Stan faktyczny:  podatnik mimo, iż powinien nie płacił w trakcie roku zaliczek za  I -IX  2014,  które wyliczał w księdze, naliczono zaliczki, stwierdzono ponadto, iż w lipcu nie zaewiencjonował w przychód  2 faktur na kwotę 2557 zł. Brak jeszcze PIT za 2014 . Czy tylko zarzut z 57 < nierzetelna księga stanowi czyn współkarny) , czy 57 i 61 par 2 kks za nierzetelną księgę w VII.

A co ma piernik do wiatraka?
Czymś innym jest czyn z art.57 kks, a czym innym nierzetelna księga.
Podstawowa różnica tkwi w tym, że 57 polega na uporczywym niewpłacaniu w ustawowym terminie prawidłowo (a więc rzetelnie) zadeklarowanego podatku. Uszczuplenie wynikające z nierzetelności księgi może wyczerpać znamiona czynu z art. 54 lub 56 kks, ale nie z art.57.

Wydawało mi się, że konsekwencją zaniżenia sprzedaży jest zaniżenie zaliczki , a ponieważ mam wniosek z 57 za cały rok, to nierzetelność zostanie pochłonięta. Podobnie jak 56 pochłania 61. Ale miałem wątpliwości stąd było pytanie. Dzięki Leibowitz zatem zrobię 57 i 61.
Podatnik wyjaśniał , że przeoczył faktury. Stąd zaliczkę obliczył niższą.

Czyn z art.57 obejmuje tylko zaniżoną kwotę zadeklarowaną przez podatnika w księdze. Kwota uszczuplenia wynikająca z nierzetelności księgi podpada już pod art. 54 kks.
54, bo nie ma jeszcze zeznania.

To ja już nic nie rozumiem Leibowitz . Najpierw piszesz , że 57  obejmuje zaliczkę prawidłową( rzetelną) a więc wyższą. A dzisiaj , że 57 obejmuje zaliczkę wyliczoną przez podatniaka ( a wièc niższą ) . Bo różnica  między nimi będzie kwalifikowana jako 54. Czy dobrze zrozumiałem, że zarzut z 57 na poszczególne mce , w tym lipiec wg niższej kwoty wyliczonej przez podatnika i 2 czyn   54 w zb z 61 kks - w dniu  25.08.14 uchylał się od opodatkowania nie ujawniając przedmiotu i podstawy opodatkowania w związku  z nierzetelną księgą za lipiec  narażając podatek na uszczuplenie  w kwocie  ok 500 zł.

Moja wina Alexx. Wyraziłem się nieprecyzyjnie.

Wina umyślna wynikać może jedynie z zamiaru sprawcy. Nie można zarzucać podatnikowi naruszenia obowiązku wpłaty w terminie podatku, którego podstawy nie ujawnił.


Z definicji (nazbyt skomplikowanej) kwoty uszczuplonej wynika, że jest nią kwota stanowiąca różnicę między podatkiem należnym (określonym w prawidłowej wysokości w decyzji organu podatkowego) a podatkiem zadeklarowanym przez podatnika.
Na marginesie, bardziej przydatna dla określenia zamiaru sprawcy, była definicja uszczuplenia zastosowana w dawnej ustawie karnej skarbowej:


A co wtedy, gdy podatnik deklaruje część dochodów, a część ukrywa?
W mojej ocenie, do części zadeklarowanej, w przypadku jej nie uiszczenia w terminie, należy stosować art.57 kks. Mimo tego, że nie jest to prawidłowa (rzetelna) kwota podatku. Bo sprawca nie miał zamiaru jej ukrywać, a zaniechał jedynie wpłaty w terminie.
Natomiast część ukrywaną należy objąć zarzutem z art. 54 lub 56 kks, w zależności od okoliczności sprawy. I w tej części nie można sprawcy zarzucać zaniechania wpłaty w terminie, bo nie to było jego zamiarem. Jego zamiarem było w ogóle uniknięcie zapłaty. Poza tym zarzucanie w tej części zaniechania wpłaty w terminie naruszałoby zasadę zakazu samodenuncjacji.

A w jaki sposób podatnik ukrywa bądź ujawnia podatek w trakcie roku? Kiedyś były deklaracje miesięczne.
Nierozliczenie faktur na 2557 zł zarzut nierzetelnej księgi? Gdyby prokurator dostał taki wniosek, to sprawa po oświadczeniu podatnika, że omyłkowo, że zapomniał, że on zawsze prawidłowo… nie zostałaby wszczęta. Ja po zapłaceniu podatku dałabym mandat, gdybym się bardzo uparła to nawet 2. Nie robiłabym jednak sprawy sądowej o nierozliczenie faktur na taką kwotę.

Barbarko 2 mandaty? za jakie czyny 57 , 61kks ?

jeden za niepłacenie w terminie podatku, drugi ewentualnie za czyn mniejszej wagi nierzetelnych ksiąg.

Z wątku „Czas popełnienia czynu z art. 54,57 kks a przedawnienie”

Do punktu drugiego można dodać, poza nie prowadzeniem, również nierzetelne prowadzenie księgi.

Masz rację Barbarka, w trakcie roku podatkowego jest problem. Lecz nie z ustaleniem nie ujawnienia, a z ustaleniem, czy działanie to wyczerpuje znamię narażenia na uszczuplenie.
Bo łatwo można dowieść, że podatnik ma obowiązek na podstawie księgi wyliczyć i wpłacić kwotę zaliczki na podatek za dany miesiąc, bez złożenia do US deklaracji miesięcznej:

Nie ma również problemu z określeniem czasu działania (bardziej zaniechania działania) sprawcy.

Problem jest z uszczupleniem.
Jak pisałem wyżej, z definicji kwoty uszczuplonej wynika, że jest nią kwota stanowiąca różnicę między podatkiem należnym a podatkiem zadeklarowanym przez podatnika.

A co to jest podatek należny?


Z brzmienia art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej wynika wprost, że jedynym organem uprawnionym do określenia wartości podatku należnego jest wyłącznie organ podatkowy. Nie finansowy organ postępowania przygotowawczego, prokurator, czy wreszcie sąd.

Owszem, w przypadku braku decyzji podatkowej organy ścigania mogą wyliczać podatek należny na cele postępowania karnego, bo przepisy podatkowe, na których podstawie to się robi, są jawne i organom ścigania znane. Zobowiązanie podatkowe z kolei jest wielkością obiektywną, której wysokość określają przepisy prawa podatkowego, i jest ona zależna wyłącznie od faktycznych zdarzeń gospodarczych wpływających na wysokość zobowiązania podatkowego. Z tych względów w omawianym przypadku, tj. przed wydaniem decyzji, organ postępowania przygotowawczego może, na potrzeby dochodzenia, wyliczyć najpierw zobowiązanie podatkowe i na tej podstawie – uszczuplenie – jako różnicę między podatkiem należnym, a zadeklarowanym. Jednakże takie wyliczenie podatku należnego nie jest zgodne z dyspozycją art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej i dlatego nie może stanowić zmiennej w równaniu określonym w art. 53 § 27 kks:
uszczuplenie=podatek należny-podatek zadeklarowany.
Na miejscu oskarżonego o uszczuplenie podatku, na podstawie li tylko wyliczeń oskarżyciela, bez decyzji uprawnionego organu podatkowego, pierwsze co bym zgłosił w sądzie, to wniosek o uniewinnienie z powodu nie popełnienia czynu, albowiem zgodnie z art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej podatek wykazany przeze mnie w deklaracji, bez decyzji organu podatkowego, jest podatkiem do zapłaty i nie istnieje żadna inna kwota do zapłaty z tego tytułu. Skoro organ podatkowy nie określił podatku należnego w innej, według oskarżyciela „prawidłowej” wysokości, to wykazana przeze mnie kwota w deklaracji, na podstawie art. 21 § 2 Ordynacji podatkowej jest jedyną kwotą należną Skarbowi Państwa. Zatem niczego Skarbowi Państwa nie ukradłem.

I taki stan rzeczy trwa aż do prawomocnego wydania decyzji przez organ podatkowy.

Dlatego niezbędnym do wniesienia skargi do sądu jest oparcie zarzutu o prawomocną decyzję organu podatkowego. Bowiem tylko łącznie z decyzji uprawnionego organu i z deklaracji (bądź ksiąg) podatnika wynika uszczuplenie podatku. Bez decyzji, moim zdaniem, uszczuplenie jest określone niezgodnie z prawem. Wynika to z treści art. 21 § 2 i 3 Ordynacji podatkowej i art. 53 § 27 kks. Wnoszenie aktu oskarżenia bez decyzji uprawnionego organu, tylko na podstawie, choćby najdokładniejszych, wyliczeń oskarżyciela, przypomina oskarżanie o morderstwo przy braku zwłok. Jest to zarzut o uszczuplenie, które nie istnieje. Dlatego potem są problemy np. z zastosowaniem art. 41 § 2 kks.

W tej materii ciekawe poglądy wyraził Jerzy Duży w glosie  do wyroku SN z dnia 9 stycznia 2012 r., V KK 327/11:



Jak słusznie zauważa Jerzy Duży, wyłącznie do kompetencji organów ścigania należy obliczenie kwoty uszczuplenia. Obliczenia tego, zgodnie z treścią art. 53 § 27 kks, można dokonać tylko na podstawie prawidłowych kwot podatku należnego i kwot wynikających z deklaracji podatnika. Natomiast określenie prawidłowego podatku należnego ustawowo należy wyłącznie do kompetencji organów podatkowych. W mojej ocenie „zastępcze” określenie podatku należnego w prawidłowej wysokości przez organ ścigania, choćby nawet faktycznie było prawidłowe, nie może stanowić podstawy do oskarżania przed Sądem sprawcy o tak wyliczone uszczuplenie, bo po pierwsze: organ ścigania nie jest ustawowo umocowany do określania podatku należnego i należy to do kompetencji wyłącznie organów podatkowych, a po drugie: dopóki kwota podatku należnego nie zostanie prawomocnie określona przez uprawniony organ podatkowy, jedyną kwotą należną Skarbowi Państwa jest ta zadeklarowana przez podatnika.
Właśnie poprzestanie na „zastępczym” określeniu podatku należnego i skierowanie aktu oskarżenia bez czekania na decyzję organu podatkowego powoduje, że „należałoby postępowanie karne skarbowe traktować jako szczególny rodzaj postępowania podatkowego”. A to przecież jest zastrzeżone dla organów podatkowych.

No i wreszcie art. 8 § 1 kpk. Moim zdaniem rację ma Sąd Apelacyjny w Lublinie:


A na koniec, problem pojawia się również wtedy, gdy podatnik po kontroli składa korektę zgodną z jej ustaleniami i wpłaca podatek należny. Na pytanie, czy art. 16a obejmuje takiego sprawcę, czy nie, każdy karnista musi odpowiedzieć sobie sam, na podstawie okoliczności konkretnej sprawy. No i wypowiedzi specjalistów:
http://www.sn.pl/Sites/orzecznictwo/Orz ... 203-12.pdf
http://www.ies.krakow.pl/wydawnictwo/pr ... 11wilk.pdf

Wiem, że nie wyczerpałem tematu, ale tyle chyba wystarczy na podjęcie dyskusji?

Prokurator Okręgowy z Bydgoszczy Jerzy Duży(zajmuje się paliwami, złomem, rudą złota, srebra i innymi wynalazkami) swoje poglądy zawarł w nowszych opracowaniach z 2014r. Ja się skłaniam ku koncepcją Pana Prokuratora.

Co do tego to masz racje:
Na pytanie, czy art. 16a obejmuje takiego sprawcę, czy nie, każdy karnista musi odpowiedzieć sobie sam, na podstawie okoliczności konkretnej sprawy. No i wypowiedzi specjalistów:

Ja rozmawiałem z prokuratorem i Sędzią Apelacyjnym na temat 16a i oni twierdzili że dotyczy tylko czynów uszczupleniowych.
Zawsze dokładnie badam protokół kontroli i co było w księgach a co jest w zeznaniu. Nawet jak są jakieś różnice na niekorzyść podatnika po złożonych korektach( w księgach jest więcej nieprawidłowości niż to wynika z korekty zeznania lub deklaracji) to odstępuje na znikomy.

Sąd Apelacyjny w Lublinie nie zauważył że są 2 rodzaje decyzji podatkowych:
1) decyzję mającą charakter konstytutywny (decyzja ustalająca) - decyzja taka tworzy stosunek prawny zobowiązania podatkowego, określając wierzyciela i dłużnika, przedmiot, a także treść tego stosunku. Organ wydający taką decyzję dokonuje wymiaru podatku - obowiązek podatkowy zostaje przekształcony w zobowiązanie podatkowe ustalone w tej decyzji. Zobowiązanie to powstaje z dniem doręczenia decyzji organu podatkowego;

2) decyzję mającą charakter deklaratoryjny (decyzja określająca) - w tym przypadku przekształcenie obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe nastąpiło z mocy prawa. Zobowiązanie podatkowe powstało z dniem zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa wiąże powstanie takiego zobowiązania. Decyzja mająca charakter deklaratoryjny stwierdza, że powstało zobowiązanie podatkowe oraz określa jego wysokość. Decyzje takie organy podatkowe wydają w wyniku zakwestionowania prawidłowości obliczenia przez podatnika podatku lub gdy obliczenia takiego podatnik nie dokonał.

I dlatego nie zgodził bym się. Ma racje co do decyzji konstytutywnych a nie co do deklaratoryjnych.

Leibowitz - podatnik niezaewidencjonował faktury na kwotę netto 2557 zł, jeżeli dobrze pamiętam. Jak to się ma do całości jego obrotów?  Czy to groźny przestępca?
Ci nasi wielcy przedsiębiorcy coraz częściej nie płacą tego, czego nie widać, czyli PITu, bo Vat ma deklaracje miesięczne. Liczą, że im się uda, złożą deklaracje i zapłacą Gońmy przestępców, nie płotki.