Naszego pracownika wezwano do sądu w innej miejscowości w charakterze świadka. Czy należy traktować dzień tej nieobecności jako nieobecność usprawiedliwioną niepłatną, czy też, jak żąda pracownik, należy mu udzielić urlopu okolicznościowego? Co z wynagrodzeniem za taki dzień?

Pracodawca jest obowiązany zwol­nić pracownika od pracy na czas niezbędny do stawienia się m.in. na wezwanie organu administracji rządowej lub samorządu terytorialnego, sądu, prokuratury, policji albo organu prowadzącego postępowanie w sprawach o wykroczenia. Stanowi o tym § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (Dz. U. z 1996 r. nr 60, poz. 281 ze zm.). Za tego rodzaju zwolnienie pracownik nie zachowuje prawa do wynagrodzenia, co wynika z § 16 ust. 2 rozporządzenia. Skoro za to zwolnienie z pracy pracownikowi nie przysługuje prawo do wynagrodzenia, to znaczy, że należy tę nieobecność zakwalifikować jako nieobecność usprawiedliwioną niepłatną. Dowodem usprawiedliwiającym nieobecność w pracy jest bowiem wystosowane przez sąd imienne wezwanie pracownika do osobistego stawienia się, w charakterze strony lub świadka w postępowaniu prowadzonym przed tym organem, zawierające adnotację potwierdzającą stawienie się pracownika na to wezwanie (§ 3 rozporządzenia). Nie przysługuje więc za nią tzw. urlop okolicznościowy (płatny).

Fakt wezwania pracownika do sądu w charakterze świadka pozwala mu uzyskać rekompensatę finansową od tej instytucji za czas takiego zwolnienia, po przedłożeniu zaświadczenia od pracodawcy określającego wysokość utraconego zarobku. Należy dodać, że zakładowe przepisy prawa pracy mogą przewidywać zachowanie przez pracownika prawa do wynagrodzenia za czas takiego zwolnienia. Wówczas rekompensata nie przysługuje.