pismo SSC ws. tablicy dot. zasad SC


[legend=TEKST NA TABLICĘ]W celu zapewnienia zawodowego, rzetelnego, bezstronnego i politycznie neutralnego wykonywania zadań państwa, w urzędach administracji rządowej działa korpus służby cywilnej.
Art. 153 ust. 1 Konstytucji RP
Wykonując art. 15 ust. 10 ustawy z dnia 21 listopada 2008 roku o służbie cywilnej Prezes Rady Ministrów określił wytyczne w zakresie przestrzegania zasad służby cywilnej oraz zasady etyki korpusu służby cywilnej.

ZASADY  SŁUŻBY  CYWILNEJ
•        zasada legalizmu, praworządności i pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji publicznej
•        zasada ochrony praw człowieka i obywatela
•        zasada bezinteresowności
•        zasada jawności i przejrzystości
•        zasada dochowania tajemnicy ustawowo chronionej
•        zasada profesjonalizmu
•        zasada odpowiedzialności za działanie lub zaniechanie działania
•        zasada racjonalnego gospodarowania środkami publicznymi
•        zasada otwartości i konkurencyjności naboru

ZASADY  ETYKI  KORPUSU  SŁUŻBY  CYWILNEJ
•        zasada godnego zachowania
•        zasada służby publicznej
•        zasada lojalności
•        zasada neutralności politycznej
•        zasada bezstronności
•        zasada rzetelności

Zasady służby cywilnej i zasady etyki korpusu służby cywilnej określone zostały zarządzeniem nr 70 Prezesa Rady Ministrów z dnia 6 października 2011 r. w sprawie wytycznych w zakresie przestrzegania zasad służby cywilnej oraz w sprawie zasad etyki korpusu służby cywilnej, które weszło w życie z dniem 5 listopada 2011 r.[/legend]

Pismo RSC w sprawie tablic:

Dodam że tablice mają być oświetlone w sposób zapewniający ślepemu widzenie DUŻYCH liter.A miałem napisać że jakiś debil podpisał pismo ale obraziłbym upośledzonych więc nie napiszę.

No to ci z forum http://www.sluzba-cywilna.pl/forum/ chyba się wściekną!! O tak:  

W ramach "wizualizacji" sugeruję stworzenie instalacji pt. budżetowa dziura Vincenta. Może nawet stanąć na trawniku na wprost poczty, niedaleko fontanny Łzy Podatnika.

, , ,

, , ....................................................., Etyka w zarządzaniu

Rola wartości etycznych w praktycznym funkcjonowaniu organizacji

Człowiek od momentu narodzin żyje w świecie wartości, ale bardzo często spotyka się z sytuacją, gdy pojęcie wartości stoi w opozycji do życia codziennego, pewnych praktyk patologicznych (alkoholizm, hazard, prostytucja, narkomania itd.), zjawisk ekonomicznych (bezrobocie, kryzys finansowy).

Czym jest wartość?
Trudno jest zdefiniować, czym jest wartość. Każda z nauk o społecznych w odmienny sposób rozumie sens tego pojęcia. Termin ten jest słowem kluczem, za pomocą którego ujmuje się rozmaite zjawiska i procesy w społeczeństwie, zachowania ludzkie, bada on strukturę grup i zbiorowości.

Nauki społeczne badają:
• czym jest pojęcie wartości (kwestie definicji i posługiwania się tym terminem w określonym kontekście),
• teorie wartości (rozmaite typy wartości, np. społeczne, religijne, psychologiczne i ich wartość logiczną,
• sposób badania wartości (jak poznajemy – metodologia, poznanie empiryczne, teoretyczne).

Termin wartość pochodzi od słowa być wartościowym, mieć znaczenie (valor od valere – znaczyć, mieć znaczenie, wartość) i wszedł do słownika filozoficznego stosunkowo niedawno, bo dopiero pod koniec dziewiętnastego wieku.
Do tego czasu tradycja filozoficzna posługiwała się określeniem dobro. Początkowo termin wartość” należał wyłącznie do języka codziennego i oznaczał:
• siłę, zdrowie fizyczne,
• odwagę i męstwo,
• moc charakteru.

Potem zaczęto mówić o wartościach na terenie nauk szczegółowych: w matematyce, muzyce, naukach prawnych i ekonomicznych. Często zamiast tego terminu używano wyrazów synonimicznych: dobro, idea, doskonałość i znaczenie. Wyrazy te pokrywają się praktycznie z terminem „wartość” jednak nie zawsze i nie całkowicie. Wartość jest, bowiem pojęciem na tyle ogólnym, że zawiera w sobie wszystkie inne określenia.

Współcześnie słowo wartość jest używane w trzech znaczeniach:
• Po pierwsze, słowo to oznacza albo własność rzeczy, albo rzecz, która jest obdarzona tą własnością.
• Po drugie, w mowie potocznej słowo wartość ma znaczenie dodatnie, natomiast w języku filozofii jest ono także używane w znaczeniu ujemnym. W życiu codziennym mówi się, że wartością jest zdrowie, miłość, sprawiedliwość, natomiast brzydota, choroba, kłamstwo nie są wartościami. W języku filozoficznym są to wartości negatywne, ujemne.
• Po trzecie, wartości w sensie szerszym to wartości filozoficzne, a w węższym to wartości gospodarcze, na przykład wartość ekonomiczna, w szczególności cena.

Ludzie w kontakcie ze światem mają coraz większe trudności, by zauważać i rozwijać fizyczne przejawy idealistycznych wartości. Aby człowiek mógł w pewnym sensie zachować swoje człowieczeństwo niezbędne jest właśnie dążenie do urzeczywistniania wartości i traktowanie ich jako swoistych drogowskazów. Jednym z zadań, jakie stawia się przed wartościami jest zdefiniowanie pewnych społecznych działań, mających na celu kształtowanie ludzkiego środowiska, określenie kim są ludzie, którym trzeba pomóc stymulować rozwój, zabezpieczać- i wreszcie - określenie ideału społeczeństw, jako efektu dążeń.

Wartości a funkcjonowanie organizacji

W wielu zawodach, m.in. w zawodach tzw. zaufania społecznego, gdzie wykonywanie obowiązków wiąże się z kontaktem z innymi ludźmi, postawa moralna ma kolosalne znaczenie ze względu na charakter wykonywanej pracy. Pracownik w kontaktach z klientem, partnerem biznesowym, petentem często zajmuje silniejszą pozycję społeczną i służbową w trakcie wykonywania obowiązków. Zazwyczaj klient jest postacią w pewien sposób podległą bądź zależną. Pewnych cech, wzorców zachowań i wartości nie da się zapewnić uchwalając jakieś reguły i prawa. Z tego też powodu to etyka pełni rolę regulatora w stosunku służbowym pomiędzy dwojgiem ludzi. To wskazówki płynące z etyki stanowią pewien ideał, wzór, platformę służącą jako punkt odniesienia w przypadku rozwiązywania konfliktów o charakterze moralnym.


Czym są zasady etyki zawodowej?
– definicje na podstawie współczesnych kodeksów etyki

Etyka - nauka o moralności. Inaczej filozofia moralności. To teoria naukowa fenomenów moralności, dotyczy rozmaicie ujętych faktów moralnych. Zajmuje się moralnymi źródłami, kryteriami i celami ludzkich działań. Może być mniej lub bardziej autonomiczna w stosunku do dyscyplin filozoficznych oraz nauk humanistycznych traktujących o zachowaniu człowieka. Nazwa etyka została zaczerpnięta z języka greckiego od słowa: etos (gr. ethos – obyczaj). Etos – styl życia pewnej określonej społeczności, oparty na przyjętej hierarchii wartości. Przejawia się w wypowiadanych jawnie sądach o postępowaniu lub w postawach i zachowaniach członków grupy.

Moralność - jest to przedmiot etyki. Całokształt norm, ocen, postaw i wzorców osobowych, które regulują całokształt stosunków społecznych. Fakt społeczny. Zazwyczaj ujawnia się w sytuacjach konfliktowych. Może być rozumiana na kilka sposobów:

Język etyki normatywnej
Etyka ma swój język, który jest językiem wartości wyrażającym albo stanowisko subiektywistyczne, albo obiektywistyczne.
Rodzaje języka:
• Język systemów wartości – nie wprost. Już starożytni promowali określone wartości (Arystyp, Arystoteles, stoicy itd.),
• Język kodeksów – jest to język norm ze ścisłą reglamentacją. Funkcjonuje w nim zespół nakazów i zakazów (Dekalog),
• Język wzorów osobowych – funkcjonował zawsze, konkretny żywy lub wyimaginowany zespół cech był przypisywany konkretnej, bądź fikcyjnej osobie (wzorowi osobowemu).

Powinność moralna – obowiązek dany w doświadczeniu moralnym, które bliskie jest pojęciu dobra; rozróżnia się p. podmiotową – wymaganie wobec samego siebie oraz p. przedmiotową – stan rzeczy, jaki należy urzeczywistnić ze względu na określone normy. Powinność to swego rodzaju uczucie. Analizą przeżycia powinności zajmuje się deontologia, ale też nurty jej przeciwne: etyka aksjologiczna, etyka dialogu i etyka sytuacyjna.

Etyka deontologiczna – stanowisko głoszące, iż pierwotnym i podstawowym pojęciem w etyce nie jest wartość, a obowiązek. Dany czyn jest moralny wtedy, gdy jest to zgodne z obowiązkiem i z obowiązku (obecna u Kanta).
Deontologizm – postępowanie jest słuszne moralnie, gdy czyni zadość nakazom i zakazom ustanowionym przez autorytet wewnętrzny i zewnętrzny. W tej koncepcji przeżycie poczucia powinności stanowi podstawę i wyznacznik działalności moralnej.

Etyka aksjologiczna – stanowisko głoszące, że pojęciem pierwotnym i podstawowym w etyce nie jest obowiązek, ale pojęcie wartości. Człowiek, który doświadcza, przeżywa i uznaje wartości, uważa je za cel moralnego działania, realizowanie ich, wcielanie w życie. Na podstawie sądów opartych na wartościach da się wyprowadzić ewentualne normy. Stanowisko utożsamiane z koncepcjami eudajmonistycznymi i utylitarystycznymi. W tym typie etyki działanie moralne nie musi kierować się wewnętrznym przymusem powinności. Człowiek żyje wśród wartości, które „proponują”, aby je wcielać w życie. Strefa wartości pomaga w podjęciu decyzji.

Filozofia dialogu, etyka dialogiczna – według niej czyn moralny nie jest rezultatem ani realizacji określonej wartości, ani wypełnienia obowiązku. Czyn moralny to taki, który jest wynikiem spotkania, „dialogu” z innym człowiekiem lub Bogiem. Moralność to rezultat odkrycia godności, doświadczenia inności, niepowtarzalności i wyjątkowości. Spotkanie, kontakt z drugim człowiekiem, to odpowiedź na wezwanie, to poczucie odpowiedzialności za ta druga osobę. Współcześnie filozofia (etyka) dialogu jest także rozumiana jako sposób uzgadniania norm moralnych na podstawie fikcyjnego lub realnego współdziałania osób, to także zmiana interesów i celów tak, by dały się uzgodnić z celami innych – czyn moralny nie jest rezultatem ani powinności, ani wyboru wartości. To wynik doświadczania drugiego człowieka, spotkania z nim i doświadczania jego godności.

Etyka sytuacyjna, sytuacjonizm – stanowisko kwestionujące konieczność tworzenia kodeksów etycznych i propagowanie w ogóle jakichkolwiek konkretnych reguł i norm postępowania. Każda sytuacja, w której zachodzi potrzeba podjęcia indywidualnej, moralnej decyzji, jest wyjątkowa i niepowtarzalna. Zachodzi w niej potrzeba indywidualnego rozpoznania. Nie obowiązują arbitralne normy, wręcz czasem takie normy zastosowane, zwalniają z moralnej odpowiedzialności. Źródłem moralnej powinności w sytuacjonizmie są: intuicja, zmysł moralny, sympatia, sumienia lub niezwykle ogólnie sformułowane zasady.

Etyka zawodowa – według Małej Encyklopedii Filozofii to „zespół norm i ocen związanych z pełnieniem określonej funkcji zawodowej i uznawanych oficjalnie za obowiązujące w danym środowisku zawodowym” (s. 120). Etykę zawodową najczęściej rozpatruje się z punktu widzenia etyki deontologicznej, chociaż zdarzają się w literaturze przedmiotu sformułowania sugerujące połączenie kilku rodzajów etyk: deontologicznej, dialogu, sytuacyjnej i aksjologicznej.

Moralność a grupy zawodowe - każda grupa zawodowa ma swoją moralność, swój status moralny, związany z charakterem wykonywanej pracy, kieruje się swoistymi regułami, napotyka swoiste sytuacje i dylematy moralne: lekarze, dziennikarze, politycy, ludzie biznesu.

zamiennik definicji
• System spisanych norm moralnych, związany z podziałem pracy i sposobem jej wykonywania. W postaci mniej lub bardziej zinstytucjonalizowany.
• Teoretyczna refleksja etyczna dotyczącą społeczno-zawodowego zróżnicowania moralności.
• Geneza, istota i funkcje moralności grup zawodowych oraz jej historyczne przejawy.
• Rozważania mające charakter normatywny, określają podstawowe wartości moralne związane z działalnością poszczególnych zawodów, właściwych dlań systemów powinności oraz wzorców moralnych.


Ujęcie socjologiczne etyki zawodowej

Przedmiotem badań etyki zawodowej jest rzeczywisty stan moralny określonych grup. Tak rozumiana etyka zawodowa oznacza:
• postawy moralne (rzeczywiste, stwierdzane empirycznie) widoczne w trakcie wykonywania pracy przez konkretnych przedstawicieli danego zawodu (moralność),
• przekonania danej grupy zawodowej, które dotyczą jej powinności moralnych, zasad i norm, jakich powinno się przestrzegać,
• kodeksy zwerbalizowane i ujęte w oficjalne dokumenty, łatwe do uchwycenia.

Po co nam etyka zawodowa?

Zmienia się świat, w którym żyjemy. Powstają nowe gałęzie przemysłu i nadal pogłębia się specjalizacja pracy. Tworzą się nowe techniczne i organizacyjne warunki pracy. Technika współczesna rodzi nowe problemy, które w historii nie występowały, jak np. eksperymenty naukowe, zwłaszcza biologiczne, genetyczne, sztuczne zapładnianie, klonowanie. Stawia ona nowe problemy nawet przed tradycyjnymi zawodami, jak zawodem prawnika, uczonego, lekarza. Na tym tle w wielu środowiskach pracowniczych powstają nowe dylematy moralne.
Wzrost zainteresowania problematyką etyki zawodowej spowodowany jest również zwiększeniem się liczby zawodów, które mają bezpośredni wpływ na losy jednostek i społeczeństwa, i które są powołane do ochrony podstawowych wartości społecznych.

Etyka ogólna a zawodowa - relacje
Etyka (moralność) zawodowa nie jest czymś różnym ani sprzecznym w stosunku do moralności powszechnej. Jest ona przełożeniem ogólnospołecznych wymogów moralnych na język konkretnych warunków, sytuacji i zadań związanych z pracą zawodową. Ogólnie moralność domaga się np. uczciwości, prawości, poszanowania ludzkiej godności, życzliwości itp. Te ogólne pojęcia znaczą niby zawsze to samo, ale zaczynają się różnicować w zależności od sytuacji zawodowych i życiowych, w jakich znajdują się ludzie. Zupełnie odmiennie przejawia się uczciwość lekarza, nauczyciela czy prawnika.


Cechy charakterystyczne etyki zawodowej

W każdym systemie moralności zawodowej obiegowe, społecznie postulaty moralne znajdują własną hierarchizację. W każdej etyce zawodowej istotne są sprawy dumy zawodowej, solidności, poczucia odpowiedzialności, solidarności grupowej. W poszczególnych systemach moralności zawodowej występują niekiedy mniej lub bardziej dostrzegalne modyfikacje podzielanych społecznie poglądów moralnych, obowiązują reguły moralności częściowo tylko obowiązujące w innych systemach (lub społeczeństwie w ogólności).
Etyka zawodowa zaleca sposób rozstrzygania konfliktów moralnych. Są przecież zawody, które w swoją charakterystykę mają niejako wpisany konflikt. Wykonywaniu tych zawodów towarzyszą nieuchronnie sytuacje trudne, gdzie ścierają się różne normy i wartości moralne. Do takich m.in. należy zawód prawnika, lekarza, dziennikarza. Specyficzne funkcje tej etyki: np. regulowanie stosunku człowieka do obowiązków zawodowych, regulowanie wzajemnych stosunków międzyludzkich.


Czynniki decydujące o strukturze i charakterze etyki zawodowej:
• Ewentualne tradycje danego zawodu, wartości moralne zrośnięte na trwałe z jego funkcjonowaniem, niezależnie od zmian zachodzących w strukturze społecznej czy w warunkach technicznych wykonywania zawodu;
• Warunki zewnętrzne funkcjonowania danego zawodu: konkretne warunki życia i potrzeby danego społeczeństwa, a również warunki techniczne wykonywania zawodu;
• Charakter zadań danego zawodu i ich społeczna ranga, miejsce, jakie ten zawód zajmuje w społecznym podziale pracy;
• Uprawnienia danego zawodu, które są pochodnymi spełnianych funkcji; uprawnienia te nakładają na przedstawicieli poszczególnych zawodów określone powinności moralne, ale mogą też stwarzać okazję do swoistych nadużyć;
• Struktura wewnętrzna danego zawodu, układ powiązań i zależności międzyludzkich.

Rola zasad etyki zawodowej we współczesnych teoriach zarządzania

Etyka zawodowa w teoriach zarządzania jest najczęściej utożsamiana z etyką biznesu lub etyką zarządzania.
Według słownikowej definicji to „ogół norm zachowania, którymi kierują się menadżerowie w swoim działaniu”. Kierowanie sie tymi normami umożliwia wzrost efektywności gospodarowania m.in. poprzez eliminację sytuacji konfliktowych. Menadżerowie wykonując czynności służbowe, mogą postępować zgodnie lub nie z zasadami moralnymi.
Na to postępowanie ma wpływ szereg czynników, takich jak:
• Zachowanie innych pracowników na tym samym stanowisku lub wyższego szczebla,
• Kultura organizacji, w której pracuje menadżer, jej system kontroli, otoczenie, warunki funkcjonowania (np. silna konkurencja czy jej brak),
• Presja na osiąganie zysków,
• Działalność w sektorze regulowanym przez państwo.

Według jednego z etyków zajmujących się omawianą problematyką biznes ma dwie zasady:
(1) Wiążące moralnie są tylko te zalecenia moralne, które firma może bez trudu spełnić.
(2) Poza tym sposób działania firmy jest z definicji moralnie neutralny.

A co z etyką?
Jest ona mimo wszystko obecna w działalności rozmaitych organizacji, firm, przedsiębiorstw.
Etyka zarządzania skupia się na trzech relacjach:

• Stosunek firmy (organizacji) do pracownika: wpływa na zachowanie moralne menadżerów, swoim zasięgiem obejmuje: zatrudnianie pracowników (np. potępia się zatrudnianie członków rodzin), zwalnianie (niedopuszczalne jest rozwiązanie umowy z powodu odmiennego światopoglądu), ujawnianie kwoty zarobków, rozpowszechnianie informacji dotyczących prywatności pracowników.
• Stosunek pracownika do firmy również jest zależny od etyki, najczęstsze sytuacje konfliktowe pojawiają się przy kwestiach tajemnicy służbowej, uczciwości itp.
• Stosunek firmy do innych podmiotów obejmuje problemy jak: relacje z klientami (przestrzeganie norm produkcji, certyfikaty, gwarancje, skład produktu itp.), praktyki nieuczciwej konkurencji (dumping, czarny marketing, nieuczciwa reklama), relacje z innymi organizacjami i stowarzyszeniami jak związki zawodowe.

Rozmaite firmy, instytucje i organizacje nie działają w przysłowiowej „próżni”. Mają kontakt z otaczającym je światem a to wymaga podejmowania decyzji nie tylko ekonomicznych, ale także etycznych. Działalność biznesowa, organizacyjna jest działalnością wiążącą się ze społeczną odpowiedzialnością. Wśród teoretyków bardzo często obserwowanym stanowiskiem jest przekonanie o maksymalizacji zysków. Według Jacka Hołówki „podstawą etyki biznesu (...) jest, po pierwsze lojalność wobec właścicieli firmy lub akcjonariuszy, i po drugie – wobec jej klientów. Dobry menadżer zabiega, by te dwie lojalności nie popadały ze sobą w konflikt”. Etyka ta zaś jest „moralnością (grupową), która obowiązuje w grupie pracowników reprezentujących firmy i ich właścicieli. Jest to moralność, której naczelną wartością jest opanowanie rynku i maksymalizacja zysku”.


Godnościowe aspekty pracy

Słownik języka polskiego PWN rozumie godność trojako:
• poczucie własnej wartości i szacunek dla samego siebie,
• zaszczytne stanowisko, tytuł, zaszczytna funkcja,
• w zwrotach grzecznościowych: nazwisko.

Przymiotnikiem powstałym od słowa jest słowo: godnościowy.
Godność to kategoria filozoficzna: godność to pewna cecha, wartość człowieczeństwa, jest przypisywana ludziom, nieusuwalna i niestopniowalna, zasługująca na szacunek własny i innych ludzi wartość, przysługująca każdemu człowiekowi bez wyjątku. Godność osobowa związana jest z samą istotą człowieczeństwa, wynika z faktu bycia człowiekiem, posiada ją zarówno dziecko, które jeszcze niczego ani dobrego ani złego w życiu jeszcze nie dokonało, jak i największy zbrodniarz. Dlatego godność osobową należy odróżnić od godności osobistej, która z kolei jest pojęciem bliskim honorowi - na tę godność trzeba sobie zapracować. Kiedy postępujemy szlachetnie, nasza godność osobista rośnie, gdy postępujemy podle, tracimy godność osobistą - honor. Nie tracimy jednak godności osobowej.

„Godność osobowa wynika z niepowtarzalności każdego człowieka. Nie ma dwóch takich samych osób, z tym samym bagażem przeżyć, emocji, miłości, nienawiści. Każdy z nas jest niepowtarzalny i to właśnie jest źródłem godności osobowej człowieka”- Marek Nowicki - fizyk, prezes Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

Każdy człowiek posiada przyrodzoną, specyficzną wartość - jest nią godność. Jest ona jego „wewnętrzną” właściwością, nie jest jakąś cechą, którą może posiadać lub nie, ale jest nieodłączna od istoty ludzkiej. Godność tego rodzaju nazywa się godnością osoby ludzkiej lub godnością osobową. Godność osobowa jest niezbywalna, zakorzeniona w ontycznej strukturze człowieka. Przysługuje każdemu człowiekowi bez względu na rasę, narodowość, wyznanie, status społeczny lub stan zdrowia fizycznego czy psychicznego.

Gdyby było inaczej to oznaczałoby powrót do czasów Rewolucji Francuskiej. Nie po to chyba ginęły pokolenia żeby w 2012 roku ludziom nie wolno było, za przeproszeniem, gęby otworzyć w celu wyrażenia  swojej opinii na dowolny temat. Nawet negatywnej.
Dzięki Bogu wolność słowa i demokracja nie polegają na tym jak je określił pewien współczesny polski mędrzec: "Miała być demokracja, a co to za demokracja jak każdy mówi co chce".

Za naruszenie zasad nie ma kary ani porządkowej ani dyscyplinarnej.
Aby nałożyć karę musi nastąpić naruszenie obowiązków pracowniczych określonych w ustawach i regulaminach.
Cytat:
Rozliczalność i odpowiedzialność Członków Korpusu Służby Cywilnej jest pojęciem o charakterze prawnym i etycznym, przy
zaznaczeniu specyfiki i charakteru etyki. Regulacje prawne określają katalog obowiązków, mniej lub bardziej skomplikowane procedury ich przestrzegania lub ścigania nadużyć.
Natomiast regulacje etyczne określają tylko i wyłącznie zakres obowiązków w postaci zakazów i nakazów -  etyka nigdy nie będzie sankcjonowała.
>  Kodeks etyki wskazuje katalog obowiązków, ale kar za ich naruszenie nie przewiduje norma moralna; wskazuje powinne zachowania jako jego wzorce.
viewtopic.php?p=92044#p92044

Nadir - poczytaj ustawę  
Art. 113. 1. Członek korpusu służby cywilnej odpowiada dyscyplinarnie za naruszenie obowiązków
członka korpusu służby cywilnej.

Art. 76. 1. Członek korpusu służby cywilnej jest obowiązany w szczególności:
1) przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa;
...
7) godnie zachowywać się w służbie oraz poza nią.

Kodeks Etyk, czy jak tam zwał te wypociny, są przepisem prawa wydanym na podstawie ustawy. Zawiera również wskazówki co jest uważane za "godne zachowanie" (tylko dokładne przestrzeganie wszystkich zapisów KE).
Bardzo cię zatem proszę abyś uzasadnił swoje twierdzenie (z wywodem prawnym najlepiej), że za naruszenie KE nikogo nie można ukarać. Życie zna takie przypadki (choć miały miejsce pod rządami "nielegalnego" KE - Millera). Obecnie o bezprawności KE nie można mówić, więc tym bardziej będzie on wykorzystywany przez "etycznych" szefów - których szczególnie w Skarbówce dostatek.
Miłego kombinowania  

Cytuję jedynie fragment materiałów szkoleniowych wydanych przez KPRM  

Jakoś nie ufam takim źródłom.Czy jest do nich dostęp publiczny? Czy wyjaśniają wprost ten "przypadkowy" zbieg przepisów?
Wielu forumowiczów bardzo źle pisze o rzecznikach dyscyplinarnych mają niestety rację. TY jesteś wyjątkiem ale baaardzo rzadkim :)

Obowiązek godnego zachowania się podlegający sankcji z art 113 u.s.c wynika art. 76 u.s.c., nie z zarządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie wytycznych w zakresie przestrzegania zasad służby cywilnej oraz zasad etyki korpusu służby cywilnej  z dnia 6 października 2011 r. (M. P. z 2011 r. Nr 93, poz. 953) .

Sankcjom dyscyplinarnym podlegają naruszenia obowiązków i zakazów przez członków korpusu służby cywilnej.

Obowiązki członków korpusu służby cywilnej, określone w art. 76 ust. 1 u.s.c., w większości zawierają się w kategorii klauzul generalnych – norm ogólnych, świadomie niedoprecyzowanych, których ocenę konkretnego stanu faktycznego powierza się podmiotowi przestrzegającemu prawo lub organowi stosującemu prawo. Klauzula generalna daje możliwość podejmowania decyzji, powołując się na indywidualną ocenę sytuacji występującej w danym przypadku lub na podstawie pozaprawnych zasad postępowania. Wobec powyższego ocena, czy dane zachowanie członka korpusu służby cywilnej lub jego zaniechanie może być uznane za przekroczenie obowiązków określonych w opisywanym rozdziale, nie może być dokonywana w oderwaniu od konkretnej sytuacji.

OBOWIĄZKI CZŁONKA KORPUSU SŁUŻBY CYWILNEJ
1. Obowiązek przestrzegania Konstytucji RP i innych przepisów prawa
2. Obowiązek ochrony interesów państwa oraz praw człowieka i obywatela
3. Obowiązek racjonalnego gospodarowania środkami publicznymi
4. Obowiązek bezstronności
5. Obowiązek terminowego wykonywania powierzonych zadań
6. Obowiązek wykonywania zadań i obowiązków przez członków korpusu służby cywilnej w sposób neutralny politycznie
7. Obowiązek dochowywania tajemnicy ustawowo chronionej
8. Obowiązek rozwijania wiedzy zawodowej
9. Obowiązek godnego zachowywania się w służbie cywilnej i poza nią
10. Obowiązek wykonywania poleceń służbowych wydanych przez przełożonych

ZAKAZY CZŁONKA KORPUSU SŁUŻBY CYWILNEJ
1. Zakaz kierowania się interesem jednostkowym lub grupowym
2. Zakaz publicznego manifestowania poglądów politycznych
3. Zakaz uczestniczenia w strajku lub akcji protestacyjnej zakłócającej normalne funkcjonowanie urzędu
4. Zakaz pełnienia funkcji w związkach zawodowych
5. Zakaz łączenia pracy w służbie cywilnej z mandatem radnego
6. Zakaz tworzenia partii politycznych oraz uczestniczenia w nich
7. Zakaz stosunku podległości służbowej między małżonkami oraz osobami pozostającymi ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego stopnia włącznie
8. Zakaz podejmowania dodatkowego zatrudnienia oraz podejmowania zajęć zarobkowych
9. Zakaz wykonywania czynności lub zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy lub podważających zaufanie do służby cywilnej

Nie chcę być złośliwy ale pasuje jak ulał do nazywanych członkami w w/w poście!
W drugiej połowie listopada 1938 r. naziści skoncentrowali swoją uwagę na sprawach gospodarczych. Na mocy zarządzenia Hermana Göringa przeprowadzono wówczas akcję tzw. aryzacji, czyli pozbawiania Żydów ich własności, co w konsekwencji doprowadziło do usunięcia ich z centrum miasta oraz pozbawienia możliwości zarobkowania./no wypisz wymaluj us obecnie "ZAKAZY CZŁONKA KORPUSU SŁUŻBY CYWILNEJ"/

Na przełomie lat 1938/1939 kolejne rozporządzenia zakazały Żydom wstępu do kin, teatrów, basenów oraz parków miejskich. Nie mogli oni także korzystać z wagonów sypialnych i mieli zakaz posiadania odbiorników radiowych. Żydzi byli zatrudniani jedynie przy najgorszych pracach, takich jak sprzątanie ulic. W 1938 r. – na podstawie rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych – wprowadzono dla Żydów obowiązek przyjęcia dodatkowych (typowo żydowskich) imion: Sara w przypadku kobiet, a w przypadku mężczyzn – Israel./to będzie za rok/  Chcę wyjechać na Kubę bo w Korei Pł. za zimno

Urzędniczka państwowa w ferworze radości pokazała piersi na stadionie.



Urzędnik państwowy musi zachowywać się godnie
Teraz będzie kara.  

Urzędniczka chorwackiego ministerstwa kultury tak bardzo ucieszyła się ze zwycięstwa reprezentacji piłkarskiej nad Irlandią na Euro 2012, że z radości pokazała nagie piersi. Zdjęcia ze stadionu w Poznaniu stały się międzynarodową sensacją. Jej pracodawcy ich jednak nie docenili. Za nieodpowiednie zachowanie Chorwatce grozi kara.
- Musimy zareagować. Urzędnik państwowy musi zachowywać się godnie - powiedziała rzeczniczka ministerstwa Natasa Petrinjak.

Jelena Miksa ze swoją siostrą Wiktoriją nie tylko pokazała piersi, ale pozwoliła również, by całowali je kibice chorwaccy, co skwapliwie wykorzystali fotoreporterzy. Zdjęcia obiegły internet, a młoda pracownica archiwum niespodziewanie stała się sławna - podaje "Croatian Times".
Chorwatka jednak niczego nie żałuje. - Liczy się tylko styl, w jakim nasza drużyna zwyciężyła Irlandię (3:1). Wygrajmy to Euro! - powiedziała dziennikowi "Vecernji List".

~lol
jakby mucha pokazała cycki to cały naród by jej ten brak kompetencji wybaczył.

http://praca.wp.pl/title,Pracownica-min ... &_ticrsn=3

Afery korupcyjne w II RP - urzędnikom groziła kara śmierci przez rozstrzelanie

W styczniu 1920 roku weszła w życie ustawa, na podstawie której każdy urzędnik państwowy (od 21 roku życia) mógł zostać rozstrzelany za "przestępstwa popełnione z chęci zysku". Kwotą, która mogła zdecydować o surowej karze było 2 tysiące marek polskich, czyli niecałe 60 dolarów amerykańskich - pisze Artur Krasicki w artykule dla WP.

Znowelizowana rok później ustawa obowiązywała do czerwca 1923 roku, ale ilu nieuczciwych, chciwych i żądnych szybkiego zysku urzędników wysłano na tamten świat, dokładnie nie wiadomo. W prasie z tamtego okresu pojawiają się co prawda informacje o niektórych wyrokach śmierci lecz dostępne źródła pokazują, że przed plutonem egzekucyjnym stawali raczej wojskowi, cywilów zaś traktowano dość pobłażliwie.

We wrześniu 1920 roku w trybie doraźnym skazano kolejarza i posterunkowego za przywłaszczenie worka chilijskiej saletry, a pięć miesięcy później urzędnika w Wydziale Aprowizacji Sanitarnej Ministerstwa Zdrowia Publicznego za przywłaszczenie miliona marek. W 1922 roku na karę śmierci (na podstawie ustawy "o odpowiedzialności osób wojskowych za przestępstwa z chęci zysku" z 1 sierpnia 1919 roku) skazano 19 oficerów i 74 szeregowców. Poza tym kary mógł uniknąć urzędnik, który "dobrowolnie zwrócił mienie kradzione lub przywłaszczone (sprzeniewierzone), albo w inny sposób wynagrodził szkodę, zanim jego wina ujawniona została przed władzą do ścigania przestępstw powołaną" (Dz.U. 1920 nr 11, poz. 61, art. 12).

Zachodni kapitał przejmuje fabryki
(...)
Negatywny bohater "afery żyrardowskiej", który w 1923 roku sprzedał za bezcen francuskiemu kapitałowi Zakłady Żyrardowskie. Skarb Państwa stracił ponad 2,5 miliona franków, ale poseł przed Trybunałem Stanu nie stanął, bo wniosek Polskiej Partii Socjalistycznej nie uzyskał wymaganej większości głosów.
"Nie tak to dawne czasy i wszyscy pamiętają, co się działo w endeckiej prasie, gdy p. poseł Kucharski, właściciel fabryki papy w Krakowie, objął po Lindem tekę skarbu. Prasa rządowa śpiewała istne peany na cześć 'Olbrzyma' i 'Tytana', który miał w krótkim czasie uzdrowić nasze finanse. Aż tu olbrzym i tytan okazał się najzwyklejszym hochstaplerem. Obiecywał wszystko - nie uczynił nic" - komentował ogólnopolski skandal "Głos Poznański", 16 grudnia 1924 roku.
(...)

Prywatny folwark komendanta

Podobnie, choć nie do końca, rzecz miała się z komendantem powiatowym z tegoż samego miasta - Tadeuszem Ogórkiewiczem, który spieniężał przedmioty pochodzące z policyjnej rekwizycji, kradł paszę dla policyjnych koni, a tabor komendy traktował jak własny, podobnie jak swoich podwładnych, którzy pracowali w jego prywatnym majątku za darmo. Aresztowany w 1925 roku został, mimo obciążających dowodów, uniewinniony. Sąd Apelacyjny uchylił jednak wyrok skazując go na dwanaście miesięcy więzienia.

Pół roku mniej dostał natomiast komendant policji wileńskiej, który w tym samym roku wylądował za kratkami za tolerowanie łapownictwa w podległych mu jednostkach. Razem z nim wyrzucono z pracy dwóch nadkomisarzy i jednego komisarza.

"Hilary Dąbrowski, defraudant z magistratu warszawskiego, został osądzony. Skazano go na 5 lat więzienia za roztrwonienie zdobytych drogą fałszowania asygnat olbrzymich sum pieniędzy. Dąbrowski pieniądze te stracił na zabawy i hulanki, na utrzymanie kobiet lekkich obyczajów, któremi otoczył się w nocnem, hulaszczem życiu. W nocnych lokalach Warszawy znano Dąbrowskiego jako 'bogatego ziemianina'. Był tam tak popularny, że gdy zjawiał się, orkiestra na cześć jego grała specjalny tusz" - donosił 19 czerwca 1932 roku o dość łagodnym wyroku na pracowniku warszawskiego urzędu "Tajny Detektyw".

Tygodnik wyrażał też dezaprobatę dla wyroku, ponieważ na ławie oskarżonych powinni się znaleźć również jego przełożeni. "Zwierzchnicy Dąbrowskiego, których obowiązkiem był nadzór nad działalnością Dąbrowskiego, których obowiązkiem była należyta kontrola - winni byli zasiąść na ławie oskarżonych obok Dąbrowskiego, przynajmniej za niedbalstwo, które umożliwiło Dąbrowskiemu zdeprawowania sumy 315 tysięcy złotych. Afera ciągnęła się przez 5 lat. Sumy systematycznie defraudowane rosły, a żadna kontrola ani rachuba niczego nie dostrzegła. Mało tego. Gdy Dąbrowski noc w noc trwonił w knajpach tysiące, gdy wszyscy wiedzieli, że ma aż sześć bardzo wymagających utrzymanek - magistrat niczego nie dostrzegał, nic nie słyszał" - nie ukrywał irytacji dziennikarz, choć relacje w ówczesnej prasie o korupcyjnych procederach urzędników państwowych były na porządku dziennym.

"Z powodu wykrycia nadużyć w salinach w Wieliczce, przyjechał z Warszawy inż. Albrycht z departamentu solnego min. przemysłu i handlu. Przesłuchano świadków w liczbie 60-u. Nadużycia popełnione zostały przez kierownika elektrowni, Kostrza, oraz prowadzącego tartak, sztygara Janka. Zawieszono w urzędowaniu pracownika Makowskiego, który ma być zwolniony ze służby" - podawał Kuryer Warszawski w numerze 260. z 20 września 1932 roku.

Wtórował mu wspomniany "Tajny Detektyw", który opisywał przestępczą działalność wysokiej rangi urzędnika katowickiego więzienia. "W pierwszych dniach bież. miesiąca wielkie wrażenie na terenie Katowic i całego Śląska wywołało aresztowanie wyższego urzędnika katowickiego więzienia, asystenta Michała Sikorskiego, pod zarzutem sprzeniewierzenia wysokich sum pieniężnych. Sikorski, będąc asystentem więzienia miał powierzony w niem dział pracy. Wykrycie całej afery odbyło się w sposób niezwykły, bowiem na ślad jej wpadł pewien były więzień oraz jeden z niższych urzędników więzienia w Katowicach, którzy wystosowali wprost do ministerstwa sprawiedliwości departamentu więziennictwa w Warszawie obszerny memoriał w sprawie nadużyć. Okazało się, że Sikorski sprzeniewierzył na szkodę Skarbu Państwa przeszło 60.000 zł. Defraudant dzięki swemu sprytowi umiał się wkręcić w różne stowarzyszenia i organizacje, w których piastował godności skarbnika, a swego czasu nawet z ramienia jednego ze stronnictw opozycyjnych kandydował na posła do Sejmu Śląskiego" - można przeczytać w numerze 11. z 13 maja 1932 roku.
(...)

Artur Krasicki

Całość na: http://historia.wp.pl/title,Afery-korup ... &_ticrsn=3