Czy wydając interpretację przepisów prawa podatkowego organ podatkowy może wezwać podatnika do uzupełnienia stanu faktycznego o  opinię statystyczną?
<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->
Organ podatkowy obowiązany był udzielić odpowiedzi bez wezwania podatnika do uzupełnienia stanu faktycznego sprawy o opinię statystyczną, a jeżeli organ  uznał, że urzędowa klasyfikacja statystyczna wykonywanych przez podatnika czynności jest konieczna do załatwienia sprawy, to obowiązany był sam o nią wystąpić.
Taka jest teza wyroku Wojewódzkiego Sądu  Administracyjnego w Warszawie z dnia 25.05.2006r o Sygn. Akt III S.A./Wa241/06.

                                   Stanowisko organów podatkowych
Spółka zwróciła się pismem z dnia 04.02.2005r do Naczelnika Urzędu Skarbowego o udzielenie na podstawie art. 14a par.1 Ordynacji podatkowej pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego.
Przedmiotem zapytania był problem: Czy sprzedaż  przez podatnika własnej wierzytelności na podstawie art. 8 ust.1 ustawy z dnia 11marca 2004r o podatku od towarów i usług stanowi  usługę podlegającą przepisom ustawy o VAT,  i jednocześnie  czynność ta, na podstawie art.43 ust.1 ustawy o VAT jako usługa pośrednictwa finansowego, jest zwolniona z podatku VAT?
Przedstawiając stan faktyczny sprawy Spółka wyjaśniła, że jako operator sieci PLUS GSM wystawi faktury za usługi telefoniczne. Część dłużników Spółki nie płaci za faktury przez nią wystawione. W przypadku gdy działania Spółki zmierzające do wyegzekwowania należnej zapłaty nie przynoszą rezultatów, Spółka dokonuje sprzedaży wierzytelności na rzecz innych podmiotów, które następnie dochodzą zapłaty od dłużnika.
        Pismem z dnia 24marca 2005r organ I instancji na podstawie art. 169 par. 1 i 14 a par. 5 i par. 2 Ordynacji podatkowej wezwał Spółkę do uzupełnienia stanu faktycznego sprawy, przez przedstawienie klasyfikacji usług, o których mowa we wniosku ?
       W odpowiedzi na to wezwanie Spółka skierowała do organu pismo, w którym stwierdziła, ze złożony przez nią wniosek zawiera pełne przedstawienie stanu faktycznego sprawy i jest zgodny z wymogami określonymi w art. 14 par. 2 Ordynacji podatkowej.
        Postanowieniem z dnia 06.05.2005r Naczelnika Urzędu Skarbowego na podstawie art.169 par. 1 i 4, art.14a par. 5 oraz art. 14a par. 2 Ordynacji podatkowej  pozostawił wniosek Spółki bez rozpatrzenia.
W uzasadnieniu postanowienia organ stwierdził, iż podatnik składając wniosek jest obowiązany do wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego sprawy oraz własnego stanowiska w sprawie.
Na podstawie art. 8ust.3 ustawy o VAT podatnik jest odpowiedzialny za  prawidłowe sklasyfikowanie świadczonych przez siebie usług na podstawie przepisów o statystyce państwowej. Organem właściwym do dokonania klasyfikacji jest Ośrodek Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych Urzędu Statystycznego w Łodzi. Spółka pomimo wezwania do uzupełnienia wniosku o dokonanie interpretacji o klasyfikację dokonaną przez wymieniony organ i pouczenia jej że niewykonanie wezwania w terminie 7 dni spowoduje pozostawienie wniosku bez rozpoznania, wniosku nie uzupełniła.
               Na to postanowienie Spółka wniosła zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej, w którym zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła naruszenie art. 14a par.2 i art.121 Ordynacji podatkowej.
Spółka podniosła, że jej wniosek nie był dotknięty brakami formalnymi.
Organ niezasadnie uznał, ze opinia statystyczna należy do stanu faktycznego sprawy.
            Postanowieniem z dnia 24.11.2005r Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.
W uzasadnieniu postanowienia Dyrektor w pełni podzielił stanowisko organu I instancji dodając tylko, że organy podatkowe nie są kompetentne do klasyfikowania towarów i usług.
           Na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu  Administracyjnego w Warszawie.

Stanowisko WSA
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpatrując skargę w dniu 25.05.2006r o Sygn. Akt III S.A./Wa241/06 uznał, że skarga jest zasadna.
Zdaniem Sądu organy podatkowe dokonały błędnej interpretacji zawartego w art. 14 a par.2 Ordynacji podatkowej pojęcia " stan faktyczny".
Interpretując to pojęcie według znaczenia języka potocznego należy stwierdzić, że "stan faktyczny" oznacza stan jaki wystąpił w rzeczywistości. Przez stan ten należy rozumieć zdarzenia jakie miały miejsca w rzeczywistości, okoliczności, które rzeczywiście wystąpiły.
       Z tego względu przez element stanu faktycznego, w rozumieniu powołanego przepisu, nie można było rozumieć czynności, których podatnik w rzeczywistości nie dokonał, jednakże organy obydwu instancji za element stanu faktycznego na podstawie, którego miały dokonać interpretacji przepisów prawa podatkowego, uznały urzędową klasyfikację czynności wykonywanych przez podatnika , której to klasyfikacji podatnik nie dokonał przed złożeniem wniosku o dokonanie interpretacji przepisów prawa podatkowego.
Zdaniem Sądu, w realiach niniejszej sprawy organ podatkowy obowiązany był udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego na podstawie stanu faktycznego dotyczącego tej interpretacji  przedstawionego przez Spółkę we wniosku.
Jeżeli organ uznał, że urzędowa klasyfikacja statystyczna wykonywanych przez podatnika czynności jest konieczna do załatwienia sprawy, to obowiązany był sam o nią wystąpić.
Niedostarczenie przez podatnika w toku postępowania klasyfikacji nie mogło być uznane za odmowę usunięcia braku formalnego, o którym mowa w art. 169 par.1 Ordynacji podatkowej, gdyż żaden przepis prawa nie nakłada na podatnika obowiązku dołączenia takiej klasyfikacji do wniosku o udzielenie interpretacji na podstawie art.14a par.1 Ordynacji podatkowej, co więcej przepisy o podatku VAT nie nakładają na podatników obowiązku posiadania takich klasyfikacji.  Zatem uznanie przedmiotowej klasyfikacji za element formalny wniosku, o którym mowa w art. 14a par.1 Ordynacji podatkowej, o którym mowa w art.14 a par.1 Ordynacji podatkowej było zupełnie bezzasadne.
Zaskarżone postanowienie zostało wydane z naruszeniem  przepisów art.169 par.1 i 4 Ordynacji podatkowej, gdyż w sprawie nie doszło do nie usunięcia braku formalnego podania.
Organ podatkowy II instancji uznając klasyfikację statystyczną za element stanu faktycznego, o którym mowa w art. 14a par.2 Ordynacji podatkowej dokonał błędnej interpretacji tego przepisu.
W świetle tych ustaleń Sąd stwierdził, iż zaskarżone postanowienie oraz postanowienie organu I instancji zostały wydane z naruszeniem art. 14a par.2, art.121 par.1, art.169 par.1 i 4 Ordynacji podatkowej co skutkowało uchyleniem zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego je postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego.<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

I pomysleć że SA, który jakoś nie jest proaparatowy wpadł na coś takiego. Na Dolnym śląsku do połowy 2003 stan faktyczny interpretowano jednolicie w taki sposób (coś co jest, anie "kochany urzędzie zamierzam..."). Potem zaczęło się to z wolna odwracać, a gdy nastały już wiążące interpretacje to "żaden wniosek bez odpowiedzi" i to pod takim rygorem, że strach sie bać. Może to jest właśnie odpowiedź na pytanie, skąd tyle wniosków - takiego doradztwa podatkowego i za takie pieniądze nie ma nigdzie, a kwestia glejtu jaki wystawiamy podatnikom, to ho,ho... I nic dziwnego, że kolejne wcielenie interpretacji, jakie ma pojawić się od lipca wraca do źródeł (jeśli dołączyć do tego kwestię opłat to ministerstwo zapewne nie narobi się wiele)

WARTOŚĆ SPADKU
<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->
Jeżeli stan rzeczy i praw majątkowych po nabyciu przez spadkobiercę spadku uległ zmianie z przyczyn, takich jak zmniejszenie wartości nabytych rzeczy i praw, brak możliwości dysponowania przedmiotami majątkowymi, ponoszenie kosztów utrzymania rzeczy przez spadkobierców czy też przedłużające się postępowanie sądowe i podatkowe – do celów opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn, nie stanowią podstawy do zmiany wartości rynkowej rzeczy lub praw poprzez ponowne jej ustalenie na dzień wydania decyzji wymiarowej.
Wydatki ponoszone przez spadkobierców na odziedziczoną rzecz, po dniu jej nabycia, koszty związane z rzeczą lub obniżenie jej wartości wskutek upływu czasu nie mogą być uznane za wydatki stanowiące długi lub ciężary spadkowe, ponieważ nie wynikają z obowiązków majątkowych spadkodawcy, czyli z roszczeń wobec spadkobierców. Nie stanowią długów spadkowych w rozumieniu przepisów kodeksu cywilnego, nie zostały też wymienione w art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 1997 r. nr 16, poz. 89), a tylko te wydatki mogłyby prowadzić do zmniejszenia wartości nabytych rzeczy i praw.
Postanowienie wydane w postępowaniu cywilnym wiąże organy podatkowe w zakresie stwierdzonych udziałów spadkowych i ich wysokości.
WSA WARSZAWA SYGN. AKT III SA 2261/03 <!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->



PODATKI -  NACZELNY SĄD ADMINISTRACYJNY O PRZYCHODACH Z NIEUJAWNIONYCH ŹRÓDEŁ
<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->
Podatnik musi wykazać, skąd miał pieniądze
Podatniczka w 2000 roku dokonała zakupów na blisko 400 tys. zł. Większa część tej kwoty została wydana na zakup nieruchomości. To zwróciło uwagę organów podatkowych, które postanowiły przyjrzeć się dochodom podatniczki. Po przeprowadzeniu postępowania okazało się, że udokumentowane przychody podatniczki wyniosły tylko 10 tys. zł. Co do reszty pieniędzy podatniczka wyjaśniła, że przez lata prowadziła z mężem gospodarstwo rolne. Wszystkie zyski z działalności inwestowali w waluty obce, które trzymali w domu. Dodatkowo podatniczka w 2000 roku dokonała sprzedaży złota i antyków znacznej wartości. Organów podatkowych takie wyjaśnienia jednak nie przekonały. Organy podatkowe uznały, że przychody nie mają pokrycia w ujawnionych źródłach. A to pozwoliło zastosować stawkę 75 proc. podatku, który wyniósł blisko 300 tys. zł.

Sentencja

To podatnik musi udowodnić, że jego wydatki miały pokrycie w opodatkowanych źródłach przychodów

SYGN. AKT II FSK1327/05

Sprawa trafiła do sądu I instancji. Skarżąca podkreślała, że przez lata prowadziła dochodowe gospodarstwo rolne. To pozwoliło przez lata poczynić oszczędności.

W odpowiedzi organy podatkowe wyjaśniły, że gospodarstwo zostało nabyte pod koniec lat 60. i było spłacane w ratach. Nawet, jeśli gospodarstwo było dochodowe, nie jest to wystarczający dowód potwierdzający możliwość zgromadzenia tak znacznych oszczędności, zwłaszcza że z gospodarstwa była utrzymywana 4--osobowa rodzina, spłacane raty oraz finansowana budowa domu.

Wojewódzki sąd administracyjny oddalił skargę podatniczki. Sąd potwierdził, że to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia skąd pochodzą pieniądze na określone wydatki. Podatniczka złożyła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Jej pełnomocnik zarzucił, że sąd I instancji dokonał błędnej interpretacji przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z nieujawnionych źródeł. Podkreśla, że w przypadku skarżącej przepisy te nie powinny mieć zastosowania, bo prowadziła ona działalność rolną. A ta, co do zasady jest wyłączona spod opodatkowania podatkiem dochodowym.

NSA oddalił skargę kasacyjną. Zasadnicze znaczenie dla tej sprawy miała kwestia oceny dowodów i ustalenie stanu faktycznego. A tego autor skargi skutecznie nie zakwestionował.

Wyrok jest prawomocny.
Aleksandra Tarka<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->