W załączeniu interpretacja ogólna MF. Wniosek jest następujący: świadczenia, jakie pracownik otrzymuje w związku z dobrowolnym
przystąpieniem do PDO, nie są objęte zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT.

Bowiem:
1. dobrowolne przystąpienie do PDO, a więc świadomy wybór dodatkowego świadczenia w miejsce pozostania w stosunku pracy nie może być uznane za doznanie szkody majątkowej lub wyrządzenie krzywdy;

2. w przypadku PDO, do którego pracownik przystępuje z własnej woli oraz otrzymuje dodatkowe świadczenia pieniężne nie mamy do czynienia
z popełnieniem przez pracodawcę czynu niedozwolonego lub z niewykonaniem lub z nienależytym wykonaniem jakiegokolwiek zobowiązania przez pracodawcę (bezprawności działania) . Tym samym świadczenia otrzymywane przez pracownika w ramach PDO nie mogą zostać uznane za odszkodowanie;

3.  funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym, pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę.

Zatem zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT, w odniesieniu do świadczeń, których wysokość lub zasady ustalania wynikają z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1
ustawy Kodeks pracy, wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1) otrzymane świadczenie jest odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,
2) otrzymanie odszkodowania jest następstwem zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę,
3) do otrzymanego odszkodowania lub zadośćuczynienia nie mają zastosowania wyłączenia, o których mowa lit. a-g w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy PIT.

A czy można niedobrowolnie przystąpić do dobrowolnego programu?

Interpretacja w Dz.Urz. MF - http://www.mf.gov.pl/documents/764034/5 ... +poz.+50+-

Panie Kuraś1, pamiętam jak we wcześniejszych postach negował Pan możliwość wydania interpretacji ogólnej w tej sprawie z uwagi na niejednorodność stanów faktycznych. Teraz ma Pan odpowiedź MF.

Cytuję konstatację MF zawartą w interpretacji ogólnej. Czepia się Pan Ministra?

Można konkludować ad minori ad maius: otrzymanie świadczeń w zw. z rozwiązaniem  umowy o pracę na podstawie porozumienia stron, którego możliwość zawarcia przewiduje zarówno PDO, jak układ zbiorowy pracy wyklucza ich odszkodowawczy charakter.

W takim razie sąd się myli?
I SA/Go 462/15 - Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/4855E5CC5C
czy może jest po stronie podatnika

Nie negowałem, ale miałem wątpliwości, to różnica.
Nie czepiam się ministra, po prostu zadałem pytanie. Dziękuję za odp.

Wyrok WSA w Gdańsku z 31 maja 2016 r., I SA/Gd 449/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/A820D26AA6

Podając informację o wyroku ws. interpretacji wydanym przez WSA w Rzeszowie 9 czerwca 2016 r. (http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/7808560BEC), popełniłem literówkę, poprawna sygnatura to I SA/Rz 354/16, przepraszam.

Stanowiska sądów bywają różne, czasem w podobnych stanach faktycznych są sprzeczne, czasem pewne rzeczy dopiero "prostuje" NSA.
Ten wyrok odnosi się do interpretacji, a więc oparty jest na tym, co przedstawi wnioskujący, nie jest jeszcze prawomocny i za jakiś czas wypowie się NSA.
Myślę, że w tym orzeczeniu sąd dokonał błędnej oceny. Samo uzasadnienie sądu jest bardzo krótkie i niewiele wyjaśnia, poza tym, że sąd przyjął, że przystępujący do PDO poniósł szkodę.
Sąd w uzasadnieniu dokonał bardzo ubogiej interpretacji i - z zastrzeżeniem, że poprawności orzeczeń nie mierzymy ich obszernością - proszę choćby zwrócić uwagę ile wierszy, już nie stron, zajęło sądowi zaprezentowanie własnego stanowiska, po odjęciu cytowanego przepisu z updof.


Poniżej orzeczenia, w których WSA w Warszawie, Lublinie, Łodzi i Bydgoszczy inaczej oceniły dokładnie ten sam przepis art. 245 ust. 2 pkt 3 ZUZP, jaki obowiązywał w Przedsiębiorstwie Państwowym "Porty Lotnicze" z siedzibą w Warszawie:

I SA/Lu 1315/15 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/650FF03C2D
I SA/Lu 1314/15 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/B04F36DD40

I SA/Bd 1/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/F506C305C9

I SA/Łd 80/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/13DDB48317
I SA/Łd 83/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/A6F081E4D8

VIII SA/Wa 982/15 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/DFA6F4B8F3
III SA/Wa 1774/15 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/1CB6F95CAF
III SA/Wa 1572/15 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/F38B58F3ED
III SA/Wa 1398/15 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/026B3962E8

Wyrok WSA w Bydgoszczy z 7 czerwca 2016 r., I SA/Bd 244/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/3CA92C0A2D.

Bardzo dobre uzasadnienie.

Wyrok WSA w Gliwicach z 28 czerwca 2016 r., I SA/Gl 497/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/051D7EFABB.

Orzeczenie dotyczy interpretacji wydanej na wniosek płatnika.

Wyrok WSA w Warszawie z 6 lipca 2016 r., VIII SA/Wa 1058/15 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/72619D4CCE.

Jest to kolejne orzeczenie, w którym odniesiono się do art. 245 ust. 2 pkt 3 ZUZP w Przedsiębiorstwie Państwowym "Porty Lotnicze".
Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem WSA w Gorzowie Wielkopolskim zawartym w wyroku z 27 stycznia 2016 r., I SA/Go 462/15.

Do wyroków prawomocnych dołączyły:

I SA/Bd 84/16 - WSA w Bydgoszczy  
I SA/Bd 1035/15 - WSA w Bydgoszczy
I SA/Sz 273/16 - WSA w Szczecinie

Wyrok WSA w Rzeszowie z 21 lipca 2016 r., I SA/Rz 391/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/C2557F06C8.

Wyroki WSA we Wrocławiu (różne składy sędziowskie):

- z 19 maja 2016 r., I SA/Wr 237/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/9128060477 (wyrok dość długo czekał na publikację w CBOSA),

- z 15 maja 2016 r., I SA/Wr 402/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/DBF4E9F774 (również sporo czekał na zamieszczenie w bazie).

Rzadko zwracam uwagę na czas postępowania przed sądami, ale warto zauważyć, że wszystkie trzy sprawy sądy rozpatrzyły skargi w czasie dwóch miesięcy od wpływu skarg, a w jednym przypadku nawet krócej niż 2 miesiące.
A podany wcześniej wyrok WSA w Bydgoszczy z 7 czerwca 2016 r., I SA/Bd 244/16, zapadł w czasie krótszym niż miesiąc od wpływu skargi.

Zastanawiam się dla jakich „wybrańców” wprowadzona została przedmiotowa nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Dotychczasowa argumentacja Urzędów Skarbowych oraz wyroków WSA w większości niekorzystnych dla podatników,  generalnie sprowadza się do tego, że zwolnienie z opodatkowania przysługuje tylko tym  odszkodowaniom i zadośćuczynieniom, które zostały otrzymane w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę a ich wysokość lub zasady ustalania muszą  wynikać  wprost z postanowień układów zbiorowych pracy innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów, ... itd.
Realnie patrząc, spełnienie tych dwóch warunków jednocześnie, kłóci się ze sobą  i praktycznie wyklucza się nawzajem. Trudno jest sobie bowiem wyobrazić sytuację, w której pracodawca rozwiązuje z pracownikiem bezprawnie stosunek pracy i wypłaca mu  wszystkie należne świadczenia wynikające z regulaminów, ZUZP i porozumień zbiorowych.
Zazwyczaj w takich przypadkach poszkodowany pracownik dochodzi  swoich praw na drodze sądowej. Zwolnienie z opodatkowania zasądzonych odszkodowań (nie wiem czy jest to równoznaczne z ugodą sądową lit. g art. 21 ustawy) w tym wypadku  i tak mu przysługuje, bowiem podstawą jest ustawa -  Kodeks Pracy. Tak więc w poprzednim i obecnym stanie prawnym nic się właściwie w tym zakresie nie zmieniło.
Nasuwa się zatem oczywiste pytanie co było wolą ustawodawcy nowelizując art. 21 ust.1 pkt 3 u.p.d.o.f.
Analizując treść znowelizowanej ustawy bezdyskusyjnie można zauważyć i wywnioskować, że wolą ustawodawcy było zwolnienie z podatku dochodowego otrzymywanych „odszkodowań i zadośćuczynień”, które zostały wypracowane w formie dobrowolnego porozumienia i dialogu społecznego w relacji pracodawca - pracownik a nie w wyniku niezgodnego z prawem rozwiązania stosunku pracy. Kwestionowanie i przeinaczanie tak  oczywistych zapisów i intencji zamieszczonych w ustawie jest jakimś  totalnym nieporozumieniem. O ile nie dziwię się stanowisku Urzędów Skarbowych bo to nie wymaga komentarza o tyle dziwię się WSA, które im wtórują i w argumentacji wyroków zaklinają rzeczywistość. Ponadto wmawianie ludziom i wywodzenie, że otrzymywane odprawy  nie mieszczą się w kategorii „odszkodowań i zadośćuczynień”, ponieważ występują w wyjątkach ustawy, to następne kuriozum.   Właśnie zamieszczenie niektórych typów odpraw w wyjątkach dobitnie świadczy o tym, że zaliczają się one bezspornie do tej kategorii, bo w przeciwnym wypadku ustawodawca wyłączyłby wszelkie odprawy a takiego zapisu nie ma. Poza tym pragnę zwrócić uwagę, że niektóre typy odpraw są wyszczególnione w 3 przypadkach wyjątków art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy a niektóre typy odszkodowań w 6 przypadkach wyjątków. Rozumując  konsekwentnie i analogicznie, należałoby  odszkodowania tym bardziej  wyłączyć z pojęcia  „odszkodowań” ale w ten sposób dochodzimy do nonsensu.
Następną kwestią jest sprawa przyjętej ustawy, że wątpliwości podatkowe są rozstrzygane  na korzyść podatników. Pytam się, dlaczego ta ustawa jest powszechnie ignorowana i nie jest  w ogóle respektowana.
Miejmy nadzieję , że  Naczelne Sądy Administracyjne w odróżnieniu od WSA zauważą i zweryfikują w końcu te wszystkie sprzeczności i nieprawidłowości, o których wspomniałam  i zaczną ferować sprawiedliwe wyroki.

Postanowienie WSA w Szczecinie z 18 sierpnia 2016 r., I SA/Sz 836/16 - http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/CB819A343E.

Jest jeszcze wyrok WSA w Łodzi z tego samego dnia, ale poczekam na uzasadnienie.