Mea culpa - skrót myślowy. Chodziło mi o to, że bieg trzymiesięcznego terminu do wszczęcia postępowania dyscyplinarnego ulega zawieszeniu  

Właśnie tak zrobię - a mam uzasadnione podejrzenia, że delikwent zniknie na dłużej

A powiedzcie mi czy NUS wystosowując pismo do RD o wszczęcie postępowania wyjaśniającego powinien w piśmie tym wskazać co zarzuca się osobie podejrzanej. Czy wystarczy jedynie napisać że proszę o wszczęcie i przeprowadzenie postępowania dyscyplinarnego, dołączając do niogo notatkę służbową spisaną na okoliczność przeprowadzonej rozmowy z osobą denuncjującą?
Kolejna kwestia to jakie czynności powinienem podjąć w przypadku gdy osoby których ta sytuacja dotyczy są nieobecne w pracy?
Czy mam przygotować zawiadomienie i je wysłać na adres domowy?

Zacytowałem i nic

Wg mnie, wystarczy, że zaparafuje pismo, dowód, notatkę ( to w jaki sposób dowiedział się o przewinieniu) na RD a ten w ramach swojej pracy powinien w zawiadomieniu wskazać pod jakim kątem jest prowadzone postępowanie wyjaśniające ( wskazać konkretny paragraf ), a jeżeli delikwenta w pracy nie ma to bieg trzy miesięcznego biegu nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu. Jak pisał kolega wyżej dla przejrzystości w aktach notatka + dowód na jego nieobecność i czekasz aż się Szanowny Pan/Pani stawi do pracy

Ja zrobiłem tak, że przygotowałem zawiadomienie o stawianych zarzutach i uprawnieniach i wysłałem na adres domowy za zwrotnym potwierdzeniem odbioru. Delikwentów nie ma w pracy przebywają na zwolnieniu lekarskim. Myślę że dobrze zrobiłem.
A drugie pytanie czy podczas nieobecności w pracy "podejrzanego" mogę zbierać dowody czyli przesłuchiwać świadków itp.?
Czy po prostu po przygotowaniu zawiadomienia czekam aż się pojawią w pracy?

Przepisy nic nie mówią w tej kwestii.
Art.125.1. ustawy
Rzecznik dyscyplinarny wszczyna postępowanie wyjaśniające na polecenie osób, o których mowa w art. 124 ust. 1-3, i informuje je o dokonanych ustaleniach.
§8.1. rozporządzenia:
W zawiadomieniu o wszczęciu postępowania wyjaśniającego rzecznik dyscyplinarny informuje osobę, której dotyczy postępowanie, o stawianych jej zarzutach oraz o przysługujących jej uprawnieniach.
Ale dla mnie byłoby bardzo dziwne gdyby "osoba, o której mowa w art. 124 ust. 1-3" nie przedstawiła w poleceniu wszczęcia PW zarzutów.


Moim zdaniem jak najbardziej prawidłowo.

Nic nie stoi na przeszkodzie, aby zbierać dowody czy przesłuchiwać świadków. "Podejrzany" nie jest stroną, więc nie przysługuje mu prawo do uczestnictwa podczas przesłuchań świadków.

SPOSÓB PROWADZENIA POSTĘPOWANIA WYJAŚNIAJĄCEGO I DYSCYPLINARNEGO W SŁUŻBIE CYWILNEJ

1. Obowiązki członka korpusu służby cywilnej oraz ogólne zasady odpowiedzialności dyscyplinarnej

Członek korpusu służby cywilnej  ma w intencji ustawodawcy traktować swoją pracę jako służbę publiczną, mając zawsze na względzie dobro Rzeczypospolitej Polskiej. Charakter i cel funkcjonowania służby publicznej znajdują odzwierciedlenie w szczególnych obowiązkach członków korpusu służby cywilnej (formułowanych nierzadko w formie zakazów), będących dodatkowymi uregulowaniami prawa pracy odnoszącymi się do stosunku pracy. Powinności określone w ustawie o służbie cywilnej mają zasadnicze znaczenie dla wszystkich członków korpusu służby cywilnej. Ze względu na wagę zadań wykonywanych przez członków korpusu służby cywilnej w przepisach określających ich pozycję prawną w sposób szczególny określono nie tylko ciążące na nich obowiązki, ale także ustanowiono odpowiedzialność dyscyplinarną za ich naruszenie.
Istota odpowiedzialności dyscyplinarnej polega na stosowaniu sankcji typu represyjnego, tj. kar za naruszenie obowiązków członka korpusu służby cywilnej, reguł postępowania wyznaczonych pojęciem godności lub powagi urzędu albo zawodu, określonych normami stosunku służbowego, oraz reguł wykonywania zawodu, określonych normami zawodowej sztuki i etyki. Odpowiedzialność dyscyplinarna oddziałuje na wykonanie obowiązków pracowniczych. Unormowanie dotyczące odpowiedzialności dyscyplinarnej stoi więc przede wszystkim na straży interesu publicznego. Przesłanką odpowiedzialności dyscyplinarnej jest naruszenie obowiązków członka korpusu służby cywilnej (art. 113 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej). Odpowiedzialność dyscyplinarna jako instytucja odnosząca się do obowiązków pracowniczych wywiera bezpośredni wpływ na kontynuowanie stosunku pracy na dotychczasowych warunkach lub na jego kontynuowanie w urzędzie czy w służbie cywilnej w ogóle.
Swoisty wzorzec standardów postępowania skierowany do członków korpusu służby cywilnej oraz dookreślenie obowiązków, które wymienione zostały w rozdziale 6 ustawy o służbie cywilnej, stanowi ponadto Kodeks Etyki Służby Cywilnej wprowadzony na mocy zarządzenia Nr 114 Prezesa Rady Ministrów z dnia 11 października 2002 r. (M. P. Nr 46, poz. 683).  Jednak zawarte w tym Kodeksie przepisy służą w szczególności jako dyrektywy interpretacyjne, a ich naruszenie nie stanowi samoistnej podstawy odpowiedzialności dyscyplinarnej . Należy również zauważyć, iż obowiązki członków korpusu służby cywilnej nie są uregulowane wyłącznie w rozdziale 6 ustawy o służbie cywilnej, ale określają je również inne ustawy, nakładające na pracowników i urzędników służby cywilnej szczególne obowiązki związane z wykonywanymi przez nich zadaniami. Są to m.in.:
1) ustawa z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228),
2) ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198, z późn. zm.),
3) ustawa z dnia 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414, z późn. zm.),
4) ustawa dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych z (Dz. U. Nr 157, poz. 1240, z późn. zm.),
5) ustawa z dnia 17 grudnia 2004 r. o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114, z późn. zm.),
6) ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 216, poz. 1584, z późn. zm.).

Członkowie korpusu służby cywilnej ponoszą również na zasadach ogólnych odpowiedzialność cywilną i karną. Należy natomiast podkreślić, że członkowie korpusu służby cywilnej nie podlegają odpowiedzialności porządkowej na podstawie Kodeksu pracy.

Obowiązki członka korpusu służby cywilnej wynikające z art. 76 ustawy o służbie cywilnej

Podstawowy katalog obowiązków został zawarty przez ustawodawcę w art. 76 ustawy o służbie cywilnej. Obejmuje on wszystkich członków korpusu służby cywilnej, a zatem zarówno urzędników jak i pracowników służby cywilnej. Warto zwrócić uwagę, iż katalog ten ma charakter otwarty, a uregulowane obowiązki, chociaż zostały wymienione przykładowo, mają podstawowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania administracji rządowej. Zawierają się one w kategorii norm ogólnych, świadomie niedoprecyzowanych. Dzięki temu sformułowaniu ustawodawca umożliwił członkom korpusu służby cywilnej podejmowanie decyzji w określonych przypadkach, z powołaniem się na indywidualną ocenę sytuacji lub na podstawie pozaprawnych zasad postępowania. W związku z tym ocena, czy dane działanie członka korpusu służby cywilnej lub jego zaniechanie może być uznane za naruszenie obowiązków określonych w omawianym rozdziale, nie może być dokonywana w oderwaniu od konkretnej sytuacji.
W świetle tego przepisu członek korpusu służby cywilnej zobowiązany jest w szczególności:
1) przestrzegać Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa,
2) chronić interesy państwa oraz prawa człowieka i obywatela,
3) racjonalnie gospodarować środkami publicznymi,
4) rzetelnie i bezstronnie, sprawnie i terminowo wykonywać powierzone zadania,
5) dochowywać tajemnicy ustawowo chronionej,
6) rozwijać wiedzę zawodową,
7) godnie zachowywać się w służbie oraz poza nią.

Obowiązek przestrzegania Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa

Obowiązek przestrzegania Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i innych przepisów prawa określony w art. 76 ust. 1 pkt 1 ustawy o służbie cywilnej, będący przejawem fundamentalnej dla każdego państwa prawnego zasady legalizmu, w sposób szczególny wiąże członków korpusu służby cywilnej wykonujących zadania państwa. Państwo będzie w pełni praworządne dopiero wówczas, gdy organy władzy i administracji będą wiernie przestrzegać przepisów prawa. Powołane zasady mają wyraz w art. 2 Konstytucji RP, zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej, a także w art. 7 Konstytucji RP, zgodnie z którym organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, oraz w art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.), który wskazuje, że organy administracji publicznej działają na podstawie przepisów prawa. Wskutek umieszczenia powyższego obowiązku w ustawie o służbie cywilnej staje się on także obowiązkiem pracowniczym członków korpusu służby cywilnej.

Obowiązek ochrony interesów państwa oraz praw człowieka i obywatela

Członek korpusu służby cywilnej obowiązany jest do czegoś więcej niż tylko dbałość o dobro pracodawcy, a mianowicie do traktowania służby cywilnej jako służby państwu i jego obywatelom oraz do lojalności wobec państwa. Obowiązek ochrony praw człowieka i obywatela został uszczegółowiony w § 1 Kodeksu Etyki Służby Cywilnej. Trudności interpretacyjnych może natomiast nasuwać pojęcie „interes państwa”, bowiem jest to zwrot o charakterze niedookreślonym. Pojęcie interesu państwa należy traktować jako klauzulę generalną, a obowiązek ochrony interesów państwa rozpatrywać także w kontekście innych aktów prawnych, w tym w szczególności ustawy zasadniczej. Przedstawione w art. 76 ust. 1 pkt 2 ustawy o służbie cywilnej obowiązki, dotyczące realizowania kompetencji administracyjnych i sprawowania funkcji władczych w stosunku do osób trzecich, stają się powinnościami pracowniczymi, wyznaczającymi sposób wykonywania pracy. Nie odnoszą się do członków korpusu służby cywilnej postrzeganych jedynie jako kadra zawodowców uprawiających sztukę administracji, ale przede wszystkim jako pracowników.

Obowiązek racjonalnego gospodarowania środkami publicznymi

Naruszenie obowiązku wynikającego z art. 76 ust. 1 pkt 3 ustawy o służbie cywilnej może stanowić nie tylko przesłankę wszczęcia odpowiedzialności dyscyplinarnej, ale również odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny budżetowej na podstawie ustawy o finansach publicznych. Obowiązek racjonalnego gospodarowania środkami publicznymi  wyraża przede wszystkim oczekiwanie ustawodawcy, iż członek korpusu służby cywilnej w sposób racjonalny, zgodnie z prawem, będzie gospodarować dochodami publicznymi, środkami pochodzącymi z budżetu Unii Europejskiej, środkami pochodzącymi z pomocy udzielanej przez państwa członkowskie EFTA  oraz innymi, niepodlegającymi zwrotowi środkami ze źródeł zagranicznych, a ponadto przychodami państwa, jednostek sektora finansów publicznych, pochodzącymi ze sprzedaży papierów wartościowych, z prywatyzacji majątku Skarbu Państwa, ze spłat pożyczek i kredytów udzielonych ze środków publicznych oraz wszelkimi innych środkami pochodzącymi z działalności prowadzonej przez jednostki sektora finansów publicznych.

Obowiązek rzetelnego i bezstronnego, sprawnego i terminowego wykonywania powierzonych zadań

Unormowany w art. 76 ust. 1 pkt 4 ustawy o służbie cywilnej obowiązek rzetelności i bezstronności oraz sprawności i terminowości wykonywania zadań ma charakter szczególny wobec członków korpusu służby cywilnej, a jego konkretyzacja następuje na podstawie szczególnych przepisów prawa (np. kwestie terminowości realizacji zadań reguluje w służbie cywilnej przede wszystkim Kodeks postępowania administracyjnego). Zadania danej struktury organizacyjnej, w której zatrudniony jest pracownik, określane są w przepisach ustanawiających właściwość rzeczową danego organu. Obowiązek bezstronnego, sprawnego i terminowego wykonywania zadań koresponduje z określeniem użytym w art. 100 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), który precyzuje, że pracownik obowiązany jest wykonywać pracę sumiennie i starannie. Omawiany obowiązek znajduje rozwinięcie w § 2 Kodeksu Etyki Służby Cywilnej. Natomiast bezstronne wykonywanie zadań przez członków korpusu służby cywilnej powinno być utożsamiane z działaniem na podstawie i w granicach prawa. Ponadto działania podejmowane przez członków służby cywilnej winny być wolne od preferencji politycznych, światopoglądowych, religijnych oraz niezależne od innych wpływów.

Obowiązek dochowywania tajemnicy ustawowo chronionej

Zważywszy, iż członkowie korpusu służby cywilnej mają szeroki dostęp do informacji, których ujawnienie może narazić na szkodę interes publiczny lub interes jednostek, obowiązek dochowania tajemnicy chronionej ustawą wynikający z art. 76 ust. 1 pkt 5 ustawy o służbie cywilnej jest szczególnie istotny. Zakres informacji chronionych regulują m.in. przepisy ustawy o ochronie informacji niejawnych. Od członków korpusu służby cywilnej wymagana jest zatem szczególna ostrożność, bowiem włączenie obowiązku przestrzegania tajemnicy ustawowo chronionej do treści stosunku pracy członków korpusu służby cywilnej powoduje, że naruszenie tego obowiązku obwarowane jest sankcjami z ustawy o służbie cywilnej, niezależnie od sankcji prawa karnego. Co więcej, członkowie korpusu służby cywilnej, na podstawie odrębnych aktów prawnych, mogą również być obowiązani do przestrzegania innego rodzaju tajemnic, np. tajemnica radcy prawnego.

Obowiązek rozwijania wiedzy zawodowej

Następnym obowiązkiem członków korpusu służby cywilnej, określonym w art. 76 ust. 1 pkt 6 ustawy o służbie cywilnej, jest rozwijanie wiedzy zawodowej. W dużym zakresie sposób realizacji tego obowiązku określają dalsze przepisy ustawy o służbie cywilnej, tj. art. 106−112, dotyczące szkolenia i rozwoju w służbie cywilnej. W świetle art. 106 ust. 1 i art. 109 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej członek korpusu służby cywilnej ma obowiązek uczestnictwa w szkoleniach w służbie cywilnej, tak więc uczestnictwo w szkoleniach przewidzianych dla służby cywilnej jest traktowane na równi z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych.

Obowiązek godnego zachowywania się w służbie oraz poza nią

Ostatni z wymienionych w katalogu podstawowych obowiązków członka korpusu służby cywilnej zawarty w art. 76 ust. 1 pkt 7 jest charakterystyczny dla pragmatyk osób zatrudnionych w tzw. służbie publicznej. Powinność godnego zachowywania się ma na celu zapewnienie powagi organu oraz przeciwdziałanie wszystkiemu, co mogłoby przynieść ujmę stanowisku. W założeniu ustawodawcy w służbie cywilnej powinny pracować osoby cieszące się zaufaniem społecznym, a zatem osoba piastująca funkcję publiczną musi cechować się autorytetem moralnym i zawodowym, aby mogła w oczach społeczeństwa zasługiwać na powszechny szacunek. Członek korpusu służby cywilnej jest wobec powyższego zobowiązany unikać takich zachowań, które podważyłyby powagę pełnionych funkcji służbowych oraz godziły w autorytet państwa. Istotne jest, iż obowiązek godnego zachowania się musi być przestrzegany przez członków korpusu służby cywilnej nie tylko podczas wykonywania czynności służbowych, ale również w życiu prywatnym.

Przykład
Członek korpusu służby cywilnej zatrudniony w jednym z urzędów wojewódzkich podczas rozmowy w lokalnej rozgłośni radiowej używał słów powszechnie uważanych za obelżywe wobec swoich rozmówców, czym naruszył powyższy obowiązek.

Obowiązek wykonywania poleceń służbowych przełożonych

Zgodnie z art. 77 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej członkowie korpusu służby cywilnej obowiązani są wykonywać polecenia służbowe przełożonych. W razie subiektywnego przekonania członka korpusu służby cywilnej, że polecenie jest niezgodne z prawem albo zawiera znamiona pomyłki, jest on obowiązany do poinformowania o tym na piśmie przełożonego. W przypadku otrzymania przez członka korpusu służby cywilnej pisemnego potwierdzenia jest on obowiązany polecenie wykonać. Szczególnie istotne jest, że członek korpusu służby cywilnej obowiązany jest wykonać polecenie, co do którego wykonania otrzymał pisemne potwierdzenie.  Przełożonemu przyznano zatem decydujące zdanie w tym względzie.
W przypadku zawinionego niewykonania przez członka korpusu służby cywilnej polecenia władzy służbowej, co do którego istniał obowiązek jego realizacji, stanowi ono podstawę jego odpowiedzialności dyscyplinarnej.
Należy jednak podkreślić, że ustawa o służbie cywilnej w art. 77 ust. 3 wprowadza bezwzględny zakaz wykonywania poleceń, których wykonanie prowadziłoby do popełnienia przestępstwa lub wykroczenia. W świetle tej regulacji podporządkowanie poleceniom nie jest całkowite. Członek korpusu służby cywilnej w takim przypadku jest zobowiązany do odmowy wykonania polecenia, jeżeli prowadziłoby to do popełnienia przestępstwa lub wykroczenia − bez jakichkolwiek z tego tytułu sankcji ze strony pracodawcy. W takiej sytuacji członek korpusu służby cywilnej obowiązany jest niezwłocznie zawiadomić pracodawcę.
Zakres przedmiotowy obowiązku  wykonywania poleceń w przypadku członków korpusu służby cywilnej nie różni się zasadniczo od zakresu, jaki dotyczy pracowników podlegających wyłącznie art. 100 § 1 Kodeksu pracy. Polecenia, bez względu na rodzaj nawiązanego stosunku pracy, nie powinny wykraczać treściowo poza określone w umowie bądź w innym akcie warunki pracy, tj. rodzaj, miejsce, czas pracy itp. W dalszym ciągu należy uznawać, że polecenia powinny dotyczyć pracy i być zgodne z przepisami prawa oraz umową lub innym aktem kreującym stosunek pracy.
Warto jednak pamiętać, że ocena odmowy wykonania polecenia winna uwzględniać dokładne ustalenia dotyczące tego, jaka konkretnie była treść polecenia służbowego, czy na pewno dotyczyło wykonywanej pracy, oraz tego, w jakich okolicznościach zostało ono wydane.

Inne obowiązki, których naruszenie może skutkować pociągnięciem członka korpusu służby cywilnej do odpowiedzialności dyscyplinarnej

Kolejne obowiązki członka korpusu służby cywilnej wynikające z art. 78 ustawy o służbie cywilnej zostały sformułowane w sposób negatywny. Zakazy określone w art. 78 ust. 1−4 ustawy  dotyczą wszystkich członków korpusu służby cywilnej, a są to:
1) zakaz kierowania się interesem jednostkowym lub grupowym przy wykonywaniu obowiązków służbowych,
2) zakaz publicznego manifestowania poglądów politycznych,
3) zakaz uczestniczenia w strajku lub akcji protestacyjnej zakłócającej normalne funkcjonowanie urzędu,
4) zakaz łączenia zatrudnienia w służbie cywilnej z mandatem radnego.

2. Zakazy przy wykonywaniu obowiązków służbowych przez członka korpusu służby cywilnej

Zakaz kierowania się przy wykonywaniu obowiązków służbowych przez członka korpusu służby cywilnej interesem jednostkowym lub grupowym  

Ustanowienie w art. 78 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej zakazu kierowania się przez członków korpusu służby cywilnej przy wykonywaniu obowiązków służbowych interesem jednostkowym lub grupowym należy odczytać jako usankcjonowanie zakazu korupcji  w służbie cywilnej oraz środek eliminujący wszelkie sytuacje, które mogłyby zostać uznane za faworyzowanie i sprzyjanie danej jednostce lub grupie. Powyższy obowiązek koresponduje z regulacjami ustawy o działalności lobbingowej, która stanowi, iż organy władzy publicznej obowiązane są niezwłocznie udostępniać w „Biuletynie Informacji Publicznej” informacje o działaniach podejmowanych wobec nich przez podmioty wykonujące zawodową działalność lobbingową, wraz ze wskazaniem oczekiwanego przez te podmioty sposobu rozstrzygnięcia. Ponadto kierownicy urzędów obsługujących organy władzy publicznej, każdy z nich w zakresie swojego działania, określają szczegółowy sposób postępowania pracowników podległego urzędu z podmiotami wykonującymi zawodową działalność lobbingową oraz z podmiotami wykonującymi, bez wpisu do rejestru, czynności z zakresu zawodowej działalności lobbingowej, w tym zwłaszcza sposób dokumentowania tych kontaktów. Zakaz ten służy utrzymaniu bezstronności członków korpusu służby cywilnej. Zachowania korupcyjne mogą bowiem dotyczyć interesów ekonomicznych, które znajdują się bezpośrednio w sferze rozstrzygania i zainteresowania członków korpusu służby cywilnej z racji wykonywanych przez nich zadań.

Zakaz publicznego manifestowania poglądów politycznych

Zakaz określony w art. 78 ust. 2 ustawy o służbie cywilnej służy utrzymaniu neutralnej politycznie służby cywilnej. Bez względu na to, które siły polityczne aktualnie sprawują rządy, profesjonalnie i sprawnie działający członkowie korpusu służby cywilnej nie mogą angażować się po którejkolwiek ze stron sceny politycznej. Upolitycznienie aparatu urzędniczego nie gwarantuje jego fachowości i jest zamachem na jego bezstronność. Ponadto zakaz publicznego manifestowania poglądów politycznych pozostaje w ścisłym związku z unormowaniem zawartym w art. 153 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym służba cywilna została ustanowiona w celu zapewnienia zawodowego wykonywania zadań państwa w sposób neutralny politycznie. Oczywiście członkowie korpusu służby cywilnej mają prawo do posiadania własnych poglądów politycznych i z tego powodu nie mogą być dyskryminowani. Nie mogą jednak swoich poglądów publicznie manifestować.
Przykład
Niewątpliwie narusza ten zakaz członek korpusu służby cywilnej wypowiadający w prasie swoje poglądy polityczne i podkreślający, że byłoby lepiej, gdyby rządziła inna partia polityczna.

Zakaz uczestniczenia w strajku lub w akcji protestacyjnej zakłócającej normalne funkcjonowanie urzędu

W ślad za art. 78 ust. 3 ustawy o służbie cywilnej członkowie korpusu służby cywilnej objęci są całkowitym zakazem strajku. Mogą oni natomiast brać udział w akcjach protestacyjnych, których przebieg nie zakłóca normalnego funkcjonowania urzędu. Zakaz uczestniczenia w strajku obejmuje również strajk ostrzegawczy i solidarnościowy . Uregulowanie dotyczące zakazu uczestniczenia członków korpusu służby cywilnej w strajku albo akcji protestacyjnej zakłócającej normalne funkcjonowanie urzędu eliminuje możliwość zorganizowania strajku w strukturach korpusu służby cywilnej i wśród pozostałych pracowników administracji rządowej, pozostających poza korpusem. Członkowie korpusu służby cywilnej, nie mając prawa do strajku, mogą w obrębie praw i interesów pracowniczych organizować inne niż strajk formy akcji protestacyjnych, niezagrażające życiu ludzkiemu lub zdrowiu, oraz co istotne − bez przerywania pracy.

Zakaz łączenia zatrudnienia w służbie cywilnej z mandatem radnego

Zgodnie z art. 78 ust. 4 ustawy o służbie cywilnej zakaz łączenia zatrudnienia w służbie cywilnej ze sprawowaniem mandatu radnego obowiązuje wszystkich członków korpusu służby cywilnej. Zakaz łączenia zatrudnienia w służbie cywilnej z mandatem radnego jest zrozumiały, bowiem konieczne ograniczenie łączenia funkcji publicznych wynika z zasady trójpodziału władzy, a nadto zapewnia polityczną neutralność służby cywilnej. Należy zatem uznać, że zakaz łączenia pracy w służbie cywilnej z mandatem radnego oznacza de facto obowiązek rozwiązania stosunku pracy w służbie cywilnej w przypadku objęcia mandatu radnego. Zatem członek korpusu służby cywilnej sprawujący mandat radnego narusza bezwzględny zakaz określony w art. 78 ust. 4 ustawy o służbie cywilnej. Naruszenie ww. zakazu niewątpliwie stanowi naruszenie obowiązków członka korpusu służby cywilnej.

Przykład
Członek korpusu służby cywilnej korzystający z urlopu bezpłatnego, a zarazem sprawujący mandat radnego, narusza zakaz komentowany powyżej, dlatego, że będąc na urlopie bezpłatnym nadal jest zatrudniony w służbie cywilnej. Sankcją za jego naruszenie może być odpowiedzialność dyscyplinarna, określona w rozdziale 9 ustawy o służbie cywilnej.

Zakaz tworzenia partii politycznych oraz uczestniczenia w nich

Kolejną gwarancję oddzielenia struktur służby cywilnej od powiązań politycznych stanowi zakaz tworzenia partii politycznych oraz uczestniczenia w nich. Analizując ten zakaz, zawarty w art. 78 ust. 5 ustawy o służbie cywilnej, koniecznie należy zwrócić uwagę na jego adresatów. Zakaz ten dotyczy urzędników służby cywilnej oraz pracowników służby cywilnej zajmujących wyższe stanowiska w służbie cywilnej . Ustawodawca bowiem zdecydował się nie ograniczać praw obywatelskich pracowników służby cywilnej niezajmujących wyższych stanowisk w służbie cywilnej (mogą oni należeć do partii politycznych, ale ich przynależność nie może mieć wpływu na wykonywaną pracę).

Zakaz pełnienia funkcji w związkach zawodowych

Kwestia zrzeszania się w związki zawodowe członków korpusu służby cywilnej, jak wskazuje art. 78 ust. 6 ustawy o służbie cywilnej, przedstawia się inaczej. Ustawodawca podjął próbę dostosowania polskiego prawa urzędniczego do wymogów prawa międzynarodowego  i zezwolił co do zasady urzędnikom służby cywilnej na pełnienie funkcji w związkach zawodowych. Wprowadzono bowiem węższe ograniczenia. W świetle art. 78 ust. 6 ustawy o służbie cywilnej członek korpusu służby cywilnej zajmujący wyższe stanowisko w służbie cywilnej nie może pełnić funkcji  w związkach zawodowych.

Zakaz podległości służbowej w tym samym urzędzie

Przepis art. 79 ustawy o służbie cywilnej dotyczy zachowania bezstronności w wykonywaniu zadań służbowych. Członek korpusu służby cywilnej winien wykonywać swoje zadania w sposób wolny od powiązań rodzinnych, niezależny od nacisków zewnętrznych. Omawiany artykuł stanowi, że w urzędzie nie może powstać stosunek podległości służbowej między małżonkami oraz między osobami pozostającymi ze sobą w stosunku pokrewieństwa do drugiego stopnia włącznie lub powinowactwa pierwszego stopnia oraz w stosunku przysposobienia, opieki lub kurateli. Oznacza to, że obejmuje on relacje – przykładowo – między rodzicami i dziećmi, dziadkami, rodzeństwem, jak również między zięciem, teściami i synową, opiekunami i kuratorami oraz osobami pozostającymi pod opieką lub kuratelą .
Ustawa o służbie cywilnej ustanowiła zakaz podległości służbowej w tym samym urzędzie. Wyrażony w art. 79 ustawy o służbie cywilnej zakaz ma charakter bezwzględnie obowiązujący, wykluczający swobodne uznanie. Zakaz ten musi być brany pod uwagę zarówno w momencie zatrudnienia członka korpusu służby cywilnej, jak i w trakcie trwania jego stosunku pracy. Ponadto należy zauważyć, że zakaz podległości służbowej w tym samym urzędzie odnosi się nie tylko do podległości bezpośredniej, ale i do każdego przypadku podległości pośredniej. Ze stosunkiem bezpośredniej podległości służbowej mamy do czynienia zazwyczaj w sytuacji, gdy jedna z osób pozostających w relacjach wymienionych powyżej jest bezpośrednim przełożonym.
Należy zauważyć, że dyrektor generalny urzędu przed nawiązaniem stosunku pracy z określoną osobą wiedząc o możliwości złamania zakazu podległości służbowej powinien podjąć działania – stosując instrumenty dostępne w przepisach ustawy o służbie cywilnej oraz w przepisach Kodeksu pracy (np. przeniesienie, rozwiązanie stosunku pracy) – zmierzające  do uniknięcia sytuacji określonej w art. 79 ustawy o służbie cywilnej w porozumieniu z osobami, których ten fakt dotyczy. W sytuacji gdyby nie było takiej możliwości należy poinformować tę osobę o niemożliwości nawiązania stosunku pracy na przedmiotowym stanowisku pracy. Z kolei w przypadku stwierdzenia stosunku podległości w czasie trwania stosunku pracy powinno niezwłocznie dojść do przesunięcia zwierzchnika lub podwładnego na inne stanowisko.
Ponadto należy również zwrócić uwagę na możliwość świadomego zatajenia przez urzędnika służby cywilnej czy pracownika służby cywilnej powiązań rodzinnych występujących w momencie nawiązywania stosunku pracy. Takie zachowanie może być zakwalifikowane jako naruszenie obowiązków członka korpusu służby cywilnej, a w konsekwencji może skutkować pociągnięciem do odpowiedzialności dyscyplinarnej wynikającej z przepisów rozdziału 9 ustawy o służbie cywilnej.

Zakaz podejmowania dodatkowego zatrudnienia oraz zakaz podejmowania zajęć zarobkowych

Zgodnie z art. 80 ust. 1 ustawy o służbie cywilnej ustawodawca nałożył na członków korpusu służby cywilnej zakaz podejmowania dodatkowego zatrudnienia. Członek korpusu służby cywilnej nie może więc podejmować dodatkowego zatrudnienia bez pisemnej zgody dyrektora generalnego urzędu. Art. 80 ust. 1 nakłada nadto na wszystkich członków korpusu służby cywilnej zakaz wykonywania czynności lub podejmowania zajęć sprzecznych z obowiązkami wynikającymi z ustawy lub podważających zaufanie do służby cywilnej. Z powyższego wynika, iż urzędnicy i pracownicy służby cywilnej nie mogą podejmować działań, które byłyby poczytane jako niezgodne z misją służby cywilnej albo w sposób negatywny wpływałyby na ocenę ich rzetelności oraz bezstronności wykonywania powierzonych im zadań, jak również nie byłyby do pogodzenia z obowiązkiem utrzymania tajemnicy ustawowo chronionej. Zakaz ten obejmuje wszelkie możliwe zajęcia i czynności dodatkowe, które mogą być wykonywane na dowolnej podstawie prawnej, jak i bez niej. Zakresem zakazu są objęte zarówno zajęcia odpłatne, jak i nieodpłatne .
Jak wynika z art. 80 ust. 2, oprócz wskazanych wyżej ograniczeń urzędnicy służby cywilnej objęci są dodatkowo zakazem podejmowania wszelkich zajęć zarobkowych bez pisemnej zgody dyrektora generalnego urzędu (w ramach innych stosunków prawnych, nawet jeśli nie kolidują one z ich ustawowymi obowiązkami i nie podważają zaufania do służby cywilnej). To samo, jak wynika z art. 80 ust. 3, dotyczy pracowników służby cywilnej zajmujących wyższe stanowiska w służbie cywilnej.
„Zajęcia zarobkowe” należy rozumieć jako wszelkie formy zarobkowania na podstawie umów cywilnoprawnych (np. o dzieło, zlecenia, o pracę nakładczą, agencyjną), a także jako podejmowanie działalności gospodarczej. Dyrektorowi generalnemu urzędu pisemnej zgody na podjęcie zajęcia zarobkowego udziela Szef Służby Cywilnej. Dyrektor generalny urzędu, wnioskując do Szefa Służby Cywilnej o udzielenie zgody, załącza pisemną opinię kierownika urzędu.
Ocena, czy konkretne zajęcie będzie pozostawać w sprzeczności z obowiązkami wynikającymi z ustawy bądź będzie podważać zaufanie do służby cywilnej każdorazowo powinna zależeć od konkretnego stanu faktycznego. W przypadku uznania przez pracodawcę, że członek korpusu służby cywilnej naruszył obowiązek wynikający z art. 80 ust. 1 in fine ustawy o służbie cywilnej, może on wydać rzecznikowi dyscyplinarnemu urzędu polecenie wszczęcia postępowania wyjaśniającego.

Zakazy wynikające z ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne

Dodatkowe ograniczenia wobec członków korpusu służby cywilnej wynikają z ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne. Ustawa dotyczy m.in. wymienionych w sposób enumeratywny członków korpusu służby cywilnej – bez wprowadzenia rozróżnienia na urzędników i pracowników służby cywilnej – zajmujących stanowiska kierownicze, a także stanowiska równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami kierowniczymi, tj.:
1) dyrektora generalnego, dyrektora departamentu (jednostki równorzędnej) i jego zastępcę oraz naczelnika wydziału (jednostki równorzędnej) – w urzędach naczelnych i centralnych organów państwowych,
2) dyrektora generalnego urzędu wojewódzkiego, dyrektora wydziału (jednostki równorzędnej) i jego zastępcę oraz głównego księgowego, kierownika urzędu rejonowego i jego zastępcę oraz głównego księgowego – w urzędach terenowych organów rządowej administracji ogólnej,
3) kierownika urzędu i jego zastępcę – w urzędach terenowych organów rządowej administracji specjalnej.
Ustawa dotyczy również innych, niż wyżej wymienieni, członków korpusu służby cywilnej zatrudnionych w urzędzie obsługującym ministra właściwego do spraw finansów publicznych.
Członkowie korpusu służby cywilnej, którzy podlegają ustawie o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne w okresie zajmowania stanowisk lub pełnienia funkcji nie mogą:
1) być członkami zarządów, rad nadzorczych lub komisji rewizyjnych spółek prawa handlowego,
2) być zatrudnieni lub wykonywać innych zajęć w spółkach prawa handlowego, które mogłyby wywołać podejrzenie o ich stronniczość lub interesowność,
3) być członkami zarządów, rad nadzorczych lub komisji rewizyjnych spółdzielni, z wyjątkiem rad nadzorczych spółdzielni mieszkaniowych,
4) być członkami zarządów fundacji prowadzących działalność gospodarczą,
5) posiadać w spółkach prawa handlowego więcej niż 10% akcji lub udziały przedstawiające więcej niż 10% kapitału zakładowego – w każdej z tych spółek,
6) prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem
w prowadzeniu takiej działalności (nie dotyczy to działalności wytwórczej w rolnictwie
w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego).

Przykład
Dyrektor generalny urzędu wyraził członkowi korpusu służby cywilnej zatrudnionemu w ministerstwie na stanowisku naczelnika wydziału zgodę na prowadzenie działalności gospodarczej. Biorąc pod uwagę, że pracownik ten jest zatrudniony na jednym ze stanowisk wymienionych w art. 2 ust. 1 pkt. 1-2a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne należy stwierdzić, ma do niego  zastosowanie wynikający z art. 4 pkt 6 tej ustawy zakaz prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także zarządzania taką działalnością lub bycia przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności. W związku z tym, że zakaz wynikający z art. 4 pkt 6 ustawy jest zakazem bezwzględnym, zgoda dyrektora generalnego urzędu nie może go uchylić.

Zakazy dotyczące zajmowania stanowisk w ww. spółkach nie dotyczą członków korpusu służby cywilnej, którzy zostali zgłoszeni do objęcia takich stanowisk w spółce prawa handlowego przez: Skarb Państwa, inne państwowe osoby prawne, spółki, w których udział Skarbu Państwa przekracza 50% kapitału zakładowego lub liczy 50% liczby akcji, jednostki samorządu terytorialnego, ich związki lub inne osoby prawne jednostek samorządu terytorialnego.
Osoby te nie mogą być zgłoszone do więcej niż dwóch spółek prawa handlowego z udziałem podmiotów zgłaszających te osoby. Naruszenie przez członka służby cywilnej przedstawionych zakazów stanowi przewinienie służbowe, które podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej lub stanowi podstawę do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia, z winy pracownika. Co więcej, wyżej wymienieni członkowie korpusu służby cywilnej przed upływem roku od zaprzestania zajmowania stanowiska lub pełnienia funkcji nie mogą być zatrudnieni lub wykonywać innych zajęć u przedsiębiorcy, jeżeli brali udział w rozstrzyganiu w sprawach indywidualnie dotyczących tego przedsiębiorcy. Powyższe regulacje nie odnoszą się do decyzji administracyjnych w sprawie ustalania wymiaru podatków i opłat lokalnych na podstawie odrębnych przepisów, z wyjątkiem decyzji dotyczących ulg i zwolnień w tych podatkach lub opłatach. W uzasadnionych przypadkach zgodę na zatrudnienie przed upływem roku może wyrazić komisja powołana przez Prezesa Rady Ministrów.
Należy pamiętać, iż następnym obowiązkiem dla tych członków korpusu służby cywilnej, którzy podlegają ustawie o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, jak również wszystkich urzędników służby cywilnej (niezależnie od zajmowanego stanowiska), jest złożenie oświadczenia o stanie majątkowym. Informacje zawarte w oświadczeniu o stanie majątkowym obejmują majątek odrębny oraz majątek objęty małżeńską wspólnością majątkową. Oświadczenie majątkowe winno zawierać informacje na temat posiadanych zasobów pieniężnych, nieruchomości, udziałów, akcji w spółkach prawa handlowego, a także informacje dotyczące mienia nabytego od Skarbu Państwa, innej państwowej osoby prawnej, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związku, które podlegało zbyciu w drodze przetargu. Oświadczenie powinno również wyszczególnić informacje na temat prowadzenia działalności gospodarczej oraz pełnienia funkcji w spółkach lub spółdzielniach. Oświadczenie o stanie majątku przechowuje się przez 6 lat.
Zgodnie z art. 14 ustawy o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, w przypadku gdy osoby zobowiązane przez ustawę do złożenia oświadczenia o stanie majątkowym podadzą w nim nieprawdę, podlegają karze pozbawienia wolności do lat 5. Jednak w przypadku gdy różnica między rzeczywistym stanem majątku a podanym w oświadczeniu jest nieznaczna, sprawca takiego czynu podlega karze pozbawienia wolności do roku, ograniczenia wolności albo grzywny. Centralne Biuro Antykorupcyjne, jako organ uprawniony do kontroli prawdziwości oświadczeń majątkowych, jedynie w okresie sześcioletniego ich przechowywania jest uprawnione do podejmowania czynności procesowych mogących prowadzić w konsekwencji do wszczęcia postępowania karnego.

Ciekawe jest stwierdzenie "niewątpliwie". Z czego wynika przekonanie autora? Czy dotyczy tylko prasy czy również innych mediów (np. internetu)? Czy wypowiedź popierająca obecną partię również narusza ten zakaz? Co z prawem wyrażonym w art. 31 ust. 3  Konstytucji RP "Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw"?

Bardzo słuszna uwaga!
Nie znam autora tego opracowania, ale nieistotne kim on jest - istotne, że stwierdzenie "niewątpliwie" ma "wątpliwą" wartość o czym przekonuje nas poniższy wyrok SN, który udowadnia, że zarówno sąd pracy jak i sąd II instancji "niewątpliwie" miały "wątpliwą" rację.

Przychylam się do opinii:


Jeśli ktoś pisze, że woli Jarka od Donka (albo Grześka) czy na odwrót, to wyraża swoją opinię. Tak samo jak to czy woli lody śmietankowe od pistacjowych czy na odwrót. Inaczej członek ksc byłby jak ubezwłasnowolniony - pozbawiony podstawowego konstytucyjnego prawa do wyrażania swoich opinii. Manifestować tego nie musi. A czym się różni manifestacja od wyrażania, to moriturus już podał ich słownikowe definicje.

A więc taki casus - jeśli ja nie cierpię CAŁEJ TEJ BANDY, to wyrażam jakieś poglądy polityczne, czy nie ?!

( podkreślenie moje )

Jak najbardziej! Negatywne.