedmiocie braku mianowania przez Szefa Służby Cywilnej na urzędnika służby cywilnej. Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest brak mianowania na urzędnika służby cywilnej przy czym z uzasadnienia skargi oraz pism kierowanych do Szefa Służby Cywilnej oraz Krajowej Szkoły Administracji Publicznej wynika, że skarżący w istocie kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego. Odnosząc się do tej kwestii Sąd podkreślił, że ani sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, ani wynik tego postępowania nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd wskazał, że zarówno ustawa z dnia 21 października 2008 r. o służbie cywilnej, jak i wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, nie przewidują prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w trybie przepisów K.p.a. Dopiero ukończenie w danym roku postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończenie Krajowej Szkoły Administracji Państwowej stanowi podstawę do mianowania (art. 48 ustawy o służbie cywilnej). W tej sytuacji zarówno wynik przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, jak i brak mianowania na urzędnika służby cywilnej nie może być przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Ustalenie powyższych okoliczności wskazuje zatem, że wynik badania dopuszczalności skargi w świetle art. 5 pkt 3 p.p.s.a. jest negatywny, a to z kolei przesądza o braku właściwości sądu administracyjnego w niniejszej sprawie. Od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T. G., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1705/11, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej, uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznawania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. NSA uznał odrzucenie skargi za przedwczesne oraz zarzucił sądowi I instancji nie dokonanie w prawidłowy sposób ustalenia przedmiotu wniesionej skargi. Sąd wprawdzie na wstępie przytoczył całą treść art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a., jednak nie wywiódł z tego żadnego wniosku w odniesieniu do przedmiotowej skargi. Zdaniem NSA w świetle zaakcentowanej przez Sąd odrębności spraw o mianowanie na urzędnika służby cywilnej od mianowania na wyższe stanowisko w służbie cywilnej i jednoznacznego ustalenia, że skarżący kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego (choć w sentencji zaskarżonego postanowienia jest to "brak mianowania przez Szefa Służby Cywilnej na urzędnika służby cywilnej"), niezrozumiałe jest oparcie przez Sąd poglądu o braku właściwości sądu administracyjnego na przepisie art. 5 pkt 3 p.p.s.a., który wyłącza właściwość sądów administracyjnych w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej. Sąd pierwszej instancji, przyjmując art. 5 pkt 3 p.p.s.a. za podstawę oceny swojej właściwości do orzekania w przedmiocie skargi T. G., nie wyjaśnił, z jakich względów sprawę "mianowania na urzędnika służby cywilnej" (w tym przypadku - "braku mianowania na urzędnika służby cywilnej)" należy zakwalifikować do kategorii spraw dotyczących "mianowania na stanowisko lub powołania do pełnienia funkcji w administracji publicznej", wyłączonych z mocy art. 5 pkt 3 p.p.s.a. spod właściwości sądów administracyjnych. Mając powyższe na uwadze zawarte w ww orzeczeniu wytyczne, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku. W odpowiedzi skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Tak więc skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2003r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: ppsa) Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie kierując się stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartym w opisanym wyżej postanowieniu – zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Pismem z dnia 18 stycznia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie Sądu skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Tak więc skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że określenie przedmiotu skargi, w tym przypadku określenie czynności lub aktu oraz wskazanie organu, który podjął czynność lub wydał akt ma podstawowe znaczenie dla oceny dopuszczalności skargi wniesionej do sądu administracyjnego, tak pod względem oceny, czy dany akt lub czynność podlega kontroli sądu administracyjnego, jak i zachowania terminu do wniesienia skargi. Stosownie do art. 3 § 1 ppsa sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Ramy tej kontroli zakreśla przepis art. 3 § 2 tej ustawy stanowiąc, iż kontrola działalności publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na : 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Z mocy art. 3 § 3 w/w ustawy sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których sądową kontrolę przewidują przepisy ustaw szczególnych, a stosownie do art. 4 rozstrzygają również spory kompetencyjne między wymienionymi w tym przepisie organami. Sądy administracyjne są zatem właściwe wyłącznie do rozpatrywania skarg w sprawach określonych w powołanych przepisach. Wskazane regulacje prawne określają właściwość rzeczową sądów administracyjnych w sprawowaniu kontroli nad działalnością organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje (jak wynika z cyt. normy prawnej) w szczególności orzekanie w sprawach skarg na indywidualne akty administracyjne (takie jak decyzje, postanowienia). Wskazać jednak należy, iż w art. 5 ppsa zawarto wyliczenie kategorii spraw w stosunku do których wyłączona jest możliwość zaskarżenia ich do sądu administracyjnego. Zawarta w tym przepisie enumeracja negatywna wyjątków dotyczy wszystkich kategorii skarg, które-w braku takiego wyłączenia-mogłyby być wnoszone w określonych w tym przepisie sprawach. I tak zgodnie z art. 5 pkt. 3 ppsa sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że sąd nie jest uprawniony do dokonywania we własnym zakresie określenia co tak naprawdę stanowi przedmiot skargi. Z uwagi na fakt, że przedmiot skargi nie został określony w skardze, co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w swoim postanowieniu z dnia 12 października 2011r., sygn. akt I OSK 1934/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny wykonując zalecenia NSA wezwał do sprecyzowania przedmiotu skargi. Jednakże również w piśmie z dnia 18 stycznia 2012 r., w ocenie Sądu, skarżący nie wskazał, jako przedmiotu sprawy, żadnego aktu ani czynności będących przejawem władzy organu i podlegających kontroli sądu administracyjnego. Z pism skarżącego wynika jedynie, że skarży wadliwe przeprowadzenie postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie, a dokładniej ocenę uzyskaną w tym postępowaniu w efekcie zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy. Postępowanie kwalifikacyjne, poprzedzające mianowanie w służbie cywilnej, pozostaje poza stosunkiem pracy, ponieważ chodzi w nim jedynie o sprawdzenie kwalifikacji kandydata do mianowania go na określone stanowisko, a nie o mianowanie na to stanowisko. Poprzedza ono powstanie stosunku pracy i kończy się rozstrzygnięciem w postaci ustalenia wyniku konkursu. Kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). Jednakże powyższe przepisy nie przewidują możliwości zaskarżenia wyników postępowania kwalifikacyjnego do sądu administracyjnego. Brak jest więc możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego przez sąd administracyjny, bowiem nie jest to kategoria spraw w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna. Zarówno w literaturze jak i w orzecznictwie podkreśla się natomiast, że o ile kontrolą sądu objęta jest decyzja jako akt stosowania prawa materialnego, to nie stanowi podstawy do kontroli ocena egzaminacyjna, będąca wyłącznym atrybutem egzaminatora - por. wyrok NSA z dnia 2 grudnia 1994r., sygn. akt ISA 1636/94 (ONSA 1995 r. nr 4 poz.176). Mając powyższe na uwadze analiza powołanych powyżej przepisów art. 3 § 2 ppsa nie pozwala na zakwalifikowanie zaskarżonych działań Szefa Służby Cywilnej do żadnej z wymienionych w nim kategorii aktów podlegających zaskarżeniu trybie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na mocy art. 58 § 1 pkt 6 ppsa skargę jako niedopuszczalną odrzucił. ------------------------------------------------ ...................., 15.10.2012r. Do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Gabriela Piotra Boduena 3/5 00-011 Warszawa za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4 00 - 013 Warszawa Strona wnosząca skargę kasacyjną: .................... .................... .................... reprezentowany przez radcę prawnego .................... (ustanowioną do sporządzenia skargi kasacyjnej) Strona przeciwna : Szef Służby Cywilnej Al. Ujazdowskie 1/3 00 - 853 Warszawa Sygn. akt Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie : VII SA/Wa 2577/11 Wartość przedmiotu zaskarżenia : 0,00 złotych SKARGA KASACYJNA od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SA/Wa 2577/11) doręczonego w dniu 18.09.2012 roku Na podstawie art. 173 § 1 i art. 175 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), działając na podstawie pełnomocnictwa szczególnego wyłącznie do sporządzenia niniejszej skargi kasacyjnej, w imieniu .................... (pełnomocnictwo w załączeniu), zaskarżam w całości postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SA/Wa 2577/10), doręczone w dniu 18.09.2012r. Na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 § 1 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wnoszę o : 1) uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam na podstawie art. 174 pkt 2) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwanej dalej p.p.s.a.), naruszenie przepisów prawa postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. w zw. art. 3 § 1 i § 2 pkt 4) p.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a., w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, polegające na nie wykonaniu prawidłowo obowiązku kontroli legalności i błędnym uznaniu, że w niniejszej sprawie brak jest możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego, bowiem nie jest to kategoria spraw, w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna, podczas gdy poddane kontroli sądu administracyjnego postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej podlegającym kognicji sądów administracyjnych w trybie art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a. jako inna czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień wynikających z przepisów prawa. Uzasadnienie Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SA/Wa 2577/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę .................... przeciwko Szefowi Służby Cywilnej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie na urzędnika służby cywilnej, uznając, że w takiej kategorii spraw droga sądowa jest niedopuszczalna. Z zaskarżonym postanowieniem nie można się zgodzić. Strona Skarżąca podziela stanowisko i ocenę prawną zawartą w uchwale z dnia 29 czerwca 2006r. (sygn. akt III PZP 1/06) gdzie Sąd Najwyższy, przytaczając również postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2001 r. (II SA 3381/00) uznał na gruncie analogicznego przepisu art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. 1999.49.483), że kognicji sądów pracy podane są wyłącznie sprawy o roszczenia ze stosunku pracy. Postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest w przekonaniu Sądu postępowaniem z zakresu administracji publicznej. W niniejszej sprawie WSA w Warszawie, wskutek skutecznej skargi kasacyjnej uwzględnionej postanowieniem NSA z 12.10.2011 (I OSK 1705/11), po raz kolejny odrzucił skargę .................... uznając, że pierwszy etap postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie na urzędnika służby cywilnej, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego, nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Zatem, zdaniem WSA, nie jest on uprawniony do kontroli prawidłowości przygotowania, przeprowadzenia i ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego, i to pomimo, że od tego zależy prawidłowość i zgodność z prawem aktu mianowania, podlegającego kognicji sądu administracyjnego. Takie ujęcie niniejszej sprawy jest nie do zaakceptowania na gruncie porządku prawnego wynikającego z zasady państwa prawnego uregulowanej w art. 2 Konstytucji RP. WSA, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi, pomimo wynikającego z art. 134 p.p.s.a. obowiązku rozpatrzenia i oceny całokształtu sprawy, pomimo jednoznacznej treści skargi, która wyraźnie kwestionuje sposób przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego i wadliwe ustalenie wyników egzaminu, uchylił się od jego kontroli, wyciągając wobec Skarżącego niekorzystne skutki prawne, naruszające jego uprawnienia wynikające z przepisów prawa. Skarżący od samego początku kwestionuje „brak mianowania" wynikający z zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy, wskutek czego został pozbawiony jednego punktu, wystarczającego do uzyskania pozytywnego wyniku uprawniającego uzyskania mianowania. Wynika z tego niezbicie, że skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnym ustaleniem wyników postępowania kwalifikacyjnego. W tym zakresie skarga do sądu administracyjnego jest jak najbardziej dopuszczalna albowiem mieści się w zakresie działania administracji publicznej podlegającym kontroli sądowo-administracyjnej. Skarżący zakwestionował sposób oceny pytania dotyczącego bezrobocia strukturalnego, na które udzielił prawidłowej odpowiedzi, nie uznanej jednak przez KSAP, jako różniącej się od przygotowanego wzorca. Ocena taka pozbawiła skarżącego jednego punktu potrzebnego do uzyskania minimalnego pułapu punktów z testu wiedzy, koniecznego do uzyskania pozytywnego wyniku z całego egzaminu. Skarżący uzyskał szereg dowodów, ekspertyz, opinii i stanowisk (w tym rządowych), załączonych do skargi, potwierdzających prawidłowość udzielonej przez niego odpowiedzi. Skarga miała zrewidować wynik testu wiedzy i w taki sposób winna zostać oceniona przez WSA w Warszawie. Skarżący domaga się sądowej weryfikacji prawidłowości sprawdzenia poprawności udzielonej przez niego odpowiedzi, celem doprowadzenia do pozytywnej weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego. I w tym znaczeniu doszło do naruszenie przez WSA w Warszawie przepisów prawa procesowe, tj. art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie polegającą na uznaniu, że wynik prowadzonego postępowania kwalifikacyjnego (jako skutek procedury egzaminacyjnej) nie może być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego, podczas gdy postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej podlegającym kognicji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W szeregu orzeczeń (por. postanowienie NSA z 12.10.201 lr., sygn.. II GSK 1893/11, postanowienie NSA z 11.10.2007r., sygn.. I OSK 1161/07, postanowienie NSA z 22.07.2008r., sygn.. I OSK 450/08, wyrok NSA z 20.01.2010r. sygn. I GSK 982/10) Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie uznawał, że Przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego nie jest wyłącznie decyzja administracyjna, stanowiąca przedmiot zaskarżenia, lecz jest nim także zespół działań i czynności podjętych przez organ administracji w sprawie zakończonej tą decyzją. Tak zakreślone kompetencje sądu administracyjnego nakładają na ten sąd obowiązek dokonania w konkretnej sprawie oceny całego przebiegu postępowania administracyjnego, wszystkich aktów i czynności wydanych w tym postępowaniu, włącznie z oceną zaskarżonej decyzji i wydanie rozstrzygnięcia stwarzającego taki stan, aby w obrocie prawnym nie istniał i nie funkcjonował żaden akt ani czynność orsanu administracji publicznej niezsodne z prawem. Tylko taki zakres działania sądu administracyjnego spełnia określony w art. 1 ust. 2 p.u.s.a. wymóg dokonywania kontroli działań organów administracji pod względem zgodności z prawem (cyt. z ostatniego ze wskazanych orzeczeń). Sąd winien dokonać oceny prawidłowości przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w zakresie sprawdzenie kwalifikacji kandydata do mianowania na urzędnika służby cywilnej poprzez weryfikację testu wiedzy i uznanie pytania dotyczącego bezrobocia strukturalnego. Sąd pomimo dyspozycji art. 134 § 1 p.p.s.a. zaniechał weryfikacji zaskarżonej czynności w tym zakresie, co stanowi naruszenie uzasadniające skargę kasacyjną. Tym bardziej, że całokształt wydanych przez WSA w Warszawie, w tej sprawie orzeczeń, tj. w sumie w czterech sprawach o sygn. VII SA/Wa 2577/11, VII SA/Wa 2578/11, VII SAB/Wa 44/12 i VII SAB/Wa 45/12 prowadzi do niedopuszczalnej na gruncie art. 2 Konstytucji RP konkluzji, że sądowo-administracyjna kontrola sprawy Skarżącego, jest całkowicie iluzoryczna albowiem z jednej strony WSA odrzuca skargi na nieprawidłowo przeprowadzony egzamin (postępowanie kwalifikacyjne) - jako niepoddający się kontroli sądowej, a z drugiej strony oddala skargi na bezczynność mianowania, uznając, że Krajowa Szkoła Adm. Publ. nie dokonuje mianowania, a Szef Służby Cywilnej nie miał podstaw do mianowania, gdyż wynik postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. W ten sposób Skarżący został pozbawiony możliwości ochrony swoich uprawnień do mianowania wynikających z ustawy o służbie cywilnej (art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a.), albowiem w ramach sądowej kontroli legalności działania administracji publicznej, w żadnej z jego spraw Sąd nie zajął się kontrolą nieprawidłowo przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, od którego zależy mianowanie. Wobec powyższego wnoszę jak na wstępie. -------------------------------------------- I OSK 2867/12 - Postanowienie NSA Data orzeczenia 2012-12-19 orzeczenie prawomocne Sąd Naczelny Sąd Administracyjny Sędziowie Małgorzata Pocztarek /przewodniczący sprawozdawca/ Sygn. powiązane VII SA/Wa 2577/11 - Postanowienie WSA w Warszawie z 2012-08-22 Treść wyniku Oddalono skargę kasacyjną Sentencja Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T.G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2577/11 o odrzuceniu skargi T.G. na Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie postanawia: oddalić skargę kasacyjną. Uzasadnienie Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2577/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę T.G. na Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że w 2009 r. T.G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. został on drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku w w/w. postępowaniu. Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi. W odpowiedzi z dnia 8 września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób, które uzyskały wynik minimalny mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego. T.G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał w wątpliwość pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego. W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie. Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2009 r. Pismem z dnia 21 października 2010 r., T.G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na brak mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009 r., pomimo udzielenia prawidłowych odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nieuznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej. W odpowiedzi na skargę Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wniosła o jej odrzucenie, albo oddalenie wraz z zasądzeniem kosztów postępowania. Wskazała, że brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania. Ponadto Krajowa Szkoła Administracji Publicznej nie jest organem uprawnionym do mianowania pracownika służby cywilnej jest tylko jednostką prowadzącą postępowanie kwalifikacyjne w sprawie mianowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 20 kwietnia 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 2264/10 - na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "P.p.s.a." - odrzucił skargę T.G. w przedmiocie braku mianowania na urzędnika służby cywilnej. Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest brak mianowania na urzędnika służby cywilnej przy czym z uzasadnienia skargi oraz pism kierowanych do Szefa Służby Cywilnej oraz Krajowej Szkoły Administracji Publicznej wynika, że skarżący w istocie kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego. Potwierdza to powołanie się przez skarżącego na fakt udzielenia prawidłowych odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. Zdaniem skarżącego doszło do nieuznania przez prowadzącą egzamin - Krajową Szkołę Administracji Publicznej - prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Skutkiem tego był negatywny wynik postępowania kwalifikacyjnego. Odnosząc się do tej kwestii Sąd podkreślił, że ani sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, ani wynik tego postępowania nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd wskazał, że zarówno ustawa o służbie cywilnej, jak i wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, nie przewidują prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w trybie przepisów K.p.a. Dopiero ukończenie w danym roku postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończenie Krajowej Szkoły Administracji Państwowej stanowi podstawę do mianowania (art. 48 ustawy o służbie cywilnej). W tej sytuacji zarówno wynik przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, jak i brak mianowania na urzędnika służby cywilnej nie może być przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Ustalenie powyższych okoliczności wskazuje zatem, że wynik badania dopuszczalności skargi w świetle art. 5 pkt 3 p.p.s.a. jest negatywny, a to z kolei przesądza o braku właściwości sądu administracyjnego w niniejszej sprawie. Od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T.G., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1705/11, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej, uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznawania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. NSA uznał odrzucenie skargi za przedwczesne oraz zarzucił sądowi I instancji niedokonanie w prawidłowy sposób ustalenia przedmiotu wniesionej skargi. Sąd wprawdzie na wstępie przytoczył całą treść art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a., jednak nie wywiódł z tego żadnego wniosku w odniesieniu do przedmiotowej skargi. Zdaniem NSA w świetle zaakcentowanej przez Sąd odrębności spraw o mianowanie na urzędnika służby cywilnej od mianowania na wyższe stanowisko w służbie cywilnej i jednoznacznego ustalenia, że skarżący kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego (choć w sentencji zaskarżonego postanowienia jest to "brak mianowania na urzędnika służby cywilnej"), niezrozumiałe jest oparcie przez Sąd poglądu o braku właściwości sądu administracyjnego na przepisie art. 5 pkt 3 p.p.s.a., który wyłącza właściwość sądów administracyjnych w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej. Sąd pierwszej instancji, przyjmując art. 5 pkt 3 p.p.s.a. za podstawę oceny swojej właściwości do orzekania w przedmiocie skargi T.G., nie wyjaśnił, z jakich względów sprawę "mianowania na urzędnika służby cywilnej" (w tym przypadku - "braku mianowania na urzędnika służby cywilnej)" należy zakwalifikować do kategorii spraw dotyczących "mianowania na stanowisko lub powołania do pełnienia funkcji w administracji publicznej", wyłączonych z mocy art. 5 pkt 3 p.p.s.a. spod właściwości sądów administracyjnych. Następnie Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z dyspozycją przepisu art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2003r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: P.p.s.a.) Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie kierując się stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartym w opisanym wyżej postanowieniu – zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Pismem z dnia 18 stycznia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie Sądu skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Tak więc Sąd uznał, iż skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. Sąd I instancji przypomniał, że określenie przedmiotu skargi, w tym przypadku określenie czynności lub aktu oraz wskazanie organu, który podjął czynność lub wydał akt ma podstawowe znaczenie dla oceny dopuszczalności skargi wniesionej do sądu administracyjnego, tak pod względem oceny, czy dany akt lub czynność podlega kontroli sądu administracyjnego, jak i zachowania terminu do wniesienia skargi. Wskazał, że stosownie do art. 3 § 1 P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Ramy tej kontroli zakreśla przepis art. 3 § 2 tej ustawy stanowiąc, iż kontrola działalności publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na : 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Sądy administracyjne są zatem właściwe wyłącznie do rozpatrywania skarg w sprawach określonych w powołanych przepisach. Wskazane regulacje prawne określają właściwość rzeczową sądów administracyjnych w sprawowaniu kontroli nad działalnością organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje (jak wynika z cyt. normy prawnej) w szczególności orzekanie w sprawach skarg na indywidualne akty administracyjne (takie jak decyzje, postanowienia). Ponadto Sąd I instancji wskazał, iż w art. 5 P.p.s.a. zawarto wyliczenie kategorii spraw w stosunku do których wyłączona jest możliwość zaskarżenia ich do sądu administracyjnego. Zawarta w tym przepisie enumeracja negatywna wyjątków dotyczy wszystkich kategorii skarg, które-w braku takiego wyłączenia-mogłyby być wnoszone w określonych w tym przepisie sprawach. I tak zgodnie z art. 5 pkt 3 P.p.s.a. sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Sąd I instancji wyjaśnił, że nie jest uprawniony do dokonywania we własnym zakresie określenia co tak naprawdę stanowi przedmiot skargi. Z uwagi na fakt, że przedmiot skargi nie został określony w skardze, co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w swoim postanowieniu z dnia 12 października 2011r., sygn. akt I OSK 1705/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny wykonując zalecenia NSA wezwał do sprecyzowania przedmiotu skargi. Jednakże również w piśmie z dnia 18 stycznia 2012 r., w ocenie Sądu, skarżący nie wskazał, jako przedmiotu sprawy, żadnego aktu ani czynności będących przejawem władzy organu i podlegających kontroli sądu administracyjnego. Z pism skarżącego wynika jedynie, że skarży wadliwe przeprowadzenie postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie, a dokładniej ocenę uzyskaną w tym postępowaniu w efekcie zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy. Postępowanie kwalifikacyjne, poprzedzające mianowanie w służbie cywilnej, pozostaje poza stosunkiem pracy, ponieważ chodzi w nim jedynie o sprawdzenie kwalifikacji kandydata do mianowania go na określone stanowisko, a nie o mianowanie na to stanowisko. Poprzedza ono powstanie stosunku pracy i kończy się rozstrzygnięciem w postaci ustalenia wyniku konkursu. Kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). Jednakże powyższe przepisy nie przewidują możliwości zaskarżenia wyników postępowania kwalifikacyjnego do sądu administracyjnego. Brak jest więc możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego przez sąd administracyjny, bowiem nie jest to kategoria spraw w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna. W tym stanie rzeczy, uznając skargę za niedopuszczalną i podlegającą odrzuceniu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. skargę odrzucił. Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł T.G., zaskarżając go w całości zarzucił Sądowi I instancji naruszenie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i § 2 pkt 4 P.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, polegające na nie wykonaniu prawidłowo obowiązku kontroli legalności i błędnym uznaniu, że w niniejszej sprawie brak jest możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego, bowiem nie jest to kategoria spraw, w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna, podczas gdy poddane kontroli sądu administracyjnego postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej podlegającym kontroli sądów administracyjnych w trybie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. jako inna czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień wynikających z przepisów prawa. W konkluzji skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniesiono m. in., że WSA nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi, pomimo wynikającego z art. 134 § 1 P.p.s.a. obowiązku rozpatrzenia i oceny całokształtu sprawy, pomimo jednoznacznej treści skargi, która wyraźnie kwestionuje sposób przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego, uchylił się od jego kontroli. Skarżący od samego początku kwestionuje "brak mianowania" wynikający z błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy, wskutek czego został pozbawiony jednego punktu, wystarczającego do uzyskania pozytywnego wyniku uprawniającego uzyskanie mianowania. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 174 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, rozpoznaje on sprawę w granicach tej skargi biorąc z urzędu jedynie pod uwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 tej ustawy, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. Podkreślić w tym miejscu należy, że zakres działania sądów administracyjnych na podstawie powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, został ukształtowany szeroko, obejmując praktycznie całokształt działalności administracji publicznej. Podstawowym kryterium, które określa i statuuje kognicję sądów administracyjnych do kontroli rozstrzygnięć administracyjnych jest rodzaj i charakter prawnej formy działania administracji publicznej wyznaczony przez art. 3 § 2 wskazanej ustawy. Przepis ten enumeratywnie wymienia akty jak i czynności z zakresu administracji publicznej, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Przechodząc do oceny zasadności zarzutów skargi kasacyjnej, dotyczących naruszenia art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i § 2 pkt 4 P.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 P.p.s.a., skarga kasacyjna, jak to już wskazano, upatruje je w błędnym przyjęciu, że poddane kontroli sądu postępowanie kwalifikacyjne nie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej w trybie pkt 4 art. 3 § 2 P.p.s.a. Przechodząc do rozpoznania zarzutów skargi kasacyjnej należy wskazać, iż art. 1 P.u.s.a. wskazuje w szczególności, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, która jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Art. 3 § 1 i § 2 P.p.s.a. określają następnie zakres tej kontroli. Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył tych przepisów, ponieważ dokonał kontroli administracji publicznej rozpoznając skargę T.G.. Wskazać bowiem należy, iż art. 3 § 1 P.p.s.a. jest przepisem kompetencyjnym, a jego naruszenie ma miejsce w sytuacji, gdy sąd uchyla się od obowiązku dokonania kontroli o której mowa w tym przepisie. Nie określa on wzorca, według którego kontrola ta ma być dokonana. Okoliczność, że skarżący nie zgadza się z wynikiem sądowej kontroli nie oznacza, iż przepis ten został naruszony. Ponadto, co wymaga podkreślenia, przedmiotem zaskarżenia konkretną skargą kasacyjną było postanowienie Sądu I instancji o odrzuceniu skargi. Formalny charakter tego orzeczenia, stwierdzającego niedopuszczalność wniesienia skargi na Krajową Szkołę Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej, nakazuje potraktowanie, jako istotnych przy przeprowadzaniu oceny kształtującej wynik postępowania kasacyjnego - wyłącznie tylko tych wywodów skargi kasacyjnej, które dotyczą zagadnienia dopuszczalności skargi. Skoro zatem Sąd I instancji nie badał sprawy merytorycznie, nie rozpoznawał żadnych zarzutów skargi i nie orzekał co do istoty sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do rozpoznawania innych zarzutów skargi kasacyjnej, niż związane z dopuszczalnością drogi sądowej. W rozpoznawanej sprawie istota problemu sprowadza się do kwestii dopuszczalności skargi w przedmiocie postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej. Zgodnie z art. 22 ww. ustawy, Krajowa Szkoła Administracji Publicznej, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 2, prowadzi postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie (ust. 1). W celu przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego powoływany jest zespół sprawdzający (ust. 2). W toku postępowania kwalifikacyjnego sprawdza się wiedzę, umiejętności i predyspozycje kierownicze niezbędne do wypełniania zadań służby cywilnej (ust. 3). Wyniki postępowania kwalifikacyjnego wyraża się w punktach (ust. 4). Punkty przyznaje się osobno za wiedzę, umiejętności i predyspozycje kierownicze (ust.5). Ostatecznym wynikiem postępowania kwalifikacyjnego są punkty, o których mowa w ust. 4 i 5 (ust. 6). Ostateczne wyniki postępowania kwalifikacyjnego stanowiące sumy punktów wyższe od minimalnych liczb punktów za wiedzę, umiejętności i predyspozycje kierownicze określone w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów, podlegają uszeregowaniu w porządku malejącym (ust. 7). Ostateczne wyniki postępowania kwalifikacyjnego, o których mowa w ust. 7, publikowane są w Biuletynie (ust. 8). Przepis art. 27 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż mianowań dokonuje się w ramach limitu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 (limit mianowań urzędników w służbie cywilnej na dany rok budżetowy oraz limity i środki finansowe na wynagrodzenia, w tym wynagrodzenie zasadnicze, dodatki specjalne, dodatki służby cywilnej i dodatki zadaniowe oraz szkolenia członków korpusu Służby Cywilnej określa ustawa budżetowa). Zgodnie art. 27 ust. 2 ww. ustawy, Prezes Rady Ministrów dokonuje w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej mianowania pracownika służby cywilnej, który ukończył w danym roku postępowanie kwalifikacyjne z liczbami punktów wyższymi od liczb punktów, o których mowa w art. 22 ust. 7, i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończył Krajową Szkołę Administracji Publicznej. Stosownie do art. 27 ust. 3 tej ustawy, osiągnięcie miejsca uprawniającego do mianowania oznacza uzyskanie w postępowaniu kwalifikacyjnym co najmniej najniższych liczb punktów pozwalających na mianowanie wszystkich osób, które uzyskały te liczby punktów bez konieczności przekroczenia limitu, o którym mowa w art. 6 ust. 1. Ustalenie miejsca uprawniającego do mianowania następuje po uwzględnieniu liczby mianowań absolwentów Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Podkreślenia wymaga, iż żaden z przepisów powołanej ustawy jak i rozporządzenia wykonawczego Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U Nr 13, poz. 82) nie odsyła do stosowania przepisów k.p.a. Oznacza to, iż tryb prowadzenia postępowań kwalifikacyjnych został uregulowany w ustawie i rozporządzeniu wykonawczym w sposób kompleksowy i odmienny od rozwiązań przyjętych w art. 1 pkt 1 k.p.a.. Przedmiotowe postępowanie kwalifikacyjne nie rozstrzyga sprawy indywidualnej, nie jest bowiem postępowaniem konkursowym na określone stanowisko (wówczas mamy do czynienia ze sprawą indywidualną), lecz sprawdzianem wiedzy, umiejętności i predyspozycji kierowniczych pracowników służby cywilnej (art. 22 ust. 2 powołanej ustawy) na potrzeby przyszłych mianowań. Te z kolei dokonywane są przez Prezesa Rady Ministrów nie bezpośrednio na podstawie uzyskanych w postępowaniu kwalifikacyjnym liczby punktów (jest to czynnik jeden z wielu), lecz w oparciu o środki przewidziane na ten cel w ustawie budżetowej (art. 6 ust. 1 ww. ustawy) oraz po ustaleniu liczby mianowań absolwentów KSAP (art. 27 ust. 1 i 3 tej ustawy). Z wyraźniej woli ustawodawcy postępowanie kwalifikacyjne służby cywilnej nie kończy się indywidualnym aktem administracyjnym, decyzją, czy uchwałą. Nie rozstrzyga bowiem indywidualnej sprawy administracyjnej (tzw. aktem woli) i nie ogłasza lub doręcza się aktu administracyjnego stronie, lecz przedstawia stwierdzony stan rzeczy (tzw. akt wiedzy) – wyniki punktowe testów sprawdzanych wg. arkuszy odpowiedzi i kluczy ocen, poprzez publikację w Biuletynie Informacji Publicznej. Dopiero wydawany przez Prezesa Rady Ministrów akt mianowania, poprzedzony procesem rekrutacji, którego częścią jest postępowanie kwalifikacyjne, bądź odmowa mianowania, kształtuje sytuację prawną pracownika służby cywilnej ubiegającego się o przedmiotowe mianowanie. W sprawie będącej przedmiotem skargi kasacyjnej strona podważyła wynik punktowy oceny pracy pisemnej. Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż ocena z pracy pisemnej, którą podważył skarżący, nie jest decyzją administracyjną i nie może być poddana kontroli sądu administracyjnego. Do tego rodzaju czynności – jak ocena wiedzy kandydata - nie będzie mieć także zastosowania podstawa kognicji sądu, określona w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Ocena pracy pisemnej, w postępowaniu, które nie kończy się decyzją, ani innego rodzaju rozstrzygnięciem, do którego miałyby zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, nie stanowi aktu ani czynności z zakresu administracji publicznej. Jest ona wynikiem sprawdzenia wiedzy i umiejętności kandydata dokonanego przez zespół sprawdzający. Tego rodzaju czynności w orzecznictwie sądowym wyłączone były z kognicji sądu administracyjnego. Oprócz powołanego przez Sąd Wojewódzki wyroku NSA z dnia 2 grudnia 1994 r. I S.A. 1636/94 (ONSA z 1995 r. nr 4, poz. 176) wymienić należy z nowszych orzeczeń wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2002 r. I S.A. 2619/01 (nie publikowany), w którym Sąd ten nie uznał charakteru administracyjno-prawnego czynności klasyfikowania i promowania ucznia szkoły publicznej. Z tego względu, zarzut naruszenia art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. w związku z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. i nieuprawnionego odrzucenia skargi przez Sąd I instancji, jest niezasadny. Odnosząc się do kolejnych zarzutów skargi kasacyjnej stwierdzić należy, że na obecnym etapie nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego, iż od samego początku postępowania kwestionował "brak mianowania". Wyjaśnić bowiem należy, iż WSA mając na uwadze stanowisko NSA wyrażone w postanowieniu z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1705/11, zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Pismem z dnia 18 stycznia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie Sądu skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Skarżący określił więc, jakie konkretnie czynności miałyby być przedmiotem kontroli sądu, natomiast wskazanie w skardze kasacyjnej na "brak mianowania", po pierwsze okazało się spóźnione, po drugie jest niewyczerpujące i uniemożliwia ustalenie, co miałoby być przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. W tej sytuacji Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 i art. 134 § 1 P.p.s.a. Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 P.p.s.a. Brak jest również w przedmiotowej sprawie podstaw prawnych do zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. W art. 209 P.p.s.a. przyjęto unormowanie, że wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę (art. 200 P.p.s.a.) oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204 P.p.s.a. Żaden z tych przepisów nie znajduje zastosowania w sytuacji, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie WSA kończące postępowanie w sprawie (por. uchwała NSA z 4 lutego 2008 r., I OPS 4/07). |
| 27 cze 2014, 21:54 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... Data orzeczenia: 2012-08-22 orzeczenie prawomocne
Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Sędziowie Leszek Kamiński /przewodniczący/ Paweł Groński /sprawozdawca/ Włodzimierz Kowalczyk Treść wyniku Odrzucono skargę VII SA/Wa 2578/11 - Postanowienie WSA w Warszawie Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński, , Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant st. ref. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi T. G. na Krajową Szkołę Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie postanawia: I. odrzucić skargę; II. zwrócić skarżącemu T. G. ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie kwotę 200 zł (słownie: dwieście złotych) tytułem uiszczonego wpisu sądowego od skargi. Uzasadnienie W 2009 r. T. G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służb cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. został on drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku ww. postępowaniu. Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi. W odpowiedzi z dnia [...] września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób, które uzyskały wynik minimalnie mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego. T. G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał w wątpliwość pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego. W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie. Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem [...] grudnia 2009 r. Pismem z dnia 21 października 2010 r., T. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na brak mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009 r., pomimo udzielenia prawidłowych odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nieuznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej. W odpowiedzi na skargę Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wniosła o jej odrzucenie, albo oddalenie wraz z zasądzeniem kosztów postępowania. Wskazała, że brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania. Ponadto Krajowa Szkoła Administracji Publicznej nie jest organem uprawnionym do mianowania pracownika służby cywilnej jest tylko jednostką prowadzącą postępowanie kwalifikacyjne w sprawie mianowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 czerwca 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 2354/10 - na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "p.p.s.a." - odrzucił skargę T. G. w przedmiocie braku mianowania na urzędnika służby cywilnej. Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest brak mianowania na urzędnika służby cywilnej przy czym z uzasadnienia skargi oraz pism kierowanych do Szefa Służby Cywilnej oraz Krajowej Szkoły Administracji Publicznej wynika, że skarżący w istocie kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego. Potwierdza to powołanie się przez skarżącego na fakt udzielenia prawidłowych odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. Zdaniem skarżącego doszło do nieuznania przez prowadzącą egzamin - Krajową Szkołę Administracji Publicznej - prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Skutkiem tego był negatywny wynik postępowania kwalifikacyjnego. Odnosząc się do tej kwestii Sąd podkreślił, że ani sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, ani wynik tego postępowania nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd wskazał, że zarówno ustawa o służbie cywilnej, jak i wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, nie przewidują prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w trybie przepisów K.p.a. Dopiero ukończenie w danym roku postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończenie Krajowej Szkoły Administracji Państwowej stanowi podstawę do mianowania (art. 48 ustawy o służbie cywilnej). W tej sytuacji zarówno wynik przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, jak i brak mianowania na urzędnika służby cywilnej nie może być przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Ustalenie powyższych okoliczności wskazuje zatem, że wynik badania dopuszczalności skargi w świetle art. 5 pkt 3 p.p.s.a. jest negatywny, a to z kolei przesądza o braku właściwości sądu administracyjnego w niniejszej sprawie. Od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T. G., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1934/11, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej, uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznawania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. NSA uznał odrzucenie skargi za przedwczesne oraz zarzucił sądowi I instancji niedokonanie w prawidłowy sposób ustalenia przedmiotu wniesionej skargi. Sąd wprawdzie na wstępie przytoczył całą treść art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a., jednak nie wywiódł z tego żadnego wniosku w odniesieniu do przedmiotowej skargi. Zdaniem NSA w świetle zaakcentowanej przez Sąd odrębności spraw o mianowanie na urzędnika służby cywilnej od mianowania na wyższe stanowisko w służbie cywilnej i jednoznacznego ustalenia, że skarżący kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego (choć w sentencji zaskarżonego postanowienia jest to "brak mianowania na urzędnika służby cywilnej"), niezrozumiałe jest oparcie przez Sąd poglądu o braku właściwości sądu administracyjnego na przepisie art. 5 pkt 3 p.p.s.a., który wyłącza właściwość sądów administracyjnych w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej. Sąd pierwszej instancji, przyjmując art. 5 pkt 3 p.p.s.a. za podstawę oceny swojej właściwości do orzekania w przedmiocie skargi T. G., nie wyjaśnił, z jakich względów sprawę "mianowania na urzędnika służby cywilnej" (w tym przypadku - "braku mianowania na urzędnika służby cywilnej)" należy zakwalifikować do kategorii spraw dotyczących "mianowania na stanowisko lub powołania do pełnienia funkcji w administracji publicznej", wyłączonych z mocy art. 5 pkt 3 p.p.s.a. spod właściwości sądów administracyjnych. Mając powyższe na uwadze zawarte w ww. orzeczeniu wytyczne, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku. W odpowiedzi skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Tak więc skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2003r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: ppsa) Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie kierując się stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartym w opisanym wyżej postanowieniu – zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Pismem z dnia 18 stycznia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie Sądu skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Tak więc skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. W tym miejscu należy zaznaczyć, że określenie przedmiotu skargi, w tym przypadku określenie czynności lub aktu oraz wskazanie organu, który podjął czynność lub wydał akt ma podstawowe znaczenie dla oceny dopuszczalności skargi wniesionej do sądu administracyjnego, tak pod względem oceny, czy dany akt lub czynność podlega kontroli sądu administracyjnego, jak i zachowania terminu do wniesienia skargi. Stosownie do art. 3 § 1 ppsa sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Ramy tej kontroli zakreśla przepis art. 3 § 2 tej ustawy stanowiąc, iż kontrola działalności publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na : 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Z mocy art. 3 § 3 w/w ustawy sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których sądową kontrolę przewidują przepisy ustaw szczególnych, a stosownie do art. 4 rozstrzygają również spory kompetencyjne między wymienionymi w tym przepisie organami. Sądy administracyjne są zatem właściwe wyłącznie do rozpatrywania skarg w sprawach określonych w powołanych przepisach. Wskazane regulacje prawne określają właściwość rzeczową sądów administracyjnych w sprawowaniu kontroli nad działalnością organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje (jak wynika z cyt. normy prawnej) w szczególności orzekanie w sprawach skarg na indywidualne akty administracyjne (takie jak decyzje, postanowienia). Wskazać jednak należy, iż w art. 5 ppsa zawarto wyliczenie kategorii spraw w stosunku do których wyłączona jest możliwość zaskarżenia ich do sądu administracyjnego. Zawarta w tym przepisie enumeracja negatywna wyjątków dotyczy wszystkich kategorii skarg, które-w braku takiego wyłączenia-mogłyby być wnoszone w określonych w tym przepisie sprawach. I tak zgodnie z art. 5 pkt. 3 ppsa sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że sąd nie jest uprawniony do dokonywania we własnym zakresie określenia co tak naprawdę stanowi przedmiot skargi. Z uwagi na fakt, że przedmiot skargi nie został określony w skardze, co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w swoim postanowieniu z dnia 12 października 2011r., sygn. akt I OSK 1934/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny wykonując zalecenia NSA wezwał do sprecyzowania przedmiotu skargi. Jednakże również w piśmie z dnia 18 stycznia 2012 r., w ocenie Sądu, skarżący nie wskazał, jako przedmiotu sprawy, żadnego aktu ani czynności będących przejawem władzy organu i podlegających kontroli sądu administracyjnego. Z pism skarżącego wynika jedynie, że skarży wadliwe przeprowadzenie postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie, a dokładniej ocenę uzyskaną w tym postępowaniu w efekcie zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy. Postępowanie kwalifikacyjne, poprzedzające mianowanie w służbie cywilnej, pozostaje poza stosunkiem pracy, ponieważ chodzi w nim jedynie o sprawdzenie kwalifikacji kandydata do mianowania go na określone stanowisko, a nie o mianowanie na to stanowisko. Poprzedza ono powstanie stosunku pracy i kończy się rozstrzygnięciem w postaci ustalenia wyniku konkursu. Kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). Jednakże powyższe przepisy nie przewidują możliwości zaskarżenia wyników postępowania kwalifikacyjnego do sądu administracyjnego. Brak jest więc możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego przez sąd administracyjny, bowiem nie jest to kategoria spraw w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna. Zarówno w literaturze jak i w orzecznictwie podkreśla się natomiast, że o ile kontrolą sądu objęta jest decyzja jako akt stosowania prawa materialnego, to nie stanowi podstawy do kontroli ocena egzaminacyjna, będąca wyłącznym atrybutem egzaminatora - por. wyrok NSA z dnia 2 grudnia 1994r., sygn. akt ISA 1636/94 (ONSA 1995 r. nr 4 poz.176). Mając powyższe na uwadze analiza powołanych powyżej przepisów art. 3 § 2 ppsa nie pozwala na zakwalifikowanie zaskarżonych działań Krajowej Szkoły Administracji Publicznej do żadnej z wymienionych w nim kategorii aktów podlegających zaskarżeniu trybie przepisów ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na mocy art. 58 § 1 pkt 6 ppsa skargę jako niedopuszczalną odrzucił. ------------------------------------------------ ....................., 15.10.2012r. Do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul Gabriela Piotra Boduena 3/5 00-011 Warszawa za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4 00 - 013 Warszawa Strona wnosząca skargę kasacyjną: .................... .................... .................... reprezentowany przez radcę prawnego .................... (ustanowioną do sporządzenia skargi kasacyjnej) Strona przeciwna Krajowa Szkoła Administracji Publicznej ul. Wawelska 56 00-922 Warszawa Sygn. akt Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie : VII SA/Wa 2578/11 Wartość przedmiotu zaskarżenia: 0,00 złotych SKARGA KASACYJNA od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SA/Wa 2578/11) doręczonego w dniu 18.09.2012 roku Na podstawie art. 173 § 1 i art. 175 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), działając na podstawie pełnomocnictwa szczególnego wyłącznie do sporządzenia niniejszej skargi kasacyjnej, w imieniu .................... (pełnomocnictwo w załączeniu), zaskarżam w całości postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SA/Wa 2578/10), doręczone w dniu 18.09.2012r. Na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 § 1 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wnoszę o : 1) uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2) zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam na podstawie art. 174 pkt 2) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwanej dalej p.p.s.a.), naruszenie przepisów prawa postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 58 § 1 pkt 6 ppsa w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. w zw. art. 3 § 1 i § 2 pkt 4) p.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a., w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, polegające na nie wykonaniu prawidłowo obowiązku kontroli legalności i błędnym uznaniu, że w niniejszej sprawie brak jest możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego, bowiem nie jest to kategoria spraw, w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna, podczas gdy poddane kontroli sądu administracyjnego postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej podlegającym kognicji sądów administracyjnych w trybie art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a. jako inna czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień wynikających z przepisów prawa. Uzasadnienie Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SA/Wa 2578/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę .................... przeciwko Krajowa Szkoła Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie na urzędnika służby cywilnej, uznając, że w takiej kategorii spraw droga sądowa jest niedopuszczalna. Z zaskarżonym postanowieniem nie można się zgodzić. Strona Skarżąca podziela stanowisko i ocenę prawną zawartą w uchwale z dnia 29 czerwca 2006r. (sygn. akt III PZP 1/06) gdzie Sąd Najwyższy, przytaczając również postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2001 r. (II SA 3381/00) uznał na gruncie analogicznego przepisu art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. 1999.49.483), że kognicji sądów pracy podane są wyłącznie sprawy o roszczenia ze stosunku pracy. Postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest w przekonaniu Sądu postępowaniem z zakresu administracji publicznej. W niniejszej sprawie WSA w Warszawie, wskutek skutecznej skargi kasacyjnej uwzględnionej postanowieniem NSA z 12.10.2011(1 OSK 1705/11), po raz kolejny odrzucił skargę .................... uznając, że pierwszy etap postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie na urzędnika służby cywilnej, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego, nie podlega kontroli sądu administracyjnego. Zatem, zdaniem WSA, nie jest on uprawniony do kontroli prawidłowości przygotowania, przeprowadzenia i ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego, i to pomimo, że od tego zależy prawidłowość i zgodność z prawem aktu mianowania, podlegającego kognicji sądu administracyjnego. Takie ujęcie niniejszej sprawy jest nie do zaakceptowania na gruncie porządku prawnego wynikającego z zasady państwa prawnego uregulowanej w art. 2 Konstytucji RP. WSA, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi, pomimo wynikającego z art. 134 p.p.s.a. obowiązku rozpatrzenia i oceny całokształtu sprawy, pomimo jednoznacznej treści skargi, która wyraźnie kwestionuje sposób przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego i wadliwe ustalenie wyników egzaminu, uchylił się od jego kontroli, wyciągając wobec Skarżącego niekorzystne skutki prawne, naruszające jego uprawnienia wynikające z przepisów prawa. Skarżący od samego początku kwestionuje „brak mianowania" wynikający z zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy, wskutek czego został pozbawiony jednego punktu, wystarczającego do uzyskania pozytywnego wyniku uprawniającego uzyskania mianowania. Wynika z tego niezbicie, że skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnym ustaleniem wyników postępowania kwalifikacyjnego. W tym zakresie skarga do sądu administracyjnego jest jak najbardziej dopuszczalna albowiem mieści się w zakresie działania administracji publicznej podlegającym kontroli sądowo-administracyjnej. Skarżący zakwestionował sposób oceny pytania dotyczącego bezrobocia strukturalnego, na które udzielił prawidłowej odpowiedz, nie uznanej jednak przez KSAP, jako różniącej się od przygotowanego wzorca. Ocena taka pozbawiła skarżącego jednego punktu potrzebnego do uzyskania minimalnego pułapu punktów z testu wiedzy, koniecznego do uzyskania pozytywnego wyniku z całego egzaminu. Skarżący uzyskał szereg dowodów, ekspertyz, opinii i stanowisk (w tym rządowych), załączonych do skargi, potwierdzających prawidłowość udzielonej przez niego odpowiedzi. Skarga miała zrewidować wynik testu wiedzy i w taki sposób winna zostać oceniona przez WSA w Warszawie. Skarżący domaga się sądowej weryfikacji prawidłowości sprawdzenia poprawności udzielonej przez niego odpowiedzi, celem doprowadzenia do pozytywnej weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego. I w tym znaczeniu doszło do naruszenie przez WSA w Warszawie przepisów prawa procesowe, tj. art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie polegającą na uznaniu, że wynik prowadzonego postępowania kwalifikacyjnego (jako skutek procedury egzaminacyjnej) nie może być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego, podczas gdy postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej podlegającym kognicji Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W szeregu orzeczeń (por. postanowienie NSA z 12.10.201 lr., sygn.. II GSK 1893/11, postanowienie NSA z 11.10.2007r., sygn.. I OSK 1161/07, postanowienie NSA z 22.07.2008r., sygn.. I OSK 450/08, wyrok NSA z 20.01.2010r. sygn. I GSK 982/10) Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie uznawał, że Przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego nie jest wyłącznie decyzja administracyjna, stanowiąca przedmiot zaskarżenia, lecz jest nim takie zespół działań i czynności podjętych przez organ administracji w sprawie zakończonej tą decyzją. Tak zakreślone kompetencje sądu administracyjnego nakładają na ten sąd obowiązek dokonania w konkretnej sprawie oceny całego przebiegu postępowania administracyjnego, wszystkich aktów i czynności wydanych w tym postępowaniu, włącznie z oceną zaskarżonej decyzji i wydanie rozstrzygnięcia stwarzającego taki stan, aby w obrocie prawnym nie istniał i nie funkcjonował żaden akt ani czynność organu administracji publicznej niezgodne z prawem. Tylko taki zakres działania sądu administracyjnego spełnia określony w art. 1 ust. 2 p.u.s.a. wymóg dokonywania kontroli działań organów administracji pod względem zgodności z prawem (cyt. z ostatniego ze wskazanych orzeczeń). Sąd winien dokonać oceny prawidłowości przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w zakresie sprawdzenie kwalifikacji kandydata do mianowania na urzędnika służby cywilnej poprzez weryfikację testu wiedzy i uznanie pytania dotyczącego bezrobocia strukturalnego. Sąd pomimo dyspozycji art. 134 § 1 p.p.s.a. zaniechał weryfikacji zaskarżonej czynności w tym zakresie, co stanowi naruszenie uzasadniające skargę kasacyjną. Tym bardziej, że całokształt wydanych przez WSA w Warszawie, w tej sprawie orzeczeń, tj. w sumie w czterech sprawach o sygn. VII SA/Wa 2577/11, VII SA/Wa 2578/11, VII SAB/Wa 44/12 i VII SAB/Wa 45/12 prowadzi do niedopuszczalnej na gruncie art. 2 Konstytucji RP konkluzji, że sądowo-administracyjna kontrola sprawy Skarżącego, jest całkowicie iluzoryczna albowiem z jednej strony WSA odrzuca skargi na nieprawidłowo przeprowadzony egzamin ( postępowanie kwalifikacyjne) - jako niepoddający się kontroli sądowej, a z drugiej strony oddala skargi na bezczynność mianowania, uznając, że Krajowa Szkoła Adm. Publ. nie dokonuje mianowania, a Szef Służby Cywilnej nie miał podstaw do mianowania, gdyż wynik postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. W ten sposób Skarżący został pozbawiony możliwości ochrony swoich uprawnień do mianowania wynikających z ustawy o służbie cywilnej (art. 3 § 2 pkt 4) p.p.s.a.), albowiem w ramach sądowej kontroli legalności działania administracji publicznej, w żadnej z jego spraw Sąd nie zajął się kontrolą nieprawidłowo przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, od którego zależy mianowanie. Wobec powyższego wnoszę jak na wstępie. ----------------------------------------------------- Warszawa, dnia 29 listopada 2012 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie ul. G. P. Boduena 3/5, 00-011 Warszawa za pośrednictwem: Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa Skarżący: .................... .................... .................... Strona postępowania: Krajowa Szkoła Administracji Publicznej ul. Wawelska 56, 00-922 Warszawa reprezentowana przez adw. Jolantę Kowalczyk - Wawrzkiewicz Kancelaria Adwokacka Jolanta Kowalczyk - Wawrzkiewicz ul. Hoża 86, lok. 5, 00-682 Warszawa Odpowiedź na skargę kasacyjną od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r.5 sygn. akt VII SA/Wa 2578/11 Działając w imieniu strony postępowania Krajowej Szkoły Administracji Publicznej na mocy pełnomocnictwa - odpis w aktach sprawy - składam odpowiedź na skargę kasacyjną .................... od postanowienia Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2578/11, doręczoną w dniu 21 listopada 2012 r. wnoszę o oddalenie skargi kasacyjnej w całości. Uzasadnienie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2578/11, postanowił odrzucić skargę .................... z dnia 21 października 2010 r. w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla urzędnika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Postanowieniem tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skarżący nie wskazał, jako przedmiotu sprawy, żadnego aktu, ani czynności będącej przejawem władzy organu i podlegających kontroli sądu administracyjnego. Ponadto, Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie zauważył, że kwestie zasad przeprowadzania kwalifikacyjnego regulują przepisy ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r., Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r., Nr 218, poz. 1695). Przepisy te zaś nie przewidują możliwości zaskarżenia wyników postępowania kwalifikacyjnego do sądu administracyjnego. Mając na uwadze ten stan rzeczy, jak i przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. 2012 r. poz. 270 - dalej p.p.s.a.), Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że niemożliwe jest zakwalifikowanie zaskarżonych działań Krajowej Szkoły Administracji Publicznej do kategorii podlegającej zaskarżeniu w trybie przepisów tej właśnie ustawy. Skarżący zaskarżył postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r. w całości. We wniesionej skardze kasacyjnej, zarzucił mu naruszenie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i § 2 pkt 4) p.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. 2002 r. Nr 153 poz. 1269 z poź. zm.). Takie naruszenie przepisów postępowania, według skarżącego, miało wpływ na wynik sprawy i miało polegać na "niewykonaniu prawidłowo obowiązku kontroli i legalności i błędnym uznaniu, że w niniejszej sprawie brak jest możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego, bowiem nie jest to kategoria spraw, w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna, podczas gdy poddanie kontroli sądu administracyjnego postępowanie {kwalifikacyjne jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej podlegającym kognicji sądów administracyjnych w trybie art. 3 § 2 pkt. 4) p.p.s.a jako inna czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień wynikających z przepisów". Skarżący wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a także zasądzenie na Jego rzecz kosztów postępowania. Skarga kasacyjna, powinna zostać oddalona, gdyż jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, a zaskarżone postanowienie odpowiada prawu. Należy zgodzić się z przyjętym w skarżonym postanowieniu stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, sprowadzającym się do stwierdzenia, że skarżący nie wskazał precyzyjnie przedmiotu skargi, która to skarga mogłaby podlegać rozpoznaniu przez sąd administracyjny. Ponadto, w oparciu o przepisy prawa regulujące kwestię przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego poprzedzającego mianowanie w służbie cywilnej, brak jest możliwości do dokonania przez sąd administracyjny weryfikacji tego postępowania. Stąd też to postępowanie kwalifikacyjne nie należy do kategorii spraw, w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna. Przechodząc do podniesionych w skardze kasacyjnej naruszeń postępowania procesowego mających istotny wpływ na wynik sprawy, należy uznać, że są one chybione. W przypadku zarzutu naruszenia przez przedmiotowe postanowienie art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, będącego przepisem ustrojowym, zauważyć należy, że nie został on powiązany przez skarżącego z zarzutem naruszenia przez Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie prawa procesowego. Wykazanie zaś takiego związku wydaje się konieczne w oparciu o przepis art. 174 pkt 2 p.p.s.a., będący podstawą pozwalającą na wniesienie skargi kasacyjnej. Ponadto, podnosząc zarzut naruszenia art. 2 Konstytucji, skarżący nie wskazał dokładnie na czym miałoby polegać działanie sądu pierwszej instancji, które to działanie stałoby w sprzeczności z "demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej". W tym przypadku należy stwierdzić, tak jak uczynił to Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia 8 września 2004 r., sygn. FSK 363/04, że podniesienie zarzutów skargi kasacyjnej polegające na odwołaniu się do ogólnikowych twierdzeń o naruszeniu norm konstytucyjnych, bez podania, kto je naruszył, w jakim postępowaniu i w jaki konkretnie sposób, uniemożliwia jakąkolwiek kontrolę zaskarżonego orzeczenia. Odnośnie zarzutu naruszenia art. 3 § 2 p.p.s.a., który to przepis określa ramy kontroli działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, należy stwierdzić, że Wojewódzki Sąd Administracyjny dokonał prawidłowych ustaleń w tym zakresie. Zakres kognicji sądów administracyjnych nie obejmuje postępowania kwalifikacyjnego poprzedzającego mianowanie w służbie cywilnej. Stąd też postanowienie oddalające skargę w przedmiotowej sprawie jest właściwe, szczególnie wobec niesprecyzowania przez skarżącego, jako przedmiotu sprawy, żadnego aktu ani czynności będącej przejawem władz organu i podlegających kontroli sądu administracyjnego. Chybiony jest również zarzut naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a., który to przepis nakłada na sąd obowiązek rozstrzygania w granicach danej sprawy. Artykuł ten wyznacza sądowi sferę, która ma zostać zbadana i oceniona przez sąd po przyjęciu danej skargi do rozpoznania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w niniejszej sprawie stwierdził, że skargę należy odrzucić. Oznacza to niemożność przyjęcia skargi przez Sąd do merytorycznego rozpoznania i rozstrzygnięcia samego aspektu, którego zbadania domagał się skarżący. Stąd też Sąd nie przystąpiwszy do merytorycznej oceny skargi, nie mógł zastosować art. 134 § 1 p.p.s.a Nie sposób odnieść się w odpowiedzi na skargę kasacyjną do pozostałych zarzutów wysnutych przez skarżącego pod adresem postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 sierpnia 2012 r. Skarżący zarzucając wydanemu postępowaniu naruszenie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., art. 3 § 1 p.p.s.a., art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. -;Prawo o ustroju sądów administracyjnych nie podaje w uzasadnieniu swojej skargi, na czym konkretnie miałyby polegać naruszenia tych poszczególnych przepisów prawa. Prawidłowe skonstruowanie zarzutu naruszenia prawa procesowego, o którym mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. będącego przesłanką do wniesienia skargi kasacyjnej wymaga, aby wskazano w skardze tej na czym polega błąd, który zarzuca się sądowi pierwszej instancji. Konieczne jest także sprecyzowanie, jaki istotny wpływ uchybienie to mogło mieć na wynik sprawy. W skardze kasacyjnej nie wystarczające jest samo przytoczenie przepisu ustawy stanowiącego podstawę kasacji. Ogólnikowe nakreślenie zarzutów kasacyjnych jest niedopuszczalne i nie może być przedmiotem analizy przez sąd. Skarga kasacyjna, jako pismo o sformalizowanej strukturze, winna być tak zredagowana, i aby nie stwarzała wątpliwości interpretacyjnych. Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 10 grudnia 2010 r., sygn. II FSK 1384/2009, art. 176 p.p.s.a. nakłada na skarżącego obowiązek przytoczenia w skardze kasacyjnej zarówno podstaw kasacyjnych, jak i ich uzasadnienia. W przypadku niesprecyzowania podnoszonych w skardze kasacyjnej zarzutów poprzez wyraźne wskazanie, jaki istotny wpływ miały one na wynik sprawy, zarzuty te, oparte na naruszeniu przepisów postępowania, należy uznać za wadliwe. Podobne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z dnia z dnia 15 marca 2004 r., sygn. FSK 258/2004, gdzie przyjął, że z art. 176 p.p.s.a jednoznacznie wynika, że to autor skargi ma przytoczyć podstawy kasacyjne i uzasadnić je (...). Skarżący ma wskazać, jaki konkretny przepis prawa materialnego został naruszony przez orzekający sąd i na czym -jego zdaniem -polegała błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie tego przepisu przez ten sąd. Podobnie jeśli chodzi o naruszenie prawa procesowego. Sąd jednoznacznie tu określa, iż do obowiązków skarżącego należy obowiązek przytoczenia podstawy kasacyjnej i jej uzasadnienia. Jako, że w przedmiotowej sprawie skarżący podnosi zarzuty naruszenia art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., art. 3 § 1 p.p.s.a., art. 141 § 4 p.p.s.a. i art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, bez wskazania na czym to naruszenie polegało oraz jaki mogło mieć wpływ na wynik sprawy, to w tym zakresie Jego skargę należy postrzegać jako pozorną. W skardze kasacyjnej złożonej w przedmiotowej sprawie wskazując na przytoczone wyżej naruszenia prawa procesowego, nie skonkretyzowano jednak na czym te naruszenia polegały. Tym samym nie wykazano, iż mogły mieć one istotny wpływ na wynik sprawy. Bez dokładnego wskazania na istotny wpływ uchybienia procesowego sądu na wynik konkretnej sprawy, zarówno sąd, jak i strona uprawniona do wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną, nie jest w stanie odnieść się w sposób merytoryczny do podniesionych przez skarżącego zarzutów, gdyż te nie są prawidłowo skonstruowane. Mając na uwadze wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 stycznia 2005 r., sygn. GSK 1335/2004, należy przyjąć, że skarga kasacyjna w zakresie, w którym dotyczy poniesionych, ale nieuzasadnionych zarzutów, w ogóle nie spełnia wymagań materialnych skargi kasacyjnej ponieważ nie zostały one w ogóle, uzasadnione i sprecyzowane. Zaś sposób sformułowania tych zarzutów, które zostały przez skarżącego uzasadnione wyraźnie wskazuje na to, że skarżący w istocie kwestionuje ustalenia faktyczne, jakie składały się na negatywnie zakończony proces kwalifikacyjny dla urzędnika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie, a nie wadliwe zastosowanie przepisów prawa procesowego. Uzasadnienie skargi kasacyjnej świadczy bowiem o tym, że zdaniem skarżącego stan faktyczny jest inny, niż zostało to przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Zresztą i sam skarżący bezpośrednio stwierdza w skardze kasacyjnej, iż kwestionuje stan faktyczny, którego dotyczy pierwotna skarga wniesiona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. W rzeczywistości skarga kasacyjna jest próbą podważenia negatywnego dla skarżącego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, a nie merytorycznym środkiem odwoławczym opartym na faktycznych przesłankach ujętych w art. 174 p.p.s.a. Wskazując na powyższe okoliczności wnoszę jak we wstępie. --------------------------------------------- I OSK 2899/12 - Postanowienie NSA Data orzeczenia 2012-12-19 orzeczenie prawomocne Sąd Naczelny Sąd Administracyjny Sędziowie Małgorzata Pocztarek /przewodniczący sprawozdawca/ VII SA/Wa 2578/11 - Postanowienie WSA w Warszawie z 2012-08-22 Treść wyniku Oddalono skargę kasacyjną Sentencja Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T.G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2578/11 o odrzuceniu skargi T.G. na Krajową Szkołę Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie postanawia: oddalić skargę kasacyjną. Uzasadnienie Postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2578/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę T.G. na Krajową Szkołę Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że w 2009 r. T.G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. został on drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku w w/w. postępowaniu. Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi. W odpowiedzi z dnia 8 września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób, które uzyskały wynik minimalny mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego. T.G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał w wątpliwość pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego. W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie. Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2009 r. Pismem z dnia 21 października 2010 r., T.G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na brak mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009 r., pomimo udzielenia prawidłowych odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nieuznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej. W odpowiedzi na skargę Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wniosła o jej odrzucenie, albo oddalenie wraz z zasądzeniem kosztów postępowania. Wskazała, że brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania. Ponadto Krajowa Szkoła Administracji Publicznej nie jest organem uprawnionym do mianowania pracownika służby cywilnej jest tylko jednostką prowadzącą postępowanie kwalifikacyjne w sprawie mianowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 czerwca 2011 r. sygn. akt VII SA/Wa 2354/10 - na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej "p.p.s.a." - odrzucił skargę T.G. w przedmiocie braku mianowania na urzędnika służby cywilnej. Sąd uznał, że w rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest brak mianowania na urzędnika służby cywilnej przy czym z uzasadnienia skargi oraz pism kierowanych do Szefa Służby Cywilnej oraz Krajowej Szkoły Administracji Publicznej wynika, że skarżący w istocie kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego. Potwierdza to powołanie się przez skarżącego na fakt udzielenia prawidłowych odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. Zdaniem skarżącego doszło do nieuznania przez prowadzącą egzamin - Krajową Szkołę Administracji Publicznej - prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Skutkiem tego był negatywny wynik postępowania kwalifikacyjnego. Odnosząc się do tej kwestii Sąd podkreślił, że ani sposób przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, ani wynik tego postępowania nie są decyzjami administracyjnymi w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego. Sąd wskazał, że zarówno ustawa o służbie cywilnej, jak i wydane na jej podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, nie przewidują prowadzenia postępowania kwalifikacyjnego w trybie przepisów K.p.a. Dopiero ukończenie w danym roku postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończenie Krajowej Szkoły Administracji Państwowej stanowi podstawę do mianowania (art. 48 ustawy o służbie cywilnej). W tej sytuacji zarówno wynik przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego, jak i brak mianowania na urzędnika służby cywilnej nie może być przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Ustalenie powyższych okoliczności wskazuje zatem, że wynik badania dopuszczalności skargi w świetle art. 5 pkt 3 p.p.s.a. jest negatywny, a to z kolei przesądza o braku właściwości sądu administracyjnego w niniejszej sprawie. Od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T.G., reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł skargę kasacyjną. Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1934/11, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej, uchylił zaskarżone postanowienie i przekazał sprawę do ponownego rozpoznawania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. NSA uznał odrzucenie skargi za przedwczesne oraz zarzucił sądowi I instancji niedokonanie w prawidłowy sposób ustalenia przedmiotu wniesionej skargi. Sąd wprawdzie na wstępie przytoczył całą treść art. 3 § 1 i § 2 p.p.s.a., jednak nie wywiódł z tego żadnego wniosku w odniesieniu do przedmiotowej skargi. Zdaniem NSA w świetle zaakcentowanej przez Sąd odrębności spraw o mianowanie na urzędnika służby cywilnej od mianowania na wyższe stanowisko w służbie cywilnej i jednoznacznego ustalenia, że skarżący kwestionuje wynik postępowania kwalifikacyjnego (choć w sentencji zaskarżonego postanowienia jest to "brak mianowania na urzędnika służby cywilnej"), niezrozumiałe jest oparcie przez Sąd poglądu o braku właściwości sądu administracyjnego na przepisie art. 5 pkt 3 p.p.s.a., który wyłącza właściwość sądów administracyjnych w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powołania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej. Sąd pierwszej instancji, przyjmując art. 5 pkt 3 p.p.s.a. za podstawę oceny swojej właściwości do orzekania w przedmiocie skargi T.G., nie wyjaśnił, z jakich względów sprawę "mianowania na urzędnika służby cywilnej" (w tym przypadku - "braku mianowania na urzędnika służby cywilnej)" należy zakwalifikować do kategorii spraw dotyczących "mianowania na stanowisko lub powołania do pełnienia funkcji w administracji publicznej", wyłączonych z mocy art. 5 pkt 3 p.p.s.a. spod właściwości sądów administracyjnych. Następnie Sąd I instancji wskazał, iż zgodnie z dyspozycją przepisu art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2003r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 (dalej: P.p.s.a.) Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie kierując się stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego zawartym w opisanym wyżej postanowieniu – zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Pismem z dnia 18 stycznia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie Sądu skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Tak więc Sąd uznał, iż skarżący kwestionuje prawidłowość pierwszego etapu postępowania kwalifikacyjnego, w toku którego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. Sąd I instancji przypomniał, że określenie przedmiotu skargi, w tym przypadku określenie czynności lub aktu oraz wskazanie organu, który podjął czynność lub wydał akt ma podstawowe znaczenie dla oceny dopuszczalności skargi wniesionej do sądu administracyjnego, tak pod względem oceny, czy dany akt lub czynność podlega kontroli sądu administracyjnego, jak i zachowania terminu do wniesienia skargi. Wskazał, że stosownie do art. 3 § 1 P.p.s.a. sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Ramy tej kontroli zakreśla przepis art. 3 § 2 tej ustawy stanowiąc, iż kontrola działalności publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na : 1) decyzje administracyjne; 2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; 3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; 4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach; 5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej; 6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej; 7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego; 8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a. Sądy administracyjne są zatem właściwe wyłącznie do rozpatrywania skarg w sprawach określonych w powołanych przepisach. Wskazane regulacje prawne określają właściwość rzeczową sądów administracyjnych w sprawowaniu kontroli nad działalnością organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje (jak wynika z cyt. normy prawnej) w szczególności orzekanie w sprawach skarg na indywidualne akty administracyjne (takie jak decyzje, postanowienia). Ponadto Sąd I instancji wskazał, iż w art. 5 P.p.s.a. zawarto wyliczenie kategorii spraw w stosunku do których wyłączona jest możliwość zaskarżenia ich do sądu administracyjnego. Zawarta w tym przepisie enumeracja negatywna wyjątków dotyczy wszystkich kategorii skarg, które-w braku takiego wyłączenia-mogłyby być wnoszone w określonych w tym przepisie sprawach. I tak zgodnie z art. 5 pkt 3 P.p.s.a. sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Sąd I instancji wyjaśnił, że nie jest uprawniony do dokonywania we własnym zakresie określenia co tak naprawdę stanowi przedmiot skargi. Z uwagi na fakt, że przedmiot skargi nie został określony w skardze, co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w swoim postanowieniu z dnia 12 października 2011r., sygn. akt I OSK 1934/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny wykonując zalecenia NSA wezwał do sprecyzowania przedmiotu skargi. Jednakże również w piśmie z dnia 18 stycznia 2012 r., w ocenie Sądu, skarżący nie wskazał, jako przedmiotu sprawy, żadnego aktu ani czynności będących przejawem władzy organu i podlegających kontroli sądu administracyjnego. Z pism skarżącego wynika jedynie, że skarży wadliwe przeprowadzenie postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie, a dokładniej ocenę uzyskaną w tym postępowaniu w efekcie zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy. Postępowanie kwalifikacyjne, poprzedzające mianowanie w służbie cywilnej, pozostaje poza stosunkiem pracy, ponieważ chodzi w nim jedynie o sprawdzenie kwalifikacji kandydata do mianowania go na określone stanowisko, a nie o mianowanie na to stanowisko. Poprzedza ono powstanie stosunku pracy i kończy się rozstrzygnięciem w postaci ustalenia wyniku konkursu. Kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). Jednakże powyższe przepisy nie przewidują możliwości zaskarżenia wyników postępowania kwalifikacyjnego do sądu administracyjnego. Brak jest więc możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego przez sąd administracyjny, bowiem nie jest to kategoria spraw w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna. W tym stanie rzeczy, uznając skargę za niedopuszczalną i podlegającą odrzuceniu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. skargę odrzucił. Skargę kasacyjną od powyższego postanowienia wniósł T.G., zaskarżając go w całości zarzucił Sądowi I instancji naruszenie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i § 2 pkt 4 P.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 P.p.s.a. w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, polegające na nie wykonaniu prawidłowo obowiązku kontroli legalności i błędnym uznaniu, że w niniejszej sprawie brak jest możliwości dokonywania weryfikacji wyników postępowania kwalifikacyjnego, bowiem nie jest to kategoria spraw, w których kontrola sądu administracyjnego jest dopuszczalna, podczas gdy poddane kontroli sądu administracyjnego postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej podlegającym kontroli sądów administracyjnych w trybie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. jako inna czynność z zakresu administracji publicznej dotycząca uprawnień wynikających z przepisów prawa. W konkluzji skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniesiono m. in., że WSA nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi, pomimo wynikającego z art. 134 § 1 P.p.s.a. obowiązku rozpatrzenia i oceny całokształtu sprawy, pomimo jednoznacznej treści skargi, która wyraźnie kwestionuje sposób przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego, uchylił się od jego kontroli. Skarżący od samego początku kwestionuje "brak mianowania" wynikający z błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy, wskutek czego został pozbawiony jednego punktu, wystarczającego do uzyskania pozytywnego wyniku uprawniającego uzyskanie mianowania. W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Zgodnie z art. 174 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, rozpoznaje on sprawę w granicach tej skargi biorąc z urzędu jedynie pod uwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują przesłanki nieważności określone w art. 183 § 2 tej ustawy, zatem Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. Podkreślić w tym miejscu należy, że zakres działania sądów administracyjnych na podstawie powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, został ukształtowany szeroko, obejmując praktycznie całokształt działalności administracji publicznej. Podstawowym kryterium, które określa i statuuje kognicję sądów administracyjnych do kontroli rozstrzygnięć administracyjnych jest rodzaj i charakter prawnej formy działania administracji publicznej wyznaczony przez art. 3 § 2 wskazanej ustawy. Przepis ten enumeratywnie wymienia akty jak i czynności z zakresu administracji publicznej, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego. Przechodząc do oceny zasadności zarzutów skargi kasacyjnej, dotyczących naruszenia art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w zw. z art. 3 § 1 i § 2 pkt 4 P.p.s.a. w zw. z art. 2 Konstytucji RP w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 P.p.s.a., skarga kasacyjna, jak to już wskazano, upatruje je w błędnym przyjęciu, że poddane kontroli sądu postępowanie kwalifikacyjne nie jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej w trybie pkt 4 art. 3 § 2 P.p.s.a. Przechodząc do rozpoznania zarzutów skargi kasacyjnej należy wskazać, iż art. 1 P.u.s.a. wskazuje w szczególności, że sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, która jest sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Art. 3 § 1 i § 2 P.p.s.a. określają następnie zakres tej kontroli. Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył tych przepisów, ponieważ dokonał kontroli administracji publicznej rozpoznając skargę T.G.. Wskazać bowiem należy, iż art. 3 § 1 P.p.s.a. jest przepisem kompetencyjnym, a jego naruszenie ma miejsce w sytuacji, gdy sąd uchyla się od obowiązku dokonania kontroli o której mowa w tym przepisie. Nie określa on wzorca, według którego kontrola ta ma być dokonana. Okoliczność, że skarżący nie zgadza się z wynikiem sądowej kontroli nie oznacza, iż przepis ten został naruszony. Ponadto, co wymaga podkreślenia, przedmiotem zaskarżenia konkretną skargą kasacyjną było postanowienie Sądu I instancji o odrzuceniu skargi. Formalny charakter tego orzeczenia, stwierdzającego niedopuszczalność wniesienia skargi na Krajową Szkołę Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej, nakazuje potraktowanie, jako istotnych przy przeprowadzaniu oceny kształtującej wynik postępowania kasacyjnego - wyłącznie tylko tych wywodów skargi kasacyjnej, które dotyczą zagadnienia dopuszczalności skargi. Skoro zatem Sąd I instancji nie badał sprawy merytorycznie, nie rozpoznawał żadnych zarzutów skargi i nie orzekał co do istoty sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny nie jest uprawniony do rozpoznawania innych zarzutów skargi kasacyjnej, niż związane z dopuszczalnością drogi sądowej. W rozpoznawanej sprawie istota problemu sprowadza się do kwestii dopuszczalności skargi w przedmiocie postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej. Zgodnie z art. 22 ww. ustawy, Krajowa Szkoła Administracji Publicznej, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 2, prowadzi postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie (ust. 1). W celu przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego powoływany jest zespół sprawdzający (ust. 2). W toku postępowania kwalifikacyjnego sprawdza się wiedzę, umiejętności i predyspozycje kierownicze niezbędne do wypełniania zadań służby cywilnej (ust. 3). Wyniki postępowania kwalifikacyjnego wyraża się w punktach (ust. 4). Punkty przyznaje się osobno za wiedzę, umiejętności i predyspozycje kierownicze (ust.5). Ostatecznym wynikiem postępowania kwalifikacyjnego są punkty, o których mowa w ust. 4 i 5 (ust. 6). Ostateczne wyniki postępowania kwalifikacyjnego stanowiące sumy punktów wyższe od minimalnych liczb punktów za wiedzę, umiejętności i predyspozycje kierownicze określone w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów, podlegają uszeregowaniu w porządku malejącym (ust. 7). Ostateczne wyniki postępowania kwalifikacyjnego, o których mowa w ust. 7, publikowane są w Biuletynie (ust. 8). Przepis art. 27 ust. 1 powołanej ustawy stanowi, iż mianowań dokonuje się w ramach limitu, o którym mowa w art. 6 ust. 1 (limit mianowań urzędników w służbie cywilnej na dany rok budżetowy oraz limity i środki finansowe na wynagrodzenia, w tym wynagrodzenie zasadnicze, dodatki specjalne, dodatki służby cywilnej i dodatki zadaniowe oraz szkolenia członków korpusu Służby Cywilnej określa ustawa budżetowa). Zgodnie art. 27 ust. 2 ww. ustawy, Prezes Rady Ministrów dokonuje w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej mianowania pracownika służby cywilnej, który ukończył w danym roku postępowanie kwalifikacyjne z liczbami punktów wyższymi od liczb punktów, o których mowa w art. 22 ust. 7, i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończył Krajową Szkołę Administracji Publicznej. Stosownie do art. 27 ust. 3 tej ustawy, osiągnięcie miejsca uprawniającego do mianowania oznacza uzyskanie w postępowaniu kwalifikacyjnym co najmniej najniższych liczb punktów pozwalających na mianowanie wszystkich osób, które uzyskały te liczby punktów bez konieczności przekroczenia limitu, o którym mowa w art. 6 ust. 1. Ustalenie miejsca uprawniającego do mianowania następuje po uwzględnieniu liczby mianowań absolwentów Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Podkreślenia wymaga, iż żaden z przepisów powołanej ustawy jak i rozporządzenia wykonawczego Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U Nr 13, poz. 82) nie odsyła do stosowania przepisów k.p.a. Oznacza to, iż tryb prowadzenia postępowań kwalifikacyjnych został uregulowany w ustawie i rozporządzeniu wykonawczym w sposób kompleksowy i odmienny od rozwiązań przyjętych w art. 1 pkt 1 k.p.a.. Przedmiotowe postępowanie kwalifikacyjne nie rozstrzyga sprawy indywidualnej, nie jest bowiem postępowaniem konkursowym na określone stanowisko (wówczas mamy do czynienia ze sprawą indywidualną), lecz sprawdzianem wiedzy, umiejętności i predyspozycji kierowniczych pracowników służby cywilnej (art. 22 ust. 2 powołanej ustawy) na potrzeby przyszłych mianowań. Te z kolei dokonywane są przez Prezesa Rady Ministrów nie bezpośrednio na podstawie uzyskanych w postępowaniu kwalifikacyjnym liczby punktów (jest to czynnik jeden z wielu), lecz w oparciu o środki przewidziane na ten cel w ustawie budżetowej (art. 6 ust. 1 ww. ustawy) oraz po ustaleniu liczby mianowań absolwentów KSAP (art. 27 ust. 1 i 3 tej ustawy). Z wyraźniej woli ustawodawcy postępowanie kwalifikacyjne służby cywilnej nie kończy się indywidualnym aktem administracyjnym, decyzją, czy uchwałą. Nie rozstrzyga bowiem indywidualnej sprawy administracyjnej (tzw. aktem woli) i nie ogłasza lub doręcza się aktu administracyjnego stronie, lecz przedstawia stwierdzony stan rzeczy (tzw. akt wiedzy) – wyniki punktowe testów sprawdzanych wg. arkuszy odpowiedzi i kluczy ocen, poprzez publikację w Biuletynie Informacji Publicznej. Dopiero wydawany przez Prezesa Rady Ministrów akt mianowania, poprzedzony procesem rekrutacji, którego częścią jest postępowanie kwalifikacyjne, bądź odmowa mianowania, kształtuje sytuację prawną pracownika służby cywilnej ubiegającego się o przedmiotowe mianowanie. W sprawie będącej przedmiotem skargi kasacyjnej strona podważyła wynik punktowy oceny pracy pisemnej. Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż ocena z pracy pisemnej, którą podważył skarżący, nie jest decyzją administracyjną i nie może być poddana kontroli sądu administracyjnego. Do tego rodzaju czynności – jak ocena wiedzy kandydata - nie będzie mieć także zastosowania podstawa kognicji sądu, określona w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Ocena pracy pisemnej, w postępowaniu, które nie kończy się decyzją, ani innego rodzaju rozstrzygnięciem, do którego miałyby zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego , nie stanowi aktu ani czynności z zakresu administracji publicznej. Jest ona wynikiem sprawdzenia wiedzy i umiejętności kandydata dokonanego przez zespół sprawdzający. Tego rodzaju czynności w orzecznictwie sądowym wyłączone były z kognicji sądu administracyjnego. Oprócz powołanego przez Sąd Wojewódzki wyroku NSA z dnia 2 grudnia 1994 r. I S.A. 1636/94 (ONSA z 1995 r. nr 4, poz. 176) wymienić należy z nowszych orzeczeń wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2002 r. I S.A. 2619/01 (nie publikowany), w którym Sąd ten nie uznał charakteru administracyjno-prawnego czynności klasyfikowania i promowania ucznia szkoły publicznej. Z tego względu, zarzut naruszenia art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. w związku z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. i nieuprawnionego odrzucenia skargi przez Sąd I instancji, jest niezasadny. Odnosząc się do kolejnych zarzutów skargi kasacyjnej stwierdzić należy, że na obecnym etapie nieuprawnione jest twierdzenie skarżącego, iż od samego początku postępowania kwestionował "brak mianowania". Wyjaśnić bowiem należy, iż WSA mając na uwadze stanowisko NSA wyrażone w postanowieniu z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1934/11, zarządzeniem z dnia 2 stycznia 2012 r. wezwał skarżącego do usunięcia braków formalnych skargi z dnia 21 października 2010 r. poprzez wskazanie numeru i daty zaskarżonego aktu (decyzji, postanowienia, innego aktu) lub zaskarżonej czynności, ewentualnie poprzez wskazanie, jakiej decyzji, postanowienia, ewentualne innego aktu organ nie wydał lub jakiej czynności nie podjął, pomimo ciążącego na nim obowiązku w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi. Pismem z dnia 18 stycznia 2012 r., stanowiącym odpowiedź na powyższe wezwanie Sądu skarżący wskazał, że kwestionuje wadliwość przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Skarżący określił więc, jakie konkretnie czynności miałyby być przedmiotem kontroli sądu, natomiast wskazanie w skardze kasacyjnej na "brak mianowania", po pierwsze okazało się spóźnione, po drugie jest niewyczerpujące i uniemożliwia ustalenie, co miałoby być przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej. W tej sytuacji Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 i art. 134 § 1 P.p.s.a. Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 184 P.p.s.a. Brak jest również w przedmiotowej sprawie podstaw prawnych do zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. W art. 209 P.p.s.a. przyjęto unormowanie, że wniosek strony o zwrot kosztów sąd rozstrzyga w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę (art. 200 P.p.s.a.) oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201, art. 203 i art. 204 P.p.s.a. Żaden z tych przepisów nie znajduje zastosowania w sytuacji, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie WSA kończące postępowanie w sprawie (por. uchwała NSA z 4 lutego 2008 r., I OPS 4/07). |
| 27 cze 2014, 21:57 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... VII SAB/Wa 45/12 - Wyrok WSA w Warszawie
Data orzeczenia 2012-08-22 orzeczenie prawomocne Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Sędziowie Leszek Kamiński /przewodniczący/ Paweł Groński /sprawozdawca/ Włodzimierz Kowalczyk Treść wyniku Oddalono skargę Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński, , Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant st. ref. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi T.G. na bezczynność Krajowej Szkoły Administracji Publicznej w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej skargę oddala. Uzasadnienie W 2009 r. T. G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służb cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. T. G. został drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku ww. postępowaniu. Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi. W odpowiedzi z dnia 8 września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób które uzyskały wynik minimalnie mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego. T. G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał wątpliwości pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego. W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie. Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem [...] grudnia 2009 r. Pismem z dnia 21 października 2010r., T. G. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a następnie doprecyzował ją pismem z dnia 18 stycznia 2012 r. Ze skargi wynika, że T. G. skarży bezczynność Krajowej Szkoły Administracji Publicznej polegającą na braku mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009r., pomimo spełnienia przesłanek do mianowania, w skutek błędnej oceny przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego. Skarżący wskazał, że udzielił prawidłowe odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nie uznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej. W odpowiedzi na skargę Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wniosła o jej odrzucenie, albo oddalenie wraz z zasądzeniem kosztów postępowania. Wskazała, że brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania. Ponadto Krajowa Szkoła Administracji Publicznej nie jest organem uprawnionym do mianowania pracownika służby cywilnej jest tylko jednostką prowadzącą postępowanie kwalifikacyjne w sprawie mianowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Rozpoznając sprawę sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada, czy przedmiot skargi podlega kontroli tego sądu. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne został określony w ustawie z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.), zgodnie z którą sądy administracyjne w zakresie swej właściwości sprawują kontrolę pod względem legalności, to jest zgodności z prawem, działań lub zaniechań organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne ma charakter ograniczony, co oznacza, że objęte są nią jedynie działania administracyjne enumeratywnie wskazane w ustawie. Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Skarga na bezczynność ma na celu spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu czy dokonania czynności. Jednak skarga na bezczynność organu dopuszczalna jest tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego, wobec czego nie każda sprawa dotycząca bezczynności organu podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny. Model sądownictwa w Polsce został zdefiniowany w Konstytucji RP. Budując konstytucyjny system wymiaru sprawiedliwości w art. 177 Konstytucja przyjmuje domniemanie właściwości sądów powszechnych, stanowiąc "Sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów". Granice tego domniemania wyznacza art. 184 Konstytucji, który reguluje właściwość sądów administracyjnych, stanowiąc "Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej". Szczegółowy katalog spraw podlegających kognicji sądów administracyjnych został określony w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270), dalej "ppsa, a konkretnie w art. 3 i 4 ppsa. Wskazać jednak należy, iż w art. 5 ppsa zawarto wyliczenie kategorii spraw w stosunku do których wyłączona jest możliwość zaskarżenia ich do sądu administracyjnego. Zawarta w tym przepisie enumeracja negatywna wyjątków dotyczy wszystkich kategorii skarg, które-w braku takiego wyłączenia-mogłyby być wnoszone w określonych w tym przepisie sprawach. I tak zgodnie z art. 5 pkt. 3 ppsa sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Oznacza to, że w sprawach skarg dotyczących mianowania, sąd administracyjny, w ramach badania swojej właściwości, powinien rozstrzygnąć, czy z przepisów, na które powołuje się skarżący, wynika obowiązek mianowania. Tylko negatywna odpowiedź na to pytanie uzasadnia odrzucenie skargi. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w tej sprawie sąd administracyjny jest właściwy. W rozpatrywanej sprawie skarżący skarży bezczynność Krajowej Szkoły Administracji Publicznej polegającą na braku mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej, po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej. Kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). W przypadku uzyskania pozytywnego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym, z miejscem uprawniającym do mianowania w ramach ustalonego limitu miejsc, kandydat na urzędnika służby cywilnej otrzymuje akt mianowania. Z przepisu art. 37 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej wynika, że w przypadku spełnienia ustawowych kryteriów, wydanie aktu mianowania nie jest uzależnione od uznania organu, lecz stanowi jego obowiązek. Jednocześnie nie można uznać, że przedmiotowa sprawa jest sprawą wynikającą ze stosunku pracy. Uprawnienie do mianowania nie wynika bowiem ze stosunku pracy, lecz stanowi konsekwencję przeprowadzonego na podstawie ustawy o służbie cywilnej postępowania kwalifikacyjnego. Pozostawanie w stosunku pracy w służbie cywilnej jest jedynie jednym z warunków przystąpienia do tego postępowania. Ponadto postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy. Takie też stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. akt III PZP 1/06 "W sprawach, których przedmiotem jest żądanie ponownego przeprowadzenia konkursu w celu obsady wyższych stanowisk w służbie cywilnej (art. 41−47 i art. 49 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) droga sądowa przed sądem powszechnym jest niedopuszczalna (art. 1 i art. 2 § 1 k.p.c.)". Istota mianowania sprowadza się do tego, że po stronie organu, którym jest Szef Służby Cywilnej istnieje obowiązek wydania aktu mianowania, w przypadku spełnienia przez kandydata wymogów określonych w ustawie, do których należy uzyskanie określonego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym (konkursowym) (art. 48 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej). Natomiast Krajowa Szkoła Administracji Publicznej zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej prowadzi postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Zatem jest to jednostka jedynie egzaminująca, która nie wydaje aktu mianowania. W związku z powyższym skoro Krajowa Szkoła Administracji Publicznej przeprowadza egzaminy w ramach postępowania kwalifikacyjnego i zgodnie z obowiązującymi przepisami nie ciąży na niej obowiązek wydania aktu mianowania to nie może pozostawać w bezczynności w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej. Na marginesie należy zaznaczyć, że w bezczynności takiej może pozostawać Szef Służby Cywilnej, gdy mimo ciążącego na nim obowiązku wydania aktu mianowania, a więc gdy kandydat spełnia warunki niezbędne do uzyskania mianowania, tego obowiązku nie wykonuje. W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 ppsa, należało orzec jak w sentencji wyroku. ____________________________________ Mów otwarcie i otwarcie działaj, gdy w kraju dobre panują rządy.Otwarcie działaj, lecz mów ostrożnie, gdy rządy są złe... |
| 30 cze 2014, 14:01 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... VII SAB/Wa 44/12 - Wyrok WSA w Warszawie
Data orzeczenia 2012-08-22 orzeczenie prawomocne Sąd Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie Sędziowie Leszek Kamiński /przewodniczący/ Paweł Groński /sprawozdawca/ Włodzimierz Kowalczyk Treść wyniku Oddalono skargę Sentencja Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Leszek Kamiński, , Sędzia WSA Paweł Groński (spr.), Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Protokolant st. ref. Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi T. G. na bezczynność Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej skargę oddala. Uzasadnienie W 2009 r. T. G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. T.G. został drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku ww. postępowaniu. Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi. W odpowiedzi z dnia 8 września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób które uzyskały wynik minimalnie mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego. T. G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał wątpliwości pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego. W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie. Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem [...] grudnia 2009 r. Pismem z dnia 21 października 2010r., T. G. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a następnie doprecyzował ją pismem z dnia 18 stycznia 2012 r. Ze skargi wynika, że T. G. skarży bezczynność Szefa Służby Cywilnej polegającą na braku mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009r., pomimo spełnienia przesłanek do mianowania, w skutek błędnej oceny przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego. Skarżący wskazał, że udzielił prawidłowe odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nie uznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej. W odpowiedzi na skargę Szef Służby Cywilnej wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie. Zdaniem organu, brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku, brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje: Rozpoznając sprawę sąd administracyjny w pierwszej kolejności bada, czy przedmiot skargi podlega kontroli tego sądu. Zakres kontroli sprawowanej przez sądy administracyjne został określony w ustawie z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zgodnie z którą sądy administracyjne w zakresie swej właściwości sprawują kontrolę pod względem legalności, to jest zgodności z prawem, działań lub zaniechań organów administracji publicznej. Kontrola działalności administracji publicznej, sprawowana przez sądy administracyjne ma charakter ograniczony, co oznacza, że objęte są nią jedynie działania administracyjne enumeratywnie wskazane w ustawie. Z bezczynnością organu mamy do czynienia wówczas, gdy organ zobowiązany do podjęcia czynności nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Skarga na bezczynność ma na celu spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu czy dokonania czynności. Jednak skarga na bezczynność organu dopuszczalna jest tylko w takich granicach, w jakich służy skarga do sądu administracyjnego, wobec czego nie każda sprawa dotycząca bezczynności organu podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny. Model sądownictwa w Polsce został zdefiniowany w Konstytucji RP. Budując konstytucyjny system wymiaru sprawiedliwości w art. 177 Konstytucja przyjmuje domniemanie właściwości sądów powszechnych, stanowiąc "Sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów". Granice tego domniemania wyznacza art. 184 Konstytucji, który reguluje właściwość sądów administracyjnych, stanowiąc "Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują, w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej". Szczegółowy katalog spraw podlegających kognicji sądów administracyjnych został określony w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270), dalej "ppsa, a konkretnie w art. 3 i 4 ppsa. Wskazać jednak należy, iż w art. 5 ppsa zawarto wyliczenie kategorii spraw w stosunku do których wyłączona jest możliwość zaskarżenia ich do sądu administracyjnego. Zawarta w tym przepisie enumeracja negatywna wyjątków dotyczy wszystkich kategorii skarg, które-w braku takiego wyłączenia-mogłyby być wnoszone w określonych w tym przepisie sprawach. I tak zgodnie z art. 5 pkt. 3 ppsa sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Oznacza to, że w sprawach skarg dotyczących mianowania, sąd administracyjny, w ramach badania swojej właściwości, powinien rozstrzygnąć, czy z przepisów, na które powołuje się skarżący, wynika obowiązek mianowania. Tylko negatywna odpowiedź na to pytanie uzasadnia odrzucenie skargi. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że w tej sprawie sąd administracyjny jest właściwy. W rozpatrywanej sprawie skarżący skarży bezczynność Szefa Służby Cywilnej polegającą na braku mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej, po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej. Kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). W przypadku uzyskania pozytywnego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym, z miejscem uprawniającym do mianowania w ramach ustalonego limitu miejsc, kandydat na urzędnika służby cywilnej otrzymuje akt mianowania. Z przepisu art. 37 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej wynika, że w przypadku spełnienia ustawowych kryteriów, wydanie aktu mianowania nie jest uzależnione od uznania organu, lecz stanowi jego obowiązek. Jednocześnie nie można uznać, że przedmiotowa sprawa jest sprawą wynikającą ze stosunku pracy. Uprawnienie do mianowania nie wynika bowiem ze stosunku pracy, lecz stanowi konsekwencję przeprowadzonego na podstawie ustawy o służbie cywilnej postępowania kwalifikacyjnego. Pozostawanie w stosunku pracy w służbie cywilnej jest jedynie jednym z warunków przystąpienia do tego postępowania. Ponadto postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy. Takie też stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. akt III PZP 1/06 "W sprawach, których przedmiotem jest żądanie ponownego przeprowadzenia konkursu w celu obsady wyższych stanowisk w służbie cywilnej (art. 41−47 i art. 49 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) droga sądowa przed sądem powszechnym jest niedopuszczalna (art. 1 i art. 2 § 1 k.p.c.)". Istota mianowania sprowadza się do tego, że po stronie organu, którym jest Szef Służby Cywilnej istnieje obowiązek wydania aktu mianowania, w przypadku spełnienia przez kandydata wymogów określonych w ustawie, do których należy uzyskanie określonego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym (konkursowym) (art. 48 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej). W związku z powyższym Szef Służby Cywilnej pozostawałby w bezczynności gdyby kandydat uzyskałby wynik pozytywny w postępowaniu kwalifikacyjnym, a mimo to Szef Służby Cywilnej nie wydałby w stosunku do takiego kandydata aktu mianowania. W niniejszej sprawie taki przypadek nie zachodzi. Skoro skarżący nie ukończył postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym, to na Szefie Służby Cywilnej nie ciążył obowiązek wydania skarżącemu aktu mianowania. Tak więc nie można Szefowi Służby Cywilnej zarzucić w tym zakresie bezczynności skoro w świetle obowiązujących przepisów prawa nie ciążył na nim taki obowiązek. W tym stanie rzeczy, na mocy art. 151 ppsa, należało orzec jak w sentencji wyroku. --------------------------------------- ....................., 7.11.2012r. Do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul Gabriela Piotra Boduena 3/5 00-011 Warszawa za pośrednictwem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4 00 - 013 Warszawa Strona wnosząca skargę kasacyjną: .................... .................... .................... reprezentowany przez radcę prawnego .................... (ustanowioną do sporządzenia skargi kasacyjnej) Strona przeciwna Szef Służby Cywilnej Al. Ujazdowskie 1/3 00 - 853 Warszawa Sygn. akt Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie : VII SAB/Wa 44/12 Wartość przedmiotu zaskarżenia : 0,00 złotych SKARGA KASACYJNA od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SAB/Wa 44/12) doręczonego w dniu 8.10.2012 roku Na podstawie art. 173 § 1 i art. 175 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), działając na podstawie pełnomocnictwa szczególnego wyłącznie do sporządzenia niniejszej skargi kasacyjnej, w imieniu .................... (pełnomocnictwo w załączeniu), zaskarżam w całości wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SAB/Wa 44/12), doręczone w dniu 8.10.2012r. Na podstawie art. 176 w zw. z art. 185 § 1 powołanej ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wnoszę o : 1) uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, ewentualnie 2) na podstawie art. 188 ppsa wnoszę o uchylenie zaskarżonego wyroku i zobowiązanie Szefa Służby Cywilnej do mianowania .................... na urzędnika służby cywilnej. oraz 3) zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych Zaskarżonemu wyrokowi zarzucam : 1) na podstawie art. 174 pkt 1) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwanej dalej p.p.s.a.), naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 44 ust. 1 i 2 oraz art. 48 ust. 2 i 3 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej polegające na nieprawidłowym uznaniu, że Szef Służby Cywilnej nie pozostawał w bezczynności co do mianowania, gdyż skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku egzaminu, podczas gdy bezczynność Szefa Służby Cywilnej polegała na niezastosowaniu przepisu art. 44 ust. 1 i 2 w postaci braku prawidłowego nadzoru nad postępowaniem kwalifikacyjnym i zaniechaniem nakazania Krajowej Szkole Administracji Publicznej usunięcia naruszenia prawa poprzez zweryfikowanie na korzyść Skarżącego odpowiedzi dot. pytania o bezrobocie strukturalne, skutkiem czego byłoby uzyskanie minimalnej liczby punktów uprawniającej do uzyskania mianowania w trybie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy, 2) na podstawie art. 174 pkt 2) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (zwanej dalej p.p.s.a.), naruszenie przepisów prawa postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie art. 145 § 1 pkt 1 lit c) p.p.s.a. w zw. art. 3 § 1 i § 2 pkt 4) p.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 p.p.s.a., w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, polegające na nie wykonaniu prawidłowo obowiązku kontroli legalności i błędnej ocenie, że w niniejszej sprawie wynik postępowania kwalifikacyjnego został ustalony prawidłowo i tym samym nie dał podstaw do mianowania Skarżącego na urzędnika służby cywilnej. Uzasadnienie Wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2012 roku (sygn. akt VII SAB/Wa 44/12) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę .................... na bezczynność Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowanie na urzędnika służby cywilnej, uznając, że Skarżący nie ukończył postępowania z wynikiem pozytywnym wobec czego Szef Służby Cywilne nie pozostawał w bezczynności nie dokonując mianowania. Z zaskarżonym wyrokiem nie można się zgodzić. Zgodnie z treścią art. 44 ustawy o służbie cywilnej (usc) Szef Służby Cywilnej sprawuje nadzór nad zgodnym z przepisami prawa przebiegiem postępowania kwalifikacyjnego (ust. 1). W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w przebiegu postępowania kwalifikacyjnego Szef Służby Cywilnej nakazuje usunięcie naruszenia prawa (ust. 2). Natomiast przepis art. 48 ust. 2 i 3 usc stwierdzają, że Szef Służby Cywilnej dokonuje w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej mianowania pracownika służby cywilnej, który ukończył w danym roku postępowanie kwalifikacyjne z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończył Krajową Szkołę Administracji Pubłicznej (ust. 2). Osiągnięcie miejsca uprawniającego do mianowania oznacza uzyskanie w postępowaniu kwalifikacyjnym wyniku pozytywnego z sumą punktów pozwalającą na mianowanie wszystkich osób, które uzyskały tę sumę punktów bez konieczności przekroczenia limitu, o którym mowa w art. 7 ust. 1. Ustalenie miejsca uprawniającego do mianowania następuje po uwzględnieniu liczby mianowań absolwentów Krajowej Szkoły Administracji Pubłicznej (ust. 3). Postępowanie w niniejszej sprawie i zaskarżony wyrok jest bezpośrednią konsekwencją skutecznej skargi kasacyjnej uwzględnionej postanowieniem NSA z 12.10.2011 (I OSK 1705/11). Tym razem WSA uznając się za właściwy do rozstrzygnięcia skargi na bezczynność Szefa Służby Cywilnej dokonał jednak pobieżnej i nieprawidłowej oceny postępowania organu administracji, uchylając się i unikając rozpoznając istoty sprawy. Skarżący od samego początku kwestionuje „brak mianowania" wynikający z zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy, wskutek czego został pozbawiony jednego punktu, wystarczającego do uzyskania pozytywnego wyniku uprawniającego do uzyskania mianowania. Zatem, trzeba stwierdzić, że strona Skarżąca od początku konsekwentnie podnosiła, że KSAP dopuścił się wadliwego przygotowania i przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie na urzędnika służby cywilnej, wskutek czego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. Błąd polegał na wadliwej konstrukcji pytania o bezrobocie strukturalne, albowiem dwie z trzech odpowiedzi były prawidłowe (na co dowody skarżący przedłożył w toku sprawy), zaś KSAP uznawał tylko jedną z nich (wg swojego klucza odpowiedzi), tj. tą której skarżący nie zaznaczył. Tymczasem odpowiedź udzielona przez Skarżącego winna zostać zaliczona jako prawidłowa, dzięki czemu uzyskałby jeden punkt, brakujący do osiągnięcia limitu punktów uprawniających do mianowania. Z kolei Szef Służby Cywilnej naruszając dyspozycję art. 44 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej wadliwie nadzorował postępowanie kwalifikacyjne albowiem winien nakazać usunięcie tego naruszenia i uznanie odpowiedzi skarżącego. Szef Służby Cywilnej pozostał w bezczynności w tym zakresie albowiem ww. przepisy umożliwiają mu ingerencję w nieprawidłowe działania KSAP celem usunięcia temu podobnych błędów. Szef Służby Cywilnej tego zaniechał a WSA nieprawidłowo ocenił jego postępowanie w tym zakresie. WSA jest obowiązany, z mocy art. 134 ppsa, ocenić całokształt postępowania organu administracji, w zakresie podniesionych przez skarżącego nieprawidłowości, a nie tylko ograniczać się do literalnej treści skargi. Skarżący wyraźnie i wprost kwestionował błędne przygotowanie pytania o bezrobocie strukturalne i wadliwą ocenę udzielonej przez niego odpowiedzi, gdyż KSAP zastosował klucz odpowiedz i uznawał tylko odpowiedź wynikającą z tego klucza, natomiast spośród dwóch pozostałych, jedna również była prawidłowa. Do tych zarzutów i argumentów WSA się w ogóle nie odniósł, nie rozważył ich, nie zweryfikował, naruszając dyspozycję art. 134 par. 1 ppsa. W tym znaczeniu naruszył również art. 44 ust. 1 i 2 usc albowiem w konsekwencji doszło do bezpodstawnego uznania, że Szefowi Służby Cywilnej nie przysługują uprawnienia nadzorcze wobec KSAP, dzięki którym może on skutecznie ingerować w nieprawidłowości postępowania kwalifikacyjnego prowadzonego przez KSAP. WSA bezkrytycznie i bez najmniejszej weryfikacji uznał twierdzenia KSAP i Szefa Służby Cywilnej, podnoszone w niniejszej sprawie i w toczącej się równolegle w sprawie VII SAB/Wa 45/12, że za wyniki postępowania kwalifikacyjnego odpowiada tylko KSAP, a Szef Służby Cywilnej jest nimi związany i nie może zweryfikować ich poprawności, mimo że od tego jest uzależnione prawo skarżącego do mianowania. W tym znaczeniu WSA błędnie zinterpretował treść normy prawnej wynikającej z art. 44 ust. 1 i 2 usc w zw. z art. 48 ust. 2 i 3 usc i skutkiem tego błędnie ją zastosował uznając twierdzenia Szefa Służby Cywilnej, że tenże wyników postępowania kwalifikacyjnego nie może zweryfikować i jest nimi związany, nawet jeśli są błędne. W tym znaczeniu twierdzenie WSA o braku bezczynności Szefa Służby Cywilnej jest przedwczesne albowiem o braku bezczynności można przesądzić w przypadku prawidłowego przeprowadzenia postępowania, kwalifikacyjnego. Tymczasem WSA tym oczywistym i niezbędnym „warunkiem wstępnym" w ogóle się nie zajął. Innymi słowy, Skarżący zarzuca WSA, że Sąd zaniechał rozstrzygnięcia istoty sprawy, która sprowadza się do oceny, czy pytanie o bezrobocie strukturalne zostało przygotowane prawidłowo i czy udzielona przez skarżącego odpowiedź powinna zostać uwzględniona, dając tym samym podstawę do mianowania. Sąd ten wątek sprawy całkowicie pomija, mimo oczywistego stanowiska skarżącego. Ustalenie bowiem, że odpowiedź udzielona przez skarżącego była prawidłowa pozwoli na stwierdzenie, że Szef Służby Cywilnej pozostawał w bezczynności w zakresie prawidłowego nadzoru nad KSAP w rozumieniu art. 44 ust. 1 i 2 usc i winien nakazać zweryfikowanie wyników postępowania kwalifikacyjnego na korzyść skarżącego, a w konsekwencji winien dokonać aktu mianowania, w której to bezczynności dotychczas pozostaje. Wobec powyższego wnoszę jak na wstępie. --------------------------------------- ....................., 28 lutego 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie ul. Gabriela Piotra Boduena 3/5 00-011 Warszawa Skarżący: .................... .................... .................... Strona przeciwna: Szef Służby Cywilnej Al. Ujazdowskie 3/5 00-583 Warszawa sygn. akt I OSK 2981/12 Pismo skarżącego Strona skarżąca, w związku z wyznaczonym terminem rozprawy, podnosi, iż Naczelny Sąd Administracyjny 10 stycznia 2013 r. wydał wyrok sygn. akt II GSK 1955/11, dot. analogicznej sytuacji ustalenia wyniku egzaminu przeprowadzonego w postaci testu jednokrotnego wyboru. Skarżący informuje, że w uzasadnieniu orzeczenia NSA zawarto następujące stwierdzenia (wyróżnienia w tekście własne): Z kolei art. 71 j Prawa o notariacie, w dacie przystąpienia skarżącej do egzaminu konkursowego na aplikację notarialną stanowił, że "egzamin wstępny polega na rozwiązaniu testu składającego się z zestawu 150 pytań zawierających po trzy propozycje odpowiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa oraz karty odpowiedzi. Kandydat może wybrać tylko jedną odpowiedź, którą zaznacza na karcie odpowiedzi. Za każdą prawidłową odpowiedź kandydat uzyskuje 1 punkt", a art. 71j § 3 stanowi, że "pozytywny wynik z egzaminu wstępnego otrzymuje kandydat, który uzyskał z testu co najmniej 100 punktów". Przepis art. 71j Prawa o notariacie w orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie był przedmiotem wykładni. Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego podziela pogląd, że treść przytoczonego przepisu w istocie jest jasna i przy tak jednoznacznie sformułowanych wymogach nie powinna nasuwać wątpliwości interpretacyjnych. Z przepisu wynika bowiem wprost, że konsekwencją wprowadzenia reguły testu jednokrotnego wyboru jest wykluczenie pytań zawierających propozycje odpowiedzi, z których więcej niż jedną należałoby uznać za prawidłową. Wprowadzając takie rozwiązanie prawne ustawodawca przesądził zatem, że test egzaminacyjny, sprawdzający wiedzę w zakresie niezbędnym do skutecznego ubiegania się o przyjęcie na aplikację notarialną, nie może zawierać pytań obejmujących kwestie sporne w doktrynie i orzecznictwie, jak też pytań na które udzielenie jednej prawidłowej odpowiedzi uzależnione jest od przyjęcia dodatkowych założeń, niewynikających z treści pytania, ani też pytań obejmujących zagadnienia prawne, na które więcej niż jedna odpowiedź może zostać uznana za prawidłową (por. np. wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2010 r., sygn. akt II GSK 923/09, wyrok NSA z dnia 14 października 2009 r., sygn. akt II GSK 762/09). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt II GSK 355/07, wyraźnie wskazał na obowiązek zachowania jak najdalej idącej dbałości przy redagowaniu pytań egzaminacyjnych na aplikacje, w celu eliminowania możliwości udzielenia więcej niż jednej odpowiedzi jako prawidłowej. Relacja pomiędzy odpowiedzią, a pytaniem musi być zawsze sprawdzalna na podstawie jednoznacznych kryteriów wynikających ze stanu prawnego, do którego nawiązuje pytanie (vide: LEX nr 463863). W świetle powyższych unormowań przepisów Prawa o notariacie, w przypadku zbudowanego na zasadzie testu jednokrotnego wyboru nie jest dopuszczalne formułowanie pytań zawierających propozycje więcej niż jednej prawidłowych odpowiedzi (patrz: wyrok NSA z dnia 28 stycznia 2011 r., sygn. akt II GSK 148/10). (...) Zarzuty skargi kasacyjnej i jej uzasadnienie wskazują, że w ocenie strony skarżącej to wadliwe pytanie nie może mieć negatywnego wpływu na końcowy wynik egzaminu kandydata. Zdaniem kastora nawet gdy odpowiedź "A", której udzieliła skarżąca była nieprawidłową, okoliczność, że udzielona odpowiedź nie była jedną z prawidłowych możliwych odpowiedzi nie może skutkować brakiem zaliczenia odpowiedzi na to pytanie. Zaliczenie odpowiedzi wiąże się bowiem z samą wadliwością pytania, którego konstrukcja nie odpowiada wymogom art. 71 j Prawa o notariacie. Odnosząc się do tak sformułowanych zarzutów i argumentacji podniesionej na ich poparcie, w nawiązaniu do treści wyżej zacytowanych przepisów należy uznać za trafne zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia prawa materialnego. Minister Sprawiedliwości przyznając nieprawidłowość konstrukcji pytania nr 113 uznał, że skarżącej nie można przyznać za pytanie nr 113 punktu, gdyż skarżąca nie wskazała żadnej z prawidłowych odpowiedzi "B" czy "C", a udzieliła na to pytanie nieprawidłowej odpowiedzi "A", a zatem wadliwość pytania nie miała wpływu na wynik sprawy. Stanowisko to zaakceptował Sąd I instancji. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z tym stanowiskiem organu i Sądu I instancji nie można się zgodzić. W przypadku bowiem błędnego skonstruowania pytania egzaminacyjnego, niezgodnie z wymogami przepisu art. 71 j Prawa o notariacie, wszelkie rozważania dotyczące prawidłowości udzielenia odpowiedzi na to pytanie przez kandydata są bezprzedmiotowe. Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. zawarte w wyroku 17 czerwca 2009 r., sygn. akt VI SAAA/a 688/09, że "(...) pytanie konkursowe, a więc pytanie wraz z propozycjami odpowiedzi, sformułowane w sposób nie-odpowiadający wymogowi przepisu att. 71 lit. "j" § 1 Pon., na które kandydat nie udzielił prawidłowej odpowiedzi, bo albo takiej nie było, albo prawidłowymi były więcej niż jedna odpowiedź, jest pytaniem wadliwym, które nie może mieć negatywnego wpływu na końcowy wynik egzaminu kandydata, a więc odpowiedź na takie pytanie powinna zostać zaliczona.". (Podobnie WSA w W. w wyroku z dnia 20 lutego 2008 r., sygn. akt VI SAAA/a 2198/07). Fakt wadliwego sformułowania pytania w teście egzaminacyjnym nie może działać na niekorzyść strony. Jego efektem nie może być zatem pozbawienie skarżącej punktu za udzieloną na nie niewłaściwą odpowiedź. Z tych powodów należy uznać za uzasadniony zarzut naruszenia przez Sąd I instancji prawa materialnego, to jest art. 71 j Prawa o notariacie, polegający na jego błędnej wykładni. Powyższe uchybienie przepisom prawa materialnego miało istotny wpływ na wynik sprawy z uwagi na uzyskaną przez skarżącą liczbę punktów (99). Omówione naruszenie przez Sąd I instancji przepisów prawa materialnego pozwoliło Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu uwzględnić skargę kasacyjną i uchylić zaskarżony wyrok oraz uchylić zaskarżoną decyzję. Bowiem uchwałą Komisji Egzaminacyjnej utrzymaną w mocy decyzją Ministra Sprawiedliwości ustalony został wynik egzaminu konkursowego na 99 punktów, a jedno pytanie zostało sformułowane nieprawidłowo, tym samym zasadnym jest uchylenie decyzji Ministra Sprawiedliwości, celem dokonania przez ten organ ponownej oceny sprawy na skutek niniejszego wyroku. Mając to wszystko na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 188 p.p.s.a., art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., art. 203 pkt 1 p.p.s.a. i art. 200 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji." Skarżący dodaje, że w jego sprawie mamy do czynienia z sytuacją udzielenia prawidłowej odpowiedzi na wadliwe - w świetle powyższego wyroku - pytanie egzaminacyjne. Mamy więc przypadek korzystniejszy, pozbawiony możliwości wpływu udzielenia nieprawidłowej odpowiedzi na rozstrzygnięcie. ----------------------------------------- Sygn. akt I OSK 2981/12 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 22 marca 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Joanna Banasiewicz Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek (spr.) Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant starszy inspektor sądowy Kamil Wertyński po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2013 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej T.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r. sygn. akt VII SAB/Wa 44/12 w sprawie ze skargi T.G. na bezczynność Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej oddala skargę kasacyjną. UZASADNIENIE Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2012 r. sygn. akt VII SAB/Wa 44/12 oddalił skargę T.G. na bezczynność Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że w 2009 r. T.G. przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej starających się o mianowanie w 2009 r. W dniu 23 lipca 2009 r. T.G. został drogą mailową poinformowany o uzyskaniu negatywnego wyniku ww. postępowaniu. Następnie w dniu 10 sierpnia 2009 r. skarżący wystąpił do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej z wnioskiem o ponowną weryfikację wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w części wiedzy, z uwagi na możliwość niewłaściwego zaliczenia punktów za prawidłowe odpowiedzi. W odpowiedzi z dnia 8 września 2009 r. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej wskazała, że prace osób które uzyskały wynik minimalnie mniejszy od wymaganego, były powtórnie sprawdzane, a po ponownym sprawdzeniu pracy wnioskodawcy nie odnotowano żadnych pomyłek. Wynik uzyskany przez wnioskodawcę nie jest wyższy od minimalnej liczby punktów za umiejętności określone w § 12 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 stycznia 2007 r. W powyższej odpowiedzi wskazano również, że ocena sprawdzianu wiedzy odbywa się w oparciu o dokładnie określony klucz odpowiedzi, wykluczający możliwość dowolnej interpretacji zawartych w nim zapisów. Ponadto poinformowano wnioskodawcę, że obowiązujące przepisy nie przewidują postępowania odwoławczego. T.G. zwracał się kilkukrotnie do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz do Szefa Służby Cywilnej kwestionując ustalenia klucza oceny sprawdzianu wiedzy, jednocześnie poddał wątpliwości pytanie dotyczące bezrobocia strukturalnego. W swoich odpowiedziach Krajowa Szkoła Administracji Publicznej podtrzymała wcześniejsze stanowisko, iż wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów oraz zasięgnęła opinii eksperta w zakresie kwestionowanego pytania i przedstawiła wnioskodawcy dokonane ustalenia w tym zakresie. Natomiast Szef Służby Cywilnej stanął na stanowisku, że ustalanie wyników postępowania należy do wyłącznych kompetencji Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Następnie skarżący wniósł o nakazanie usunięcia naruszenia czyli, uznania pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego w 2009 r. i mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2009 r. Pismem z dnia 21 października 2010r., T.G. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, a następnie doprecyzował ją pismem z dnia 18 stycznia 2012 r. Ze skargi wynika, że T.G. skarży bezczynność Szefa Służby Cywilnej polegającą na braku mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009r., pomimo spełnienia przesłanek do mianowania, wskutek błędnej oceny przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego. Skarżący wskazał, że udzielił prawidłowe odpowiedzi w teście wiedzy w ilości wystarczającej do uzyskania pozytywnego wyniku, który był warunkiem uzyskania mianowania. W opinii skarżącego doszło do nie uznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań testowych. Wskutek przyjęcia błędnego klucza odpowiedzi lub błędnie sformułowanego pytania testowego, wynik testu i zarazem całego postępowania kwalifikacyjnego był negatywny. Błędna ocena udzielonej odpowiedzi, jako nieprawidłowej, pozbawiła skarżącego nabycia uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej. W odpowiedzi na skargę Szef Służby Cywilnej wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie. Zdaniem organu, brak mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej nie narusza prawa. Osoba ubiegająca się o mianowanie musi spełniać warunki określone w przepisach prawa, w tym uzyskać pozytywny wynik z postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. Ponieważ skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku, brak było podstaw do uznania, że spełnił warunki uprawniające go do mianowania. Sąd I instancji uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W pierwszej kolejności Sąd I instancji podniósł, że zgodnie z art. 5 pkt 3 P.p.s.a. sądy administracyjne nie są właściwe w sprawach odmowy mianowania na stanowiska lub powoływania do pełnienia funkcji w organach administracji publicznej, chyba że obowiązek mianowania lub powołania wynika z przepisów prawa. Oznacza to, że w sprawach skarg dotyczących mianowania, sąd administracyjny, w ramach badania swojej właściwości, powinien rozstrzygnąć, czy z przepisów, na które powołuje się skarżący, wynika obowiązek mianowania. Tylko negatywna odpowiedź na to pytanie uzasadnia odrzucenie skargi. Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej Sąd I instancji stwierdził, że w tej sprawie sąd administracyjny jest właściwy. Następnie Sąd I instancji wskazał, iż kwestie zasad przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego regulują przepisy art. 40-50 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 2008 r. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 218, poz. 1695). W przypadku uzyskania pozytywnego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym, z miejscem uprawniającym do mianowania w ramach ustalonego limitu miejsc, kandydat na urzędnika służby cywilnej otrzymuje akt mianowania. Z przepisu art. 37 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej wynika, że w przypadku spełnienia ustawowych kryteriów, wydanie aktu mianowania nie jest uzależnione od uznania organu, lecz stanowi jego obowiązek. Jednocześnie nie można uznać, że przedmiotowa sprawa jest sprawą wynikającą ze stosunku pracy. Uprawnienie do mianowania nie wynika bowiem ze stosunku pracy, lecz stanowi konsekwencję przeprowadzonego na podstawie ustawy o służbie cywilnej postępowania kwalifikacyjnego. Pozostawanie w stosunku pracy w służbie cywilnej jest jedynie jednym z warunków przystąpienia do tego postępowania. Ponadto postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie nie jest roszczeniem ze stosunku pracy. Takie też stanowisko przyjął Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z: dnia 29 czerwca 2006 r., sygn. akt III PZP 1/06 "W sprawach, których przedmiotem jest żądanie ponownego przeprowadzenia konkursu w celu obsady wyższych stanowisk w służbie cywilnej (art. 41-47 i art. 49 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.) droga sądowa przed sądem powszechnym jest niedopuszczalna (art. 1 i art. 2 § 1 k.p.c.)". Zdaniem Sądu I instancji, istota mianowania sprowadza się do tego, że po stronie organu, którym jest Szef Służby Cywilnej istnieje obowiązek wydania aktu mianowania, w przypadku spełnienia przez kandydata wymogów określonych w ustawie, do których należy uzyskanie określonego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym (konkursowym) (art. 48 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej). W związku z powyższym, Sąd I instancji wyjaśnił, że Szef Służby Cywilnej pozostawałby w bezczynności gdyby kandydat uzyskałby wynik pozytywny w postępowaniu kwalifikacyjnym, a mimo to Szef Służby Cywilnej nie wydałby w stosunku do takiego kandydata aktu mianowania. W niniejszej sprawie taki przypadek nie zachodzi. Skoro skarżący nie ukończył postępowania kwalifikacyjnego z wynikiem pozytywnym, to na Szefie Służby Cywilnej nie ciążył obowiązek wydania skarżącemu aktu mianowania. Tak więc nie można Szefowi Służby Cywilnej zarzucić w tym zakresie bezczynności skoro w świetle obowiązujących przepisów prawa nie ciążył na nim taki obowiązek. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł T.G., zaskarżając go w całości zarzucił mu naruszenie prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj: 1) art. 145 § 1 pkt 1 lit c) P.p.s.a. w zw. art. 3 § 1 i § 2 pkt 4) P.p.s.a. w zw. z art. 134 § 1 P.p.s.a. w zw. z art. 141 § 4 P.p.s.a., w zw. z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, polegające na nie wykonaniu prawidłowo obowiązku kontroli legalności i błędnej ocenie, że w niniejszej sprawie wynik postępowania kwalifikacyjnego został ustalony prawidłowo i tym samym nie dał podstaw do mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej. Ponadto, skarżący zarzucił Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego tj. 1) art. 44 ust. 1 i 2 oraz art. 48 ust. 2 i 3 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej polegające na nieprawidłowym uznaniu, że Szef Służby Cywilnej nie pozostawał w bezczynności co do mianowania, gdyż skarżący nie uzyskał pozytywnego wyniku egzaminu, podczas gdy bezczynność Szefa Służby Cywilnej polegała na niezastosowaniu przepisu art. 44 ust. 1 i 2 w postaci braku prawidłowego nadzoru nad postępowaniem kwalifikacyjnym i zaniechaniem nakazania Krajowej Szkole Administracji Publicznej usunięcia naruszenia prawa poprzez zweryfikowanie na korzyść skarżącego odpowiedzi dot. pytania o bezrobocie strukturalne, skutkiem czego byłoby uzyskanie minimalnej liczby punktów uprawniającej do uzyskania mianowania w trybie art. 48 ust. 2 i 3 ustawy. W konkluzji skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i zobowiązanie Szefa Służby Cywilnej do mianowania T.G. na urzędnika służby cywilnej oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że skarżący od samego początku kwestionuje „brak mianowania" wynikający z zastosowania błędnego klucza odpowiedzi w teście wiedzy, wskutek czego został pozbawiony jednego punktu, wystarczającego do uzyskania pozytywnego wyniku uprawniającego do uzyskania mianowania. Zatem, trzeba stwierdzić, że strona skarżąca od początku konsekwentnie podnosiła, że KSAP dopuścił się wadliwego przygotowania i przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie na urzędnika służby cywilnej, wskutek czego doszło do błędu w ocenie sprawdzianu wiedzy, czyli błędnego ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego. Błąd polegał na wadliwej konstrukcji pytania o bezrobocie strukturalne, albowiem dwie z trzech odpowiedzi były prawidłowe (na co dowody skarżący przedłożył w toku sprawy), zaś KSAP uznawał tylko jedną z nich (wg swojego klucza odpowiedzi), tj. tą której skarżący nie zaznaczył. Tymczasem odpowiedź udzielona przez skarżącego winna zostać zaliczona jako prawidłowa, dzięki czemu uzyskałby jeden punkt, brakujący do osiągnięcia limitu punktów uprawniających do mianowania. Z kolei Szef Służby Cywilnej naruszając dyspozycję art. 44 ust. 1 i 2 ustawy z dnia z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej wadliwie nadzorował postępowanie kwalifikacyjne albowiem winien nakazać usunięcie tego naruszenia i uznanie odpowiedzi skarżącego. Szef Służby Cywilnej pozostał w bezczynności w tym zakresie albowiem ww. przepisy umożliwiają mu ingerencję w nieprawidłowe działania KSAP celem usunięcia temu podobnych błędów. Szef Służby Cywilnej tego zaniechał a WSA nieprawidłowo ocenił jego postępowanie w tym zakresie. WSA jest obowiązany, z mocy art. 134 P.p.s.a., ocenić całokształt postępowania organu administracji, w zakresie podniesionych przez skarżącego nieprawidłowości, a nie tylko ograniczać się do literalnej treści skargi. Skarżący wyraźnie i wprost kwestionował błędne przygotowanie pytania o bezrobocie strukturalne i wadliwą ocenę udzielonej przez niego odpowiedzi, gdyż KSAP zastosował klucz odpowiedzi i uznawał tylko odpowiedź wynikającą z tego klucza, natomiast spośród dwóch pozostałych, jedna również była prawidłowa. Do tych zarzutów i argumentów WSA się w ogóle nie odniósł, nie rozważył ich, nie zweryfikował, naruszając dyspozycję art. 134 § 1 P.p.s.a.. W tym znaczeniu naruszył również art. 44 ust. 1 i 2 usc albowiem w konsekwencji doszło do bezpodstawnego uznania, że Szefowi Służby Cywilnej nie przysługują uprawnienia nadzorcze wobec KSAP, dzięki którym może on skutecznie ingerować w nieprawidłowości postępowania kwalifikacyjnego prowadzonego przez KSAP. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm. ) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę wyłącznie nieważność postępowania. Stawiając zarzuty procesowe skarżący kasacyjnie upatruje naruszenie przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c Ppsa w zw. z art.3 § 1 i § 2 Ppsa i art. 134 § 1 Ppsa oraz art. 141 § 4 Ppsa w błędnej ocenie co do tego, że wynik postępowania kwalifikacyjnego został ustalony prawidłowo i tym samym nie dał podstaw do mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej. W tym miejscu trzeba przypomnieć, że przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T.G. uczynił bezczynność Szefa Służby Cywilnej w zakresie mianowania skarżącego na urzędnika służby cywilnej w 2009r. Zaskarżonym wyrokiem Sąd I instancji oddalił skargę w sprawie dotyczącej bezczynności Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowania. Przypomnienie to jest o tyle istotne, że skarga kasacyjna zmierza w istocie do zakwestionowania wyniku postępowania kwalifikacyjnego, które nie było przedmiotem rozpoznawanej sprawy. Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu z urzędu jest znane, że skarga T.G. w sprawie dotyczącej postępowania kwalifikacyjnego była już przedmiotem oceny Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2577/11 odrzucił skargę T.G. na Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie. Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2012r. I OSK 2867/12 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną T.G. na w/wym. postanowienie. W jego uzasadnieniu stwierdzono, że cyt."z wyraźniej woli ustawodawcy postępowanie kwalifikacyjne służby cywilnej nie kończy się indywidualnym aktem administracyjnym, decyzją, czy uchwałą. Nie rozstrzyga bowiem indywidualnej sprawy administracyjnej (tzw. aktem woli) i nie ogłasza lub doręcza się aktu administracyjnego stronie, lecz przedstawia stwierdzony stan rzeczy (tzw. akt wiedzy) - wyniki punktowe testów sprawdzanych wg. arkuszy odpowiedzi i kluczy ocen, poprzez publikację w Biuletynie Informacji Publicznej. Dopiero wydawany przez Prezesa Rady Ministrów akt mianowania, poprzedzony procesem rekrutacji, którego częścią jest postępowanie kwalifikacyjne, bądź odmowa mianowania, kształtuje sytuację prawną pracownika służby cywilnej ubiegającego się o przedmiotowe mianowanie. W sprawie będącej przedmiotem skargi kasacyjnej strona podważyła wynik punktowy oceny pracy pisemnej. Zasadnie zatem Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż ocena z pracy pisemnej, którą podważył skarżący, nie jest decyzją administracyjną i nie może być poddana kontroli sądu administracyjnego. Do tego rodzaju czynności - jak ocena wiedzy kandydata - nie będzie mieć także zastosowania podstawa kognicji sądu, określona w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi." Jak wynika z powyższego kwestia wyniku postępowania kwalifikacyjnego została już ostatecznie rozstrzygnięta i nie mogła być obecnie przedmiotem oceny Sądu w niniejszej sprawie, w której skarżona była bezczynność Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowania skarżącego na stanowisko w służbie cywilnej. Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008r. o służbie cywilnej mianowań dokonuje się w ramach limitu, o którym mowa w art. 7 ust. 1. Szef Służby Cywilnej dokonuje w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej mianowania pracownika służby cywilnej, który ukończył w danym roku postępowanie kwalifikacyjne z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończył Krajową Szkołę Administracji Publicznej ( ust. 2 ).Osiągnięcie miejsca uprawniającego do mianowania oznacza uzyskanie w postępowaniu kwalifikacyjnym wyniku pozytywnego z sumą punktów pozwalającą na mianowanie wszystkich osób, które uzyskały tę sumę punktów bez konieczności przekroczenia limitu, o którym mowa w art. 7 ust. 1. Ustalenie miejsca uprawniającego do mianowania następuje po uwzględnieniu liczby mianowań absolwentów Krajowej Szkoły Administracji Publicznej ( ust. 3 ). Z powyższego wynika, że po stronie organu obowiązek mianowania powstałby tylko w sytuacji, gdyby skarżący w postępowaniu kwalifikacyjnym uzyskał wynik pozytywny. Tylko w takiej sytuacji można by było zarzucić Szefowi Służby Cywilnej bezczynność w tym przedmiocie. Sytuacja taka jednak w rozpoznawanej sprawie nie zachodzi, bowiem skarżący nie uzyskał w postępowaniu kwalifikacyjnym wyniku pozytywnego, co oznacza iż Sąd I instancji prawidłowo oddalił skargę, nie naruszając przy tym żadnego z wymienionych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania. Nietrafny jest także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 44 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy o służbie cywilnej. Identycznie jak zarzuty o charakterze procesowym, zarzuty naruszenia prawa materialnego skarżący wiąże z uzyskanym wynikiem z postępowania kwalifikacyjnego, a konkretnie z brakiem nadzoru nad tym postępowaniem ze strony Szefa Służby Cywilnej, który zdaniem skarżącego powinien zmienić uzyskaną przez skarżącego ocenę Zarzuty te nie mogą odnieść oczekiwanego skutku z tych samych powodów o jakich była mowa we wstępnej części rozważań ( nie dotyczą przedmiotu sprawy). Zgodnie z art. 44 ustawy Szef Służby Cywilnej sprawuje nadzór nad zgodnym z przepisami prawa przebiegiem postępowania kwalifikacyjnego. W przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w przebiegu postępowania kwalifikacyjnego Szef Służby Cywilnej nakazuje usunięcie naruszenia prawa. Powołany przepis wskazuje, że sprawowany przez Szefa Służby Cywilnej nadzór dotyczy zgodności przebiegu postępowania kwalifikacyjnego z przepisami prawa, w tym wypadku zgodności z ustawą i przepisami rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2009r. w sprawie sposobu przeprowadzania postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej ( Dz. U. Nr. 218, poz. 1695 ). W ramach kompetencji określonych w art. 44 ustawy Szef Służby Cywilnej nie posiada prawa do ingerowania w ocenę wiedzy i umiejętności osoby biorącej udział w postępowaniu kwalifikacyjnym, dokonaną przez Krajową Szkolę Administracji Publicznej. Uprawnienia Szefa Służby Cywilnej ograniczają się do czynności faktycznych, mających na celu zagwarantowanie zgodnego z przepisami prawa przebiegu postępowania kwalifikacyjnego np. kontroli zachowania terminu i prawidłowości zgłoszenia do postępowania kwalifikacyjnego, czy opublikowania wyników postępowania w Biuletynie Kancelarii. Uprawnienia nadzorcze nie mogą wkraczać w sferę ocen, zastrzeżonych dla zespołu sprawdzającego Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Jak wynika z art. 43 ustawy Krajowa Szkoła Administracji Publicznej, z zastrzeżeniem art. 42 ust. 2, prowadzi postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie. W celu przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego jest powoływany zespół sprawdzający. W toku postępowania kwalifikacyjnego przeprowadza się sprawdzian, w trakcie którego w odrębnych częściach sprawdza się wiedzę i umiejętności niezbędne do wypełniania zadań służby cywilnej. Wyniki postępowania kwalifikacyjnego wyraża się w punktach. Punkty przyznaje się osobno za każdą część sprawdzianu. Warunkiem zakończenia sprawdzianu z wynikiem pozytywnym jest uzyskanie w każdej części sprawdzianu co najmniej 1/3 maksymalnej możliwej do uzyskania w tej części liczby punktów oraz uzyskanie w całym sprawdzianie co najmniej 3/5 maksymalnej możliwej do uzyskania w całym sprawdzianie liczby punktów. Tak więc wyrażona w punktach ocena wiedzy i umiejętności osoby poddanej postępowaniu kwalifikacyjnemu pozostaje w wyłącznej gestii zespołu sprawdzającego, poza kompetencjami Szefa Służby Cywilnej. Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 Ppsa orzekł jak w sentencji. |
| 02 lip 2014, 16:20 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... ............, 22 czerwca 2012 r.
Sąd Rejonowy w ............ Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Powód: ............ ............ ............ Pozwany: Skarb Państwa reprezentowany przez: 1. Szef Służby Cywilnej Al Ujazdowskie 1/3 00-853 Warszawa 2. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej ul. Wawelska 56 00-922 Warszawa 3. Dyrektor ............ w ............ .............. Wartość przedmiotu sporu: ............ Pozew W imieniu własnym wnoszę o: 1. Ustalenie istnienia stosunku pracy między Powodem a Pozwanym Skarbem Państwa - Dyrektorem ............ na podstawie mianowania w trybie art. 48 ustawy o służbie cywilnej w charakterze urzędnika służby cywilnej począwszy od 1 grudnia 2009 roku i zobowiązanie pozwanego Skarbu Państwa - Szefa Służby Cywilnej do mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2009 r. 2. Zawieszenie postępowania. Uzasadnienie W roku 2009 przystąpiłem do postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w celu uzyskania mianowania na urzędnika służby cywilnej. Warunkiem pozytywnego wyniku egzaminu i uzyskania uprawnienia do mianowania było zdobycie określonej, minimalnej ilości punktów w każdej z trzech części egzaminu. W dwóch częściach egzaminu (umiejętności i predyspozycji kierowniczych) takie minimalne ilości zdobyłem, natomiast w części wiedzy do tej minimalnej ilości zabrakło mi jednego punktu (zał. 1). W trakcie weryfikacji uzyskanego wyniku stwierdziłem fakt nie uznania przez prowadzącą egzamin Krajową Szkołę Administracji Publicznej (KSAP) prawidłowej odpowiedzi na jedno z pytań. Jak wskazałem i udowodniłem w pismach kierowanych do KSAP i Szefa Służby Cywilnej (załączniki nr 4, 7, 9) w pytaniu testowym o bezrobocie strukturalne zaznaczona przeze mnie odpowiedź jest ponad wszelka wątpliwość prawidłowa, czego dowodzą literatura przedmiotu, ekspertyzy prawne oraz oficjalne stanowiska rządowe. Dodatkowo o poprawności odpowiedzi świadczą opinie ekspertów - profesorów kierunków ekonomicznych wyższych uczelni (załączniki nr od 17 do 23). Z opinii tych jednoznacznie wynika, że odpowiedź przeze mnie zaznaczona jest prawidłowa, natomiast wątpliwości co do poprawności dotyczą odpowiedzi uznawanej za jedyną prawidłową przez KSAP. Ponadto co najmniej dwie publikacje naukowe KSAP zawierają dowody na prawidłowość mojej odpowiedzi (zał. 24 i 25). Stąd mamy do czynienia albo z zastosowaniem niewłaściwego klucza odpowiedzi albo z wadliwą konstrukcją pytania testu jednokrotnego wyboru. Niezależnie jednak od tego, która sytuacja ma miejsce - odpowiedź przeze mnie zaznaczona jest poprawna. Błędne uznanie tej odpowiedzi za nieprawidłową skutkuje negatywnym wynikiem postępowania kwalifikacyjnego. Uznanie poprawności tej odpowiedzi oznaczałoby uzyskanie przeze mnie pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego skutkującego nabyciem uprawnień do mianowania na urzędnika służby cywilnej od 1 grudnia 2009 roku. 10 sierpnia 2010 r. wezwałem Szefa Służby Cywilnej (zał. 13) i Krajową Szkołę Administracji Publicznej (zał. 14) do usunięcia naruszenia prawa, otrzymując odpowiednio 27 sierpnia 2010 r. (zał. 15) i 24 września 2010 r. (zał. 16) decyzje odmowne. W tym stanie rzeczy wnoszę jak na wstępie. Jednocześnie - z uwagi na toczące się w tej sprawie postępowania przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie (sygn. akt: VII SA/Wa 2577/11, VII SA/Wa 2578/11, VII SAB/Wa 44/12, VII SAB/Wa 45/12) - wnoszę o zawieszenie postępowania sądowego do czasu prawomocnych rozstrzygnięć przed sądem administracyjnym. Załączniki: 1. Informacja e-mail z 23 lipca 2009 r. o wyniku postępowania. 2. Pismo do KSAP z 10 sierpnia 2009 r. 3. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/41/09 z 8 września 2009 r. 4. Pismo do KSAP z 20 listopada 2009 r. (3 strony). 5. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/129/09 z 15 grudnia 2009 r. 6. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/02/2010 z 15 stycznia 2010 r. (2 strony). 7. Pismo do KSAP z 10 lutego 2010 r. (13 stron). 8. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP-603/06/10 z 17 marca 2010 r. 9. Pismo do Szefa Służby Cywilnej z 26 marca 2010 r. (4 strony). 10. Odpowiedź Szefa Służby Cywilnej nr DSC.WZ-3514-12(10)/09/PM z 8 kwietnia 2010 r. (2 strony). 11. Pismo do Szefa Służby Cywilnej z 6 maja 2010 r. 12. Odpowiedź Szefa Służby Cywilnej nr DP-171-122(1)/10/JK z 24 maja 2010 r. 13. Wezwanie do Szefa Służby Cywilnej z 10 sierpnia 2010 r. 14. Wezwanie do KSAP z 10 sierpnia 2010 r. 15. Odpowiedź Szefa Służby Cywilnej nr DP-3544-1(2)/10/107715/10 z 24 sierpnia 2010 r. (2 strony). 16. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/157/10 z 10 września 2010 r. 17. Opinia Prof. zw. dr hab. __________ z Katedry Ekonomii Uniwersytetu __________ 18. Opinia Prof. dr hab. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 19. Opinia Prof. dr hab. __________ z Zakładu Teorii Ogólnej Ekonomii Uniwersytetu __________ 20. Opinia dr hab. Prof. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 21. Opinia dr hab. Prof. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 22. Opinia Prof. dr hab. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 23. Opinia Prof. dr hab. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 24. Publikacja naukowa KSAP „Bieżące problemy polityki społecznej i gospodarczej państwa” pod redakcją merytoryczną dr. Sławomira Peszkowskiego, Warszawa 2010 (fragmenty). 25. Publikacja naukowa KSAP „Pociąg do pracy i inne studia przypadku do nauczania ekonomii” pod redakcją naukową Bogusława Czarnego, Warszawa 2010 (fragmenty). Obydwie publikacje dostępne są na stronie internetowej Krajowej Szkoły Administracji Publicznej pod adresami: http://www.ksap.gov.pl/ksap/file/publik ... oblemy.pdf (stan na 31 maja 2012 r.), http://www.ksap.gov.pl/ksap/file/publik ... _pracy.pdf (stan na 31 maja 2012 r.). --------------------------------------------------------- Warszawa, dnia 23 lipca 2012 r. Sąd Rejonowy w ............ IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Powód: ............ ............ ............ Pozwany: Skarb Państwa reprezentowany przez: 1. Szef Służby Cywilnej Al. Ujazdowskie 1/3 00-853 Warszawa 2. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej ul. Wawelska 56 00-922 Warszawa 3. Dyrektor ............ w ............ ............. Sygn. akt: IV P 261/12 PISMO Niniejszym jako pełnomocnik Dyrektora Krajowej Szkoły Administracji Publicznej -pełnomocnictwo w załączeniu - składam odpowiedź na pozew doręczony w dniu 09 lipca 2012 r. w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy w ............ z powództwa ............ przeciwko Skarbowi Państwa. Wnoszę o: 1. Odrzucenie pozwu z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej w niniejszej sprawie W razie nieuwzględnienia wniosku ad. 1 wnoszę o 2. Oddalenie powództwa w całości 3. Zasądzenie od ............ na rzecz Krajowej Szkoły Administracji Publicznej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa prawnego według norm prawem przepisanych. Uzasadnienie Powód ............ przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w 2009 r. i zakończył to postępowanie z wynikiem negatywnym, co w konsekwencji skutkuje nieuzyskaniem mianowania - okoliczność bezsporna. Pozew w niniejszej sprawie powinien być odrzucony, albowiem przepisy nie przewidują drogi sądowej w tego rodzaju sprawach. Zgodnie bowiem z ustawą o służbie cywilnej ustawodawca nie przewidział odwołania od wyniku postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej. Odnosząc się do określenia pozwanego Krajowej Szkoły Administracji Publicznej przez powoda, wskazuję że Krajowa Szkoła Administracji Publicznej nie jest statio fisci Skarbu Państwa. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej jest państwową osobą prawną -państwową jednostką organizacyjną (art. 1 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o Krajowej Szkole Administracji Publicznej). W razie nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie pozwu wnoszę o oddalenie żądań powoda w całości. Powód ani w petitum pozwu ani w uzasadnieniu pisma nie wskazał jakie jest jego żądanie w stosunku do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Nie jest zatem możliwe merytoryczne ustosunkowanie się do żądania pozwu. Wskazuję jednocześnie, że przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie wyznaczona jest na dzień 22 sierpnia 2012 r. rozprawa ze skargi powoda. Odnosząc się do wezwania Sądu w przedmiocie złożenia do akt sprawy akt osobowych powoda oraz wyliczenia jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda liczonego jak ekwiwalent za urlop wskazuję, iż Szkoła nie jest pracodawcą powoda i nie dysponuje takimi informacjami i dokumentami. -------------------------------------------------------- ODPOWIEDŹ POZWANEGO NA POZEW Odpowiadając na pozew z dnia 22 czerwca 2012 r. Dyrektor ............ w ............ wnosi o: 1) oddalenie powództwa, 2) przeprowadzenie rozprawy także w nieobecności pozwanego, 3) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE Powód wnosi o ustalenie istnienia stosunku pracy pomiędzy powodem a pozwanym Dyrektorem ............ w ............ na podstawie mianowania w trybie art. 48 ustawy o służbie cywilnej w charakterze urzędnika służby cywilnej, począwszy od 1 grudnia 2009 r. i zobowiązanie Szefa Służby Cywilnej do mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2009 r. Na wstępie pozwany podnosi, że zgodnie z art. 3 Kodeksu pracy, pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Wobec tego pozwanym w niniejszej sprawie powinien być -jako pracodawca- ............ w ............, a nie jego Dyrektor. Zgodnie z ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 z późn. zm.), w rozumieniu ustawy pracownik służby cywilnej oznacza osobę zatrudnioną na podstawie umowy o pracę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o służbie cywilnej, a urzędnik służby cywilnej oznacza osobę zatrudnioną na podstawie mianowania zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o służbie cywilnej (art. 3 pkt 2). Mianowania pracownika służby cywilnej (na urzędnika służby cywilnej) dokonuje Szef Służby Cywilnej (art. 48 ust. 2). Akt mianowania sporządza się na piśmie (art. 49 ust. 2). Dotychczasowy stosunek pracy przekształca się w stosunek pracy na podstawie mianowania z dniem mianowania (art. 48 ust. 4). Wobec powyższego, nie jest dopuszczalne prawnie, zawiązanie stosunku pracy na podstawie mianowania bez uprzedniego mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej przez Szefa Służby Cywilnej stosownym aktem. ............ w ............ (ani kierujący nim Dyrektor) nie ma żadnego wpływu na mianowanie pracownika służby cywilnej i przekształcenie dotychczasowego stosunku pracy w stosunek pracy na podstawie mianowania. ............ w ............ (ani kierujący nim Dyrektor) nie jest też w żaden sposób zaangażowany w spór pomiędzy powodem a Szefem Służby Cywilnej i Krajową Szkołą Administracji Publicznej, dotyczący wyniku postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie w służbie cywilnej. W tej części powództwo jest zatem bezpodstawne. Ponadto pozwany nadmienia, że przy przekazanym mu odpisie pozwu brak było wymienionych w pozwie załączników, wobec czego pozwany nie mógł się do nich odnieść. ------------------------------------------------------------------------- Warszawa, dnia 25 lipca 2012 r. Sąd Rejonowy w ............ IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Powód: ............ ............ ............ Pozwany: Skarb Państwa - Szef Służby Cywilnej Al. Ujazdowskie 1/3 00-583 Warszawa Reprezentowany przez: radcę prawnego Marka Kieszczyńskiego sygn. akt IV P 261/12 Odpowiedź na pozew Działając w imieniu pozwanego Szefa Służby Cywilnej, którego pełnomocnictwo załączam, wnoszę o: - odrzucenie powództwa wobec pozwanego Szefa Służby Cywilnej, - rozpoznanie sprawy także pod nieobecność pozwanego - zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych, względnie: - oddalenie powództwa Uzasadnienie Pozwem z dnia 25 czerwca 2012 r. powód ............ wniósł o ustalenie istnienia stosunku pracy między Powodem a Pozwanym Skarbem Państwa - Dyrektorem ............ w ............ na podstawie mianowania w trybie art. 48 ustawy o służbie cywilnej w charakterze urzędnika służby cywilnej począwszy od 1 grudnia 2009 r. i zobowiązanie pozwanego Skarbu Państwa - Szefa Służby Cywilnej do mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2009 r. Powództwo jest całkowicie bezzasadne. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż jak przyznaje sam Powód, przed Wojewódzkim Sadem Administracyjnym w Warszawie toczą się postępowania w tej sprawie. Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić, iż w sprawie wystąpiła przesłanka odrzucenia pozwu, o której mowa w art. 199 § 1 pkt 2 Kpc, a mianowicie o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona. Stosownie do art. 2 § 1 k.p.c. do rozpoznania spraw cywilnych powołane są sądy powszechne, o ile sprawy te nie należą do właściwości sądów szczególnych. Zgodnie zaś z art. 1 k.p.c. sprawami cywilnymi są sprawy z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz inne sprawy, do których przepisy Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się z mocy ustaw szczególnych. Przy takim rozumieniu sprawy cywilnej ocena w zakresie dopuszczalności lub niedopuszczalności drogi sądowej w konkretnej sprawie zależeć będzie przede wszystkim od tego, czy zgłoszone w pozwie żądanie, oparte na okolicznościach faktycznych je uzasadniających, mieści się w zakresie dziedzin prawa wymienionych w art. 1 k.p.c. (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 8 czerwca 2010 r. w sprawie sygn. akt II PZP 5/10). Żądanie powoda dotyczy jego prawa do mianowania i obowiązku po stronie Szefa Służby Cywilnej do dokonania czynności mianowania. Mianowanie jest jedną z podstaw nawiązania stosunku pracy przewidzianych w kodeksie pracy. Akt mianowania jest oświadczeniem, które kreuje stosunek pracy. Ustawa o służbie cywilnej nie przewiduje możliwości ustanowienia stosunku pracy na podstawie aktu mianowania na urzędnika służby cywilnej. Wątpliwości w tym zakresie nie pozostawia art. 48 ust. 4 ustawy o służbie cywilnej, zgodnie z którym: „z dniem mianowania dotychczasowy stosunek pracy przekształca sie w stosunek pracy na podstawie mianowania". Wraz z przekształceniem stosunku pracy zmianie ulega podstawa zatrudnienia, zaś inne elementy dotychczasowego stosunku pracy, takie jak miejsce pracy, stanowisko czy wynagrodzenie zasadnicze, wynikające z umowy o pracę pozostają niezmienione. Niezmieniona pozostaje również osoba pracodawcy, którym jest jednostka organizacyjna zatrudniająca członka służby cywilnej. Stosunek pracy z mianowania ma charakter zobowiązaniowy, ale akt mianowania to czynność jednostronna, która jest decyzją administracyjną w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 lutego 1981 r. w sprawie sygn. akt SA 240/81). Regulacja dokonania samej czynności mianowania leży w zakresie przepisów o charakterze administracyjnym. W aktualnym stanie prawnym do mianowania odnosi się art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. nr 227, poz. 1505 z późn. zm.). Stosownie do tego przepisu Szef Służby Cywilnej dokonuje w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej mianowania pracownika służby cywilnej, który ukończył w danym roku postępowanie kwalifikacyjne z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończył Krajową Szkołę Administracji Publicznej. Szef Służby Cywilnej, jest oczywiście centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach służby cywilnej i od dnia 1 stycznia 2010 r. rzeczywiście poruczone mu zostało mianowanie członków służby cywilnej w imieniu Rzeczpospolitej Polskiej. Wobec powyższego, żądanie powoda zgłoszone w niniejszym postępowaniu należy traktować jako roszczenie zmierzające do ustalenia obowiązku i uprawnienia o charakterze administracyjnoprawnym. Dokonanie czynności mianowania jest bowiem aktem władczym właściwego organu administracji publicznej, będącym decyzją administracyjną. Podkreślenia wymaga fakt, że powód pozostawał w stosunku pracy w służbie cywilnej, zatem przedmiotem roszczenia nie jest nawiązanie stosunku pracy a przekształcenie tego stosunku prawnego. Przekształcenie nastąpiłoby wskutek dokonania mianowania. Zatem roszczenie powoda dotyczy wyłącznie czynności będącej w sferze administracyjnoprawnej - dokonania aktu mianowania. Spory o roszczenia dotyczące stosunku pracy w służbie cywilnej rozpatrywane są przez sądy pracy (art. 9 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej). Żądanie zgłoszone przez powoda nie jest natomiast roszczeniem dotyczącym stosunku pracy. Zmierza ono bowiem do ustalenia obowiązku wydania decyzji administracyjnej przez organ administracji publicznej. W tej sytuacji sąd pracy nie jest właściwy do rozpoznania niniejszej sprawy, co jak wskazano znajduje potwierdzenie w fakcie toczenia się w przedmiotowo tożsamej sprawie postępowania przed sądem administracyjnym. Dodatkowym unaocznieniem zasadności powyższego zarzutu jest fakt, będący zasadniczą podstawą stanowiska Szefa Służby Cywilnej, a mianowicie Szef Służby Cywilnej nie jest pracodawcą powoda i nie może w sporze ze stosunku pracy występować w charakterze pracodawcy. Brak jest jakiegokolwiek przepisu kompetencyjnego nakładającego na niego uprawnienie/obowiązek do wykonywania czynności prawnych w zakresie stosunku pracy (np. występowanie w charakterze pracodawcy przed sądem pracy). Dokonanie aktu mianowania jest w tym wypadku czynnością odrębną i nie wpływa, ze względu na brak odpowiedniej w tym zakresie podstawy prawnej, na przejęcie od pracodawcy uprawnienia do zastępowania go przed sądem pracy. Zdolność sądowa i procesowa w sprawach z zakresu prawa pracy jest powiązana z podmiotowością w zakresie zatrudniania pracowników. Podmiot, który nie ma osobowości prawnej ani zdolności do bycia pracodawcą (art. 3 KP), nie ma zdolności sądowej ani procesowej w sprawie z zakresu prawa pracy. Art. 64 kpc stanowi, że zdolność sądową w procesie cywilnym mają jedynie osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej. Szef Służby Cywilnej nie ma zdolności sądowej w procesie cywilnym. Zgodnie z art. 3 k.p. zdolność sądową jako pracodawca ma jednostka organizacyjna chociażby nie posiadała osobowości prawnej oraz osoba fizyczna jeśli zatrudnia pracownika. Takim podmiotem nie jest pozwany. Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej pozwany jest centralnym organem administracji państwowej. Ustawą tą nie nadano pozwanemu zdolności do bycia pracodawcą. Obsługę pozwanego zapewnia Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, która jest pracodawcą dla zatrudnionych tam pracowników, co do których czynności w imieniu pracodawcy podejmuje i reprezentuje ten urząd, dyrektor generalny urzędu. Ta zasada obowiązuje w całej administracji państwowej. Powyższego braku zdolności sądowej nie można uzupełnić, Szef Służby Cywilnej nie może uzyskać osobowości prawnej, ani stać się organizacją społeczną, o jakiej mowa w art. 64 § 2 k.p.c, a wobec tego nie może być zastosowany art. 70 k.p.c. Niezbędną przesłanką uzupełnienia braku zdolności sadowej w sytuacji przewidzianej w art. 70 k.p.c. jest zachowanie tożsamości strony, tj. takiego stanu rzeczy, w którym po uzupełnieniu stroną pozostaje ta sama jednostka wskazana przez powoda. Skutek nieważności następuje w odniesieniu do przesłanek określonych w art. 70 k.p.c, gdy stwierdzony brak nie zostanie usunięty w zakreślonym terminie. Przepis ten wyklucza też możliwość wyeliminowania jednostki pierwotnie wskazanej jako strona u wprowadzenia w to miejsce do procesu zupełnie innego podmiotu, mającego własną zdolność sądową. Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzeczeniu i uzasadnieniu postanowienia Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 24 września 2004 r. I CK 131/2004. Bezspornym jest również, iż w postępowaniu przed sądem pracy w sprawach o roszczenia pracowników ze stosunku pracy stroną procesową nie jest Skarb Państwa, lecz państwowa jednostka organizacyjna, będąca zakładem pracy w rozumieniu art. 3 k.p., reprezentowana przez jej kierownika lub innego pracownika upoważnionego do działania w określonym zakresie w imieniu zakładu pracy. Państwowa jednostka organizacyjna która jest pracodawcą (art. 3 k.p., a nie Skarb Państwa), podejmuje czynności procesowe na podstawie art. 67 § 1 k.p.c, a nie na podstawie art. 67 § 2 k.p.c. (tak: Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2009 r. II PZ 23/09). W konsekwencji, brak zdolności sądowej po stronie Szefa Służby Cywilnej skutkuje, w myśl art. 199 § 1 pkt 3 k.p.c. koniecznością odrzucenia pozwu w tym zakresie. Powództwo o ustalenie dodatkowo nie może w tym wypadku zostać uznane za dozwolone zgodnie z art. 189 Kpc, gdyż strona powodowa nie wykazała interesu prawnego w jego wytoczeniu. Jakkolwiek Powód wskazuje na pewne potencjalnie pozytywne zmiany w zakresie jego stosunku pracowniczego w służbie cywilnej, to jednak są to de facto bezpośrednie konsekwencje samego mianowania na urzędnika służby cywilnej, nie zaś ewentualnego ustalenia prawa do mianowania na urzędnika państwowego. W tym drugim wypadku Powód i tak nie mógłby zostać mianowany na urzędnika służby cywilnej, gdyż nie ma jakiejkolwiek podstawy prawnej dla dokonania takiego aktu w chwili obecnej. Zgodnie z ukształtowanym w orzecznictwie stanowiskiem interes prawny zachodzi, jeżeli sam skutek, jaki wywoła uprawomocnienie się wyroku ustalają tego, zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przj/szłości (tak: Komentarz. Kodeks postępowania cywilnego pod red. Tomasza Jakubeekiego, wyd. Oficyna 2008, wydanie III, źródło LEX). Wyrok tylko ustalający istnienie stosunku prawnego nie zapewni ostatecznej ochrony prawnej, ponieważ ma charakter deklaratoryjny i nie jest - w przeciwieństwie do wyroków zasądzających - wykonalny na drotize egzekucji sądowej. W konsekwencji teoretycznie wydany deklaratoryjny wyrok o prawie do mianowania na urzędnika służby cywilnej, nie spowodowałby żadnych skutków materialnoprawnych, gdyż w jego wyniku Powód nie stałby się z mocy prawa mianowanym urzędnikiem służby cywilnej. Analogiczne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 kwietnia 2010 r. (II PK 342/09, wskazując, że interes prawny istnieje wówczas, gdy zachodzi stan niepewności co do istnienia stosunku prawnego lub prawa, a wynik postępowania doprowadzi do usunięcia niejasności i wątpliwości w tym zakresie i zapewni powodowi ochronę jego prawnie chronionych interesów, czyli definitywnie zakończy spór istniejący lub prewencyjnie zapobiegnie powstaniu takiego sporu w przyszłości. Kwestia zasadności bądź jej braku w zakresie mianowania, jak wskazał powód, jest przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego, stąd też nie sposób stwierdzić, iż ustalenia poczynione przez Sąd Pracy w niniejszym postępowaniu w tożsamym zakresie, mogą definitywnie zakończyć istniejący spór lub prewencyjnie zapobiec powstaniu takiego sporu w przyszłości. Należy również zwrócić uwagę, iż roszczenie powoda jest wewnętrznie sprzeczne. Z jednej strony żąda on ustalenia, iż jest zatrudniony na podstawie stosunku mianowania, gdy tymczasem takie mianowanie nigdy nie miało miejsca, z drugiej natomiast żąda mianowania go przez Szefa Służby Cywilnej. Co więcej mianowanie takie miałoby nastąpić z dniem 1 grudnia 2009 r., co jest zasadniczo niemożliwe mając na względzie fakt, iż żadna norma prawna nie daje podstawy dla dokonania aktu mianowania z mocą wsteczną. Ustalenie zatem, iż powód jest zatrudniony na podstawie mianowania jest niemożliwe, gdyż mianowanie go na urzędnika służby cywilnej nigdy nie miało miejsca, a zatem jego stosunek zatrudnienia nigdy nie został zmodyfikowany przez akt mianowania. Jeżeli natomiast chodzi o pozostałe zobowiązania Sądu, to informuję, iż pozwany nie ma możliwości przesłać akt osobowych powoda, ani zaświadczenia o wynagrodzeniu powoda, gdyż nie jest i nie był jego pracodawcą. Brak jest również z punktu widzenia strony pozwanej propozycji zawarcia w niniejszej sprawie ugody, gdyż uwzględnienie roszczenia powoda w jakimkolwiek zakresie jest sprzeczne z przepisami powszechnie obowiązującymi. Dodatkowo z ostrożności procesowej informuję, iż przesłany odpis pozwu nie zawierał załączników, stąd też nie znając ich treści nie mogłem odnieść się szczegółowo do faktów na jakie powołuje się powód. Mając zatem na względzie powyżej przedstawione stanowisko, wnoszę jak we wstępie. |
| 12 lip 2014, 15:23 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... ............, 8 września 2012 r.
Sąd Rejonowy w ............ Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Powód: ............ ............ ............ Pozwany: Skarb Państwa reprezentowany przez: 1. Szef Służby Cywilnej Al. Ujazdowskie 1/3 00-853 Warszawa 2. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej ul. Wawelska 56 00-922 Warszawa 3. Dyrektor ............ w ............ ............ ............ Sygn. akt IV P 261/12 Pismo i wnioski dowodowe strony Powodowej Z uwagi na postanowienie Sądu o wyznaczeniu terminu rozprawy, przesyłam komplet załączników wymienionych w pozwie. Jednocześnie, odnosząc się do poszczególnych odpowiedzi na pozew informuję, jak niżej: 1. W kwestii odpowiedzi Kancelarii Adwokackiej Jolanty Kowalczyk-Wawrzkiewicz – Pełnomocnika Dyrektora Krajowej Szkoły Administracji Publicznej na pozew: a) nie jest ponad wszelką wątpliwość okolicznością bezsporną – jak twierdzi Pełnomocnik Pozwanego – zakończenie postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w 2009 roku z wynikiem negatywnym. Przeciwnie: jest to właśnie okoliczność sporna, gdyż w wyniku zastosowania błędnego klucza odpowiedzi postępowanie zakończyło się negatywnie. W przypadku użycia przez Krajową Szkołę Administracji Publicznej (dalej: KSAP) właściwego klucza odpowiedzi – postępowanie to zakończyłoby się wynikiem pozytywnym i skutkowało uzyskaniem mianowania na urzędnika służby cywilnej od 1 grudnia 2009 roku, b również nie polega na prawdzie stwierdzenie, że przepisy nie przewidują drogi sądowej w tego rodzaju sprawach, gdyż istnieje prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Katowicach z 26 października 2006 r., oddalający apelację Szefa Służby Cywilnej od wyroku Sądu Rejonowego w Katowicach z 28 grudnia 2005 r., zobowiązującego pozwanego Szefa Służby Cywilnej do mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 października 2003r., co przeczy twierdzeniom Pełnomocnik Pozwanego (por. Postanowienie Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r. I PZ 4/08), c) podobnie nie polega na prawdzie stwierdzenie, że nie wskazałem w uzasadnieniu pozwu żądania w stosunku do KSAP, gdyż żądanie to określone jest w przywołanym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa z 10 sierpnia 2010 r. Treść tego wezwania jest niewątpliwie znana stronie Pozwanej, gdyż stanowiła jeden z załączników w sprawach toczących się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, o których również wspomina Pełnomocnik Pozwanego w odpowiedzi na pozew. 2. W kwestii odpowiedzi Departamentu Prawnego Kancelarii Prezesa Rady Ministrów – Pełnomocnika Szefa Służby Cywilnej na pozew: a) sprawa właściwości sądu administracyjnego lub powszechnego w tej sprawie jest niejednoznaczna. Świadczą o tym dotychczasowe rozstrzygnięcia przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, który dwukrotnie odrzucił skargi (a więc uznał się za niewłaściwy) oraz przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, który uwzględnił skargi kasacyjne w tych sprawach. Ponadto brać należy pod uwagę prawomocne rozstrzygnięcie w podobnej sprawie przed sądem powszechnym, o którym wspomniałem wyżej w pkt. 1b), b) roszczenie Powoda nie jest – wbrew twierdzeniom Pełnomocnika Pozwanego – wewnętrznie sprzeczne. Żądanie mianowania od 1 grudnia 2009 roku (a więc w terminie mianowania osób, które z wynikiem pozytywnym przeszły postępowanie kwalifikacyjne w służbie cywilnej w 2009 roku) skutkować będzie tym, że od tego dnia będzie istniał stosunek na podstawie mianowania, a więc zgodnie z treścią pozwu. Mianowanie z mocą wsteczną jest – przeciwnie do twierdzeń Pełnomocnika Pozwanego – możliwe, czego dowodem jest przytoczony wyrok, o którym mowa w pkt. 1b). Jednocześnie składam następujące wnioski dowodowe: 1. Przesłuchanie Powoda w charakterze strony. 2. Zażądanie od KSAP opinii eksperta układającego pytanie o bezrobocie strukturalne, o którym mowa w piśmie KSAP z 15 grudnia 2009 roku (ewentualnie – w razie niedoręczenia pisemnej opinii – przesłuchanie w charakterze świadka tego eksperta) na okoliczność stwierdzenia, czy odpowiedź na pytanie o bezrobocie strukturalne, uznawana przez KSAP za jedyną prawidłową – jest taką w rzeczywistości. 3. Przesłuchanie w charakterze świadków członków zespołu sprawdzającego i niezależnych ekspertów (w tym Dyrektora Departamentu Rynku Pracy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej), o których mowa w piśmie KSAP z 15 stycznia 2010 r. (zał. 6) na okoliczność stwierdzenia, czy odpowiedź na pytanie o bezrobocie strukturalne, uznawana przez KSAP za jedyną prawidłową – jest taką w rzeczywistości. 4. Powołanie biegłego z dziedziny makroekonomii (lub uwzględnienie opinii stanowiących załączniki od 17 do 23) na okoliczność stwierdzenia poprawności definicji pojęcia „bezrobocie strukturalne” stanowiącej odpowiedź b) na pytanie testowe. Wnoszę również, by Sąd zażądał od KSAP adresów korespondencyjnych osób wskazanych w pkt. 2 i 3 wniosków dowodowych, z uwagi na brak w pismach KSAP zarówno danych personalnych przywoływanych osób, jak i pisemnych opinii tych osób. ........... Załączniki: 1. Informacja e-mail z 23 lipca 2009 r. o wyniku postępowania. 2. Pismo do KSAP z 10 sierpnia 2009 r. 3. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/41/09 z 8 września 2009 r. 4. Pismo do KSAP z 20 listopada 2009 r. (3 strony). 5. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/129/09 z 15 grudnia 2009 r. 6. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/02/2010 z 15 stycznia 2010 r. (2 strony). 7. Pismo do KSAP z 10 lutego 2010 r. (13 stron). 8. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP-603/06/10 z 17 marca 2010 r. 9. Pismo do Szefa Służby Cywilnej z 26 marca 2010 r. (4 strony). 10. Odpowiedź Szefa Służby Cywilnej nr DSC.WZ-3514-12(10)/09/PM z 8 kwietnia 2010 r. (2 strony). 11. Pismo do Szefa Służby Cywilnej z 6 maja 2010 r. 12. Odpowiedź Szefa Służby Cywilnej nr DP-171-122(1)/10/JK z 24 maja 2010 r. 13. Wezwanie do Szefa Służby Cywilnej z 10 sierpnia 2010 r. 14. Wezwanie do KSAP z 10 sierpnia 2010 r. 15. Odpowiedź Szefa Służby Cywilnej nr DP-3544-1(2)/10/107715/10 z 24 sierpnia 2010 r. (2 strony). 16. Odpowiedź KSAP nr BSPRiOP/603/157/10 z 10 września 2010 r. 17. Opinia Prof. zw. dr hab. __________ z Katedry Ekonomii Uniwersytetu __________ 18. Opinia Prof. dr hab. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 19. Opinia Prof. dr hab. __________ z Zakładu Teorii Ogólnej Ekonomii Uniwersytetu __________ 20. Opinia dr hab. Prof. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 21. Opinia dr hab. Prof. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 22. Opinia Prof. dr hab. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 23. Opinia Prof. dr hab. __________ z Katedry Makroekonomii Uniwersytetu __________ 24. Publikacja naukowa KSAP „Bieżące problemy polityki społecznej i gospodarczej państwa” pod redakcją merytoryczną dr. Sławomira Peszkowskiego, Warszawa 2010 (fragmenty). 25. Publikacja naukowa KSAP „Pociąg do pracy i inne studia przypadku do nauczania ekonomii” pod redakcją naukową Bogusława Czarnego, Warszawa 2010 (fragmenty). Obydwie publikacje dostępne są na stronie internetowej Krajowej Szkoły Administracji Publicznej pod adresami: http://www.ksap.gov.pl/ksap/file/publik ... oblemy.pdf (stan na 31 maja 2012 r.), http://www.ksap.gov.pl/ksap/file/publik ... _pracy.pdf (stan na 31 maja 2012 r.). -------------------------------------------------------------- Sygn. akt: IV P 261/12 POSTANOWIENIE Dnia 20/08/2013 roku Sąd Rejonowy w ............ IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący SSR ............ po rozpoznaniu w dniu 20/08/2013r. w ............ na posiedzeniu niejawnym sprawy z powództwa ............ przeciwko Dyrektor ............ w ............, Krajowej Szkole Administracji Publicznej w Warszawie, Szefowi Służby Cywilnej w Warszawie o ustalenie istnienia stosunku pracy na podstawie mianowania postanawia: Podjąć postępowanie w sprawie. |
| 12 lip 2014, 19:30 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... Sygn.akt IVP 261/12 POSTANOWIENIE Dnia 25 października 2013 r. Sąd Rejonowy w ………... IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie: Przewodniczący: SSR ............ Ławnicy: ............ ............ Protokolant: ............ po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 r. w ………. na rozprawie sprawy z powództwa ............ przeciwko Dyrektorowi ……… w ………., Krajowej Szkole Administracji Publicznej w Warszawie i Szefowi Służby Cywilnej w Warszawie o ustalenie istnienia stosunku pracy i zobowiązanie do mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej POSTANAWIA I. Wezwać do udziału w sprawie w charakterze pozwanego ………. w ………. II. Odrzucić pozew w stosunku do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej w Warszawie i Szefa Służby Cywilnej w Warszawie III. Wniosek o mianowanie powoda na urzędnika służby cywilnej przekazać Szefowi Służby Cywilnej w Warszawie do rozpoznania. UZASADNIENIE ............ wystąpił z pozwem przeciwko Dyrektorowi ………. w ………. o ustalenie stosunku pracy na podstawie mianowania, Krajowej Szkole Administracji Publicznej o skorygowanie wyniku postępowania kwalifikacyjnego poprzez uznanie jego odpowiedzi za prawidłową, Szefowi Służby Cywilnej o zobowiązanie do mianowania na urzędnika służby cywilnej od 01 grudnia 2009 roku. Dyrektor ………. w ………. wniósł o oddalenie powództwa, wskazując, iż nie jest biernie legitymowanym do występowania w procesie, gdyż pracodawcą powoda jest ………. w ………. Pozwani Szkoła Administracji Publicznej oraz Szef Służby Cywilnej wnieśli o odrzucenie pozwu, albowiem droga sądowa jest niedopuszczalna. Sąd ustalił i zważył, co następuje: Powód ............ w 2009 roku przystąpił do postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w celu uzyskania mianowania na urzędnika służby cywilnej. Powód z części egzaminu sprawdzającą wiedzę nie uzyskał minimalnej ilości punktów. ............ wystąpił ze skargami na bezczynność Szefa Służby Cywilnej i Krajowej Szkoły Administracji Publicznej, polegającą na braku mianowania na urzędnika służby cywilnej w 2009 roku pomimo spełnienia przesłanek do mianowania. Skargi zostały oddalone przez WSA w Warszawie. Odrzucone zostały natomiast skargi na Szefa Służby Cywilnej i Krajową Szkołę Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego, albowiem w zakresie ustalenia wyników postępowania kwalifikacyjnego nie jest wydawana decyzja administracyjna. Zgodnie z art. 1 KPC Kodeks postępowania cywilnego normuje postępowanie sądowe w sprawach ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz w innych sprawach, do których przepisy tego Kodeksu stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy cywilne). Dla określenia spraw cywilnych przyjęte zostały dwa kryteria kwalifikacyjne, tj. materialne i formalne. Sprawami cywilnymi w ujęciu materialnym są sprawy ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego, opiekuńczego i prawa pracy. Określane bywają jako sprawy cywilne merytoryczne, z natury rzeczy, co do istoty. Są to sprawy cywilne wynikające z zastosowania norm pierwotnego prawa cywilnego. Zaliczenie ich do spraw cywilnych nie jest wynikiem ustaleń ustawodawcy. Wymienione sprawy miałyby taki charakter nawet w razie braku wyraźnego przepisu prawa procesowego. Kryterium materialne umożliwia określenie sprawy cywilnej. Kodeks posługuje się jednak drugim kryterium kwalifikacyjnym w postaci kompetencji sądu i formy postępowania. Sprawami cywilnymi w ujęciu formalnym są sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz inne sprawy, do których przepisy Kodeksu postępowania cywilnego znajdują zastosowanie z mocy ustaw szczególnych. Chodzi tu zarówno o sprawy o charakterze administracyjnym, jak i o inne sprawy, których źródłem nie jest prawo cywilne. Przyznanie im cywilnego charakteru jest wyłącznie wynikiem decyzji legislatora, tj. ustawa traktuje je jako cywilne wówczas, gdy ich rozpoznanie przekazane jest do kompetencji sądów powszechnych i Sądu Najwyższego. Ich źródłem jest prawo publiczne. Uchodzą one za cywilne wyłącznie dlatego, że rozpoznawane są według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego na mocy odpowiednich przepisów. Zastosowanie kryterium formalnego w celu poszerzenia zakresu art. 1 podyktowane jest względami celowościowymi. W ocenie Sądu w sprawie o skorygowanie wyniku postępowania kwalifikacyjnego poprzez uznanie jego odpowiedzi za prawidłową droga sądowa jest niedopuszczalna. Postępowanie konkursowe prowadzone na podstawie przepisów ustawy o służbie cywilnej zmierzające do wyłonienia kandydata na wyższe stanowisko w służbie cywilnej jest postępowaniem z zakresu administracji publicznej (zob.: wyrok NSA z 13 grudnia 2000 r., II SA 1432/00; postanowienie NSA z 9 maja 2001 r., II SA 3381/00; wyrok NSA z 14 lutego 2001 r., II SA 2908/00; wyrok NSA z 27 lutego 2002 r., II SA 2629/01, Prawo Pracy 2003 nr 2, s. 35 i wyrok NSA z 14 września 2004 r., OSK 460/04, LEX nr 156420). Droga Sądowa jest niedopuszczalna. Sąd Rejonowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w Uchwale 7 Sędziów Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2006 roku III PZP 1/06, i jej uzasadnieniu. Sąd Najwyższy w w/w uchwale wskazał: „W sprawie, której przedmiotem jest żądanie ponownego przeprowadzenia konkursu w celu obsady wyższych stanowisk w służbie cywilnej (art. 41-47 i art. 49 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej, Dz.U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 ze zm.), droga sądowa przed sądem powszechnym jest niedopuszczalna (art. 1 i art. 2 § 1 k.p.c.)." (OSNP 2007/3-4/37). Dlatego też, Sąd mając na uwadze powyższe odrzucił pozew w stosunku do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej. Powód ............ wniósł o zobowiązanie Szefa Służby Cywilnej do mianowania na urzędnika służby cywilnej od 01 grudnia 2009 roku. zgodnie z art. 48 ust. 2 ustawy o Służbie cywilnej, Szef Służby Cywilnej dokonuje w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej mianowania pracownika służby cywilnej, który ukończył w danym roku postępowanie kwalifikacyjne z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończył Krajową Szkolę Administracji Publicznej. Zdaniem Sądu akt mianowania to czynność jednostronna, która jest decyzją administracyjną w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego (por. M. Barzycka-Banaszczyk, Kodeks pracy. Komentarz, s. 181; M. Wandzel (w:) B. Wagner (red.), K.W. Baran, E. Chmielek-Łubińska, L. Mitrus, T. Nycz, A. Sobczyk, M. Wandzel, Kodeks pracy. Komentarz, s. 296; T. Liszcz, R. Borek-Buchajczuk, W. Perdeus, Prawo urzędnicze, Lublin 2005, s. 35; F. Małysz, Stosunek pracy na podstawie..., s. 1; wyrok NSA z dnia 24 września 1991 r., II SA 746/91, OSP 1993, z. 9, poz. 175; postanowienie NSA z dnia 19 lutego 1981 r., SA 240/81, ONSA 1981, z. 1, poz. 9). Sąd uznał, iż powództwo o zobowiązanie Szefa Służby Cywilnej jest w istocie wnioskiem o mianowanie na urzędnika służby cywilnej. Mianowanie, jak wyżej wskazano, następuje w drodze decyzji administracyjnej. Dlatego też, wniosek ów został przekazany do rozpoznania Szefowi Służby Cywilnej, który wyda decyzję odmawiającą mianowania czy też decyzję o mianowaniu. ............ od decyzji odmawiającej mianowania będzie mógł wnieść odwołanie a następnie skargę do Sądu Administracyjnego. Mając na uwadze powyższe oraz na podstawie art. 199 § 1 pkt. 1 KPC Sąd odrzucił pozew w stosunku do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej oraz Szefowi Służby Cywilnej. Na podstawie art. 464 § 1 KPC Sąd wniosek o mianowanie przekazał Szefowi Służby Cywilnej. Na podstawie art. 477 KPC w związku z art. 194 § 1 KPC Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanego ………. w ………. - pracodawcę powoda. |
| 12 lip 2014, 21:36 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... ............, 15 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy w ............ IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Powód: ............ ............ ............ Pozwany: Skarb Państwa: ............ w ............ ............ ............ Sygnatura akt: IV P 261/12 ODPOWIEDŹ POZWANEGO NA POZEW Odpowiadając na pozew z dnia 22 czerwca 2012 r. ............ w ............ wnosi o: 1) oddalenie powództwa, 2) przeprowadzenie rozprawy także w nieobecności pozwanego, 3) zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm przepisanych wraz z kosztami zastępstwa procesowego. UZASADNIENIE Powód wnosi o ustalenie istnienia stosunku pracy pomiędzy powodem a pozwanym ............ w ............ na podstawie mianowania w trybie art. 48 ustawy o służbie cywilnej w charakterze urzędnika służby cywilnej, począwszy od 1 grudnia 2009 r. i zobowiązanie Szefa Służby Cywilnej do mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej z dniem 1 grudnia 2009 r. Zgodnie z ustawą z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 z późn. zm.), w rozumieniu ustawy pracownik służby cywilnej oznacza osobę zatrudnioną na podstawie umowy o pracę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o służbie cywilnej, a urzędnik służby cywilnej oznacza osobę zatrudnioną na podstawie mianowania zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o służbie cywilnej (art. 3 pkt 2). Mianowania pracownika służby cywilnej (na urzędnika służby cywilnej) dokonuje Szef Służby Cywilnej (art. 48 ust. 2). Akt mianowania sporządza się na piśmie (art. 49 ust. 2). Dotychczasowy stosunek pracy przekształca się w stosunek pracy na podstawie mianowania z dniem mianowania (art. 48 ust. 4). Wobec powyższego, nie jest dopuszczalne prawnie, zawiązanie stosunku pracy na podstawie mianowania bez uprzedniego mianowania powoda na urzędnika służby cywilnej przez Szefa Służby Cywilnej stosownym aktem. ............ w ............ nie ma żadnego wpływu na mianowanie pracownika służby cywilnej i przekształcenie dotychczasowego stosunku pracy w stosunek pracy na podstawie mianowania. ............ w ............ nie jest też w żaden sposób zaangażowany w spór pomiędzy powodem a Szefem Służby Cywilnej i Krajową Szkołą Administracji Publicznej, dotyczący wyniku postępowania kwalifikacyjnego dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie w służbie cywilnej. Ponadto pozwany nadmienia, że wszystkie wymienione przez powoda w treści pozwu sprawy toczące się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie zostały już prawomocnie rozstrzygnięte niekorzystnie dla powoda: 1) postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. VII SA/Wa 2577/11, opubl. http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/lB03BF33F5 - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi ............ na Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie postanowił odrzucić skargę, 2) postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. VII SA/Wa 2578/1, opubl. http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/C9EFFBE5DB - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi ............ na Krajową Szkołę Administracji Publicznej w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego dla pracownika służby cywilnej ubiegającego się o mianowanie postanowił odrzucić skargę, 3) wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. VII SAB/Wa 44/12, opubl. http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/B7D3D841DB - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi ............ na bezczynność Szefa Służby Cywilnej w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej skargę oddalił, 4) wyrokiem z dnia 22 sierpnia 2012 r., sygn. VII SAB/Wa 45/12, opubl. http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/2BAC175DF3 - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi ............ na bezczynność Krajowej Szkoły Administracji Publicznej w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej skargę oddalił. W istniejącym stanie faktycznym i prawnym powództwo jest zatem oczywiście bezzasadne. |
| 13 lip 2014, 10:51 |
|
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... ………., 14 listopada 2013 Sąd Okręgowy w ………. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych za pośrednictwem: Sądu Rejonowego w ………. IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Powód: ………. ………. ………. Pozwany: Skarb Państwa reprezentowany przez: 1. Szefa Służby Cywilnej Al Ujazdowskie 1/3 00-853 Warszawa 2. Krajową Szkołę Administracji Publicznej ul. Wawelska 56 00-922 Warszawa 3. ………. w ………. ul. ………. ………. Sygn. akt IV P 261/12 Zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 25 października 2013. Zaskarżam częściowo postanowienie, Sądu Rejonowego IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 25 października 2013 w zakresie pkt. II Postanowienia w odniesieniu do Krajowej Szkoły Administracji Publicznej w Warszawie (KSAP) i Szefa Służby Cywilnej (SSC) w Warszawie. Wnoszę o uchylenie skarżonego postanowienia w tej części i przekazanie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu. Uzasadnienie Sąd Rejonowy w uzasadnieniu mylnie utożsamił dwa różne postępowania w służbie cywilnej: 1) postępowanie konkursowe na wyższe stanowiska w służbie cywilnej, 2) postępowanie kwalifikacyjne w służbie cywilnej. Niedopuszczalność drogi sądowej przed sądem powszechnym Sąd Rejonowy wywiódł z Uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z 29 czerwca 2006 r. III PZP 1/06, dotyczącej postępowania konkursowego na wyższe stanowiska w służbie cywilnej, nie zaś postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, będącego przedmiotem niniejszej sprawy. Oba te postępowania miały, w ówczesnym stanie prawnym tj. w Ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz.U. z 1999 r. poz. 483 ze zm,), odrębne uregulowania. Regulacje dotyczące konkursów zawierał Rozdział 4 ustawy, a art. 45 przewidywał możliwość złożenia odwołania od wyniku konkursu do SSC. Natomiast przepisy dotyczące postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej zawierał Rozdział 3 ustawy i - co istotne - nie przewidywały one trybu odwoławczego do SSC. Ta sama Ustawa o służbie cywilnej, obowiązująca w czasie dotyczącym niniejszej sprawy, tj. w roku 2009 (Ustawa z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej, Dz.U. z 2006 r. poz. 1218 ze zm.) nie zawierała regulacji w przedmiocie postępowania konkursowego na wyższe stanowiska w służbie cywilnej. Stąd odniesienie się do orzecznictwa w tej kwestii w niniejszej sprawie jest -zdaniem Powoda pozbawione podstaw prawnych. Nie dość, że dotyczy zupełnie innego postępowania w służbie cywilnej, to jeszcze w okresie dotyczącym niniejszego pozwu nie podlegało to postępowanie regulacji w ustawie o służbie cywilnej. Postanowienie Sądu Rejonowego, zarówno w odniesieniu do KSAP jak i SSC, jest niezgodne -zdaniem Powoda - z dyspozycją art. 199(1) KPC, bowiem w kwestii naruszenia prawa w przedmiocie wadliwego przeprowadzenia postępowania kwalifikacyjnego WSA w Warszawie uznał się za niewłaściwy odrzucając obie skargi. Dodatkowo występuje naruszenie art. 464 § 1 KPC, gdyż organ (WSA) uprzednio uznał się za niewłaściwy w przedmiocie pozwu. Mamy zatem do czynienia z naruszeniem konstytucyjnej gwarancji prawa do sadu (art. 177 Konstytucji RP), gdyż zarówno sąd administracyjny, jak i powszechny, poprzez odrzucenie pozwu/skarg, odmówiły merytorycznego rozpoznania sprawy. Jak wynika z postanowienia WSA w Warszawie z 9 października 2012 (II SAB/Wa 265/12) -postępowanie kwalifikacyjne nie jest decyzją administracyjną i nie może być poddane kontroli sądu administracyjnego, a co za tym idzie nie może też podlegać kontroli ewentualna bezczynność organu w tym przedmiocie. KSAP w 2012 roku wskazała, w jaki sposób można i należy dokonać usunięcia naruszenia prawa polegającego na popełnieniu błędu w kluczu odpowiedzi w trakcie postępowania. Dokładnie jest to omówione w piśmie KSAP do SSC nr SD-072/28/12 z 10 września 2012 r. (w załączeniu). Dokonano reasumpcji uchwał zespołu sprawdzającego z 22 sierpnia 2012 Uchwałą Zespołu Sprawdzającego Nr 16 z 10 września 2012 w sprawie uchylenia uchwał zespołu sprawdzającego nr 11, nr 13, nr 14 i nr 15 oraz uchwała Nr 20 z 10 września 2012 w sprawie (ponownego - dop. TG) uszeregowania zsumowanych wyników postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej w 2012 r. . Nie ma znaczenia, czy mamy w trakcie postępowania do czynienia z błędem technicznym czy merytorycznym, obydwa skutkują bowiem identycznie: użyciem nieprawidłowego klucza odpowiedzi, pociągającym za sobą nieprawidłowość przeprowadzenia całego postępowania kwalifikacyjnego. Warto też zwrócić uwagę na wyroki Sądu Rejonowego w Katowicach, potem Sądu Okręgowego w Katowicach, o których mowa w Postanowieniu Sądu Najwyższego z 11 kwietnia 2008 r. I PZ 4/08. Zawierają one rozstrzygnięcie w sprawie nakazania SSC mianowania na urzędnika służby cywilnej w roku 2003. Należy tu podkreślić, że obie wymienione wcześniej ustawy o służbie cywilnej zawierały odpowiednio w art. 31 (rok 2003) oraz art. 22 (rok 2009) zbieżne regulacje dotyczące postępowania kwalifikacyjnego. Różnica polega jedynie na tym, że w miejsce SSC wprowadzono KSAP jako jednostkę prowadzącą postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej. Stąd przywołane rozstrzygnięcie Sądu dotyczy szeroko rozumianego postępowania kwalifikacyjnego w służbie cywilnej, począwszy od jego przeprowadzenia, poprzez wyliczenie i opublikowanie ostatecznych wyników, skończywszy na samym akcie mianowania, gdyż to SSC w 2003 roku wykonywał wszystkie te czynności. Dowodzi to kognicji Sądu powszechnego w niniejszej sprawie. W odniesieniu do części uzasadnienia postanowienia Sądu Rejonowego dotyczącej SSC należy stwierdzić, że przedmiotem sprawy jest nie sam akt mianowania na urzędnika służby cywilnej, będący jedynie skutkiem prawidłowo przeprowadzonego postępowania kwalifikacyjnego i spełnienia określonych wymagań, lecz przede wszystkim samo, wadliwie przeprowadzone przez KSAP, postępowanie kwalifikacyjne w 2009 roku. Dopiero rozstrzygnięcie tej kwestii skutkować będzie spełnieniem przez. Powoda wszystkich warunków do uzyskania mianowania i powstanie po stronie SSC obowiązku do mianowania. I dopiero wówczas można będzie rozpatrywać bezczynność SSC w kwestii braku mianowania. Rozpatrzenie wniosku o mianowanie w stosunku do SSC jest tym samym przedwczesne, do czasu rozstrzygnięcia prawidłowości przeprowadzonego przez KSAP postępowania kwalifikacyjnego. W związku z powyższym zażalenie jest w pełni konieczne i uzasadnione. ------------------------------------------------------ Warszawa, dnia 15 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy w ............ VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ............ ............ za pośrednictwem: Sądu Rejonowego w ............ IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ............ ............ Powód: ............ Pozwany: 1. ............ w ............ 2. Krajowa Szkoła Administracji Publicznej 3. Szef Służby Cywilnej reprezentowany przez r. pr. Marka Kieszczyńskiego sygn. akt IV P 261/12 Zażalenie Działając w imieniu pozwanego Szefa. Służby Cywilnej (pełnomocnictwo w aktach sprawy) zaskarżam postanowienie Sądu Rejonowego w ............ IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25 października 2013 r. w zakresie wskazanym w punkcie III postanowienia tj. przekazania wniosku o mianowanie powoda na urzędnika służby cywilnej Szefowi Służby Cywilnej do rozpoznania, zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, poprzez nie znajdujące podstawy prawnej uznanie, że Szef Służby Cywilnej jest organem właściwym do rozpoznania wniosku powoda o mianowanie na urzędnika służby cywilnej i wnoszę o uchylenie postanowienia w pkt III; Uzasadnienie Jak zasadnie wskazał Sąd, Szef Służby Cywilnej dokonuje w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej mianowania pracownika służby cywilnej, który ukończył w danym roku postępowanie kwalifikacyjne z wynikiem pozytywnym i z miejscem uprawniającym do mianowania lub ukończył Krajową Szkołę Administracji Publicznej (art. 48 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej). Zgodnie natomiast z treścią art. 42 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej pracownik służby cywilnej kieruje do Szefa Służby Cywilnej zgłoszenie do postępowania kwalifikacyjnego. Zgłoszenie do postępowania kwalifikacyjnego w danym roku kalendarzowym składa się w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 31 maja. Postępowanie kwalifikacyjne dla pracowników służby cywilnej ubiegających się o mianowanie prowadzi Krajowa Szkoła Administracji Publicznej (art. 43 ust. 1). Osiągnięcie miejsca uprawniającego do mianowania oznacza uzyskanie w postępowaniu kwalifikacyjnym wyniku pozytywnego z sumą punktów pozwalającą na mianowanie wszystkich osób, które uzyskały tę sumę punktów bez konieczności przekroczenia limitu, o którym mowa w art. 7 ust. 1 (art. 48 ust. 3). Z przywołanych zapisów ustawowych wynika jednoznacznie, że zainicjowaniem procedury skutkującej mianowaniem na urzędnika służby cywilnej jest zgłoszenie do postępowania kwalifikacyjnego. Procedura ta nie przewiduje odrębnej instytucji wniosku o mianowanie będącego podstawą dla wydania przez organ decyzji w przedmiocie owego mianowania. Wniosek taki jest w związku z powyższym bezprzedmiotowy ponieważ nie posiada jakiejkolwiek podstawy prawnej, co potwierdza pośrednio również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 sierpnia 2012 r. w sprawie sygn. akt VII SAB/Wa 44/12 oddalający skargę ............ na bezczynność Szefa Służby Cywilnej właśnie w przedmiocie mianowania na urzędnika służby cywilnej. W uzasadnieniu wyroku stwierdzono między innymi: „Istota mianowania sprowadza się do tego, że po stronie organu, którym jest Szef Służby Cywilnej istnieje obowiązek wydania aktu mianowania, w przypadku spełnienia przez kandydata wymogów określonych w ustawie, do których nalży uzyskanie określonego wyniku w postępowaniu kwalifikacyjnym(...). ". Jedyną okolicznością dającą podstawę dla złożenia wniosku o mianowanie na urzędnika służby cywilnej jest zgodnie z art. 42 ust. 2 ustawy pozostawanie absolwentem Krajowej Szkoły Administracji Publicznej, który spełnia warunki określone w art. 40 pkt 1 i 4 ustawy. W takim wypadku mianowane w istocie następuje na wniosek, tym niemniej nie jest to podstawa, na której swoje roszczenia opiera powód. W konsekwencji brak jest podstaw dla przekazania Szefowi Służby Cywilnej na podstawie art. 464 kpc sprawy z wniosku Pana ............, gdyż nie jest on organem właściwym do rozpoznania takiego wniosku. Mając powyższe na względzie wnoszę jak na wstępie. |
| 13 lip 2014, 15:23 |
|
|
|
|
Re: KSAP zawsze ma rację... "Mianowanie następuje w drodze decyzji administracyjnej."
Ale sąd administracyjny nie jest właściwy ponieważ mianowanie jest wynikiem pozytywnego wyniku postępowania kwalifikacyjnego przeprowadzonego przez KSAP i uzyskania w nim wyższej od minimalnej liczby punktów. Wnioskodawca nie uzyskał niezbędnej liczby punktów ponieważ KSAP jedną z odpowiedzi uznał za niewłaściwą. W związku z tym szef sc nie mógł dokonać mianowania. Czyli nikt nie jest właściwy. Ani szef ani KSAP. Wszyscy są w porządku. Jest gdziekolwiek mowa o możliwości odwołania się? Co reguluje proces postępowania kwalifikacyjnego? Ten KSAP to ma jakiś regulamin postępowania? Kto może stwierdzić pomyłkę KSAPu? Bo pytania układał człowiek. A człowiek bywa omylny. I jeśli w tym przypadku KSAP się pomylił to powinien przyznać ten brakujący punkt, a szef sc dokonać aktu mianowania. To wygląda tak jak kiedyś było z zatrudnieniem: nie można pana przyjąć do pracy bo nie ma pan stałego zameldowania. A zameldować pana nie można, bo nie ma pan pracy!  Czyż nie? ____________________________________ Videtur et hoc mihi Platforninem non debere esse Poza tym uważam że Platformę należy zniszczyć /Katon starszy/ |
| 13 lip 2014, 16:09 |
|
|
|
 
|
Re: KSAP zawsze ma rację... Problem w tym, że KSAP nie chce wydać decyzji administracyjnej w sprawie wyniku egzaminu, od którego można by się odwołać (chodzi o 2009 rok i m.in. o pytanie dot. bezrobocia strukturalnego). Ja też próbowałam, ale jak na razie bez skutku. Trybunał Konstytucyjny nie przyjął skargi...
A oto linki do tych orzeczeń: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/62B1D9F8BB http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/12E2C057C3 Może w przyszłości uda się złożyć pozew zbiorowy ? |
| 13 lip 2014, 18:51 |
|
|
|
Strona 4 z 7 |
[ Posty: 87 ] | idź do strony: Poprzednia strona 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 Następna strona |
|
 Nie możesz rozpoczynać nowych wątków Nie możesz odpowiadać w wątkach Nie możesz edytować swoich postów Nie możesz usuwać swoich postów Nie możesz dodawać załączników |