Garaże, czy też miejsca postojowe w garażu wielostanowiskowym, to dylemat bardzo różnie rozstrzygany przez organy podatkowe. Szerzej:
<a href="http://www.skarbowcy.pl/mkportal/index.php?ind=news&op=news_show_single&ide=726" target="_blank">http://www.skarbowcy.pl/mkportal/index.php..._single&ide=726</a>
Brak definicji lokalu mieszkalnego na potrzeby ustawy o VAT zrodził szereg wątpliwości w zakresie stosowania stawki 7% do pomieszczeń przynależnych ( w tym garaży, miejsc postojowych ). Jest też  korzystny wyrok NSA dla podatników, gdzie lokal mieszkalny jest sprzedawany wg stawki 7% wraz z nierozerwalnym prawem do wyłącznego użytkowania  konkretnego miejsca postojowego. Jak jest u Was ?

Logika wskazuje że "garaż wolnostojący" nie jest budynkiem mieszkalnym tylko budowlą użytkową.
Ale, jak wiadomo, nie zawsze przepisy z logiką idą w parze.
W "moim" US garaż wolnostojący - 22%, związany z budynkiem mieszkalnym - 7%.

Na mocy art. 146 ust. 1 pkt.2 lit. b) ustawy o VAT do 31 grudnia 2007r. stosuje się stawkę w wysokości 7 % w odniesieniu do obiektów budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych.
W ustawie nie zdefiniowano lokali mieszkalnych, czy lokali użytkowych. Gdzie szukać takiej definicji, podatnicy sugerują ustawę  z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, która rozstrzyga zasady ustanawiania odrębnej własności samodzielnych lokali mieszkalnych.
I tam znajdziemy m.in., iż lokal mieszkalny zgodnie z zapisami w art. 2 ust. 1 ustawy może stanowić odrębną nieruchomość. A samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych – zgodnie z art. 2 ust. 2. Natomiast na mocy art. 2 ust. 4 do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi". Biorąc powyższe pod uwagę u deweloperów  często przedmiotem sprzedaży jest lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Do nieruchomości tej ( części budynku mieszkalnego ) należy, jako jego część składowa, pomieszczenie garażu. Garaż ten ( lub miejsce postojowe ) może być położony w podziemiu budynku, ale także poza budynkiem mieszkalnym, ale w granicach nieruchomości gruntowej, w której wyodrębniono dany lokal mieszkalny.
Należy zauważyć, że w obu przypadkach przedmiotem sprzedaży jest lokal mieszkalny wyodrębniony wg ustawowych norm, w skład którego wchodzi jako nierozerwalna część składowa garaż czy miejsce postojowe.
Posiłkując się zgodnie z art. 2 ust. 12 ustawy o VAT klasyfikacją PKOB należy zauważyć, że w przypadku wątpliwości z zakwalifikowaniem danej nieruchomości do odpowiedniej grupy budynków wg PKOB, decydujące znaczenie ma główna funkcja nieruchomości.  Klasyfikacja przewiduje też taki twór jak kompleks budynków, bez ich wydzielania na jednostkowe budynki, co często się praktykuje, gdy w ramach jednej nieruchomości gruntowej nie wyodrębnia się poszczególnych budynków.  W takiej sytuacji taki kompleks również klasyfikuje się jako budynek do danej  grupy właśnie wg przeważającej funkcji. Zakładając, że zostanie zakwalifikowany do PKOB 112 - budynek wielomieszkaniowy, to każdy wyodrębniony lokal mieszkalny wg wyżej opisanych zasad ( wraz z garażem, miejscem postojowym ) będzie częścią obiektu budownictwa mieszkaniowego i jednocześnie na pewno nie będzie lokalem użytkowym.
Czy fiskus może na siłę podzielić sobie przedmiot takiej sprzedaży dodatkowo na części składowe tylko po to by część opodatkować stawką 22% ?

Trochę na podobny temat było już też tu:
<a href="http://www.skarbowcy.pl/mkportal/forum/index.php?showtopic=87" target="_blank">http://www.skarbowcy.pl/mkportal/forum/ind...hp?showtopic=87</a>

Fiscus niejedno oblicze ma...  :unsure:

aż prosiło by się aby Min. Fin. wydał interpretację dotyczącą stawki VAT na garaże w budynku mieszkalnym. Może ktoś wie o prawomocnej interpretacji wydanej przez jakiegoś NUS w Warszawie, gdzie stwierdzono by iż jest jednak 7% na garaż zlokalizowany pod budynkiem mieszklanym. Szukam jakiegoś światełka na wybrukowanej interpretacjami drodze do wlasnego M

Jedna dostawa towarów - dwie stawki VAT

Poradnik VAT  
Nr 15   z dnia 2006-08-10   Nr kolejny 183  

Jednym z zasadniczych pytań dotyczących przedmiotu i w konsekwencji stawek opodatkowania podatkiem VAT jest to, czy jedna dostawa towarów, w sytuacji gdy składa się ona z wielu składników, podlega jednej stawce podatku VAT, czy też taka dostawa towarów może być objęta dwiema różnymi stawkami VAT.

Dostawa towarów (dotyczy to także, a nawet jeszcze o wiele bardziej, świadczenia usług) bywa zwykle rezultatem szeregu czynności. Transakcje gospodarcze charakteryzuje na ogół cały zespół czynności, przy czym tylko niektóre z nich stanowią w transakcjach dominujący element, inne zaś są tylko czynnościami pomocniczymi. Transakcje takie należy zatem zdefiniować i następnie opodatkować podatkiem VAT ze względu na ten dominujący element, oczywiście jeśli nic innego nie wynika z treści przepisów dotyczących danej transakcji. Dla określenia zatem, czy dana transakcja składająca się z szeregu czynności stanowi jednolitą dostawę towarów (jednolite świadczenie usług), należy uwzględnić wszystkie okoliczności jej przeprowadzenia w celu zidentyfikowania jej cech charakterystycznych (dominujących, zasadniczych).

Jedna dostawa towarów, co do zasady musi zatem podlegać jednej stawce podatku VAT, nawet wówczas, gdy składa się ona z wielu składników. Czyli także wówczas gdy obok czynności podstawowej obejmuje czynności pomocnicze.

Jednakże nie bez znaczenia jest także kontekst prawny dotyczący danego przedmiotu opodatkowania, czyli regulacje prawne dotyczące danej transakcji.

Jeśli zgodnie z brzmieniem i celem danego przepisu wprowadzającego określone preferencyjne opodatkowanie danej dostawy towarów, dozwolone tym przepisem zwolnienie od VAT lub obniżona stawka VAT może być stosowane jedynie pod pewnymi warunkami i z wyłączeniem określonych towarów, to towarzyszące tej dostawie inne jej składniki (towary wyłączone) już takiemu zwolnieniu (obniżonym stawkom VAT) nie mogą podlegać.

Potwierdził to Europejski Trybunał Sprawiedliwości wyrokiem z dnia 6 lipca 2006 r. wydanym w sprawie C-251/05, w którym stwierdził, iż:
 Jedna dostawa towarów, co do zasady, podlega jednej stawce podatku VAT. Jednakże możliwe jest również oddzielne opodatkowanie określonych składników tej dostawy, jeżeli z przepisów wyraźnie wynika taka ewentualność i taka konieczność. Oznacza to, że okoliczność, iż określone towary stanowią przedmiot jednej dostawy, która z jednej strony obejmuje towar główny objęty preferencją podatkową w podatku VAT oraz z drugiej strony towary wyłączone z tej preferencji, nie stoi na przeszkodzie temu, aby od dostawy towarów wyłączonych z preferencji podatek VAT był pobierany według stawki podstawowej.



Powyższe orzeczenie ETS wydał w następującej sprawie (dotyczyła ona przepisów ustawy o VAT obowiązującej w Wielkiej Brytanii):

Podatnik prowadził pola kempingowe dla przyczep kempingowych. Jego działalność polegała w szczególności na sprzedaży wyposażonych przyczep kempingowych, na wynajmowaniu miejsc parkingowych i na udostępnianiu instalacji do korzystania właścicielom przyczep kempingowych.

Sprzedawane przyczepy kempingowe wyposażone były w: łazienkę, wykładzinę podłogową, karnisz do zawieszania firanek, firanki, szafkę kuchenną, wyposażoną kuchnię, ławę, stół, krzesła, taborety, stolik, lustro, szafę, łóżko i materac.

Faktury wystawiane dla podatnika przez producenta tych przyczep wykazywały oddzielnie cenę przyczepy z zerową stawką VAT, jak również cenę wyposażenia powiększoną o zwykłą stawkę VAT.

Prowadzący pola kempingowe uznał jednak, iż skoro sprzedaż przyczepy wraz z jej wyposażeniem stanowi jedną i niepodzielną dostawę, to powinna ona podlegać jednej stawce podatku VAT, to znaczy tej, która znajduje zastosowanie do części głównej, czyli do samej przyczepy. Jedyną stawką podatku, która powinna być zastosowana w takim wypadku, to stawka zerowa, ponieważ przyczepy kempingowe - na podstawie właściwej brytyjskiej ustawy o VAT - objęte są właśnie tą stawką. W żadnym bowiem wypadku nie można poddawać jednej dostawy towarów (czyli przyczepy kempingowej wraz z jej wyposażeniem) różnym stawkom podatku (odrębnie do przyczepy i odrębnie do wyposażenia).

Organ podatkowy w przeciwieństwie do tezy podtrzymywanej przez podatnika odnośnie do dostawy wyposażonej przyczepy kempingowej, zastosował stawkę zerową jedynie do samych przyczep kempingowych i stawkę zwykłą VAT do wyposażenia wnętrza tych przyczep. W tym względzie oparł się na okoliczności, iż angielska ustawa o VAT w sposób wyraźny wyklucza możliwość zastosowania do tego wyposażenia stawki zerowej. W rzeczywistości bowiem, zgodnie z uwagą do załącznika 8 tej ustawy, grupy 9, grupa ta nie obejmuje ani "usuwalnych części składowych (...)" ani też "wyposażenia związanego z mieszkaniem w przyczepie kempingowej lub łodzi".

Również zdaniem angielskiego sądu I instancji okoliczność, iż przyczepa kempingowa i jej wyposażenie stanowią przedmiot jednej dostawy nie oznacza, że ogólna ich cena powinna podlegać stawce zerowej.

Sąd odwoławczy postanowił zawiesić postępowanie i zwrócił się do Trybunału z następującym pytaniem prejudycjalnym:

"Czy w sytuacji gdy na podstawie art. 28 ust. 2 lit. a) szóstej dyrektywy VAT państwo członkowskie w swoim ustawodawstwie krajowym korzysta z prawa odstępstwa w celu zastosowania stawki zerowej do dostawy określonych towarów, wyłączając jednak jednocześnie w tej samej ustawie określone towary spod zakresu zastosowania stawki zerowej ("towary wyłączone"), okoliczność, iż miała miejsce tylko jedna dostawa towarów (obejmująca także towary wyłączone), stoi na przeszkodzie temu, aby państwa członkowskie opodatkowały zwykłą stawką podatku VAT dostawę towarów wyłączonych?"

Odnośnie do powyższej sprawy Rząd Zjednoczonego Królestwa (Wielkiej Brytanii) oraz Komisja Wspólnot Europejskich wyrazili opinię, że ustanowiona preferencja do zerowej stawki VAT nie może wykraczać poza to, co zostało wyraźnie przewidziane przez ustawodawstwo krajowe.

Natomiast sam ETS potwierdził, iż skoro oczywistym jest to, że określone towary dostarczane wraz z przyczepami zostały wyraźnie wyłączone przez brytyjską ustawę o VAT z zakresu preferencji (z zerowej stawki VAT), to tym samym objecie ich tą preferencją, stanowiłoby poszerzenie jej zakresu przewidzianego dla dostawy samej przyczepy kempingowej. Skutkowałoby to tym, że towary wyraźnie wyłączone z zakresu preferencji byłyby jednak nią objęte.

Taka wykładnia preferencji, jako szczególnego odstępstwa od opodatkowania zwykłą stawką VAT, byłaby sprzeczna z literalnym brzmieniem i celem przepisu ją wprowadzającego. Zakres przewidzianego w danym przepisie odstępstwa od ogólnych zasad opodatkowania musi bowiem zostać ograniczony wyłącznie do tego, co wyraźnie w nim zapisano.

Przepisy ustanawiające odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT jest pobierany od każdej odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, podlegają wykładni zawężającej.

Z tego też powodu jakiekolwiek zwolnienia od podatku lub objęcia obniżoną stawką VAT, nie powinny być rozciągane na towary, które są wyłączone spod takiego zwolnienia lub spod takich stawek.

Okoliczność, iż w omawianej sytuacji dostawę przyczepy kempingowej i jej wyposażenia można zaklasyfikować jako jedną dostawę nie jest w stanie podważyć tego wniosku.

Pomimo iż jedna dostawa co do zasady podlega jednej stawce podatku VAT, to jednak nie sprzeciwia się temu oddzielne opodatkowanie określonych składników tej dostawy, o ile tylko takie opodatkowanie będzie zgodne z warunkami określonymi w danym przepisie.

Brak jest bezwzględnej zasady dotyczącej ustalania zakresu danego świadczenia z punktu widzenia VAT. W związku z tym, w celu ustalenia zakresu danego świadczenia należy wziąć pod uwagę ogół okoliczności, włączywszy w to szczególny kontekst prawny.

Jeżeli zatem zostanie w przepisach stwierdzone, że należy opodatkować stawką zerową jedynie dostawę samych przyczep kempingowych i jednocześnie ten sam przepis nie uzna, że uzasadnione byłoby zastosowanie tej stawki również do dostawy wyposażenia wnętrza tej przyczepy kempingowej, to zerowa stawka VAT będzie się odnosiła wyłącznie do dostawy samych przyczep kempingowych, bez jej wyposażenia.
 

Uwaga!

W polskich realiach, jak najbardziej odpowiadająca powyższym zasadom interpretacyjnym w zakresie opodatkowania VAT, a dokładnie opodatkowania jednej (jednoczesnej) dostawy towarów dwoma różnymi stawkami VAT, jest sytuacja dotycząca np. sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z garażem. W tym przypadku "towarem wyłączonym" z opodatkowania preferencyjną 7% stawką VAT jest garaż, podczas gdy towar główny, czyli lokal mieszkalny jest tą stawką jak najbardziej objęty (zobacz treść art. 146 ust. 1 pkt 2 lit. b) polskiej ustawy o VAT).

W podobny sposób należy podejść do stawki VAT na książki i czasopisma sprzedawane wraz z dołączonymi innymi produktami. Obniżona mocą art. 146 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT stawka VAT, z uwagi na podanie w ustawie symbolu statystycznego PKWiU 22.13 (czasopisma) i PKWiU 22.11 (książki), obejmuje wyłącznie o te wydawnictwa na nośnikach papierowych. Zapisane na nośnikach innych niż papierowe występują bowiem w innym grupowaniu, a mianowicie PKWiU 22.14 "Nagrania dźwiękowe" czy też PKWiU 72.20.10-00.30 "CD-ROMy z zapisanymi danymi", należące do działu PKWiU 72 "USŁUGI INFORMATYCZNE" obejmujące m.in. usługi związane z obsługiwaniem baz danych (tworzenie i rozwój baz danych, gromadzenie danych dla bazy z jednej lub większej liczby źródeł, przechowywanie i udostępnianie danych).

Wyrok ETS oczywisty.
Przeniesienie na polski grunt i przykład lokalu mieszkalnego z garażem też, ale wyłacznie w specyficznych sytuacjach, gdy są one odrębnymi nieruchomościami razem sprzedawanymi lub stanowią odrębne części nieruchomości ( obiektu budownictwa mieszkaniowego; dokonano takiego ich wyodrębienia jako cdrębnych samodzielnych lokali  ), a sprzedano je razem. Natomiast w przypadku sprzedaży lokalu mieszkalnego ( w skład którego wchodzi m.in. pomieszczenie przynależne - garaż, czy miejsce postojowe ) nie mamy do czynienia z dostawą towarów, w sytuacji gdy składa się ona z wielu składników. Jest to jeden towar - część obiektu budownictwa mieszkaniowego ( samodzielny lokal mieszkalny wyodrębniony na podstawie ustawy o własności lokali ), nie będąca lokalem użytkowym.

Myślę, że z pomocą może przyjść podatek od nieruchomości. Tam stawki podatkowe zależne sąod przeznaczenia gruntu lub budynku i nie ma znaczenia czy jest to lokal przynależny czy też nie.
Ustawa o najmie lokali ma na celu umożliwienie i uproszczenie procesu prywatyzacji mieszkań. Faktem jest, że ustawa o najmie lokali definiuje pojęcie lokalu mieszkalnego składającego się z samego lokalu i pomieszczeń przynależnych oraz udziału w części wspólnej nieruchomości. Moim zdaniem jest to jednak sprzedaż towaru składającego się z wielu składników. Każdy wydzielony lokal mieszkalny ma szczegółowo określone pomieszczenia przynależne i udział w części wspólnej, bez tego nie zostanie ustanowiona odrębna własność lokalu. Notariusz sporządzając umowę wyszczególnia poszczególne składniki (lokal składający się z x izb, piwnica, garaż itp.). Nazwa "pomieszczenia przynależne" również świadczy o tym, że jest to jakaś część inna niż sam lokal mieszkalny. Będąc właścicielem lokalu z przynależnym garażem mogę odrębnie wynająć komuś sam lokal, a odrębnie garaż. Mogę w piwnicy prowadzić działalność i wtedy będzie to lokal związany z działalnością. Moim zdaniem nie ma podstaw, aby na siłę traktować pomieszczenia przynależne jako lokal mieszkalny.

W sprawie rozpatrywanej przez ETS, sprzedawane przyczepy kempingowe wyposażone były w: łazienkę, wykładzinę podłogową, karnisz do zawieszania firanek, firanki, szafkę kuchenną, wyposażoną kuchnię, ławę, stół, krzesła, taborety, stolik, lustro, szafę, łóżko i materac. Elementy tego wyposażenia (aczkolwiek nie wszystkie) są ewidentnie częsciami składowymi, a ETS w swoim wyroku wskazał, że stawka preferencyjna nie dotyczy części składowej - jeżeli ustawodawca krajowy precyzyjnie wskazał wyłączenie owej preferencji.

Co do garaży (miejsc postojowych) - powstaje pytanie czy są one częścią składową? Przytoczmy przepisy k.c.:
Art. 47. § 1 k.c. Część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.
§ 2. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.
§ 3. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

"Pomieszczenie przynależne" to nie to samo co "część składowa", a to dlatego że owo "pomieszczenie przynależne" może być przedmiotem odrębnego prawa. Bardzo często zresztą garaże są sprzedawane przez dewelopera lub spółdzielnię - jako odrębny towar, nawet w przypadku dostawy "miejsca postojowego pod budynkiem". Wiem bo tak jest w moim bloku  

Skoro więc ETS odmówił stosowania stawki preferencyjnej dla "części składowej", to tym bardziej odmówić takiego prawa należałoby "pomieszczeniu przynależnemu", o ile ustawodawca dostatecznie jasno określił co nie podlega stawce preferencyjnej. Art. 146 ust. 1 pkt 2b wyłącza stosowanie stawki preferencyjnej w przypadku "lokali użytkowych". Pozostaje więc pytanie czy garaż (miejsce postojowe) jest lokalem użytkowym, czy też nie? Szukałam definicji "lokalu użytkowego" i niestety nie znalazłam. Jeżeli ktoś ma namiary na taką definicję - poproszę  

Kółko się zamyka

A może faktury za garaże (i inne towary przetworzone) powinny wyglądać tak:

Proton - 1.000.000.000 szt. w cenie 0,000.000.001 zł netto każdy
Neutron - 1.000.000.000 szt. w cenie 0,000.000.001 zł netto każdy
Elektron - 1.000.000.000.000.000 w cenie 0,000.000.000.000.001 zł netto każdy
Energia...
:huh:
Ehhh.

Raczej nie przejdzie    reakcje jądrowe powoduja straszne zniszczenie

:piwo: Twoje zdrowie Tom's

W trochę innym ujęciu, ale też warte przeczytania.

<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->Sygn. akt I FSK 103/05

W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 czerwca  2005 r.


Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym:

Przewodniczący         Sędzia NSA        Bogusław Gruszczyński
Sędziowie NSA        Stanisław Bogucki Artur Mudrecki ( sprawozdawca )
Protokolant        Jan Jaworski

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2005 r.
na rozprawie w Wydziale I Izby Finansowej
skargi kasacyjnej Spółki Akcyjnej „B.” w W.
od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego  w Warszawie
z dnia 10 listopada  2004 r.       sygn. akt  III SA 2988/03
w sprawie ze skargi Spółki Akcyjnej „B.” w W.
na decyzję   Dyrektora Izby Skarbowej w W.
z dnia  22 września  2003 r.       nr xxx
w przedmiocie podatku od towarów i usług


1.        uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądami Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania;
2.        zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz Spółki Akcyjnej „B.” w W. kwotę xxx (słownie: xxx) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.



UZASADNIENIE

1. Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 listopada 2004 r., sygn. akt III SA 2988/03 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie,1) uchylił zaskarżoną przez  B. S.A. w W. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 22 września 2003 r. Nr xxx w przedmiocie podatku od towarów i usług w części ustalającej  dodatkowe   zobowiązanie podatkowe za czerwiec 1999 r., lipiec 1999 r., sierpień 1999 r., wrzesień 1999 r., październik 1999 r., listopad 1999 r.
2. Jak wynika z akt sprawy, Dyrektor Izby Skarbowej w W. zaskarżoną decyzją, po rozpatrzeniu odwołania złożonego przez „B." S.A., utrzymał w mocy decyzję Urzędu Skarbowego w G. . Organ odwoławczy podzielił stanowisko Urzędu Skarbowego podnosząc, że przedmiotem sporu sprowadzał się do kwalifikacji prawnopodatkowej sprzedaży miejsc postojowych znajdujących się w garażu budynków mieszkalnych. Wskazano, że garaż nie jest pomieszczeniem pomocniczym, lecz pomieszczeniem przynależnym. Brak miejsca postojowego nie dyskwalifikuje lokalu mieszkalnego jako pomieszczenia służącego zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Ustalając, czy przedmiotem sprzedaży przez Spółkę „B." było prawo majątkowe w postaci prawa do używania części pomieszczenia wspólnego, czy też przedmiot podlegający opodatkowaniu oparto się na treści umowy przedwstępnej i aktu notarialnego - umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i jego sprzedaży. Od wartości sprzedaży miejsc postojowych obliczono podatek wg 22% stawki podatku VAT. Wskazał przy tym, iż Spółka przyjmując od nabywców zaliczki, dokumentowała je fakturami VAT, przyjmując do całości wpłaty zaliczkowej 0% stawkę podatku VAT.
Powołano się na wydane w trybie art. 14 § 1 pkt 2 ustawy - Ordynacja podatkowa stanowisko Ministra Finansów, według którego w przypadku sprzedaży miejsca postojowego stawka podatku VAT wynosi 22%, a także na stanowisko Sądu Najwyższego, który uznał, iż przy sprzedaży garażu wraz z lokalem mieszkalnym nie można skorzystać z 0% stawki podatku VAT. Zdaniem Izby Skarbowej, w myśl art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali (w brzmieniu z 1997 r.) garaż jest częścią składową nieruchomości, a nie lokalu mieszkalnego. Stawka podatku VAT 0% dotyczy wyłącznie sprzedaży lokali mieszkalnych, a nie pomieszczeń przynależnych do nich, czyli garaży.
Skarżąca Spółka wniosła skargę na powyższą decyzję.
3. Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpatrując złożoną skargę, w swym wyroku stwierdził, że skarga zasługuje na częściowe uwzględnienie, jednakże z innych przyczyn niż w niej wskazane.
Sąd analizując podjęte przez organy skarbowe działania stwierdził, że ustalenia dodatkowych zobowiązań podatkowych za miesiące czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień, październik i listopad 1999 r. dokonano po upływie terminu przedawnienia. Co oznacza, iż dopuszczono się naruszenia przepisu art. 68 § 1 Ordynacji podatkowej. W dalszej kolejności podniósł, iż okoliczności faktyczne rozpoznawanej sprawy są niesporne. Sporną była kwestia, czy miejsca postojowe znajdujące się w budynku mieszkalnym są towarem w rozumieniu art.2 ustawy VAT, a jeśli tak, to czy powinny być opodatkowane stawką podatku VAT 22%, a nie 7%. W ocenie Sądu I instancji miejsca postojowe stanowiły towar w rozumieniu art. 2 ustawy VAT i z tego względu podlegają opodatkowaniu 22% stawką VAT. Sąd dokonał analizy postanowień umów zawartych przez Spółkę z kupującymi, dochodząc do wniosków, że w umowach tych między innymi określono przedmiot przyszłej sprzedaży ze wskazaniem na poszczególne jego elementy, wśród których wymienione zostały miejsca postojowe oraz cenę całkowitą wraz ze specyfikacją. W ocenie Sądu I instancji treść tych umów nie pozostawiała żadnych wątpliwości co do tego, że miejsce postojowe było przedmiotem sprzedaży (kupujący lokal mieszkalny mógł zakupić jedno, bądź więcej miejsc postojowych). Została wskazana cena tego miejsca, a nabywca lokalu mieszkalnego mógł z niego korzystać po jej uiszczeniu.
Zdaniem Sądu I instancji Spółka zawarte umowy przedwstępne nie kolidowały z umowami notarialnymi ustanawiającymi odrębną własność lokalu i jego sprzedaży. W jego ocenie, treść obu umów była wzajemnie spójna, a ich postanowienia nie wykluczały się. Ponieważ obie umowy były umowami cywilnymi, zastosowano treść art.156 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym, jeżeli zawarcie umowy przenoszącej własność następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności, ważność umowy przenoszącej własność zależy od istnienia tego zobowiązania. Wojewódzki Sąd Administracyjny powołując się na stanowisko Sądu Najwyższego stanął na stanowisku, iż niedopuszczalne jest modyfikowanie w umowie przenoszącej własność poprzedzającej ją umowy zobowiązującej i wprowadzanie do umowy przenoszącej własność zobowiązań nieznanych umowie zobowiązującej.
Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie doszło do zmiany treści umowy zobowiązującej, o czym świadczyć miały zapisy aktu notarialnego - ustanawiającej odrębną własność lokalu i jego sprzedaży. Sam fakt zawarcia w § 7 umowy sprzedaży zapisu o dokonaniu podziału korzystania z miejsca parkingowego, nie oznacza, iż zatraciły moc postanowienia umowy przedwstępnej oraz wszystkie pozostałe - umowy sprzedaży.
Sąd następnie rozważał pojęcie „części budynku” jak również „lokalu mieszkalnego” - jako towaru podlegającego sprzedaży i opodatkowaniu podatkiem VAT, dochodząc do wniosków, iż pojęcie „część budynku" obejmuje nie tylko taką jego część, która w świetle przepisów prawa cywilnego stanowi nieruchomość, lecz również udział we własności budynku. Sąd zauważył, że ze sformułowanej w art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903) normatywnej definicji pojęcia samodzielnego lokalu mieszkalnego wynika, iż w rozumieniu tej ustawy jest to wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Sąd zauważył, że obok pojęcia normatywnego „samodzielnego lokalu mieszkalnego", w art. 2 ust. 4 tej ustawy ustawodawca posługuje się także pojęciem „pomieszczenia przynależnego do lokalu" – przez co należy rozumieć „jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, garaż”. Sąd następnie dokonał analizy pojęcia „samodzielnego lokalu mieszkalnego", stwierdzając, że ustawodawca czyni wyraźne rozróżnienie pomiędzy dwoma pojęciami normatywnymi: po pierwsze pojęciem „pomieszczenia pomocniczego", czyli takiego pomieszczenia, które wraz z „izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi": „służy zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych", w danym wypadku chodzi więc wyraźnie o taki funkcjonalny związek tych „pomieszczeń" z „izbą lub zespołem izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi", który polega na wykorzystywaniu całej tej „przestrzeni" bezpośrednio dla zaspokajania mieszkalnych potrzeb ludzi; oraz po drugie - pojęciem "pomieszczenia przynależnego", które w sensie funkcjonalnym nie zawsze jest „przestrzenią" przeznaczoną dla bezpośredniego zaspokajania „mieszkaniowych" potrzeb ludzi, lecz służyć może zaspokojeniu „innych potrzeb" tych osób, które korzystają z „samodzielnego lokalu mieszkalnego". W tym kontekście ustawodawca wymieniał przykładowo: pierwotnie – „piwnicę, strych lub magazyn", zaś aktualnie – „piwnicę, strych, komórkę, garaż".
Zdaniem Sądu ustalona stawka podatku 0% w podatku od towarów i usług mogła być stosowana wyłącznie w stosunku do będących przedmiotem obrotu (sprzedaży) „samodzielnych lokali mieszkalnych" w rozumieniu art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali i tym samym sprzyjać miała zaspokajaniu właśnie mieszkaniowych potrzeb społeczeństwa. Nie były nią natomiast objęte „garaże", których w świetle prawa polskiego nie można zaliczyć do tzw. pomieszczeń pomocniczych lokalu mieszkalnego. W ocenie Sądu I instancji, bez znaczenia było, że w rozpatrywanej sprawie sprzedaży podlegały miejsca postojowe, a więc części budynku, które prawnie nie stanowiły odrębnych nieruchomości, bowiem z przepisu art. 4 ust. 1 ustawy VAT także taki obrót podlega opodatkowaniu.
Ponadto, nie znalazł uzasadnienia w treści art. 51 ust. 1 pkt 2 lit c ustawy VAT pogląd pełnomocnika Spółki, jakoby sprzedaż miejsc postojowych winna być opodatkowana 7% stawką. Sąd stanąwszy na stanowisku, że miejsce postojowe stanowi część użytkową lokalu podkreślił, że z tego względu sprzedaż podlega stawce opodatkowania 22%.
Sąd zaakcentował również, że Urząd Skarbowy dopuścił się naruszenia art. 6 ust. 8 ustawy VAT jednak zaskarżona decyzja z tego powodu nie ulegnie uchyleniu, gdyż rozstrzygnięcie takie mogłoby być niekorzystne dla skarżącej (w przypadku ustalenia, że wpłaty przekroczyły połowę ceny), a owo naruszenie nie skutkuje stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu. Organy podatkowe ustaliły bowiem w efekcie przeprowadzonego postępowania podatkowego faktyczne zobowiązania podatkowe skarżącej.
3. Od powyższego wyroku skarżąca Spółka wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego żądając jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.
Kwestionowanemu orzeczeniu zarzucono naruszenie prawa materialnego poprzez naruszenie art. 2 ust. 1, art. 2 ust. 4, art. 3 ust. 1 pkt. 3 ustawy, art.4 pkt. 1 o podatku VAT , jak również naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 141 § 4 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zmianami) poprzez nie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia,.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonym orzeczeniem z dnia 10 listopada 2004 r. uchylił wydaną w niniejszej uznając, że doszło do przedawnienia dodatkowego zobowiązania podatkowego, mającego charakter decyzji konstytutywnej.
Zarzucono Sądowi I instancji, iż ten w swym orzeczeniu błędnie przyjął, że z umowy przedwstępnej wynika, iż przedmiotem sprzedaży miało być pomieszczenie przynależne w postaci miejsca parkingowego, będące lokalem użytkowym.
Następnie podniesiono, iż przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy WSA oparł dokonane ustalenia wyłącznie na treści umów przedwstępnych zawartych w formie aktów notarialnych. Taki stan faktyczny, będący podstawą rozstrzygnięcia WSA został przyjęty za podstawę orzeczenia w sytuacji, gdy na 102 lokale mieszkalne doszło do zawarcia 28 umów przedwstępnych w formie aktów notarialnych. W pozostałych przypadkach zawarte zostały umowy przedwstępne w formie pisemnej, do których w żaden sposób nie można odnieść powołanych przez WSA argumentów, opartych na treści art. 156 k.c. oraz orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1971 r. sygn. akt III CRN 57/71, dotyczących umów zobowiązujących sprzedaży nieruchomości i ich treści w porównaniu z urnową przenosząca własność - wywołującą skutek rzeczowy.
Zarzucono również, że WSA przyjął, iż obie umowy, przedwstępna jak i przenosząca własność, są wzajemnie spójne i ich postanowienia nie wykluczają się, a zatem, przyjęcie jako przedmiotu opodatkowania przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości nie stanowi naruszenia powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku VAT.
Zdaniem skarżącej Spółki ustalenia WSA są sprzeczne z zebranym materiałem dowodowym i mają wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia. Kwestionowanemu orzeczeniu zarzucono również, że w uzasadnieniu kwestionowanego orzeczenia pominięto niewygodne dla koncepcji sądu bezwzględnie obowiązujące przepisy prawa dotyczące nieruchomości, przeniesienia własności nieruchomości oraz relacji pomiędzy umową przedwstępną a umowa przenosząca własność.
Skarżąca podniosła, że nie zawierała ze swymi klientami umów zobowiązujących, o których mowa w art. 156 k.c. lecz umowy przedwstępne o treści określonej art. 389 k.c. i tym samym powołane przez Sąd I instancji orzeczenie Sądu Najwyższego nie może mieć zastosowania w przedmiotowej sprawie. Nie można bowiem zarzucić Skarżącej, że w umowie przedwstępnej zawartej bądź w formie aktu notarialnego, bądź w formie pisemnej brak jest określenia istotnych postanowień umowy przyrzeczonej. Porównanie umowy przedwstępnej i umowy ostatecznej w świetle art. 389 k.c. należy ograniczyć do istotnych elementów umowy przyrzeczonej, a tego WSA nie uczynił. Dokonując porównania treści zapisów umów przedwstępnych z treścią umowy przenoszącej własność podniesiono iż istnieje rozbieżność w treści tychże umów co do sposobu określenia przedmiotu sprzedaży w części dotyczącej tzw. „miejsc parkingowych".
Skarżąca Spółka następnie zaznaczyła wyłącznie czynność polegająca na sprzedaży (treść umowy przenoszącej własność) może decydować o tym, w jaki sposób i w jakiej wysokości czynność ta jest opodatkowana podatkiem VAT.
W dalszej części skargi kasacyjnej rozważono kwestię dotyczącą zakwalifikowania miejsc parkingowych dochodząc do wniosku, że miejsce parkingowe nie jest pomieszczeniem przynależnym, co z kolei, prowadzi zdaniem skarżącego do wniosku, że strony zawarły umowę sprzedaży rzeczy, która nie istniała, jak również nie była możliwa do realizacji, a tym samym nie mogła być przedmiotem prawnie skutecznej umowy (art. 58 k.c.) i wobec której - zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt. 3 ustawy o VAT, nie stosuje się ustawy o podatku VAT. Powstałe w wyniku zobowiązanie, w literalnym zapisie nie mogło być zrealizowane, bowiem przedmiot umowy został wadliwie określony. Skarżąca zaznaczyła, że zobowiązanie to jednak, tj. przeniesienie własności lokalu wraz z pozostałymi prawami wynikającymi z umowy przedwstępnej wykonała w formie określonej w umowach przenoszących własność.
W kolejny zarzucie skierowanym pod adresem WSA, stwierdzono, że Sąd oparł się wyłącznie na zapisie umowy przedwstępnej zawartej w formie aktu notarialnego, mówiącej o tym, iż przedmiotem sprzedaży jest pomieszczenie przynależne - miejsce postojowe. WSA nie wskazał jednocześnie, jak mogło dojść do zbycia pomieszczenia przynależnego w postaci miejsca postojowego w umowach ostatecznych w przypadku, gdy jednocześnie następuje wyodrębnienie lokalu i wówczas nie jest możliwe zbycie części budynku. Nie jest także możliwa do zrealizowania konstrukcja, gdzie jednocześnie dokonano zbycia ułamkowej części budynku i wyodrębnienia samodzielnych lokali mieszkalnych, na zasadach wynikających z ustawy o własności lokali.
Skarżąca Spółka nie zgodziła się z argumentacją przedstawioną przez WSA, że skoro miejsca postojowe, w opisanej powyżej postaci, nie są lokalami mieszkalnymi, przeto są lokalami użytkowymi i należy do nich stosować stawkę podatku VAT w wysokości 22%. Zdaniem wnoszącej skargę kasacyjną Spółki, Sąd I instancji nie uwzględnił faktu, że do uznania nieruchomości za lokal mieszkalny, czy użytkowy, konieczne jest spełnienie kryteriów określonych w art. 2 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. (Dz. U. z 2000 r. Nr 80 poz. 903). Nieruchomość winna być wyodrębniona trwałymi ścianami, a nadto okoliczność ta winna być potwierdzona przede wszystkim zaświadczeniem starosty o samodzielności lokalu. Brak tych elementów powoduje, że nie można mówić o lokalu, a ustalenie dokonane przez WSA rażąco narusza prawo i tym samym przyjęta stawka w wysokości 22 % podatku VAT niewłaściwa.
W zakończeniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż WSA w kwestionowanym orzeczeniu nie ustalił, czy towarem jest część budynku w postaci miejsca parkingowego, a jeżeli tak to jaka, czy też miejsce parkingowe jest towarem, bowiem jest lokalem użytkowym. Pomimo, że Art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami powszechnymi (Dz. U. nr 153 poz. 1270) nakłada na Sąd obowiązek wskazania podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia. Zdaniem skarżącej Spółki Sąd winien jednoznacznie wskazać na tle przyjętego stanu faktycznego, czy uznaje miejsce parkingowe za część budynku, czy za lokal użytkowy. Ma to istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, bowiem przy sprzedaży części budynku mieszkalnego, zgodnie z art. 51 ust. 3 ustawy o podatku VAT, stosuje się stawkę 7%, zaś przy lokalu użytkowym stawkę podstawową, czyli 22%. W ocenie skarżącej błędne ustalenie stanu faktycznego, jak również niewyjaśnienie tych okoliczności należy uznać za naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy.

4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Skarga kasacyjna zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do przepisu art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi  (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm., cyt. w skrócie „ustawa - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi”), skargę kasacyjną można oprzeć na dwóch podstawach, tj.: na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stosownie do art. 176 ww. ustawy skarga kasacyjna, poza tym, że ma czynić zadość wymaganiom przepisanym dla każdego pisma procesowego, powinna zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie. Autor skargi powinien wskazać na konkretne, naruszone przez Sąd zaskarżanym orzeczeniem przepisy prawa materialnego i procesowego. W odniesieniu do prawa materialnego winien wykazać, na czym polegała ich błędna wykładnia lub niewłaściwe zastosowanie oraz jaka powinna być wykładnia prawidłowa lub właściwe zastosowanie. Przy naruszeniu prawa procesowego należy wskazać przepisy tego prawa naruszone przez Sąd, na czym polegało uchybienie tym przepisom i dlaczego uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.
Z treści skargi kasacyjnej wynika, że osoba wnosząca skargę kasacyjną sformułowała skargę w oparciu o zarzut naruszenia prawa materialnego i procesowego, a więc o podstawę kasacyjną uregulowaną w art. 174 pkt 1 i 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Zarzut skierowany wobec zaskarżonego wyroku dotyczy naruszenia przez niewłaściwe zastosowanie prawa materialnego, tj. art. 2 ust. 1 i 4, art. 3 ust. 1 pkt 3, art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług, przez przyjęcie, że umowa przedwstępna sprzedaży lokalu mieszkalnego zawarta w formie pisemnej, bądź w formie aktu notarialnego jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług oraz, że miejsca parkingowe w postaci części podłogi w dużym pomieszczeniu  przeznaczonym do parkowania jest nieruchomością przynależną opodatkowanym stawką 22 %.
Rozpatrując powyższy zarzut, wypada zauważyć, że Naczelny Sąd Administracyjny (podobnie jak organy podatkowe i Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie) jest związany oceną prawną wyrażoną przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 13 lutego 2002 r., sygn. akt III SA 3618/00, stosownie do art. 99 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów powszechnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271 z późn. zm.).
Należy w związku z tym zwrócić uwagę, że w ww. wyroku NSA uznał, że przy ocenie legalności zaskarżonej decyzji istotne jest ustalenie znaczenia określenia „lokal mieszkalny", które w ustawach podatkowych nie zostało zdefiniowane, zaś definicja tego określenia podana w § 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.) nie może być uznana za wyjaśniającą tę kwestię z powodu niezgodności tego przepisu z art. 50 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług. Niezgodność rozporządzenia z ustawą powoduje między innymi, że dotknięty taką wadą akt normatywny nie może stanowić podstawy prawnej decyzji podatkowej. W związku z odmową stosowania w sprawie § 1 pkt 12 cytowanego rozporządzenia zadaniem organów podatkowych rozpoznających sprawę będzie ustalenie treści pojęcia „lokal mieszkalny" występującego w § 67 ust. 1 pkt 5 tego aktu. Przystępując do związanych z tym czynności i rozważań, organy powinny zastosować metodę wykładni systemową zewnętrzną. Ta może sugerować potrzebę sięgnięcia do ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 85, poz. 388 ze zm.), która zawiera przepisy definiujące na jej potrzeby pojęcie lokalu mieszkalnego. Zdaniem NSA, zawartym w cytowanym wyroku, kwestia możliwości odpowiedniego stosowania tych przepisów w rozpoznawanej sprawie wymaga wnikliwego rozważenia. W uzasadnieniu decyzji organy podatkowe I i II instancji używają zamiennie określeń: garaż, miejsce postojowe przeznaczone dla samochodów osobowych bądź lokal użytkowy. To oznacza, że nie dokonały identyfikacji przedmiotu opodatkowania od strony rodzaju towaru. Powyższa niekonsekwencja jest skutkiem niedostatecznych ustaleń faktycznych w sprawie, dokonanych z pominięciem istotnego dowodu w postaci umowy przedwstępnej zawartej przez stronę skarżącą z przyszłymi nabywcami lokali mieszkalnych i z ograniczeniem się wyłącznie do opisania w protokole kontroli tylko niektórych postanowień umowy, na podstawie których organy podatkowe stwierdziły, że strona skarżąca określiła w umowie przedwstępnej całkowitą cenę sprzedaży obejmującą mieszkanie, balkon i podziemny garaż. W świetle materiału zgromadzonego w sprawie, jednoznacznie wskazującego, że strona skarżąca zobowiązała się do ustanowienia własności lokali mieszkalnych na rzecz osób fizycznych, które dokonały ratalnych wpłat na poczet ceny nabycia lokali mieszkalnych, dotychczasowe ustalenia organów podatkowych należy ocenić jako niewystarczające do stwierdzenia, czy przedmiotem sprzedaży były lokale mieszkalne wraz z ich częściami składowymi w postaci garaży, będącymi pomieszczeniami przynależnymi w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, czy też nabywcy lokali mieszkalnych nabyli prawo majątkowe w postaci prawa używania części pomieszczenia wspólnego, co sugerować mogą postanowienia (późniejszej) umowy o ustanowieniu własności lokali, przedłożonej przez stronę skarżącą jako uzupełnienie skargi. Zachodzi więc potrzeba dokonania w tym zakresie stosownych ustaleń, gdyż dopiero one pozwolą na stwierdzenie, czy w rozpoznawanej sprawie występuje przedmiot podlegający opodatkowaniu. Oczywiste jest, że tylko w wypadku stwierdzenia, iż ów przedmiot występuje, konieczne będzie rozważenie stosowania odpowiedniej stawki podatku od towarów i usług.
W zaskarżonym skargą kasacyjną wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyraźnie stwierdził, że sprzedaż lokalu mieszkalnego nastąpiła m.in. wraz miejscami postojowymi. Potwierdza to również akt notarialny znajdujący się w aktach administracyjnych, dotyczący ustanowienia odrębnej własności lokali i jego sprzedaży, w którym wyraźnie wskazano, że z własnością konkretnego lokalu mieszkalnego związany będzie odpowiedni udział we współwłasności wspólnych części budynków i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz taki sam udział we współwłasności działek gruntu. Jednocześnie strony dokonały podziału do korzystania podziemnej części budynków, obejmujących znajdujące się w nim miejsca postojowe dla samochodów osobowych, w ten sposób, że każdoczesny właściciel konkretnego lokalu mieszkalnego będzie miał prawo do wyłącznego korzystania i pobierania pożytków z dwóch miejsc postojowych oznaczonych konkretnymi numerami o łącznej powierzchni 24,4 m². Jednocześnie kupujący złożył oświadczenie, że wyraża zgodę na dokonanie podziału do korzystania pozostałych miejsc postojowych dla samochodów osobowych, znajdujących się w części wspólnej budynków i zrzeka się roszczeń do pozostałych znajdujących się w budynkach miejsc postojowych oraz wyraża zgodę na ich wyłączne korzystanie o pobieranie pożytków przez pozostałych właścicieli lokali i ich następców prawnych, którzy nabędą własność lokali i na podstawie zawartej odrębnej umowy będą korzystać z przynależnych do ich lokali miejsc postojowych.
W rozpatrywanej sprawie należy więc stwierdzić, że przedmiotem sprzedaży obok własności lokalu mieszkalnego jest nie garaż, czy samo miejsce postojowe, ale prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, znajdującego się w części podziemnej budynku dla samochodu osobowego, które jest integralnie związane z prawem własności do lokalu mieszkalnego. W konkretnym przypadku nie ma możliwości nabycia (a więc i zbycia) lokalu mieszkalnego bez prawa do korzystania z miejsca postojowego. Wyodrębnione miejsca postojowe nie mogą być bowiem przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż nie stanowią samodzielnych lokali użytkowych, ze względu na fakt, że nie stanowią wydzielonych trwałymi ścianami izb w obrębie budynku (por. R. Kabas: Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży miejsc postojowych zbywanych wraz z lokalem mieszkalnym, „Doradztwo Podatkowe” 2001, nr 6, s. 12). Stanowią one wydzielone z części podziemnej budynku mieszkalnego fragmenty powierzchni budynku, stanowiącego w całości, zgodnie z umową sprzedaży, współwłasność wspólnych części budynków i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku współwłaścicieli poszczególnych lokali, na których właścicieli konkretnego lokalu mieszkalnego przysługuje uprawnienie do zaparkowania samochodu. Oznacza to z punktu widzenia przepisów podatkowych, iż sprzedaż lokalu mieszkalnego wraz z prawem do korzystania z tak wydzielonych miejsc postojowych, znajdujących się w danym budynku, podlegać będzie jednej stawce podatku od towarów i usług właściwej dla lokalu mieszkalnego (por. T. Sławińska: Sprzedaż garaży, miejsc parkingowych i piwnic przez podmiot prowadzący działalność w zakresie budownictwa mieszkaniowego – artykuł dyskusyjny, „Doradztwo Podatkowe” 2002, nr 12, s. 31). Nie można bowiem dzielić przedmiotu sprzedaży na poszczególne składniki tylko i wyłącznie z przyczyn leżących po stronie przepisów podatkowych (możliwość zastosowania różnych stawek podatku), skoro przepisy cywilnoprawne traktują taki przypadek jako jeden przedmiot sprzedaży. Miejsce postojowe w tym przypadku nie stanowi odrębnego od gruntu przedmiotu własności (por. G. Mularczyk: Opodatkowanie podatkiem od towarów i usług sprzedaży miejsc postojowych i piwnic przez podmiot prowadzący działalność w zakresie budownictwa mieszkaniowego, „Doradztwo Podatkowe” 1999, nr 6, s. 27-28).
Kierując się przytoczonymi względami, a zwłaszcza naruszeniem przepisem przepisów prawa materialnego jak i procesowego polegającym na braku prawidłowego ustalenia przedmiotu opodatkowania Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, działając na podstawie art. 185 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia 203 pkt 1 cyt. ustawy. <!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Tom's, jeden pokój po nabyciu lokalu mieszkalnego też możesz wynająć i to np. na biuro firmie, to nie znaczy jednak, że lokal nie był lokalem mieszkalnym. Zauważ, że zgodnie z tą ustawą właśnie wszystkie te wymienione jej składniki tworzą całość jaką jest samodzielny lokal mieszkalny.
W bardzo jaskrawym uproszczeniu moglibyśmy też powiedzieć, że samochód to kilkaset śrubek, parę kółek, kilka płatów blachy itd. Dlaczego nasz ustawodawca nie stworzył definicji lokalu mieszkalnego, a raczej lokalu użytkowego nie wiem. Może dlatego, że pierwsze orzeczenia sądowe były korzystne ( z reguły z powodu błędnego określenia przedmiotu sprzedaży w umowach ).
W budynku wielomieszkaniowym z garażami w podziemiu, czy miejscami postojowymi wyodrębnia się lokale mieszkalne, lokale o innym przeznaczeniu, reszta pozostaje nieruchomością wspólną. Jeśli garaż zostanie wyodrębniony jako jedno z pomieszczeń przynależnych to jest jedną z części składowych samodzielnego lokalu mieszkalnego. Nie może być więc jednocześnie lokalem o innym przeznaczeniu.
Oczywiście może być sytuacja, że garaże zostaną wyodrębnione jako lokale o innym przeznaczeniu wtedy sprawa jest oczywista.

Prawdę mówiąc wydawało mi się, że raczej coraz częstsze jest stanowisko fiskusa aprobujące stawkę 7%  przy tak wyodrębnionych lokalach mieszkalnych ( w skład których wchodzi m.in. garaż ). Co ciekawe nie spotkałem się z sytuacją, by na tej samej zasadzie negującej prawo do 7% dla garażu, wydzielano wartość piwnicy, czy strychu i opodatkowano je stawką 22%. Widać tylko garaże są tak drażliwe - przecież to luksus.

W doktrynie lokal użytkowy to lokal o innym przeznaczeniu z ustawy o własności lokali.

Jeśli coś wchodzi w skład samodzielnego lokalu mieszkalnego ( jako pomieszczenie przynależne ), bo tak zostały w danym budynku wyodrębnione lokale, to nie może być jednocześnie lokalem o innym przeznaczeniu.

<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->Art. 2. [ Samodzielny lokal mieszkalny ]
1. Samodzielny lokal mieszkalny, a także lokal o innym przeznaczeniu, zwane dalej "lokalami", mogą stanowić odrębne nieruchomości.
2. Samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne.
3. Spełnienie wymagań, o których mowa w ust. 2, stwierdza starosta w formie zaświadczenia.
4. Do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".
5. Lokale wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi zaznacza się na rzucie odpowiednich kondygnacji budynku, a w razie położenia pomieszczeń przynależnych poza budynkiem mieszkalnym - także na wyrysie z operatu ewidencyjnego; dokumenty te stanowią załącznik do aktu ustanawiającego odrębną własność lokalu.
6. W razie braku dokumentacji technicznej budynku, zaznaczeń, o których mowa w ust. 5, dokonuje się, zgodnie z wymogami przepisów prawa budowlanego, na koszt dotychczasowego właściciela nieruchomości, o ile strony umowy o ustanowienie odrębnej własności lokalu nie postanowiły inaczej.<!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

Jeżeli chodzi o moje osobiste podejście to jestem za opodatkowaniem całości tak jak lokal mieszkalny (zawsze to taniej    )
Nie miałem takiego przypadku więc to tylko teoretyzowanie, ale lokal przynależny to nie śrubka w aucie  
Zgodnie z definicją w ustawie o najmie lokali jest to część składowa lokalu mieszkalnego, więc trzeba rozstrzygnąć jak opodatkować część składową? Razem czy osobno?