Czy decyzja podatkowa bez podania imienia stanowi rażące naruszenie prawa?

Zgodnie z art. 210 § 1 o.p. decyzja powinna zawierać: oznaczenie organu administracji publicznej (pkt 1), datę wydania (pkt 2), oznaczenie strony lub stron (pkt 3), powołanie podstawy prawnej (pkt 4), rozstrzygnięcie (pkt 5), uzasadnienie faktyczne i prawne (pkt 6), pouczenie, czy i w jakim trybie służy od niej odwołanie (pkt 7), podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji (pkt 8). Decyzja nie będzie istniała, dopóki nie zostanie opatrzona podpisem przez osobę uprawnioną, odpowiadającym wymogom prawnym. W doktrynie i orzecznictwie sądowym podkreśla się, iż rażące naruszenie prawa wystąpi także wówczas, gdy w sposób oczywisty organ naruszył przepisy procesowe, których treść nie budzi wątpliwości. Decyzja podatkowa dotknięta wadą w postaci nieodpowiadającego wymogom prawnym podpisu pod nią, nie funkcjonuje w obrocie prawnym i nie kształtuje praw i obowiązków strony.

Zarówno brak podpisu na decyzji jak i braki w samym podpisie (np. niepodanie nazwiska lub imienia) stanowią istotną wadę decyzji (Stefan Babiarz i in., Ordynacja podatkowa. Komentarz, LexisNexis Polska sp. z o.o., Warszawa 2011, s. 866).

Czy z pieczątki imiennej nie wynika imię i nazwisko osoby podpisującej?

Tak w ogóle to brzmienie art. 210  § 1 pkt 8 Op zmieniło się nieco (od 11 maja 2014), ale decyzja nie będzie wadliwa jeśli będzie posiadała podpis osoby zawierający inicjał imienia i nazwisko oraz wydrukowane lub naniesione pieczątką imię, nazwisko i stanowisko służbowe.


Z komentarza dr. Sławomira Presnarowicza (2013):

"Takie oznaczenie osoby wydającej decyzję służy kontroli ustalenia umocowania pracownika organu podatkowego, który wydaje decyzję. Brak podpisu takiej osoby pod treścią decyzji wyklucza uznanie danego aktu administracyjnego jako decyzji podatkowej. Powinien to być oryginalny podpis osoby własnoręcznie się podpisującej. Może być to tzw. podpis czytelny lub nieczytelny. Podpisu nie można zastępować pieczęcią odciskową (tzw. facsimile). W orzeczeniu z dnia 25 marca 2010 r. WSA w Poznaniu podkreślał, że "pojęcie podpisu mieści w sobie jedynie własnoręczne umieszczenie brzmienia nazwiska. Przy podpisie chodzi bowiem o zadokumentowanie nie tylko brzmienia nazwiska, ale także i charakteru pisma, by w ten sposób ułatwić orientację w rozpoznaniu osoby. Gdyby do podpisu nie było potrzebne własnoręcznie umieszczenie nazwiska ustawodawca użyłby zamiast wyrażenia "podpis" zwrotu "umieszczenie brzmienia nazwiska wystawcy". Dokument z "zeskanowanym" podpisem - falsyfikat decyzji, nie stanowi decyzji w rozumieniu przepisów prawa podatkowego" (wyrok WSA w Poznaniu, I SA/Po 178/10, LEX nr 575098)".

Jednakże przepis wyraźnie stwierdza "podpis z podaniem imienia i nazwiska". Wykładnia językowa tej normy prawnej nie budzi żadnych problemów interpretacyjnych. Jakkolwiek podpisu nie może zastępować faksymile, to tym bardziej podpisu pod decyzją nie stanowi odcisk pieczątki imiennej.

Normatywne znaczenie "podpisu" w decyzji podatkowej polega na tym, że podpis w decyzji pozwala na identyfikację osoby sprawującej funkcję danego organu podatkowego, za wiedzą i wolą której konkretne rozstrzygnięcie zostało przyjęte. Tym samym daje to wszystkim zainteresowanym podmiotom (w szczególności zaś adresatowi rozstrzygnięcia oraz właściwym organom sprawującym kontrolę prawną decyzji administracyjnych) możliwość weryfikacji autentyczności tego rozstrzygnięcia. Aby podpis nie budził żadnych zastrzeżeń, powinien zawierać imię i nazwisko w pełnej postaci, bez pominięcia litery lub liter.

Podpis na decyzji z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji musi być własnoręczny. Brak własnoręcznego podpisu pod decyzją (bądź brak imienia lub nazwiska), mimo istnienia na niej pieczęci imiennej, powoduje, że brak jest oświadczenia woli organu podatkowego i nie można mówić o akcie formalnie istniejącym. Decyzja, dotkniętą tą wadą należy uznać jako niepodpisaną (por. wyrok NSA OZ w Gdańsku z 18 kwietnia 2000 r., sygn. akt II SA/Gd 954/98). Decyzję, która nie zawiera podpisu z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego, traktuje się jako nieważną, a takiego braku nie można uzupełnić po doręczeniu decyzji stronie. Tego rodzaju naruszenie normy prawnej, której treść jest jasna i nie budzi wątpliwości, powinno być traktowane jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 o.p., co uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji (wyrok WSA z 29 kwietnia 2004 r., sygn. akt V SA 1347/2003).

II FSK 151/07

Jak dla mnie wykładnia językowa jest zupełnie odmienna od tego, co wysnułaś @ewan.
Przyłożenie pieczęci z imieniem i nazwiskiem jest podaniem imienia i nazwiska w treści decyzji.
Jak dla mnie z 210 § 1 pkt 8 nie wynika wymóg, by podpis polegał na czytelnym nakreśleniu własnego imienia i nazwiska.  Sędziowie chyba też tak to raczej interpretują, bo ogólnie w systemie prawa polskiego nie ma wymogu, aby podpis był czytelny, czy też zawierał imię i nazwisko.

Jednakże przepis wyraźnie stwierdza "podpis z podaniem imienia i nazwiska".

Tak, ale nie stwierdza, "podpis składający się z imienia i nazwiska" czy „podpis zawierający imię i nazwisko”. Widzisz różnicę?
Widziałeś podpisy pod decyzjami organów podatkowych? Na pewno. Większość z nich nie zawiera podania pełnego imienia, nazwiska są czasem zupełnie nieczytelne, jakby używano wydruków z elektrokardiogramu zamiast podpisu.
Gdyby było inaczej, tj. podpis musiałby składać się z pełnego imienia i nazwiska to 99% decyzji byłoby kasowanych w sądach już z tego powodu.

Nie ma o co robić halo, ale jeśli już drążysz sprawę podpisu, zajrzyj do orzeczeń Sądu Najwyższego.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2009 r., sygn. akt IV CSK 78/09 (LEX nr 512010), „zasadniczo podpis powinien wyrażać co najmniej nazwisko. Nie jest konieczne, aby było to nazwisko w pełnym brzmieniu, gdyż dopuszczalne jest jego skrócenie, nie musi ono być także w pełni czytelne. Podpis powinien jednak składać się z liter i umożliwiać identyfikację autora, a także stwarzać możliwość porównania oraz ustalenia, czy został złożony w formie zwykle przezeń używanej; podpis więc powinien wykazywać cechy indywidualne i powtarzalne. […] Chociaż podpis nie musi być sporządzony czytelnie, to powinien odzwierciedlać cechy charakterystyczne dla osoby, która go składa i tym samym – wskazywać na tę osobę. Umiejętność nakreślenia znaku graficznego nie jest tożsama z umiejętnością podpisania się”.

Gdyby ktoś postawił parafę zamiast podpisu np. w kształcie litery V czy X - na pewno byłby to powód do stwierdzenia, że nie jest to podpis.
Nawet nazwisko nie musi być czytelne, więc nie bardzo rozumiem, o co się spierasz.



Wykładnia językowa tej normy prawnej nie budzi żadnych problemów interpretacyjnych.

Widocznie budzi, skoro jak czytałeś cytowany w komentarzu Presnarowicza wyrok, WSA w Poznaniu uznał, że nazwisko zupełnie wystarczy.



Jakkolwiek podpisu nie może zastępować faksymile, to tym bardziej podpisu pod decyzją nie stanowi odcisk pieczątki imiennej.

Nic takiego nie napisałem, że odcisk pieczątki to podpis. Dane z pieczątki imiennej wskazują na imię, nazwisko i stanowisko służbowe, a obok tego własnoręczny podpis z podaniem nazwiska (niekoniecznie czytelnego) dopełnia wymogów Op w zakresie art. 208 par. 1 pkt 8.



Normatywne znaczenie "podpisu" w decyzji podatkowej polega na tym, że podpis w decyzji pozwala na identyfikację osoby sprawującej funkcję danego organu podatkowego, za wiedzą i wolą której konkretne rozstrzygnięcie zostało przyjęte. Tym samym daje to wszystkim zainteresowanym podmiotom (w szczególności zaś adresatowi rozstrzygnięcia oraz właściwym organom sprawującym kontrolę prawną decyzji administracyjnych) możliwość weryfikacji autentyczności tego rozstrzygnięcia. Aby podpis nie budził żadnych zastrzeżeń, powinien zawierać imię i nazwisko w pełnej postaci, bez pominięcia litery lub liter.

Czyje to twierdzenie? Twoje?

Fragment tekstu Lidii Klaty-Werteleckiej pt. „Podpis tradycyjny w decyzji podatkowej” („Monitor Podatkowy” nr 7 z 2008 r.):

„Zgodnie z art. 210 § 1 OrdPU podpis 12 (numer przypisu) pod decyzją podatkową składa osoba upoważniona do jej wydania, podając swoje imię i nazwisko oraz stanowisko służbowe. Normatywne znaczenie „podpisu” w decyzji podatkowej polega na tym, że podpis w decyzji pozwala na identyfikację osoby (lub osób) sprawującej (lub sprawujących) funkcję danego organu podatkowego, za wiedzą i wolą której (których) konkretne rozstrzygnięcie zostało przyjęte. Tym samym daje to wszystkim zainteresowanym podmiotom (w szczególności zaś adresatowi rozstrzygnięcia oraz właściwym organom sprawującym kontrolę prawną decyzji administracyjnych) możliwość weryfikacji autentyczności tego rozstrzygnięcia 13. Odpowiedzialność za podjętą decyzję zawsze ponosi organ, który ją wydał, a nie inne podmioty, które brały udział w postępowaniu 14.
 
Do chwili podpisania decyzji mamy do czynienia z jej projektem, który może być jeszcze poprawiany lub zmieniany, ponieważ nie jest oficjalnym i definitywnym rozstrzygnięciem sprawy 15. Już w okresie międzywojennym w doktrynie postępowania administracyjnego został sformułowany pogląd, że: jedynie podpis daje stronie gwarancję, iż decyzja pochodzi od danej władzy, a jej treść odpowiada ustalonemu rozstrzygnięciu, czyli woli władzy. Dopóki więc na akcie nie zostanie złożony podpis właściwej osoby, dopóty mamy do czynienia z projektem decyzji, nie zaś z aktem mogącym rodzić skutki prawne 16. Własnoręczny podpis ma na celu stwierdzenie autentyczności decyzji, a jego brak podaje autentyczność w wątpliwość 17.
 
Składnikami treści podpisu jest imię i nazwisko. Indywidualizacja każdej osoby fizycznej odbywa się bowiem na podstawie imienia i nazwiska. Imię oznacza „miano osobiste, nierodowe człowieka, używane obok nazwiska (nieurzędowo – bez nazwiska)” 18, a nazwisko to „nazwa rodowa, wspólne dla całej rodziny miano” 19. Zasadę indywidualizacji osoby upoważnionej do wydania decyzji właśnie poprzez podanie imienia i nazwiska przyjęła OrdPU w art. 210 § 1. Artykuł 210 § 1 OrdPU nie przesądza o trybie (sposobie), w jaki „podpis” w decyzji należy urzeczywistnić. Niewątpliwie pożądane jest umieszczenie w podpisie imienia obok nazwiska. W doktrynie prawa dominuje pogląd, że umieszczenie imienia może być pomocne przy indywidualizowaniu podmiotu składającego podpis, ale nie jest obligatoryjne 20. Brak imienia w podpisie nie stanowi przesłanki pozwalającej wykluczyć konkretny znak graficzny z grona ważnych i skutecznych podpisów. Nie jest też błędem umieszczenie w podpisie tylko pierwszej litery imienia lub jego skrótu 21.
 
Należy jednak uznać, że decydującym czynnikiem pozwalającym na ustalenie tożsamości człowieka jest jego nazwisko, gdyż indywidualizuje go jako członka społeczeństwa 22. Stabilizacja nazwiska przejawia się w tym, że jego nabycie i zmiana mogą nastąpić tylko w przypadkach określonych ustawowo oraz w tym, że używane jest zawsze w tej samej postaci (brak zdrobnień) 23. Dlatego do nazwiska przywiązuje się szczególną wagę, wymagając umieszczenia go w treści podpisu i wskazując je jako niezbędny element. Aby podpis nie budził żadnych zastrzeżeń, powinien zawierać nazwisko w pełnej postaci, bez pominięcia litery lub liter. Można wówczas w pełni zidentyfikować osobę podpisującą dany dokument.
 
Należy zatem stwierdzić, że poprawnie złożony podpis powinien zawierać imię i nazwisko lub co najmniej nazwisko; najlepiej, aby był to podpis pełnobrzmiący (jeśli skrócony, to czytelny). Tylko taki podpis pozwala w pełni zidentyfikować osobę podpisującą decyzję, biorącą odpowiedzialność za rozstrzygnięcie sprawy”.

Uzupełnienie powyższego cytatu o przypisy:

12 Przepisy procesowe wyraźnie rozróżniają dwie kategorie podpisów pracowników organu podatkowego: po pierwsze – podpis pracownika (np. podpisanie protokołu przy ustnie wniesionym podaniu – art. 168 § 3 ­OrdPU), po drugie – podpis osoby upoważnionej do załatwienia sprawy, z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego (w decyzji – 210 § 1 OrdPU, w postanowieniu – 217 § 1 OrdPU). Ustawa stanowi zatem o podpisie pracownika albo jako o znaku graficznym bez szczególnych wymagań, albo jako o podpisie spełniającym większe wymogi, tzn. podpisie „z podaniem imienia i nazwiska”.
13 Wyrok SN z 12.12.2003 r., III RN 135/03, OSNP Nr 16/2004, poz. 274.
14 Wyrok NSA z 17.8.1998 r., IV SA 615/97, niepubl.
15 J. Borkowski, Decyzja administracyjna, Łódź–Zielona Góra 1998, s. 72.
16 Z. Pazdro, Podpis w postępowaniu administracyjnym, RPEiS 1935, z. 1, s. 20.
17 Ibidem, s. 21.
18 Nowy słownik…, s. 270.
19 Ibidem, s. 510.
20 A. Doliwa, Prawo cywilne – część ogólna, Warszawa 2004, s. 271.
21 J. Kaspryszyn, op.cit., s. 145.
22 K. Knoppek, Dokument w procesie cywilnym, Poznań 1993, s. 48.
23 J. Kaspryszyn, op.cit., s. 149.


Podpis na decyzji z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji musi być własnoręczny. Brak własnoręcznego podpisu pod decyzją (bądź brak imienia lub nazwiska), mimo istnienia na niej pieczęci imiennej, powoduje, że brak jest oświadczenia woli organu podatkowego i nie można mówić o akcie formalnie istniejącym. Decyzja, dotkniętą tą wadą należy uznać jako niepodpisaną (por. wyrok NSA OZ w Gdańsku z 18 kwietnia 2000 r., sygn. akt II SA/Gd 954/98). Decyzję, która nie zawiera podpisu z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego, traktuje się jako nieważną, a takiego braku nie można uzupełnić po doręczeniu decyzji stronie. Tego rodzaju naruszenie normy prawnej, której treść jest jasna i nie budzi wątpliwości, powinno być traktowane jako rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 o.p., co uzasadnia stwierdzenie nieważności decyzji (wyrok WSA z 29 kwietnia 2004 r., sygn. akt V SA 1347/2003).

Nie wiem, po co cytujesz te orzeczenia, przecież nie ma sporu co do tego, że decyzja musi być własnoręcznie podpisana.

Ale jeśli już używasz na podparcie swojej tezy wyroków NSA (przed reformą) to orzeczenie II SA/Gd 954/98 odnosi się jedynie do użycia faksymile, a nie braku imienia w podpisie. Czytałeś to orzeczenie w całości?

Bardzo nieładnie jest wsadzać coś w usta sądowi, czego nie stwierdził w orzeczeniu.
Albo sam to uczyniłeś albo ktoś, kogo cytowałeś to zrobił.

W tym wyroku nie ma takiego zdania: „Brak własnoręcznego podpisu pod decyzją (bądź brak imienia lub nazwiska), mimo istnienia na niej pieczęci imiennej, powoduje, że brak jest oświadczenia woli organu podatkowego i nie można mówić o akcie formalnie istniejącym”.


Poniżej pełna treść uzasadnienia wyroku NSA OZ w Gdańsku z 18 kwietnia 2000 r., sygn. akt II SA/Gd 954/98:


"LEX nr 44072
Dz.U.2013.267: art. 107 § 1; art. 156 § 1 pkt 2


Skład orzekający

Przewodniczący: sędzia NSA K. Ziółkowski.
Sędziowie: NSA Z. Kostka (spr.), SO J. Hyla.
Protokolant: A. Januszewska.

Uzasadnienie faktyczne

Skarżący wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 30 kwietnia 1998 r., którą utrzymano w mocy decyzję Dyrektora Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej z dnia 5 stycznia 1998 r. o przyznaniu skarżącemu talonów obiadowych na styczeń 1998 r.
Zaskarżona decyzja została podjęta na skutek odwołania skarżącego, w którym, przedstawiając swoją trudną sytuację życiową, twierdził, że przyznana mu pomoc jest niewystarczająca. Uzasadniając zaskarżoną decyzję Samorządowe Kolegium Odwoławcze stwierdziło, że organ pierwszej instancji uwzględnił sytuację materialną skarżącego. Wskazano też, że pomoc przyznana skarżącemu zaskarżoną decyzją nie jest jedynym świadczeniem, które otrzymuje on z Pomocy Społecznej.
W skardze skarżący, podobnie jak w odwołaniu, przedstawiając swoją trudną sytuację, mianowicie bezrobocie, brak zasiłku dla bezrobotnych oraz chorobę, zarzucił, iż przyznana mu pomoc jest niewystarczająca. Jednocześnie skarżący przyznał, iż otrzymuje z Pomocy Społecznej innego rodzaju świadczenia.
W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.

Rozpoznając skargę Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny nie jest związany granicami skargi. Oznacza to, że podstawą uwzględnienia skargi mogą być zarzuty, których skarżący nie podniósł. Mając to na uwadze wskazać należy, że zaskarżona decyzja oraz poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji dotknięte są wadą nieważności.
Stosownie do art. 107 § 1 k.p.a. jednym z istotnych elementów decyzji jest podpis z podaniem imienia i nazwiska oraz stanowiska służbowego osoby upoważnionej do wydania decyzji. Podpis na decyzji musi być własnoręczny. Nie jest dopuszczalne stosowanie tzw. facsimile podpisu, czyli odcisku pieczęci z kopią wzoru podpisu (por. Janusz Borkowski, Decyzja Administracyjna, Zachodnie Centrum Organizacji, Łódź-Zielona Góra 1998 r., str. 72). W powołanym art. 107 § 1 k.p.a. ustawodawca mówi o podpisie, przez co należy rozumieć podpis własnoręczny, gdyż w innych przypadkach, jeżeli ustawodawca dopuszcza stosowanie innego niż własnoręczne odtworzenie podpisu, to daje temu wyraz w treści przepisu (np. art. 92110  § 2 k.c. lub art. 339 § 2 k.h.).
W niniejszej sprawie decyzja organu pierwszej instancji podpisana jest w ten sposób, że odciśnięto na niej odcisk pieczątki zawierającej wzór podpisu. Inaczej mówiąc, zastosowano facsimile podpisu. W związku z tym, co wcześniej zostało powiedziane, uznać należy, że decyzja organu pierwszej instancji nie jest podpisana, gdyż nie zawiera własnoręcznego podpisu osoby upoważnionej do wydania decyzji. W konsekwencji stwierdzić należy, że decyzja organu pierwszej instancji została wydana z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). Z rażącym naruszeniem prawa została też wydana decyzja organu drugiej instancji, który utrzymał w mocy decyzję dotkniętą wadą nieważności.
Mając powyższe na uwadze uznać należało, ze skarga na mocy art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym podlega uwzględnieniu. Odnosząc się do zarzutów skargi stwierdzić należy, że nie są one zasadne. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414) celem pomocy społecznej jest zaspokajanie niezbędnych potrzeb życiowych osób i rodzin oraz umożliwienie im bytowania w warunkach odpowiadających godności człowieka. Przyznana skarżącemu pomoc zapewnia mu zaspokojenie podstawowej potrzeby życiowej, jaką jest zapewnienie wyżywienia. Ponadto skarżący decyzją z 17 lutego 1999 r. otrzymał pomoc w formie zasiłku celowego w kwocie 60 zł na pokrycie kosztów biletów w celu poszukiwania pracy oraz 200 zł na zakup żywności. Z akt wynika też, że skarżący ma mieszkanie oraz że otrzymuje dodatek mieszkaniowy na pokrycie kosztów jego wynajmu.
Z tych wszystkich względów, na mocy powołanych przepisów oraz art. 22 ust. 1 pkt 2 i art. 29 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, orzeczono jak w sentencji".


Na tym chyba należy już skończyć sprawę rzekomego naruszenia prawa przez brak imienia we własnoręcznym podpisie.

De facto Ordynacja podatkowa nie zawiera żadnych uregulowań dotyczących pieczęci imiennych. Punktem wyjścia powinna być treść przepisu. Takiego sposobu wykładni normy prawnej nauczył mnie mój profesor na studiach. Tutaj zgadzam się z doktryną - "Zarówno brak podpisu na decyzji jak i braki w samym podpisie (np. niepodanie nazwiska lub imienia) stanowią istotną wadę decyzji (Stefan Babiarz i in., Ordynacja podatkowa. Komentarz, LexisNexis Polska sp. z o.o., Warszawa 2011, s. 866)".

Poza tym nie można za pewnik brać niektórych orzeczeń judykatury, które zawierają wyraźną nadinterpretację art. 210 § 1 pkt 8 o.p. Ponadto należy wziąć pod uwagę fakt, iż w prawie administracyjnym (podatkowym) podpis pod decyzją uwarunkowany jest większym rygorem formalnym niż w prawie cywilnym, czy karnym, dlatego też moim zdaniem błędnie jest przenosić orzeczenia sądów w sprawach cywilnych i karnych w tym zakresie, na grunt prawa administracyjnego (podatkowego). Niektóre orzeczenia sądów administracyjnych ten błąd zawierają.

Poza tym składanie pod decyzją nieczytelnego podpisu, bądź parafki, może stanowić dla podatnika okazję do wszczęcia postępowania przeciwko wiarygodności dokumentu. Jeśli podpis nie jest pełny (tj. z podaniem imienia i nazwiska) i czytelny, ekspertyza grafologiczna może stwierdzić, że dokument nie został podpisany przez upoważnionego pracownika organu.

Słusznie prawisz, świstakom w organach już zaczynają się pocić łapki...