Uaktualnione logo WO Ś.P. (Wielkiej Orkiestry Śniętej Pamięci):

A ja i tak wolę do tej puszki niż do wikliny.

W sieci wrze. W mediach społecznościowych wręcz parzy. Wiele osób na swoich profilach zamieszcza zdjęcie hasła Strajku Kobiet „Wy…ć”* pisane solidarycą. Każdy ma swój powód publikacji. Zgodny ze swoim sumieniem. Każdy też ma swoje zdanie na ten temat. I tak na przykład Mariusz Sieniewicz, pisarz i dyrektor MOK, zapytuje: czy to słowo nadaje się na sztandary?

— Znów wystawiacie na ciężką, śmiertelną próbę uszy estetów, mistrzów mowy polskiej i akuszerów jedności społecznej. Tak się nie godzi — pisze Mariusz Sieniewicz. — Słowa potrafią ranić, a w najlepszym razie: sprawiać przykrość. Nie sprawiajcie przykrości. Wasze hasła radykalnie obniżają wyśrubowany poziom debaty publicznej, wprawiając w zakłopotanie i konfuzję kulturalnych ludzi. Powinniście zachować klasę i umiar. Tak jak musicie dbać o garsonki, makijaże i kuchnie waszych domów, tak też dbajcie o język, o formę społecznej komunikacji. Wasze usta powinny pięknie mówić o miłości, wierności i rodzinie. W przeciwnym razie zrazicie do siebie wrażliwych, dobrze wychowanych mężczyzn, którzy ofiarowują wam słowa-diamenty. Jesteście polskimi kobietami, a polskość zobowiązuje — zawsze i wbrew okolicznościom. Przypomnijcie sobie wszystkie wojny, powstania i ofiary złożone na ołtarzach ojczyzny. To przypomnienie powinno was srogo zawstydzić. Rozumiem, że możecie się z czymś tam nie zgadzać, ale nikt wam nie broni pójść w kąt i się wypłakać. Wciąż jeszcze macie szansę zachować grację i godność. Dlatego, gdy ktoś zaczyna grzebać w waszych majtach i łonach, w waszych życiach i trumnach (wielkie mi mecyje!), dochowajcie starań i etykiety, by reagować z większą delikatnością i empatią.

Na słowa Mariusza Sieniewicza natychmiast reaguje Irena Telesz-Burczyk, aktorka z Teatru Jaracza i jedna z założycielek Solidarności w Olsztynie.

— Zgadzam się z sensem twojego przewrotnie trafnego wywodu. Ale nie zgadzam się na graficzny znak! Taki wyraz pisany solidaryca budzi mój protest — pisze w odpowiedzi Irena Telesz-Burczyk. — Nie szargajmy świętości! Dla wielu z Polaków Solidarność jest wartością, której nie należy nadużywać. Wystarczy, że ci którzy mienią się jej spadkobiercami profanują pamięć i ideały. Mnie po prostu boli.

— Nie bronię jakoś szczególnie tego wyrazu zapisanego solidarycą — opowiada pisarz. — Korci mnie jednak, żeby lekko zaoponować. Czyżbyś uznawała, że solidarnościowa świętość jest już zdeponowana w nienaruszalnej tradycji? Może właśnie w takiej chwili "solidaryca" staje się bardzo aktualna, bardzo ważna, żywa, wolnościowa i nie składajmy jej do magazynu pomników. Oczywiście jest to kwestia wyczucia, skali, emocji, wrażliwości. Uznaję, solidaryzując się z wieloma kobietami, że dokonuje się rzecz niesłychana, wstrząsająca. I nie chodzi — wiemy o tym — o aborcję, tylko o wolność. Ktoś, kto wykonał ten napis, uznał w pierwszym odruchu, że tylko taka czcionka jest odpowiednia. Z tej perspektywy patrząc to wielki ukłon i szacunek dla idei Solidarności, która walczyła o równość i godność. W słowie "wyp…ć" dostrzegam i bunt, i bezsilność, i gniew i wielkie wołanie o prawa kobiet. Nie do aborcji, do wolności właśnie.

I dodaje: — Tak jak ty jesteś szlachetnym łobuzem, stającym po stronie ludzi, nie władzy i jej dyktatu, tak niech i solidaryca wciąż będzie blisko ludzi, kobiet. Co by nie mówić, ten spór przebiega na linii: władza — kobiety. Ale zakończę koncyliacyjnie: może trzeba nam wszystkim więcej spokoju, dystansu, miary. Tyle że znów: piszę to jako facet. Ale gdy piszę jako facet zaraz odzywa się we mnie ojciec dwóch córek. I im, córkom, dziewczynom, kobietom, które w pierwszym rzędzie dosięgną dzisiejsze decyzje, chciałbym mówić i opowiadać: nie wszystko stracone, był kiedyś ruch Solidarności, który przywracał nadzieję. Był i powinien wciąż być, istnieć, ale z napisem "życie", a nie świętość, tradycja, zaplombowana "tradycją". Jeśli dzisiaj wyłączymy idee solidarności z naszego życia, uczynimy z nich temat tabu. Bo i ja zacząłem się zastanawiać: wypada, nie wypada, może lepiej nie. No, ale przecież tamtejsza Solidarność to był ruch zwykłych, normalnych ludzi, którzy stawili czoła władzy i dlatego są dzisiaj (ty również!) dla nas tytanami. Dzisiaj, zwykle, normalne kobiety stawiają również czoła władzy. Ten sam genotyp "solidarnościowy". Śmiem zatem twierdzić, że żadna kobieta, która dzisiaj protestuje, nawet z tym wulgaryzmem, nie szarga świętości.

Mamy wolność. Nikt nikomu nie broni wywalać kasy w szambo i robić z siebie kretyna.

Skoro wspierasz (nazywajmy po imieniu) piewców mordowania ludzi - może byś hitlerowcom i stalinowcom coś dorzucił?

Mamy wolność słowa racja, więc i ja powiem, że wolę dać na puszki niż czarnym krzykaczom, co gadają o dzieciach a sami ich mieć nie mogą! Oczywiście swoich mieć nie mogą ale po cudze sięgają, któż nie ma pokus, no nie? Niech swojego rydza uciszą, niech się odwalą od polityki. Tak sobie robią dobrze, że za 10 -20 lat tylko echo i wiatr będzie gośćmi w ich "domach".