Motywacja…
Przyjeżdżam do pracy – jem śniadanie.
Po śniadaniu sprawdzam pocztę i Internet – trzeba być na bieżąco.
Jem śniadanie.
Jem śniadanie.
WC.
Wytwarzam dokument.
Jem śniadanie.
Zanoszę dokument.
Zjadłbym śniadanie, ale już nic nie ma do jedzenia.
Po 5 latach „zamrażarki” początkowo przytyłem 13 kilo, jednak ze względu, że koszt dojazdu do pracy wzrósł dwukrotnie, a koszt śniadań trzykrotnie, postanowiłem przejść na bułki z kefirem i zupki hau-hau.
Motywacja jest – zrzucić choć trzy kilo.

Przyjeżdżam do pracy do pół godz. przed godz. 7. Włączam komputer, czajnik, wykładam dokumenty, sprawdzam pocztę, żeby w porę zrealizować zadania przekazane elektronicznie, piję kawę, sprawdzam Quasystenta, a jest co tam czytać, w dodatku jest to obowiązkowe, sprawdzam Intranet (nasz wewnętrzny Internet), ogłoszenia. Przygotowuję dokumenty do podpisu ....  
Do prywatnej poczty (tylko gdy czekam na ważną wiadomość) i do Skarbowców także zaglądam, ale czuję się usprawiedliwiona wczesnym przychodzeniem do pracy.  Do pracy motywuje mnie moja obowiązkowość. No ale ja jestem ta durna, co to na urlopie się leczy, zamiast wziąć zwolnienie. A obecnie leczona przypadłość to nerwobóle będące skutkiem stresu, presji czasu, bezsilności wobec złej organizacji pracy (podział zadań) ...

przede wszystkim ludzkie podejście przełożonych!

Trzeba z czegoś żyć...
Ale zamrożenie 7-letnie to demotywacja 100% i zniechęcenie i marazm...