Byc może niedokładnie przejrzałam dotychczasowe tematy, ale przyszło mi do głowy, żeby tę tematykę zebrac kompleksowo w jednym, no i żeby zaczęła byc intensywniej dyskutowana.
Na początek mam pytanie: jak rozwiązujecie problem przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza, kiedy spis inwentarza nie istnieje - sporządzenie sąd zlecił komornikowi, który się nie popisał, gdyż nie otrzymał od spadkobiercy (niezainteresowanego kompletnie zakończeniem sprawy) zaliczki na wycenę?
No i jaką wartośc przyjmujecie za "stan czynny spadku" - czystą wartośc aktywów czy (spotkałam się i z taką opcją) - netto?

Stan czynny to to, co na plus. Stan bierny, to to co obciąża.

Cudze podatki zapłacimy, gdy urząd wyda na czas decyzję

Gdy przedawni się prawo do wydania decyzji, urząd nie może skutecznie egzekwować należnych mu kwot i to nie tylko od samego podatnika, ale również od innych osób, które mogą odpowiadać za podatki

Osoby trzecie mogą odpowiadać za cudze zobowiązania podatkowe >patrz ramka. Odpowiedzialność ta ma jednak charakter akcesoryjny, co oznacza, że obowiązek uregulowania zaległości nakładany jest na osobę trzecią tylko wtedy, gdy nie płaci podatnik.

Odpowiedzialność ta obejmuje poza zaległościami podatkowymi (czyli zobowiązaniem podatkowym niezapłaconym w terminie), również:
- podatki niepobrane oraz pobrane a niewpłacone przez płatników lub inkasentów,
- odsetki za zwłokę od zaległości podatkowych,
- niezwrócone w terminie zaliczki naliczonego podatku od towarów i usług oraz oprocentowanie tych zaliczek,
- koszty postępowania egzekucyjnego.

Najpierw musi być decyzja

O odpowiedzialności osoby trzeciej fiskus orzeka w drodze decyzji. Postępowanie to może być wszczęte przed:
- upływem terminu płatności ustalonego zobowiązania,
- dniem doręczenia decyzji: określającej wysokość zobowiązania podatkowego, o odpowiedzialności podatkowej płatnika lub inkasenta, w sprawie zwrotu zaliczki naliczonego podatku od towarów i usług albo określającej wysokość należnych odsetek za zwłokę,
- dniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego na podstawie deklaracji podatkowej (zeznania), na zasadach przewidzianych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

W tym ostatnim wypadku, przed orzeczeniem o odpowiedzialności osoby trzeciej, nie jest wymagane uprzednie wydanie decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego i decyzji o wysokości odsetek.

Egzekucja zobowiązania wynikającego z decyzji o odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej może być wszczęta dopiero wtedy, gdy egzekucja z majątku podatnika okazała się w całości lub w części bezskuteczna.

Terminy przedawnienia

Przepisy ordynacji podatkowej (op) przewidują nie tylko terminy przedawnienia zobowiązania (odpowiedzialności), ale również prawa do wydania decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej. Przy decyzji ustalającej zobowiązanie termin przedawnienia wynosi trzy lata. Oblicza się go od momentu doręczenia decyzji. Problemem może okazać się zatem jedynie to, czy lub kiedy decyzję doręczono.

Inaczej jest w wypadku terminu przedawnienia prawa do wydania decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej. Art. 118 § 1 op mówi, że wynosi on pięć lat liczone od końca roku kalendarzowego, w którym powstała zaległość, co do której ma być ustalona odpowiedzialność osoby trzeciej. W praktyce oznacza to, że np. gdy zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych powstało w 2001 r., to zaległość podatkowa powstała w 2002 r., kiedy upłynął termin płatności podatku. W konsekwencji decyzja o odpowiedzialności członka zarządu mogła być wydana w ciągu pięciu lat od końca 2002 r., czyli do 31 grudnia 2007 r.

Dużo czasu na wydanie

Termin na wydanie decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej jest stosunkowo długi (pięć lat). Nie powinno zatem dochodzić do sytuacji, kiedy decyzja wydawana jest pod koniec tego terminu. W praktyce jest jednak inaczej, zwłaszcza gdy chodzi o podatki, gdzie zobowiązanie powstaje z mocy ustawy. Tu termin pięcioletni biegnie już od momentu, gdy podatek miał być zapłacony.

Przepisy op przewidują, że postępowanie w sprawie odpowiedzialności osoby trzeciej może być wszczęte m.in. wtedy, gdy do obrotu prawnego wejdzie decyzja określająca lub ustalająca wysokość zobowiązania podatkowego podatnikowi. W skomplikowanych sprawach postępowanie podatkowe może toczyć się latami, zwłaszcza że stronie będzie zależeć na przeciągnięciu sprawy choćby dlatego, że to może umożliwić jej uniknięcie obowiązku zapłaty podatku.

Stąd zwykle postępowanie w sprawie określenia odpowiedzialności osób trzecich toczy się pod koniec pięcioletniego okresu, o ile organowi podatkowemu w ogóle takie postępowanie uda się w tym czasie rozpocząć.

Problemy z doręczeniem

Organy podatkowe często przed upływem pięcioletniego okresu przedawnienia próbują wprowadzić do obrotu decyzje o odpowiedzialności osoby trzeciej. Nic dziwnego, że w sporach podatników z fiskusem pojawia się problem dotyczący tego, czy organ w pięcioletnim terminie ma wydać decyzję, czy również ją doręczyć. Problem wynika stąd, że przepisy op wprawdzie definiują pojęcie doręczenia, nie podają jednak legalnej definicji wydania.

Sądy w swoich orzeczeniach przyjmują, że w ciągu tych pięciu lat decyzja o odpowiedzialności osoby trzeciej powinna być również doręczona (np. wyrok NSA z 6 stycznia 2006 r., II FSK 135/05).

Okazuje się jednak, że pojawiają się odmienne wyroki, np. uchwała NSA z 17 grudnia 2007 r. (I FPS 5/07). Sąd orzekł, że termin na wydanie decyzji, o którym mowa w art. 118 § 1 op, nie obejmuje jej doręczenia.

Ponieważ w uchwale sąd stwierdził, że jej teza odnosi się do stanu prawnego sprzed 1 stycznia 2003 r., powoduje to pewne wątpliwości co do stosowania art. 118 § 1 op do późniejszych zdarzeń. Wydaje się jednak, że należy przyjąć konsekwentnie taką samą interpretację dla stanów faktycznych, które nastąpiły po tej dacie.

Nieprawdziwa data

Sądy administracyjne słusznie zauważają, że zagrożeniem może być antydatowanie decyzji przez organ podatkowy. Co prawda takie przypadki mogą być incydentalne, nie można tego jednak zupełnie pominąć w sporze z organem podatkowym.

Data wydania jest jednym z elementów decyzji, określonych w art. 210 op, oznaczającym moment jej sporządzenia i podpisania. Organ podatkowy nie może dowolnie wskazywać innej daty.

Potwierdził to Sąd Najwyższy w wyroku z 2 października 2002 r. (III RN 149/01). Czytamy w nim, że ?wydanie decyzji jest czynnością procesową organu administracji publicznej polegającą na podpisaniu decyzji zawierającej wymagane prawem elementy. W związku z tym datą wydania przez organ podatkowy decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej jest data podpisania tej decyzji przez osobę upoważnioną do jej wydania, przy czym w razie wątpliwości datą podpisania decyzji jest data umieszczona w decyzji?.

Nawet jeśli zdarzyłoby się, że organ podatkowy w decyzji umieści datę wcześniejszą niż jej wydanie, to w następstwie tego mogą zaistnieć przesłanki odpowiedzialności karnej pracownika lub cywilnej (Skarbu Państwa bądź gminy). Możliwe będzie także wykazanie w postępowaniu przed sądem administracyjnym lub organem drugiej instancji, że termin wydania był inny, niż wynika to z decyzji.

Termin można sprawdzić

W postępowaniu podatkowym i sądowoadministracyjnym sprawdzenie momentu wydania decyzji jest zwykle bardzo proste. Bezpośrednio po wydaniu decyzji następuje czynność materialno-techniczna w postaci doręczenia. Skoro w większości spraw doręczenie odbywa się za pośrednictwem poczty, to data wydania powinna być zgodna z datą wysłania (wynika to np. z pieczęci na kopercie). Potwierdza to również instrukcja obsługi kancelaryjnej izb i urzędów skarbowych oraz instrukcja kancelaryjna dla gmin. Wynika z nich, że wysłanie pisma powinno nastąpić w dniu jego podpisania.

Ewentualna rozbieżność między tymi datami może wskazywać, że data wydania aktu administracyjnego jest inna niż data na dokumencie. Dla ustalenia tego konieczne może okazać się przesłuchanie świadków. Niestety, procedura postępowania przed sądami administracyjnymi nie przewiduje takiej możliwości. Sąd może jednak ? w celu stwierdzenia, czy data wydania aktu administracyjnego jest zgodna z datą zamieszczoną na nim ? wezwać organy podatkowe do przedstawienia pisemnych wyjaśnień i dowodów (także z urzędu pocztowego).

Kto odpowiada jako osoba trzecia

1. Rozwiedziony małżonek podatnika ? odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z byłym małżonkiem za zaległości powstałe w czasie trwania wspólności majątkowej, jednak tylko do wysokości wartości przypadającego mu udziału w majątku wspólnym.

2. Członek rodziny podatnika ? odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą za zaległości wynikające z tej działalności i powstałe w okresie, w którym stale współdziałał z podatnikiem w jej wykonywaniu, osiągając korzyści z prowadzonej przez niego działalności.

3. Nabywca przedsiębiorstwa albo składników majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeśli ich wartość jednostkowa w dniu zbycia wynosi co najmniej 16 100 zł ? odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe; odpowiedzialność nabywcy jest ograniczona do wartości nabytego przedsiębiorstwa lub składników majątku.

4. Właściciel, samoistny posiadacz lub użytkownik wieczysty rzeczy lub prawa majątkowego, który pozostaje z użytkownikiem danej rzeczy lub prawa w związku rodzinnym, kapitałowym, majątkowym lub w stosunku pracy ? odpowiada za zaległości podatkowe użytkownika powstałe w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez użytkownika, jeżeli rzecz lub prawo są związane z działalnością gospodarczą lub służą do jej prowadzenia; odpowiedzialność ograniczona jest do równowartości rzeczy lub praw majątkowych będących przedmiotem użytkowania.

5. Dzierżawca lub użytkownik nieruchomości ? odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem będącym właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub posiadaczem samoistnym nieruchomości za zaległości wynikające z opodatkowania nieruchomości, powstałe podczas trwania dzierżawy lub użytkowania.

6. Wspólnik spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej oraz komplementariusz spółki komandytowej albo komandytowo-akcyjnej, niebędący akcjonariuszem ? odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką i z pozostałymi wspólnikami za zaległości podatkowe spółki i wspólników, wynikające z działalności spółki; dotyczy to również byłego wspólnika, który odpowiada za zaległości powstałe w okresie, gdy był wspólnikiem.

7. Członek zarządu osoby prawnej ? odpowiada za zaległości, gdy egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu nie wykazał, że:
- we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo
- niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez jego winy albo nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części.

Michał Ciecierski
Autor jest pozaetatowym członkiem samorządowego kolegium odwoławczego
Źródło : Rzeczpospolita.

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich
za zaległości podatkowe spółki.

Odpowiedzialność osoby nie będącej podatnikiem jest regulowana przepisami ustawy Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. nr 8, poz. 60, nr 85, z późn. zm. - Dział III Zobowiązania podatkowe, rozdział 15, art. 107 - 119) za niezapłacony podatek przez podatnika zobowiązanego do tego przez ustawę podatkową.

Stroną w postępowaniu podatkowym w sprawie przeniesienia odpowiedzialności podatkowej może być:
1. nabywca przedsiębiorstwa podatnika lub jego zorganizowanej części, albo też pojedynczych składników majątku podatnika związanego z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, jeżeli wartość jednostkowa nabywanego składnika przekracza limit ustanowiony w ustawie Ordynacja podatkowa (limit na 2007r. to 15.000 zł),
2. członkowie zarządu podatnika-spółki kapitałowej, jeśli zachodzą w stosunku do nich przesłanki określone w ustawie Ordynacja podatkowa,
3. spadkobiercy, zapisobiorcy i małżonkowie, także rozwiedzeni, podatnika, inni członkowie rodziny współdziałający z podatnikiem w prowadzeniu działalności i osiągający z tego korzyści,
4. tzw. firmant użyczający imienia i nazwiska lub nazwy albo firmy dla zatajenia prowadzenia działalności przez podatnika lub ukrycia jej rzeczywistych rozmiarów,
5. wspólnicy spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej, komplementariusz spółki komandytowej albo komandytowo-akcyjnej za zaległości podatkowe spółki i wspólników wynikające z działalności spółki.

Osoba trzecia zobowiązana do zapłaty cudzego podatku nie może brać udziału ani kwestionować ustaleń postępowania podatkowego powadzonego w stosunku do podatnika, a mającego ustalić wysokość zaległości podatkowej, bowiem nie jest stroną w tym postępowaniu. Z tych też powodów nie może zaskarżyć decyzji organu podatkowego ustalającej wysokość zaległości podatkowej podatnika. Postępowanie w sprawie przeniesienia odpowiedzialności podatkowej na osobę trzecią jest zupełnie odrębnym postępowaniem. Stroną staje się osoba trzecia w stosunku do podatnika, natomiast podatnik traci przymiot strony w tym postępowaniu. Postępowanie wszczyna organ podatkowy właściwy miejscowo i rzeczowo dla nieuregulowanego podatku. Warunkiem wszczęcia takiego postępowania jest bezskuteczność egzekucji administracyjnej w stosunku do podatnika zalegającego z wpłatą podatku.

Efektem postępowania jest decyzja przenosząca na osobę trzecią odpowiedzialność za zobowiązanie podatkowe podatnika. Ponieważ, co do zasady, jest to odpowiedzialność za cudzy dług podatkowy decyzja taka nie jest decyzją ustalającą lub określającą wysokość zobowiązania podatkowego osoby, która jest adresatem tej decyzji. Oznacza to, iż osoba zobowiązana do zapłaty podatku w wyniku decyzji przenoszącej na nią zobowiązanie za cudzy dług podatkowy nie staje się z tego powodu podatnikiem.
Decyzja w sprawie przeniesienia odpowiedzialności podatkowej przedawnia się po upływie trzech lat od daty jej doręczenia (pozostałe decyzje podatkowe po upływie pięciu lat)...

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich
Kierując się ochroną interesu fiskusa, ustawodawca wprowadził w polskim systemie podatkowym wyjątkowo bezwzględną konstrukcję odpowiedzialności podatkowej osób trzecich. Podobnie jak w przypadku odpowiedzialności spadkobierców lub następców prawnych, kwestia odpowiedzialności sprowadza się do tego, że za zaległości podatkowe podatnika, a także płatnika lub inkasenta, może odpowiadać inna osoba, na której nie ciąży obowiązek podatkowy.
Zakres odpowiedzialności jest różny, w zależności od podmiotu, na którym pierwotnie ciążył obowiązek podatkowy. W przypadku podatnika odpowiedzialność dotyczy:
zaległości podatkowych podatnika (nie dotyczy więc zobowiązań podatkowych, których termin płatności jeszcze nie minął),
odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych,
nie zwróconych w terminie zaliczek naliczonego podatku od towarów i usług oraz za oprocentowanie tych zaliczek,
kosztów postępowania egzekucyjnego.

W przypadku gdy obowiązek podatkowy dotyczy płatnika lub inkasenta, osoby trzecie odpowiadają za podatki nie pobrane oraz pobrane a nie wpłacone.
Osoby trzecie odpowiadają z podatnikiem solidarnie. Organ podatkowy może więc zażądać spełnienia świadczenia przez dowolnego z zobowiązanych w całości lub w części a jeżeli świadczenie zostanie spełnione przez jednego z dłużników - wszyscy zostają zwolnieni z zobowiązania. Jednakże, w odróżnieniu od ogólnych zasad odpowiedzialności solidarnej, egzekucja zobowiązania wobec osoby trzeciej może być wszczęta dopiero wówczas, gdy egzekucja z majątku podatnika okazała się w całości lub w części bezskuteczna.
Osoby trzecie odpowiadają za zobowiązania podatkowe podatnika całym swoim majątkiem.
Odpowiedzialność osoby trzeciej określana jest w drodze decyzji wydawanej przez organ podatkowy właściwy dla podatnika. W sprawie toczy się odrębne postępowanie mające na celu określenie odpowiedzialności, a stroną w nim jest osoba trzecia. Organ nie może wszcząć tego postępowania, dopóki nie zaistnieją określone przepisami przesłanki:
-upływ terminu płatności ustalonego zobowiązania,
-doręczenie podatnikowi decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego,
-doręczenie płatnikowi lub inkasentowi decyzji o odpowiedzialności podatkowej,
-doręczenie podatnikowi decyzji w sprawie zwrotu zaliczki naliczonego podatku od towarów i usług,
-doręczenie podatnikowi decyzji określającej wysokość należnych odsetek za zwłokę,
-wszczęcie postępowania egzekucyjnego, w przypadku gdy na podatnika wystawiono tytuł wykonawczy na podstawie deklaracji.

Decyzja o odpowiedzialności osoby trzeciej nie tworzy nowego zobowiązania. Na ogół jest wydawana dopiero po decyzji określającej zobowiązanie podatkowe podatnika. Po wydaniu decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej, zobowiązany ma 14 dni na zapłatę. Ma też prawo do złożenia wniosku o odroczenie terminu płatności lub rozłożenie na raty na zasadach ogólnych.

Kto może odpowiadać solidarnie za zobowiązania podatkowe innej osoby?
Odpowiedzialność osób trzecich jest oczywiście określona do wąskiego kręgu osób, mniej lub bardziej powiązanych z podatnikiem ekonomicznie. Ogólnie rzecz ujmując, odpowiedzialność dotyczyć może:
> rozwiedzionego lub pozostającego w separacji małżonka, który odpowiada z byłym małżonkiem za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań podatkowych powstałych w czasie trwania wspólności majątkowej, jednakże tylko do wysokości wartości przypadającego mu udziału w majątku wspólnym,
> członka rodziny, który prowadził z podatnikiem działalność gospodarczą, za zaległości podatkowe wynikające z tej działalności i powstałe w okresie, w którym stale współdziałał z podatnikiem w jej wykonywaniu, osiągając korzyści z prowadzonej przez niego działalności (chyba że na podatniku ciążył obowiązek alimentacyjne wobec tego członka),
> nabywcy przedsiębiorstwa, zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub składników majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą o wartości co najmniej 15.000 zł - odpowiedzialność dotyczy tylko zaległości podatkowych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
> firmującego działalność gospodarczą podatnika, czyli osoby, która użycza podatnikowi imienia, nazwiska lub firmy w celu zatajenia przez podatnika faktu prowadzenia działalności - firmujący odpowiada za zaległości podatkowe powstałe podczas prowadzenia działalności,
> właściciela, samoistnego posiadacza lub użytkownika wieczystego rzeczy związanej z działalnością gospodarczą, którą oddał podmiotowi powiązanemu (rodzinnie, majątkowo kapitałowo) w użytkowanie, najem, leasing, itp. - odpowiedzialność ograniczona jest do wartości rzeczy,
> dzierżawcy lub użytkownika nieruchomości, który odpowiada solidarnie z podatnikiem będącym właścicielem, użytkownikiem wieczystym lub posiadaczem samoistnym nieruchomości za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań podatkowych wynikających z opodatkowania nieruchomości, powstałych podczas trwania dzierżawy lub użytkowania,
> wspólnika lub byłego wspólnika spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej oraz komplementariusza spółki komandytowej albo komandytowo-akcyjnej, nie będącego akcjonariuszem, który odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką i z pozostałymi wspólnikami za zaległości podatkowe spółki i wspólników, wynikające z działalności spółki,
członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji, lub innej osoby prawnej, którzy odpowiadają za zaległości podatkowe spółki lub innej osoby prawnej całym swoim majątkiem, jednak tylko jeżeli spełnione zostaną określone przepisami przesłanki,
>osoby prawnej powstałej w wyniku podziału innej osoby prawnej, która odpowiada za zaległości podatkowe osoby będącej przedmiotem podziału.

W jaki sposób można się chronić przed odpowiedzialnością?
Pełna ochrona na ogół jest niemożliwa, możliwym jest jednak minimalizowanie ryzyka związanego z nader bezwzględną konstrukcją odpowiedzialności podatkowej osób trzecich. Duże znaczenie praktyczne mają zaświadczenia o niezaleganiu podatnika z podatkami. Osoby, które potencjalnie mogą odpowiadać za zaległości podatkowe podatnika powinny dążyć do zweryfikowaniu stanu jego zobowiązań podatkowych poprzez uzyskanie stosownych danych z zaświadczenia - mogą np. zażądać okazania takiego zaświadczenia od podatnika lub wyrażenia zgody na wystąpienie do organu skarbowego przez zainteresowanego. Żądanie okazania nie jest uprawnieniem - możliwość taka wynika z praktycznych zasad wolnego rynku, gdzie podatnikowi może zależeć na wykazaniu swego stanu podatkowego.

Pamiętaj, że:
- nawet po rozwodzie były małżonek odpowiada za zobowiązania podatkowe powstałe w trakcie trwania wspólności majątkowej
- odpowiedzialnośc osób trzecich jest solidarna
- egzekucja należności podatkowych wobec osób trzecich możliwa jest dopiero po stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji prowadzonej wobec podatnika
Podstawa prawna: - ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (Dz. U. 1997r. nr 137 poz. 926 ze zmianami).

Odpowiedzialność nabywcy przedsiębiorstwa
Nowelizacja ustawy ograniczyła odpowiedzialność nabywcy przedsiębiorstwa oraz zorganizowanej części przedsiębiorstwa za zaległości podatkowe.
Po pierwsze wykluczono z rygoru tej odpowiedzialności
- nabywcę składników majątku związanego z prowadzoną działalnością gospodarczą (...), jeżeli ich wartość jednostkowa w dniu zbycia wynosi co najmniej 15.000 zł,a po drugie wyłączono tę odpowiedzialność,
- gdy nabywca przy zachowaniu należytej staranności nie mógł wiedzieć o zaległościach.

Natomiast przepisów o odpowiedzialności nabywcy przedsiębiorstwa za jego zaległości podatkowe nie stosuje się przy nabyciu w postępowaniu egzekucyjnym oraz upadłościowym.
Odpowiedzialność dzierżawcy/użytkownika nieruchomości
Zostało sprecyzowany, kiedy dzierżawca lub użytkownik nieruchomości ponoszą solidarną z właścicielem odpowiedzialność za zaległości podatkowe. Dochodzi do tego, gdy między dzierżawcą lub użytkownikiem a podatnikiem istnieją powiązania o charakterze rodzinnym, kapitałowym lub majątkowym w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym albo wynikające ze stosunku pracy.

Odpowiedzialność wspólnika
W przepisie usunięto określenie niebędący akcjonariuszem przy spółce komandytowo-akcyjnej, jak również wykreślono fragment, mówiący o odpowiedzialności za zaległości podatkowe wspólników, wynikające z działalności spółki. Ponadto uściślono, kiedy były wspólnik ponosi odpowiedzialność. Po nowelizacji będzie odpowiadał za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie, gdy był on wspólnikiem, oraz zaległości wymienione w art. 52 powstałe w czasie, gdy był on wspólnikiem.

Odpowiedzialność członka zarządu.
Analogiczne zmiany, jak przy odpowiedzialności byłego wspólnika, wprowadzono przy odpowiedzialności członków zarządu. Obecnie będą odpowiedzialni za zaległości podatkowe z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu, oraz zaległości wymienione w art. 52 powstałe w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu.
Przepisy ordynacji podatkowej realizują zasadę maksymalnego zabezpieczenia interesu wierzyciela podatkowego, czyli fiskusa.
Zabezpieczenie to odbywa się przede wszystkim poprzez możliwość ustanowienia hipoteki przymusowej, zastawu skarbowego czy zabezpieczenia wykonania zobowiązana podatkowego.
Przepisy ordynacji podatkowej realizują zasadę maksymalnego zabezpieczenia interesu wierzyciela podatkowego, czyli fiskusa. Zabezpieczenie to odbywa się przede wszystkim poprzez możliwość ustanowienia hipoteki przymusowej, zastawu skarbowego czy zabezpieczenia wykonania zobowiązana podatkowego. Za zobowiązania podatkowe odpowiada jednak nie tylko sam podatnik, lecz także osoby z nim związane.
(...) Jednak za zobowiązania podatkowe odpowiada nie tylko sam podatnik, lecz także inne podmioty nazywane w ordynacji podatkowej osobami trzecimi w stosunku do podatnika (art. 107 - 118). Odpowiedzialność tych osób opiera się na stosunku osobistym do podatnika (członek rodziny, rozwiedziony małżonek) lub kontaktach gospodarczych (nabycie przedsiębiorstwa podatnika lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa podatnika, zawarcie umowy leasingu lub umowy dzierżawy).

Osoby trzecie odpowiadają własnym majątkiem, przy czym przesłanki odpowiedzialności są ściśle określone w przepisach ordynacji podatkowej i wiążą się z zaistnieniem określonego w ustawie stanu faktycznego (np. nabycie przedsiębiorstwa podatnika). Ten stan faktyczny to quasi-obowiązek podatkowy. Jednak do rzeczywistego obciążenia osoby trzeciej odpowiedzialnością za podatki niezbędne jest wydanie decyzji ustalającej wysokość należności, za które odpowiada osoba trzecia. Decyzja ta ma charakter konstytutywny, to znaczy dana należność powstaje dopiero z chwilą jej doręczenia. Przed doręczeniem decyzji istnieje jedynie potencjalny obowiązek zapłaty, który z różnych powodów może się nie skonkretyzować, np. z powodu przedawnienia.

(...) Osoby trzecie odpowiadają za zaległości podatkowe podatnika. Zaległością podatkową jest podatek niezapłacony w terminie płatności. Zgodnie z art. 3 pkt 3 lit. c ordynacji podatkowej także niepodatkowa należność budżetowa jest podatkiem. Należność, za którą odpowiada przynajmniej potencjalnie osoba trzecia, należy do kategorii niepodatkowej należności budżetowej. W związku z powyższym osoba trzecia w stosunku do podatnika potencjalnie odpowiada nie tylko za należne od podatnika podatki sensu stricto, lecz także za należności, za które podatnik odpowiadał jako osoba trzecia. Mamy więc do czynienia z kaskadowością odpowiedzialności osoby trzeciej i przerzucaniem tej odpowiedzialności na kolejne podmioty biorące udział w obrocie gospodarczym. Jednak z przepisów ordynacji podatkowej można wyprowadzić wniosek, że osoba trzecia odpowiada tylko za takie zobowiązania podatnika, które istniały w dniu, w którym zaistniała przesłanka powodująca powstanie odpowiedzialności osoby trzeciej (np. nabycie środka trwałego).
Odpowiedzialność osoby trzeciej konkretyzuje się dopiero w dniu wydania i doręczenia decyzji o jej odpowiedzialności. Przedtem te należności nie istnieją i podobnie jak obowiązek podatkowy są jedynie należnościami potencjalnymi.(...)

Przepisy ordynacji podatkowej zawierają zatem ukryte mechanizmy przenoszenia odpowiedzialności podatkowej na kolejne podmioty, które odpowiadają za zobowiązania wynikające z decyzji o odpowiedzialności osoby trzeciej, która została doręczona innemu podmiotowi. Takie przenoszenie odpowiedzialności na te podmioty jest sprzeczne z zasadą wyrażoną w art. 107 § 1 ordynacji podatkowej, że odpowiedzialność osób trzecich dotyczy odpowiedzialności za podatnika, tzn. odpowiedzialności za podatek w sensie ścisłym, a nie odpowiedzialności za każdy rodzaj zobowiązania, który ciążył na podatniku i jest podatkiem w rozumieniu ordynacji podatkowej (np. podatkiem w rozumieniu ordynacji podatkowej są także należności osób trzecich).
Ireneusz Krawczyk, Autor jest radcą prawnym w Kancelarii Chałas i Wspólnicy

Odpowiedzialność podatkowa osób trzecich.
Regulacje dotyczące odpowiedzialności osób trzecich, a w szczególności członków zarządu spółek kapitałowych, za zaległości podatkowe wzbudzają wiele kontrowersji zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Autor artykułu zwraca uwagę na zagadnienie nieporuszane dotychczas w literaturze przedmiotu, jakim są konsekwencje powołania się przez osobę trzecią na jedną z przesłanek egzoneracyjnych (uwalniających od odpowiedzialności), tzn. wskazanie przez członka zarządu majątku spółki, z którego możliwa jest egzekucja zaległości.

W przypadku wskazania przez członka zarządu majątku spółki, z którego możliwa jest egzekucja zaległości i umorzenia przez organy podatkowe postępowania w zakresie jego odpowiedzialności, pojawia się pytanie, czy możliwe jest ponowne prowadzenie postępowania w tym zakresie. W praktyce bowiem często okazuje się, że wskazany majątek nie pozwala na pełne zaspokojenie Skarbu Państwa z tytułu należności podatkowych, a przepisy podatkowe nie regulują wprost tego zagadnienia, a w szczególności możliwości ponownego wszczęcia postępowania w zakresie przeniesienia odpowiedzialności na członka zarządu.

Zasady ogólne odpowiedzialności
Odpowiedzialność osób trzecich jest instytucją prawną wiążącą skutki istnienia zobowiązania podatkowego z podmiotem innym niż podatnik. Osoby trzecie ponoszą odpowiedzialność za cudzy dług, jednakże odpowiedzialność ta wynikać może wyłącznie z mocy konkretnego przepisu ustawy, a do kręgu tych osób należą jedynie podmioty wymienione w art. 110-117a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa [1] (dalej: o.p.), przy czym katalog osób trzecich ponoszących odpowiedzialność z tytułu cudzych zaległości podatkowych ma charakter zamknięty.
Zgodnie z art. 116 § 1 o.p. za zaległości podatkowe spółki z o.o. w organizacji oraz spółki akcyjnej w organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się w całości lub części bezskuteczna, chyba że członek zarządu wykaże, że we właściwym czasie zgłoszono upadłość lub wszczęto postępowanie układowe albo że niezgłoszenie upadłości oraz brak postępowania układowego nastąpiły nie z jego winy, bądź też wskaże on mienie spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości spółki w znacznej części. Natomiast art. 116 § 2 o.p. wskazuje, że odpowiedzialność członków zarządu spółki, o której mowa w § 1, obejmuje zobowiązania podatkowe, które powstały w czasie pełnienia przez nich obowiązków członków zarządu spółki. Z powołanego przepisu wynika zatem, że przesłankami odpowiedzialności członka zarządu spółki są:
- powstanie zobowiązania (zaległości podatkowej) w czasie pełnienia funkcji członka zarządu,
- bezskuteczność egzekucji w stosunku do spółki,
niewskazanie przez członka zarządu mienia, z którego egzekucja jest możliwa,
- niewykazanie we właściwym czasie zgłoszenia upadłości lub wszczęcia postępowania układowego.

Istotne z punktu widzenia dalszych rozważań jest pojęcie bezskuteczności egzekucji, które nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, przepisach o postępowaniu egzekucyjnym (administracyjnym i kodeksie postępowania cywilnego), a zatem należy je rozumieć stosownie do wykładni języka potocznego. Zgodnie z tą wykładnią pojęcie egzekucji wiązać należy z przymusowym ściągnięciem należności skarbowych lub długów przysądzonych wierzycielowi.
Należy podkreślić, iż aktualnie dominuje pogląd, zgodnie z którym dochodzenie od członków zarządu odpowiedzialności przewidzianej w art. 116 o.p. jest niedopuszczalne bez przeprowadzenia egzekucji zakończonej niezaspokojeniem wierzyciela [3]. Zauważyć należy, iż nie można w tym przypadku zaakceptować odmiennych w tym względzie stanowisk przenoszonych z prawa handlowego, albowiem nie uwzględniają one wyjątkowego charakteru odpowiedzialności osób trzecich w prawie podatkowym.

Reasumując, bezskuteczność egzekucji, o której mowa w art. 116 § 1 o.p., ma miejsce wówczas, gdy egzekucja dotyczyła całego majątku spółki ujawnionego za pomocą odpowiednich procedur, a wierzyciel wyczerpał wszelkie sposoby egzekucji, mimo że jej cel - jakim jest wyegzekwowanie wszystkich zaległości podatkowych - nie został osiągnięty].
Istotnym zagadnieniem jest także okoliczność wykazania bezskuteczności egzekucji w stosunku do spółki. Według dominującego stanowiska w tym zakresie bezskuteczność egzekucji, o której mowa w art. 116 § 1 P.p., wymaga formalnego stwierdzenia, po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego, w formie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego - "obowiązek wszczęcia i formalnego przeprowadzenia egzekucji oznacza w konsekwencji konieczność stwierdzenia jej bezskuteczności w sposób formalny zgodnie z odpowiednimi przepisami ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji lub przepisami kodeksu postępowania cywilnego.

Na marginesie należy także zauważyć, iż istnieje w orzecznictwie sądowoadministracyjnym rozbieżność dotycząca wpływu na postępowanie w sprawie przeniesienia odpowiedzialności na osobę trzecią zasady odpowiedzialności solidarnej członków zarządu w tym zakresie. W wyroku z dnia 11 stycznia 2006 r. [7] NSA podkreślił, że: "Organ podatkowy może wszcząć postępowanie przeciwko jednemu z członków zarządu spółki akcyjnej i wydać w stosunku do niego decyzję, jeżeli zachodzą przesłanki z art. 116 o.p. Udział innych członków zarządu w tym postępowaniu nie jest konieczny i zależy jedynie od ich woli. Mogą bowiem zgłosić swój udział, powołując się na okoliczności wymienione w art. 133 o.p.". Natomiast WSA w Olsztynie w wyroku z dnia 3 marca 2004 r. [8] wskazał, że: "w orzeczeniu o odpowiedzialności jednego z dwóch członków zarządu należało zaznaczyć, że jest to odpowiedzialność solidarna (art. 116 § 1 o.p.). Współodpowiedzialny członek zarządu powinien być zawiadomiony o toczącym się postępowaniu, gdyż dotyczy ono jego interesu prawnego (art. 133 o.p.)". Zdaniem autora na aprobatę zasługuje pierwszy z wyrażonych powyżej poglądów.

Jeszcze jedną istotną kwestią z punku widzenia dalszych rozważań jest odpowiedzialność za zaległości powstałe przed 1 stycznia 2003 r., tzn. przed nowelizacją art. 116 § 1 pkt 2 o.p. Do odpowiedzialności podatkowej osób trzecich z tytułu zaległości podatkowych powstałych przed dniem 1 stycznia 2003 r., z którym to dniem weszła w życie ustawa z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw [9], stosuje się przepisy ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie powyższej ustawy zmieniającej. W znowelizowanym przepisie dodano bowiem, że przesłanką uwolnienia się od odpowiedzialności jest wskazanie mienia, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych "w znacznej części" - przed nowelizacją brak było takiego doprecyzowania w powyższym przepisie. Pojawiła się zatem wątpliwość, jak interpretować zapisy powołanego przepisu w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r. w stosunku do zaległości powstałych przed tą datą. Należy podzielić pogląd WSA w Warszawie [10], że "o skuteczności egzekucji można mówić wówczas, gdy zostanie osiągnięty oczekiwany rezultat, a więc wyegzekwowanie kwoty długu. Prawidłowości takiego stanowiska nie podważa zmiana brzmienia art. 116 o.p. poprzez zamieszczenie zapisu o zaspokojeniu zaległości podatkowych spółki w znacznej części w wyniku egzekucji. Przedtem takiego miernika skuteczności egzekucji nie było, ale mowa była o bezskuteczności egzekucji, co można również rozumieć w całości.

Niezależnie jednak od tego wyegzekwowanie niewielkiej części zaległości podatkowych nie może być utożsamiane ze skutecznością egzekucji".
Umorzenie postępowania jako konsekwencja wskazania majątku spółki pozwalającego na egzekucję zaległości podatkowych
Z art. 108 o.p. wynika wprost, że o odpowiedzialności osoby trzeciej organ podatkowy orzeka w odrębnym postępowaniu, wydając w tym przedmiocie decyzję o charakterze konstytutywnym, o czym przesądza art. 109 § 1 w związku z art. 47 § 1 o.p.
Odpowiedzialność osoby trzeciej za cudze zobowiązania ma charakter wyjątkowy i może wynikać jedynie z mocy konkretnego przepisu ustawy, który musi być interpretowany zawężająco.

Praktyką organów podatkowych, po wskazaniu przez członka zarządu majątku spółki, z którego egzekucja pozwoli na zaspokojenie zaległości w znacznej części, jest umarzanie wszczętego wobec niego postępowania w sprawie odpowiedzialności na podstawie art. 208 § 1 o.p.
Stosownie do art. 207 § 1 o.p. organ podatkowy orzeka w sprawie w drodze decyzji, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej. Decyzja, jak stanowi art. 207 § 2 o.p., rozstrzyga sprawę co do jej istoty albo w inny sposób kończy postępowanie. W świetle art. 208 § 1 o.p., gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania (jest to ów "inny sposób" zakończenia postępowania).

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że przesłanka bezprzedmiotowości występuje, gdy brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy bądź w ogóle nie było podstaw do jej rozpoznania w drodze postępowania administracyjnego.
Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego skutkujący tym, iż nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Bezprzedmiotowość wynika z przyczyn podmiotowych lub przedmiotowych i nie może być utożsamiana z wynikającą z przepisów zmianą właściwości organu podatkowego.
Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego to brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu. Umorzenie postępowania kończy sprawę w określonej instancji, ale nie zamyka drogi do wykorzystania środków zaskarżenia administracyjnych i sądowych, wykorzystywanych do badania prawidłowości zakończenia sprawy bez rozstrzygnięcia jej co do istoty. Stwierdzenie istnienia przesłanek egzoneracyjnych uwalnia osobę trzecią od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki kapitałowej, co czyni wszczęte postępowanie w tym zakresie bezprzedmiotowym.
Źródło: Marek Olejnik Przegląd Podatkowy

Mniejszy zakres odpowiedzialności osób trzecich

Odpowiedzialność za długi innych osób tylko dlatego, że się od nich coś kupiło lub dzierżawiło, zawsze budziła kontrowersje. Wreszcie ustawodawca ograniczył tę odpowiedzialność. Po nowelizacji nabywca składników majątku związanych z działalnością gospodarczą (np. samochodu) nie ponosi już odpowiedzialności za długi podatkowe sprzedawcy.
Po nowelizacji została ograniczona odpowiedzialność dzierżawców lub użytkowników nieruchomości. Odpowiedzą oni za zobowiązania podatkowe właściciela nieruchomości tylko wtedy, gdy między nimi istnieją powiązania o charakterze rodzinnym, kapitałowym lub majątkowym w myśl przepisów o podatku dochodowym albo wynikające ze stosunku pracy.
Po nowelizacji została ograniczona też odpowiedzialność wspólników spółek cywilnych, jawnych, partnerskich oraz komplementariuszy spółek komandytowych albo komandytowo-akcyjnych. Odpowiedzą oni całym swoim majątkiem solidarnie ze spółką i z pozostałymi wspólnikami tylko za zaległości podatkowe spółki, a nie za zaległości podatkowe innych wspólników.
Ponadto były wspólnik tych spółek poniesie odpowiedzialność tylko za zobowiązania podatkowe, których termin płatności upływał w czasie, gdy był wspólnikiem. To bardzo ważna zmiana, zwłaszcza gdy coraz więcej podatków jest płaconych nie w cyklu miesięcznym, lecz kwartalnym. Wydłuża się wtedy czas między czynnością powodującą powstanie zobowiązania podatkowego a terminem zapłaty podatku.

PRZYKŁAD
W marcu 2009 r. Jan Kowalski przestał być wspólnikiem spółki jawnej. Spółka rozlicza VAT kwartalnie. Spółka nie zapłaciła VAT za I kwartał 2009 r. w kwocie 1,5 mln zł. Ponieważ Jan Kowalski nie był wspólnikiem spółki 25 kwietnia 2009 r., kiedy przypadał termin płatności VAT, organy podatkowe nie mogą skierować przeciwko Janowi Kowalskiemu egzekucji tej kwoty.
Jedynie w przypadku zobowiązań podatkowych wymienionych w art. 52 O.p. (np. nienależna nadpłata) były wspólnik odpowiada za zobowiązania powstałe w czasie, kiedy był wspólnikiem.

PRZYKŁAD
W grudniu 2008 r. spółka wykazała w deklaracji nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy spółki. Kwota zwrotu została wykazana w deklaracji w wysokości wyższej niż należna. W marcu 2009 r. spółka otrzymała nienależnie kwotę zwrotu VAT w wysokości wykazanej w deklaracji. W kwietniu 2009 r. Jan Kowalski przestał być wspólnikiem spółki jawnej. Ponieważ Jan Kowalski był wspólnikiem spółki w okresie, w którym spółka otrzymała kwotę nienależnego zwrotu VAT, odpowiada za zaległość podatkową powstałą z tego tytułu.
Po nowelizacji tak samo jest ustalany zakres odpowiedzialności członków zarządu spółki z o.o. lub akcyjnej, którzy nie rozpoczęli w odpowiednim czasie procedur upadłościowych spółki. Odpowiedzialność członków zarządu obejmuje zaległości podatkowe:
? z tytułu zobowiązań, których termin płatności upływał w czasie pełnienia przez nich obowiązków członka zarządu, oraz
? wymienione w art. 52 O.p., powstałe w czasie pełnienia obowiązków członka zarządu.

WAŻNE!
Do odpowiedzialności podatkowej osób trzecich za zaległości podatkowe powstałe przed 1 stycznia 2009 r. stosuje się mniej korzystne art. 112, 114a i art. 115 § 1 Ordynacji podatkowej w brzmieniu sprzed nowelizacji.
Źródło: Przegląd prasy Taxonline.pl Rzeczpospolita

Jakie macie doświadczenia w zakresie orzekania o odpowiedzialności podatkowej osób trzecich za zaległości podatkowe spółek?
Zwracam uwagę na niuans: nie "orzekania odpowiedzialności", a "orzekania o odpowiedzialności"

Mam problem. Zmieniło nam się szefostwo.  Wcześniej naczelnik wymagał, żeby przy wszczynaniu  postępowania o orzeczeniu odpowiedzialności podatkowej następców prawnych, konkretnie spadkobierców,   było jednak postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku. Obecnie chce, żeby wszczynać postępowanie nawet wtedy,  kiedy nie ma stwierdzenia nabycia spadku. Wiem, że w przeszłości były prowadzone postępowania, w których zakończono decyzją o orzeczeniu odpowiedzialności solidarnej spadkobierców bez przeprowadzonego postępowania spadkowego.
Obecnie mam dylemat, bo szefowa chce żeby wszczynać, następnie ustalić krąg spadkobierców, zasugerować spadkobiercom, żeby wystąpili z wnioskiem do sądu o stwierdzenie nabycia spadku, następnie zawiesić itd....

A Wy co myślicie o tym?

Nie ma żadnych przeszkód, aby z takim wnioskiem wystąpił US  
Wydaje się jednak, że tu chodzi o święte mierniki, a nie o sens czy też dbałość o interesy budżetu.

Najprawdopodobniej. Ale z drugiej strony jeśli zyskają na mierniku szybkości wszczynania postępowania, to stracą na mierniku jego długości...  

Jest to bardzo złe rozwiązanie (zawieszenie postępowania), ponieważ życie pisze swój własny scenariusz tzn. może być tak, że po otrzymaniu postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, umiera nam jeden ze spadkobierców i po nim dziedziczy dziecko małoletnie. Wówczas dopiero mamy sprawę. Zawieszone postępowanie, to niby spokój, ale terminy biegną jak oszalałe (pomimo, że liczone są w ordynacji w latach).

Można ustalić krąg spadkobierców występując do sądu z wnioskiem. Trzeba wskazać potencjalnych spadkobierców i załączyć ich akty stanu cywilnego: akty urodzenia lub akty małżeństwa w przypadku kobiet zamężnych i akt zgonu spadkodawcy. Wcześniej trzeba wystąpić do USC o te akty.
Wszczynam postępowanie jak mam postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku.Wtedy nie ma obawy, że kogoś pominę lub wobec kogoś niesłusznie postępowanie bedzie wszczęte.

A w sytuacji gdy posiadamy już postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku z dobrodziejstwem inwentarza lecz samego spisu inwentarza nie posiadamy to występujecie do spadkobierców (w czasie prowadzonego postępowania) o przedłożenie takowego czy występujecie do kogoś innego (np. sądu)?
Pytanie czysto teoretyczne.

Jeżeli w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku jest inf o nabyciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza, to trzeba wystąpić do sądu o wyznaczenie organu właściwego do przeprowadzenia spisu. I wtedy sąd najprawdopodobniej wyznaczy komornika skarbowego (będzie pismo z sądu).
Są też przypadki, że w postanowieniu jest stwierdzone, że spis inwentarza ma przeprowadzić komornik skarbowy, wtedy ewentualnie trzeba tylko poinformować swojego komornika, że takowe postanowienie wpłynęło.

Przepis 116 OP (w skrócie): członkowie zarządu odpowiadają jeżeli egzekucja okazała się bezskuteczna a członek zarządu
1) nie wykazał że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości/wszczęto postępowanie układowe albo niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości (...) nastąpiło bez jego winy
2) nie wskazuje mienia spółki (...)
Stan faktyczny: spółka ma ogromne zaległości, mamy dokumenty świadczące o bezskuteczności egzekucji. Nie mamy żadnych dokumentów na podstawie których możemy stwierdzić, że wystąpiły przesłanki z pkt 1 - brak jest sprawozdań finansowych spółki (nie składała ich ani u nas ani w sądzie) więc nie ma danych na podstawie których moglibyśmy wskazać kiedy należałoby złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszcząć postępowanie układowe.
Możemy próbować orzekać? W moim US zdania są podzielone, ja uważam że nie bardzo. Co myślicie na ten temat?

Ja bym tylko sprawdził w KRS czy są w upadłości. Jeśli nie to już moim zdaniem rolą członka zarządu jest wykazać, że złożył wniosek albo że nie było przesłanek.

My nie wszczynamy. Odstępujemy z uwagi na brak mozliwości wykazania, że zaistniały przesłanki określone w 116 OP.