Trochę z innej beczki.

Czy obciążacie wierzycieli-innych NUS-nieściągniętymi kosztami egzekucyjnymi (w przypadku np. E9) ?

U nas się nie obciąża.
<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Wydaje mie się że w przypadku nieściągalności kosztami należy obciążyć wierzyciela innego nież US.

Choć to egzekucja sądowa warto wiedzieć co w trawie piszczy...

Dłużnik opłaci każdy sposób egzekucji
<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->
Jeśli wierzyciel wskaże komornikowi więcej niż dwa sposoby egzekucji, to dłużnik musi się liczyć z tym, że za każdy następny komornik ściągnie od niego dodatkowo 1/10 egzekucyjnej opłaty stosunkowej. Efektywność czy skuteczność metod nie ma tu znaczenia.

Tak wynika zuchwały Sądu Najwyższego z 19 kwietnia 2007 r. Zawiera ona wyjaśnienie wątpliwości prawnej powstałej na tle skargi dłużnika, samodzielnego publicznego ZOZ, który kwestionował pobranie przez komornika dodatkowej opłaty.

Wierzyciel ZOZ skorzystał z przewidzianej w art. 799 kodeksu postępowania cywilnego możliwości wskazania we wniosku o wszczęcie egzekucji kilku jej sposobów. Wskazał cztery: z ruchomości, z wierzytelności, z rachunków bankowych i z nieruchomości ZOZ. Komornik zastosował tylko dwa: z wierzytelności i rachunków bankowych.

Powołując się na art. 42 ust. 2 ustawy z 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, pobrał jednak ze środków dłużnika dodatkowo 2/10 opłaty stosunkowej. Wmyśl tego przepisu, gdy wierzyciel wskaże więcej niż dwa sposoby egzekucji świadczeń pieniężnych, opłata stosunkowa zostaje podwyższona o 1/10 za każdy. Opłata stosunkowa wynosi zasadniczo 15 proc. wartości egzekwowanego świadczenia.

ZOZ z tą dodatkową opłatą się nie zgodził. W skardze do sądu na czynności komornika przekonywał, że ten nie mógł jej pobrać, skoro wykorzystał tylko dwa sposoby egzekucji. Uchwała Sądu Najwyższego oznacza, że komornik postąpił prawidłowo (sygn. III CZP 12/07). <!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Koszty egzekucyjne z ulgą
<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->

Prowadzenie postępowania egzekucyjnego wiąże się z powstaniem kosztów egzekucyjnych. Składają się na nie opłaty za dokonane czynności egzekucyjne (np.: za pobranie pieniędzy od zobowiązanego, za zajęcie rachunku bankowego, wynagrodzenia za pracę czy nieruchomości, za przeprowadzenie licytacji), stanowiące swego rodzaju wynagrodzenie organu egzekucyjnego i wydatki ponoszone przez ten organ w trakcie postępowania egzekucyjnego (koszty przejazdu egzekutora, transportu odebranych ruchomości czy ogłoszenia w prasie itp.).

Zasadniczo koszty egzekucyjne ponoszone są przez zobowiązanego (podatnika), od którego egzekwowana jest zaległa należność (art. 64c § 1 Ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji). Wynika to z faktu, że konieczność zastosowania egzekucji administracyjnej związana jest z uchylaniem się przez niego od wykonania ciążących na nim obowiązków, jest więc przez niego zawiniona. Obciążenie kosztami egzekucyjnymi wierzyciela może nastąpić tylko w wyjątkowych wypadkach, przede wszystkim, gdy spowodował on wszczęcie lub prowadzenie egzekucji niezgodnie z prawem albo, z wyjątkami, gdy koszty te nie mogą być ściągnięte od zobowiązanego (art. 64c § 2, 3 i 4 ustawy). Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 20 kwietnia 1999 r. (sygn. akt I S.A./Łd 1002/97), stronę obciążają bowiem te koszty postępowania, które wynikły z jej winy.

Może się jednak zdarzyć, że z powodu braku środków, podatnik nie będzie w stanie uregulować należności z tytułu kosztów przeprowadzonej przeciwko niemu egzekucji. W sytuacji, w której koszty te byłyby zbyt dużym obciążeniem dla zobowiązanego, może on ubiegać się o umorzenie w całości lub w części tych kosztów, bądź rozłożenie ich na raty.

Jeśli chodzi o możliwość ich umorzenia, to jest ona dopuszczalna, gdy:

1) stwierdzono nieściągalność od zobowiązanego dochodzonego obowiązku lub gdy zobowiązany wykazał, że nie jest w stanie ponieść kosztów egzekucyjnych bez znacznego uszczerbku dla swojej sytuacji finansowej, a obciążenie wierzyciela obowiązkiem uiszczenia tych kosztów byłoby gospodarczo nieuzasadnione.

Zgodnie z orzecznictwem NSA, fakt posiadania przez organ zajętych rzeczy ruchomych, z których mogą być zaspokojone należności z tytułu kosztów, powoduje, że powołanie się skarżącego na trudne i pogarszające się warunki materialne jego i jego najbliższej rodziny nie znajduje dostatecznego uzasadnienia. Do umorzenia należności egzekucyjnych z tytułu poniesionych kosztów może dojść jedynie w wyjątkowych wypadkach, gdy występuje rzeczywista niemożność zapłaty przez zobowiązanego tych należności (wyrok NSA z dnia 5 marca 1997 r., SA/Łd 3131/95);

2) przemawia za tym ważny interes publiczny (ze względu na niedookreślony charakter tego pojęcia, będzie ono wymagało interpretacji w każdym indywidualnym przypadku) bądź
3) ściągnięcie tylko kosztów egzekucyjnych spowodowałoby niewspółmierne wydatki egzekucyjne.

Decyzja w przedmiocie umorzenia kosztów ma charakter fakultatywny, należy do zakresu swobodnego uznania organu. Zgodnie z orzeczeniem NSA z 13.01.1998 r. (I SA/341/99), odmowa umorzenia kosztów nie narusza prawa zarówno wtedy, gdy wystąpiły przesłanki ich umorzenia, jak i wtedy, gdy nie miały one miejsca.

Koszty egzekucyjne mogą zostać umorzone z urzędu lub na wniosek. Wniosek o umorzenie kosztów może złożyć zobowiązany bądź wierzyciel (w wypadku, gdy miałby on je ponieść z powodu niemożności lub niecelowości ich ściągnięcia od zobowiązanego, a gdy obciążenie go tymi kosztami byłoby gospodarczo nieuzasadnione). Organ powinien rozstrzygnąć o tym w postępowaniu odrębnym od postępowania w sprawie ustalenia wysokości kosztów (wyrok NSA z 19.02.1999 r., I SA/Łd 126/97), zakończonym wydaniem postanowienia, na które przysługuje zobowiązanemu lub wierzycielowi zażalenie.

Ponadto organ egzekucyjny z urzędu umarza koszty z tytułu opłat, jeżeli opłaty te nie mogą być ściągnięte od zobowiązanego i powstały w zgodnie z prawem wszczętym i prowadzonym postępowaniu egzekucyjnym na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez organ wykonujący.

W przypadku częściowego umorzenia kosztów egzekucyjnych umarza się przede wszystkim opłaty za czynności egzekucyjne.

Rozłożenie kosztów egzekucyjnych na raty możliwe jest natomiast ze względu na ważny interes zobowiązanego. Ponieważ nie zostało sprecyzowane, co ten zwrot w praktyce oznacza, rozstrzygnięcie w tej kwestii pozostawione zostało swobodnemu uznaniu organu egzekucyjnego (ma ono charakter fakultatywny), który przy dokonywaniu oceny weźmie pod uwagę takie czynniki jak ogólna sytuacja majątkowa i rodzinna zobowiązanego, czy zaistnienie nieprzewidzianych zdarzeń losowych, takich jak pożar i kradzież. Zdarzenia te muszą mieć na tyle istotny wpływ na sytuację finansową podatnika, by uzasadniały rozłożenie na raty kosztów egzekucyjnych. Na podparcie argumentów zobowiązanego świadczących o zaistnieniu jego ważnego interesu konieczne będzie przedstawienie przez niego, w zależności od sytuacji, np. zaświadczenia o dochodach oraz deklaracji podatkowych za poprzedni rok podatkowy zobowiązanego i osób prowadzących z nim gospodarstwo, dokumentów potwierdzających wysokość środków zgromadzonych na rachunkach bankowych, opłacanych rachunków za mieszkanie, na spłaty ratalne, na naukę w szkołach czy opiekę zdrowotną, oświadczenia o posiadanych nieruchomościach, samochodach, dziełach sztuki itp.

Rozstrzygnięcie w sprawie rozłożenia na raty kosztów egzekucyjnych przybiera formę postanowienia wydanego w postępowaniu odrębnym, na które służy zażalenie. Ulga w spłacie kosztów w postaci rozłożenia ich na raty może zostać uznana za pomoc publiczną w rozumieniu ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.

Kiedy można wystąpić z wnioskiem o ulgę?

Momentem, w którym można złożyć wniosek o umorzenie bądź rozłożenie na raty kosztów egzekucyjnych jest chwila powstania obowiązku uiszczenia tych kosztów. Wynika to z faktu, iż wtedy dopiero znana jest kwota, do której zapłaty zobowiązany będzie podatnik. W wypadku opłat – w zależności od rodzaju dokonywanej czynności – z reguły jest to chwila bądź podpisania protokołu (np. przy zajęciu ruchomości), bądź doręczenia zawiadomienia (np. przy zajęciu praw majątkowych) lub wezwania (np. przy zajęciu nieruchomości). Szczególnym rodzajem opłaty jest opłata manipulacyjna pobierana z tytułu zwrotu wydatków za wszystkie czynności manipulacyjne związane ze stosowaniem środków egzekucyjnych. Momentem powstania obowiązku jej uiszczenia jest, z pewnymi wyjątkami, chwila doręczenia zobowiązanemu tytułu wykonawczego. Co do wydatków egzekucyjnych, to, ponieważ ustalane są one w oparciu o rzeczywiste koszty ponoszone przez organ egzekucyjny, obowiązek ich zapłaty powstaje po udokumentowaniu przez organ ich poniesienia.

Postanowienie w sprawie kosztów wydawane jest przez organ egzekucyjny tylko na żądanie zobowiązanego (chyba że obciążają one wierzyciela) i może ono zostać wydane dopiero po zaprzestaniu dokonywania czynności egzekucyjnych (gdy można już ustalić ich wysokość). Na postanowienie to służy zażalenie.

(N.F.)

<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->