Nie była bym tego taka pewna po pierwsze postępowania zakończone decyzjami będą wznawiane od lutego 2016 roku po takim czasie nie będzie można pewnych okoliczności już sprawdzić a po wyroku 18/09 i 49/13 wszystkie niejasności muszą być rozstrzygane na korzyść podatnika.Po drugie dobrze prowadzone postępowanie trwa długo w tym czasie art 20 przestanie obowiązywać z czego doskonale zdają sobie sprawę doradcy podatkowi.

Re Slou - nie jest to takie oczywiste


Obecnie w orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje pogląd wyrażony przez NSA w wyroku z 6 lutego 2008 r. (II OSK 1745/07), że przepis uznany przez TK za niekonstytucyjny ma taki charakter od samego początku, tj. od dnia jego wejścia w życie. – NSA odrzuca stanowisko, że wyrok TK wywołuje skutki jedynie na przyszłość
Ku temu poglądowi skłania się również coraz częściej SN. W wyroku z 20 maja 2009 r. (I CSK 379/08) SN zauważył, że stwierdzona przez TK niezgodność z Konstytucją nie istnieje wyłącznie w chwili orzekania przez Trybunał, lecz występuje również wcześniej. Dlatego, zdaniem SN, „z dogmatycznego punktu widzenia” znaczenie ma to, odkąd w systemie prawnym pojawiła się zakwestionowana przez TK norma prawna. Pozwala to przyjąć, że, co do zasady, orzeczenia TK mają moc wsteczną, a przyjęcie skuteczności ex nunc naruszałoby spójność systemową Konstytucji i byłoby trudne do pogodzenia z art. 77 (prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej). Mniej radykalny pogląd SN wyraził w wyroku z 26 stycznia 2011 r. (II CSK 335/10), stwierdzając, że wyrok TK nie jest skuteczny ex tunc w takim zakresie, w jakim naruszałoby to zasadę ochrony praw słusznie nabytych (art. 2 Konstytucji).
Odroczenie utraty mocy.
Najbardziej zauważalna różnica między stanowiskiem NSA a SN wyraża się w odmiennym traktowaniu wyroków TK odraczających utratę mocy obowiązującej przepisu uznanego za niekonstytucyjny. Jak zauważa dr Sułkowski, z jednej strony przepis nadal obowiązuje i ma być stosowany, z drugiej – z uwagi na uprawnienie do wznowienia postępowania – obalenie domniemania konstytucyjności może prowadzić do odmowy jego stosowania.

SN z reguły stoi na stanowisku, że do czasu, aż przepis nie straci mocy obowiązującej, sądy muszą go stosować. W uchwale z 3 lipca 2003 r. (III CZP 45/03) SN stwierdził, że określenie późniejszej daty utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego nie może być tłumaczone inaczej, niż jak jego pozostawienie przez oznaczony czas w porządku prawnym. To oznacza – według SN – że Trybunał, mimo stwierdzenia niezgodności aktu z przepisami wyższego rzędu, działając w granicach kompetencji, utrzymuje w mocy normę prawną. W przeciwnym razie podważałoby to sens odroczenia, a więc i sens art. 190 ust. 3 Konstytucji, na co dodatkowo SN zwrócił uwagę w uchwale z 23 stycznia 2004 r. (III CZP 112/03). Zdaniem SN, „za prospektywnym działaniem wyroku Trybunału przemawia także potrzeba zapobieżenia powstaniu luki w prawie procesowym cywilnym”.

O tym, jakie skutki ma odroczenie mocy obowiązującej przepisu na wznowienie postępowania, SN przesądził we wspomnianej uchwale z 17 grudnia 2009 r. (III PZP 2/09). Według SN, orzeczenie TK stwierdzające w sentencji niezgodność z Konstytucją określonej wykładni aktu normatywnego, które nie powoduje utraty mocy obowiązującej przepisu, nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania przewidzianej w art. 401[1] k.p.c.

Inaczej traktują to zagadnienie sądy administracyjne. Jak zauważa dr Sułkowski, w orzecznictwie NSA nierzadki jest pogląd, że sąd może, a nawet powinien odmówić zastosowania przepisu niezgodnego z Konstytucją w okresie odroczenia jego mocy obowiązującej. Przykładem jest wyrok z 11 maja 2009 r. (II OSK 115/09), w którym NSA orzekł, że mimo odroczenia przez TK utraty mocy obowiązującej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 lipca 2002 r., przepisy te nie mogły stanowić podstawy prawnej zaskarżonego wyroku. „Orzeczenia sądowe nie mogą się opierać na przepisach prawa, co do którego stwierdzona została niezgodność z Konstytucją” – uznał NSA.

Pogląd samego Trybunału na ten temat ewoluował. Początkowo TK stał na stanowisku, że do czasu, aż niekonstytucyjny przepis nie straci mocy obowiązującej, sądy muszą go bezwzględnie stosować. Z czasem zaczął zmieniać swoje stanowisko. Według dr Moniki Florczak-Wątor, asystenta sędziego TK, istnieją trzy sytuacje, gdy sąd może odmówić stosowania niekonstytucyjnego przepisu, mimo odroczonej mocy jego obowiązywania. Pierwsza ma miejsce wtedy, gdy przepis jest niższej rangi niż ustawowa, np. jest przepisem rozporządzenia. Druga jest uzasadniona tzw. przywilejem korzyści – gdy orzekając o niekonstytucyjności danego przepisu TK odniósł się do sprawy, która stała się przedmiotem skargi; czasem przywilej ten bywa zwany „premią za aktywność”. Trzecia sytuacja ma miejsce wtedy, gdy po wyroku TK zmienią się okoliczności, które spowodują „inne wyważenie konfliktu wartości”.

Sędzia TK Andrzej Wróbel dodaje do tego jeszcze czwartą sytuację – gdy ustawa narusza prawo unijne, co potwierdził wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie Krzysztof Filipiak przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu (C-314/08).

Czy jednak wspomniana „premia za aktywność” powinna być przyznana tylko temu, kto jako pierwszy skutecznie doprowadził do stwierdzenia niekonstytucyjności danego przepisu? Zdaniem ekspertów takie uprzywilejowanie byłoby nieusprawiedliwione. Często zdarza się bowiem, że do TK wpływa kilka skarg konstytucyjnych dotyczących tego samego problemu i nie wszystkie one zostają w tym samym czasie przekazane do merytorycznego rozpoznania.

http://nawokandzie.ms.gov.pl/numer-17/d ... -tunc.html

Znowu seria uchyleń i dziwne ze po wyroku 49/13 nie są publikowane uzasadnienia wyroków zawsze działo się do najpóźniej po tygodniu.

Tezy uzasadnienia wyroku WSA w Rzeszowie (SA/Rz 729/14)

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie naruszeniem tej zasady byłoby stosowanie – w okresie odroczenia terminu utraty mocy obowiązującej – przepisu art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2007 r., w sytuacji, gdy w stosunku do podatników, których dotyczył ten przepis w brzmieniu obowiązującym do końca 2006r., nie może być stosowany. Takie zróżnicowanie nie byłoby uzasadnione zmianą jego treści, bo – jak już wyżej wskazano – nie jest to zmiana co do zasadniczych elementów przepisu, nie może też być takim uzasadnieniem konieczność "uzupełnienia" dochodów budżetowych". Co do tej ostatniej kwestii zauważyć bowiem należy, że Trybunał Konstytucyjny w powoływanym wyroku z dnia 18 lipca 2013 r. nie mógł odroczyć utraty mocy obowiązującej przepisu ze względu na dokonaną już wówczas zmianę jego treści, ale nie oznacza to, że podatnicy, których dotyczy obecne brzmienie tego przepisu /nawet przy założeniu, że dotyczy on podatników nieuczciwych/ mają być traktowani diametralnie inaczej tylko ze względu na sposób działania ustawodawcy, tj. taką zmianę przepisu, która nie doprowadziła do jego zgodności z Konstytucją. Względy fiskalne są niewątpliwie ważne, jeśli chodzi o regulacje prawne dotyczące podatków, jednakże w ocenie Sądu, dla zachowania zasady równości i powszechności opodatkowania nie jest dopuszczalna taka sytuacja, że osoby fizyczne opodatkowane na podstawie niekonstytucyjnego przepisu, ale w brzmieniu obowiązującym kilka lat wcześniej, korzystają z możliwości uwolnienia się od tego podatku, a osoby opodatkowane na podstawie tego samego niekonstytucyjnego przepisu /tylko znowelizowanego/ kilka lat później, takiej możliwości nie mają. Sąd ma świadomość, że przepis ten – co do zasady - dotyczy podatników niewywiązujących się (przynajmniej w części) z obowiązków podatkowych, niemniej jednak nie oznacza to, że do całej grupy tych podmiotów nie należy stosować takich samych zasad, jakie obowiązują ogół podatników, a to w tym znaczeniu, że w gronie tych podatników, którzy znaleźliby się w kręgu osób, do których mógłby mieć zastosowanie art. 20 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie może występować zróżnicowanie prawne. Zauważyć przy tym należy, że w wyroku z dnia 13 sierpnia 2013 r. sygn. II FSK 2370/11 /dostępny w CBOiS – http://orzeczenia.nsa.gov.pl/ Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd (a więc przed wydaniem wyroku TK z dnia 29 lipca 2014r.), że ocena art. 20 ust.3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonana w omawianym wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2013 r. musi być uwzględniania także w sprawie dotyczącej opodatkowania za 2007 rok.

W konsekwencji stwierdzić należy, że jeśli decyzja organu wydana została na podstawie przepisu art. 20 ust.3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to jej podstawą był przepis niezgodny z określonymi wzorcami konstytucyjnymi, niezależnie od tego, czy był to przepis w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2006r. czy od 1 stycznia 2007 r. Przepis art. 190 § 3 Konstytucji RP zawiera bowiem wyjątkowe uprawnienie dla Trybunału Konstytucyjnego co do możliwości odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisu, który jest niezgodny z Konstytucją, ale – jak wyżej podnoszono - ma to stanowić impuls dla ustawodawcy do podjęcia określonych działań, nie może jednak równocześnie stanowić automatycznie rozgraniczenia czasowego między podatnikami i podziału na tych, którzy mogli podjąć działania wznowieniowe lub co do których organy podatkowe nie wszczęły lub nie zakończyły wszczętego postępowania i na tych, którzy z tych możliwości skorzystać – do upływu określonego terminu – nie mogą.

Dodatkowo należy odwołać się do orzecznictwa Sądu Najwyższego, sądów powszechnych, Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wojewódzkich sądów administracyjnych, w którym odróżnia się kwestię pozostawania przepisu w porządku prawnym od stosowania go w konkretnych sprawach, rozstrzyganych przez sądy, a także uznania, że przepis ten jest niekonstytucyjny ex tunc (od chwili uchwalenia), co powinno skutkować odmową zastosowania go w sprawie konkretnych osób, jeżeli jego zastosowanie byłoby dla obywatela niekorzystne. Sąd Najwyższy wypowiadając się w tej kwestii zaprezentował następujące stanowiska:

- w uchwale z dnia 27.03.2014 r., sygn. akt I KZP 30/13 (wszystkie orzeczenia Sądu Najwyższego i innych sądów powszechnych dostępne w SIP Lex) stwierdził, że sąd może nie zastosować przepisu uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Ustawą Zasadniczą, mimo że uchylenie jego mocy obowiązywania odroczono w czasie,

- w wyroku z dnia 03.12.2013 r., sygn. akt II UK 167/13, stwierdził, że utrata mocy obowiązującej nie jest równoznaczna ze stwierdzeniem nieważności przepisu, w tym zaś zakresie orzeczeniu (TK ) należy przypisać skutek ex tunc,

- w wyroku z dnia 08.11.2013 r., sygn. akt II UK 156/13, stwierdził, że skoro może być wzruszone prawomocne orzeczenie, wydane przed datą wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, nie można wymagać aby w sprawach zawisłych i nierozstrzygniętych do tej daty sądy stosowały sprzeczne z Konstytucją przepisy,

- w wyroku z dnia 18.05.2010 r. sygn. akt II UK 2/10, stwierdził, że skutkiem utraty domniemania konstytucyjności ustawy, w konsekwencji wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku stwierdzającego niezgodność jej przepisu z Konstytucją jest obowiązek zapewnienia przez sądy orzekające w sprawach, w których ten przepis ma zastosowanie, stanu zgodnego z Konstytucją, wynikającego z wyroku Trybunału,

- w wyroku z dnia 07.05.2009 r., sygn. akt II UK 96/08, stwierdził, że odroczenie przez Trybunał Konstytucyjny wejścia w życie orzeczenia stwierdzającego sprzeczność przepisu ustawy z Konstytucja nie stanowi przeszkody do uznania przez sąd, że przepis ten jest sprzeczny z Konstytucją od chwili jego ustalenia.

Podobną interpretację przepisu art. 190 ust. 3 Konstytucji, w zakresie skutków, jakie niesie skorzystanie z tej instytucji przez Trybunał, w zakresie obowiązku stosowania takiego przepisu przez sąd w konkretnej sprawie prezentował Naczelny Sąd Administracyjny (wszystkie orzeczenia NSA oraz wojewódzkich sądów administracyjnych są dostępne w CBOiS).

W poszczególnych sprawach wskazał on:

- w wyroku z dnia 13.01.2010 r. (sygn. akt I FSK 1669/08), że odroczenie, na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji RP, wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego nie oznacza, że przepis uznany za niezgodny z Konstytucją musi być stosowany przez sąd do daty wskazanej przez Trybunał. Nie jest przecież tak, że do tego dnia jest on zgodny z Konstytucją, a od tego dnia staje się z nią niezgodny (podobnie wyrok z dnia 07.01.2010 r. sygn. akt I FSK 1991/08),

- w wyroku z dnia 23.12. 2009 r. (I FSK 1672/09), że sąd administracyjny rozpatrujący sprawę w okresie obowiązywania klauzuli odraczającej utratę mocy obowiązującej niekonstytucyjnego aktu czy przepisu może odmówić jego zastosowania z uwagi na obalenie domniemania konstytucyjności tego aktu czy przepisu przez Trybunał Konstytucyjny

- w wyroku z dnia 22.09.2009 r. sygn. akt I OSK 1314/08, kiedy stwierdził, że dany akt normatywny, uznany za niekonstytucyjny, musi być kwalifikowany jako mający moc obowiązującą do dnia ogłoszenia wyroku Trybunału, to jednak nie powinien być zastosowany przez sąd w konkretnej sprawie, ze względu na fakt wiążącego wszystkich adresatów uznania przez Trybunał, że pozostaje on w sprzeczności z Konstytucją, gdyż sprzeczność ta z reguły istnieje od samego początku, to jest od daty wydania aktu normatywnego .

Również orzecznictwo wojewódzkich sądów administracyjnych w tym zakresie wskazywało na możliwość odmowy zastosowania przepisów uznanych przez Trybunał za niekonstytucyjne, a stanowiących podstawę wydania kontrolowanej decyzji administracyjnej. Jako przykłady można wymienić tutaj orzeczenia wydane w sprawach II SA/Go 181/12 (wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 12.04.2012 r.), II SA/Łd 1145/11 (wyrok WSA w Łodzi z dnia 21.02.2012 r.), VII SA/Wa 535/10 (wyrok WSA w Warszawie z dnia 01.06.2010 r.), II SA/Rz 384/09 (wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 28.04.2010 r.), VII SA/Wa 1498/09 (wyrok WSA w Warszawie z dnia 20.11.2009 r.), II SA./Wr 141/09 (wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 09.10.2010 r.), II SA/Kr 3/09 (wyrok WSA w Krakowie z dnia 22.09.2009 r.), IV SA/Gl 363/09 (wyrok WSA w Gliwicach z dnia 27.08.2009 r.), II SA/Gd 191/08 (wyrok WSA w Gdańsku z dnia 08.01.2009 r.), II SA/Ol 497/08 (wyrok WSA w Olsztynie z dnia 09.09.2008 r.).

Taki też pogląd zaprezentowały sądy apelacyjne:

- Sąd Apelacyjny w Krakowie w postanowieniach z dnia 17.12.2013 r. (sygn. akt II Ako 149/13 ) i z dnia 26.02.2014 r. (sygn. akt II Akzw 8/14),

- Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z dnia 16.01.2014 r. (sygn. akt II Aua 1174/13), czy też Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 21.11.2013 r. (sygn. akt II Aua 443/13).

Sąd celowo przytoczył w tym zakresie orzecznictwo nie tylko sądów administracyjnych, ale też sądów powszechnych, ponieważ problem stosowania przepisów, o niekonstytucyjności których orzekł Trybunał Konstytucyjny i częstokroć odroczył w czasie utratę ich mocy obowiązującej, dotyczy stosowania nie tylko prawa podatkowego (czy też szerzej administracyjnego), ale wszystkich dziedzin prawa, w których funkcjonowały tego typu przepisy.

W uwzględnieniu naprowadzonych wyżej okoliczności, Sąd w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a oraz lit. b w związku z art. 135 P.p.s.a. uchylił decyzje organów obu instancji a o ich niewykonywaniu orzekł na podstawie art. 152 tej ustawy.

No właśnie o tym pisałam ze po wyrokach sądów w rożnych sprawach NSA uchyli każda decyzje.Dobrze prowadzone postępowanie i sprawdzenie wszystkich okoliczności na które powołuje się podatnik trwa długo w tym czasie art 20 straci moc.Tak wiec prowadzenie zaczętych może okazać się ze trzeba będzie umorzyć brak podstawy prawnej.Jak się pospieszymy i wydamy decyzje zeby na etapie odwołania  to poprawić to samo art 20 traci moc.

A teraz w us każdy czeka żeby podatnik powołał się na pożyczkę albo na darowiznę.Wszystkie decyzje zostaną uchylone nie zapominajmy jeszcze o jednym [równość wszystkich obywateli wobec prawa] na co zwrócił sąd w Rzeszowie uwage.

Odroczenie jest częścią sentencji. To, że jest podział w orzecznictwie to na etapie WSA w miarę normalne. Moim zdaniem - przeważają (mam na myśli ilość WSA) jednak oddalenia skarg i uchyły z powodów pozakonstytucyjnych. Gorzej będzie, jeśli podział będzie w NSA: los podatnika będzie zależał od widzimisię składu.

Moim zdaniem irracjonalna jest sytuacja, w której orzeczenia TK zwykłe (ex tunc) oraz odraczające są traktowane przez sądownictwo tak samo. Sędziowie nie raczą nawet spojrzeć, że administracja skarbowa ma obowiązek stosowania tych przepisów - ich interpretacja o niezawisłości prowadzi do absurdu, za który płacą wszyscy.

Nie tak wiele brakowało, aby TK wydał w sprawie art. 20 ust. 3 uPIT wyrok "zakresowy". Jeśli praktyka SA będzie taka, że wyrok "odraczający" nie różni się od wyroku ze skutkiem ex tunc, to myślę, że TK ograniczy wydawanie wyroków "odraczających" na korzyść "zakresowych".

cyanide3: Wadą wyroków "rzeszowskich" i podobnych jest to, że nie wyjaśniają co robią w systemie wyroki odraczające, o których mowa nawet w Konstytucji. W teorii wykładni prawa wspomina się, że przepisy nalezy interpretować tak, aby żadne fragmenty nie okazały się zbędne. Praktyka niektórych składów SA prowadzi do wniosku, że wyroki "odraczające" TK są zbędne.

Nie wiem jak u was ale u nas straciliśmy nadzieje kontynuujemy zaczęte i nakłaniamy podatnika do przyznania się skąd miał środki jak ktoś przyzna się do darowizny czy pożyczki to jesteśmy szczęśliwi szefostwo również gorzej z tymi którzy twierdza ze żadnej pożyczki nie było same oszczędności i nie maja obowiązku trzymać pieniędzy w banku,lub powołują się na inne dochody.

Sąd w Rzeszowie w żadnym miejscu swojego uzasadnienia nie stwierdził że wyroki odraczające utratę mocy obowiązującej przepisów są zbędne. Co do Twoich wniosków, to pamiętajmy że teoria wykładni odnosi się do wykładni przepisów prawnych, a nie wyroków sądowych. Sędziowie po pierwsze podlegają Konstytucji i ustawą a nie orzeczeniom, nawet tym TK. Co więcej, sąd w Rzeszowie moim zdaniem bardzo trafnie powołał się na konstytucyjną zasadę równości wobec prawa. Czy było by sprawiedliwym gdyby za lata do 2006 r. nie można było prowadzić postępowań dotyczących dochodów nieujawnionych, a za lata późniejsze już tak? Odpowiedź jest oczywista i odwoływanie do Bóg wie jak wyrafinowanych metod wykładni tego nie zmieni. Stosując prawo należy brać pod uwagę zasadę równości wobec prawa i sąd w przytaczanym wcześniej wyroku tak też właśnie uczynił.

Poza tym, jaki jest sens wydawania postępowań skoro za niecałe półtora roku postępowanie trzeba będzie wznowić, decyzje najprawdopodobniej uchylić a pieniądze zwrócić i to być może z wysokimi odsetkami?

Na marginesie, teza że wyroki TK (obojętnie jakie) mają skutek uchylający ex tunc, jest poroniona. W takiej sytuacji należałoby konsekwentnie stwierdzać nieważność decyzji, mając na uwadze że konsekwencją poglądu o skutku uchylającym ex tunc było by twierdzenie że norma stanowiąca podstawę dla wydania decyzji nigdy nie obowiązywała ergo brak było podstawy prawnej dla jej wydania. Orzeczenie o niekonstytucyjności wchodzi w życie dopiero z chwilą publikacji lub w razie odroczenie z chwilą wskazaną w wyroku. Konsekwencją tego jest wznowienie postępowań a nie stwierdzanie nieważności decyzji czy też wyroków sądowych.

Co myślicie o nowych wyrokach ?

Do kosza wszystkie decyzje +2007. Nie ma wielkiego sensu dla postępowan. Tylko i wyłacznie chore ambicje przełozonych nakazują prowadzić nieujawnione  

Wczoraj seria uchyleń a dzisiaj 3 wyroki z Rzeszowa oj chyba już sądy będą szły w tym kierunku.

http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/4EAA400C3A
http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/D21A0DCA79

Coraz więcej tych uchyleń wcześniej te postępowania zostały zawieszone ze względu na pytanie do TK po wznowieniu uchylone.

Czemu taka cisza,naprawdę uważacie ze szkoda słów już na ten temat.To ja wam powiem ze macie racje mi przełożona powiedziała ze sądy będą uchylać musimy czekać na nowe przepisy.