Warszawa, dnia 18 kwietnia 2012 r.
DSC-3602-30(2)/2011
ORZECZENIE
Wyższej Komisji Dyscyplinarnej Służby Cywilnej

Wyższa Komisja Dyscyplinarna Służby Cywilnej w składzie:
Przewodnicząca składu orzekającego Katarzyna Łupińska
Członkowie Piotr Kobiela
Katarzyna Szarkowska
Aleksander Dietkow
Barbara Haładyj
Protokolant Krystyna Czechowska
Przy udziale:
Pana. ………………….        -        Rzecznika        Dyscyplinarnego

Po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2012 r., w siedzibie Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w Warszawie, sprawy z odwołania Obwinionego Pana        -        starszego komisarza
skarbowego w Oddziale Obsługi Prawnej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w …………. z dnia 10 lipca 2011 r., od orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 28 czerwca 2011 r. uznającego Obwinionego winnym tego, że:
1.        w dniu 29 listopada 2010 r. zachowywał się w sposób niewłaściwy w gabinecie Dyrektora Urzędu używając wobec Dyrektora określeń: „założę Panu sprawę karną, jeśli Pan nie udzieli mi wyjaśnień", Jutro idę do Prokuratury Okręgowej i spotkamy się w Prokuraturze”, „wiem o Panu wszystko”, „Pan mi nie udzieli wyjaśnień to ja założę Panu sprawę karną”, przez co naruszył obowiązki członka korpusu służby cywilnej określone w art. 76 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.),
2.        w dniu 9 grudnia 2010 r. będąc podpisany na liście obecności w pracy opuścił stanowisko pracy na okres około 1 godziny nie usprawiedliwiając swojej nieobecności oraz próbując wskazać niezgodną ze stanem faktycznym przyczynę nieobecności, przez co naruszył obowiązki członka korpusu służby cywilnej określone w art. 76 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.)
3.        uniewinniającego Obwinionego od zarzutu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniu 24 stycznia 2011 r. od godziny 7.45 do 11.30 tj. naruszenia obowiązków członka korpusu służby cywilnej określonego w art. 76 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.),

Na podstawie art. 126 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 127 ust. 1 ustawy dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) oraz § 36 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 kwietnia 2009 r. w sprawie postępowania wyjaśniającego i postępowania dyscyplinarnego w służbie cywilnej (Dz. U. Nr 60, poz. 493) postanawia;
zmienić orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej I instancji i uniewinnić Obwinionego od zarzutów wymienionych w punkcie 1. i 2., w pozostałym zakresie zaskarżone orzeczenie utrzymać w mocy.

Katarzyna Łupińska
Piotr Kobiela
Katarzyna Szarkowska
Aleksander Dietkow
Barbara Haładyj
Przewodnicząca
Członkowie

UZASADNIENIE
W dniu 29 listopada 2010 r. Panie,……… w Urzędzie Kontroli Skarbowej i pełniące obowiązki sekretarek sporządziły notatkę służbową w której opisały rozmowę Obwinionego z Dyrektorem tego Urzędu przebiegającą przy otwartych drzwiach do gabinetu Dyrektora.
Z treści notatki wynika, że: Obwiniony obrażał i zastraszał przełożonego ponieważ używał takich zwrotów jak: „nie pomogą Panu znajomości i kontakty”, „...spotkamy się w prokuraturze”, „założę Panu sprawę karną, jeśli Pan nie udzieli mi wyjaśnień”, „wiem o Panu wszystko”. Po wyjściu z gabinetu Obwiniony powiedział: „Panie wszystko słyszały potwierdzą naszą rozmowę”.
Pismem z dnia 30 listopada 2010 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej polecił Rzecznikowi Dyscyplinarnemu wszczęcie postępowania wyjaśniającego z powodu niewłaściwego zachowania Obwinionego w gabinecie Dyrektora w dniu 29 listopada 2010 r. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, Rzecznik Dyscyplinarny pismem z dnia
21 lutego 2011 r. złożył do Komisji Dyscyplinarnej Urzędu Kontroli Skarbowej wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec Obwinionego.
We wniosku Rzecznik zarzucił Obwinionemu naruszenie art. 76 ust. 1 pkt 7 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. w ten sposób, że Obwiniony niewłaściwie zachował się w gabinecie Dyrektora podczas spotkania w dniu 29 listopada 2010 r. i wniósł o wymierzenie mu kary upomnienia.
Pismem z dnia 13 grudnia 2010 r. Rzecznik Dyscyplinarny poinformował Obwinionego o wszczęciu postępowania wyjaśniającego w związku z pismem Dyrektora UKS z dnia 9 grudnia
2010 r. w sprawie nieobecności Obwinionego na stanowisku pracy w dniu 9 grudnia 2010 r.
Pismem z dnia 21 lutego 2011 r. Rzecznik Dyscyplinarny po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego złożył do Komisji Dyscyplinarnej UKS……kolejny        wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego wobec Obwinionego.
We wniosku Rzecznik zarzucił Obwinionemu naruszenie art. 76 ust. 1 pkt 4 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. w ten sposób, że Obwiniony w sposób nieusprawiedliwiony opuścił stanowisko pracy w dniu 9 grudnia 2010 r. a ponadto podjął próbę wyjaśnienia tej nieobecności niezgodną ze stanem faktycznym i zawnioskował o wymierzenie Obwinionemu kary nagany.
Pismem z dnia 13 stycznia 2011 r. Obwiniony złożył wniosek do Dyrektora UKS w ………. o połączenie wszystkich wszczętych wobec niego postępowań dyscyplinarnych w celu ich gruntownego wyjaśnienia. Pismo Obwinionego Dyrektor UKS w ……..        przekazał Rzecznikowi Dyscyplinarnemu.
Pismem z dnia 31 stycznia 2011 r. Dyrektor UKS w …….. polecił Rzecznikowi wszcząć kolejne postępowanie wyjaśniające wobec Obwinionego w związku z jego nieobecnością w pracy w dniu 24 stycznia 2011 r. w godzinach 7.45 - 11.30.
Rzecznik Dyscyplinarny pismem z dnia 27 kwietnia 2011 r. złożył wniosek o wszczęcie postępowania dyscyplinarnego zarzucając Obwinionemu naruszenie art. 76 ust. 1 pkt 4 ustawy o służbie cywilnej z dnia 21 listopada 2008 r. w ten sposób, że Obwiniony w sposób nieusprawiedliwiony opuścił stanowisko pracy w dniu 24 stycznia 2011 r. i zawnioskował o wymierzenie Obwinionemu kary upomnienia.
Zarządzeniem z dnia 5 maja 2011 r., Przewodniczący Komisji Dyscyplinarnej Urzędu Kontroli Skarbowej w        ……..połączył        do wspólnego        prowadzenia        sprawy z wniosków Rzecznika Dyscyplinarnego z dnia 27 kwietnia 2011 r. oraz z dnia 21 lutego 2011 r. nr Komisja Dyscyplinarna I Instancji po przeprowadzeniu rozpraw w dniu 13 kwietnia, 5 maja, 7 czerwca 2011 r. oraz 28 czerwca 2011 r. wydała orzeczenie, w którym uznała Obwinionego winnym tego, że:
-        w dniu 29 listopada 2010 r. zachowywał się w sposób niewłaściwy w gabinecie DyrektoracUrzędu używając wobec Dyrektora określeń: „założę Panu sprawę karną, jeśli Pan nie udzieli mi wyjaśnień”, Jutro idę do Prokuratury Okręgowej i spotkamy się w Prokuraturze”, „wiem o Panu wszystko”, „Pan mi nie udzieli wyjaśnień to ja założę Panu sprawę karną”, przez co naruszył obowiązki członka korpusu służby cywilnej określone w art. 76 ust. 1 pakt 7 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.)
-        w dniu 9 grudnia 2010 r. będąc podpisany na liście obecności w pracy opuścił stanowisko pracy na okres około 1 godziny nie usprawiedliwiając swojej nieobecności oraz próbując wskazać niezgodną ze stanem faktycznym przyczynę nieobecności przez co naruszył obowiązki członka korpusu służby cywilnej określone w art. 76 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.)

Komisja Dyscyplinarna I Instancji stwierdziła, że Obwiniony czynami tymi naruszył obowiązki członka korpusu służby cywilnej określone w art. 76 ust. 1 pkt 1, 4 i 7 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.) i wymierzyła mu karę nagany.
Jednocześnie Komisja uniewinniła Obwinionego od zarzutu nieusprawiedliwionej nieobecności w pracy w dniu 24 stycznia 2011 r. od godziny 7.45 do 11.30 tj. naruszenia obowiązków członka korpusu służby cywilnej określonego w art. 76 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 227, poz. 1505 ze zm.).
Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Komisja Dyscyplinarna I Instancji stwierdziła m. in. że zachowanie Obwinionego było niegodne członka korpusu służby cywilnej, zwroty których
Obwiniony użył wobec swojego przełożonego były obraźliwe i nie mogły być używane w rozmowie z przełożonym.
Komisja przywołała zdarzenie, do którego doszło w dniu 18 maja 2010 r. w gabinecie Dyrektora kiedy to również Obwiniony zachował się niegodnie członka korpusu służby cywilnej.
Komisja oceniła Obwinionego jako osobę konfliktową, której brak pokory i szacunku, który nieustannie powołuje się w swych wyjaśnieniach na zdarzenie, do którego doszło między nim i ……….. pomimo,        że postępowanie w tej sprawie zostało umorzone.
Nie godząc się z tym rozstrzygnięciem, Obwiniony pismem z dnia 10 lipca 2011 r. złożył wniosek do Wyższej Komisji Dyscyplinarnej Służby Cywilnej o uchylenie orzeczenia Komisji I Instancji, jako bezpodstawnego i umorzenie sprawy oraz o spowodowanie wszczęcia postępowania dyscyplinarnego wobec osoby lub osób odpowiedzialnych w zakresie odpowiedzialności kierowniczej za takie stosowanie prawa pracy w UKS w …. jak wynika z przedmiotowej sprawy.

Wyższa Komisja Dyscyplinarna Służby Cywilnej po zapoznaniu się z materiałem dowodowym oraz przeprowadzeniu rozprawy ustaliła i zważyła, co następuje:
Obwinionego należało uniewinnić od wszystkich zarzucanych mu deliktów dyscyplinarnych.
Zgodnie z § 34 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 kwietnia 2009 r. w sprawie postępowania wyjaśniającego i postępowania dyscyplinarnego w służbie cywilnej, Wyższa Komisja Dyscyplinarna Służby Cywilnej rozpatruje odwołanie od orzeczenia komisji dyscyplinarnej wydanego w I instancji, w granicach zarzutów podniesionych w odwołaniu.
Odnosząc powyższe do realiów rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że w trakcie rozprawy Obwiniony doprecyzował, iż złożone przez niego pismo z dnia 10 lipca 2011 r.
zatytułowane „Wniosek”, należy traktować jak odwołanie od orzeczenia wydanego przez Komisję Dyscyplinarną I Instancji oraz że na etapie postępowania odwoławczego wnosi o uniewinnienie go od zarzucanych mu czynów.
Ponadto Obwiniony złożył wniosek dowodowy w postaci kopii pisma Państwowej Inspekcji Pracy - Okręgowego Inspektoratu Pracy ……..  z dnia 5 stycznia 2011 r., znak:
…….. zawierającego interpretację art. 94(3) Kodeksu Pracy udzieloną w odpowiedzi na pisemne zapytanie Obwinionego z dnia 9 grudnia 2010 r. Wniosek ten został zaliczony przez
Komisję II Instancji w poczet materiału dowodowego.
Przechodząc do oceny pierwszego z zarzutów przypisanych Obwinionemu, tj. niewłaściwego zachowania w gabinecie Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej ………………
stwierdzić należy, że jak słusznie zauważyła Komisja Dyscyplinarna I Instancji Obwiniony nie kierował wobec swojego przełożonego gróźb karalnych ponieważ nie można za takie uznać informacji o zamiarze udania się do prokuratury w celu złożenia wniosku. Obwiniony, jak każdy obywatel, ma do tego prawo. Materiał dowodowy nie wskazuje przy tym, aby Obwiniony zachowywał się wobec przełożonego agresywnie lub używał wulgaryzmów.
W tej sytuacji jednak, takie stwierdzenia Komisji I Instancji jak to, że słowa Obwinionego mogły być obraźliwe dla przełożonego, że brak mu pokory i szacunku, należy ocenić jako
subiektywne. Przywołane określenia nie są spójne bowiem z tym, jak pojęcie godnego zachowania w służbie cywilnej definiują przepisy prawa.
Poszanowanie godności innych osób nie jest równoznaczne na przykład z pojęciem bycia osoba pokorną.
Art. 76 ust. 1 pkt 7 ustawy o służbie cywilnej wskazuje, że członek korpusu służby cywilnej ma obowiązek godnie zachowywać się w służbie oraz poza nią. Powinność tę doprecyzowuje zapis § 14 Zarządzenia Nr 70 Prezesa Rady Ministrów w sprawie wytycznych w zakresie przestrzegania zasad służby cywilnej oraz w sprawie zasad etyki korpusu służby cywilnej z dnia 6 października 2011 r. (M.P. Nr 93, poz. 953), który stanowi, iż zasada godnego zachowania polega w szczególności na:
1)        wykonywaniu pracy z respektem dla reguł współżycia społecznego i kultury osobistej,
2)        poszanowania godności innych osób, w tym podwładnych, kolegów i przełożonych;
3)        życzliwości wobec ludzi i zapobieganiu powstawaniu konfliktów w pracy, w relacjach z
4)        obywatelami oraz współpracownikami;
5)        właściwym zachowaniu się również poza pracą, unikaniu niepożądanych zachowań
6)        mających negatywny wpływ na wizerunek państwa, służby cywilnej i urzędu.
Tymczasem uzasadnienie orzeczenia koncentruje się nie tyle na zarzucie, tj. zachowaniu Obwinionego w gabinecie Dyrektora, co na ocenie jego postępowania jako pracownika w ogóle, a to może wskazywać co najwyżej na napiętą atmosferę, jaka panuje między pracownikami w Urzędzie.
Co do drugiego z zarzutów przypisanych Obwinionemu, tj. opuszczenia stanowiska pracy w dniu 9 grudnia 2010 r. bez usprawiedliwienia i próby wskazania niezgodnej ze stanem faktycznym przyczyny nieobecności należy przede wszystkim wskazać, że zgodnie z Wyrokiem Sądu Najwyższego - Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 4 sierpnia 1999 r., (sygn. I PKN 126/99) pracownik nie narusza w sposób ciężki podstawowych obowiązków pracowniczych, jeżeli po jego stronie występują okoliczności usprawiedliwiające nieobecność w pracy, a dopuszcza się on jedynie uchybień w formalnym usprawiedliwieniu tej nieobecności.
Z kolei zgodnie z Wyrokiem Sądu Najwyższego - Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 18 sierpnia 1999 r., (sygn. II UKN 86/99), dla uznania, że czynność była podjęta w interesie pracodawcy, nie ma znaczenia okoliczność, czy została ona uzgodniona z pracodawcą, czy też została podjęta bez jego wiedzy. Nie jest też konieczne, aby było to działanie, które mógłby polecić pracodawca.
Obwiniony twierdzi, że w dniu 9 grudnia 2010 r. udał się do oddziału Państwowej Inspekcji Pracy w ….  
Z pisma okazanego Komisji Dyscyplinarnej I Instancji przez Obwinionego wynikało, że był zainteresowany interpretacją prawną kwestii mobbingu. Z kolei pismo Organizacji Zakładowej Pracowników Urzędu Kontroli Skarbowej        z        dnia        1        czerwca        2011        r.        wskazuje,        że dopiero na skutek interwencji Obwinionego, w Urzędzie wdrożono procedury antymobbingowe. W tym miejscu wskazać należy, że pismo to nie zostało poddane ocenie jako dowód w sprawie przez organ I Instancji, a stanowisko organizacji związkowej wyrażone w tym piśmie nie zostało podważone.
Powyższe wskazuje, że opuszczając na około jedną godzinę swoje miejsce pracy, Obwiniony działał w dobrej wierze, w interesie swojego zakładu pracy, co z kolei wyklucza przypisanie mu winy.
Ponadto wskazać należy, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 80 Kodeksu Pracy, wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią - vide zapisy Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy, z dnia 15 maja 1996 r. (Dz. U. Nr 60, poz. 281). Tymczasem z akt sprawy nie wynika, aby za czas nieobecności w pracy w dniu 9 grudnia 2010 r. Obwinionemu obniżono wynagrodzenie, co zgodnie z zasadą in dubio pro reo, przemawia na korzyść Obwinionego może bowiem wskazywać, że pracodawca uznał jednak nieobecność tę za usprawiedliwioną.
W pozostałym zakresie, Wyższa Komisja Dyscyplinarna podziela Stanowisko Komisji I Instancji.
Dodatkowo Komisja Dyscyplinarna II Instancji pragnie wskazać na nieścisłość w sentencji orzeczenia polegającą na podaniu w punkcie pierwszym jako podstawy prawnej art. 76 ust. 1 pkt 7 ustawy o służbie cywilnej, w punkcie drugim art. 76 ust. 1 pkt 4 cyt. ustawy, a następnie przyjęcie, że czynami wymienionymi w punkcie pierwszym i drugim Obwiniony naruszył art. 76 ust. 1 pkt 1, 4 i 7 ustawy o służbie cywilnej. Materiał dowodowy nie wskazuje jednak, aby zarzut naruszenia art. 76 ust. 1 pkt 1 był stawiany Obwinionemu.
W tej sytuacji Wyższa Komisja Dyscyplinarna Służby Cywilnej postanowiła jak w sentencji.

POUCZENIE:
Od niniejszego orzeczenia, Stronom oraz Szefowi Służby Cywilnej przysługuje odwołanie do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania Obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych za pośrednictwem Wyższej Komisji Dyscyplinarnej Służby Cywilnej w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.

podpisy WKDSC

"Panie,……… w Urzędzie Kontroli Skarbowej i pełniące obowiązki sekretarek sporządziły notatkę służbową..."

Tak same z siebie?
To Paniom gratuluję. Widzę świetlaną przyszłość i szeroką ścieżkę kariery zawodowej  

Wielkie Gratulacje za cierpliwość i konsekwencję dla komisarza skarbowego, który dzięki temu wskazał światło nadziei, wyrażającej się w szanowaniu godności pracowniczej.

Dzięki WKD SC za słowa, że poszanowanie godności innych osób nie jest równoznaczne z byciem pokornym, gdyż tylko tacy ludzie potrafią zmieniać nasz świat na nowocześniejszy, w tym i nasz świat pracy. To trochę jak funkcjonowanie promotor fidei

http://pl.wikipedia.org/wiki/Promotor_Wiary

Dzięki WKD SC za cyt. wyroków Sądu Najwyższego - Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 4 sierpnia 1999 roku i z dnia 18 sierpnia 1999 roku, odpowiednio sygn. akt I PKN 126/99 i II UKN 86/99. Szczególnie polecam to pracodawcom zwalnianych i szykanowanch pracowników, którzy pod byle pretekstami chcą pozbawiać ludzi pracy, godząc nie tylko w nich, ale całe środowiska, rodziny.

Szczere Gratulacje.

Sprawa skończyła się tak, iż RD złożył odwołanie do sądu a sąd tak zmienił orzeczenia i KD i WKD SC, że obwinionego ukarał upomnieniem.
Natknąłem się na to orzeczenie przypadkiem samemu broniąc się przed DG w podobnej sprawie. Nie było straszenia, obrażania DG, ale jest walka o godność, z przeinaczaniem faktów i krętactwem DG.
Mnie takie zachowanie nie licuje z powagą SC, a jemu jest to konieczne dla wypełniania ustawowych zadań. Mnie wszczeto post. wyjaśniające, a jemu wolno bo jest politykiem. Ręce opadają.

Święta racja Jerry! Moim zdaniem niedopuszczalne było zachowanie pracownika. Postawmy się w roli Dyrektora i posłuchajmy takich wypowiedzi podległego pracownika -  żaden dyrektor nie puściłby płazem takich tekstów! Nie wiem kim był ten dyrektor ani pracownik, ale nie ma zgody na takie zachowanie!