Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Grabowska (współspr.), Sędziowie Sędzia WSA Dorota Chobian,, Asesor WSA Mirosław Surma (spr.), Protokolant Sekr. sąd. Łukasz Pastuszko, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 31 sierpnia 2007 roku sprawy ze skarg Niny Cholewickiej na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za luty 1996r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za kwiecień 1996r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za maj 1996r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za czerwiec1996r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za lipiec1996r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za sierpień 1996r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za październik 1996r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za listopad 1996 r. z dnia [...] nr. [...] w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za grudzień 1996r. 1. oddala skargi; 2. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na rzecz adwokata W.Z. kwotę [...] tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej ustanowionej z urzędu oraz kwotę [...] tytułem podatku od towarów i usług

Uzasadnienie
I SA/Ke 162/07

UZASADNIENIE

Decyzjami z dnia 28 lutego 2007r., nr [...], Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy swoje decyzje z dnia 11 grudnia 2006r., odpowiednio:

- [...]., w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...], nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za luty 1996 r.;

- nr [...], w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C -.P.H.U.P N zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za kwiecień 1996 r.;

-nr [...], w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za maj 1996 r.;

-nr [...]., w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za czerwiec 1996 r.;

- nr [...]., w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P" N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za lipiec 1996 r.;

- nr [...]., w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P" N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za sierpień 1996 r.;

- nr [...], w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej [...] z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P" N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za październik 1996 r.;

- nr [...]., w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P" N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za listopad 1996r.;

-nr [...]., w przedmiocie odmowy uchylenia w całości ostatecznej decyzji Izby Skarbowej z dnia [...]., nr [...], w przedmiocie określenia dla N.C. -.P.H.U.P" N. zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za grudzień 1996 r..

W uzasadnieniach decyzji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że N.C. prowadziła w latach 1996-1998 działalność gospodarczą w zakresie hurtowego handlu tkaninami tapicerskimi oraz produkcji konfekcji dziecięcej. W wyniku kontroli przeprowadzonej w 1999 i 2000 roku przez inspektora kontroli skarbowej stwierdzono nieprawidłowości w zakresie prowadzonej w latach 1996-1997 działalności związanej z obrotem tkaninami. W 1996r. stwierdzono brak w ewidencji księgowej rozchodu tkanin w ilości [...] o wartości [...]. co dawało podstawę do uznania, że przychód ze sprzedaży nie został w całości zaewidencjonowany w prowadzonej księdze przychodów i rozchodów i tym samym ewidencji sprzedaży VAT, co spowodowało jej odrzucenie jako dowodu w sprawie z uwagi na nierzetelność na podstawie przepisu art. 193 § 4 i § 6 ustawy Ordynacja podatkowa. Wobec tego określenia podstawy opodatkowania dokonano w drodze oszacowania na podstawie art. 23 § 1 Ordynacji podatkowej. Wielkość niezaewidencjonowanego obrotu Inspektor ustalił w drodze oszacowania, stosując do wyceny rozchodu doszacowanych [...] tkanin średnią ważoną cenę jednostkową wyliczoną wg struktury sprzedaży towarów handlowych, która wyniosła 13,08 zł za mb. Po wyliczeniu niezaewidencjonowanej sprzedaży otrzymano kwotę [...] za 1996 r. zaś w/w sprzedaż: w odniesieniu do lutego 1996 stanowiła kwotę [...], a zaniżenie podatku należnego VAT kwotę [...]; w odniesieniu do kwietnia 1996r. [...], a zaniżenie podatku należnego VAT kwotę [...], w odniesieniu do maja 1996r. sprzedaż stanowiła kwotę [...] a zaniżenie podatku należnego VAT kwotę [...], w odniesieniu do czerwca 1996r. kwotę [...]., a zaniżenie podatku VAT kwotę [...], w odniesieniu do lipca 1996r. kwotę [...]., a zaniżenie podatku VAT kwotę [...]; w odniesieniu do sierpnia 1996r. kwotę [...]., a zaniżenie podatku VAT kwotę [...]; w odniesieniu do października 1996r. sprzedaż stanowiła kwotę [...], a zaniżenie podatku należnego VAT kwotę [...]; w odniesieniu do listopada 1996r. kwotę [...]., a zaniżenie podatku VAT kwotę [...] oraz w odniesieniu do grudnia 1996r. kwotę [...]., a zaniżenie podatku VAT kwotę [...].

Ponadto na skutek kontroli stwierdzono zawyżenie podatku naliczonego za 1996r. z tytułu odpadów bezwartościowych w ilości [...] tkanin o wartości wg cen nabycia [...], którymi rozporządzono w sposób nie pozwalający na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Obliczenia zawyżonego podatku naliczonego dokonano na podstawie ustalonej struktury zakupu tkanin i rozliczenia podatku naliczonego w deklaracjach VAT-7. W październiku 1996r. z uwagi na brak zakupów nie wystąpiło zawyżenie podatku naliczonego, natomiast w lutym zawyżenie z tytułu podatku naliczonego wyniosło [...], w kwietniu [...], w maju [...], w czerwcu [...], w lipcu [...]zł, w sierpniu [...], w listopadzie [...]. oraz w grudniu [...].

Inspektor Kontroli Skarbowej, opierając się na zgromadzonym materiale dowodowym, w tym m.in. na opinii rzeczoznawcy ze Stowarzyszenia Rzeczoznawców i Specjalistów E., opracowanej na zlecenie podatniczki (oraz co do której podatniczka wyraziła swoje zaufanie w pisemnym oświadczeniu z dnia 4 września 2000r.), decyzjami z dnia [...], nr [...], odpowiednio określił zobowiązanie w podatku od towarów i usług za:

- luty 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

- kwiecień 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

- maj 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

- czerwiec 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

-lipiec 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

- sierpień 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

- październik 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

- listopad 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

- grudzień 1996r. w wysokości [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z odsetkami za zwłokę;

W wyniku rozpatrzenia odwołań strony od tych decyzji Izba Skarbowa uchyliła je w całości i decyzjami z dnia [...] określiła zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za:

- luty 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- kwiecień 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- maj 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- czerwiec 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- lipiec 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- sierpień 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- październik 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- listopad 1996r. w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

- grudzień w kwocie [...] oraz zaległość podatkową w kwocie [...] wraz z należnymi odsetkami,

Podstawą decyzji reformatoryjnych było uwzględnienie zarzutów odnośnie ustalenia ilości zakupionych z importu tkanin na podstawie danych liczbowych z deklaracji SAD nr [...] z dnia [...]. i przyjęcie średniej szerokości belek 1,69 m zamiast 1,44 m. W rezultacie suma zakupów wyniosła [...], a poza ewidencją podatniczka dokonała sprzedaży [...] o wartości według średniej ceny sprzedaży 13,08 zł wynoszącej [...]. Ponadto Izba Skarbowa za nietrafne uznała stanowisko organu pierwszej instancji odnośnie wyłączenia w 1996 r. z kosztów uzyskania przychodów zakupu [...] tkanin o wartości [...].

Wskazane decyzje Izby Skarbowej zostały przez podatniczkę zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie, który wyrokami z dnia 26 czerwca 2003r., odpowiednio o sygn. [...], oddalił skargi. Wyroki stały się prawomocne.

W dniu 14 czerwca 2006r. N.C. złożyła w Izbie Skarbowej wniosek o wznowienie postępowania podatkowego w podatku od towarów i usług zakończonego decyzjami ostatecznymi. W jego treści podatniczka wskazała, że wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 19 maja 2006r. uchylone zostały decyzje Izby Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych nr: [...],[...],[...] za lata 1996, 1997 i 1998, co zdaniem podatniczki spowodowało zaistnienie nowych okoliczności. Wniosła zatem o wznowienie postępowania w celu uchylenia wszystkich decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług, które, jej zdaniem są pochodną decyzji w sprawie podatku dochodowego. Uzupełniając wniosek na żądanie organu wnioskodawczyni podała, iż żąda wznowienia postępowania na podstawie art. 240 pkt 5 i 7 Ordynacji podatkowej.

Postanowieniem z dnia 27 lipca 2006r., Dyrektor Izby Skarbowej uwzględniając wniosek podatniczki wznowił postępowanie, zaś decyzjami z dnia 11 grudnia 2006r., odmówił uchylenia decyzji ostatecznych z dnia [...]., dotyczących poszczególnych miesięcy 1996r. Następnie po rozpatrzeniu odwołania od tej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał swe wcześniejsze stanowisko podnosząc, że wznowienie postępowania jest postępowaniem nadzwyczajnym, którego celem jest stwierdzenie, czy postępowanie zwykłe nie było dotknięte jedną z kwalifikowanych wad, określonych w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej. Postępowanie to nie może służyć jako środek do kolejnego merytorycznego rozpoznania sprawy zakończonej decyzją ostateczną. Zdaniem organu w niniejszej sprawie nie wystąpiły żadne przesłanki wznowienia. Spełnienie przesłanki przewidzianej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej - jednej z powołanych przez skarżącą - wymaga bowiem, by ujawnione okoliczności faktyczne i dowody miały istotne znaczenie dla sprawy, charakteryzowały się przymiotem nowości, istniały w dniu wydania decyzji ostatecznej i były nieznane organowi wydającemu tę decyzję. W niniejszej sprawie strona nie wskazała zaś żadnych nowych istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych ani dowodów, które mogłyby prowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji. Wskazanych wymogów nie spełnia w szczególności opinia biegłego, na którą powołuje się skarżąca, a sporządzona w sprawie karnej o sygnaturze II Ks 108/03. Jej sporządzenie nastąpiło bowiem już po wydaniu decyzji w przedmiocie podatku VAT. Organ podkreślił ponadto, że przy ustalaniu przeliczników Inspektor Kontroli Skarbowej wziął pod uwagę opinię biegłego rzeczoznawcy ze Stowarzyszenia Rzeczoznawców i Specjalistów E. odnośnie ustalania objętości tkanin. W celu ustalenia rzeczywistej ilości tkanin wywiezionych na wysypisko Inspektor dokonał obliczenia wielkości metra bieżącego tkanin w metrze sześciennym, uwzględniając terminy dostaw tkanin z importu i terminy sporządzenia protokołów odzysku tkanin, a zarazem ich deprecjacji, jak też opinię biegłego rzeczoznawcy. W dniu [...]. zostały sporządzone na tę okoliczność dwa protokoły dowodowe ustalenia wielkości metra bieżącego tkanin w metrze sześciennym - oddzielnie dla tkanin meblowych, oddzielnie dla samochodowych. W czynności tej brała udział skarżąca, jej mąż, pełnomocnik skarżącej oraz pracownik firmy. Każda bela materiału brana do eksperymentu uzgadniana była ze skarżącą i jej mężem.

W ocenie organu pozostałe dowody, o jakich mowa w orzeczeniu Sądu Rejonowego z dnia 18 lipca 2006r., sygn. akt II Ks 108/03, były znane organowi podatkowemu w dniu wydania decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług.

Odnosząc się do powołanych we wniosku podatniczki wyroków sądów administracyjnych, uchylających decyzje Izby Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego, organ podniósł, iż również te wyroki nie stanowią nowego dowodu mogącego powodować uchylenie ostatecznych decyzji. Podobnie nie uzasadnia takiego uchylenia odmienna od przyjętej przez organy podatkowe obu instancji oraz przez NSA Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie w wyroku z dnia 26 czerwca 2003r., ocena w zakresie braku doręczenia w toku postępowania prowadzonego przez Inspektora Kontroli Skarbowej odrębnego protokołu badania ksiąg w trybie art. 193 § 6 i § 7 Ordynacji podatkowej, a także kolejności etapów prowadzonego przez Inspektora postępowania w odniesieniu do stwierdzenia nierzetelności ksiąg i przystąpienia do oszacowania podstaw opodatkowania. Okoliczności te były bowiem znane organom podatkowym. Dyrektor Izby Skarbowej podkreślił, że wspomnianym wyrokiem z dnia 26 czerwca 2003r., Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargi N.C. podzielając poglądy organów podatkowych m.in. co do prawidłowości ustaleń w przedmiotowych sprawach. Zgodnie zaś z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( poprzednio art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995r. o NSA, obowiązującej do 31 grudnia 2003r.) ocena prawna wyrażona w orzeczeniu sądu wiąże w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność były przedmiotem zaskarżenia.

Zdaniem organu, odmiennego rozstrzygnięcia nie może uzasadniać zarzut, że decyzja w zakresie podatku dochodowego oraz podatku od towarów i usług pozostają ze sobą w związku przyczynowym. Co prawda niektóre przepisy ustawy o podatku od towarów i usług odwołują się wprost do przepisów ustawy o podatku dochodowym (jak np. art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług, który odmawia obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w zakupach towarów i usług, którymi rozporządzono w sposób nie pozwalający na zaliczenie poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym), jednak, wbrew twierdzeniom skarżącej, brak jest generalnej zasady, zgodnie z którą decyzja w sprawie podatku od towarów i usług jest w pełnym zakresie konsekwencją rozstrzygnięcia w podatku dochodowym. Spełnienie przesłanki z art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej wymaga nie tylko stwierdzenia, że decyzja będąca przedmiotem postępowania wznowieniowego została wydana na podstawie innej decyzji, ale również, że uchylenie tej innej decyzji mogło mieć wpływ na treść wydanej decyzji. W niniejszej sprawie, zdaniem organu, przesłanka taka nie wystąpiła, nie ma bowiem konfliktu pomiędzy decyzją w zakresie podatku od towarów i usług a rozstrzygnięciem w zakresie podatku dochodowego. Odliczenie VAT nie było kwestionowane na podstawie wspomnianego art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług w ostatecznej decyzji wymiarowej.

Dyrektor Izby Skarbowej nie podzielił także argumentu, że rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie podatku dochodowego oznacza stwierdzenie popełnienia przestępstwa, a tym samym nie można mówić o spełnieniu przesłanki z art. 240 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

W skierowanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargach na powyższe decyzje N.C., zarzuciła naruszenie art. 240 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, że nie istnieją przesłanki umożliwiające wznowienie postępowania w sprawie. W uzasadnieniu podniosła, że stanowisko organu podatkowego nie odpowiada rzeczywistemu stanowi rzeczy, bowiem już po wydaniu decyzji została ujawniona opinia biegłego sporządzona w sprawie II Ks 108/03, która to opinia jednoznacznie wskazuje, że założenia przyjęte przez Urząd Kontroli Skarbowej, a następnie po zmodyfikowaniu przez Izbę Skarbową, oparte były na błędnych przesłankach. Przyjęte stanowisko doprowadziło do wydania decyzji w przedmiocie podatku dochodowego, a jego konsekwencją były decyzje w zakresie podatku VAT. Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie kasacyjnej stwierdził, że organy skarbowe dopuściły się naruszenia przepisów ordynacji podatkowej i uchylił decyzje w zakresie podatku dochodowego. W zakresie podatku VAT podatniczka nie składała zaś kasacji, gdyż znajdowała się w trudnej sytuacji rodzinnej i finansowej. Podkreśliła, że zachodzą przesłanki wznowienia przedmiotowego postępowania bowiem decyzje w zakresie podatku dochodowego i podatku od towarów i usług pozostają ze sobą w związku przyczynowym. Skoro zaś organy kontrolne i organy skarbowe w procesie wydawania decyzji naruszyły prawo, to zdaniem podatniczki zachodzi uzasadnione podejrzenie, że w procesie wydania decyzji doszło do popełnienia przestępstwa, a okoliczność taka jest bezwzględną przesłanką wznowienia postępowania. Zdaniem skarżącej organ skarbowy nie rozważał w ogóle konsekwencji wynikających z orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, a problem sprowadza jedynie na płaszczyznę czysto formalną- brak skargi kasacyjnej.

W kolejnych pismach z dnia 4 kwietnia 2007r. skarżąca uzupełniła wniesione skargi zarzucając naruszenie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Podniosła, że w sprawie pojawiły się nowe okoliczności, nie znane organowi rozpoznającemu sprawę. Należy do nich sporządzenie opinii przez biegłego, na zlecenie Sądu Rejonowego w Kielcach, w której w całości podważono ustalenia kontrolne Urzędu Kontroli Skarbowej. Zdaniem skarżącej zarówno ten dowód, jak i ocena prawna wyrażona w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego nie były brane pod uwagę w trakcie postępowania podatkowego, bo nie były bowiem na tym etapie znane, zaś wnioski skarżącej o przeprowadzenie pomiarów nie zostały wzięte pod uwagę.

W odpowiedzi na skargi Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o ich oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), określanej dalej jako ustawa p.p.s.a., sąd bada zaskarżone orzeczenie pod kątem jego zgodności z obowiązującym prawem, zarówno materialnym, jak i procesowym, nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

O połączeniu spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia Sąd postanowił w oparciu o przepis art. 111 § 2 ustawy p.p.s.a. ze względu na istniejący związek przedmiotowy zaskarżonych decyzji.

Skargi nie są zasadne, bowiem zaskarżone decyzje nie naruszają prawa.

Istotą sporu pomiędzy stronami w niniejszej sprawie jest ocena przesłanek do uchylenia lub zmiany decyzji w trybie wznowienia postępowania podatkowego, a w szczególności ocena zaistnienia nowych istotnych dowodów i okoliczności nieznanych organowi podatkowemu w dacie podejmowania decyzji w postępowaniu zwykłym oraz wpływu uchylonych decyzji w zakresie podatku dochodowego na rozstrzygnięcia w zakresie podatku od towarów i usług.

Na wstępie należy wskazać, że jedną z podstawowych zasad postępowania administracyjnego, w tym podatkowego jest zasada trwałości decyzji administracyjnej. Zasadę tę ustanawia art. 128 Ordynacji podatkowej zgodnie z którym decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym są ostateczne. Uchylenie lub zmiana tych decyzji, stwierdzenie ich nieważności lub wznowienie postępowania mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Ordynacji podatkowej oraz w ustawach podatkowych. Przyjęte rozwiązanie wyznacza granice pojęcia decyzji ostatecznej oraz stanowi, że wydanie decyzji ostatecznej jest ostatecznym załatwieniem sprawy administracyjnej. Przy czym ustanowiona zasada trwałości decyzji ostatecznej jest zagwarantowana sankcją nieważności. Według art. 247 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej organ podatkowy stwierdza nieważność decyzji, która dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną. Konstrukcja sankcji nieważności opiera się na tożsamości sprawy rozstrzygniętej decyzją, a sprawy będącej przedmiotem wcześniejszej decyzji ostatecznej.

Zasada trwałości decyzji ostatecznych ma podstawowe znaczenie dla stabilizacji opartych na decyzji skutków prawnych, dlatego zasada ta uchodzi za jedno z kardynalnych założeń całego systemu postępowania administracyjnego. Jest to tzw. domniemanie mocy obowiązującej decyzji. Wyznaczone przepisami odstępstwa od zasady trwałości ostatecznej decyzji administracyjnej, jako stanowiące wyjątek od zasady, podlegają więc ścisłej wykładni.

Podstawę prawną rozstrzygnięć w rozpoznawanej sprawie stanowi art. 240 § 1 pkt 5 i 7 Ordynacji podatkowej, w myśl którego odpowiednio "w sprawie zakończonej decyzją ostateczną wznawia się postępowanie, jeżeli wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nie znane organowi, który wydał decyzję" bądź "decyzja została wydana na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu, które zostały następnie uchylone lub zmienione w sposób mogący mieć wpływ na treść wydanej decyzji.

Wynika stąd, że przesłanka istotnych okoliczności lub dowodów jest spełniona wtedy, gdy: 1. ujawnią się w sprawie nowe okoliczności lub nowe dowody, 2. okoliczności te lub dowody będą miały charakter nowych w stosunku do przeprowadzonego dotąd postępowania wyjaśniającego, 3. okoliczności lub dowody muszą być istotne dla sprawy, czyli takie które mogą mieć wpływ na odmienne rozstrzygnięcie, więc wywołują konieczność uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej w całości lub w części. Przy czym należy podkreślić, że wszystkie te trzy elementy muszą zostać spełnione łącznie. W sytuacji zaś drugiej przesłanki wznowienia postępowania stwierdzenia wymaga, aby wyeliminowana z obrotu decyzja lub orzeczenie sądu były podstawą do podjęcia decyzji przy czym wyeliminowanie to mogło mieć wpływ na tą decyzję.

Dotychczasowe uwagi wskazują więc, że istota zagadnienia, sprowadza się do tego, czy istniały podstawy wznowienia postępowania. Nie mogą natomiast odnieść skutku te wszystkie argumenty, które zmierzają do podważenia merytorycznej zasadności decyzji ostatecznych. Przedmiotem postępowania o wznowienie nie jest bowiem ponowne rozpoznanie sprawy we wszystkich jej aspektach, a jedynie zbadanie, czy zaszły wyjątkowe okoliczności wyliczone w art. 240 §1 ustawy Ordynacja podatkowa (por. wyrok NSA z dnia 22 maja 2003 r. III SA 2367/01, lex nr 145008).

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy należy wskazać, że organ podatkowy postanowieniem z dnia 27 lipca 2006 r. w oparciu o przepis art. 243 §1 i § 2 oraz art. 244 §1 ustawy Ordynacja podatkowa wznowił postępowanie zakończone ostatecznymi decyzjami Izby Skarbowej w przedmiocie podatku VAT między innymi za poszczególne miesiące 1996 r.

Domagając się wznowienia postępowania w oparciu o przesłankę z art. 240 §1 pkt. 5 Ordynacji podatkowej skarżąca jako nową okoliczność powołała opinię sporządzoną w sprawie karnej II Ks108/03, w której biegły zweryfikował ustalenia kontrolne Urzędu Kontroli Skarbowej, stwierdzając m.in., że dokonując szacunku oparto się na nieprawidłowych założeniach, co w konsekwencji w ocenie skarżącej podważa ustalenia organów. Należało więc rozważyć, czy wskazana przez skarżącą okoliczność spełnia przesłankę określoną w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. W ocenie Sądu, jak słusznie też przyjęły organy podatkowe, nie ulega wątpliwości, że dowód w postaci opinii biegłego został sporządzony i przeprowadzony po wydaniu decyzji będących przedmiotem wznowienia, zatem nie spełnia wymogu "istnienia" w dacie wydania decyzji ostatecznej, a w konsekwencji nie może być uznany za nowy dowód w rozumieniu powołanego art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Należało też rozważyć czy istnieją podstawy by przyjąć, że z opinii wynikają nowe okoliczności faktyczne w rozumieniu tego przepisu. Przy czym należy podkreślić, że nowe okoliczności, o których mowa w art. 240 1 § pkt 5 to okoliczności na nowo odkryte lub po raz pierwszy zgłoszone przez stronę nieznane organowi. Okolicznością faktyczną nie może być zaś sam proces myślowy, wnioskowanie, związek między różnymi okolicznościami faktycznymi, czy też związek z przepisami prawa lub jego wykładnią. (por. wyrok NSA z dnia 13 lipca 1994r. sygn. akt III SA 1800/93, publ. ONSA z 1995r., Nr 3, poz.114). Za tak rozumianą okoliczność faktyczną nie można uznać opinii biegłego, która ma na celu ułatwić sądowi, organom orzekającym należytą ocenę materiału dowodowego w sytuacji, gdy do tej oceny potrzebne są wiadomości specjalne. Opinia nie może być sama w sobie źródłem materiału faktycznego sprawy. Pogląd ten znajduje potwierdzenie m.in. w orzecznictwie Sądu Najwyższego (vide wyrok SN z 19 grudnia 2006r. sygn. akt V CSK 360/06, lex nr 238973).

Reasumując czym innym jest wiedza o faktach, a czym innym wyciągnięcie wniosków i ocena okoliczności faktycznych (vide: wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2004r. sygn. akt FSK170/04, publ. PP 2004/11/60, jak też NSA z 14 grudnia 2005r. II FSK 47/05 lex 187631 oraz WSA 31 maja 2004r. III SA 134/03, publ. POP 2005/3/61). Przyjętych zaś przez organy danych wynikających z dokumentów dostawy, protokołów odzyskanych tkanin sporządzonych przez skarżącą, oraz dowodów wystawionych w związku z wywozem tkanin na wysypisko i faktu deprecjonowania materiałów, biegły w opinii sporządzonej dla potrzeb sprawy karnej nie podważa, nie wskazuje też na inne, nowe okoliczności. Podnoszona przez biegłego w opinii okoliczność, że ilość zdeprecjonowanych tkanin wynikająca z dokumentów wysypiska może być obarczona błędem pomiarowym była znana organom, Z materiału dowodowego zgromadzonego w zwykłym postępowaniu wynika jednoznacznie sposób przyjmowania odpadów, w tym brak możliwości dokładnego określenia ich ilości (z powodu np. braku wagi). Zastrzeżenia wyrażone w opinii, na którą powołuje się w niniejszej sprawie skarżąca, dotyczą przyjętych przez organy podatkowe współczynników ilości metrów bieżących tkanin w jednym metrze sześciennym odpadów, dotyczą zatem zastosowanej metody obliczeń. Należy więc stwierdzić, że z opinii nie wynikają nowe okoliczności faktyczne, ale opinia stanowi inną ocenę stanu faktycznego od tej, której organ dokonał w ostatecznych decyzjach. Należy zaś wyraźnie podkreślić, że ujawnienie nowych okoliczności faktycznych, o jakich mowa w art. 240 §1 pkt 5 Ordynacji podatkowej nie oznacza sytuacji, w której takie okoliczności są wyprowadzane z odmiennej oceny dowodów znanych organowi wydającemu decyzje pierwotną. Nie uprawnionym jest więc twierdzenie, że dana okoliczność niebyła znana organowi, który wydał zaskarżoną decyzję, w sytuacji jeżeli wynikała ona z materiałów będących w dyspozycji tego organu.

W orzecznictwie sądowym przyjmuje się nawet, że jeśli prowadzono postępowanie podatkowe w oparciu o dokumenty źródłowe podatnika, to na organie spoczywa obowiązek przeprowadzenia tego postępowania, co do wszystkich okoliczności faktycznych. Zaniedbanie organu w tym zakresie nie może być uznane za przesłankę z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej (vide wyrok NSA z 12 czerwca 2003r. I SA/Wr 147/2001 niepublikowany, wyrok NSA z 27 stycznia 2003r. III SA 44/2001 niepublikowany oraz NSA z 9 kwietnia 2001r. V SA 1831/00, lex 51329).

Nie jest też nową okolicznością faktyczną uchylenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie decyzji Izby Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego za lata 1996 do 1998. Podstawą zakwestionowania decyzji była dokonana przez Sąd ocena wpływu na wynik sprawy braku doręczenia w toku postępowania prowadzonego przez Inspektora Kontroli Skarbowej odrębnego protokołu badania ksiąg oraz kolejności etapów prowadzonego postępowania w odniesieniu do nierzetelności ksiąg i przystąpienia do szacowania, a zatem względy proceduralne. Okoliczność nie doręczenia protokołu badania ksiąg wynika z akt sprawy, była znana organom, a zatem była przedmiotem oceny w postępowaniu zwykłym, nie była okolicznością nową w rozumieniu art. 240 §1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Przy czym nawet odmienna ocena stanu faktycznego pod względem prawnym nie stanowi podstawy wznowienia postępowania. Można jedynie wskazać, że odmienność ocen tego samego stanu faktycznego dokonana w dwóch toczących się niezależnie sprawach jest niepożądana z punktu widzenia zasady zaufania, o której mowa w art. 121§1 ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest natomiast nową okolicznością uzasadniającą uchylenie decyzji w trybie wznowienia postępowania. Potwierdza to ugruntowane orzecznictwo NSA w tym zakresie (zob. np. wyrok NSA z 27 lipca 2001r., sygn. akt III SA 1224/00, publ. POP z 2002r. nr 3, poz. 72).

Dlatego, w ocenie Sądu, podnoszone przez skarżącą okoliczności nie stanowią okoliczności, o których mowa w cyt. wyżej art.240 §1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Nie posiadają bowiem one przymiotu okoliczności nowych nieznanych organowi w dacie podejmowania pierwotnych decyzji. Inicjatywa strony lub działającego z urzędu organu określona w tym przepisie dotycząca wyjścia na jaw nowych okoliczności sprawy nie może bowiem zmierzać do nowej innej oceny okoliczności sprawy. Analiza materiału sprawy prowadzi do wniosku, że podejmując pierwotne decyzje organ dokonał stosownej oceny i ustaleń. Taka ocena też była elementem koniecznym dla przyjętej przez organy kwalifikacji prawnej. Dlatego ewentualnie w zwykłym postępowaniu strona mogła zarzucić błąd co do oceny stanu faktycznego lub wadliwą kwalifikację prawną, a nie zaś w ramach trybu nadzwyczajnego.

Nie można zgodzić się też z zarzutem naruszenia przez organ przepisu art.240 § 1 pkt.7 Ordynacji podatkowej. Przepis ten jako przesłankę wznowienia postępowania wskazuje wydanie decyzji na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu, które zostały następnie uchylone lub zmienione w sposób mogący mieć wpływ na treść wydanej decyzji. W przypadku tej przesłanki chodzi o sytuację, gdy decyzja została wydana w oparciu o rozstrzygnięcie innego organu lub sądu i rozstrzygnięcie wchodziło w skład szeroko rozumianej podstawy prawnej, nie zaś podstawy faktycznej decyzji podatkowej. Decyzje, których uchylenia domaga się skarżąca, nie zostały wydane na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu. Skarżąca nie wskazała na czym polega prawotwórczy charakter uchylonych decyzji.

Reasumując, analiza materiału sprawy w ocenie Sądu pozwala na akceptację twierdzenia organów podatkowych, że brak było przesłanek z art. 240 §1 pkt 5 i pkt7 Ordynacji podatkowej, w następstwie których mogłoby dojść do zmiany lub uchylenia ostatecznych rozstrzygnięć. Za niezasadne należy uznać też eksponowane w skardze twierdzenie, że wskazane przez NSA naruszenie prawa przy wydawaniu decyzji w zakresie podatku dochodowego należy zakwalifikować jako przestępstwo, co stanowi przesłankę do wznowienia postępowania. Należy bowiem zwrócić uwagę, że przesłanka ta dotyczy czynów spenalizowanych w ustawach karnych i potwierdzonych orzeczeniem sądu karnego. Stwierdzone przez NSA naruszenia przepisów prawa procesowego w żaden sposób natomiast nie mogą być wprost kwalifikowane jako czyn zagrożony karą.

Dlatego w ocenie Sądu istniały podstawy faktyczne i prawne do podjęcia zaskarżonych decyzji. Sąd nie dopatrzył się naruszenia przepisów postępowania w stopniu kwalifikowanym, uzasadniającym wyeliminowanie zaskarżonych decyzji z obrotu.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku. Stosownie do § 19 w zw. z §18 ust.1 pkt 1 lit. "c" oraz § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) Sąd ustalił wynagrodzenie w przedmiotowej sprawie z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej w kwocie 240 zł oraz 53 zł tytułem podatku od towarów i usług.

Dodano: Pią Lis 13, 2009 7:39 pm

Wyrok NSA

Data orzeczenia  
2008-05-20 orzeczenie prawomocne

Data wpływu  
2007-12-28  
Sąd  
Naczelny Sąd Administracyjny  
Sędziowie  
Juliusz Antosik
Małgorzata Niezgódka - Medek /przewodniczący sprawozdawca/
Ryszard Pęk  
Symbol z opisem  
6110 Podatek od towarów i usług  
Hasła tematyczne  
Podatek od towarów i usług  
Sygn. powiązane  
I SA/Ke 162/07 - Postanowienie WSA w Kielcach z 2007-11-07  
Skarżony organ  
Dyrektor Izby Skarbowej  
Treść wyniku  
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny  
Powołane przepisy  
Dz.U. 2005 nr 8 poz 60 art. 240 par. 1 pkt 5
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa - tekst jedn.  
Sentencja
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek (spr.) Sędziowie sędzia NSA Ryszard Pęk sędzia NSA Juliusz Antosik Protokolant Marcin Wacławik po rozpoznaniu w dniu 20 maja 2008 r. na rozprawie w Izbie Finansowej sprawy ze skargi kasacyjnej N. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 31 sierpnia 2007 r., sygn. akt I SA/Ke 162/07 w sprawie ze skargi N. C. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 28 lutego 2007 r., nr [...] do [...] w przedmiocie odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania, decyzji w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące 1996r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach, 2) przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach na rzecz adwokata W. Z. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej ustanowionej z urzędu oraz kwotę 39,60 (trzydzieści dziewięć złotych i sześćdziesiąt groszy) tytułem podatku od towarów i usług.

Uzasadnienie
Przedmiotem skargi kasacyjnej N.C. jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 31 sierpnia 2007 r. sygn. akt I SA/Ke 162/07. Wyrokiem tym Sąd, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), zwanej dalej w skrócie "P.p.s.a." oddalił skargi N. C. na dziewięć decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 28 lutego 2008 r. w przedmiocie wznowienia postępowania w sprawie podatku od towarów i usług za niektóre miesiące 1996 r.

W uzasadnieniu Sąd administracyjny pierwszej instancji wskazał, że w dniu 14 czerwca 2006 r. podatniczka złożyła w Izbie Skarbowej w Kielcach wniosek o wznowienie postępowania podatkowego w podatku od towarów i usług zakończonego decyzjami ostatecznymi Izby Skarbowej w K. z dnia 15 czerwca 2001 r. określającymi stronie zobowiązanie oraz zaległość podatkową w tym podatku za luty, kwiecień, maj, czerwiec, lipiec, sierpień, październik, listopad i grudzień 1996 r. wraz z należnymi odsetkami. Wcześniej skargi na te decyzje zostały oddalone wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie z dnia 26 czerwca 2003 r. sygn. akt od I SA/Kr 1345/01 do I SA/Kr 1554/01.

W uzasadnieniu wniosku strona wskazała, że wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 19 maja 2006 r. zostały uchylone decyzje Izby Skarbowej w K. z dnia 19 maja 2006 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za lata 1996, 1997 i 1998. Zdaniem N. C. spowodowało to zaistnienie nowych okoliczności i wypełniało przesłanki z art. 240 § 1 pkt 5 i 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 85, ze zm.).

Postanowieniem z dnia 27 lipca 2006 r. Dyrektor Izby Skarbowej w K., uwzględniając wniosek strony, wznowił postępowanie, po czym decyzjami z dnia 11 grudnia 2006 r. odmówił uchylenia wymienionych wyżej decyzji ostatecznych z dnia 15 czerwca 2001.

Następnie po rozpatrzeniu odwołań od tych decyzji organ w orzeczeniach z dnia 28 lutego 2007 r. podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko. Podniósł, że wznowienie postępowania jest trybem nadzwyczajnym, którego celem jest stwierdzenie, czy postępowanie zwykłe nie było dotknięte jedną z kwalifikowanych wad, określonych w art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej i nie może ono służyć kolejnemu merytorycznemu rozpoznaniu sprawy zakończonej decyzją ostateczną.

Zdaniem organu w niniejszych sprawach nie wystąpiły żadne przesłanki wznowienia. Rozpatrując sprawy z punktu widzenia wystąpienia przesłanki, wymienionej w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej organ stwierdził, że strona nie wskazała żadnych nowych, istotnych dla sprawy okoliczności faktycznych, ani dowodów, które mogłyby prowadzić do uchylenia zaskarżonych decyzji. W szczególności nie stanowi ich powoływana przez stronę opinia biegłego, sporządzona w sprawie karnej o sygn. akt II Ks 108/03, bowiem została ona opracowana po wydaniu decyzji ostatecznych w podatku od towarów i usług. Również pozostałe dowody, o których mowa w wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 18 lipca 2006 r., o podanej wyżej sygnaturze, były znane organowi w dniu wydania tych decyzji.

Odnosząc się zaś do powołanych we wniosku strony wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, uchylających decyzje Izby Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, organ podniósł, że również te wyroki nie stanowią nowego dowodu, mogącego powodować uchylenie ostatecznych decyzji. Okoliczności w nich analizowane były znane organom podatkowym, czego nie zmienia odmienna ocena braku doręczenia w toku postępowania prowadzonego przez inspektora kontroli skarbowej odrębnego protokołu badania ksiąg w trybie art. 193 § 6 i 7 Ordynacji podatkowej, a także kolejności etapów prowadzonego przez inspektora postępowania w odniesieniu do stwierdzenia nierzetelności ksiąg i przystąpienia do oszacowania podstaw opodatkowania. Ponadto organ podkreślił, że wyrokami z dnia 26 czerwca 2003 r. Naczelny Sąd Administracyjny Ośrodek Zamiejscowy w Krakowie oddalił skargi N. C. na decyzje w przedmiocie podatku od towarów i usług, podzielając poglądy organów m.in. co do prawidłowości ustaleń w przedmiotowych kwestiach. Organy są związane oceną prawną zawartą w tych wyrokach (art. 153 P.p.s.a., poprzednio art. 30 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz. U. Nr 74, poz. 368, ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2003 r.).

Analizując art. 240 § 1 pkt 7 P.p.s.a. organ podniósł, że spełnienie wymienionej w nim przesłanki wymaga nie tylko stwierdzenia, że decyzja będąca przedmiotem postępowania wznowieniowego została wydana na podstawie innej decyzji, ale również, że uchylenie innej decyzji mogło mieć wpływ na treść wydanej decyzji. W niniejszych sprawach taka przesłanka nie wystąpiła. Nie ma bowiem konfliktu pomiędzy decyzją w zakresie podatku od towarów i usług, a rozstrzygnięciem w zakresie podatku dochodowego. Brak jest natomiast generalnej zasady, zgodnie z którą decyzja w podatku od towarów i usług byłaby w pełnym zakresie konsekwencją rozstrzygnięcia w podatku dochodowym.

Na powyższe decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. - N. C. wniosła skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, zarzucając im naruszenie art. 240 § 1 Ordynacji podatkowej poprzez przyjęcie, że nie istnieją przesłanki umożliwiające uchylenie decyzji wydanych w postępowaniu zwykłym. Podniosła, że już po wydaniu decyzji została ujawniona opinia biegłego sporządzona w sprawie II Ks 108/03. Opinia ta jednoznacznie wskazuje, że założenia przyjęte przez organ kontroli skarbowej, a następnie przez Izbę Skarbową, oparte były na błędnych przesłankach. Przyjęte stanowisko doprowadziło do wydania decyzji w przedmiocie podatku dochodowego, a w konsekwencji także w podatku od towarów i usług. Naczelny Sąd Administracyjny w postępowaniu ze skargi kasacyjnej w podatku dochodowym stwierdził, że organy podatkowe dopuściły się naruszenia przepisów Ordynacji podatkowej. W zakresie orzeczeń dotyczących podatku od towarów i usług strona nie składała kasacji gdyż znajdowała się w trudnej sytuacji finansowej i rodzinnej.

Strona podkreśliła, że zachodzą przesłanki wznowienia postępowania bowiem decyzje dotyczące podatku dochodowego i podatku od towarów i usług pozostają ze sobą w związku przyczynowym. Skoro organy kontrolne i skarbowe w toku prowadzenia postępowania naruszyły prawo to zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, a ta okoliczność stanowi bezwzględną przesłankę wznowienia postępowania.

W kolejnych pismach procesowych strona uzupełniła skargi, zrzucając naruszenie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Jako nowe okoliczności, nie znane w postępowaniu zwykłym, które pominął organ w zaskarżonych decyzjach, wskazała sporządzenie przez biegłego opinii na zlecenie Sądu Rejonowego w Kielcach, w której w całości podważono ustalenia kontrolne Urzędu Kontroli Skarbowej, a także ocenę prawną wyrażoną w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W odpowiedzi na skargi Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o ich oddalenie, wywodząc, jak w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach, po połączeniu spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, stosownie do art. 111 § 2 P.p.s.a., i zbadaniu skarg, uznał je za niezasadne, bowiem zaskarżone decyzje nie naruszają prawa.

Sąd administracyjny pierwszej instancji wskazał, że jedną podstawowych zasad postępowania administracyjnego, w tym podatkowego, jest zasada trwałości decyzji ostatecznych, wyrażona w art. 128 Ordynacji podatkowej. Odstępstwa od tej zasady, jako wyjątek, podlegają ścisłej wykładni. Sąd dokonał analizy podstawy prawnej podjętych w zaskarżonych sprawach rozstrzygnięć - art. 240 § 1 pkt 5 i 7 Ordynacji podatkowej i odniósł się do okoliczności podnoszonych przez stronę, które miały wypełniać hipotezy tych przepisów.

Sąd, rozważając czy powołana przez stronę nowa okoliczność w postaci opinii sporządzonej w sprawie karnej sygn. akt II Ks 108/03, w której biegły zweryfikował ustalenia kontrolne Urzędu Kontroli Skarbowej, podnosząc m.in., że dokonując szacunku oparto się na nieprawidłowych założeniach, spełnia przesłankę określoną w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, stwierdził, że nie ulega wątpliwości, iż dowód w postaci opinii biegłego został sporządzony i przeprowadzony po wydaniu decyzji będących przedmiotem wznowienia. Nie spełnia zatem wymogu "istnienia" w dacie wydania decyzji ostatecznej, a w konsekwencji nie może być uznany za nowy dowód w rozumieniu powołanego art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Sąd rozważył także, czy istnieją podstawy aby przyjąć, że z opinii wynikają nowe okoliczności faktyczne w rozumieniu tego przepisu. Podkreślił przy tym, że nowe okoliczności, o których mowa w tym przepisie, to okoliczności nowo odkryte lub po raz pierwszy zgłoszone przez stronę nieznane organowi. Okolicznością faktyczną nie może być zaś sam proces myślowy, wnioskowanie, związek między różnymi okolicznościami faktycznymi, czy też związek z przepisami prawa lub wykładnią (por. wyrok NSA z dnia 13 lipca 1994 r. sygn. akt III SA 1800/93, ONSA z 1995 r. Nr 3, poz. 114). Za tak rozumianą okoliczność faktyczną nie można uznać opinii biegłego, która ma ułatwić organom orzekającym należytą ocenę materiału dowodowego w sytuacji gdy są potrzebne wiadomości specjalne, a nie może być sama w sobie źródłem materiału faktycznego sprawy (por. wyrok SN z dnia 19 grudnia 2006 r. sygn. akt V CSK 360/06, lex 238973).

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd podniósł, że biegły nie podważa w swojej opinii sporządzonej dla potrzeb sprawy karnej przyjętych przez organy danych wynikających z dokumentów dostawy, protokołów odzyskanych tkanin sporządzonych przez skarżącą oraz dowodów wystawionych w związku z wywozem tkanin na wysypisko i faktu deprecjonowania materiałów, nie wskazuje też na nowe, inne okoliczności. Podnoszona przez biegłego okoliczność, że ilość zdeprecjonowanych tkanin wynikająca z dokumentów wysypiska może być obarczona błędem pomiarowym była znana organom. Z materiału dowodowego sprawy wynika jednoznacznie sposób przyjmowania odpadów, w tym brak możliwości dokładnego określenia ich ilości (z powodu np. braku wagi). Zastrzeżenia wynikające z opinii dotyczą metody obliczeń. Należy więc stwierdzić, że z opinii nie wynikają nowe okoliczności faktyczne, stanowi ona natomiast inną ocenę stanu faktycznego od tej, której organ dokonał w ostatecznych decyzjach. Sąd podkreślił, że ujawnienie nowych okoliczności, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej nie oznacza sytuacji, w której takie okoliczności są wyprowadzane z odmiennej oceny dowodów znanych organowi wydającemu decyzje pierwotne.

Sąd nie uznał także za nową okoliczność faktyczną uchylenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie decyzji Izby Skarbowej w przedmiocie podatku dochodowego za lata 1996 - 1998. Podkreślił, że odmienna ocena stanu faktycznego pod względem prawnym nie stanowi podstawy wznowienia postępowania. Natomiast okoliczność braku doręczenia protokołu badania ksiąg wynikała z akt sprawy, była znana organom, a zatem była przedmiotem oceny w postępowaniu zwykłym. Tym samym nie była okolicznością nową w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Sąd uznał także, że organ nie naruszył art. 240 § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej. W przypadku tej przesłanki chodzi o sytuację, gdy decyzja została wydana w oparciu o rozstrzygnięcie innego organu lub sądu i rozstrzygnięcie wchodziło w skład szeroko rozumianej podstawy prawnej, nie zaś podstawy faktycznej. Decyzje, których uchylenia w postępowaniu wznowieniowym domaga się skarżąca, nie zostały wydane na podstawie innej decyzji lub orzeczenia sądu.

Za niezasadne Sąd uznał także zawarte w skardze twierdzenie, że wskazane przez Naczelny Sąd Administracyjny naruszenie prawa przy wydawaniu decyzji w zakresie podatku dochodowego należy zakwalifikować jako przestępstwo, co dawałoby podstawę do wznowienia postępowania. Stwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny naruszenia przepisów postępowania w żaden sposób nie mogą być wprost kwalifikowane jako czyn zagrożony karą.

W skardze kasacyjnej, sporządzonej przez pełnomocnika z urzędu - adwokata, N. C. zaskarżyła wskazany wyżej wyrok w całości. Jako podstawę skargi wskazała art. 174 pkt 2 P.p.s.a., zarzucając temu orzeczeniu naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a obejmowało art. 151 P.p.s.a. poprzez jego zastosowanie i oddalenie skargi przy naruszeniu przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 134 § 1 P.p.s.a. - poprzez nierozpoznanie sprawy w jej granicach w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. - jego niezastosowanie - co naruszyło przepisy postępowania, które to naruszenie mogło mieć wpływ na wynik rozstrzygnięcia w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, a także naruszenie art. 141 § 4 P.p.s.a. z uwagi na pominięcie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku faktu istnienia wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach Wydział II Karny wydanego w sprawie II Ks 108/03 uniewinniającego podatniczkę od zarzutu popełnienia przestępstwa karnoskarbowego.

W związku z powyższym strona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach, a także o przyznanie kosztów udzielonej z urzędu pomocy prawnej.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej pełnomocnik skarżącej podniósł, że konsekwencją opinii biegłego, odmiennej od oceny sporządzonej przez organ kontroli skarbowej w K. był wyrok Sądu Rejonowego w Kielcach uniewinniający podatniczkę od zarzucanych jej przestępstw karnoskarbowych. Wyrok ten nie został przez Sąd administracyjny pierwszej instancji uwzględniony w trakcie postępowania, co pozwala na postawienie zarzutu naruszenia art. 134 P.p.s.a. Doszło bowiem do wydania orzeczenia, w sytuacji gdy przedmiotem rozpoznania nie była cała sprawa.

Powołał się na stanowisko zaprezentowane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 1120/06 (lex nr 254799), z którego wynikało, że uzasadnienie rozstrzygnięcia zawartego w wyroku Sądu Okręgowego stanowi nową okoliczność faktyczną w rozumieniu art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, mimo wydania tego orzeczenia już po ostatecznym zakończeniu postępowania podatkowego w zwykłym trybie. W związku z tym stwierdził, że skoro sporządzenie uzasadnienia, które stanowi jedynie wyłożenie motywów i racji, którymi kierował się Sąd przy wydaniu orzeczenia stanowi nową okoliczność, to tym bardziej za taką okoliczność należy uznać wydanie orzeczenia uniewinniającego podatniczkę od zarzutu działania na szkodę Skarbu Państwa.

W piśmie procesowym z dnia 12 marca 2008 r., sporządzonym przez pełnomocnika - radcę prawnego, Dyrektor Izby Skarbowej w K. wniósł o oddalenie skargi kasacyjnej oraz o zasądzenie od N. C. na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje stanowisko organ dokonał analizy art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej i w świetle tego przepisu uznał za błędne powoływanie się przez stronę na opinię biegłego, której zastrzeżenia dotyczą zastosowanej metody obliczeń. Podniósł, że okoliczności powoływane przez skarżącą jako nowe były znane organom wydającym decyzję i stanowiły przedmiot ich oceny. Błędna ocena okoliczności nie jest tym samym, co brak wiedzy o okoliczności.

Organ za niezasadny uznał także zarzut naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. Stwierdził, że uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom wynikającym z tego przepisu. Natomiast okoliczność, że stanowisko Sądu jest odmienne od zajmowanego przez skarżącą nie oznacza jego naruszenia.

Organ podniósł również, że wyrok wydany w sprawie karnoskarbowej dotyczy zasadniczo odmiennej problematyki niż wymiar podatku, bowiem istotne znaczenie ma nim wina podatnika w rozumieniu prawa karnego. W świetle natomiast art. 134 § 1 P.p.s.a. Sąd pierwszej instancji nie ma obowiązku do badania tych zarzutów i wniosków, które nie mają znaczenia dla oceny zaskarżonego aktu. Organ zwrócił również uwagę, że stanowisko zawarte w powołanym przez stronę w skardze kasacyjnej wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zostało wywiedzione z odmiennego stanu faktycznego. Nie można w związku z tym przyjmować, że istnienie uzasadnienia każdego nowego wyroku stanowi nową okoliczność uzasadniającą wydanie rozstrzygnięcia w trybie wznowienia postępowania, a stosownej oceny należy dokonywać w każdej indywidualnej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest zasadna. Za usprawiedliwiony Naczelny Sąd Administracyjny uznaje podniesiony w niej zarzuty naruszenia art. 151 P.p.s.a. poprzez zastosowanie tego przepisu i oddalenie skarg, mimo że w postępowaniu wznowieniowym zakończonym wydaniem kontrolowanych przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach decyzji doszło do naruszenia art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko skarżącej, że w rozpatrywanej sprawie niektóre okoliczności wskazane w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 18 lipca 2006 r. sygn. akt II Ks 108/03, którym uniewinniono ją od zarzutów popełnienia przestępstw skarbowych mimo, że wyrok ten zapadł już po wydaniu decyzji ostatecznych organów podatkowych kwestionowanych w postępowaniu wznowieniowym, stanowią nowe istotne dla sprawy okoliczności faktyczne istniejące w dniu wydania decyzji nie znane organowi, który tę decyzję wydał.

Podkreślenia wymaga przy tym, że co do zasady trafne jest spostrzeżenie organu podniesione w piśmie procesowym ustosunkowującym się do zarzutów zawartych skargi kasacyjnej, iż nie można przyjmować generalnego założenia, że istnienie każdego uzasadnienia wyroku sądu stanowi nową okoliczność uzasadniającą wydanie przez organy nowego rozstrzygnięcia w trybie wznowienia postępowania. O tym czy w danej sprawie została w związku z wydaniem takiego wyroku spełniona przesłanka z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej przesądzają okoliczności występujące w konkretnej sprawie. Należy mieć przy tym na uwadze dokonując prokonstytucyjnej wykładni tego przepisu, że w demokratycznym państwie prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji), nie powinny występować przypadki gdy organy władzy publicznej, do jakich należą zarówno sądy, jak i organy podatkowe, z takich samych przesłanek będą wyprowadzały zasadniczo odmienne ustalenia faktyczne. W rozpatrywanych sprawach rozbieżności pomiędzy stanowiskiem sądu, a organów podatkowych dotyczyły określenia w drodze oszacowania ilości tkanin wywiezionych na wysypisko, a więc określenia podstawy opodatkowania w wysokości zbliżonej do rzeczywistej, która jednak z uwagi na charakter czynności jaką stanowi oszacowanie, z natury rzeczy może od tej rzeczywistości odbiegać. Problemem, który rzutuje na wystąpienie w rozpatrywanych sprawach przesłanki, o której mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej nie jest jednak dokonanie w postępowaniu przed sądem powszechnym, rozpatrującym sprawę dotyczącą przestępstw skarbowych, innej oceny stanu faktycznego, jak przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku, czy też podjęcia przez ten sąd kwestii winy skarżącej, a nie wymiaru podatku, jak podnosi organ, ale dokonanie ustaleń, które prowadzą do odmiennego niż w postępowaniu podatkowym ukształtowania stanu faktycznego. W efekcie w wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach doszło do stwierdzenia, na podstawie opinii biegłego P. S., powołanego w toku postępowania przed tym sądem, że metoda pomiarowa zastosowana przez organ kontroli skarbowej w toku prowadzonego postępowania jest obarczona tak znacznym zakresem błędu pomiaru, iż błąd ten jest większy niż ilość materiałów rzekomo sprzedanych przez skarżącą poza ewidencją księgową (s. 29, 30 wyroku).

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że okolicznością faktyczną, która nie była znana organowi, który wydał ostateczne decyzje w postępowaniu zwykłym, było ustalenie wynikające z opinii biegłego P. S., wskazane na s. 26 uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach, że kontrolujący dokonujący pomiarów nie mieli wystarczającej wiedzy metrologiczno - statystycznej, aby dokonać oszacowania ilości tkanin wywiezionych na wysypisko odpadów. Brak wiedzy co do zasad metrologii oraz statystyki i metod pomiarowych przyjętych podczas badań niezbędnych do dokonania oszacowania nie może być utożsamiany okolicznościami, które nie dają podstaw do wznowienia postępowania takimi jak błędy we wnioskowaniu, inna ocena stanu faktycznego, czy okoliczność, że organom orzekającym w postępowaniu zwykłym znany był oczywisty skądinąd fakt, iż przy dokonywaniu szacunku brak jest możliwości dokładnego określenia ilości szacowanych produktów. Ujawniony w toku postępowania przed sądem powszechnym brak specjalistycznych wiadomości do przeprowadzenia obliczeń w toku postępowania przed organem pierwszej instancji stanowi przesłankę, o której mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Pozostałe zarzuty zawarte w skardze kasacyjnej nie mają usprawiedliwionych podstaw. Sąd administracyjny pierwszej instancji nie naruszył bowiem przy wydawaniu zaskarżonego wyroku art. 134 § 1, ani art. 141 § 4 P.p.s.a. Nie pominął bowiem w dokonanej analizie wskazanego wyżej wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach, ani wykorzystanej w nim opinii biegłego, tylko inaczej, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wadliwie, ocenił ich znaczenie w świetle art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej. Nie doszło także do naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie, gdyż w przypadku gdy w grę wchodzą naruszenia prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego Sąd administracyjny pierwszej instancji orzeka na podstawie art. 240 § 1 pkt 1 lit. b, nie zaś lit. c P.p.s.a., która to podstawa odnosi się do innych niż przesłanki do wznowienia postępowania, kwalifikowanych naruszeń przepisów procesowych dokonanych w postępowaniu administracyjnym.

Jednakże wobec zasadności zarzutu dotyczącego naruszenia w zaskarżonym wyroku art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 P.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Kielcach. O przyznaniu pełnomocnikowi skarżącej wynagrodzenia tytułem zwrotu kosztów za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy orzeczono, stosując odpowiednio art. 258 § 2 pkt 8 w zw. z art. 193 P.p.s.a.

Jbial - dzięki za info!
Jak przeczytałem treść to oczy wyszły mi z orbit o tak  
Podatniczka wbrew twierdzeniom nie wygrała sprawy lecz ją przegrała. Mało tego, w toku postępowania akceptowała ustalenia ilościowe, sposób działania biegłego itp. Uchylenie decyzji w podatku dochodowym nastąpiło na skutek uchybienia formalnego, co do istnienia którego nawet jeszcze niedawno nie było jasności w orzecznictwie (doręczenie protokołu nierzetelności w trakcie kontroli UKS).
No tak, ale kopanie urzędnika który dba o interesy Skarbu Państwa - a więc nas Wszystkich jest na topie - brak racji nie jest tu żadną przeszkodą - szkoda tylko, że bierność MF sprzyja takim atakom i ... obniżaniu wpływów budżetowych. A tu UE domaga się od Polski kolejnego miliarda na wspomożenie ubogich gospodarek zachodnich. Czy pensje urzędników to wytrzymają?

Czy w końcu znajdzie się ktoś odważny i POgoni z TV p. Jaworowicz i jej najznamienitszych ekspertów

Sorry może nie zaskoczyłem wszystkiego ale z tego co zrozumiałem, jedna przegrała, ale druga wygrała... A co do rzeczoznwcy to okazało się, ąe jednak jego opinia nie była poprawna a na tej opinii wydana została decyzja... Czegoś nie ogarnąłem?

Podziwiam tych kontrolujących którym jeszcze sie chce robić jakieś ustalenia.

Po co się narażac?!

I w imię czego?

Właśnie skończyłem czytać materiały zamieszczone w necie na temat p. Niny Cholewińskiej i kontroli w jej firmie i tak prawdę powiedziawszy to nasuwa mi się wyłącznie tylko taka myśl:
Co Pan M.K. inspektor UKSu robił przez 3 lata w trakcie tej kontroli ? Czy ktoś mógłby mi wyjaśnić co w trakcie 3 lat można kontrolować w firmie produkującej wyłącznie odzież, mającej aż jedną siedzibę i 50 pracowników. Pracy góra na 3 miesiące w porywach do roku czasu. Ile czasu można sprawdzać faktury kilkudziesięciu kontrahentów, dokumenty SAD, księgi rachunkowe, przesłuchiwać celników w sprawie importu tkanin i dokonywać oględzin magazynu z materiałami. Dlaczego Pan inspektor nie mając pojęcia o sprawach związanych z produkcją odzieży nie zdecydował się na powołanie biegłego z tej dziedziny tylko tworzył jakieś własne pseudonaukowe teorie miar o ilości materiału potrzebnego do produkcji i ilości odpadów pochodzących z tejże produkcji. Według wypowiedzi p. Cholewińskiej ów człowiek sam nie potrafił określić uszczuplonej kwoty podatku VAT, skoro najpierw określił ją na 3 mln. a później na nieco ponad 1 mln. Różnica ponad 200% ale to drobnostka - taka mała pomyłka, w końcu nie ma ludzi nieomylnych.  Z opinii biegłego wynika że Pan inspektor ?popełniał duże błędy obliczeniowe? czyli po polsku mówiąc przyjmował sobie dane z sufitu łącznie z tym milionem zł, a co ciekawe nikt tych danych ze strony UKSu nawet nie usiłował sprawdzić ani w jakiś sposób zweryfikować.
Nie jestem od oceny dokonań Pana inspektora  ale może i lepiej że ten człowiek odszedł na zasłużoną emeryturę, a o jego dalszych dokonaniach i tak pewnie  usłyszymy.
http://miasta.gazeta.pl/kielce/1,35255,6529621,Pasozytniczy_Zwiazek_Miedzygminny_Ponidzie.html

Z uzasadnienia I SA/Ke 162/07

Kiedyś umorzyłem postępowanie karne w podobnych warunkach - na podstawie nie dających się usunąć wątpliwości (art. 5 kpk).

Czy ktoś kto to przeczytał może streścić o co chodzi ? Bo nie mam czasu tego wyroku czytać...

chodzi o pieniądze... więcej streszczał nie będę bo i tak pewnie nie będziesz miał czasu czytać.

Dzieki  

Widząc po raz kolejny to:

Radio Wrocław, mkw/06:20
Rozdawał chleb ubogim, dopadł go fiskus
Piekarz z Legnicy poległ w walce z fiskusem. Musi zapłacić 200 tys. zł zaległego podatku - podało Radio Wrocław.
Piekarz przez kilka lat starał się o uchylenie zapłaty. Mężczyzna twierdził, że rozdawał tylko chleb ubogim. Dla Naczelnego Sądu Administracyjnego było to działanie na szkodę budżetu państwa - informuje Radio Wrocław.

Piekarz z Legnicy oddawał pieczywo na cele charytatywne, według sądu była to darowizna, która podlega opodatkowaniu. Sąd uznał, że mężczyzna tak naprawdę chciał ukryć dochody. Sprawa piekarza ciągnie się już od 2003 roku.

http://wiadomosci.onet.pl/2700,2123416,rozdawal_chleb_ubogim__dopadl_go_fiskus,wydarzenie_lokalne.html
http://www.prw.pl/articles/view/15117/piekarz-z-legnicy-polegl-w-walce-z-fiskusem
----------------

nie wytrzymałem...

Temat:   Rzetelność informacji
Data:   4 Lutego 2010, 8:58 am, Cz
Do:   sylwiajurgiel@prw.pl
Kopia:   katarzynakuzniar@prw.pl


Szanowna Pani!

Uprzejmie proszę o podawanie w pełni prawdziwych informacji, a nie posługiwanie się tylko wybranymi faktami.
Jako urzędnik skarbowy jestem zbulwersowany tym, że brak u Pani rzetelności dziennikarskiej, gdyż nie przytacza Pani całej sentencji wyroku NSA tylko wybrane ?chwytliwie społecznie? urywki. Gloryfikując przy tym oszusta podatkowego, który poprzez sprytne medialne zabiegi robi z siebie ofiarę systemu podatkowego w Polsce.

Nadmienię może w skrócie, gdyż dochodzę do wniosku po Pani informacji, iż chyba nie potrafi Pani czytać ze zrozumieniem, że:

Zdaniem sądu w przypadku Waldemara Gronowskiego podatek VAT od przekazanych na cele dobroczynne towarów stanowił tylko niewielką część zaległości, o które toczył się spór. Kontrolerzy skarbowi dowiedli, że
wielkość darowizn przekazanych przez przedsiębiorcę stanowiła jedynie 6 proc. kwoty należnej wpłaty z tytułu podatku VAT i podatku dochodowego, natomiast pozostałe 94 proc. to zobowiązanie wynikające z tytułu niezaewidencjonowanej sprzedaży. Wskazywała na to duża różnica między zakupionymi i sprzedanymi produktami, a wykazywaną sprzedażą.

Źródło znajdzie Pani na stronie:
http://www.mf.gov.pl/dokument.php?const=1&dzial=153&id=201077&typ=news&PortalMF=38e8ba1041e2ed40fea67fddd306d35e

Jeśli Pani uważa, że 6% darowizna upoważnia do złodziejstwa w 94% procentach to gratuluję.
Proszę tylko potem nie krzyczeć jako Radio Publicze, iż brakuje Wam pieniędzy na Wasze utrzymanie. Bo widząc Pani podejście można dojść do wniosku, że nie płacenie abonamentu na radio, którego się nie słucha i do którego to płacenia zmusza Państwo Polskie też można nazwać bohaterskim
czynem.

Z wyrazami szacunku

Grzecho: masz zupełną rację, dla dziennikarzy prawda nie jest chwytliwa, lepsze jest jej pomijanie. Ale jeszcze gorsze jest, jak pisze to dziennikarz który zna całą prawdę ale woli ją zataić w pełni świadomie

Dobre! Proponuję skopiować i wysyłać

Tak trzeba!
Nie można pozwolić, aby kłamstwo było powielane.