Masz na myśli podatnika? Myślę, że podatnikowi byłoby wszystko jedno i byłby szczęśliwy, że urząd umarza postępowanie, niezależnie od podstawy prawnej tego umorzenia

Jeśli masz na myśli karnistę w roli podatnika, to jako byłemu karniście też byłoby mi wszystko jedno. Oczywiście korzystniejsze dla mnie byłoby umorzenie na podstawie art. 17 par. 1 pkt 1, 2 lub 3.

Tak samo korzystniejsze dla sprawcy czynu jest odstąpienie z art. 17 par. 1 pkt 4 niż pkt 6 kpk.  

Ale dlaczego? Przecież w obydwóch przypadkach ani nie stwierdza się że sprawca czynu nie popełnił, ani, że działał w jakiś szczególnych okolicznościach, które go usprawiedliwiają, ani że popełniony przez niego czyn ma znikomą szkodliwość. Dla mnie (myślę, że dla sprawcy też) art. 17 par. 1 pkt 4 kpk i art. 17 par. 1 pkt 6 kpk mają taką samą wagę tj. czyn popełniono ale sprawcy nie można ukarać. Tak więc upieram się przy swoim zdaniu, że art. 17 par. 1 pkt 6 ma pierwszeństwo

Czym innym jest popełnić czyn, który z mocy ustawy nie podlega karze, bez względu na to, czy się on przedawnił czy też nie, a czym innym jest popełnić czyn, który podlegałby karaniu, gdyby się nie przedawnił. Ot, co!

Art. 16. § 1 kks: Nie podlega karze za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe sprawca, który...

1. Nie podlega karze sprawca (a nie czyn), który popełnił czyn i zawiadomił o tym organ ścigania.
2. Sprawca popełnił czyn zabroniony przez ustawę (a nie czyn niepodlegajcy karze z mocy ustawy)

Więc jeśli umarzamy na podstawie art. 16 kks w zw. z art. 17 par. 1 pkt 4 kpk to nie stwierdzamy, że czyn nie podlegał karze (bo podlegał) tylko, że ustawa zakazuje karania sprawcy który złożył czynny żal. Na tym opieram twierdzenie, że ww. podstawa umorzenia nie jest korzystniejsza dla sprawcy bardziej niż art. 17 par. 1 pkt 6 kpk. Różnica polega tylko na tym, że sprawca wymiga się od postępowania karnego (za popełnienie czynu zabronionego przez ustawę) - w pierwszym przypadku - bo wykonał pewną czynność (tj. złożył czynny żal), a w drugim - bo był bierny (poczekał na przedawnienie).

Sprawca popełnił czyn zabroniony przez ustawę   , za który od momentu ujawnienia w trybie art. 16 kks nie podlega karze, z mocy ustawy. Dla sprawcy jest to korzystniejsza sytuacja, niż odstąpienie z tytułu przedawnienia.
Choć z drugiej strony, jeśli ujawnienie, o którym mowa wyżej, miało miejsce po przedawnieniu (które jest przesłanką obiektywną), to wydaje się, że przedawnienie ma pierwszeństwo.
Ale jeśli do w/w ujawnienia organ ścigania o niczym nie wiedział, to jak miał przedawnić przed czynnym żalem?
Myślę, że po ujawnieniu w trybie 16 kks, w pierwszej kolejności powinno się rozważyć czynny żal, wobec braku zwykłego zawiadomienia o czynie zabronionym przed złożeniem czynnego żalu .
Z tej prostej przyczyny, że rozpatrywany jest wniosek o zastosowanie czynnego żalu, a nie zawiadomienie o popełnieniu czynu.
Gdyby natomiast zwykłe zawiadomienie wpłynęło przed czynnym żalem, podjęte przez organ ścigania czynności nie przyniosłyby skutku w postaci wszczęcia dochodzenia i nastąpiłoby przedawnienie, to w takich warunkach, po wpłynięciu czynnego żalu, od postępowania w trybie art. 16 kks należałoby odstąpić na podstawie art. 17 par. 1 pkt 7 kpk

Hmm... Mam problemy ze zrozumieniem o co Ci chodzi w tym zdaniu

Czy chodzi o sytuację kiedy kolejność zdarzeń jest następująca: zwykłe zawiadomienie (zawiadomienie w trybie art. 304 kpk?), przedawnienie (przy braku wszczęcia dochodzenia), czynny żal? Ale dalej to już nie wiem o co chodzi z postępowaniem w trybie art. 16 kks i z odstąpieniem od niego na podstawie art. 17 par. 1 pkt 7 kpk. Przecież na podstawie art. 17 par. 1 kpk nie wszczyna się lub umarza się postępowania karne (przygotowawcze lub przed sądem).

Nie doczytałeś końcówki: tam stoi jak byk "   "

Niestety w dalszym ciągu nie widzę tego byka...

 Uśmieszek ten nazywa się "wyśmiewacz".
Użycie go w taki sposób: oznacza ni mniej ni więcej tylko to, że zdanie poprzedzające uśmieszek można traktować wyłącznie jako żartobliwe, nie "poważne".

Aby mówić o nieskuteczności czynnego żalu musi być wyraźnie udokumentowana wiadomość. To że klient jest vatowcem oznacza, że musi składać deklaracje natomiast to czy nie złożył konkretnej deklaracji można dopiero ustalić po odpowiednim sprawdzeniu. Jeżli fakt ten zostanie udokumentowany czynny żal będzie nieskuteczny - ale dopiero wtedy.

Czy w tym przypadku czynny żal jest skuteczny?

Podaję przykład:
Podatnik złożył zeznanie PIT-28 za 2017 w dniu 30.01.2018r. drogą elektroniczną w którym wykazał że miał należną zaliczkę za styczeń 2017r. w kwocie 2000zł. Za pozostałe miesiące zaliczki nie wystąpiły. Podatek należny z zeznania wyszedł ok. 1000zł. Podatnik przyniósł do urzędu 31.01.2018r. w wersji papierowej czynny żal na tą niezapłaconą zaliczkę za styczeń 2017r. informując, że cały należny podatek za 2017r. został przez niego uregulowany.

Czy uznać że ten czynny żal jest skuteczny czy nieskuteczny?
Czy Urząd miał już wyraźnie udokumentowany fakt popełnienia wykroczenia przez podatnika (art. 57)?

Podatnik złożył czynny żal jeden dzień później niż zeznanie, w którym wykazał że miał obowiązek zapłaty zaliczki.

Mam wątpliwości, bo SER gdyby nie miało tego czynnego żalu to dopiero koło maja/czerwca przy analizie doszliby do tego, że jakaś płatność nie została uregulowana. Podejrzewam, że jakby rozpatrywano czynny żal powiedzmy 01.02.2018 to SER nie wiedziałby, że podatnik złożył jakieś zeznanie, bo wisiało jeszcze w SPED, nieściągnięte do POLTAX, nie mówiąc już o tym, że zeznanie zaksiegowano w księgowości dopiero po kilku dniach.

Jak czytam Państwa komentarze i wyjaśnienia to nasuwa mi się tylko wniosek, że czynny żal jest jednak skuteczny, ale szukam potwierdzenia.

Być może zadałam banalne i oczywiste pytanie, więc jeśli tak jest to z góry usprawiedliwiam się tym, że KS nie jest w zakresie moich obowiązków i muszę wykonywać zadania w zastępstwie  

Raczej łatwo jest obronić tezę, że "prawie jednocześnie"="w tym samym czasie".

Ja bym tu przyjął, że nie zachodzą warunki z art.16 par.5 kks, a zatem zachodzi czynny żal.

Inną kwestią jest, czy jednokrotne zaniechanie wpłaty daniny w terminie wyczerpuje znamię uporczywości, ale nawet orzeczenie Sądu Najwyższego, dla części komentatorów i organów nadrzędnych, jej nie rozwiązało.