Do urzędu wpływa anonimowy donos “życzliwego”, że pracownik tegoż organu ma  w swoim mieszkaniu  lewe biuro rachunkowe, "zatrudnia"  tam księgowe  i śmieje się uczciwym ludziom w nos. Co robicie w takiej sytuacji?


1. Donos ląduje w szafie?
2. Kończycie sprawę na czynnościach sprawdzających (protokół wyjaśniający) ?
3. Wszczynacie postępowanie wymiarowe i umawiacie się z nim na dalsze czynności dowodowe w mieszkaniu?
4. Powiadamiacie Izbę Skarbową?
5. Powiadamiacie Prokuraturę?

:zygi:

Odsyłacie donos (wraz z pismem przewodnim) do UKS żeby to sprawdził  

Cameleon - Ty.... prowokatorze!
A poważniej:
-> prowokujesz
czy
-> pytasz o radę, bo nie wiesz co z tym fantem zrobić, że... aż Cię na wymioty zbiera?

Jak zauważyłem ostatnio w kilku różnych donosach napisanych na mnie i do mnie, autorzy ("życzliwy", "prawdziwy Polak", "Uczciwy Obywatel", "zbulwersowani pracownicy", itp.) donosów na końcu wypisują całą listę  adresatów anonimu (Prezydent, Premier, NIK, Ministerstwo Finansów, Ministerstwo Sprawiedliwości, CBA, CBŚ, gazety - itd.). Powoduje to, że instytucja, do której wpływa donos zaczyna sprawę badać (nadaje jej bieg) niezależnie od tego, jak (nie)prawdopodobne są informacje zawarte w donosie.
Na stronie internetowej Ministerstwa Finansów (BIP) udało mi się odszukać jedynie trzy dokumenty regulujące sprawy związane z załatwianiem skarg i wniosków oraz kontrolą wewnętrzną prowadzoną w resorcie finansów. Są to:
        -zarządzenie Nr 10 Ministra Finansów z dnia 21 marca 2007 roku w sprawie trybu postępowania ze skargami i wnioskami w Ministerstwie Finansów,
        -decyzja nr 3/2006 Dyrektora Generalnego Ministerstwa Finansów z dnia 18 lipca 2006 r. wprowadzająca instrukcję w sprawie organizacji i trybu przeprowadzania kontroli wewnętrznej w Ministerstwie Finansów,
        -instrukcja w sprawie organizacji i trybu przeprowadzania kontroli wewnętrznej w Ministerstwie Finansów stanowiąca załącznik do decyzji Nr 3/2006 Dyrektora Generalnego Ministerstwa Finansów z dnia 18 lipca 2006 roku.
W żadnym z nich nie uregulowano jednak procedury rozpatrywania anonimów, a nawet nie przewidziano w ogóle, że pisma anonimowe miałyby być w jakikolwiek sposób załatwiane w trybie administracyjnym.
Analiza obowiązującego prawa wskazuje, że w aktualnym stanie prawnym wszelkie pisma anonimowe powinny być niszczone lub archiwizowane bez nadawania im biegu, gdyż nie mają one ani charakteru skargi, ani wniosku, ani też podania. Potwierdza to zarządzenie Ministra Finansów w sprawie trybu postępowania ze skargami i wnioskami w Ministerstwie Finansów, gdyż przepis ten nie przewiduje w żadnym miejscu rozpatrywania (załatwiania) anonimów.
Zarządzenie to zostało wydane na podstawie przepisów działu VIII ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 roku w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków Dz.U. Nr 5, poz.46 z 2002 roku) - a więc przepisów dotyczących skarg i wniosków. Analiza zapisów ww. aktów normatywnych dotyczących skarg i wniosków wskazuje z kolei, że nie dotyczą one pism i wniosków składanych do urzędów administracji państwowej w formie anonimowych doniesień. Co więcej, rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 stycznia 2002 roku w sprawie organizacji przyjmowania i rozpatrywania skarg i wniosków w § 8 ust. 1 stanowi: „Skargi i wnioski niezawierające imienia i nazwiska (nazwy) oraz adresu wnoszącego pozostawia się bez rozpoznania”. Trwa jednak pęd do realizowania procedur państwa totalitarnego, gdzie anonimy stanowiły podstawę działania Służby Bezpieczeństwa i służyły często do realizacji zadań w zakresie walki z demokratyczną opozycją, oponentami politycznymi, Kościołem czy też do zwykłej zemsty urzędnika mającego dodatkowy instrument do realizacji tego celu.
Często wypowiadający sie na ten temat decydenci wskazują, że anonim to źródło informacji. Zauważyć należy, że anonimów nie można tak potraktować, gdyż nie stanowią one w żadnym razie oficjalnych dokumentów urzędowych lub innych dokumentów, do których można zastosować klauzulę domniemania prawdziwości zawartych w nich treści. Jest o zatem tylko pokrętne uzasadnianie faktu promowania ludzi tchórzliwych, podłych i małych, bo takimi są najczęściej autorzy anonimów.
Delegacji do zajmowania się anonimami przez urzędników resortu finansów oraz urzędników zatrudnionych w podległych Ministrowi Finansów jednostkach organizacyjnych (np. urzędach skarbowych czy celnych) nie daje także instrukcja w sprawie organizacji i trybu przeprowadzania kontroli wewnętrznej w Ministerstwie Finansów stanowiąca załącznik do decyzji Nr 3/2006 Dyrektora Generalnego Ministerstwa Finansów z dnia 18 lipca 2006 roku. Ponownie zatem należy zdać pytanie: dlaczego pisma anonimowe są rozpatrywane, z czego wynikają i jakie są procedury w tym zakresie, skoro w praktyce, na podstawie donosów, przeprowadzane są postępowania kontrolne?  Pytanie to jest niezmiernie istotne również z tego powodu, że działania takie prowadzić przecież mogą często do wszczynania postępowań dolegliwych dla obywateli (w tym także podległych pracowników) tylko dlatego, że ktoś (anonim) uparł się, aby uprzykrzyć życie innej osobie lub ma zamiar rzucać na kogoś potwarz. A przecież w demokratycznym państwie prawa praktyki prowadzenia postępowań według niedookreślonych procedur są niedopuszczalne i naruszają art. 7 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku („organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa”). Z kolei działanie organu administracji państwowej bez podstawy prawnej (a tak należy rozumieć rozpatrywanie anonimów w kontekście braku przepisów dotyczących pism anonimowych) stanowi o naruszeniu art. 87 Konstytucji RP.

Zgodnie z art. 63 Konstytucji RP „Każdy ma prawo składać petycje, wnioski i skargi w interesie publicznym, własnym lub innej osoby za jej zgodą do organów władzy publicznej oraz do organizacji i instytucji społecznych w związku z wykonywanymi przez nie zadaniami zleconymi z zakresu administracji publicznej. Tryb rozpatrywania petycji, wniosków i skarg określa ustawa.”. Każdy więc może składać skargi (petycje, wnioski), a obowiązkiem organów administracji państwowej jest te skargi (petycje, wnioski) w odpowiednim trybie załatwić (dział VIII ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego). Nie ma więc niebezpieczeństwa, że obywatel pozbawiony jest prawa do wnoszenia uwag, zastrzeżeń i skarg na działanie urzędnika, instytucji czy innego obywatela. Warunkiem jednak przyjęcia do realizacji takiej skargi powinno być to, że skarżący czy wnoszący petycję poda swoje dane personalne (z możliwością ich zastrzeżenia). W innych okolicznościach pisma tego typu mogą zawierać dane nieprawdziwe i oszczercze, a przez to szkodzące w sposób oczywisty osobie, której dotyczą. I często bywa właśnie tak, że chodzi wyłącznie o „nasłanie” urzędnika na obywatela lub zemstę na kimś poprzez zainicjowanie siłą rzeczy uciążliwej kontroli w jakimś zakresie. Czy tak powinno być w państwie mieniącym się państwem prawa? Nie sądzę...
Pozyskiwanie danych w związku z rozpatrywaniem anonimów to jedna strona medalu. Drugą stanowią procedury związane z gromadzeniem i udostępnianiem opracowanych w trakcie postępowań materiałów. Czy nie zapoznawanie ze zgromadzonym materiałem osób, których dotyczy anonim - nawet po zakończeniu postępowań, w których nie potwierdzono zarzutów - nie ogranicza ich praw obywatelskich? Kto i na jakich zasadach ma dostęp do takich materiałów? Kto i według jakich kryteriów decyduje o ewentualnym niszczeniu takich zbiorów? Często dane takie zawierają informacje o charakterze osobistym czy są wręcz danymi „wrażliwymi”. Czy Ministerstwo Finansów, urzędy i urzędnicy mają prawo do gromadzenia takich informacji, jeżeli nie wynika ono wprost z obowiązujących przepisów (np. z Kodeksu pracy w przypadku zatrudnionych urzędników)? Czy zbiory takich danych nie powinny być zgłaszane Generalnemu Inspektorowi Ochrony Danych Osobowych, a osoba, której te dane dotyczą, nie powinna być informowana o ich zawartości zgodnie z ustawą z dnia 29 sierpnia 1997 roku o ochronie danych osobowych? Wreszcie: czy zbiory takich danych nie zawierają czasem informacji zakazanych w świetle art. 51 ust.2 Konstytucji RP i art. 27 ustawy o ochronie danych osobowych? Czy rozpatrywanie po raz kolejny ponawianych anonimów na tę samą osobę nie ma czasem charakteru nękania tej osoby? Wątpliwości jest wiele, zwłaszcza w przypadku podejmowania działań w stosunku do podwładnych, działaczy związków zawodowych czy osób publicznych.

Kiedyś to napisałem, wysłałem, odpowiedzi nie otrzymałem, a problem aktualny jakby bardziej...

Słyszałem, że we Francji od lat 60-tych anonimy lądują w koszu - bo tak stanowi prawo.

PS

Jeśli dobrze płacisz, daj ofertę na priva. Trzeba jakoś wypracować te 60% podwyżki  

Chucham na zimne i przekazuję sprawę do IS. Lepiej zbadać sprawę w zarodku niż mieć Zakopane.