Prof. T. Grzegorczyk
Art. 53 § 17 kodeksu karnego skarbowego
1. Przepis dotyczy kwestii: a) sposobu ustalania wartości przedmiotu czynu jako znamienia przestępstwa lub wykroczenia skarbowego (zd. pierwsze) oraz b) czasu (daty), według którego element ten się ustala (zd. drugie). Jego zmiana dokonana ustawą z dnia 28 lipca 2005 r. polega na zmienionej stylizacji zdania pierwszego oraz uzupełnieniu zdania drugiego o końcowy fragment; zob. też uw. 5.
2. Wartość przedmiotu czynu pełni w prawie karnym skarbowym kilka funkcji. Jest więc kryterium rozgraniczania niektórych przestępstw i wykroczeń skarbowych w ramach tzw. ustawowego progu (zob. uwagi do § 6 i 3) i wypadku mniejszej wagi (zob. §
oraz łagodniejszego kwalifikowania czynów w ramach ich bytu jako przestępstwa skarbowego poprzez tzw. małą wartość (zob. uw. 5 do § 14-16) i nadzwyczajnego zaostrzania kary przy tzw. dużej i wielkiej wartości (zob. uw. 3 i 4 do § 14-16). Ma też znaczenie przy orzekaniu zamiast przepadku - obowiązku uiszczenia jego równowartości pieniężnej (art. 32).3. Wartość przedmiotu czynu jest istotna tam, gdzie czyn nie polega na uszczupleniu (narażeniu na uszczuplenie) należności publicznoprawnej (opłaty, podatku, cła), np. przemyt lub oszustwo celne w ramach reglamentacji pozataryfowej (art. 86 § 2-4 i art. 87 § 2-4), nielegalny obrót dewizowy (art. 99), paserstwo celne w odniesieniu do towarów objętych reglamentacją pozataryfową (art. 88, 89), niewłaściwe dysponowanie należnościami o charakterze dewizowym (art. 98, 103) itd. Pojęcie narażonej na uszczuplenie lub uszczuplonej należności publicznoprawnej wyjaśniają § 27 i 28 art. 53.
4. Przepis § 17 przyjmuje, podobnie jak czyniła to u.k.s. w art. 11 § 2, że bierze się pod uwagę przeciętną cenę rynkową w Polsce, z uwzględnieniem zużycia rzeczy wycenianej, a przy braku danych w tym zakresie w odniesieniu do wycenianego przedmiotu - dokonuje się oszacowania. Oszacowanie takie, jako okoliczność wymagająca wiedzy specjalistycznej, powinno być dokonane przez biegłego (art. 193 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.); podobnie pod rządem u.k.s. (np. Z. Siwik: Systematyczny komentarz, s. 176).
5. Cenę ustala się - podobnie jak to określała u.k.s. - z czasu popełnienia czynu, a dopiero gdy nie da się go ustalić - z czasu jego ujawnienia, chyba że ustawa (niekoniecznie kodeks) stanowią jeszcze inaczej. Czas popełnienia zob. art. 2 § 1 k.k.s. Czas ujawnienia - to czas, gdy wiadomość o dokonaniu (usiłowaniu dokonania) czynu dotarła do organu ścigania; nie chodzi tu więc o samo wszczęcie postępowania, lecz o ujawnienie czynu zabronionego. Z kolei jako przykład jeszcze innego ujęcia momentu ustalania wartości przedmiotu czynu w przepisach innych ustaw (§ 17 zd. drugie in fine) można wskazać art. 2 ust. 3 Prawa dewizowego z 2002 r. (Dz. U. Nr 141, poz. 1178 z późn. zm.), zgodnie z którym, ilekroć w prawie dewizowym jest mowa o równowartości danej kwoty wyrażonej w euro (a naruszenie tych przepisów oznacza popełnienie czynu skarbowego), należy przez to rozumieć jej równowartość w walucie polskiej ustaloną według średniego kursu NBP, ale z dnia poprzedzającego dzień czynności, a nie z dnia czynności, czyli z dnia czynu (zob. np. T. Grzegorczyk: Ustawa - Prawo dewizowe. Komentarz, Warszawa 2003, s. 36-37).
6. Przy określaniu równowartości pieniężnej przedmiotu przepadku (wartości tego przedmiotu, jaką w zamian za brak przepadku należy uiścić) możliwe jest jednak oznaczenie jej w przybliżeniu, gdy nie można określić jej dokładnie (art. 32 § 2).
Koleżanko powiedz jaki przedmiot ciebie interesuje?
