III SA/Łd 183/10 - Wyrok

Data orzeczenia        2010-08-26
Data wpływu        2010-04-07
Sąd        Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie        Irena Krzemieniewska /sprawozdawca/
Krzysztof Szczygielski /przewodniczący/
Teresa Rutkowska
Symbol z opisem        6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Hasła tematyczne        Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ        Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku        Uchylono postanowienie I i II instancji
Powołane przepisy        Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270; art. 145 par. 1 pkt 1 lit. a, art. 200, art. 205;  Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2005 nr 229 poz 1954; art. 1, art. 2, art. 59;  Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jedn.
Sentencja
Dnia 26 sierpnia 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Sędziowie Sędzia NSA Irena Krzemieniewska (spr.) Sędzia NSA Teresa Rutkowska Protokolant Asystent sędziego Agata Brolik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 sierpnia 2010 roku sprawy ze skargi Z. L. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego 1. uchyla zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego [...] z dnia [...] r. nr [...]; 2. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. na rzecz Z. L. kwotę 357 (trzysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., na podstawie art. 138 § 1 pkt w związku z art. 144 k.p.a. oraz art. 17 § 1, art. 18 i art. 59 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, po rozpoznaniu zażalenia Z.L. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł.-W. z dnia [...] r. nr [...] w sprawie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego celem wyegzekwowania kosztów egzekucyjnych przypisanych do wskazanych tytułów wykonawczych, utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.

W toku postępowania administracyjnego ustalono, że Urząd Skarbowy w T. wystawił na Z.L. tytuły wykonawcze o numerach: od [...] do [...] (odpowiednio od [...] do [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], od [...] do [...], [....], [...], [...] (odpowiednio od [...] do [...]), obejmujące zaległości z tytułu podatku akcyzowego za miesiące od sierpnia do grudnia [...] r., marzec i kwiecień [...] r. oraz zaległości z tytułu podatku od towarów i usług za miesiące od lipca do grudnia [...] r.,marzec i kwiecień [...] r.

W dniu [....] r. Urząd Skarbowy w B. wystawił tytuł wykonawczy Nr [...] ([...]), obejmujący zaległość skarżącego w podatku akcyzowym za sierpień [...] r. i skierował go do Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł. celem dochodzenia objętych nim należności.

W celu realizacji powyższych tytułów wykonawczych dokonano zajęcia rachunku bankowego zobowiązanego w Banku Spółdzielczym w K. oraz zajęcia prawa majątkowego stanowiącego świadczenie z zaopatrzenia emerytalnego oraz z ubezpieczenia społecznego u dłużnika zajętej wierzytelności będącego organem rentowym, tj. w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Ł. Ponadto w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego kilkakrotnie sporządzano protokół o stanie majątkowym zobowiązanego.

Powyższe czynności egzekucyjne spowodowały powstanie kosztów egzekucyjnych, które w toku prowadzonego postępowania egzekucyjnego zostały częściowo pokryte.

Pismem z dnia 20 lipca 2009 r. skarżący wystąpił o umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł.- W. W uzasadnieniu wniosku wskazał, że w sprawie zachodzi negatywna przesłanka prowadzenia postępowania egzekucyjnego, bowiem wszystkie zaległości podatkowe Z.L. objęte postępowaniem egzekucyjnym wygasły na skutek przedawnienia.

Postanowieniem z dnia [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. ? W. odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego celem wyegzekwowania kosztów egzekucyjnych przypisanych do wskazanych tytułów wykonawczych w łącznej wysokości [...] złotych. W uzasadnieniu organ wskazał, że obowiązki objęte tytułami wykonawczymi wygasły na skutek przedawnienia, zaś tytuły wykonawcze zostały stosownie zaktualizowane, a prowadzone na ich podstawie postępowanie egzekucyjne zmierza do wyegzekwowania jedynie przypisanych do nich kosztów egzekucyjnych.

Organ egzekucyjny podkreślił, iż użyte w art. 59 § 1 pkt 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji pojęcie "obowiązku" w połączeniu ze zwrotem "został umorzony", "należy odnosić do tego obowiązku, który legł u podstaw wszczęcia postępowania egzekucyjnego" oraz że "umorzenie należności pieniężnej nie stanowi przesłanki do umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., kiedy zobowiązany nie uiścił kwoty kosztów egzekucyjnych powstałych między dniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego, a faktem wygaśnięcia zobowiązania."

Naczelnik Urzędu Skarbowego wyjaśnił, iż koszty egzekucyjne mają charakter długu odrębnego od dochodzonych w trybie przymusu należności oraz, że obowiązek ich uiszczenia istnieje nie tylko wówczas, gdy należność została wyegzekwowana, ale również wtedy gdy podjęte czynności egzekucyjne nie doprowadziły bezpośrednio do wyegzekwowania należności.

W zażaleniu z dnia 12 października 2009 r. skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i umorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego w celu wyegzekwowania zaległości podatkowych, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji. Zaskarżonemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a. oraz art. 124 k.p.a. w związku z art. 18 u.p.e.a. Strona skarżąca wskazała także, że organ podatkowy nie odniósł się do jej wniosku, który dotyczył wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego dotyczącego zaległości podatkowych zobowiązanego. Wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego dotyczył postępowania prowadzonego "w celu wyegzekwowania zaległości podatkowych (...) a nie innych należności. Tymczasem organ egzekucyjny odmówił umorzenia postępowania zmierzającego do wyegzekwowania kosztów egzekucyjnych."

W związku z powyższym zarzucił, iż koszty egzekucyjne nie są traktowane jako zobowiązanie podatkowe, a zatem "nie można stwierdzić, że organ egzekucyjny odniósł się w istocie do wniosku strony." Skarżący wskazał, że organ egzekucyjny miał obowiązek wydać na żądanie strony, postanowienie o umorzeniu prowadzonego postępowania egzekucyjnego w związku z zaistnieniem jednej z przesłanek określonych w art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., tj. wygaśnięciem obowiązku objętego tytułami wykonawczymi.

Postanowieniem z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu wskazał, że w toku postępowania egzekucyjnego wyegzekwowaniu na podstawie tytułu wykonawczego podlegają nie tylko należność główna, odsetki za zwłokę i koszty upomnienia należne wierzycielowi, ale także koszty egzekucyjne powstałe podczas postępowania egzekucyjnego, należne organowi egzekucyjnemu. Zgodnie z art. 64c § 5 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, egzekucja kosztów egzekucyjnych następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym. W myśl natomiast art. 64c § 6 powołanej ustawy, koszty egzekucyjne powstałe w egzekucji należności pieniężnej są dochodzone na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego na tę należność, chyba że przepisy ustawy stanowią inaczej. Przepis ten wyklucza zatem możliwość wystawienia wobec zobowiązanego odrębnego tytułu wykonawczego obejmującego koszty egzekucyjne powstałe w egzekucji należności pieniężnej.

Organ odwoławczy zaznaczył, że obowiązek ich uiszczenia istnieje nie

tylko wówczas, gdy należność została wyegzekwowana, ale również wtedy, gdy

wprawdzie zostały podjęte czynności egzekucyjne, ale nie doprowadziły one

bezpośrednio do ściągnięcia należności. Egzekucja kosztów egzekucyjnych ma charakter adhezyjny w stosunku do egzekucji należności

głównej, przy czym nie można jej prowadzić w odrębnym postępowaniu, niezależnym

od postępowania głównego.

W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. samo wygaśnięcie zaległości podatkowych pozostaje bez wpływu na ważność wystawionego tytułu wykonawczego i możliwość prowadzenia na jego podstawie postępowania egzekucyjnego zmierzającego wyegzekwowania powstałych kosztów egzekucyjnych.

W związku z powyższym - w ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. -

wygaśnięcie zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę wskutek

przedawnienia nie może skutkować umorzeniem postępowania egzekucyjnego

w sytuacji, gdy należne są koszty egzekucyjne. Uwzględnienie wniosku zobowiązanego o umorzenie postępowania egzekucyjnego, w sytuacji gdy organ egzekucyjny nie ściągnął, pomimo zastosowanych środków egzekucyjnych, kwot na

pokrycie kosztów egzekucyjnych powstałych w toku postępowania i koszty te nie zostały umorzone, uniemożliwiłoby bowiem dochodzenie należnych organowi egzekucyjnemu kosztów egzekucyjnych.

Odnosząc się do zarzutu strony skarżącej dotyczącego nierozpoznania złożonego wniosku organ odwoławczy zaznaczył, że postanowieniem z dnia [...] r. organ I instancji odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego celem wyegzekwowania kosztów egzekucyjnych przypisanych do wskazanych tytułów wykonawczych, wskazując w jego uzasadnieniu, że obowiązki objęte przedmiotowymi tytułami wykonawczymi wygasły na skutek przedawnienia, tytuły wykonawcze zostały stosownie zaktualizowane, a prowadzone na ich podstawie postępowanie egzekucyjne zmierza do wyegzekwowania jedynie przypisanych do nich kosztów egzekucyjnych.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 124 k.p.a. poprzez brak pouczenia o środkach zaskarżenia od wydanego w sprawie postanowienia, organ odwoławczy wskazał, że postanowienie pierwszoinstancyjne zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego, który w przewidzianym prawem terminie złożył zażalenie. Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że brak pouczenia w rozstrzygnięciu o prawie złożenia zażalenia nie ograniczył przysługującego stronie prawa do jego zaskarżenia.

W skardze z dnia 1 marca 2010 r. Z.L. wniósł o uchylenie powyższego postanowienia oraz zasądzenie kosztów postępowania, zarzucając naruszenie art. 59 § 1 pkt 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez nieumorzenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł.-W. w celu wyegzekwowania należności podatkowych, w sytuacji gdy należności wygasły na skutek przedawnienia. Skarżący zarzucił także naruszenie przepisu art. 124 k.p.a. w związku z art. 18 u.p.e.a. poprzez brak wskazania w postanowieniu pouczenia o środkach zaskarżenia Skarżący powtórzył argumenty prezentowane w toku postępowania administracyjnego. Podkreślił, że koszty egzekucyjne mają akcesoryjny charakter w stosunku do dochodzonego obowiązku objętego tytułami wykonawczymi, w związku z czym wygasają wraz z tym obowiązkiem i nieuprawionym jest ich dochodzenie w drodze przymusowej egzekucji na podstawie tytułów wykonawczych wystawionych w celu wyegzekwowania zobowiązania podatkowego.

W odpowiedzi na skargę z dnia 7 kwietnia 2010 r. organ administracji wniósł o jej oddalenie.

W wykonaniu postanowienia wydanego na rozprawie w dniu [...] r. w piśmie procesowym z dnia 22 czerwca 2010 r. organ administracji przedstawił zestawienie danych dotyczących dat wszczęcia postępowania egzekucyjnego, dokonanych czynności egzekucyjnych, naliczonych kosztów egzekucyjnych oraz dat przedawnienia zaległości podatkowych.

W piśmie procesowym z dnia 2 lipca 2010 r. strona skarżąca podtrzymała w całej rozciągłości swoje stanowisko wyrażone w sprawie, wskazując na konieczność umorzenia przedmiotowego postępowania w oparciu o art. 59 § 1 pkt u.p.e.a. z uwagi na upływ w dniu 22 stycznia 2005 r. terminu przedawnienia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga Z.L. jest zasadna.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Natomiast w myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1) uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a) naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b) naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c) inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2) stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3) stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.

Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonego postanowienia pod kątem jego zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Ponadto należy podkreślić, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art.134 § 1 p.p.s.a.

Rozpoznając skargę, w tak zakreślonej kognicji Sąd stwierdził, że zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł. ? W. w Ł. z dnia [...] r. naruszają obowiązujące prawo w stopniu powodującym konieczność ich uchylenia.

Na wstępie rozważań podkreślić należy, że zaległości pieniężne w podatku akcyzowym i podatku od towarów i usług nieuiszczone przez skarżącego wynikające z tytułów wykonawczych o numerach: [...] [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]), [...] ([...]) przedawniły się w dniu [...] r. Jest to okoliczność bezsporna, bowiem zarówno organy skarbowe jak i strona skarżąca wskazują, że doszło do przedawnienia zobowiązań podatkowych (pismo procesowe organu administracji k. 35-37, pismo strony skarżącej k. 42-44).

Natomiast kwestią sporną w przedmiotowym postępowaniu jest okoliczność, że organy skarbowe odmawiają umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego w celu wyegzekwowania powstałych kosztów egzekucyjnych, w sytuacji zaistnienia przesłanki wynikającej z treści art. 59 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954 ze zm.).

Zgodnie z tym przepisem postępowanie egzekucyjne umarza się jeżeli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał (art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a.). W takim przypadku organ egzekucyjny, na żądanie zobowiązanego lub wierzyciela albo z urzędu wydaje postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego. Rozważając pojęcie obowiązku wymienionego we wskazanym przepisie należy stwierdzić, że w treści art. 1 u.p.e.a. ustawodawca określa sposób postępowania wierzycieli w przypadkach uchylania się zobowiązanych od wykonania ciążących na nich obowiązków oraz prowadzone przez organy egzekucyjne postępowanie i stosowane przez nie środki przymusu służące doprowadzeniu do wykonania lub zabezpieczenia wykonania danych obowiązków.

Obowiązkami podlegającymi egzekucji są, między innymi, podatki oraz należności pieniężne wynikające z tytułu podatków od towarów i usług, a także odsetki z nimi związane (art. 2 § 1 pkt 1 u.p.e.a.). W pojęciu obowiązku mieszczą się należności pieniężne jeśli mają charakter publiczny lub inny wyraźnie przez prawo przewidziany (por. R. Hauser, Z. Leoński, A. Skoczylas, Postępowanie egzekucyjne w administracji. Komentarz, Warszawa 2005, s. 19). Koszty egzekucyjne nie są objęte zakresem zastosowania norm art. 2 u.p.e.a. Dlatego też pojęcie obowiązku i należności pieniężnej, w znaczeniu art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., należy odnosić do tego obowiązku i tej należności pieniężnej, które legły u podstaw wszczęcia postępowania egzekucyjnego, nie zaś kosztów postępowania generowanych przez postępowanie egzekucyjne.

Ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie wprowadza reguły, że koszty egzekucyjne są ustalane w formie jakiegoś aktu administracyjnego (por. R. Hauser, Z. Leoński, A. Skoczylas, Postępowanie egzekucyjne..., op. cit., s. 177 i n.). Tym samym ponoszenie kosztów egzekucyjnych podporządkowane jest zasadzie rządzącej należnościami wynikającymi z przepisu prawa.

Ustawa egzekucyjna posługuje się odrębnym trybem ustalania i pobierania kosztów określonym w przepisach jej Rozdziału 6 Działu I. Stąd też zakres podmiotowy i przedmiotowy umorzenia postępowania z przyczyny wymienionej w art. 59 § 1 pkt 2 u.p.e.a., jak i innych przyczyn wymienionych w § 1 art. 59 u.p.e.a., dotyczyć może wyłącznie obowiązku określonego art. 2 u.p.e.a., nie zaś kosztów postępowania egzekucyjnego. To, że koszty egzekucyjne, przy egzekucji należności pieniężnych, są dochodzone na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego na należność pieniężną, obowiązek ich ponoszenia obciąża zobowiązanego już w trakcie egzekucji oraz korzystają one z pierwszeństwa w zaspokojeniu, w świetle wskazanych wyżej argumentów, nie uzasadnia stanowiska, że postanowienie o umorzeniu egzekucji z art. 59 § 3 u.p.e.a. może, w jakimkolwiek zakresie, zawierać rozstrzygnięcie w sprawie kosztów egzekucyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 stycznia 2009 r. sygn. akt II FSK 1027/08 Baza orzeczeń CBOIS).

Biorąc powyższe pod uwagę wskazać należy, że organ egzekucyjny prowadząc przedmiotowe postępowanie był zobowiązany do wydania postanowienia o umorzeniu postępowania. W sytuacji zaistnienia przesłanki wynikającej z treści art. 59 u.p.e.a. organ jest zobligowany do zakończenia postępowania we wskazany sposób. Nie działa tu w ramach uznania administracyjnego. Jednocześnie podkreślić należy, że ustawa egzekucyjna nie daje mu również kompetencji do przedłużania prowadzonego postępowania w celu wyegzekwowania nieuiszczonych kosztów egzekucyjnych, bowiem postępowanie podlega obligatoryjnemu umorzeniu. Stwierdzić zatem należy, że brak jest normy prawnej, która dawałaby organowi egzekucyjnemu uprawnienie do dalszego prowadzenia egzekucji w celu uzyskania kosztów egzekucyjnych.

Wskazać również należy, że ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji jest zaliczana do procesowych aktów normatywnych, niemniej jednak zawiera ona zarówno przepisy postępowania (regulujące tryb postępowania egzekucyjnego), jak i przepisy prawa materialnego (stanowiące podstawę prawną rozstrzygnięć zapadających w tym postępowaniu). Jeśli chodzi o instytucję umorzenia postępowania egzekucyjnego, to przepisami prawa materialnego są zarówno art. 59 § 1 i 2 (regulujący przesłanki umorzenia postępowania), jak i art. 61, w którym określono przesłanki wszczęcia ponownej egzekucji należności pieniężnych.

Ponownie rozpoznając wniosek skarżącego o umorzenie postępowania egzekucyjnego organy administracji powinny wziąć pod uwagę ocenę prawną wyrażoną w niniejszym uzasadnieniu.

Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego Ł.-W. z dnia [...] r. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 i 205 powołanej ustawy.

III SA/Wr 652/09 - Wyrok WSA we Wrocławiu
Data orzeczenia
       2010-02-10        orzeczenie nieprawomocne

Data wpływu
       2009-10-08
Sąd
       Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
       Bogumiła Kalinowska /przewodniczący sprawozdawca/
Józef Kremis
Małgorzata Malinowska-Grakowicz
Symbol z opisem
       6118 Egzekucja świadczeń pieniężnych
Hasła tematyczne
       Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ
       Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
       *Oddalono skargę
Powołane przepisy
       Dz.U. 2005 nr 229 poz 1954 art. 59, art. 64e
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jedn.
Dz.U. 2002 nr 169 poz 1387 art. 70 par. 6
Ustawa z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art. 70 par. 8
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Malinowska-Grakowicz Sędzia NSA Józef Kremis Protokolant Halina Rosłan po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 10 lutego 2010 r. sprawy ze skargi M. G. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia postępowania egzekucyjnego I. oddala skargę; II. przyznaje doradcy podatkowemu A. L. od Skarbu Państwa ? Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu ? kwotę 292,80 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej.
Uzasadnienie
Dyrektor Izby Skarbowej we W., działając między innymi na podstawie art. 18 i art. 59 § 1, § 4 i § 5 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005 r. nr 229, poz. 1954 ze zm.), po rozpatrzeniu zażalenia wniesionego przez M. G. na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego W. - [...] z dnia [...] r. nr [...] o odmowie umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec zobowiązanego na podstawie tytułu wykonawczego o numerze [...], obejmującego zaległość w podatku dochodowym od osób fizycznych za [...] r. w kwocie [...] zł - utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.
W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ II instancji wskazał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego W. - [...] prowadzi postępowanie egzekucyjne wobec zobowiązanego, dokonując w jego toku licznych zajęć wierzytelności, jednakże tylko zajęcie przysługującego zobowiązanemu świadczenia rentowego, w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W., okazało się skuteczne. Celem ustalenia stanu majątkowego zobowiązanego, organ ten pismem z dnia [...]r. nr [...] wystąpił do Sądu Rejonowego dla W. S. [...] Wydział Cywilny z wnioskiem o wyjawienie majątku zobowiązanego. W dniu [...] r. Sąd sporządził wykaz majątku, z którego wynika, iż dłużnik nie posiada ruchomości ani praw majątkowych, do których można byłoby skierować skuteczną egzekucję administracyjną, posiada natomiast nieruchomość - w rozumieniu przepisów u.p.e.a. - tj. własnościowe prawo do lokalu spółdzielczego. Pismem z dnia [...]r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. - [...] wystąpił do Komornika Sądowego Rewiru IX przy Sądzie Rejonowym dla W. S. z wnioskiem o przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości. W stosunku do ww. nieruchomości dwukrotnie, tj. w [...] i [...] r. był sporządzany opis i oszacowanie. Ponadto w dniu [...] r. Sąd Rejonowy - Wydział Ksiąg Wieczystych we W. - [...] wpisał hipotekę na nieruchomości położonej we W. przy ul. [...], na wniosek z dnia [...] r., celem zabezpieczenia zobowiązania podatkowego wynikającego z decyzji z dnia [...] r. nr [...].
Relacjonując dalszy przebieg postępowania przytoczono, że pismem z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wycofał od Komornika Sądowego wniosek o przeprowadzenie egzekucji z nieruchomości z uwagi na treść art. 70 u.p.e.a. (w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku w tej sprawie), zgodnie z którym niedopuszczalne było prowadzenie egzekucji z nieruchomości przy jednoczesnym egzekwowaniu zaległości z innego majątku (w tym przypadku z renty zobowiązanego).
W dniu [...] r. poborca skarbowy sporządził ze zobowiązanym protokół o stanie majątkowym, z którego wynika, że oprócz świadczenia [...], jedynym składnikiem majątkowym zobowiązanego jest własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu położonego we W. przy ul. [...]. Pismem z dnia [...]r. zobowiązany skierował do Dyrektora Izby Skarbowej we W. wniosek o umorzenie postępowania egzekucyjnego, podnosząc okoliczność przedawnienia zobowiązania podatkowego objętego przedmiotowym tytułem wykonawczym.
Opisanym na wstępie postanowieniem z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego W. - [...] odmówił umorzenia postępowania egzekucyjnego prowadzonego wobec zobowiązanego na podstawie tytułu wykonawczego o numerze [...]. W uzasadnieniu organ wskazał, iż z uwagi na fakt zabezpieczenia rzeczonej należności hipoteką, po dniu [...] r. zobowiązanie podatkowe wynikające z decyzji z dnia [...] r. nr [...] objętej tytułem wykonawczym o numerze [...] może być dochodzone jedynie z przedmiotu hipoteki, tj. z ze spółdzielczego mieszkania własnościowego położonego we W. przy ul. [...]. Ponadto instytucja przedawnienia dotyczy jedynie zobowiązań podatkowych. A zatem do powstałych w toku egzekucji kosztów egzekucyjnych nie ma zastosowania instytucja przedawnienia. Koszty te pozostają zatem do uregulowania. Ponadto organ egzekucyjny przeanalizował także pozostałe przesłanki wskazane w treści art. 59 § 1 i 2 u.p.e.a., nie znajdując zaś podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego, odmówił jego umorzenia.
Rozpoznając wniesione zażalenie, Dyrektor Izby Skarbowej we W. po analizie całokształtu materiału dowodowego zebranego w przedmiotowej sprawie zauważył, że stosownie do treści art. 59 § 1 u.p.e.a. postępowanie egzekucyjne umarza się w następujących wypadkach:
1. jeżeli obowiązek został wykonany przed wszczęciem postępowania,
2. jeżeli obowiązek nie jest wymagalny, został umorzony lub wygasł z innego powodu albo jeżeli obowiązek nie istniał,
3. jeżeli egzekwowany obowiązek został określony niezgodnie z treścią obowiązku wynikającego z decyzji organu administracyjnego, orzeczenia sądowego albo bezpośrednio z przepisu prawa,
4. gdy zachodzi błąd co do osoby zobowiązanego lub gdy egzekucja nie może być prowadzona ze względu na osobę zobowiązanego,
5. jeżeli obowiązek o charakterze niepieniężnym okazał się niewykonalny,
6. w przypadku śmierci zobowiązanego, gdy obowiązek jest ściśle związany z osobą zmarłego,
7. jeżeli egzekucja administracyjna lub zastosowany środek egzekucyjny są niedopuszczalne albo zobowiązanemu nie doręczono upomnienia, mimo że obowiązek taki ciążył na wierzycielu,
8. jeżeli postępowanie egzekucyjne zawieszone na żądanie wierzyciela nie zostało podjęte przed upływem roku od dnia zgłoszenia tego żądania,
9. na żądanie wierzyciela,
10. w innych przypadkach przewidzianych w ustawach.
Zauważając, że przedstawiony katalog przyczyn umorzenia postępowania egzekucyjnego ma charakter obligatoryjny, co oznacza, iż w sytuacji, gdy zaistnieje jakakolwiek z przestawionych przesłanek, postępowanie egzekucyjne podlega umorzeniu - Dyrektor Izby Skarbowej we W. uznał działanie organu egzekucyjnego w niniejszej sprawie za prawidłowe. Zakwestionowane zaś postanowienie organu pierwszej instancji zawiera w jego ocenie pełne uzasadnienie faktyczne i prawne, gdyż organ pierwszej instancji w sposób wyczerpujący wyjaśnił przesłanki, jakimi kierował się przy wydawaniu rozstrzygnięcia. Prawidłowo bowiem organ egzekucyjny oparł się na przepisie art. 70 § 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. nr 8, poz. 60 ze zm. - dalej O.p.), z którego wynika że nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką lub zastawem skarbowym, jednakże po upływie terminu przedawnienia zobowiązania te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu. Jak wynika z akt sprawy, hipoteka na przedmiotowej nieruchomości została wpisana przez Sąd Rejonowy - Wydział Ksiąg Wieczystych we W. - [...] dnia [...] r., co wynika z treści postanowienia o założeniu księgi wieczystej i zawiadomienia o wpisach z tego samego dnia nr [...]. Oceny tej nie zmienia także okoliczność, iż dniem, po którym można dochodzić rzeczone zobowiązanie jedynie z przedmiotu hipoteki, jest dzień [...] r., a nie jak wskazał organ egzekucyjny dzień [...] r. Okoliczność ta bowiem, bez wątpienia, nie ma wpływu na wynik sprawy, a tylko tego rodzaju okoliczność mogłaby podważyć merytoryczną poprawność zakwestionowanego przez zobowiązanego rozstrzygnięcia. Należy mieć bowiem na uwadze fakt, iż zgodnie z treścią art. 70 § 1 O.p., zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Norma powołanego powyżej przepisu wskazuje z jakim dniem zobowiązanie przedawnia się i w jaki sposób liczyć bieg terminu przedawnienia. Nie wskazuje natomiast, z jakim dniem rozpoczyna się bieg terminu przedawnienia. Zgodnie z przyjętą w praktyce orzeczniczej zasadą, uznać należy, iż bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się następnego dnia po dniu, w którym upłynął termin płatności zobowiązania podatkowego. Tym samym również w przypadku, gdy środek egzekucyjny zastosowano w tym samym roku w którym upłynął termin płatności zobowiązania podatkowego, należy uznać, iż bieg terminu przedawnienia został przerwany z dniem zastosowania tego środka egzekucyjnego. Niemniej jednak z uwagi na treść art. 70 § 1 O.p., zobowiązanie podatkowe nie może przedawnić się wcześniej niż przed upływem wskazanego w tym przepisie terminu tj. z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Konstatując powyższe Dyrektor Izby Skarbowej wywiódł, że w sprawie będącej przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia - dla oceny tego terminu - bez znaczenia pozostaje zastosowany w dniu [...] r. środek egzekucyjny, gdyż termin ten nie może ulec skróceniu. Tym samym mając na uwadze treść art. 70 § 1 O.p. dniem, po którym przedmiotową zaległość podatkową można dochodzić z przedmiotu hipoteki jest właśnie dzień [...] r. Ponadto instytucja przedawnienia, o której mowa w treści art. 70 § 1 O.p. nie odnosi się do powstałych w toku postępowania egzekucyjnego kosztów egzekucyjnych. Koszty egzekucyjne, przypadające na rzecz organu egzekucyjnego, nie są tego samego rodzaju należnością, co zobowiązanie podatkowe przypadające na rzecz Skarbu Państwa. Z tych też względów, tj. w szczególności z uwagi na fakt, iż do kosztów egzekucyjnych nie ma zastosowania uregulowana w przepisach O.p. instytucja przedawnienia, koszty te nadal pozostają wymagalne i podlegają egzekucji.
Organ II instancji nie zgodził się również z argumentem zażalenia o nieistnieniu należności objętej rzeczonym tytułem wykonawczym. Zaległość ta wynika z decyzji Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia [...] r. nr [...], która jest ostateczna. Tym samym jej podważanie nie znajduje żadnego uzasadnienia. Kwestia mogła być bowiem weryfikowana jedynie na etapie zwyczajnego lub nadzwyczajnego postępowania zmierzającego do ustalenia kwoty tejże należności.
Ustosunkowując się natomiast do podniesionych przez zobowiązanego kwestii związanych z jego sytuacją materialną i tym samym zaistnieniem przesłanki do umorzenia postępowania egzekucyjnego, Dyrektor Izby Skarbowej we W., również w tym względzie podzielił stanowisko zaprezentowane przez organ pierwszej instancji. Nie ulega bowiem wątpliwości, że postępowanie egzekucyjne, z uwagi na nieściągalność należności od zobowiązanego, może zostać umorzone wówczas, gdy w prowadzonym postępowaniu nie uzyska się kwoty przewyższającej wydatki egzekucyjne. Tymczasem z akt sprawy wynika, że kwota wydatków - rozumianych w myśl przepisu art. 64b u.p.e.a. - wynosi [...] zł. Wskutek zaś zastosowanego środka egzekucyjnego w postaci zajęcia świadczenia emerytalnego uzyskano kwotę 27.754,35 zł. Tym samym nie można uznać, by w niniejszej sprawie zaistniała przesłanka, o której mowa w art. 59 § 2 u.p.e.a., a zatem odmowa umorzenia postępowania egzekucyjnego także z tej przyczyny była jak najbardziej uzasadniona.
Jednocześnie Dyrektor Izby Skarbowej we W. podał, że zbadał także z urzędu, czy nie wystąpiły przesłanki, o których mowa w art. 59 § 1 i 2 u.p.e.a. i nie znalazł podstaw do umorzenia postępowania egzekucyjnego na podstawie wymienionego przepisu.
W skardze na to rozstrzygnięcie M. G. domagał się powołania biegłego z zakresu księgowości, aby wyjaśnił w jaki sposób inspektor Urzędu Kontroli Skarbowej naliczył powstały dług i podniósł, że postępowanie karne skarbowe zostało umorzone. Reprezentujący skarżącego, ustanowiony z urzędu doradca podatkowy w piśmie procesowym wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, powołując się na brzmienie art. 64e ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zarzucając jego naruszenie. Przepis ten przewiduje umorzenie kosztów egzekucyjnych, jeżeli stwierdzono nieściągalność od zobowiązanego obowiązku lub gdy zobowiązany wykaże m.in., o czym mowa w pkt 1 cytowanego przepisu, że nie jest w stanie ponieść kosztów egzekucyjnych bez znacznego uszczerbku dla swojej sytuacji finansowej. Wywodząc na poparcie swego stanowiska o uznaniowym charakterze rozstrzygnięcia podejmowanego na mocy art. 64e u.p.e.a. zarzucono, że orzekające w sprawie organy egzekucyjne nie podjęły odpowiednich działań niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i nie zbadały istnienia ustawowych przesłanek umorzenia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:
Według art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 tej ustawy). Kryterium legalności przewidziane w art. 1 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ? Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej w skrócie "p.p.s.a.") umożliwia sądowi administracyjnemu wyeliminowanie z obrotu prawnego zarówno orzeczenia uchybiającego prawu materialnemu, jeżeli naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), jak też rozstrzygnięcia dotkniętego wadą warunkującą wznowienie postępowania administracyjnego (lit. b), a także wydanego bez zachowania reguł postępowania. W tym ostatnim przypadku chodzi jednak wyłącznie o sytuacje, gdy uchybienie przepisom prawa procesowego mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c).
Mając na względzie przywołane regulacje prawne należało przyjąć, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, Sąd nie dopatrzył się bowiem naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego postanowienia.
W kontekście podniesionych zarzutów należy przede wszystkim zauważyć, że przedmiotem kontroli Sądu jest ostateczne w administracyjnym toku instancji postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej podjęte na mocy art. 59 cytowanej wyżej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Przepis ten normuje instytucję umorzenia postępowania egzekucyjnego. Godzi się podkreślić, że w postępowaniach inicjowanych na wniosek uprawnionego podmiotu to treść żądania wyznacza zakres wszczętego postępowania i jego przedmiot. We wniosku zaś skarżącego z dnia [...] r. ewidentnie zostało zawarte żądanie umorzenia postępowania egzekucyjnego z uwagi na upływ ? jak podał skarżący ? 10 letniego terminu od dokonania pierwszego zajęcia egzekucyjnego, czyli zważywszy na spełnienie w jego ocenie przesłanki przedawnienia zobowiązania podatkowego. Nie wynika z jego sformułowań by żądanie swe opierał na normie art. 64e ustawy, regulującej problematykę umarzania kosztów egzekucyjnych. Analogicznie, z treści zażalenia na postanowienie organu I instancji nie sposób wywieść by skarżący modyfikował swe pierwotne żądanie i domagał się orzeczenia w przedmiocie umorzenia kosztów postępowania egzekucyjnego. Tym samym, skoro nie zachodziły podstawy do orzekania w rozpatrywanej sprawie na mocy art. 64e u.p.e.a. ? nie można skutecznie zarzucać organom naruszenia zawartych w tym przepisie norm prawnych.
Zaskarżone postanowienie prawidłowo zostało oparte na regulacji z art. 59 u.p.e.a. Organy ? pierwszej i drugiej instancji ? rozeznały w pełni stan faktyczny sprawy i wyczerpująco rozważyły, czy zaistniały w przypadku skarżącego wymienione w tym przepisie przesłanki do umorzenia prowadzonego postępowania egzekucyjnego, zasadnie przyjmując ich brak, o czym mowa w spełniających wymogi prawne, niewadliwych uzasadnieniach postanowień obu instancji.
W aspekcie art. 59 u.p.e.a. skarżący formułuje jedynie zarzut przedawnienia lub nieistnienia zobowiązania podatkowego, względnie podważa określenie obwowiązku. Tymczasem na drodze postępowania egzekucyjnego, w tym o jego umorzenie, nie można podważać skutków prawnych wynikających z ostatecznych decyzji organów administracji publicznej (podatkowej) tudzież prawomocnych orzeczeń sądów powszechnych. Temu służą odrębne procedury prawne, wymagające we właściwych postępowaniach wnoszenia przez zainteresowane strony środków zaskarżenia, czy to w trybie zwykłym, czy nadzwyczajnym (jak wznowienie postępowania, stwierdzenie nieważności etc.) zaś z akt wynika, że skarżący takich kroków prawnych celem zniesienia z obrotu prawnego ostatecznej decyzji Inspektora Urzędu Kontroli Skarbowej określającej dochodzone w drodze prowadzonej egzekucji zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za [...] r. - nie podejmował. Nie podważył także skutecznie prawomocnego wpisu do ksiąg wieczystych hipoteki ustawowej na nieruchomości skarżącego.
W aspekcie zgłaszanego zarzutu przedawnienia trzeba wskazać, że przepis art. 70 powoływanej wyżej ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ulegał zmianom. Zgodnie z treścią art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 r., "nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką jednakże po upływie terminu przedawnienia zaległość podatkowa może być egzekwowana tylko z przedmiotu hipoteki". Po nowelizacji, na mocy ustawy z dnia 12 września 2002 r. o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 169, poz. 1387 zwana dalej "ustawą zmieniającą"), dotychczasową regulację przeniesiono do art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej, który aktualnie brzmi następująco: "nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką lub zastawem skarbowym, jednakże po upływie terminu przedawnienia zobowiązania te mogą być egzekwowane tylko z przedmiotu hipoteki lub zastawu." Ustawa zmieniająca weszła w życie w dniu 1 stycznia 2003 r. Według zaś art. 20 tej ustawy, do przedawnienia zobowiązań podatkowych powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, z zastrzeżeniem § 2. Zgodnie z § 2 "jeżeli dotychczasowe przepisy określają korzystniejsze dla podatnika, płatnika lub inkasenta zasady i terminy przedawnienia zobowiązań podatkowych, stosuje się przepisy obowiązujące przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy."
Mając na uwadze zaistniałe zmiany stanu prawnego trzeba zatem stwierdzić, że zobowiązanie podatkowe skarżącego z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok [...] nie uległo przedawnieniu, a to wskutek dokonania wpisu hipoteki do ksiąg wieczystych, w dniu [...] r., na mocy art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej. O tym, czy zobowiązanie podatkowe jest zabezpieczone hipoteką (art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej) przesądza wpis w księdze wieczystej zgodnie z art. 67 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361 z późn. zm.). Skuteczność wpisu następuje od daty złożenia wniosku (art. 29 powołanej ustawy o księgach wieczystych i hipotece). Zgodnie z poglądem wyrażonym w orzecznictwie - zabezpieczenie hipoteką powoduje tzw. "wyłączenie" przedawnienia. Treść zaś art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej (obowiązującego od 1 stycznia 2003 r.) stanowiącego, że "nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką..." jest tak jednoznaczna, że nie wymaga żadnych zabiegów interpretacyjnych (wyrok NSA z dnia 19 października 2006 r. II FSK 1003/06). Pomimo zatem upływu 5 letniego terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, wbrew twierdzeniom skargi, organy podatkowe są nadal uprawnione do dochodzenia zobowiązania podatkowego zabezpieczonego hipoteką - z przedmiotu zabezpieczenia.
W powyższym świetle, skoro ? jak trafnie wywiodły organy - nie zaistniały przesłanki do umorzenia postępowania egzekucyjnego na gruncie art. 59 u.p.e.a., skarga podlegała oddaleniu na mocy art. 151 p.p.s.a.
Orzeczenie o przyznaniu wynagrodzenia doradcy podatkowemu znajduje wsparcie w art. 250 p.p.s.a. w związku z § 2 pkt 2 rozp. Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003 r. w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu (Dz.U. z 2003 r. Nr 212, poz. 2075).

Zasady ustalania, uiszczania oraz wysokość kosztów egzekucyjnych określają przepisy rozdziału 6, działu I ustawy z dnia 17.06.1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (j. t. Dz. U. z 2005r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.). W świetle przepisów powołanej ustawy, opłaty za czynności egzekucyjne są należnościami budżetu państwa, o charakterze niepodatkowym, do określenia i poboru których uprawnione są organy egzekucyjne. Zatem należności z tytułu kosztów egzekucyjnych objęte są zakresem powołanego art. 2 § 2 Ordynacji podatkowej, uzasadnione jest więc stosowanie do nich przepisów działu III tej ustawy, w tym przepisów o przedawnieniu. Stanowisko takie zostało zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 7.03.2006r., Sygn. akt I SA/Rz 385/04 (System Informacji Podatkowej Nr: 105.500).