Nikomu nie ubliżając, chciałbym zwrócić uwagę na to, że białostocki WSA powoli staje się wyrocznią dzięki nie tyle trafności werdyktów , a dostępności internetowej swoich orzeczeń - ale w końcu to też jakiś spsób

Ponownie słów kilka o dowodzeniu (tym razem z zeznań świadów):

<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->Nie można wyjaśnić okoliczności sprawy bez przesłuchania kluczowego świadka

Jeżeli o przychodach spółki i kosztach ich uzyskania decydują określone transakcje, to świadek tych transakcji powinien być przesłuchany. W razie niestawiennictwa świadka możliwe jest ponowne jego wezwanie oraz ewentualnie przymusowe doprowadzenie

Tak wynika z wyroku WSA w Gliwicach z 14 listopada 2007 r. (I SA/Gl 639/07).

Organy podatkowe stwierdziły, że spółka zaniżyła na fakturze cenę sprzedawanego samochodu osobowego. Powołując się na art. 14 ust. 1 ustawy o CIT, określiły cenę pojazdu w wysokości jego wartości rynkowej. Zakwestionowały ponadto wydatki wynikające z faktur, które ich zdaniem nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych i wystawione zostały jedynie w celu zawyżenia kosztów uzyskania przychodu. Spółka argumentowała, że samochód został sprzedany po cenie zakupu. Nie była w stanie tego wykazać, więc na potwierdzenie prawdziwości danych zawartych w fakturach wniosła o przesłuchanie jej kontrahenta w charakterze świadka. Wobec niestawienia się świadka na wezwanie organy zrezygnowały jednak z dalszych prób jego przesłuchania.

Sąd uchylił ich decyzję. Wskazał, że skoro o wysokości przychodów i kosztów podatkowych decydowały kwestionowane przez urzędników transakcje, to mieli oni obowiązek przesłuchania kontrahenta spółki. Jeśli bezskuteczne okazało się pierwsze wezwanie świadka, to możliwe było zastosowanie ponownego wezwania, a nawet przymusowego doprowadzenia. Odnosząc się do kwestii przychodu z odpłatnego zbycia pojazdu, sąd stwierdził, że nie została ona w pełni wyjaśniona, co uniemożliwiło skuteczną ocenę ewentualnego zaniżenia wartości samochodu. <!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Całość: <a href="http://www.rp.pl/artykul/73838.html" target="_blank">http://www.rp.pl/artykul/73838.html</a>

A o przeprowadzenie jakiego dowodu prosi strona ? W pierwszej kolejności to strona powinna przedłożyć dowody, które powinna posiadać. O informacje bankowe ( jesli chodzi o operacje strony) też sama powinna wystąpić i je przedłożyć. Niedługo to organy podatkowe będą zbierać faktury kontrahentów strony, prowadzić ewidencje podatkowe, a może i wpłacać za podatnika podatki.
<a href="http://www.skarbowcy.pl/mkportal/index.php?ind=news&op=news_show_single&ide=424" target="_blank">http://www.skarbowcy.pl/mkportal/index.php..._single&ide=424</a>
<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->
Nie rozumię tego sarkazmu w wypowiedzi. Wiadomym jest że transakcje bankowe, maklerskie, są obciążone kosztami / prowizje/ i ma być naliczony podatek a podatnik np. po 5 latach nie ma wyciągów wnioskuje więc by organ wystąpił do banku o te informacje. To czy nie powinien organ o nie wystąpić. Czy nie wystąpienie i naliczenie podatku " z czapki" to jest OK'. Mówię oczywiście o przypadku kiedy organ wszczyna postępowanie a nie ma pełnych informacji.
<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->
Nie jest  opisany stan faktyczny sprawy i stąd mogą być niejasności ale w tym przypadku absolutnie nie uwzględniłabym wniosku strony, bowiem to na nim ciąży obowiazek posiadania dowodów poniesienia opłat bankowych, i przechowywania tych dowodów przez lat 5. Nie dajmy sie zwariować. Jeżeli organ drugiej instancji uchyli to znaczy, ze nie realizuje przepisów prawa materialnego!

No to mój II stopnie nie realizuje. Najśmieszniejszy był zarzut (podstawa uchylenia) braku podpisu kontrolowanego pod protokołem doręczonym pocztą za pokwitowaniem!  :mur:

No to mój II stopnie nie realizuje. Najśmieszniejszy był zarzut (podstawa uchylenia) braku podpisu kontrolowanego pod protokołem doręczonym pocztą za pokwitowaniem!  :mur:
<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Jak to człowiek potrafi czasem oślepnąć. I co doręczaliście jeszcze raz?

No to mój II stopnie nie realizuje. Najśmieszniejszy był zarzut (podstawa uchylenia) braku podpisu kontrolowanego pod protokołem doręczonym pocztą za pokwitowaniem!  :mur:
<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Jak to człowiek potrafi czasem oślepnąć. I co doręczaliście jeszcze raz?
<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->
Nie. Ja jestem zdrowy. Podałem na protokole numer karty akt z pokwitowaniem (następna karta!!!). Ciekawe c tym razem znajdą?

Czy ktoś ma wydawnictwo pt. Środki dowodowe w polskim postępowaniu podatkowym" autorstwa Grażyny Adaszkiewicz wyd. 1997r. i mógłby je udostępnić?

Mam to cudowne dzieło gdzieś w piwnicznych skrzyniach. Ale w mojej ocenie nie ma tam nic ciekawego.
Podaj namiary na prv zrobię ksero i podeślę.

Jeszcze coś o dowodzeniu:

<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->
Ważniejsze przesłuchanie niż samo oświadczenie

Do rozstrzygnięcia sprawy nie wystarczy samo oświadczenie kontrahenta. Urząd powinien go przesłuchać, a podatnik ma prawo w tym uczestniczyć

Wynika tak z wyroku WSA w Gliwicach z 16 maja 2008 r. (III SA/Gl 17/08).

Podatniczka odliczyła w styczniu 2005 r. VAT naliczony przy zakupie oleju napędowego. W wyniku kontroli krzyżowej organy podatkowe stwierdziły jednak, że w rzeczywistości nie doszło do zawarcia umowy sprzedaży paliwa. Faktura, na podstawie której odliczono podatek, dotyczyła więc czynności pozornej, co zgodnie z § 14 ust. 2 pkt 1lit. a rozporządzenia ministra finansów z 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o VAT pozbawiło stronę prawa do pomniejszenia VAT. Podstawowym dowodem, na którym oparta była decyzja wymierzająca podatniczce prawidłową – zdaniem organów – wysokość podatku, było oświadczenie złożone przez jej rzekomego kontrahenta. Wskazał on, że nie zawierał żadnych umów sprzedaży paliwa, nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Podatniczka zaskarżyła decyzję, powołując się na przedstawione dowody zapłaty oraz pokwitowania odbioru paliwa, które świadczą o faktycznej sprzedaży. Wskazała ponadto, że z treści oświadczenia kontrahenta nie wynikało, czy negował on dokonanie sprzedaży właśnie w styczniu 2005 r., czy może w innym miesiącu. Zdaniem skarżącej zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał jednoznacznie stwierdzić, że czynność była pozorna.

Organy podatkowe uznały jednak, że działanie podatniczki było typowym oszustwem podatkowym, a dokonanie przelewu miało jedynie stworzyć pozory rzeczywistej umowy.

Decyzję tę uchylił sąd. Stwierdził, że oświadczenie rzekomego kontrahenta nie spełnia wymagań dowodowych przewidzianych w ordynacji podatkowej. Organy podatkowe mając taką możliwość, powinny przeprowadzić dowód z przesłuchania świadka. Zapewniłoby to podatniczce możliwość czynnego udziału w postępowaniu prowadzonym w jej sprawie. Co więcej zeznania przesłuchiwanego świadka mają większą wartość dowodową niż samo oświadczenie.
<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

całość: <a href="http://www.rp.pl/artykul/145931.html" target="_blank">tutaj</a>

Być może kluczowym zagadnieniem w tej sprawie było przeprowadzenie!!!! kontroli  krzyżowej, bo z przedstawionego stanu faktycznego "..nie prowadzi działalności gospodarczej oraz nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT" wynika coś odmiennego. Dokonano chyba łatwizny, która się zemściła.

Ad.
Środki dowodowe w polskim postępowaniu podatkowym" autorstwa Grażyny Adaszkiewicz wyd. 1997r. - odkrywczych rzeczy tam nie wyczytasz.

Odnośnie tzw. ciężaru dowodowego w potępowaniu podatkowym to fajnie pisał Mastalski w którymś Monitorze Podatkowym (chyba w 2007) i stwierdził że to trochę sztuczny problem i w podatkach nie powinno się o tego pojęcia używać, organy podatkowe mają obowiązek wyjaśniać sprawę ale są granice (w szczególności gdy chodzi o okoliczności na korzyść podatnika) - podatnik ma obowiązek współdziałać, czasami przepisy materialne nakładają na niego jakieś obowiązki dowodowe -  czy jakoś w tym guście - mnie przekonał. To teoria a w praktyce jest trudniej.
W szczegóności gdy II instancją jest OZ i bardzo się boi o swoje istnienie no i do momentu aż wszyscy się nie przyznają że to była np. fikcja  to nie stosuje zasady swobodnej oceny materiałów i uważa (słusznie zresztą) że obowiązek udowodnienia leży po stronie US akurat takich rzeczy
Sądy też często ograniczają możliwość oceny materiału dowodwego przez US - a właśnie problem ciężaru dowodwego i zasada swobodnej (a nie dowolnej) oceny materiału ściśle ze sobą się wiążą.

Jestem zdanie że nie możemy dać się zwariować i mimo że od czasu do czasu coś się przegra trzeba stosować zasady zdrowego rozsądku - nie mamy czasu, środków, odpowiedniego przeszkolenia, dobrych przepisów żeby prowadzi bardzo rozbudowane postępowanie dowodowe np. na wzrór sądowego gdzie w zasadzie trzeba przesłuchać każdego kto miał cokolwiek wspólnego ze sprawą.

<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->
Ciężar dowodu w postępowaniu podatkowym.

Zagadnienie ciężaru należy do jednego z najistotniejszych zagadnień w ramach prowadzonego postępowania podatkowego. Umiejętność właściwego przeprowadzenia tego postępowania jest bowiem bezpośrednio uzależniona od zrozumienia roli jaką organ podatkowy realizuje w ramach postępowania podatkowego. Jest to jednocześnie warunkiem zastosowania konkretnych instytucji uregulowanych zarówno w Ordynacji podatkowej, jak i w ustawach regulujących poszczególne świadczenia podatkowe. Analizowane zagadnienie wymaga więc w pierwszej kolejności przedstawienia istoty ciężaru dowodu na gruncie postępowania podatkowego, by następnie przedstawić jego odniesienie na gruncie poszczególnych wybranych konstrukcji prawnopodatkowych.

1. Problematyka ciężaru dowodu w postępowaniu podatkowym na tle orzecznictwa podatkowego
Rozważania dotyczące instytucji ciężaru dowodu na gruncie postępowania podatkowego należy poprzedzić stwierdzeniem, iż nie ma w przepisach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) przepisu, który by w sposób bezpośredni określał tę instytucję, tak jak czyni to przepis art. 6 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) Już brak tej bezpośredniej regulacji powinien stanowić ważną wskazówkę interpretacyjną w zakresie instytucji ciężaru dowodu recypowanej na grunt postępowania podatkowego. Przyjmuje się w literaturze pogląd, iż normatywną regulacją ciężaru dowodu na gruncie postępowania podatkowego jest przepis art. 122 Ordynacji podatkowej wprowadzający zasadę prawdy obiektywnej 1. Istotnie regulacja ta treścią wskazuje na te kwestie, których dotyczy instytucja ciężaru dowodu. Wydaje się jednak, iż ustawodawca nieprzypadkowo zrezygnował z bezpośredniego określenia ciężaru dowodu, wprowadzając zasadę prawdy obiektywnej. Ponadto - jak wykazane zostanie w dalszej części niniejszego komentarza - szereg regulacji prawnopodatkowych w poszczególnych ustawach podatkowych zawiera, treści dotyczące ciężaru dowodu bez jego określenia. Ustawodawca miał więc świadomość odrębności postępowania podatkowego od klasycznych regulacji zawierających instytucję ciężaru dowodu zawartych w ramach postępowania cywilnego. Dlatego też nie wprowadził przepisu definiującego ciężar dowodu w postępowaniu podatkowym. W związku z tym kluczowe w tej kwestii stają się przepisy definiujące zasadę prawdy obiektywnej, a także regulacje rozwijające tę zasadę w przepisach dotyczących dowodów.

Pomimo braku przepisu, definiującego ciężar dowodu w postępowaniu podatkowym orzecznictwo podatkowe dość często posługuje się tą instytucją. W orzecznictwie podatkowym dotyczącym ciężaru dowodu można dostrzec pewną ewolucję. We wcześniejszych wyrokach można spotkać stwierdzenia wprost odwołujące się do instytucji ciężaru dowodu, zgodnie z którymi ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym podmiocie, który z danego faktu wywodzi skutki prawne. W sposób dosłowny instytucję ciężaru dowodu wyraził NSA w Warszawie w wyroku z dnia 19 grudnia 2000 r. (III SA 1874/99), gdzie stwierdzono, iż, na gruncie postępowania podatkowego w pełni zastosowanie ma zasada, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Do podatnika zatem należy udokumentowanie poniesionych wydatków oraz wykazanie związku przyczynowo - skutkowego między konkretnym wydatkiem a uzyskanym przychodem. Oznacza to, że strona w swym dobrze rozumianym interesie powinna wykazywać dbałość o przedstawienie organom stosownych środków dowodowych”. Podobnie stwierdzenie zawarł NSA w Poznaniu w wyroku z dnia 20 stycznia 2000 r. (I SA/Po 2079/98), stwierdzając m.in., że (...) Ciężar udowodnienia poniesionych wydatków związanych z przychodem spoczywa zawsze na podatniku, który z tego wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania, a więc i ciężaru podatkowego (...)”.

Można było także dostrzec tendencję do wskazywania, iż ciężar dowodu spoczywa wyłącznie na organie podatkowym, a więc organ ten ma obowiązek zebrać i rozpatrzyć całość materiału dowodowego. W wyroku z dnia 9 listopada 1998 r.(I SA/Gd 4/97), NSA w Gdańsku przyjął kategoryczną tezę, iż, w postępowaniu podatkowym ciężar dowodu spoczywa na organie podatkowym, a nie na podatniku. Zatem to organ podatkowy musi zebrać i rozpatrzyć całość materiału dowodowego.

Liczną grupę orzeczeń stanowią te, gdzie sądy stwierdzają, iż na mocy zasady ogólnej prawdy obiektywnej ciężar dowodu spoczywa na organie podatkowym, jednakże w niektórych konstrukcjach prawnych może być „przerzucony” na podatnika, bądź też podatnik ten może sam niejako „przejąć” na siebie ciężar dowodu. Taki pogląd zawarł NSA w Warszawie w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. (FSK 2600/2004), stwierdzając, iż „1. W postępowaniu podatkowym ciężar dowodowy z mocy art. 122 w związku z art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej obciąża organy podatkowe, chyba że przepisy szczególne (np. art. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych bądź art. 25a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) bądź inicjatywa samej strony przesuną go na podatnika (...)”.

Orzeczenie to stanowi jednocześnie punkt wyjścia do licznych wyroków, gdzie sądy wskazywały wprost w jaki sposób kształtuje się ciężar dowodu w zależności od konkretnych konstrukcji prawnopodatkowych. W przedmiocie ciężaru dowodu, przy odpowiedzialności za zaległości. podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 września 2005 r. (FSK 2062/2004), gdzie przyjęto, iż, z brzmienia art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) wynika wyraźnie, że ciężar dowodu spoczywa na członku zarządu. Świadczą o tym słowa: "(...) chyba, że członek zarządu wykaże, że..."Wobec tak wyraźnego brzmienia przepisu nieuprawnione jest interpretowanie art. 122 i 187 Ordynacji podatkowej w kierunku nakładania na organ obowiązku działania z urzędu w celu wykazania okoliczności ekskulpujących członka zarządu”. Przy czym należy jednocześnie zaznaczyć, iż w innym z wyroków NSA nie wykluczył obowiązku dowodzenia przez organy podatkowe, pomimo takiego uregulowania art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej 2.

Orzecznictwo podatkowe bardzo często „wypowiadało się” w kwestii ciężaru dowodu w odniesieniu do konstrukcji prawnopodatkowych uregulowanych w ustawach normujących poszczególne świadczenia podatkowe, szczególnie w kwestii kosztów uzyskania przychodów, a także przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 października 2004 r. (I SA/Gd 565/2001) stwierdził, iż „Gdy w toku postępowania przed organami podatkowymi okaże się, że podatnik poniósł wydatki albo zgromadził środki lub mienie przekraczające znacznie zeznany dochód, to właśnie na podatniku spoczywa ciężar bezsprzecznego i jednoznacznego wykazania, że te wydatki albo zgromadzone środki lub mienie znajdują pokrycie w określonych źródłach przychodów lub w posiadanych zasobach.” Z kolei w wyroku z dnia 18 grudnia 2003 r. (III RN 136/2002) Sąd Najwyższy przyjął, iż „(...) Jeżeli podatnik zamierzał zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów także kwoty objęte zakwestionowanymi przez organy podatkowe (fikcyjnymi) fakturami, to ciężar dowodu poniesienia faktycznego wydatkowania przezeń tych kwot w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą w danym roku podatkowym spoczywał właśnie na podatniku. Bowiem ryzyko ewentualnej straty związanej z prowadzoną działalnością gospodarczą spoczywa na prowadzonym ją podmiocie.”

W orzecznictwie podatkowym spotyka się także orzeczenia, gdzie sądy w tezach wskazują jedynie na obowiązki wynikające z unormowania danych konstrukcji prawnopodatkowych. Jako przykład można więc wskazać na wyrok NSA w Warszawie z dnia 18 stycznia 2006 r. (II FSK 405/2005), w którym stwierdzono, iż

„To strona występująca z żądaniem umorzenia zaległości podatkowych w oparciu o art. 67 § 1 Ordynacji podatkowej powinna powołać dowody lub wnioskować o przeprowadzenie ich przez organ w celu wykazania, że zachodzą szczególne okoliczności uzasadniające umorzenie z uwagi na ważny interes podatnika lub interes publiczny.” Z kolei w wyroku z dnia 24 listopada 2006 r. (II FSK 1327/2005) 3, NSA w Warszawie przyjął, iż „Podatnik musi udowodnić, że jego wydatki miały pokrycie w opodatkowanych źródłach przychodów”. Natomiast w wyroku z dnia 6 października 2003 r. (I SA/Ka 1979/2002), NSA stwierdził, iż „Wykazanie spełnienia warunków, od których zależne jest preferencyjne opodatkowanie, należy do podatnika. Nie może on ciążących na nim obowiązków przerzucać na organy podatkowe i obarczać te organy winą za swe działania naruszające obowiązujące prawo‘’.

Przeprowadzona bardzo ogólna charakterystyka orzecznictwa podatkowego w kwestii ciężaru dowodu prowadzi do wniosku, iż pomimo niewątpliwego posługiwania się w tezach wyroków sformułowaniami wskazującymi na tę instytucję, sądy dość często wychodząc od zasady prawdy obiektywnej i koncentrując się na unormowaniach poszczególnych konstrukcji prawnopodatkowych poprzestają na wskazaniu obowiązków ciążących na organie podatkowym, bądź też podatniku. Może to więc prowadzić do wniosku, iż de facto kontrowersyjne rozważania w kwestii ciężaru dowodu w postępowaniu podatkowym prowadzą do wskazania obowiązków ciążących na organie podatkowym, a następnie na próbie określenia „roli” podatnika.

2. Obowiązki organu wynikające z zasady prawdy obiektywnej
Zgodnie z przepisem art. 122 Ordynacji podatkowej, wprowadzającym regulację dotyczącą zasady prawdy obiektywnej „W toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym”. Przepis ten z jednej strony wskazuje na szeroki zakres obowiązków jakie spoczywają na organie podatkowym prowadzącym postępowanie podatkowe, z drugiej jednak strony stanowi podstawę do określenia - wraz z innymi regulacjami - roli jaką pełni organ w całokształcie postępowania podatkowego. Zakres obowiązku organu podatkowego jest szeroki zakresowo, na co wskazuje sformułowanie odnoszące się do podejmowania „wszelkich niezbędnych działań”, przy czym jest on doprecyzowany poprzez wprowadzenie celu tych działań, gdzie celem tym jest dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego a także załatwienie sprawy w postępowaniu podatkowym. Szczególnego znaczenia nabiera tu więc sformułowanie celu w postaci dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego zawiera w sobie niejako dwa elementy, tj. po pierwsze ustalenie - zebranie dokładne wszystkich składników tworzących stan faktyczny, a następnie jego wyjaśnienie, czyli analizę. W sposób bezpośredni ujął to ustawodawca w przepisie art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, precyzującym na gruncie dowodów zasadę prawdy obiektywnej. Zgodnie więc z tą regulacją organ podatkowy jest zobowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy.

Regulacje te określające obowiązki jakie spoczywają na organie podatkowym są związane z rolą jaką pełni on w całokształcie prowadzonego postępowania podatkowego, a także są konsekwencją pozycji organu podatkowego w stosunku prawnym zobowiązania podatkowego. Rolę organu podatkowego w całokształcie postępowania podatkowego podkreślają w szczególności przepisy art. 187 § 2 Ordynacji podatkowej, a także unormowanie przepisu art. 188 Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z pierwszym z przywołanych przepisów „Organ podatkowy może w każdym stadium postępowania zmienić, uzupełnić lub uchylić swoje postanowienie dotyczące przeprowadzenia dowodu‘’. Kompetencja organu podatkowego - wyznaczona wymogiem zasady prawdy obiektywnej - ma charakter bardzo szeroki. Z unormowaniem tym powiązany jest wskazy już przepis art. 188, zgodnie z którym „Żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem”. Przepis ten wprowadza więc obowiązek uwzględnienia żądania strony, co do przeprowadzenia dowodu, przy czym, ocena, czy przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, a także czy okoliczności te są stwierdzone wystarczająco innym dowodem jest pozostawiona organowi podatkowemu.

Obowiązek dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego powinien być dokonywany przez organ podatkowy zarówno samodzielnie, jak i z udziałem podatnika jako strony, co dotyczy przede wszystkim ustalania wszelkich elementów składowych stanu faktycznego. Wypada w tym miejscu przywołać wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 marca 2004 r. (III SA 2328/2002), w którym sąd ten przyjął, iż„ (...) sam podatnik w przypadku, gdy chce skorzystać z odliczenia podatku naliczonego, powinien współprzyczyniać się do wyjaśnienia sprawy, a nie ograniczać się do gołosłownych twierdzeń o obowiązku poszukiwania przez organy podatkowe kopii faktur. Obowiązek organów podatkowych w zakresie ustalania stanu faktycznego wymaga aktywnego uczestnictwa strony, ponieważ nie zawsze organ podatkowy z przyczyn niezależnych od siebie jest w stanie ustalić rzeczywisty stan sprawy.” Tym samym wskazać należy na zagadnienie „współdziałania” podatnika w wyjaśnianiu stanu faktycznego.

3. Zagadnienie współdziałania podatnika w wyjaśnianiu stanu faktycznego
Problem istnienia i zakresu współdziałania podatnika w wyjaśnianiu stanu faktycznego został - jak już wskazano - dostrzeżony w orzecznictwie. Należy jednak podkreślić, iż nie ma on charakteru jednolitego. Jest niewątpliwie związany z konkretną konstrukcją prawnopodatkową, a także z indywidualną sprawą. Nabiera on po pierwsze szczególnego wymiaru wówczas, gdy organ nie jest w stanie ustalić sam bez udziału strony pewnych elementów stanu faktycznego. Z drugiej jednak strony współdziałanie strony w dochodzeniu do prawdy obiektywnej powinno być wymagane wówczas, gdy jest możliwe, czyli w sytuacji, gdy strona ma realne możliwości „dostarczyć” niezbędne składniki stanu faktycznego. NSA w Warszawie w wyroku z dnia 14 lipca 2005 r. (FSK 2600/2004) stwierdził bowiem, iż „(...) 2. Współdziałanie strony postępowania podatkowego w procesie dochodzenia do prawdy obiektywnej jest pożądane i winno być oczekiwane w tych przypadkach, w których strona ma realne możliwości ujawnienia i wykazania faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Trudno bowiem oczekiwać jej inicjatywy, gdy możliwości takich obiektywnie nie posiada. Taka zaś sytuacja niewątpliwie zachodzi w przypadku dowodzenia takiej okoliczności, jak rozliczenie podatku naliczonego w fakturach otrzymanych od sprzedawcy, który nie zachował ich kopii. Nabywca - w przeciwieństwie do organów podatkowych - nie posiada bowiem jakichkolwiek instrumentów, za pomocą których okoliczność tę mógłby wykazać”.

[...]

<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Autor:
Paweł Borszowski

całość: <a href="http://online2.abc.com.pl/vgkprestige/gateway.dll?f=templates&fn=default.htm" target="_blank">http://online2.abc.com.pl/vgkprestige/gate...;fn=default.htm</a>