Nie wiem czy Mianowani mają takie same odczucia, podobne lub odmienne, ale jak dla mnie - to wszystko było piękne! Od myśli, zamierzeń, przygotowywań, nauki, egzaminu, stresu, nerwów, płaczu, załamania, depresji, motywacji, szczęścia, ślubowania, uczestnictwa na żywo w KPRM Aż trudno w to uwierzyć, ile człowiek przeszedł i jest w stanie znieść! Im bardziej było ciężko, trudno i dłużej to trwało - tym bardziej jest to piękne! Pamiętam dokładnie to wszystko, od ponad trzech lat jestem z Wami. Pamiętam załamanie, płacz, zrezygnowanie, bezsilność, niechęć - takich emocji było najwięcej. Nie raz siedziałam nad ustawą, patrzyłam w sufit i beczałam. Albo jak popatrzyłam sobie w necie na przykładowy wzór Aktu Mianowania, pomarzyłam sobie i znowu beczałam, bo bardzo pragnęłam żeby moje nazwisko tam widniało. Albo gdy nie mogłam rozwiązać prostej matrycy na kilka dni przed egzaminem i nerwy mnie tak poniosły, że serce mnie bolało. Lub gdy zdrowie zaczęło szwankować, przez co nauka nie szła i miałam zrezygnować z egzaminu. Może to głupie Gromadziłam papierzyska z myślą, że z nich skorzystam, przeczytam, a nawet ich nie ruszyłam. Co roku wykupywałam półroczny dostęp do testów i w ogóle nie używałam. Strata pieniędzy, ale nie chciało mi się, odciągałam w czasie, a potem już nie było czasu. Jednak najbardziej załamująca chwila to taka, gdy średnio pół roku się przygotowywało do egzaminu, potem siedzi się na egzaminie, otwiera test np. umiejętności i załamuje się, że płakać się chce. Nowe wymyślne zadania, trudniejszy poziom, same tabelki. Nachodzi myśl, że cały rok na marne, bo taki straszny test, no i że za rok znowu to samo, te przygotowania, bo zdecydowanie się nie powiedzie. Pamiętam słowa dyrektora KSAP gdy powiedział, że w tym roku jest nas mało i jest duża szansa na "załapanie się". Usłyszałam te słowa bardzo wyraźnie i pomyślałam sobie, że Ktoś będzie miał szczęście, że fajnie byłoby być tą osobą. Również pamiętam gdy dzwoniłam do City School zapytać o cenę dostępu do platformy z zadaniami, zastanawiałam się czy wykupywać czy nie. Nie wykupiłam, ale Pan powiedział, że w tym roku jak Ktoś się przyłoży to dostanie się, bo mało nas będzie. Niby się ucieszyłam z tej wieści, ale był już chyba kwiecień, a ja z nauką byłam jeszcze w lesie i jakoś tak sobie myślałam, że nie wyrobię się, że mi się nie chce i nie mam już siły się uczyć, ale faktycznie okazja na "załapanie się" jest! Radosne chwile to były tylko takie, gdy Ktoś coś śmiesznego napisał na forum Pamiętam po egzaminie 2015, Ktoś napisał, że przyjechał cyrk, bilety po 700 zł, potrwał z godzinę i się zwinął, no i że losowanie wejściówek było Coś podobnego, ale uśmiałam się do łez. Pamiętam też, jak tuż przed egzaminem w tym roku ludzie pisali i rozwiązywali jeszcze zadania na forum (jak na tonącym Titanicu), wesoło było. Dojazd na egzamin, hotel, EXPO XXI, dworzec - i tak co roku. Fajnie z Wami było się spotykać, błądzić na skróty na egzamin Dużo przeżyłam z Wami Ale najradośniejsza jednak chwila to zobaczenie siebie na liście w limicie i potem ślubowanie. Nie da się tego opisać. Tym bardziej, że czekało się na negatywny wynik. Trudno uwierzyć do tej pory, że to już koniec. Koniec sylogizmów, matryc. Jakoś niby dziwnie. Ale zobaczycie, że każdy z Was, który się stara o mianowanie, osiągnie to! Tylko trzeba się starać, nie poddawać i walczyć, nawet gdy będzie to kilka razy.