Udowodnienie przez pracownika przed sądem zastraszania czy ośmieszania w miejscu zatrudnienia może skończyć się dla pracodawcy konsekwencjami w postaci konieczności wypłaty odszkodowania
Mimo że kodeks pracy zawiera definicję mobbingu, to ustalenie, czy do niego doszło w konkretnej sytuacji, nastręcza wielu problemów. Za pracownika, który padł jego ofiarą, można uznać osobę doświadczającą w środowisku pracy uporczywego i długotrwałego nękania lub zastraszania, wywołującego zaniżoną ocenę przydatności zawodowej, powodującego lub mającego na celu poniżenie lub ośmieszenie, izolowanie lub wyeliminowanie z zespołu. Ocena taka powinna opierać się jednak na obiektywnych kryteriach (orzeczenie SN z 19 marca 2012 r., sygn. akt II PK 303/11).
Nie istnieje możliwość sztywnego wskazania minimalnego okresu działań mobbera, po którym można stwierdzić zaistnienie mobbingu. Dla oceny jego długotrwałości istotny jest moment wystąpienia skutków nękania lub zastraszania podwładnego oraz uporczywość i stopień nasilenia tego rodzaju działań (wyrok SN z 17 stycznia 2007 r. sygn. akt I PK 176/06). Aby określone działanie przełożonego lub innego pracownika mogło być potraktowane jako mobbing, powinno ono więc zasadniczo trwać pewien czas.
Odpowiedź na krzywdę
Przepisy kodeksu pracy przyznają pracownikowi, który wskutek mobbingu doznał rozstroju zdrowia, prawo do domagania się od pracodawcy zadośćuczynienia pieniężnego. Do oceny sankcji za jego stosowanie ma bezpośrednio zastosowanie art. 943 par. 1–3 k.p.
Wydając jednak wyrok, sądy korzystają często z dorobku orzecznictwa cywilistycznego związanego ze sprawami odnoszącymi się do zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 445 par. 1 i art. 448 k.c.), i kompensaty szkody wywołanej rozstrojem zdrowia (art. 444 par. 1 k.c.). Potwierdza to wyrok SN z 29 marca 2007 r. (sygn. akt II PK 228/06). Należy zwrócić uwagę, że ofiara mobbingu domagająca się zadośćuczynienia musi udowodnić istnienie rozstroju zdrowia w kategoriach medycznych, a więc stwierdzonego przez lekarza. Trudno zatem domagać się zadośćuczynienia w tym kontekście jedynie w sytuacji istnienia subiektywnych odczuć pokrzywdzonego, takich jak smutek, żal czy przygnębienie (wyrok SN z 7 maja 2009 r., sygn. akt III PK 2/09).
Warto dodać, że nie tylko trwałe, lecz także przemijające zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu polegające na znoszeniu cierpień psychicznych mogą uzasadniać przyznanie zadośćuczynienia (wyrok SN z 20 marca 2002 r., sygn. akt V CKN 909/00).
Wysokość wypłaty
Opisując kwestie związane z zadośćuczynieniem, nie sposób pominąć aspektu związanego z wysokością kwoty pieniężnej, której podwładny może się domagać z tytułu rozstroju zdrowia. Kodeks pracy operuje tu użytym w art. 943 par. 3 k.p. zwrotem „suma odpowiednia”. Nie sposób jednak wskazać ściśle określonych kwot, jakich może domagać się konkretny pracownik. Powinna ona mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny. Oznacza to, że jej wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej. Musi bowiem dla ofiary stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość. Nie może przy tym być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy.
Przyznając zatem zadośćuczynienie, należy utrzymać jego wysokość w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Przyznana suma ma rekompensować całość krzywdy i obejmować doznane cierpienia fizyczne (ból), jak i psychiczne (przygnębienie), czas ich trwania jak również cierpienia, które wystąpią z tego tytułu w przyszłości (wyrok SN z 3 lutego 2000 r., sygn. akt I CKN 969/98).
Odszkodowanie za odejście
Doświadczający mobbingu podwładny ma prawo (w przypadku rozwiązania z tego powodu umowy o pracę) domagać się również od pracodawcy odszkodowania (art. 943 par. 4 k.p.). Jego wysokość nie może być niższa od minimalnego wynagrodzenia o pracę.
Celem tej regulacji jest wyrównanie poszkodowanemu strat, jakie poniósł wskutek mobbingu głównie z uwagi na utraconą wartość otrzymywanych w miejscu pracy zarobków. Odszkodowanie ma również na celu naprawienie innych szkód, np. istnienie obniżonych szans na znalezienie zatrudnienia z powodu konieczności nagłego zwolnienia.

To akurat to chyba podstawowe zasady kultury. Niezależnie od tego kto wchodzi do mojego pokoju odkładam kanapkę.

Z tym odkładaniem kanapki bez względu na to, kto wchodzi to akurat chyba przesada (wchodzi kolega a ty konsumujesz 2 śniadanie). Natomiast są naczelnicy, którzy wchodzą do pokoju i... nic nie mówią czekając, aż pracownicy pierwsi go pozdrowią. To jest dopiero brak kultury i savoir vivre'u...

Jeśli taki zakaz nie wynika jasno z jakiegoś ( jakiego?) przepisu, regulaminu pracy ( co ma regulamin do miejskiego parkingu, ale w regulaminach nic mnie już chyba nie zdziwi) to się taki zakaz zwyczajnie olewa.
Nie wiem, skąd ta bojaźliwość we wszystkich. Jak przychodzi podatnik - to drze na nas mordę ile wlezie i nie ma żadnych oporów, ani savoir vivre'u. Ale niech ten sam podatnik nagle, cudem, stanie się członkiem korpusu SC, to mu jakoś kultura wypowiedzi się podnosi i agresji jakby mniej, o zaniku walki o swoje nawet nie wspomnę.
A wracając jeszcze do parkingu przed us: ostatnio taka refleksja mnie naszła, gdy popatrzyłam na stojące na parkingu samochody pracowników us i na te, którymi przyjeżdżali podatnicy  

No chyba że jest się naczelnikiem to wtedy odkłada żeby grzecznie powiedzieć "czego tu"  

Przepraszam za pytanie, ale czy u was nie ma pokoju (pokoi) socjalnych, w których tę kanapkę można spokojnie zjeść bez stresu, że wejdzie szef, podatnik lub zadzwoni telefon? Nie chcę się wymądrzać ale jedzenie kanapki za biurkiem, poza stresem dla jedzącego, nie jest też dobrze postrzegane przez podatników- czytaj klientów.

Znam przynajmniej kilku naczelników którzy tak nie robią (wliczam tu też zastępców) i ani jednego który by tak robił.


Jest pokój socjalny, ale nie chce mi się tam chodzić żeby jeść. Dzięki temu mogę sobie poczytać jakieś dokumenty z kanapką

Pokój socjalny? żeby zjeść posiłek!?

Niektóre urzędy są już obiema nogami w Unii...

wow pokój socjalny to marzenie odległe jak inne galaktyki

Postępuję dokładnie tak samo    

Ja to nawet dzielę się swoją kanapką. Niezależnie od tego kto wchodzi do mojego pokoju  
Ostatnio sprzątaczka doznała szoku  

Oczywistym jest, że odkładamy kanapkę -nie ulega to wątpliwości.
Jednak wchodzący, nie może nam mieć za złe, że akurat spożywamy 2 śniadanie (podstawowe zasady kultury).

Pełna zgoda  

Zasady kultury dotyczą obu stron.