A ja wszczęłam od razu śledztwo ...
Sąd ostatnio zwrócił mi akt oskarżenia ponieważ w opisie czynu nie wskazałam, że podatek został narażony na uszczuplenie np. małej wartości więc nie wiem co mam teraz wpisać aby sytuacja się nie powtórzyła?

Barbarka.
Przy kwalifikacji czynu (czy przestępstwo czy wykroczenie) - zgodnie z art. 2 par. 1 kks zawsze stosujemy wysokość minimalnego wynagrodzenia z czasu popełnienia czynu. Par. 2 dotyczy stosowania ustawy (nie aktu niższego) w czasie orzekania - np. w czasie popełnienia czynu, czyn zagrożony jest karą np. ograniczenia wolności lub pozbawienia, a w czasie orzekania jedynie karą grzywny, wówczas sąd orzec może tylko karę grzywny. Nigdy nie było inaczej.

Art. 2 § 3 k.k.s. jest w tym względzie jednoznaczny i stanowczy, co sprawia, że należy orzekać przy uwzględnieniu stanu prawnego z końcowej daty czynu, z ewentualnym uwzględnieniem art. 2 § 2 k.k.s. w wypadku zmiany stanu prawnego od dnia popełnienia czynu przypisanego do dnia orzekania.

Przypomnieć w tym miejscu warto, że omawiane skazanie dotyczy czynu, którego skutkiem było uszczuplenie należności podatkowych Skarbu Państwa w podatku dochodowym od osób prawnych w łącznej kwocie 7.253,00 zł. Czyn ten został zakwalifikowany przez Sąd meriti z art. 56 § 2 k.k.s., albowiem kwota uszczuplonego podatku - w ocenie tego Sądu - przekroczyła wartość określaną jako "ustawowy próg", zdefiniowany z kolei w art. 53 § 3 i 6 k.k.s. (pięciokrotna wysokość minimalnego wynagrodzenia w czasie popełnienia czynu), a zatem stanowiła tzw. "małą wartość" (art. 53 § 14 k.k.s.). Pomimo sygnalizacji zgłaszanej przez obronę jeszcze w toku rozprawy, Sąd Okręgowy odrzucił możliwość zastosowania w niniejszej sprawie dyspozycji art. 2 § 2 k.k.s. (zasada lex mitior), przywiązując nadmierną wagę do użytego w definicji ustawowej z art. 53 § 3 k.k.s. zwrotu odwołującego się do wartości przedmiotu czynu "w czasie jego popełnienia". Samo umiejscowienie wskazanego przepisu w rozdziale zatytułowanym "Objaśnienia wyrażeń ustawowych" wskazuje na techniczny w istocie charakter owych norm. Jest przy tym oczywistym, że ustawodawca musiał posłużyć się określoną cezurą czasową, aby definicja progu ustawowego była czytelna i możliwa do zdekodowania na potrzeby konkretnego czynu zabronionego, w powiązaniu ze zmieniającą się cyklicznie wysokością minimalnego (najniższego) wynagrodzenia, określanego w innych aktach prawnych. Nie oznacza to bynajmniej, aby owa definicja ustawowa wyłączała istotne z punktu widzenia gwarancyjnego regulacje zawarte w części ogólnej Kodeksu karnego skarbowego, a zwłaszcza - stanowiącą odpowiednik art. 4 § 1 k.k. - regułę temporalną wskazaną w art. 2 § 2 k.k.s.

Zagadnienie to ma o tyle istotne znaczenie, że w przypadku przyjęcia za punkt odniesienia wartości obowiązujących w czasie czynu przypisanego oskarżonemu, próg ustawowy kształtować się będzie na poziomie 3.800 zł, zaś biorąc pod uwagę czas orzekania w I instancji, byłaby to już kwota 8.000 zł. Jak nietrudno zauważyć - w pierwszym przypadku czyn oskarżonego należałoby traktować jako przestępstwo skarbowe, podczas gdy przy drugim założeniu mamy do czynienia już tylko z wykroczeniem skarbowym. Konsekwencją owego rozróżnienia jest odmienny okres przedawnienia karalności czynów w każdej z wymienionych kategorii.
W ocenie Sądu Apelacyjnego nietrafne jest stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym wyroku, oparte na błędnej wykładni przepisu art. 2 § 2 k.k.s., całkowicie rozmijające się z konsekwentną i utrwaloną już linią orzeczniczą Sądu Najwyższego. Poza przytoczonym w treści wniesionych apelacji orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 4 lipca 2001 r. (w sprawie V KKN 346/99), warto przypomnieć także istotny z punktu widzenia rozważanego zagadnienia wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2003 r., w sprawie II KK 209/03 (OSNwSK 2003/1/2004), w którym podkreślono, że:
W omawianym przypadku mamy wprost do czynienia ze zmianą znaczenia tzw. znamion blankietowych ustawowego progu opisanego w art. 53 § 6 k.k.s. Próg ten ulega cyklicznym zmianom, co musi być rozważane w kontekście zasady lex mitior. W piśmiennictwie od dawna zwraca się uwagę na - najprawdopodobniej niezamierzony przez projektodawców - skutek corocznych modyfikacji wysokości minimalnego wynagrodzenia, którym może okazać się zmiana rangi ocenianych w praktyce wymiaru sprawiedliwości czynów zabronionych (skarbowych), w okresie od czasu ich popełnienia do czasu orzekania. Może bowiem w takich przypadkach dochodzić - jak ma to miejsce w zaskarżonych rozstrzygnięciach - do tzw. kontrawencjonalizacji, czyli zmiany kwalifikacji z przestępstwa na wykroczenie skarbowe. Jak słusznie podnosi się w piśmiennictwie, jakiegokolwiek wpływu na owe zjawiska kwalifikacyjne nie posiadają przepisy art. 53 § 3, § 6 w zw. z § 3, § 14-16 k.k.s., ponieważ - pomimo powiązania pojęć tam definiowanych z czasem popełnienia czynu - nie modyfikują one bynajmniej treści art. 2 § 2 k.k.s. Przepisy te nie ograniczają zatem w żaden sposób stosowania zasady lex mitior, na co trafnie wskazali skarżący w uzasadnieniu wniesionych środków odwoławczych. W praktyce więc przywołana wyżej zasada, w powiązaniu z cyklicznym podwyższaniem minimalnego wynagrodzenia, prowadzi do kontrintuicyjnych konsekwencji, zwłaszcza w obszarze instytucji przedawnienia karalności.