Czy zdarzyły się wam przypadki wszczęcia postępowania na jednego małżonka zamiast dwóch w podatku dochodowym, gdy małżonkowie się razem rozliczali.
W główce podanych było dwóch, ale w sentencji jeden uciekł. Wysłane było na dwóch.
Co robicie w takiej sytuacji

Sprostowanie?

Jeżeli: jako odbiorcy byli wymienieni oboje (w główce), na zwrotce byli oboje (Państwo Iksińscy) i postępowanie dotyczy wspólnego zeznania, to spokojnie możesz sprostować postanowieniem.
Naczelnik ... prostuje oczywisty błąd pisarski. W wierszu ... jest ..., powinno być ...

Nie wiem, co bym zrobił, ale na pewno kilka razy bym się zastanowił, z pomocą innych osób, czy w ogóle można tu dokonać sprostowania skoro w treści postanowienia w sentencji nie wskazano drugiego małżonka.

Skoro go nie wskazano to nie może być mowy o oczywistej omyłce, tzw. błędzie pisarskim. Z błędem takim mielibyśmy do czynienia, gdyby imię i/lub nazwisko było przekręcone, a tu nie było takiej sytuacji.

Pominięcie jednego z podatników w sentencji jest błędem merytorycznym, a nie oczywista omyłką.

Proszę przeczytać to orzeczenie - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/F3CA6BE62A.

Fragment uzasadnienia:

Natomiast oczywistymi omyłkami o których mowa w art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej, są w szczególności różnego rodzaju drobne błędy pisarskie, przeoczenia, zły dobór słów (tak. A.Kabat w Komentarzu do Ordynacji podatkowej, S.Babiarz, B.Dauter, B.Gruszczyński, R.Hauser, A.Kabat, M.Niezgódka-Medek, LexisNexis Warszawa 2010 str.858).

Na podstawie tego przepisu mogą być zatem prostowane najprostsze omyłki, które można stwierdzić w prosty sposób, w szczególności bez analizowania treści przepisów prawa, w oparciu o który wszczęto postępowanie. Zdaniem Sądu, w okolicznościach sprawy wyraźne pominięcie w kolejnych zdaniach uzasadnienia postanowienia organu z dnia "[...]" o wszczęciu postępowania, w tym również w wykazie podmiotów do których postanowienie jest adresowane, danych jednego z małżonków względem którego prowadzono dalej postępowanie, nie jest oczywistą omyłką, którą można stwierdzić w prosty sposób. Uzupełnienie tych danych w wydanym na podstawie art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej postanowieniu stanowi bowiem merytoryczną ingerencję organu w treść tego uzasadnienia, w ramach której chodzi nie tyle o sprostowanie oczywistej omyłki, co usunięcie błędu w zakresie określenia strony postępowania, w celu nadania skuteczności prawnej wydanemu postanowieniu o wszczęciu. Istotą sporu pomiędzy stronami, jest bowiem udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy tak wydane postanowienie z dnia "[...]" rodzi skutek prawny w zakresie wszczęcia postępowania z urzędu wobec strony postępowania, jaką są podlegający kontroli w związku ze złożeniem wspólnego zeznania, małżonkowie I. i J.M. Stwierdzenie braku skuteczności takiego postanowienia, niezbędnego, by w ogóle mówić o prowadzeniu postępowania, stanowi zaś uchybienie mogące mieć wpływ na wynik sprawy wymiaru podatku. Powoduje bowiem, że podejmowane czynności nie powinny wywoływać skutków prawnych (wyrok NSA z dnia 9 maja 2000 r., III SA 739/00, Z. Zgierski, Wszczęcie postępowania podatkowego (w:) Procedury podatkowe - gwarancje czy instrument fiskalizmu?, red. H. Dzwonkowski, Warszawa 2005, s. 155).

Ocena wadliwości aktu administracyjnego jakim jest sporne postanowienie o wszczęciu postępowania nie jest celem postępowania w sprawie sprostowania omyłki na podstawie art. 215 § 1 Ordynacji podatkowej. Poprawienie postanowieniem wydanym na podstawie art. 215 § 1, nieprawidłowego postanowienia o wszczęciu postępowania, w uzasadnieniu którego, w wierszu 14-ym od góry, wyraźnie wskazano, iż postępowanie zostaje wszczęte "w stosunku do Pani I.M.", nie stanowi sprostowania oczywistej omyłki. Zwłaszcza gdy w wykazie podmiotów do których postanowienie o wszczęciu jest adresowane, również wskazano jedynie I.M.
(...)

Reasumując, błędu w określeniu strony w związku z wszczęciem postępowania w sprawie wymiaru podatku dochodowego nie można potraktować jako oczywistej omyłki, nadającej się do sprostowania w trybie art. 215 § 1 o.p.. Nie jest to bowiem błąd słowny (pisarski lub komputerowy) lub też inna nieistotna wadliwość. Przytoczenie brakującej treści uzasadnienia postanowienia o wszczęciu w drodze postanowienia o sprostowaniu, prowadzi do uzupełnienia jego zawartości, a więc do merytorycznej ingerencji organu w treść tego uzasadnienia, co wykracza poza ramy postanowienia, o którym mowa w art. 215 § 1 O.p.

A jak było wysłane to postanowienie po jednym egzemplarzu dla każdego małżonka w oddzielnych kopertach czy jeden egzemplarz adresowany do obojga?

Jeśli jeden do obojga (i jeszcze najlepiej żeby było doręczone temu właściwemu małżonkowi:)) to może by spróbować to przemilczeć to że w nagłówku jest dwóch małżonków i "dowszcząć" postępowanie wobec drugiego małżonka oddzielnym postanowieniem i potem postanowieniem połączyć postępowania? W teorii to byłoby prawidłowe, tylko w tym wypadku problemem jest jedno nazwisko za dużo w nagłówku a nie jedno za mało:). Spróbujcie dopytać radcę w urzędzie. Od tego jest przecież

Ale jak zrobiliście tak, że do żony i do męża wysłaliście już te same egzemplarze pierwszego postanowienia w oddzielnych kopertach to nie wiem jak z tego wyjść bezboleśnie...

Wystarczy drugie postanowienie z danymi drugiego małżonka, którego się pominęło, wysłać temu małżonkowi. Nagłówka bym nie zmieniał.
Nie ma ani konieczności łączenia postępowań postanowieniem (bo z mocy prawa można prowadzić postępowanie wobec obojga małżonków jeśli wspólnie się rozliczyli), bo to jedno postępowanie, tyle że wszczęte na razie skutecznie wobec jednego małżonka.

No nie wiem, w ten sposób małżonek A dostanie postanowienie w sprawie wszczęcia postępowania w przedmiocie X, a małżonek B - w przedmiocie Y. Nie wspominając już o tym, że postępowanie w przedmiocie X w ogóle nie może być prowadzone, bo jest bezprzedmiotowe (za dany okres nie istnieje coś takiego jak zobowiązanie w PIT na nazwisko jednego z małżonków - istnieje wspólna podstawa opodatkowania, wspólne zobowiązanie i oboje są jedną stroną postępowania).

Napisałem tak, przy założeniu, że pierwsze postanowienie wystarczyło do wszczęcia postępowania wobec małżonka A i że drugie postanowienie będzie dotyczyć małżonka B, a potem będą w decyzji wspólnie.

Może popełniłem błąd i trzeba szukać innego rozwiązania. Czy więc można w takim razie dać nowe postanowienie z małżonkami i doręczyć każdemu z nich?
Tylko co z tym postanowieniem pierwszym? Umorzyć postępowanie skoro przedmiot postępowania był na jednego małżonka, bo będzie ono dla obojga?

Żeby nieco bardziej skomplikować: poza tym, gdyby się okazało, że małżonkowie z jakiegoś powodu nie mogą być wspólnie rozliczeni w decyzji i trzeba wydać odrębne rozstrzygnięcia, to wtedy wszczęcie na małżonków nie będzie kolidowało z decyzjami na każdego z nich osobno?

Popieram przedmówcę. Zatem postanowienie tej samej treści wysłać do drugiego z małżonków dla formalności, ponieważ przy małżonkach za datę wszczęcia uznaje się dzień doręczenia postanowienia pierwszemu z nich (o ile mają różne adresy).

Zgadza się mój błąd – skupiłem się na oczywistości omyłki – postanowienie skierowane do obojga, do obojga wysłane, dotyczy PIT za rok w którym złożono wspólne zeznanie.

Jeśli nie sprostowanie to co?

W postanowieniu, skierowanym do obojga, wszczęto postępowanie, jak rozumiem, w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego za dany rok, tylko wobec jednego małżonka (tak to sformułowano w sentencji).
U każdego z małżonków wystąpił jego obowiązek podatkowy, a solidarna jest ich odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe (art. 92 Ordynacji).
Najpierw wszczęto postępowanie podatkowe w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego jednego z małżonków. Drugim postępowaniem zostanie wszczęte postępowanie podatkowe sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego drugiego z nich.

Formalnie będą to dwa różne postępowania bo będą różne ich przedmioty – miałoby to sens gdyby organ podatkowy ustalił, że złożyli wspólne zeznanie, a nie powinni.
Czyli co – dwie oddzielne decyzje? Każdemu naliczyć podatek oddzielnie? Przecież złożyli wspólne zeznanie opodatkowując się łącznie od sumy swoich dochodów i o to spór, jak rozumiem, się nie toczy.
Czy naliczyć każdemu po 50% zobowiązania od łącznej sumy swoich dochodów? Na jakiej podstawie skoro wszczęto dwa postępowania i będą dwie decyzje?

W takiej sytuacji wydając drugie postanowienie należałoby następnie oba postępowania połączyć (art. 166 Ordynacji).

Może więc lepiej umorzyć to pierwsze postępowanie i wszcząć nowe, już poprawnie, do obojga. Tak będzie najprościej i najbezpieczniej.

Tak będzie nie tyle prościej, co poprawnie (tak teraz uważam).

Nowe postanowienie także trzeba każdemu małżonkowi doręczyć, więc postanowienia dla małżonków w odrębnych przesyłkach listowych dla każdego z nich.

Czyli: główka postanowienia - małżonkowie; w sentencji - małżonkowie; trzy egz. postanowienia - jedno post. dla małżonka 1 w kopercie na imię (i nazwisko) tego małżonka, drugie post. dla małżonka 2 w kopercie na imię (i nazwisko) tego małżonka, trzecie post. - ad acta.

To jest nas już dwóch .

Ten drugi wariant (dwa postanowienia, dwa postępowania, następnie połączone, zakończone jedną decyzją) też wydaje poprawne, ale za dużo w tym "klejenia", nie wiadomo czego sąd by się mógł dopatrzeć.

PIT nie jest jeszcze w SSP, więc z wysyłaniem dwóch wspólnych postanowień, dla każdego małżonka oddzielnie, to bym się nie spieszył. Jeśli mają wspólny adres to wystarczy jedno wspólne adresowane na oboje  .

Może i masz rację.
Zasugerowałem się orzeczeniami dot. podatku od nieruchomości, gdzie każdy z małżonków, mimo wspólności ustawowej, jest traktowany jako odrębny podatnik (np. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 13 listopada 2013 r., sygn. I SA/Sz 531/13).

Jednak zastanowiłbym się czy nie warto by doręczać wszczęcia każdemu z małżonków.

W sumie jest coś takiego jak centrum kompetencyjne dot. postępowań podatkowych (no chyba że już nie ma tego CK). Może stworzą kiedyś opis rozpoczynania różnych postępowań podatkowych, w zależności od podatku i od tego czy stroną jest jeden z małżonków czy małżonkowie? Taka ściąga pomogłaby uniknąć błędów, które mogą skutkować powtórzeniem postępowania podatkowego albo już przedawnieniem zobowiązania podatkowego.