Mam pytanie odnośnie naliczania prowizji 5 % przez Naczelnika Urzędu Skarbowego.
np. TW na 10.000 tys. , US pobiera 500 zł z rachunku bankowego dłużnika i zalicza je na poczet kosztów egzekucyjnych. Więc 5 % liczymy od której kwoty,? kwota gł + odsetki, na jaki dzień ?

Organ egzekucyjny w egzekucji należności pieniężnych pobiera za dokonane czynności egzekucyjne opłaty, a nie prowizję.

Co do rachunku opłata wynosi 1% koszty manipulacyjne i 5% opłaty za czynność zajęcia rachunku bankowego.

Opłaty naliczane powinny być od kwot na dzień powstania obowiązku uiszczenia opłaty zgodnie a art. 64 § 9 kiedy od należności naliczamy odsetki co jest wskazane w § 7. W praktyce opłaty (koszty egzekucyjne - nie prowizja) naliczane są na dzień dokonania czynności, tj. wydruku zajęcia. Jest to korzystne dla zobowiązanego ponieważ opłaty są naliczone w mniejszej wysokości niż powinny być zgodnie z ustawą. W dniu odebrania zajęcia przez dłużnika zajętej wierzytelności lub zobowiązanego odsetki byłby większe tym samym opłata również.

Bank za realizację zajęcia również może pobrać opłaty zgodnie ze swoją tabelą opłat.

Hejka

Witam,
Chciałam spytać czy Naczelnik US może żądać od wierzyciela wpłaty opłaty manipulacyjnej, jeżeli wcześniej umorzył postępowanie egzekucyjne z na podstawie art. 59 § 2 upea? I co zrobić, jeżeli US nie przysłał postanowienia o kosztach egzekucyjnych, tylko zawiadomienie?
Dodam jeszcze, że należność z tych tytułów dotyczy 2003 r. i jako wierzyciel wycofaliśmy je z US w 2008 r. a zawiadomienie o obciążeniu kosztami dostaliśmy w 2015 r.

Sprawa przedawniona.

Urząd Skarbowy obciążył inny urząd skarbowy kosztami egzekucyjnymi. Jak napisać wniosek o umorzenie kosztów egzekucyjnych? Czy macie może jakiś szablon którym się posługujecie?

w dniu 19.10 urząd skarbowy przekazuje na konto wierzyciela kwotę 11,60
w dniu 21,10 zobowiązany wpłaca  cześć zaległości do wierzyciela
wierzyciel niezwłocznie aktualizuje tytuł wykonawczy i przesyła zawiadomienie to urzędu skarbowego
następnie Urząd SKARBOWY Obciąża wierzyciela kosztami na podstawie art 66 par 3
kwota jest spora ale tytuł nie został w całości pobrany przez Urząd Skarbowy
Czy działanie Urzędu jest prawidłowe?
prosze o pomoc

art. 66 § 3 to jest opłata komornicza a nie koszty egzekucyjne.

5% jest liczone tylko od kwot które zostały przekazane. W Twoim przypadku jak dobrze zrozumiałem powinno 11,60 x 5% = 0,58 zł.

Czy aby na pewno?

Zwróćcie uwagę na drugą część art. 66  § 3 - "lub przekazanych wierzycielowi przez zobowiązanego w wyniku zastosowania środków egzekucyjnych".
Myślę, że US potraktował wpłatę dokonaną przez wierzyciela jako przekazaną w wyniku zastosowania środków egzekucyjnych.
Nie wiem czy słusznie. Mam co do tego wątpliwości. I ciekaw jestem jak czym by to uzasadniali gdyby to zakwestionować. Ja bym im tego nie odpuścił i niech się tłumaczą czemu tak zrobili. Myślę, że szansa byłaby duża żeby to wygrać.
Aczkolwiek jeśli słusznie, byłoby to uzasadnieniem dla pobrania tej opłaty.
Rzecz jasna 5% od 11,60 nie podlega dyskusji. Ale to sobie US powinien potrącić z pobranych kwot przed przekazaniem ich wierzycielowi.

No jakie wątpliwości? przepis jest jasny, podobnie jasne jest stanowisko sądów administracyjnych, 5% opłaty komorniczej od kwot wpłaconych wierzycielowi, po spełnieniu wymagań ustawowych, należy się organowi egzekucyjnemu. To nie jest kwestia "odpuszczania" i szans na wygraną, bo takowych nie ma. Było prowadzone postępowanie, były zastosowane środki egzekucyjne, zobowiązany wpłacił wierzycielowi? Jeśli tak to wierzyciel płaci kwotę wynikająca z postanowienia o jej wysokości i tyle.  Ewentualnie można się tu zastanowić, czy potrzebne jest postanowienie czy wystarczy zawiadomienie o wysokości opłaty komorniczej. I o to można się spierać, o nic innego.

postanowienia sie nie wydaje jedynie, zawiadomienie o opłacie komorniczej.

Ty tak uważasz, jednak sądy aż takiej wielkiej pewności nie mają i w zasadzie są innego zdania:-).

Mam troszkę inny pogląd na tę sprawę i osobiście nie wiem dlaczego w dzisiejszych czasach powoływanie się na wyroki sądowe przesłania treść samych przepisów. Oczywiście w dzisiejszych czasach istotnie wielu priorytetowo traktuje wyroki sądowe i istotnie są sprawy przegrywane w sądach przez mądrość niezawisłych sądów. Co do wydawania postanowienia to orzecznictwo zrównuje opłatę komorniczą z kosztami egzekucyjnymi i dlatego sądy orzekają o konieczności wydania postanowienia o opłacie komorniczej.
Przede wszystkim opłaty komorniczej nie można utożsamiać z kosztami egzekucyjnymi i moim zdaniem wynika to wprost z przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Koszty egzekucyjne są w ustawie dokładnie zdefiniowane.Definicja ta jest zawarta w art.64c par 1 ustawy oraz art.64 b ustawy. Zatem kosztem egzekucyjnym w egzekucji należności pieniężnych nazywamy tylko i wyłącznie to co w tym przepisie jest zdefiniowane. Opłaty za czynności są enumeratywnie wymienione w art.64 par 1 i 6 , a wydatki dokładnie precyzuje art.64b. Oznacza to, że nie każdy wydatek jest kosztem egzekucyjnym. Z treści art.64b wynika, że wydatkiem można nazwać tylko koszt faktycznie poniesiony przez organ egzekucyjny w związku z prowadzoną egzekucją. Wydatek egzekucyjny zatem posiada tylko trzy cechy: został faktycznie poniesiony co jest związane z zaangażowaniem konkretnych środków, powstał dopiero po wszczęciu egzekucji, a więc po zastosowaniu środka i doręczeniu odpisu tytułu wykonawczego zobowiązanemu oraz związany jest z egzekucją a więc ze stosowaniem konkretnego środka.  To zresztą wynika wprost z przyjętej w art.64c par 1 ustawy generalnej zasady, że koszty egzekucyjne obciążają zobowiązanego. Nie możemy zatem mówić o koszcie egzekucyjnym w sytuacji gdy nie jest prowadzona egzekucja. Ustawa z kolei w swojej treści rozgranicza pojęcie postępowania egzekucyjnego od samej egzekucji traktując odrębnie te dwa terminy. Egzekucja zatem jest terminem węższym i jest prowadzona w ramach postępowania egzekucyjnego, które jest terminem szerszym. Dlaczego w sprawie kosztów egzekucyjnych wydaje się postanowienie? Przede wszystkim jest to usankcjonowane w art.64c par 7 ustawy. Ale jest to przede wszystkim logiczne. W postanowieniu wskazuje się kto te koszty ponosi, jak również daje się możliwość zakwestionowania stronom treści postanowienia. Ustawa bowiem daje możliwość obciążenia kosztami egzekucyjnymi różne podmioty. Generalnie koszty egzekucyjne ponosi zobowiązany (art.64c par 1) jednak ustawodawca zawarł wyjątki, które dopuszczają obciążenie tymi kosztami wierzyciela (art.64c par3 i 4) jak również daje możliwość umorzenia tych kosztów. Ważnym jest, że postanowienie takie wydawane jest w sprawie kosztów egzekucyjnych a nie w sprawie ustalenia wysokości kosztów egzekucyjnych. Ustawa w swojej treści - art.64 par.1 i 6 - zawiera taryfę wysokości kosztów. Jest to ujęcie procentowe. Podmiot obciążony kosztami może nie zgodzić się, że to właśnie on został obciążony kosztami i może nie zgodzić się z ich wysokością. Podnosząc kwestię wysokości kosztów nie można jednak podważyć wysokości kosztów określonych w samej ustawie, tzn. nie można zakwestionować, że koszty za np.zajęcie rachunku powinny wynieść 3% a nie 5%. Można natomiast zakwestionować skuteczność zastosowanego środka powodującego przypis kosztów i co za tym idzie w konsekwencji zasadność dopisania określonej kwoty do zapłaty,a w konsekwencji wysokość kosztów sumarycznie ujętych w postanowieniu.
Porównując teraz opisane wyżej koszty egzekucyjnej z opłatą komorniczą wymienioną w art.1a pkt 6 ustawy widać, że są to dwa różne terminy. Przede wszystkim opłata komornicza obciąża tylko i wyłącznie wierzyciela. Nie ma innej możliwości. Opłata komornicza występuje tylko i wyłącznie w chwili gdy wierzyciel otrzymuje środki finansowe. Proszę zauważyć, że powstanie kosztu egzekucyjnego jest uwarunkowane skutecznością zastosowanego środka co nie jest związane z uzyskaniem z tego środka określonej kwoty pieniędzy. Dlatego w przypadku postanowienia w sprawie kosztów można to kwestionować. Naliczenie kosztu bowiem może nastąpić pomimo tego, że np.zobowiązany nie jest klientem banku, do którego skierowano zajęcie albo nie jest pracownikiem firmy, do której skierowano zajęcie -różne błędy się zdarzają. Wówczas strona ma prawo i może podważyć skuteczność takiego środka. O opłacie komorniczej można mówić tylko i wyłącznie wówczas gdy na konto wierzyciela wpływają określone środki. Wierzyciel nie może podważyć faktu otrzymania środków na swoje konto. Jeżeli zobowiązany sam wpłaca pieniądze na konto wierzyciela po zastosowaniu środka przez organ egzekucyjny to obciążenie wierzyciela opłatą komorniczą przebiega na podstawie zawiadomienia wystawionego przez samego wierzyciela, a więc wierzyciel sam informuje organ egzekucyjny o fakcie otrzymania pieniędzy. Zgodnie z par.12 aktualnego rozporządzenia wykonawczego wierzyciel ma obowiązek informowania organu egzekucyjnego o każdej zmianie stanu zależności objętej tytułem wykonawczym podając datę zmiany, powód itp. Więc to sam wierzyciel informuje, że zobowiązany wpłacił określoną kwotę na jego konto. Wówczas to wierzyciel otrzymuje zawiadomienie o konieczności uregulowania określonej kwoty, zgodnie z definicją art.1a pkt 6 ustawy. Moim zdaniem do opłaty komorniczej nie można stosować przepisu art.17 ustawy. Ja osobiście widziałem już żądania wierzyciela podparte art.17 w zw.z art.64c par.7 i art.66, gdzie żądano postanowienia ustalającego wysokość opłaty komorniczej oraz wydatków poniesionych przy transferze pieniędzy. Uzasadnia się, że w art.66 pada magiczne słowo "wydatki", a to znaczy to samo co koszty. Czy zatem organ egzekucyjny w myśl art.17 rozstrzyga i zajmuje stanowisko w sprawie opłaty komorniczej gdy sama ustawa rozstrzyga tą kwestię wprost? Ustawa w swojej treści art.66 posiada zamknięty katalog kiedy tej opłaty się nie pobiera, a więc tylko w tych przypadkach wierzyciel może uniknąć jej poniesienia.
W art.66 par 1 zawarto zapis, że wierzyciel ponosi wydatki związane z przekazaniem mu egzekwowanej należności. Wydatki te nie są wydatkami określonymi w art.64b. Nie są związane z egzekucją, a więc nie mogą być nazwane kosztem egzekucyjnym. Konkretnie w praktyce są to wydatki związane z opłatą pocztową lub kosztem przelewu czy przekazu pocztowego bądź też transferem w inny sposób. Naliczane są według taryfikatora konkretnego banku czy poczty. Art.66 par 2 wskazuje, że wydatki te pokrywa się z uzyskanej kwoty. Jak zatem organ egzekucyjny ma w myśl art.17 ustawy rozstrzygać co do wysokości takiej opłaty bądź zajmować stanowisko w sprawie jej uregulowania oraz faktu przypadania tej opłaty na rzecz np.poczty.
Dalej. Może się zdarzyć, że egzekucję prowadzi kilka organów egzekucyjnych. Np. jeden organ wszczął egzekucję, wyegzekwował część zaległości a następnie przekazał sprawę do kontynuowania (np.na skutek zmiany właściwości miejscowej bądź zbiegu egzekucji) innemu organowi egzekucyjnemu.Dlatego też w art.66 został zawarty par 6, który deleguje do odpowiedniego stosowania art.64c par 11 i 12. Art.66c par 11 i 12 dotyczy podziału kwoty kosztów egzekucyjnych pomiędzy organy egzekucyjne prowadzące egzekucję. Użyty zwrot "stosuje się odpowiednio" oznacza, że zwrot "koszty egzekucyjne" zastępuje się zwrotem "opłata komornicza". Delegację tą stosuje się wyłącznie w sytuacji gdy egzekucję prowadziło kilka organów egzekucyjnych co jest także skorelowane z art.66 par 5. Nie stosuje się jej natomiast gdy egzekucję prowadził tylko jeden organ i to wynika wprost z treści art.64c par 11 : "jeżeli czynności powodujące (...) zostały dokonane przez więcej niż jeden". Słowo "jeżeli" oznacza warunek. Co więcej zgodnie z treścią art.64c par 12 będącym konsekwencją par 11 zażalenie na sposób rozliczenia opłaty pomiędzy organami egzekucyjnymi przysługuje tylko tym organom. Wierzyciel nie jest organem co wynika wprost z art.1a pkt 13. Dlaczego manipuluje się dowolnie tymi terminami?
Zgodnie także z powołanym wyżej art.66 par 6 do opłaty komorniczej stosuje się odpowiednio art.66 par 2, a więc w miejsce słowa "wydatki" wpisuje się "opłatę komorniczą". Wierzyciel otrzymuje więc kwotę netto po potrąceniu opłaty komorniczej i kosztów przekazu pieniędzy. Oczywiście gdy kwotę wierzycielowi wpłaca bezpośrednio sam zobowiązany organ egzekucyjny nie ma możliwości ściągnięcia tej opłaty z kwoty wpłaconej.
Sama ustawa w swojej treści w żadnym przepisie nie łączy opłaty komorniczej z postanowieniem. Jedyną furtką do wydania takie postanowienia jest nadużywany art.17 ustawy. Przepis ten mówi o dwóch ważnych kwestiach. Po pierwsze, że organ egzekucyjny rozstrzyga bądź zajmuje stanowisko w formie postanowienia. Po drugie na takie postanowienie służy zażalenie tylko wtedy gdy ustawa tak stanowi. Przeglądając ustawę można dokładnie policzyć wszystkie postanowienia, na które służy zażalenie, są one dokładnie wymienione. Ustawa nie dość, że nie definiuje tworu pt. postanowienie w prawie opłaty komorniczej to konsekwentnie nie może wskazać, że przysługuje na taki twór zażalenie. Zastanowić się należy czy o opłacie komorniczej rozstrzyga organ egzekucyjny lub też czy organ egzekucyjny zajmuje stanowisko w jej sprawie. Ustawa w swojej treści wskazuje, że ponosi ją tylko i wyłącznie wierzyciel. Czy rozstrzyga to zatem ustawa czy organ egzekucyjny? Ustawa wskazuje, że wynosi ona 5 %. Czy rozstrzyga to organ egzekucyjny? Czy organ ma prawo zająć stanowisko, że może wynosi ona 4%? Ustawa rozstrzyga, że nalicza się ją od kwoty przekazanej wierzycielowi. A więc wierzyciel otrzymuje pieniądze i sam informuje o tym organ egzekucyjny podczas aktualizacji tytułu. Oczywiście mowa jest także o środku egzekucyjnym, ale przecież przekazanie kwoty wierzycielowi jest podstawowym dowodem, że środek został skutecznie zastosowany - inaczej by nie było co przekazywać. Czy organ egzekucyjny musi oprócz przekazania pieniędzy wierzycielowi dodatkowo zająć stanowisko, że mu je przekazuje? Co w zasadzie wierzyciel może zakwestionować w tym zagadnieniu? I pytanie: jak organ egzekucyjny może rozstrzygnąć i zająć stanowisko w sprawie opłaty pocztowej (porto), którą pobiera sobie poczta na swoją rzecz i według swojej taryfy? Wskazać także należy na treść art.66 par.3 i użyty zwrot :"jest obowiązany". Czy zwrot ten oznacza mediację i możliwość podważania faktu obciążenia.
Nawet gdyby przyjąć, że w myśl art.17 postanowienie można wydać to nie przysługiwało by na nie zażalenie. Idąc dalej przepis ten należało by nakazać stosować w każdym przypadku podejmowania działań przez organ egzekucyjny. Np.poborca skarbowy musiałby wydać postanowienie, w którym rozstrzygnąłby, że udaje się do zobowiązanego, następnie wydałby drugie postanowienie, w którym zająłby stanowisko bądź rozstrzygnął, że zastosuje egzekucje z pieniędzy a nie z ruchomości. Dalej wydał by postanowienie zajmując stanowisko, że wyegzekwował zaległość, a później, kolejne postanowienie, że rozstrzyga o wpłacie uzyskanej kwoty za pośrednictwem poczty, a nie w banku.
W myśl art.6 kpa organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa, a więc każde działanie musi mieć umocowanie w prawie. Ustawa zasadnicza wskazuje co w naszym Kraju stanowi źródła prawa. Proponuję każdemu dokładnie przeczytać uzasadnienia licznie powoływanych wyroków, bo ich uzasadnienia świadczą w wielu przypadkach nie tylko o kuriozalnych interpretacjach prostych przepisów ale także o poziomie stosowania języka polskiego. Jeżeli w myśl cyt.wyżej art.6 kpa organy administracji publicznej mogą wykonywać tylko to co wynika wprost z przepisu (a więc nie obowiązuje reguła "co nie zabronione - to dozwolone") to czy aby wydawanie takich postanowień jest wprost - bezprawne?
Należy także zastanowić się co jest dowodem księgowym w myśl ustawy o rachunkowości ponieważ wielu wierzycieli naiwnie wciska kit, że tylko postanowienie jest dowodem księgowym na podstawie, którego mogą ponieść wydatek i przelać jakąś określoną kwotę. Tak jakby nie było już not księgowych, zawiadomień itp.

Na marginesie podobna sytuacja występuje z opłatą wymienioną w art.64c par 2 - ryczałt 3.40 w sytuacji gdy wystąpią wady tytułu uniemożliwiające wszczęcie egzekucji. Tutaj moim zdaniem także bezpodstawnie niektórzy z wierzycieli domagają się postanowień gdyż opłata ta powstaje przed wszczęciem egzekucji, a więc nie jest kosztem egzekucyjnym.
Ciekawe jest także to, że w ustawie nie ma mowy o tym, że opłatę komorniczą można umorzyć, a jedyne przypadki w których się jej nie pobiera jak wyżej już napisałem wskazuje art.66 ustawy.

Z uwagi na to, że nie chce mi się pisać wkleję link http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/6C78646676