Wydałem decyzję określająca zobowiązanie podatkowe za styczeń 2005 w związku z przekroczeniem kwoty zwolnionej w latach poprzednich. Jednak podatnik po odebraniu decyzji złożył deklaracje VAT - 7 za ten okres, oczywiście z kwotami rożnymi niż określone w decyzji.
Szukam podstawy prawnej do odmowy przyjęcia takiej deklaracji?

art. 99 ust. 12 ustawy o VAT?

i może by tak art. 56 § 1 i art. 76 kks?

Art. 99 nie bardzo pasuje tutaj bowiem wyraźnie wskazuje, że zobowiązanie przyjmuje się z deklaracji, chyba, że naczelnik OKREŚLI a nie określił. Prawidłowe postępowanie: 1. deklaracja 2. jeśli nie, to decyzja.

Osobiście odwołałbym się do art.21 par. 3 uop. Wyraźnie tam wskazano, iż określa się zobowiązanie w sytuacji gdy stwierdzono, że mimo obowiązku podatnik nie złożył deklaracji.

Mam nadzieję, że nie wykazał wyższych zobowiązań niż wymiar w decyzji ?

Podobnie jak MIKO, uważam, że powinieneś odpowiedzieć, że deklaracja ta nie wywołuje skutków prawnych ponieważ zobowiązanie zostało określone w trybie art. 21 ust. 3 OP.

Natomiast wypadałoby przeanalizować ( jakieś pismo chyba dołączył do deklaracji ), czy nie jest to może wniosek o wznowienie postępowania lub o stwierdzenie nieważności decyzji.
Zresztą wskazałbym też ( zakładam, że termin do odwołania już minał ), że tylko w ten sposób może wnosić o zmianę wymiaru.

O różnych aspektach niedookreślnia co to jest deklaracja po terminie ( czy należy uznać ją za korektę deklaracji "zerowej" choć w trochę innym aspekcie było też przy okazji rozważań konsekwencji z kks  <a href="http://www.skarbowcy.pl/mkportal/forum/index.php?showtopic=498" target="_blank">http://www.skarbowcy.pl/mkportal/forum/ind...p?showtopic=498</a> ).

Dzięki wszystkim za pomoc...
Dla świętego spokoju art. 22 par. 3 uop poparłem art. 99 ust.12 uvat który też wprost wskazuje, iż nus może określić wysokość zobowiązania podatkowego. A zatem  wobec rozstrzygnięcia które zapadło w postaci decyzji od której strona się nie odwołała, złożona deklaracja nie wywołuje skutków prawnych.
Na koniec poinformowałem o możliwościach wzruszenia decyzji ostatecznych.

Do wjawor:
spryciula w deklaracji uwzględniła podatek naliczony od zakupów : )

I spryciula się nie odwołała, że jej nie uwzględniliście naliczonego ?
Toż to piękny temat na odwołanie do ETSu.

Wjawor, temat naliczonego z okresu sprzed rejestracji wykazanego w pierwszej deklaracji po rejestracji to temat piękny do dyskusji, zwłaszcza po wyroku NSA z 21 grudnia 2006 r. (sygn. akt I FSK 378/06) i w świetle orzecznictwa ETS.
I chętnie go podejmę w gronie skarbowców.  

No to zapraszam do dyskusji, choć nie wiem czy zauważyłeś, że tu tematem jest złożenie deklaracji VAT-7 za okres, w którym zobowiązanie  zostało określone decyzją organu podatkowego.

W tym przypadku mamy do czynienie z I wersją deklaracji, więc trzeba rozważyć wznowienie - ale można się bronić, że nie ma przesłanek. Chociaż jak podatnik udowodni, że nie miał faktur zakupowych na dzień wydania decyzji ale teraz zdobył duplikaty to niby wyszły na jaw istotne okoliczności.


Czy nie uważacie że 81b. § 1 punkt 2 litera b OP daje prawo podatnikowi do zastąpienie ostatecznej decyzji korektą np. zmieniło się coś w miesiącach przed okresem kontroli i wpływa to na przeniesienie za miesiąc za który wydano decyzję. Trudno mi się z tym łatwo pogodzić - ale jednak bardzo praktyczne bo przecież podatnik może coś poprawiać bez końca i co za każdym razem wznawiać postępowanie.

Brakuje mi w Ordynacji przepisu z który stanowiłby wyraźną podstawę prawną do wydania np. postanowienia (na które można się zażalić) o braku skuteczności złożonej deklaracji - oczywiście bez konieczności wszczynania postępowania. Jak mamy postępowanie to piszemy o bezskuteczności w decyzji jak nie to kierujemy zwykłe pisemko.

Zapewne odwołałby się gdyby miał w w/w okresie prawo do naliczonego, ale pewnie rejestracji dokonał z datą późniejszą i na przeszkodzie stanął art 88 ust. 4., a może przegapił odwołanie i ma nadzieję, że składając deklarację osiągnie ten sam cel, gdyż jak widać (prawdopodobnie) rości sobie prawo do naliczonego.
Wyrok NSA z 6 kwietnia 2007 r., I FSK 582/06
<!--quoteo--><div class='quotetop'></div><div class='quotemain'><!--quotec-->Teza:
Przepisy art. 10 ust. 2 u.p.t.u. z 1993 r. oraz art. 21 § 3 i art. 122 Ordynacji podatkowej (dalej: o.p.)  wywołują ten skutek, że organy podatkowe, orzekając o obowiązku podatkowym w podatku od towarów i usług, obowiązane są uwzględnić zarówno podatek należny, jak i naliczony, a co najmniej winny, po uprzednim wyjaśnieniu ewentualnych konsekwencji, zapewnić podatnikowi możliwość oświadczenie się co do tego, czy korzysta z prawa przewidzianego art. 19 ust. 1 u.p.t.u. z 1993 r. <!--QuoteEnd--></div><!--QuoteEEnd-->

art. 10 ust. 2 u.p.t.u. z 1993 r. => art. 99 ust.12 u.p.t.u. z 2004 r.