Art. 29 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie może stanowić podstawy zwrotu tytułu wykonawczego wierzycielowi, w sytuacji, gdy konkretny organ nie jest właściwy do prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy to z powodu właściwości rzeczowej, czy miejscowej. Przepis ten bowiem obejmuje tylko i wyłącznie dwie okoliczności uzasadniające jego zastosowanie tj.


- po pierwsze taką, gdy tytuł wykonawczy obejmuje obowiązek nie podlegający egzekucji administracyjnej, - po drugie, gdy tytuł nie spełnia wymogów określonych w art. 27 § 1 i § 2 ustawy.

W przypadku natomiast, gdy organ egzekucyjny, do którego skierowano wniosek/podanie jest niewłaściwy do prowadzenia postępowania egzekucyjnego, winien przekazać tytuł wykonawczy organowi właściwemu na podstawie art. 65 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Przemysław Dumana, Sędzia NSA Eugeniusz Christ, Sędzia WSA Teresa Randak (spr.), Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 maja 2010 r. sprawy ze skargi Wójta Gminy M. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie egzekucji świadczeń pieniężnych 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] r. Nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K., po rozpoznaniu zażalenia Wójta Gminy M., utrzymał w mocy ? na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego /Dz. U. Nr 98, poz. 1071 z 2000 r. z późn. zm., powoływanej dalej jako k.p.a./ oraz art. 17 § 1, art. 18 i art. 23 § 1 i § 4 pkt 1 oraz art. 29 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz. U. Nr 229, poz. 1954 z 2005 r. z późn. zm., powoływanej dalej jak u.p.e.a./ - postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego K. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie zwrotu wierzycieli tytułów wykonawczych z dnia [...] r. Nr [...] i Nr [...].

Uzasadniając rozstrzygnięcie, organ nadzoru przedstawił stan faktyczny sprawy wskazując w tym zakresie, że Wójt Gminy M. wystawił w dniu [...] 2009 r. przeciwko "A" S.A. z siedzibą w K. tytuły wykonawcze o numerach [...] i [...] obejmujące podatek od nieruchomości za okres od miesiąca [...] 2006 r. do miesiąca [...] 2006. Tytuły te zostały ? celem ich realizacji ? przekazane do właściwego ze względu na siedzibę zobowiązanego Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego.

Postanowieniem z dnia [...] r. Nr [...] Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego, działając m.in. w oparciu o art. 29 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zwrócił wierzycielowi tytuły wykonawcze. W uzasadnieniu organ egzekucyjny podniósł, że tytuły wykonawcze zostały wystawione przeciwko "A" S.A. z siedzibą w K., który jest podmiotem zaliczonym do kategorii określonej w art. 5 ust. 9 b ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach i izbach skarbowych, zatem organem właściwym do prowadzenia egzekucji pieniężnej jest naczelnik urzędu skarbowego wskazany w załączniku do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 listopada 2003 r. w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib naczelników urzędów skarbowych oraz dyrektorów izb skarbowych tj. Naczelnik Pierwszego [...] Urzędu Skarbowego w S..

Wójt Gminy M., pismem z dnia [...] 2009 r. wniósł na w/w postanowienie zażalenie, wskazując m.in. na fakt, że w/w organ prowadził egzekucję przeciwko "A" S.A. na przestrzeni lat 2008 ? 2009, że zobowiązana nie wniosła zarzutu niewłaściwości organu na podstawie art. 33 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji., a ponadto, że organ egzekucyjny nie wskazał, który konkretnie przepis art. 5 ust. 9 b w związku z art. 5 ust. 9 a ustawy o urzędach i izbach skarbowych odnosi się do zobowiązanego.

Odnosząc się do argumentacji podniesionej w zażaleniu, Dyrektor Izby Skarbowej podniósł, iż zgodnie z art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ egzekucyjny z urzędu bada dopuszczalność egzekucji administracyjnej, organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Zgodnie z § 2 tego przepisu, jeżeli obowiązek, którego dotyczy tytuł wykonawczy, nie podlega egzekucji administracyjnej lub tytuł wykonawczy nie spełnia wymogów określonych w art. 27 § 1 i § 2, organ egzekucyjny nie przystępuje do egzekucji, zwracając tytuł wierzycielowi. Na postanowienie organu egzekucyjnego o zwrocie tytułu wykonawczego przysługuje wierzycielowi, niebędącemu jednocześnie organem egzekucyjnym, zażalenie. Jak wskazał organ nadzoru, stosownie do art. 19 Kodeksu postępowania administracyjnego ? znajdującym odpowiednie zastosowanie w postępowaniu egzekucyjnym ? organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Właściwość miejscową organu egzekucyjnego w egzekucji należności pieniężnej z praw majątkowych lub nieruchomości ustawodawca uregulował w art. 22 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wskazując, że organ ten ustala się według miejsca zamieszkania lub siedziby zobowiązanego. Zobowiązana Spółka posiada siedzibę w K., przy ul. [...] , więc gdyby w sprawie miał zastosowanie ten przepis organem właściwym do prowadzenia egzekucji byłby Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w K.. Zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej ustawa z dnia [...] 2003 r. o utworzeniu Wojewódzkich Kolegiów Skarbowych oraz zmianie niektórych ustaw regulujących zadania i kompetencje organów oraz organizację jednostek organizacyjnych podległych ministrowi właściwemu do spraw finansów publicznych ( Dz. U. Nr 137, poz. 1302 ) w art. 15 wprowadziła tzw. "duże urzędy skarbowe", które objęły swoją właściwością, zgodnie z art. 5 ust. 9 b pkt 7 lit a podatników, do kategorii której należy "A" S.A. W wykonaniu delegacji ustawowej zawartej w art. 5 ust. 9 c znowelizowanej ustawy o urzędach i izbach skarbowych, Minister Finansów w porozumieniu z Ministrem Spraw Wewnętrznych i Administracji wydał w dniu 19 listopada 2003 r. rozporządzenie w sprawie terytorialnego zasięgu działania oraz siedzib naczelników urzędów skarbowych i dyrektorów izb skarbowych ( Dz. U. Nr 209, poz. 2027 ), wskazując w załączniku Nr 1 wszystkie urzędy skarbowe właściwe do prowadzenia egzekucji podatników mających siedzibę na terenie danego urzędu. W załączniku Nr 2 do rozporządzenia wskazano natomiast urzędy skarbowe właściwe w sprawach dotyczących podatników określonych w art. 5 ust. 9 b ustawy o urzędach i izbach skarbowych. Reasumując, organ nadzoru zaakcentował, że jeżeli zobowiązanym jest podmiot zaliczany do kategorii tzw. "dużych podatników" tj. do podatników spełniających kryteria określone w art. 5 ust. 9 b ustawy o urzędach i izbach skarbowych, postępowanie egzekucyjne winno być prowadzone przez naczelnika urzędu skarbowego określonego w załączniku nr 2 do rozporządzenia. Naczelnik urzędu skarbowego właściwy wyłącznie w zakresie określonej kategorii podatników posiada identyczne kompetencje i zakres działania jak pozostali naczelnicy urzędów skarbowych. Naczelnik ten wykonuje wszystkie zadania, o których mowa w art. 5 ust. 6 pkt 7 w/w ustawy, w tym także prowadzi egzekucję administracyjną.

Postanowienie organu nadzoru zostało zaskarżone przez Wójta Gminy M., będącego wierzycielem do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach.

Skarżący wniósł o:

1. stwierdzenie w całości nieważności postanowienia, z uwagi na zajście przyczyny określonej w art. 156 § 1 pkt 2 Kpa w związku z art. 5 ust. 9 b ustawy o urzędach i izbach skarbowych lub,

2. uchylenie postanowienia w całości ze względu na naruszenie przepisów art. 7, 10 i 77 Kpa w związku z art. 29 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Uzasadniając skargę, wierzyciel w pierwszej kolejności przedstawił przebieg postępowania egzekucyjnego oraz wydane w sprawie rozstrzygnięcia organu egzekucyjnego i organu nadzoru, konkludując, że postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej powinno zostać wyeliminowane z obrotu prawnego z tej przyczyny, że po 17 dniach od daty doręczenia zażalenia Naczelnikowi Drugiego Urzędu Skarbowego w K. tj. w dniu [...] 2009 r. zostało doręczone postanowienie tego organu o sprostowaniu błędu pisarskiego, które de facto uwzględniało podniesione w zażaleniu zarzuty. Jak zaznaczył skarżący, Dyrektor Izby Skarbowej w ogóle nie odniósł się do treści zażalenia oraz podtrzymał w mocy postanowienie organu egzekucyjnego. Takie postępowanie organu ? w ocenie autora skargi ? przesądza o konieczności stwierdzenia nieważności zaskarżonego postanowienia w oparciu o art. 145 § 1 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w związku z art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego jako rażąco naruszającego prawo.

Niezależnie od w/w zarzutu, strona skarżąca podniosła także naruszenie przez organy art. 7, art. 10 i art. 77 Kpa wskazując, że nie zapewniono stronie czynnego udziału w postępowaniu oraz wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego, w tym m.in. co do treści i skutków korespondencji wewnętrznej pomiędzy organami, której strona nie znała, a która miała bezpośredni wpływ na rozstrzygnięcie. Wójt Gminy M. stwierdził także, że organy obu instancji w ogóle nie rozważyły zasadniczych dla egzekucji kwestii o czym świadczy m.in. brak w postanowieniach jakichkolwiek ustaleń co do tego jakie ? w oparciu o materiał dowodowy ? jest stanowisko skarżącego i kiedy wypowiedział się na temat zgromadzonego materiału dowodowego. Wierzyciel wskazał ponadto, że w zakresie właściwości wypowiedział się organ nadzoru w drodze postanowienia, na które zostało złożone zażalenie do Ministra Finansów.

Końcowo, wierzyciel wskazał, że stosownie do art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ egzekucyjny przed podjęciem egzekucji z urzędu bada dopuszczalność egzekucji ze względu na swoją właściwość. W sytuacji, jak miała miejsce w niniejszej sprawie, tj. wpływu tytułów wykonawczych do organu egzekucyjnego w dniu [...] 2009 r. przesądzenie o niewłaściwości organu winno doprowadzić do umorzenia postępowania, a nie odmową przystąpienia do egzekucji. Taka konstatacja jest uzasadniona chociażby koniecznością ustalenia kosztów postępowania egzekucyjnego.

Dyrektor Izby Skarbowej, w odpowiedzi na skargę, wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację, zawartą w uzasadnieniu objętego skargą postanowienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Na wstępie zasadnym jest wskazanie, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. ? Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) "Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej". "Kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej" (art. 1 § 2 cyt. ustawy).

Stwierdzenie zatem, iż zaskarżona decyzja lub postanowienie zostało wydane z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy; obliguje Sąd do uchylenia zaskarżonej decyzji/postanowienia (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ? Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.).

Skarga okazała się uzasadniona, jednakże z innych przyczyn niż wskazane w skardze.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest postanowienie, którym utrzymano w mocy postanowienie organu egzekucyjnego I instancji, o zwrocie tytułów wykonawczych wierzycielowi, z uwagi na niewłaściwość/brak kompetencji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. do prowadzenia egzekucji pieniężnej.

Konkretnie jednak przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest okoliczność, czy wystawiony i skierowany do realizacji przez wierzyciela/Wójta Gminy M. tytuł wykonawczy winien być zwrócony wierzycielowi w trybie art. 29 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 z późn. zm.), czy też obowiązek z niego wynikający winien być realizowany przez organ egzekucyjny, do którego został skierowany, w badanym przypadku przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K.. Wierzyciel, a także jego pełnomocnik reprezentowali stanowisko, że wydane w tym przedmiocie postanowienie o zwrocie tytułów wykonawczych z tytułu należności w podatku od nieruchomości od "A" S.A. z siedzibą w K., narusza prawo, głównie z dwóch przyczyn:

- po pierwsze, dlatego, że zobowiązana Spółka nie wniosła zarzutu niewłaściwości organu w trybie art. 33 pkt 9 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

- po drugie zaś, że organ I instancji nie wskazał, który konkretnie przepis art. 5 ust. 9 b ustawy o urzędach i izbach skarbowy miał zastosowanie w odniesieniu do zobowiązanej.

Na rozprawie sądowej, pełnomocnik m.in. zaakcentował, że zaskarżone postanowienie zostało wydane z rażącym naruszeniem prawa, a to z tej przyczyny, że po 17 dniach od dnia doręczenia zażalenia Naczelnikowi Drugiego Urzędu Skarbowego w K., organ ten wydał postanowienie o sprostowaniu błędu pisarskiego, które de facto rozstrzygało o prawnej podstawie zaskarżonego postanowienia.

Badając niniejszą sprawę oraz oceniając legalność działania organu egzekucyjnego i organu nadzoru, Sąd wziął po uwagę regulację zawartą w treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm. ), zgodnie z którym sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Konieczność zastosowania tej normy, w ocenie składu orzekającego podyktowana była przede wszystkim tym, że organ zastosował niewłaściwą podstawę prawną rozstrzygnięcia, a okoliczność ta umknęła skarżącemu Wójtowi Gminy M.. W konsekwencji skarga została oparta na zarzutach dotyczących legalności postanowienia o zwrocie tytułów wykonawczych wierzycielowi z pominięciem ? zdaniem Sądu ? okoliczności, o których mowa będzie poniżej, a które przesądziły o konieczności wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego aktu.

Wracając do meritum sporu, zasadne jest odwołanie się do regulacji zawartej w art. 29 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zgodnie z którą:

1. organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji administracyjnej; organ ten nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym ( § 1 ),

2. jeżeli obowiązek, którego dotyczy tytuł wykonawczy, nie podlega egzekucji administracyjnej lub tytuł wykonawczy nie spełnia wymogów określonych w art. 27 § 1 i 2, organ egzekucyjny nie przystępuje do egzekucji, zwracając tytuł wierzycielowi. Na postanowienie organu egzekucyjnego o zwrocie tytułu wykonawczego przysługuje wierzycielowi, niebędącemu jednocześnie organem egzekucyjnym, zażalenie ( § 2 ).

Organ egzekucyjny, a w ślad za nim organu nadzoru, uznały, że w sytuacji, gdy właściwy do prowadzenia egzekucji jest inny organ ? w badanym przypadku Naczelnik Pierwszego [...] Urzędu Skarbowego w S., dalej zamiennie nazywany "duży urząd skarbowy" ? organ, do którego skierowano wniosek wraz z tytułami wykonawczymi zwraca na podstawie art. 29 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym tytuły wykonawcze wierzycielowi.

Zdaniem Sądu, taka konstatacja ? w świetle zacytowanego przepisu ? nie znajduje uzasadnienia. Zwrot tytułów wykonawczych w trybie wskazanej normy, obejmuje tylko dwie sytuacje tj.

- po pierwsze taką, gdy tytuł wykonawczy obejmuje obowiązek nie podlegający egzekucji administracyjnej,

- po drugie, gdy tytuł lub tytuły wykonawcze nie spełniają wymogów określonych w art. 27 § 1 i § 2 ustawy.

Nie ulega wątpliwości, że należność z tytułu podatku od nieruchomości podlega egzekucji administracyjnej. Organ egzekucyjny nie wskazał też na jakiekolwiek braki w tytule wykonawczym, a podstawą wydania postanowienia o zwrocie skierowanych przez wierzyciela/Wójta Gminy M. tytułów wykonawczych była ? w ocenie organów ? niewłaściwość do prowadzenia egzekucji wobec zobowiązanego tj. "A" S.A. z siedzibą w K. przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K.. Organy zgodnie przyjęły, że organem właściwym do prowadzenia egzekucji pieniężnej wobec "A" S.A. ? jako podatnika spełniającego kryteria określone w art. 5 ust. 9 b pkt 7 lit. a ustawy o urzędach i izbach skarbowych ? jest tzw. duży urząd skarbowy. W takiej sytuacji, zdaniem Sądu, przepis art. 29 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie mógł mieć zastosowania, gdyż nie stanowi podstawy zwrotu tytułu wykonawczego niewłaściwość organu egzekucyjnego. Należałoby także wskazać, że nie ma też innego przepisu w tej ustawie, który regulowałby taką sytuację, a to uzasadnia, zastosowanie przepisów regulujących ogólne postępowanie administracyjne. Zgodnie bowiem z treścią art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, jeżeli przepisy ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Odpowiednie zastosowanie w postępowaniu egzekucyjnym przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, obejmuje ? w ocenie Sądu ? także przepisy dotyczące procedury związanej z właściwością organów administracji publicznej. Redakcję art. 18 u.p.e.a. należy rozumieć w ten sposób, iż również przy częściowym uregulowaniu danej instytucji prawnej w ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji możliwe jest uzupełnienie tej regulacji przez niejako uzupełnienie elementów normy z przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Posiłkowe stosowanie przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. możliwe jest wyłącznie w sytuacji, kiedy nie stoi to w sprzeczności z ratio legis ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (por. wyrok NSA z dnia 13 października 2005 r., II FSK 642/05, Lex nr 173121). Przepis art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji odsyła więc do regulacji zawartych w Kodeksie postępowania administracyjnego nakazując ich odpowiednie stosowanie, a dotyczy to kwestii nieujętych wprost unormowaniem ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Z taką sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, gdyż o obowiązku przestrzegania z urzędu przez organy administracyjne (w tym egzekucyjne) swojej właściwości miejscowej i rzeczowej mowa jest w art. 19 k.p.a. stosowanym odpowiednio w postępowaniu egzekucyjnym, zgodnie z treścią art. 18 ustawy egzekucyjnej (por.: wyrok NSA z dnia 13 października 2005 r., II FSK 642/05). Obowiązek badania właściwości przez organ wiąże się z etapem wszczęcia postępowania. Jeśli organ administracji, do którego podanie skierowano, nie dysponuje zdolnością prawną do załatwienia sprawy stanowiącej jego przedmiot, nie może skutecznie wszcząć i prowadzić postępowania (tak: Komentarz do art. 65 kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071), (w:) G. Łaszczyca, C. Martysz, A. Matan: Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom I i II, Zakamycze, 2005).

Należy także podnieść, że przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie przewidują w swej treści uregulowania na wypadek stwierdzenia przez organy egzekucyjne swojej niewłaściwości. W tym zakresie winny mieć także zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego., a konkretnie jego art. 65 § 1 w zw. z art. 18 ustawy egzekucyjnej w administracji. Zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 65 § 1 k.p.a. w zw. z art. 18 ustawy egzekucyjnej organ, do którego został niewłaściwie skierowany wniosek o prowadzenie egzekucji wraz z tytułami wykonawczymi, winien przekazać w drodze postanowienia tytuł wykonawczy właściwemu organowi egzekucyjnemu. Z taką właśnie sytuacją organy miały do czynienia w niniejszej sprawie (por.: wyrok NSA z dnia 24 listopada 1998 r., III SA 918/97), a skoro tak, to winny zastosować normę wskazaną w art. 65 § 1 Kpa.

Reasumując, uzasadniony w ocenie składu orzekającego jest pogląd, że art. 29 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie może stanowić podstawy zwrotu tytułu wykonawczego wierzycielowi, w sytuacji, gdy konkretny organ nie jest właściwy do prowadzenia postępowania egzekucyjnego, czy to z powodu właściwości rzeczowej, czy miejscowej. Przepis ten bowiem obejmuje tylko i wyłącznie dwie okoliczności uzasadniające jego zastosowanie tj.

? po pierwsze taką, gdy tytuł wykonawczy obejmuje obowiązek nie podlegający egzekucji administracyjnej,

? po drugie, gdy tytuł nie spełnia wymogów określonych w art. 27 § 1 i § 2 ustawy.

W przypadku natomiast, gdy organ egzekucyjny, do którego skierowano wniosek/podanie jest niewłaściwy do prowadzenia postępowania egzekucyjnego, winien przekazać tytuł wykonawczy organowi właściwemu na podstawie art. 65 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

Mając powyższe na uwadze należało stwierdzić, że organy egzekucyjne obydwu instancji dopuściły się naruszenia przepisów postępowania poprzez dokonanie w sposób nieuprawniony zwrotu wierzycielowi tytułów wykonawczych w trybie art. 29 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zamiast przekazać go organowi właściwemu na zasadzie art. 65 § 1 k.p.a. w zw. z art. 18 ustawy egzekucyjnej, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.

Z tej też przyczyny należało orzec jak w sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 w/w ustawy.

Wyrok WSA w Gliwicach I SA/Gl 297/10 ? z 25.06.2010 r.