Ale sam podkreślasz, że to ma być termin ustawowy, a nie praktyczny.

Założenie, że ustawowe określenie terminu może nastąpić wyłącznie w jednej ustawie jest błędne.

Ustawowy termin wynikający z ustawy podatkowej (updop) - 10 dni od (faktycznego) zatwierdzenia przedmiotowego dokumentu finansowego.

Przepis 80b kks ma charakter blankietowy, jego treść zawiera odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego (art. 27 ust. 2 updop, art. 45 ust. 5 updof), a nie bilansowego. Prawo bilansowe zawiera własne przepisy ustanawiające terminy ustawowe na wypełnienie stosownych czynności oraz przepisy karne za niewypełnienie obowiązków dokumentacyjnych i sprawozdawczych względem organów rejestrowych (art. 77-79  uor). Kks sankcjonuje w rozdz. 6 naruszenie obowiązków podatkowych, a nie z obowiązków zakresu przepisów o rachunkowości.

Blankietowość konstrukcji zawartej w art. 80b kks polega na posłużeniu się w ustawowym opisie czynu zabronionego zwrotami, których wykładnia związana jest w sposób konieczny z treścią niekarnych przepisów materialnego prawa podatkowego.
Blankietowy charakter tego przepisu powoduje, że w sposób szczególny kształtowany jest proces wykładni znamion tego typu czynu zabronionego. Proces rekonstrukcji normy sankcjonowanej i sankcjonującej z tego przepisu uwzględniać musi przyjmowane w karnistyce metody wykładni, wśród których nadrzędną rolę pełni wykładnia językowa (zob. J. Wyrembak, Zasadnicza wykładnia znamion przestępstw. Pozycja metody językowej oraz rezultatów jej użycia, Warszawa 2009).

Skoro urząd skarbowy jest uprawiony do prowadzenia dochodzenia, wnoszenia i popierania oskarżenia przed sądem pierwszej instancji w sprawach o przestępstwa określone w art. 77-79 uor (§ 1 pkt 3 i § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 września 2015 r. w sprawie organów uprawnionych obok Policji do prowadzenia dochodzeń oraz organów uprawnionych do wnoszenia i popierania oskarżenia przed sądem pierwszej instancji w sprawach, w których prowadzono dochodzenie, jak również zakresu spraw zleconych tym organom, Dz.U. z 2015 poz. 1725), to w przypadku stwierdzenia niezłożenia niezatwierdzonego do KRS S-F w ustawowym terminie (6 m. od dnia bilansowego + 15 dni), może wszcząć stosowne dochodzenie z tytułu naruszenia art. 79 pkt 4 uor.

1. Ja tez nie. Stricte zgromadzenie wspólników zagłosowało przeciw uchwale ws. zatwierdzenia SF.
2. Niestety nie dysponuję przedmiotem zazdrości.
3. Nazwałbym go raczej prezesem skonfliktowanym ze wspólnikami spółki, dodam, który złożył już rezygnację.
Ps. Szkoda, że w praktyce art. 80b okazuje się tak mało pojemny. A może, jak zauważa Miroslav1908, słusznie ustawodawca nie czepia się w kks-ie niezatwierdzonych SF, bo czyni to w ustawie o rachunkowości?

@MIROSLAW 1908




Przepis art. 27 ust. 2 updop również ma charakter blankietowy, jego treść zawiera odesłanie do regulacji z zakresu prawa bilansowego. I to przynajmniej dwukrotnie.

Po raz pierwszy – przy określeniu grupy podmiotów, na którą ustawodawca nakłada obowiązek :

I po raz drugi – przy określeniu terminu na wykonanie tego obowiązku:

Należy również zauważyć, że ustawodawca nie skonstruował określenia terminu w ten sposób:  

A przecież mógł.


Zatem treść przepisu art. 80b kks zawiera odesłanie do regulacji z zakresu prawa podatkowego i bilansowego.

"Podatnicy obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego przekazują do urzędu skarbowego sprawozdanie wraz z opinią i raportem podmiotu uprawnionego do badania sprawozdań finansowych"

Zgodzę się bez cienia wątpliwości, że updop zawiera wyraźne odesłanie do ustawy o rachunkowości w zakresie podmiotowym (odesłanie do art. 2 uor).

Obowiązek sporządzania sprawozdań finansowych dotyczy wszystkich jednostek, które prowadzą księgi rachunkowe na podstawie ustawy o rachunkowości:

   1) spółek handlowych (osobowych i kapitałowych, w tym również w  organizacji) oraz spółek cywilnych, z zastrzeżeniem pkt 2, a także innych osób prawnych, z wyjątkiem Skarbu Państwa i Narodowego Banku Polskiego;
   2) osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek jawnych osób fizycznych oraz spółek partnerskich, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 1.200.000 euro;
   3) jednostek organizacyjnych działających na podstawie Prawa bankowego, przepisów o obrocie papierami wartościowymi, przepisów o funduszach inwestycyjnych i zarządzaniu alternatywnymi funduszami inwestycyjnymi, przepisów o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej, przepisów o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych lub przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, bez względu na wielkość przychodów;
   4) gmin, powiatów, województw i ich związków, a także:
       a) państwowych, gminnych, powiatowych i wojewódzkich jednostek budżetowych,
       b) gminnych, powiatowych i wojewódzkich zakładów budżetowych,
       c) (uchylona)
   5) jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, z  wyjątkiem spółek, o których mowa w pkt 1 i 2;
   6) oddziałów i przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej;
   7) jednostek niewymienionych w pkt 1-6, jeżeli otrzymują one na realizację zadań zleconych dotacje lub subwencje z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub funduszów celowych - od początku roku obrotowego, w którym dotacje lub subwencje zostały im przyznane.

"w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego, a spółki - także odpis uchwały zgromadzenia zatwierdzającej sprawozdanie finansowe"

W zakresie materialnoprawnym ustawa podatkowa ustanawia własny termin realizacji obowiązku podatkowego polegającego na złożeniu sprawozdania finansowego - 10 dni od jego zatwierdzenia (z treści przepisu wynika, że chodzi o czynność konkludentną, zabieg legislacyjny przez dopisanie zwrotu "faktycznego zatwierdzenia" byłby pleonazmem (zatwierdzenie jest bez wątpienia czynnością faktyczną) - w tym fragmencie omawianej jednostki redakcyjnej dla mnie clara non sunt interpretanda).

Tocząca się dyskusja dot. terminu złożenia S-F do US jest częścią szerszego zagadnienia, jakim jest ciągle żywa problematyka kreowania przez przepisy prawa bilansowego praw i obowiązków podatkowych.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym zwraca się uwagę, że w ustawach podatkowych musi istnieć bezpośrednie odwołanie do konkretnych przepisów ustawy o rachunkowości, przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie lub Międzynarodowych Standardów Rachunkowości, czy Międzynarodowych Standardów Sprawozdawczości Finansowej, aby mogły one zostać uznane za kreujące prawa i obowiązki podatkowe (vide: wyroki NSA: z 19 marca 2010 r., II FSK 1731/08, z 2 grudnia 2014 r., II FSK 255/13, z 30 marca 2016 r., II FSK 184/14). Jednocześnie wyraźnie akcentuje się, że odesłania te muszą mieć charakter dosłowny i jednoznaczny, a nie jedynie dorozumiany.

Art. 27 ust. 2 u.p.d.o.p. nie zawiera odesłania do terminu złożenia S-F do US na podstawie przepisów prawa bilansowego, lecz odwołuje się ściśle tylko do katalogu podmiotów zobowiązanych do sporządzenia S-F. Ustawodawca, definiując katalog podmiotów obowiązanych do sporządzenia S-F, jak i samo pojęcie S-F odwołał się do pojęć znanych przepisom o rachunkowości i niezdefiniowanych w ustawie podatkowej. W odniesieniu do tych wyrażeń niezbędne jest odwołanie się przy ich wykładni do przepisów ustawy o rachunkowości. Nie ma natomiast podstaw, aby czynić to w stosunku do określenia terminu na złożenie S-F do US, bowiem to ustawa podatkowa ustanawia expressis verbis własny termin na realizacje omawianego obowiązku podatkowego.

Ustawa o rachunkowości reguluje inne sfery życia społecznego i gospodarczego, niż ustawy podatkowe, a tym samym, żeby ustawa ta (uor) wywoływała skutki podatkowe, tak jak już wspomniano, muszą istnieć zapisy ustanawiające wyraźne odesłanie do jej treści (wyrok WSA w Warszawie z 19 lutego 2010 r., III SA/Wa 1553/09).

A (niestety arbitralne) określanie ustawowego terminu na złożenie S-F do US poprzez odwoływanie się do art. 53 uor jest tylko dorozumiane i stanowi moim zdaniem nadużycie.

Ciekawe jest to co piszecie, ale powiem szczerze pogubiłam się   w tym jak mamy stosować i podchodzić do art.80b kks .

mimo że odesłanie zawarte w art. 69 ust.1 uor absolutnie nie ma charakteru dosłownego i jednoznacznego, a jedynie dorozumiany, to dzięki doprecyzowaniu w ust.2 widać, że zwrot użyty przez ustawodawcę „w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego” oznacza ni mniej ni więcej tylko 6 m-cy od dnia bilansowego + 15 dni, a nie oznacza 15 dni od faktycznego zatwierdzenia.

Teza ta wydaje się być prawidłowa, ponieważ w przypadku nie zatwierdzenia SF w ciągu 6 m-cy od dnia bilansowego, należy do sądu złożyć nie zatwierdzone sprawozdanie w ciągu 15 dni po upływie rzeczonych 6 m-cy, przy czym tu już nie ma mowy o dorozumieniu, bo art. 53 został wskazany wprost.

(Ale znowu w dorozumieniu – jest to ten sam termin, o którym mowa w ust. 1 art. 69 uor, zatem mielibyśmy tu dowód wprost na to, co naprawdę miał na myśli ustawodawca pisząc „w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego”).

A jednocześnie po faktycznym zatwierdzeniu, już po upływie 6 m-cy od dnia bilansowego, należy ponownie złożyć w sądzie, już zatwierdzone SF, w ciągu 15 dni od tego faktycznego zatwierdzenia. Tylko że tu ustawodawca posługuje się zgoła odmiennym pojęciem:  „po jego zatwierdzeniu”, a nie „w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego”.

Zatem przez analogię, użyte przez ustawodawcę w ustawie podatkowej określenie „w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego” bardziej oznacza
- 6 m-cy od dnia bilansowego + 10 dni, czy
- 10 dni po jego zatwierdzeniu?

Ot, zagwozdka  

Dzięki temu wątkowi masz mocne argumenty za jedną i za drugą opcją. Dlatego rób jak uważasz. Tylko uważaj, żeby nie stosować obu opcji naraz  

Zatem przez analogię, użyte przez ustawodawcę w ustawie podatkowej określenie „w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego” bardziej oznacza
- 6 m-cy od dnia bilansowego + 10 dni, czy
- 10 dni po jego zatwierdzeniu?

Ot, zagwozdka  ;)[/quote]
Zagwozdkę proponuję rozstrzygnąć na korzyść sprawcy w ten sposób, że zawiadomieniom tyczącym się niezatwierdzonych SF nie nadawać toku na podstawie art. 17 § 1 pkt 2 kpk podpierając się przy tym zasadą nullum crimen sine lege certa et stricta. Nie ustawodawca bardziej się postara, jak każe nam ścigać

W takim układzie po co ustawodawca wymaga załączenia odpisu uchwały zatwierdzającej S-F przez organ zatwierdzający ? Czy nie po to, by ustalić datę (rzeczywistego) zatwierdzenia tego dokumentu od którego biegnie terminu jego złożenia do US ? W przypadku updof wątpliwości nie ma - dokument należy złożyć w terminie złożenia rocznego zeznania podatkowego. Konkluzja: ustawodawca podatkowy kreuje własny termin złożenia S-F do US.

Rozszerzająca interpretacja przepisów stosowana w tym przypadku poprzez stosowanie wnioskowania per analogiam jest niedopuszczalna, a przynajmniej bardzo wątpliwa z punktu widzenia reguł poprawności wykładni prawa podatkowego co potwierdza jednolite orzecznictwo sądowe. Wnioskowanie przez analogię jako wyjątek, a nie regułę interpretacyjną należy stosować niezwykle ostrożnie i traktować jako ostateczność. Jej zastosowanie dotyczy jedynie przypadków, gdy w prawie podatkowym występuje luka prawna. Tu luka podatkowa nie występuje i ustawa podatkowa wyraźnie wskazuje termin wypełniania obowiązku złożenia zatwierdzonego rocznego S-F do US.

Trybunał Konstytucyjny m.in. w wyroku z dnia 13 września 2011 r. (P 33/09) zwracał uwagę na bezpośrednie uzasadnienie konstytucyjne zakazu stosowania wykładni przez analogię oraz zakazu wykładni rozszerzającej w takich dziedzinach prawa jak prawo podatkowe czy karne.

„Stosowanie per analogiam rozwiązań normatywnych z innej ustawy podatkowej niż mająca wprost zastosowanie do określonego zdarzenia (analogia legis) jest możliwe – na zasadzie wyjątku – tylko wówczas, gdy wypełnienie istniejącej luki legislacyjnej jest korzystne dla podatnika, nie nastąpi rozszerzenie zakresu jego obowiązków daninowych, ale także zakresu ulg podatkowych i tylko w ten sposób uniknąć można naruszenia konstytucyjnych zasad sprawiedliwości czy też równości, a nadto jest to racjonalne ze względów ekonomicznych i społecznych”.

Zapraszam do lektury wyjaśnień MF odnośnie stosowania art. 80b kks.

Wyjaśnienia te oznaczają, że pojęcie blankietowości kks, według ich autora, dotyczy tylko niektórych ustaw. Konia z rzędem temu, kto prawidłowo wskaże których ...



Wskazywanie, że obowiązek, o którym mowa w art. 80b kks blankietowość kks pozwala rozciągnąć jedynie na art 27 updop, a nie pozwala na art 53 ustawy o rachunkowości jest moim zdaniem nieprawidłowe. Zasady legislacji nakazują ustawodawcy być precyzyjnym. Nie wolno mu określać tego samego obowiązku dwukrotnie. Dlatego właśnie w art. 27 updop jest mowa tylko o terminie 10 dni od daty zatwierdzenia SF, bo termin samego zatwierdzenia SF został już określony gdzie indziej - właśnie w art. 53 ustawy o rachunkowości.

Dopiero rozciągnięcie blankietowe na dyspozycje art. 27 updop i wynikającą z postanowień tego przepisu treść art. 53 ustawy o rachunkowości stanowi pełny obraz obowiązku z art. 80b kks. Zastosowanie blankietowości tylko do przepisu art. 27 updop jest niepełne, ułomne. Pozwala bowiem na uniknięcie tej odpowiedzialności tym, którzy naruszają obowiązek z art. 80b kks w części określonej w ustawie o rachunkowości.

http://arch.prawo.ug.edu.pl/pdf/katedra ... %84ski.pdf

Łukasz Karczyński Podstawowe zasady materialnego prawa podatkowego artykuł opublikowany w „Przeglądzie Naukowym” Wyższej Szkoły Społeczno-Ekonomicznej w Gdańsku nr 6 (2007)

9. Zasada respektowania terminologii przejętej z innych gałęzi prawa.

Zgodnie z tą zasadą istnieje obowiązek przyjmowania, że terminy używane w prawie podatkowym, mające ustalone znaczenie w innych gałęziach prawa, zachowują to znaczenie w prawie podatkowym,[69] chyba że z danej ustawy podatkowej – wyraźnie (przez definicję legalną) bądź z kontekstu[70] – wynika co innego. Zasadę tę należy stosować bardzo ostrożnie, ponieważ ustawodawca podatkowy nie zawsze respektuje zasady prawidłowej techniki terminologicznej w legislacji.[71] Tożsamość terminów stwarza jednak silne domniemanie tożsamości ich znaczeń. Jeżeli zatem istnieją uzasadnione racje, dla których termin używany w innej gałęzi miałby otrzymać inne znaczenie w prawie podatkowym, to należy nadać mu znaczenie wynikające z tychże racji.[72] Zaznaczyć jednak należy, że zasada ta nie jest uznawana przez znaczną część doktryny prawa podatkowego, która uznaje, że przejęcie pojęcia z innej gałęzi prawa wymaga wyraźnego zaznaczenia tego faktu przez ustawodawcę. [73] Pogląd ten uzasadniany jest odrębnością i autonomią prawa podatkowego oraz obawą przed wykorzystywaniem instytucji prawa cywilnego do obchodzenia prawa podatkowego. Wydaje się jednak, że przyjęcie takiego poglądu godziłoby w zasadę zaufania wobec państwa i prawa – podatnik bowiem, interpretując w ustawie podatkowej takie pojęcia jak np. nieruchomość, wierzytelność, umorzenie akcji, pracownik, odsetki itp. zwroty o znaczeniu wprost wynikającym z przepisów innych gałęzi prawa, kierując się zaufaniem do ustawodawcy, który powinien stanowić system prawa spójny i racjonalny, przyjmie – całkiem słusznie zresztą – że te same znaczenia obowiązują w prawie podatkowym, a nie będzie w każdym przypadku szukał nowego znaczenia każdego zwrotu. Ze względu bowiem na spójność poziomą systemu prawa nie powinno budzić większych wątpliwości, że właściwym znaczeniem powinno być to, które odpowiednio wpasowuje się w kontekst danej dziedziny stosunków społecznych, tzn. występuje w akcie normatywnym podstawowym dla interpretowanej dziedziny.[74] Rozwiązanie inne, zwłaszcza jeżeli miałoby być stosowane w celu objęcia obowiązkiem podatkowym sytuacji inaczej przezeń nie objętych, byłoby jednoznaczne w skutkach z niedopuszczalnym rozszerzeniem na niekorzyść podatnika zakresu zastosowania normy. Najsłuszniejsze zatem wydaje się przyjęcie jako zasady możliwości przejmowania znaczeń z innych gałęzi prawa, a jako wyjątku poszukiwania znaczeń typowych tylko dla prawa podatkowego. W przypadkach wątpliwych należy zaś zastosować dyrektywę in dubio pro tributario. Zaznaczyć ponadto należy, że – wbrew pozorom – mimo podobieństw i analogii, a wręcz korzystania z „aparatu” wykładni systemowej, omawiana zasada jest dyrektywą wykładni językowej.[75]



69 B. Brzeziński, W. Nykiel, op. cit., s. 10.
70 H. Litwińczuk, op. cit., s. 39. Jako przykład zob. wyrok NSA z 11 października 1995 r. (SA/Ka 1386/94).
71 B. Brzeziński, W. Nykiel, op. cit., s. 10-11. Przykładem na wyraźne zastosowanie terminu odrębnego dla prawa podatkowego jest wprowadzenie w 2004 r. do systemu podatku od towarów i usług zwrotu „dostawa towarów” w miejsce wcześniejszej „sprzedaży towarów”.
72 Tak B. Brzeziński, Szkice…, s. 46-48.
73 Zob. np. A. Gomułowicz, J. Małecki, op. cit., s. 180, S. Rosmarin, Prawo podatkowe a prawo prywatne w świetle wykładni prawa, Lwów 1939, s. 139. Por. R. Mastalski, op. cit., s. 116-118.
74 Tak L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 97. Tak też np. uchwała SN z dnia 29 stycznia 2004 r. (sygn. akt I KZP 39/03, OSNKW nr 2/2004), uchwała NSA z dnia 10 lipca 2000 r. (sygn. akt FPS 4/00, ONSA nr 1/2001).
75 Szerzej L. Morawski, op. cit., s. 96 i nast.

Bardzo intrygujące akademickie de lege ferenda. Ale de lege lata wyznacza wykładnia językowa.