ja do nowych wniosku nadal odmawiam, przynajmniej jeden plus z tego wszystkiego, że w moim US wszystkie wnioski były odmowne nawet te po wyroku styczniowym, a po wyroku z 01.07.2014 następne też będą odmowne.

zastanawiam się nad jednym, że izba podtrzymała decyzje określające zobowiązanie oraz odmawiające stwierdzenia nadpłaty a podatnik odwołał się jedynie od decyzji odmownej stwierdzającej nadpłatę do WSA - jakie są alternatywy w takim przypadku.

Jest już uzasadnienie wyroku WSA w Gdańsku z dnia 26 sierpnia 2014 r., sygn. akt I SA/Gd 719/14.

http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/A97843CF09

Sąd z Gdańska w dacie orzekania z pewnością wiedział o wyroku NSA z 1 lipca (II FSK 1066/14), ale dobrze, że nie dał się zwieść tym wąptliwym pod względem prawnym orzeczeniem.


Cytat fragmentu:

w ocenie Sądu przepis art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. jest na tyle czytelny, iż już zastosowanie wykładni językowej pozwala odczytać treść wynikającej z niego normy prawnej. Wykładnia systemowa, uwzględniająca przytoczone wyżej przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (w tym art. 24 ust. 3) jedynie potwierdza, że przedmiotowe świadczenie mieszkaniowe, jako pochodzące z dotacji budżetowej i przyznane przez agencję rządową, powinno podlegać przedmiotowemu zwolnieniu. Cel zaś regulacji rekonstruowany zarówno w oparciu o treść ustawy podatkowej, jak i ustawy nowelizującej, nie daje podstaw do przyjęcia, jak chce organ podatkowy, że zakres zwolnienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.p.f. obejmuje tylko świadczenia otrzymywane przez przedsiębiorców. Takie znaczenie analizowanego przepisu przyjęte przez organ podatkowy nie znajduje żadnego uzasadnienia w jego brzmieniu.

W ocenie Sądu, już literalne (gramatyczne, językowe) odczytanie omawianego przepisu prowadzi do wniosku, że aby skorzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. podatnik musi otrzymać od agencji rządowej lub wykonawczej kwoty, których źródłem są środki otrzymane przez agencje na ten cel z budżetu państwa. W stanie faktycznym spornej sprawy, spełnione zostały wszystkie przesłanki tego przepisu warunkujące zwolnienie.

Sąd dostrzega, że omawiany przepis art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f., zawierający przedmiotowe zwolnienie, jest szeroki i mieszczą się w nim inne (wskazane przez organy) zwolnienia dotyczące ogólnie rozumianych świadczeń mieszkaniowych żołnierzy zawodowych. Jednakże wniosek, jakoby okoliczność ta była decydująca i przełamywała literalne brzmienie przepisu, jest nieuprawniony. Z porównania treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. z treścią przepisu art. 48d ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP wynika jednoznacznie, że świadczenie mieszkaniowe, o którym mowa w art. 24 ust. 3 drugiej z wymienionych ustaw, wypłacone żołnierzowi przez Wojskową Agencję Mieszkaniową, wypełnia normę art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. Należy zatem zgodzić się z autorem skargi, że wypłacone skarżącemu S. S. przez Wojskową Agencję Mieszkaniową - agencję rządową (obecnie wykonawczą), świadczenie mieszkaniowe pochodzące z dotacji budżetowej przyznanej agencji na ten cel, podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Organy podatkowe, nie podzielając stanowiska skarżących uznały, że wykładnia językowa nie może mieć w tym przypadku decydującego znaczenia. Wskazały na inne zwolnienia o charakterze mieszkaniowym, enumeratywnie wymienione w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, m.in. w art. 21 ust. 1 pkt 49, art. 52c ust.1 i 2 oraz obowiązki Wojskowej Agencji Mieszkaniowej jako płatnika podatku, wynikające z art. 35 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f. Ponadto powołały się na uzasadnienie rządowego projektu do wprowadzenia spornego przepisu wywodząc, że intencją ustawodawcy było objęcie tym zwolnieniem wyłącznie świadczeń otrzymywanych przez przedsiębiorców.

Sąd nie podziela tego poglądu zauważając, że gdyby ustawodawca chciał ograniczyć przedmiotowe zwolnienie do określonej rodzajowo kategorii podmiotów (do przedsiębiorców), to wprowadzenie takiego zastrzeżenia do przepisu nie stanowiłoby zbyt skomplikowanego zabiegu legislacyjnego. Jak trafnie argumentował Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 czerwca 2013r., sygn. akt I SA/Wr 520/13, a który to pogląd Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela - nie można (jak czyni to organ), odwoływać się do niezrealizowanej intencji projektodawcy, który wprowadzając proponowane rozwiązanie, brał lub co najmniej powinien brać pod uwagę całokształt przepisów podatkowych, ich wzajemne ze sobą powiązania i wynikające z tego skutki. W przywołanym wyżej wyroku Sąd przypomniał, że uzasadnienie projektu ustawy nowelizującej nie należy do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego, nie może zatem stanowić podstawy prawnej skierowanego do podatnika rozstrzygnięcia, a tym bardziej przesądzać o prawach i obowiązkach obywatela. Uzasadnienie projektu mogłoby pomóc w wyjaśnianiu wątpliwości w sytuacji, gdyby przepis był nieczytelny, ale nie można z niego wywodzić wniosków sprzecznych z literalną treścią przepisu.

Kolejne orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego potwierdzające prawo żołnierzy do zwolnienia z podatku.

Wyrok NSA z dnia 17 października 2014 r., sygn. akt II FSK 3230/13 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/35EB1E67AA


Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna w sposób oczywisty pozbawiona jest usprawiedliwionych podstaw, dlatego podlega oddaleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela argumentacji pełnomocnika organu, że wykładnia systemowa art. 21 ust. 1 pkt 47c, art. 21 ust. 1 pkt 49, art. 52c ust. 1 i 2 u.p.d.o.f., zasady prawidłowej legislacji, jak również zasada racjonalnego ustawodawcy, przemawiają za odstąpieniem od językowego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. Zestawiając wskazane powyżej przepisy, pełnomocnik organu doszedł do nieuprawnionego wniosku, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto zamknięty katalog zwolnień podmiotowych, których adresatami są żołnierze. Stąd też zwolnienie podatkowe określone w art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. nie ma zastosowania do opisanego we wniosku świadczenia mieszkaniowego wypłacanego żołnierzowi przez Wojskową Agencję Mieszkaniową. Wymieniając enumeratywnie w przywołanych przepisach rodzaje świadczeń wypłacanych żołnierzom na cele mieszkaniowe, ustawodawca nie przewidział bowiem zwolnienia od podatku wskazanego we wniosku świadczenia. Bez wątpienia przedmiotem uregulowania art. 21 ust. 1 pkt 49 oraz art. 52c ust. 1 i 2 u.p.d.o.f. są świadczenia wypłacane na podstawie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej – niemniej jednak, nie można na tej podstawie wyprowadzić wniosku, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto katalog zamknięty, tworzący odrębną kategorię zwolnień podatkowych, których adresatami byliby żołnierze, a przedmiotem środki wypłacane przez Wojskową Agencję Mieszkaniową. Żaden przepis przywołanej ustawy nie wprowadza takiego katalogu, a zestawienie wspomnianych przepisów nie daje podstaw do formułowania tak daleko idących wniosków.


Trudno jest również zgodzić się z argumentacją autora skargi kasacyjnej, że "uregulowanie indywidualnej kategorii zwolnień w tym zakresie – ściśle określonych pod względem podmiotowym i przedmiotowym, nie daje możliwości poszukiwania tego samego, co do zasady, przedmiotu zwolnień w innej podstawie prawnej" (s. 6 skargi kasacyjnej). W ocenie pełnomocnika organu, przyjęcie wykładni językowej art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. prowadziłoby bowiem do zbiegu norm, czyli sytuacji, gdy świadczenie określone w art. 21 ust. 1 pkt 49 u.p.d.o.f. podlegałoby równocześnie zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, autor skargi kasacyjnej nie zauważa jednakże, że jest to zbieżność pozorna – przepisy te pozostają bowiem w relacji lex specialis i lex generalia, i zgodnie z regułą kolizyjną lex specialis derogat legi generali pierwszeństwo zastosowania przypada normie bardziej szczegółowej, czyli art. 21 ust. 1 pkt 49 u.p.d.o.f.


Za chybioną należy również uznać tezę autora skargi kasacyjnej, że opisywane zwolnienie obejmuje wyłącznie świadczenia otrzymane przez przedsiębiorców. Pełnomocnik organu wspiera się przy tym uzasadnieniem projektu zmian ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rzecz w tym, że uzasadnienie nowelizacji nie jest źródłem prawa i może mieć jedynie znaczenie pomocnicze przy interpretacji przepisów. Nie można natomiast na jego podstawie wyprowadzać wniosków tak dalece odbiegających od treści przepisu, który w tym względzie został jasno sformułowany: adresatem art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. są wszyscy podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych. Co istotne, również lektura uzasadnienia nowelizacji wprowadzającej art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. nie daje podstaw do przyjęcia argumentacji i stanowiska organu interpretacyjnego. Zawarto w nim wprawdzie ocenę nowej regulacji, która miałaby być "niewątpliwie korzystna dla wszystkich przedsiębiorców opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych", niemniej jednak explicite nie wyrażono intencji skierowania opisywanego zwolnienia wyłącznie do przedsiębiorców.


Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, względy przedstawione w uzasadnieniu skargi kasacyjnej nie dają zatem powodów do odstąpienia od wykładni językowej art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f.

Wyroki WSA w Gdańsku potwierdzające prawo do zwolnienia:


I SA/Gd 828/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/8B4655CBAA

I SA/Gd 829/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/3403707CDE

I SA/Gd 837/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/6305792AE5

I SA/Gd 838/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/70937B07D0

I SA/Gd 926/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/1F0E35BEF5

I SA/Gd 927/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/860CA86456


Wszystkie powyższe wyroki są z jednego dnia i są wydane przez różne składy.

Ile jeszcze musi ich jeszcze zapaść, żeby ktoś się otrząsnął w administracji podatkowej i zaprzestał marnowania czasu i pieniędzy na spory w sprawie tego zwolnienia podatkowego?

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 18 grudnia 2014 roku, I SA/Rz 925/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/C830FAB278

Fragment uzasadnienia:

Zdaniem organów podatkowych takie świadczenie mieszkaniowe nie korzystało ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. przede wszystkim dlatego, że w u.p.d.o.f. nie ma bezpośredniej regulacji, która odnosiłaby się do świadczenia mieszkaniowego, w przeciwieństwie do innych świadczeń, takich jak odprawa mieszkaniowa, czy porycie kosztów najmu mieszkania, co do których ustawodawca wprost przewidział, że podlegają one zwolnieniu od opodatkowania na podstawie odpowiednio art. 21 ust. 1 pkt 49 lit. a czy art. 52c ust. 1 u.p.d.o.f. W ocenie Sądu stanowiska tego nie sposób podzielić a rację w niniejszym sporze należało przyznać Skarżącemu.

Do takiego wniosku prowadzą rezultaty wykładni językowej art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. Przepis ten stanowi, że wolne od podatku dochodowego są kwoty otrzymane od agencji rządowych lub agencji wykonawczych, jeżeli agencje te otrzymały środki na ten cel z budżetu państwa.

Z brzmienia tego przepisu wynika, że aby zastosować omawiane zwolnienie, muszą być spełnione dwa warunki. Po pierwsze, podatnik ma otrzymać określoną kwotę od agencji rządowej lub agencji wykonawczej. Po drugie, agencja ta otrzymała środki na ten cel z budżetu państwa.

W ocenie Sądu, w stanie faktycznym niniejszej sprawy, spełnione zostały wszystkie przesłanki tego przepisu warunkujące zwolnienie, ponieważ przedmiotowe świadczenie mieszkaniowe zostało wypłacone Skarżącemu przez WAM, która jest agencją rządową (obecnie wykonawczą), a środki na ten cel pochodziły z dotacji budżetowej. Warto podkreślić, że okoliczności te nie były przez organy kwestionowane.

W ramach interpretacji przepisów prawa podatkowego pierwszoplanowe i dominujące znaczenie ma wykładnia językowa (gramatyczna, literalna) tekstu aktu normatywnego (ustawy). Wykładnia językowa powinna rozpoczynać proces wykładni, a jej granice zawsze wyznaczać musi sens słów użytych w interpretowanym przepisie. Natomiast niejednoznaczny rezultat tej wykładni może być weryfikowany lub modyfikowany w drodze innych metod wykładni, w tym celowościowej, systemowej lub historycznej. W żadnym przypadku nie jest natomiast dopuszczalne w systemie prawa podatkowego, aby do stanu faktycznego zastosować wykładnię celowościową, systemową lub historyczną przepisu prawa podatkowego, jeżeli (nawet przy prawidłowym ich przeprowadzeniu) ich wynik byłby sprzeczny z rezultatem wykładni językowej (gramatycznej).

Należy raz jeszcze pokreślić, że brzmienie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. jest na tyle czytelne, że już zastosowanie wykładni językowej pozwala odczytać treść wynikającej z niego normy prawnej a zatem i zakres przyznanego zwolnienia podatkowego. Ponadto wykładnia systemowa, uwzględniająca przepisy ustawy o zakwaterowaniu (...), w tym art. 24 ust. 3 i art.48d ust.4, jedynie potwierdza, że świadczenie mieszkaniowe podlega przedmiotowemu zwolnieniu, skoro pochodzi z dotacji budżetowej i przyznawane jest przez agencję rządową. Z porównania treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. z brzmieniem art. 48d ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu (...) wynika jednoznacznie, że świadczenie mieszkaniowe wypełnia dyspozycję art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f.

Natomiast cel regulacji, wbrew twierdzeniom organu podatkowego, nie daje podstaw do przyjęcia, że zakres zwolnienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. obejmuje tylko świadczenia otrzymywane przez przedsiębiorców. Zdaniem Sądu, takie znaczenie analizowanego przepisu przyjęte przez organ podatkowy nie znajduje żadnego uzasadnienia w jego brzmieniu. Zdaniem Sądu, gdyby zamiarem ustawodawcy było ograniczenie przedmiotowego zwolnienia do określonej rodzajowo kategorii podmiotów, np. do przedsiębiorców, wprowadzono by takie zastrzeżenie do przepisu.

Wyrok WSA w Łodzi z dnia 17 grudnia 2014 r., I SA/Łd 1022/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/68AC1214C2

Fragment uzasadnienia:

W ocenie Sądu przepis art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. jest na tyle czytelny, że już zastosowanie wykładni językowej pozwala ustalić treść wynikającej z niego normy prawnej. Wykładnia systemowa, uwzględniająca przytoczone wyżej przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP (w tym art. 24 ust. 3) jedynie potwierdza, że przedmiotowe świadczenie mieszkaniowe, jako pochodzące z dotacji budżetowej i przyznane przez agencję rządową, powinno podlegać przedmiotowemu zwolnieniu.

Zdaniem Sądu, nie można ograniczać zakresu zwolnienia argumentacją, że ustawa zawiera już wyliczenie innego rodzaju świadczeń mieszkaniowych dla żołnierzy podlegających zwolnieniu z opodatkowania. Skoro świadczenie mieszkaniowe z art. 24 ust. 3 zostało wprowadzone do ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP od 1 lipca 2010 r., gdy przepis art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.o.f. funkcjonował już od 2002 r. w systemie podatkowym, a nie wprowadzono przy tym zastrzeżeń skutkujących wyłączeniem z zakresu jego działania świadczeń mieszkaniowych, to należy uznać, że racjonalny ustawodawca celowo objął tym zwolnieniem również to sporne w sprawie świadczenie. (...)

Sąd nie podzielił również stanowiska organów, że ustalenie kwoty nadpłaty jest możliwe dopiero po prawidłowym określeniu wysokości zobowiązania podatkowego. W uchwale z 27 stycznia 2014 r. II FPS 5/13, NSA wyraził bowiem pogląd, że w przypadku zakwestionowania prawidłowości skorygowanej deklaracji podatkowej złożonej wraz z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, zgodnie z art. 75 § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), organ podatkowy nie ma obowiązku przed rozpatrzeniem tego wniosku wszczynać w każdej sprawie postępowania celem określenia wysokości zobowiązania podatkowego, o którym mowa w art. 21 § 3 wymienionej ustawy.

Padają kolejne decyzje odmowne w całej Polsce.
Niektóre orzeczenia z grudnia 2014 r.:

Wyrok WSA w Opolu z dnia 17 grudnia 2014 r., I SA/Op 602/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/F6885458A1

Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 16 grudnia 2014 r., I SA/Wr 2259/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/64F1C44C19

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 11 grudnia 2014 r., I SA/Rz 915/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/FA5F01B994

Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 10 grudnia 2014 r., I SA/Gd 1121/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/6F55FCB9EF

Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 stycznia 2015 r., I SA/Kr 1755/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/A37B741AF5

Fragment uzasadnienia:

Kwestia powyższa była już przedmiotem analizy w orzecznictwie sądowym, a zajmowały się nią zarówno wojewódzkie sądy administracyjne, jak i Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, który w swoim najnowszym orzecznictwie zgodził się z poglądem podatników, że przychód uzyskiwany przez żołnierz z tytułu dodatku mieszkaniowego jest wolny od podatku dochodowego z mocy art. 21 ust. 1 pkt 47c ustawy podatkowej (tak: wyroki NSA z dnia 17 października 2014 r., sygn. akt II FSK 183/14, II FSK 184/14, II FSK 3447/13, II FSK 3515/13, II FSK 3230/13, II FSK 3514/13, II FSK 3229/13, z dnia 15 stycznia 2014 r., sygn. akt II FSK 2625/13 i II FSK 2626/13). (...)

Bezspornie literalne brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 47c prowadzi do wniosku, że świadczenie mieszkaniowe wypłacane przez Wojskową Agencję Mieszkaniową żołnierzowi zawodowemu korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego. Organy podatkowe nie kwestionują bowiem, że Wojskowa Agencja Mieszkaniowa jest agencją rządową, a środki na wypłatę świadczenia mieszkaniowego pokrywane są z dotacji budżetowej zgodnie z art. 48d ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP.

W ocenie Sądu błędne jest argumentacja organu, że wykładnia systemowa art. 21 ust. 1 pkt 47c, art. 21 ust. 1 pkt 49, pkt 19, pkt 77, pkt 97 i art. 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zasady prawidłowej legislacji, jak również zasada racjonalnego ustawodawcy, przemawiają za odstąpieniem od językowego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 47c tej ustawy. Zestawiając wskazane powyżej przepisy, organ doszedł do nieuprawnionego wniosku, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zawarto zamknięty katalog zwolnień podmiotowych, których adresatami są żołnierze. (...)

Trudno jest również zgodzić się ze stanowiskiem organu sprowadzającym się do tezy, że uregulowanie indywidualnej kategorii zwolnień w tym zakresie – ściśle określonych pod względem podmiotowym i przedmiotowym, nie daje możliwości poszukiwania tego samego, co do zasady, przedmiotu zwolnień w innej podstawie prawnej. W ocenie organu, przyjęcie wykładni językowej art. 21 ust. 1 pkt 47c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadziłoby bowiem do zbiegu norm, czyli sytuacji, gdy świadczenie określone w art. 21 ust. 1 pkt 49 tej ustawy podlegałoby równocześnie zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 47c. Co do tego argumentu NSA w przytoczonym orzecznictwie stwierdził, że stawiając taką tezę organ nie zauważa, że jest to zbieżność pozorna – przepisy te pozostają bowiem w relacji lex specialis i lex generalis, i zgodnie z regułą kolizyjną lex specialis derogat legi generali pierwszeństwo zastosowania przypada normie bardziej szczegółowej, czyli art. 21 ust. 1 pkt 49 ustawy podatkowej. Tym samym Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił odmiennego poglądu wyrażonego w wyroku tego sądu (przytaczanego również przez Dyrektora Izby Skarbowej na gruncie niniejszej sprawy) z dnia 1 lipca 2014 r., sygn. akt II FSK 1066/14, który należy uznać za odosobniony w dotychczasowym orzecznictwie.

Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 21 stycznia 2015 r., I SA/Go 691/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/B9E2B7764A

Fragment uzasadnienia:

W ocenie Sądu, brzmienie przepisu art. 21 ust.1 pkt 47c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest na tyle precyzyjne, że już zastosowanie wykładni językowej pozwala odczytać treść wynikającej z niego normy prawnej, a zatem i zakres przyznanego zwolnienia podatkowego. Ponadto wykładnia systemowa, uwzględniająca przepisy ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych RP, w tym art. 24 ust. 3 i art. 48d ust. 4, jedynie potwierdza, że świadczenie mieszkaniowe podlega przedmiotowemu zwolnieniu, skoro pochodzi z dotacji budżetowej i przyznawane jest przez agencję rządową.

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 22 stycznia 2015 r., I SA/Rz 948/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/20AAFE3648

Choć nie nastąpiło przedstawienie merytorycznego stanowiska sądu to decyzje zostały uchylone, gdyż Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie poległ proceduralnie.


Fragment uzasadnienia:

W niniejszej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie naruszył przepisy skutkujące nieważnością postępowania - rozpoznał odwołania wniesione z uchybieniem terminu.

Zgodnie z art. 223 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) – dalej określana, jako Ordynacja podatkowa: odwołanie wnosi się w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji stronie.

Zgodnie z kolei z art. 12 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej: termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (Dz.U. poz. 1529) – dalej określanej jako: Prawo pocztowe.

W związku z powyższym należy odnieść się do regulacji zawartych w wyżej powołanej ustawie, w której określono zasady świadczenia usług pocztowych w obrocie krajowym i zagranicznym (art. 1), a operatora pocztowego zdefiniowano jako przedsiębiorcę uprawnionego do świadczenia tych usług, na podstawie wpisu do rejestru operatorów pocztowych (art. 3 pkt 12), zaś operatora wyznaczonego – jako operatora pocztowego zobowiązanego do świadczenia usług powszechnych (art. 3 pkt 13).

Zgodnie z wcześniej cytowanym art. 12 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej, jedynie nadanie pisma w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy Prawo pocztowe, jest równoznaczne z zachowaniem terminu, a tym wyznaczonym operatorem pocztowym jest w okresie 3 lat od dnia 1 stycznia 2013r. Poczta Polska S.A. (art. 178 ust. 1 w związku z art. 192 tejże ustawy).

Tymczasem jak wynika z akt sprawy odwołania od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego zostały nadane za pośrednictwem operatora publicznego – Inpost Sp. z o.o. w dniu 9 czerwca 2014 r., zaś doręczone organowi w dniu 12 czerwca 2014 r.

W tym przypadku zatem o zachowaniu terminu decydować będzie data doręczenia organowi odwołania, a nie data jego nadania.

Skoro decyzje organu I instancji zostały doręczone pełnomocnikowi w dniu 27 maja 2014 r., to 14 dniowy termin do wniesienia odwołań upływał w dniu 10 czerwca 2014 r., a zatem doręczenie organowi odwołania w dniu 12 czerwca 2014 r. należy uznać za wniesione z uchybieniem terminu. (...)

Rozpoznanie odwołania wniesionego z uchybieniem terminu, który nie został przywrócony, stanowi rażące naruszenie prawa ( art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej), oznacza bowiem weryfikację w postępowaniu odwoławczym decyzji ostatecznej, a zatem decyzji, która korzysta z ochrony trwałości.

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 22 stycznia 2015 r., I SA/Rz 1044/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/4C5E9F3C6E

Fragment uzasadnienia:

Natomiast cel regulacji, wbrew twierdzeniom organu podatkowego, nie daje podstaw do przyjęcia, że zakres zwolnienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 47c u.p.d.p.f. obejmuje tylko świadczenia otrzymywane przez przedsiębiorców. Zdaniem Sądu, takie znaczenie analizowanego przepisu przyjęte przez organ podatkowy nie znajduje żadnego uzasadnienia w jego brzmieniu. Sąd stoi na stanowisku, że gdyby ustawodawca chciał ograniczyć przedmiotowe zwolnienie do określonej rodzajowo kategorii podmiotów, tj. do przedsiębiorców, to wprowadziłby takie zastrzeżenie do przepisu.

Przedstawionej powyżej oceny nie zmienia fakt, że w wydanym przez Ministra Finansów w dniu 18 marca 2013r. rozporządzeniu w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) podatników podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U z 2013r., poz. 399), zarządzono zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od świadczeń mieszkaniowych, o których mowa w art. 21 ust. 2 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu wypłaconych w 2012 i 2013r. W ocenie Sądu, wydanie tego aktu prawnego nie przesądza o braku zwolnienia świadczeń wypłaconych przez WAM w 2011r. oraz nie potwierdza zasadności argumentacji prezentowanej przez organy podatkowe.

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 22 stycznia 2015 r., I SA/Rz 1093/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/34A88085E4

Fragment uzasadnienia:

Nie są Sądowi znane motywy, jakie przyświecały Ministrowi Finansów, który wydał w dniu 18 marca 2013 r. rozporządzenie w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) podatników podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U z 2013 r., poz.399). W §1 tego rozporządzenia zarządzono zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od świadczeń mieszkaniowych, o których mowa w art. 21 ust.2 pkt 3 ustawy o zakwaterowaniu, przy czym zaniechanie to ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2012 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. Z pewnością jednak Minister Finansów dopatrzył się ważnego interesu publicznego lub ważnego interesu podatnika, co jest warunkiem wprowadzenia zaniechania poboru podatku zgodnie z art.22 § 1 Ordynacji podatkowej.

Oczywiście wydanie tego rozporządzenia świadczy jednocześnie o tym, że Minister Finansów zakłada, że świadczenia mieszkaniowe nie podlegają zwolnieniu, o którym mowa w art.21 ust.1 pkt 47c pdof. W przeciwnym razie wydawanie rozporządzenia byłoby bezprzedmiotowe.

Powołanie się przez sąd w tym miejscu na ww. rozporządzenie ma jednak służyć jedynie wykazaniu, że władza publiczna uznaje potrzebę zwolnienia analizowanych świadczeń z podatku dochodowego chociażby w pewnym okresie, co oznacza, że istnieją istotne powody przemawiające za takim zwolnieniem i to niezależnie od podstawy prawnej zwolnienia (czy też zaniechania w tym przypadku poboru). Oznacza to, że tzw. reguły odstępstwa od sensu językowego odwołujące się do ewidentnej sprzeczności przepisu z fundamentalnymi wartościami konstytucyjnymi oraz z wartościami powszechnie akceptowanymi nie znajdują zastosowania w tym przypadku zastosowania.

W ocenie Sądu brak jest także dostatecznych argumentów przemawiających za tym, że wykładnia językowa przepisu prowadzi ad absurdum. Nie ulega wątpliwości, że wykładnia językowa powoduje, że możliwy zakres zwolnienia jest stosunkowo szeroki, jednak nie do tego stopnia, by można był mówić o ekscesie w postaci nadmiernego i niczym nieusprawiedliwionego objęcia zwolnieniem pewnych świadczeń. Zauważyć bowiem należy, że w istocie możliwość objęcia zwolnieniem jedynie kwot uzyskanych przez agencje rządowe lub wykonawcze z budżetu państwa w formie dotacji, i to na ściśle określone cele, a następnie wypłaconych osobom fizycznym, stanowi nieprzekraczalne (i zarazem zaplanowane w budżecie) ograniczenie jeśli chodzi o brak wpływów z tytułu podatków.

Nie wydaje się jednocześnie, by można było mówić o uzasadniającej także odstąpienie od wykładni językowej sytuacji oczywistego błędu legislacyjnego lub zniweczenia taką wykładnią ratio legis interpretowanego przepisu.

Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 27 stycznia 2015 r., I SA/Rz 1186/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/9794E6FFC8

Fragment uzasadnienia:

Jak trafnie argumentował WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 26 czerwca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 520/13, co Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela - nie można (jak czyni to organ), odwoływać się do niezrealizowanej intencji projektodawcy, który wprowadzając proponowane rozwiązanie, brał lub co najmniej powinien brać pod uwagę całokształt przepisów podatkowych, ich wzajemne ze sobą powiązania i wynikające z tego skutki. W przywołanym wyżej wyroku Sąd przypomniał, że uzasadnienie projektu ustawy nowelizującej nie należy do katalogu źródeł prawa powszechnie obowiązującego, nie może zatem stanowić podstawy prawnej skierowanego do podatnika rozstrzygnięcia, a tym bardziej przesądzać o prawach i obowiązkach obywatela. Uzasadnienie projektu mogłoby pomóc w wyjaśnianiu wątpliwości w sytuacji, gdyby przepis był nieczytelny, ale nie można z niego wywodzić wniosków sprzecznych z literalną treścią przepisu.

Przykład, że można zastosować prawidłowo prawo pomimo błędnego stanowiska MF.

Kto z Dyrektorów Izb Skarbowych jeszcze zachowa się podobnie?


Postanowienie WSA w Łodzi z dnia 28 stycznia 2015 r., I SA/Łd 1218/14 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/78FFECC1F4

Fragment uzasadnienia:

W piśmie z dnia 16 stycznia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., powołując się na fakt wydania w dniu [...] decyzji uwzględniającej w całości skargę podatników na ww. decyzję z dnia [...], wniósł o umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie oraz o miarkowanie kosztów postępowania sądowego.

Do pisma została załączona wskazana powyżej decyzja z dnia [...], mocą której Dyrektor Izby Skarbowej w Ł., działając na podstawie art. 54 § 3 powyższej ustawy, uchylił w całości własną decyzję z dnia [...] i poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ł. z dnia [...] i stwierdził nadpłatę w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2010 w kwocie 810 zł. (...)

W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wskazał, że skarga podatnika zasługuje na uwzględnienie ze względu na prawidłowy zarzut naruszenia przez organy podatkowe art. 21 ust. 1 pkt 47c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.